Hoofdstuk 1

 

 

 

Gezichtsverlies – of liever, het voorkomen ervan – daar ging het deze avond allemaal om. Dat was de reden waarom Jacob Bennett zich ter gelegenheid van de verloving van zijn broer in een maatkostuum had gehesen, compleet met een hagelwit overhemd en een paar antieke gouden manchetknopen. Om de schijn op te houden liep hij rond met een gezicht alsof het hem allemaal niets kon schelen, maar in werkelijkheid vond hij het een bezoeking.

‘Wat is er met die das gebeurd die ik eerder op de avond aan je heb gegeven?’ Zijn aanstaande schoonzus keek hem doordringend aan. ‘Het is wel de bedoeling dat je hem ook draagt, hoor.’

‘Die heb ik in mijn zak gepropt.’ Waar hij wat hem betrof de rest van de avond zou blijven zitten ook.

Dat was niet het antwoord waarop Madeline had gehoopt. ‘En waarom zit hij in je zak in plaats van om je nek, als ik vragen mag?’ vroeg ze liefjes.

‘Maddy, dat ding is lila!’ Hij was erg op Madeline gesteld, maar de laatste tijd begon ze een beetje door te draaien.

‘Dat hij lila is, heeft een reden, beste Jacob. Je weet niet half hoe vervaarlijk jij eruitziet als je je niet vermomt. Mijn gasten zouden niet weten hoe snel ze rechtsomkeert moesten maken.’

‘Nou, zeg. Ik doe toch mijn best,’ zei hij. ‘En breng mijn pupil niet in de war.’

‘Hoezo?’ Maddy vernauwde haar ogen tot spleetjes. ‘Wat is er dan met Po?’

‘Weet je wat ik vanmiddag in de douche vond?’

‘Een pikant stripboek?’

‘Nee. Zeep.’

‘Vreselijk.’

‘Lavendelzeep. Kleine zeepjes met dikke blote cherubijntjes erin gedrukt. Welke boodschap geeft dat aan een klas vol kerels met een zwarte band?’

Madeline onderdrukte een opborrelend gegiechel.

Zoveel respect dwong zijn vervaarlijke voorkomen kennelijk toch niet af, schoot het door Jake heen.

‘Hij had ze van jou gekregen, beweerde hij.’

Nu kon ze haar lachen niet meer inhouden. ‘Sorry, Jake,’ zei ze zodra ze zichzelf weer enigszins onder controle had. ‘En jij hebt Po natuurlijk meteen uitgelegd dat een dergelijk toiletartikel niet hoort te worden aangetroffen in dat bastion van mannelijkheid van jou?’

‘Dat leek me meer een taak voor jou.’

‘Wat? En jou de kans ontnemen om je autoriteit te demonstreren? Mooie schoonzus zou ik zijn als ik dat deed.’

‘Vooral een hulpvaardige schoonzus.’

‘Daar zeg je zoiets,’ gaf ze toe. ‘Ik help graag. Oké, ik weet het goed gemaakt: als jij de komende twintig minuten een grijns op je gezicht weet te toveren, dan zal ik een hartig woordje met Po spreken. Afgesproken?’

‘Prima. Afgesproken,’ zei hij met een grijns van oor tot oor.

‘Verdraaid,’ mompelde ze hartgrondig, waarop zijn grijns nog breder werd.

Madeline wierp hem een vernietigende blik toe en mengde zich weer tussen de gasten die zich hadden verzameld in de cocktailbar van het chique Delacourte Hotel.

Dat de verloving van Madeline en Luke zo groots en officieel werd gevierd, had te maken met de verwachtingen van de kapitaalkrachtige kringen waarin ze zich bewoog. Ze was het aan haar stand verplicht. Hier in Singapore was een officiële verbintenis tussen twee mensen niet slechts een familieaangelegenheid; het was vooral een kans voor de bovenlaag van Singapore om zaken te doen.

