Hoofdstuk 5

 

 

 

De tweede nacht in Jacobs bed beloofde niet veel anders te worden dan de eerste, toen ze last had gehad van het licht dat de kamer binnen viel, en allerlei erotische fantasieën haar hadden gekweld. Om te voorkomen dat haar dat nog eens overkwam, besloot ze er iets aan te doen. Ze schoof de leunstoel onder het raam dat het licht doorliet dat precies op het bed viel en zette de lamellen open. Daarna klom ze op de stoel en duwde met behulp van een bezem een deken tussen de lamellen. Het viel niet mee om wel de deken maar niet de bezem ertussen te klemmen, maar na een paar mislukte pogingen lukte het haar om de kamer gedeeltelijk te verduisteren.

Als deze maatregel niet hielp kon ze A Comprehensive History of The Civilized World ter hand nemen, een lijvig werk uit de bibliotheek van haar oom. Mocht de inhoud niet slaapverwekkend genoeg blijken te zijn, dan kon ze zichzelf er altijd nog mee knock-out slaan. Als dat allemaal niets uithaalde, bleef er niets anders over dan zich bedrinken, had ze bedacht. Het zou wel betekenen dat ze in het holst van de nacht naar de keuken moest, want daar had ze een fles whisky zien staan. Nee, dacht ze, dat was geen doen. Ze moest gewoon een fles drank op haar kamer hebben. De volgende dag in de lunchpauze zou ze een fles whisky kopen.

Om een uur of halfelf werd er zachtjes op de deur geklopt. ‘Wie is daar?’ riep ze, haastig haar regenjas over haar nachthemd aantrekkend.

‘Ik ben het, Po. Ik kom een kop thee brengen.’

Jianne deed de deur voor hem open.

‘Het is kruidenthee,’ legde de jongen uit. ‘Daar slaap je lekker van.’

‘O, wat attent van jullie.’

Po keek haar verwonderd aan. ‘Ben je van plan om uit te gaan?’

‘Nee, hoor. Ik duik mijn bed in. Ik drink die thee even op en dan ga ik lekker slapen.’

Hij reikte haar de mok thee aan en keek naar het plafond. Jianne volgde zijn blik. Ze kon niets vreemds ontdekken. ‘Wat is er?’ vroeg ze. ‘Waar zoek je naar?’ Ratten waren er niet; anders had ze dat de afgelopen nacht wel gemerkt.

‘Ik kijk of ik ergens lekkages zie.’

‘O.’ Ze knikte. ‘Ik begrijp het. Nou, bedankt voor de thee in elk geval.’

‘Ik moest van de sensei zeggen dat hij morgenochtend van zes tot zeven een kickboksklas heeft. Hij denkt dat je er waarschijnlijk wel wakker van zult worden. De volgende les begint pas weer om negen uur.’

‘Wat attent van de sensei om me even te waarschuwen.’

‘Verder wilde hij even weten of hij je morgen naar je werk moet brengen.’

‘Zeg maar tegen hem dat ik wel een taxi neem.’

‘Moet ik nog iets anders aan hem doorgeven?’ vroeg Po.

Jianne lachte. ‘Zeg maar tegen hem dat ik zijn bed erg comfortabel vind en dat ik hem een goede nacht en mooie dromen toewens.’

Dat wenste ze zichzelf eveneens toe.

 

Helaas kwam haar wens niet uit. Ze lag opnieuw te draaien en te woelen. Ze verwenste het feit dat ze de kamer niet goed kon verduisteren. Ze werd opnieuw geteisterd door seksuele fantasieën en snakte naar bevrediging. Het was allemaal Jacobs schuld natuurlijk.

Ze was in de loop van de tijd vergeten hoe goed ze het samen in bed hadden gehad. Ze was ook helemaal vergeten wat een effect zijn nabijheid op haar had. Hij hoefde maar naar haar te kijken, of ze stond al in vuur en vlam. Hij had die dag vaak naar haar gekeken; hij had haar gekust en gestreeld met zijn blikken, en nu verlangde ze naar meer.