De familie Bennett was massaal vertegenwoordigd: Tristan en Erin waren overgekomen uit Sydney, Hallie en Nick en hun één maand oude dochtertje waren die ochtend uit Londen aangekomen, en Pete en Serena waren die middag vroeg uit Griekenland gearriveerd. Terwijl Serena zich tussen de genodigden mengde, bleef Pete bij Jake in de buurt.

Dachten ze nu echt dat hij niet merkte dat ze hem probeerden af te schermen, vroeg Jake zich geprikkeld af. Was het nu echt nodig om hem om beurten gezelschap te houden? Die eeuwige bemoeizucht ook! Alsof hij niet mans genoeg was om zijn eigen boontjes te doppen.

‘Hoor eens,’ zei hij tegen Pete toen het aanzwellende geroezemoes de aankomst van een grote groep gasten aankondigde. ‘Ik voel me prima. Ik heb alles onder controle. Ze is er niet eens.’

‘Heel fijn, ware het niet dat het niet waar is,’ verzuchtte Pete. ‘Jianne is namelijk zojuist gearriveerd, samen met haar oom en tante, als ik Luke moet geloven.’

Jianne Xang-Bennett, Jakes officiële echtgenote van wie hij al jaren gescheiden leefde. Haar oom was Madelines voornaamste zakenpartner. Jianne zelf had zich kortgeleden in Singapore gevestigd, en Madeline mocht haar graag.

‘Wil je een biertje?’ vroeg Pete.

‘Nee, dank je.’

‘Iets sterkers dan misschien?’

‘Later.’ Jake merkte dat zijn nekharen overeind gingen staan. Hij voelde dat er naar hem werd gekeken, maar gaf niet toe aan de verleiding zich om te draaien, zoals hij ook niet was bezweken voor de verleiding zijn toevlucht te nemen tot alcohol.

Pete wierp een blik over Jakes schouder en knikte ernstig. ‘Ze heeft ons gezien.’

Alsof hij dat al niet wist.

‘Madeline troont haar nu mee naar Hallie en de baby,’ vervolgde Pete, terwijl er een klaterend lachje door de zaal klonk. ‘Wat hebben vrouwen toch met baby’s?’

‘En dat uit de mond van een man die eerder vanavond zijn nichtje niet wilde loslaten, nadat ze tegen zijn borst in slaap gevallen was.’

‘Ach man, je bent gewoon jaloers dat ze niet in jouw armen in slaap is gevallen,’ zei Pete. ‘Je hebt er helemaal geen gevoel voor. Bovendien was het mijn beurt.’

Weer klonk dat verrukkelijke vrouwelijke lachje op de achtergrond.

‘Jianne maakt kennis met ons nichtje. Het is trouwens net zo goed haar nichtje. Daar wil je waarschijnlijk geen getuige van zijn,’ zei Pete.

‘Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben.’ Desondanks draaide Jake zich om, en hij verwenste zichzelf toen hij een ietwat ouder geworden, maar nog steeds adembenemend mooie Jianne zag staan. Een prachtige gave huid, diepzwarte opgestoken haren, fijngebouwd en een onschuldige uitstraling… Allemaal dingen die hij had geprobeerd te vergeten. Behalve beeldschoon was ze ook een telg van een familie wier persoonlijke vermogen groter was dan het bruto nationale product van een klein land, een detail dat ze Jake pas had onthuld nadat ze waren getrouwd.

Niet dat hij haar dat kwalijk nam. Maar had hij haar achtergrond wel gekend, dan zou hij waarschijnlijk nog even heel goed hebben nagedacht alvorens haar te vragen haar leven met hem te delen. Ze was te beschermd opgevoed om opgewassen te zijn tegen het rommelige moederloze huishouden waarvoor hij destijds de zorg had gedragen. Te zacht van aard om te kunnen omgaan met de rauwe emoties. Uiteindelijk was ze eraan kapot gegaan. Hij had haar kapotgemaakt. Het was een wonder dat ze het nog zo lang met hen had uitgehouden.

Het was geen nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat hij haar met zijn blik bleef volgen, maar de onbedwingbare behoefte om elk detail van haar in te drinken als een dorstige man die zojuist uit de woestijn kwam.

Hij zag haar glimlachen toen ze zich naar de kleine Layla toe boog, die in haar moeders armen lag. Toen Hallie haar iets vroeg, keek ze verschrikt op en schudde haar hoofd. Wat Hallie ook had gevraagd, het antwoord was in elk geval nee.

Jake kon zijn blik eenvoudigweg niet van haar losrukken. Toen draaide ze haar hoofd om en keek hem recht in zijn gezicht. Ogen donker als de nacht en dieper dan de oceaan. Hun ronde vorm verried het niet-Chinese bloed van haar overgrootmoeder, die eruit had gezien een Britse, maar vanbinnen zo Chinees was geweest als wat – net als Jianne.

Haar glimlach verwaterde. Jake was zich vaag bewust van Petes gegrom en van het verstommen van het geroezemoes.

Toen werd hem het zicht ontnomen door Luke, die met een glas verse jus d’orange voor Hallie en een glas champagne voor Jianne kwam aanzetten. Was hij gewoon een goede gastheer of was dit een strategische zet van hem, vroeg Jake zich onwillekeurig af. Het gaf hem in elk geval de kans zich te herstellen. Hij grijnsde naar Pete, die hem echter strak bleef aankijken.

Jianne en haar familie waren er nu. Wanneer kon hij met goed fatsoen weer weg? Over een kwartier, over een halfuur? Hij had niets te zoeken in deze vreemde wereld van onvoorstelbare rijkdom en overdreven beleefdheid. Hij vond het vreselijk. Het liefst was hij hier niet.

Hij staarde naar de glazen pui en wenste dat hij vleugels had om te kunnen ontsnappen aan deze ellende. Weg wilde hij, vrij wilde hij zijn. Zijn blik zocht naar de nooduitgang, ook al wist hij dat hij die toch niet zou nemen.

Dit was gewoon een kwestie van door de zure appel heen bijten. Een gesprek aanknopen met Jianne – over koetjes en kalfjes. Even beleefd informeren hoe het met haar ging. Een welgemeend complimentje over haar uiterlijk. Een opmerking over het weer of zo. Daarna zou hij haar de vraag stellen die hem op de lippen lag, en hij zou haar niet laten gaan voordat hij een behoorlijk antwoord had.

‘Ik heb Madeline en Hallie gewaarschuwd dat dit niets zou worden,’ zei Pete. ‘Gepraat als Brugman heb ik, maar dacht je dat iemand naar me wilde luisteren? Nee, dus.’

‘Maak je nu maar geen zorgen over mij,’ stelde Jake hem gerust. ‘Ik red me prima.’

Pete leek niet erg overtuigd, maar hield er verder over op.

 

Ze waren allemaal overgekomen, de kinderen van het gezin Bennett. Ooit had Jianne voor hen gezorgd alsof ze tot haar eigen familie behoorden. Ze had ergens gehoopt dat ze hen nu ze zelf een stuk volwassener was, niet meer zo intimiderend zou vinden als vroeger, maar dat bleek een illusie. Ze zag de blikken die ze elkaar toewierpen. Zag dat ze zich – solidair als altijd – strategisch opstelden om elkaar in bescherming te nemen. Jacob, het hart van de familie, de motor, de oudste zoon. Hij stond met zijn rug naar haar toegekeerd, haar eerste en enige grote liefde, de man aan wie ze zich ooit met hart en ziel had gegeven. Hij was nog steeds haar man, al waren ze al meer dan tien jaar niet meer bij elkaar.

Geen van de aanwezigen besefte wat een zware opgave het voor haar was om kalm en beheerst door die deur naar binnen te gaan. Een verlegen konijn had niets te zoeken in een omgeving vol loerende tijgers – in elk geval niet als haar leven haar lief was.

Ik ben geen konijn. Ik ben geen konijn.