Zou het heel erg zijn als ze haar toevlucht nam tot zelfbevrediging met hem in gedachten? Kon ze hem dan morgen wel gewoon in de ogen kijken zonder dat hij meteen wist wat ze had gedaan? Kon het haar eigenlijk schelen als hij dat wist?

Kennelijk niet, want toen ze om drie uur nog steeds wakker was, hield ze het niet langer uit en gaf toe aan haar verlangens.

 

Jianne had Jacobs hint begrepen en wachtte met naar beneden gaan tot de les afgelopen was.

Jacob knikte haar vriendelijk toe toen hij haar de keuken binnen zag komen. Hij stelde het op prijs dat ze had gewacht met naar beneden komen. Daarmee liet ze zien dat ze respect had voor zijn werk en dat ze bereid was om rekening met hem te houden.

Hij sloeg haar gade, terwijl ze water opzette en een mok pakte. Elegante porseleinen theekopjes bezat hij niet. Nog niet.

Ze draaide zich glimlachend om: het toonbeeld van de ideale logee, die zich zonder problemen voegde naar de huisregels. In haar ogen zag hij echter iets geheimzinnigs, iets sensueels wat hem bekend voorkwam… Hij kende die blik van haar maar al te goed. Ontspannen. Voldaan. Verzadigd. Wat had ze die nacht in zijn bed uitgespookt?

‘Thee?’ vroeg ze.

Toen hij in plaats van antwoord te geven haar peinzend bleef aankijken, trok ze een wenkbrauw op, waarna ze hem met een schaapachtige grijns de rug toekeerde om de theepot te pakken. Ze kon er net niet bij en wilde juist op een keukenstoel klimmen, toen Jake opstond en naar haar toe liep.

‘Goed geslapen?’ vroeg hij, naar de theepot reikend.

‘Gaat wel. Ik word gek van dat neonlicht dat de kamer binnen valt.’

‘Je bent niets gewend, prinses.’

‘Dat zeg je alleen maar omdat jij toevallig wel kunt slapen met zo’n kermisverlichting in je kamer,’ mompelde ze. ‘Wreed, hoor.’

‘Wreed? Ik?’ Nou ja! Hij boog zich naar haar toe. ‘Dat moet jij nodig zeggen. Jij bent hier degene die vannacht stout is geweest. Of dacht je soms dat ik dat niet aan je zou zien? Nu vraag ik me de hele dag natuurlijk af hoe en waar je het hebt gedaan. Dat is pas wreed.’

‘Je hebt een veel te levendige fantasie,’ zei ze. ‘Denk je nu echt dat ik zoiets zou doen? In je bed of onder je douche of misschien wel op je stoel?’ Ze maakte een vermanend gebaar en legde haar wijsvinger vervolgens tegen zijn lippen. ‘Zal ik jou eens wat zeggen, sensei? Bewijs het maar eens.’

Op dat moment kwam Po de keuken binnen.

Gelukkig maar, dacht Jake, want hij stond op het punt om haar het gevraagde bewijs te leveren.

Zodra Jianne Po zag, wierp ze een waarschuwende blik in Jakes richting en ging door met theezetten.

Terwijl Jianne en Po hun thee met congee naar binnen werkten, deed Jake zijn best om zichzelf weer onder controle te krijgen.

‘Ik begrijp niet hoe jij ooit hebt kunnen denken dat wij het best een tijdje met elkaar zouden uithouden,’ mompelde hij, toen hij Jianne een kwartier later naar de gereedstaande taxi bracht.

‘Nou, je hebt er anders zelf in toegestemd, hoor.’

‘Ik moet stapelgek zijn geweest.’ En als hij toen al niet gek was geweest, zou hij het wel zijn geworden. ‘Ik vrees toch echt dat als Zhi Fu je niet wurgt, ik het zal doen.’

‘Welnee,’ zei ze zelfverzekerd. ‘Daar geloof ik niets van.’