Jianne sloot haar ogen even en herhaalde de mantra in gedachten. Toen haar oom en tante zich bij haar voegden, deed ze ze weer open en dwong zichzelf te glimlachen. Madeline kwam direct op hen toe en begroette geheel conform de regels eerst de oudere generatie, waarna ze Jianne omhelsde.

‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei Madeline goedkeurend.

‘Dank je.’ De strapless avondjurk van bloedrode en roomwitte zijde van de hoogste kwaliteit was gemaakt voor een zelfbewuste extraverte vrouw, niet voor een muurbloempje. In deze jurk zou ze zich zelfverzekerd voelen, hadden ze beweerd in de winkel waar ze hem had gekocht. Nou, mooi niet dus. ‘Dit was geen goed idee,’ mompelde ze tegen Madeline. ‘Ik had niet moeten komen.’

‘Toe, ga nu niet weg,’ smeekte Madeline. ‘Ik denk juist dat het een heel goed idee is. Kom, ik zal je even voorstellen aan de jongste krijger van de familie. De grote ooms zijn de schok nog steeds niet te boven.’ Ze lachte. ‘Het is namelijk een meisje.’

De kleine Layla had een paar grote blauwe ogen, een flinke bos donkere krullen en een tandeloze grijns.

‘Kijk eens wie we daar hebben, Layla. Tante Jianne,’ zei Hallie met een hartelijkheid die Jianne niet had verwacht. ‘Wil je haar soms even vasthouden, Jianne?’

‘Ik?’ Jianne knipperde met haar ogen. ‘Ja! Ik bedoel, nee! Laat ik dat maar niet doen. Je zult zien dat ze prompt gaat huilen.’ Ze zag het al helemaal voor zich, zij met een krijsende baby in haar armen en al die ooms die onmiddellijk gealarmeerd op haar toe zouden komen snellen. ‘Dan krijg ik straks al die broers van je op mijn dak.’

‘Nee, hoor. Dat moesten ze eens wagen,’ zei Hallie, terwijl ze twee van haar broers een waarschuwende blik toewierp. ‘Ze hebben beloofd zich vanavond fatsoenlijk te gedragen, en anders grijpen hun respectievelijke echtgenotes wel in.’

De gedachte dat de wilde gebroeders Bennett zich uiteindelijk hadden laten temmen, was een reden tot optimisme. Onwillekeurig dwaalde Jiannes blik naar hun gezichten.

Tristan, die bij het raam stond, sloeg haar kil en afstandelijk gade. Pete stond naast Jacob; ook hij keek niet bepaald vriendelijk uit zijn ogen. En Jake… Omdat hij haar kant niet uit keek, kon ze haar ogen de kost geven.

Zijn pak zat hem als gegoten – een slank postuur met brede schouders en gespierde benen, het resultaat van een leven gewijd aan oosterse vechtsporten. Zijn haren waren nog altijd even dik en zwart, maar korter dan vroeger. Zijn gelaatstrekken waren iets scherper geworden, maar het was nog steeds een gezicht waaraan de gemiddelde engel niet kon tippen. En net als vroeger ging er een enorme kracht van hem uit, al was het nu een meer ingehouden kracht.

Ze wendde haar blik even af, maar toen ze weer naar hem keek, ontmoetten hun ogen elkaar. Staalblauwe ogen staarden haar aan. Ze verstrakte. Ze voelde dat ze hier niet gewenst was; het was stom geweest om te komen.

‘Blijf hier.’ Een breedgeschouderde man ontnam haar het zicht op Jacob Bennett. Luke Bennett, Madelines aanstaande, keek haar doordringend aan, terwijl hij haar een glas champagne aanreikte. ‘Alsjeblieft.’

‘Alsjeblieft,’ voegde Hallie eraan toe. ‘Jake snakt ernaar om je te zien. Echt. Hij… is er alleen zelf nog niet achter.’

‘Geef me maar een seintje wanneer dat wel het geval is,’ zei Jianne met een geforceerde glimlach. ‘Want een gedwongen ontmoeting lijkt me weinig zin hebben. We zijn indertijd niet bepaald in harmonie uit elkaar gegaan.’

‘Ach, aan harmonie wordt veel te veel waarde gehecht,’ zei Luke. ‘Soms is het juist goed om van een afstand toe te kijken hoe de boel ontploft.’

‘Dat is Lukes werk, landmijnen onklaar maken,’ verklaarde Hallie. ‘Soms moet hij ze laten ontploffen.’

‘Je zult ongetwijfeld weten wat je doet,’ zei Jianne beleefd. ‘En waarschijnlijk weet je ook wat het lot is van degene die zich midden in zo’n explosie bevindt.’

‘Maar wij zijn er toch om je te beschermen,’ wierp Luke tegen.

‘O, vast.’ Ze kreeg weer wat zelfvertrouwen. ‘Maar als puntje bij paaltje komt, valt dat nog te bezien.’ Ze zouden intuïtief partij voor Jacob kiezen, en dan stond zij in de kou.

‘Kom op, je kunt ons echt vertrouwen,’ zei Luke.

Jianne was echter niet langer de jonge optimistische bruid van destijds, die had gedacht haar liefde kwijt te kunnen aan dit chaotische moederloze gezin, en die had gehoopt dat haar liefde beantwoord zou worden. ‘Vertrouwen is iets wat verdiend moet worden,’ zei ze kalm.

‘Nou, dan vertrouw je ons niet. Ook goed, als je maar blijft. Dan kun je zien dat we alles doen om je het gevoel te geven dat je hier vanavond welkom bent.’

Jianne besloot te blijven. In het halfuur dat volgde, kwam zowel Tristan als Pete naar haar toe om hun vrouw aan haar voor te stellen. Ook werd ze voorgesteld aan een Chinese jongen in een westers pak, die zich doorlopend in de buurt van een van de Bennetts ophield.

‘Hallo,’ zei ze afwachtend.

‘Ik ben Po,’ zei de jongen in het Kantonees. ‘Ik ben bij de sensei in de leer.’ Toen ze daar niet meteen op reageerde, zei hij het nog eens, maar nu in het Mandarijn.

‘Bij welke sensei precies?’ vroeg ze in het Engels.

‘Sensei Jake Bennett,’ antwoordde Po in het Engels.

‘Zo. Heeft sensei Jake Bennett je soms ook Engels geleerd?’

‘Nee, ik sprak al Engels voor ik bij hem kwam. En Tamil en een beetje Maleis.’

‘Indrukwekkend, hoor. Hoe komt het dat je zoveel talen spreekt?’ vroeg ze.

De jongen leek van het ene op het andere moment dicht te klappen. ‘Gewoon.’

‘O.’ Ze lachte. ‘Nou, Po, ik ben Jianne.’

Een paar diepzwarte ogen keken haar rustig aan. ‘Je bent in het echt mooier dan op de foto.’

‘O, dank je. Op welke foto?’

Op dat moment viel er een schaduw over haar heen. Jianne hoefde niet eens op te kijken om te weten dat Jacob zich bij hen had gevoegd.

‘Hallo, Jacob,’ zei ze met een stem die verdacht onvast klonk. ‘Ik maak net kennis met je pupil.’

‘Dat zie ik.’ Jacob keek Po streng aan. ‘Welke foto?’

‘Die in je portefeuille.’

‘Wat heb jij in mijn portefeuille te zoeken?’

‘Ik heb er niets uitgehaald, ik heb er alleen even in gekeken,’ legde Po haastig uit. ‘Maar dat was helemaal in het begin. Op de dag dat ik in de dojo kwam wonen. I-Ik…’ De jongen begon te stotteren. ‘Om meer over je te weten te komen. Van iemands portefeuille kun je heel wat te weten komen.’

De man en de jongen staarden elkaar een tijdlang zwijgend aan.

‘Dat valt me tegen van je,’ zei Jacob ten slotte.