Een slanke man met een donker pak aan kwam de dojo binnen.

‘Een nieuwe leerling?’

‘Wie weet,’ antwoordde Jake, maar het leek hem niet erg waarschijnlijk.

‘Mijn naam is Richard Low,’ was het eerste wat de man zei. ‘Ik ben op zoek naar Mr. Jacob Bennett.’

‘Dat ben ik,’ zei Jake.

Richard Low trok zijn neus op, alsof hij opeens een onaangename geur opving. ‘Mr. Bennett, klopt het dat u de eigenaar van dit pand bent?’

‘Dat klopt.’

‘Dan moet ik u erop wijzen dat uw pand op een aantal punten niet voldoet aan de bouwvoorschriften.’

‘Om welke punten gaat het precies?’

Richard Low glimlachte. ‘Zo te zien, zijn er geen afdoende brandveiligheidsmaatregelen genomen; de elektrische bedrading laat een en ander te wensen over, en verder is het pand niet toegankelijk voor rolstoelen.’

‘Oosterse vechtsport is ook bijzonder populair onder mindervaliden,’ mompelde Jianne.

‘Mr. Low, zei u toch?’ vroeg Jake beleefd.

De man knikte.

‘Kunt u zich misschien identificeren?’

Richard Low vernauwde zijn ogen tot spleetjes, maar overhandigde Jake een pasje waarop vermeld stond dat hij bouwinspecteur was.

Jake gaf het pasje niet meteen terug. ‘Ik neem aan dat deze aantijgingen ook officieel zwart op wit staan. Mag ik die dan ook meteen even zien?’ vroeg hij.

‘Die zult u te zijner tijd ontvangen.’

‘Juist ja.’ Jake wierp nogmaals een vluchtige blik op het pasje. ‘Vindt u het heel erg om hier even te wachten? Ik wil mijn vrouw even uitzwaaien. Daarna wil ik uw gegevens verifiëren bij de gebruikelijke instanties, en dan zal ik u vergezellen bij uw inspectie. Een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn, vindt u ook niet?’

Richard Low vond het niet leuk om in de wachtkamer te worden gezet.

‘Je hebt er vast weer een vriend bij,’ merkte Jianne op. ‘Krijg je vaak bouwinspecteurs over de vloer?’

‘Ik heb er nog nooit een gezien,’ zei Jake. ‘Wat doet die stalker van je eigenlijk voor werk?’

‘Hij zit in de wegenbouw. Denk je dat hij hierachter zit?’

‘Dat zou kunnen. Misschien wil iemand anders me het leven zuur maken, iemand uit de kringen van Po. Maar het kan ook zijn dat het helemaal niets te betekenen heeft.’

Jianne keek bezorgd.

‘Zit er nu maar niet over in,’ zei hij. ‘Het komt wel goed. Daar zorg ik wel voor. Het is helemaal geen probleem.’

‘Wees voorzichtig, Jacob.’

‘Maak je je nu opeens zorgen over me? Ik had zo-even toch sterk de indruk dat je eropuit was om me gek te maken.’

‘Dat was ook zo. Een beetje maar.’

‘Nou, je bent er anders aardig in geslaagd.’ Hij hielp haar bij het instappen. ‘Om halfzes haal ik je weer op.’

Zodra de taxi wegreed, verdween hij naar zijn kantoor om een telefoontje te plegen. Vijf minuten later liep hij met een brede grijns op de zwaar transpirerende Richard Low toe.

‘Zo, daar ben ik weer,’ zei hij. ‘Waar zullen we beginnen?’

 

Rond halfzes belde Jake Jianne om te zeggen dat hij beneden stond. Om tijd te besparen – en om te voorkomen dat Jacob haar weer zou helpen – maakte ze onderweg in de lift alvast haar haren los. Toen hij haar zag, reikte hij haar met een wrange grijns haar helm aan.