Po wierp Jianne een verschrikte blik toe en verdween schielijk tussen de gasten.

Jianne keek de jongen verlangend na. Kon zij dat ook maar doen, dacht ze. Ze keek Jacob aan. ‘Hoort hij bij jou?’ vroeg ze.

‘In zekere zin, ja.’

Po kon niet zijn zoon zijn. De jongen was onmiskenbaar Chinees, maar er waren meer omstandigheden te bedenken waardoor een man de verantwoordelijkheid voor een kind op zich nam. Misschien was Po’s moeder overleden. Misschien had Jacob een verhouding met haar gehad en had hij zich na haar overlijden over Po ontfermd, omdat hij verder geen familie had.

‘Hoe dan?’ vroeg ze.

‘Vraag dat maar aan Madeline.’

Niet bepaald een antwoord waarvan ze erg veel wijzer werd. ‘Ben je van plan om hem te straffen?’

Jacob perste zijn lippen opeen. ‘Hij pikt mijn portefeuille en kijkt wat er allemaal in zit. Hij steekt letterlijk en opzettelijk zijn neus in mijn privézaken. Zulk gedrag kan niet door de beugel en moet worden bestraft. Of vind jij van niet?’

‘Jawel, maar… Hij is nog maar een kind, Jacob.’

‘Wat? Geen pak slaag dus?’

Zijn scherpe toon deed haar inwendig ineenkrimpen. Ze wist niet wat ze moest zeggen en staarde naar haar glas champagne.

‘Hemelse genade, Jianne. Ik heb nog nooit een kind of een vrouw geslagen en was ook niet van plan om daar nu mee te beginnen. Dus geniet maar liever van je champagne en doe niet alsof ik eropuit ben om je aan het kruis te nagelen, want dat is niet het geval. Hoe eerder jij en de rest van het gezelschap hier daarvan doordrongen raken, hoe beter.

Jianne zette het glas aan haar lippen, intussen wanhopig zoekend naar een manier om het gesprek nog een beetje te redden. ‘Je ziet er goed uit,’ merkte ze op. ‘Beter dan ooit zelfs.’ Ze meende het.

‘Was dat soms een compliment?’

‘Het was in elk geval welgemeend.’

‘Ik heb niet het idee dat het als een compliment bedoeld was.’

Ze nam haastig nog een slok champagne. ‘Gefeliciteerd met je succes. De wereldtitels. De masterclasses. Madeline vertelde me dat je studenten van over de hele wereld hebt.’

‘Je had toch altijd een hekel aan karate?’

Ze had niet zozeer een hekel aan karate gehad, als wel aan het feit dat hij er zoveel tijd aan had besteed. Ze had niet beseft dat karate voor sommigen een manier van leven was – een soort religie. Het had Jake geholpen om de agressie die diep in zijn binnenste woedde te kanaliseren.

‘Ik heb geen hekel aan karate; ik begreep er nooit wat van. Dat is niet hetzelfde.’

‘En is dat nu dan wel het geval?’ vroeg Jake.

‘Ik begrijp er nu iets meer van, ja.’ Opnieuw dreigde het gesprek de verkeerde kant op te gaan. ‘Madeline en Luke lijken goed bij elkaar te passen.’

‘Dat lijkt niet alleen zo, dat is ook zo.’

‘En ook je andere broers, en Hallie… Ze zijn allemaal goed terechtgekomen. Je hebt echt goed werk verricht.’

‘Dat hebben ze anders niet aan mij te danken.’

Nou, aan haar anders ook niet, dacht Jianne, een blik om zich heen werpend. Alle ogen leken op hen gericht, maar niemand voelde zich geroepen om zich bij hen te voegen. ‘Als je me wilt excuseren,’ zei ze toen de stilte pijnlijk begon te worden. ‘Volgens mij is mijn tante naar me op zoek.’ Ze wilde zich omdraaien.

‘Wacht,’ zei hij.

Eén woord van hem, en ze bleef staan. Uit gehoorzaamheid of uit nieuwsgierigheid, vroeg ze zich af. Getuigde dit van moed of juist van zelfverachting? Ze kwam er niet uit.

‘Bevalt het je hier in Singapore? Ben je al een beetje gewend?’ vroeg hij.

Riep hij haar daarvoor terug? ‘Singapore bevalt me heel goed,’ antwoordde ze ietwat terughoudend. ‘Ik begin mijn draai te vinden.’

‘Je tante vertelde aan Luke dat er een vent achter je aan zit van wie je niets moet hebben.’

Haar tante moest niet zoveel kletsen, dacht Jianne.

‘Volgens haar probeert hij je tot een huwelijk te dwingen.’

‘Ik zie niet in waarom dit jou iets aangaat, Jacob.’

‘O, nee? Ben je soms blind, echtgenote?’ Zijn kalmte was maar schijn; inwendig kookte hij van woede. ‘Er is me verteld dat je er niets voor voelt om met hem te trouwen, maar is dat ook zo? Misschien wil je juist graag met hem trouwen en vorm ik een lastige sta-in-de-weg.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘Zou een scheiding je goed uitkomen?’

‘Nee!’ riep ze uit. ‘Nee. Ik bedoel… Jou wel? Po’s moeder –’

‘Po’s moeder is iemand die ik nog nooit heb ontmoet en over wie Po het ook nooit heeft. Po is een zakkenrollertje, een van Madelines zwerfkinderen. Ze bracht hem naar de dojo, zodat hij in elk geval een dak boven zijn hoofd zou hebben en misschien iets zou kunnen leren waar hij later wat aan heeft.’

‘O.’ Dat raadsel was in elk geval opgelost, al wist ze daarmee nog steeds niets over Jacobs liefdesleven.

‘Je tante schijnt ervan overtuigd te zijn dat deze man gevaarlijk kan worden als hij zijn zin niet krijgt,’ vervolgde hij. ‘Madeline denkt er net zo over. Ze maken zich zorgen over je veiligheid.’

‘Ik begrijp niet waar ze zich druk over maken.’ Dat had zijzelf de afgelopen maanden wel voor hen gedaan.

‘Is hij je naar Singapore gevolgd?’ wilde Jacob weten.

‘Voor zover ik weet niet; ik heb hem hier in elk geval niet gezien.’ Nog niet. Dat Zhi Fu intussen al wel wist waar ze zich ophield en haar dagelijks cadeaus stuurde, verzweeg ze om Jake niet te belasten.

‘Jianne. Is deze kerel in staat je iets aan te doen?’

‘Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Hij is nog nooit buiten zijn boekje gegaan.’ Ongewild klonk er frustratie door in haar stem. Ze herstelde zich onmiddellijk. ‘Hij speelt gewoon een spelletje met me.’

‘Wat voor spelletje?’

Jianne besloot dat ze al te veel had verteld. ‘Ach, dat is helemaal niet interessant.’

‘Mentaal, bedoel je?’ vroeg Jake ijzig kalm.

‘Jacob, dit is jouw zaak niet.’

‘O nee? Jij vindt niet dat ik mijn vrouw hoor te beschermen tegen een stalker?’

‘De vrouw met wie je al twaalf jaar niet meer samen bent,’ zei ze zacht.

Jacob kreeg een bittere trek om zijn mond. ‘Het gaat dus alleen om de bescherming die mijn naam je biedt, en verder niets. Verder hoef je niets van mij.’

Het klonk bepaald niet aardig zoals hij het zei, maar dat was wel waar het op neerkwam. Ze had gedacht, gehoopt eigenlijk, dat alles gewoon bij het oude zou blijven en dat ze alleen in naam met hem getrouwd kon blijven, zoals ze dat al jaren was. Hoe hij daarover dacht, had ze zich niet eens afgevraagd, besefte ze. ‘Maar hoor eens, Jacob, als jij wilt scheiden, dan zal ik je niet tegenwerken. Als je een ander hebt…’

Hij staarde haar peinzend aan. ‘Wat zou je ongewenste amant doen als hij wist dat je niet langer gebonden was?’

‘Ik zou het niet weten. Het doet er ook helemaal niet toe. Ik red me wel, wat er ook van moge komen. Dus als jij wilt scheiden, ga je gang. Je hoeft geen rekening te houden met mij.’

‘Weet je, Jianne,’ zei Jake scherp. ‘Vandaag of morgen zul je erachter komen dat het nergens voor nodig is om de martelares uit te hangen en dat het heel normaal is om je wensen en behoeften kenbaar te maken en te verwachten dat er rekening mee wordt gehouden.’

‘Goed.’ Ze haalde diep adem. ‘Ik moet een manier vinden om Zhi Fu te laten inzien dat het geen zin heeft om achter me aan te blijven lopen. Het was een goed idee om naar Singapore te komen. Bij mijn oom en tante ben ik veilig; zij zullen zijn gedrag in elk geval niet aanmoedigen. Hier kan hij niet te pas en te onpas voor mijn neus staan, zoals in Shanghai, dus vroeg of laat zal hij er wel genoeg van krijgen.’ Dat hoopte ze in elk geval vurig. ‘En dan zal ik eindelijk van hem verlost zijn.’

Jake zei niets en staarde haar nog steeds aan.

‘Ik betrek je hier liever niet bij, Jake. Tenzij ik niet anders kan.’

Dat stond hem helemaal niet aan. Hij wendde zijn blik af en propte zijn handen diep in zijn broekzakken. ‘Maar mocht het moment komen dat je denkt dat je gevaar loopt, wil je dan wel aan de bel trekken?’ vroeg hij na een lange stilte.

‘Natuurlijk zal ik dan aan de bel trekken. Ik kan altijd een beroep doen op mijn neven en mijn oom. Misschien klop ik wel bij Madeline of Luke aan, maar liever niet bij jou.’

‘O. Ben ik net zo ongewenst als die kerel?’

‘Wat? Nee! Hoe kom je erbij, Jacob? Jij en Zhi Fu lijken in geen enkel opzicht op elkaar. Van hem moet ik helemaal niets hebben, terwijl van jou… Ik wilde vroeger te veel van jou.’ Het viel niet mee om openlijk voor haar tekortkomingen uit te komen, maar daar had deze man, haar man die wilde weten of ze in gevaar verkeerde, recht op, vond ze.

‘Denk je dat ik niet in staat ben om je te beschermen?’ vroeg hij.

‘Natuurlijk wel, Jacob. Ik weet dat je voor je familie opkomt; dat heb ik meegemaakt. Ik weet ook dat je voor mij op zou komen als ik je erom vroeg.’

‘Maar je zult het me niet vragen,’ concludeerde hij, haar weer aankijkend.

Ze keek hem recht in de ogen zonder een spier te vertrekken. Het bedeesde konijn dat de tijger probeert te dwingen de ogen neer te slaan. ‘Dat kan ik niet,’ zei ze zacht.

‘Waarom niet? Waarom wil je niet door mij geholpen worden, Jianne?’

‘Hoe wil je me helpen, Jake? Door het gelukkige herenigde echtpaar uit te hangen soms? Door weer samen door het leven te gaan totdat Zhi Fu van het toneel verdwenen is?’

‘Als dat noodzakelijk is, ja,’ zei Jake. ‘We kunnen toch afspraken maken?’

Jianne glimlachte vreugdeloos. ‘Natuurlijk, we kunnen afspraken maken.’ En zij zou zich er niet aan houden. Dat wist ze nu al. ‘Weet jij hoe het is om ergens zo erg aan verslaafd te zijn, dat je er bijna aan onderdoor gaat als je probeert af te kicken?’ vroeg ze zacht, terwijl ze hem recht in de ogen keek.

Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ja,’ antwoordde hij.

‘Nou, ik ook.’

Deze keer hield hij haar niet tegen toen ze wegliep.