‘Je neven zijn vandaag langs geweest om een paar koffers met spullen te brengen,’ was het eerste wat hij zei. ‘Mag ik vragen wat erin zit?’

‘Kleding, mag ik hopen. Het grootste deel van mijn spullen staat in Shanghai te wachten om naar Singapore verscheept te worden. Zeg, kunnen we onderweg naar huis misschien even bij een stoffenwinkel stoppen?’

‘Waarvoor?’

‘Voor gordijnstof.’

‘Toch niet voor jouw slaapkamer?’ vroeg Jake. ‘Want vanochtend heb ik nieuwe jaloezieën besteld. Vanochtend is iemand de ramen komen opmeten; als het goed is, zijn de nieuwe jaloezieën over twee dagen klaar. Ter overbrugging hebben we een paar ramen provisorisch van gordijnen voorzien.’

Ze voelde zich duidelijk ongemakkelijk. ‘Je laat toch geen nieuwe jaloezieën maken alleen maar vanwege mij?’

‘Nee, nee. Ik zat er al een hele tijd over te denken. In feite al vanaf het moment waarop die neonreclame werd opgehangen.’

Het punt was alleen dat erover denken niet hetzelfde was als er iets aan doen, en voordat zij erover was begonnen, had hij het kennelijk niet belangrijk genoeg gevonden om er ook iets aan te doen, dacht Jianne. ‘Jacob…’ Hoe moest ze dit nu zeggen zonder hem te kwetsen? ‘Zou ik daar op een of andere manier iets aan kunnen bijdragen? Per slot van rekening ben ik degene die er baat bij heeft.’

‘Geen sprake van,’ zei hij meteen. ‘Straks is Zhi Fu van het toneel verdwenen. En als jij weggaat, blijven de jaloezieën hangen, dus ben ik uiteindelijk degene die er het meeste profijt van heeft. Ik leef eenvoudig omdat ik dat wil, Jianne, niet omdat ik me niet anders kan veroorloven. Een paar nieuwe jaloezieën kan ik me heus wel permitteren.’

‘Al goed, al goed.’ Kennelijk viel er hoe dan ook niet over te praten. ‘Ik heb niets tegen de manier waarop jij leeft, Jacob,’ zei ze kalm. ‘Integendeel, ik vind juist dat iemand die ervoor kiest om zo te leven respect verdient.’

‘Daar dacht je vroeger wel anders over.’

‘Dat denk jij.’ Dit was een oude discussie uit de tijd dat Jacob kostwinner was geweest voor zijn broers en zusje en voor zijn vrouw. Woest was hij geweest toen hij erachter was gekomen hoe rijk haar familie was, hoe rijk ze zelf was. Hij had zich in zijn eer aangetast gevoeld en gewenst haar rijkdom niet te beschouwen als iets van hen samen.

‘Ik kan me voorstellen dat jij denkt dat ik vind dat er van alles ontbreekt in jouw leven. Ik ben nog niet binnen, of ik begin van alles te veranderen, wat jij opvat als kritiek op de manier waarop je leeft. Maar dat is niet zo. Ik kon niet slapen. Ik had last van het licht –’

‘Weet ik.’

‘En ik dacht, als ik nu iets ophang zodat het licht niet meer op mijn bed valt, dan –’

‘Weet ik.’

‘En nu laat jij nieuwe jaloezieën maken omwille van mij, terwijl je er zelf geen –’

‘Ik had toch nieuwe jaloezieën nodig.’

‘Maar als ik aanbied ze te bekostigen, denk jij meteen dat ik geen genoegen neem met wat je te bieden hebt. Het enige wat ik wilde, was een beetje meer comfort zonder jou daarmee te belasten. Dit is precies hetzelfde als vroeger, toen ik voorstelde een huishoudster te nemen die ik uit eigen zak zou betalen.’

‘Hou op, Jianne. Alsjeblieft.’

Ze hield op.

‘Ik was allang van plan om nieuwe jaloezieën voor de slaapkamer te laten maken, maar als het voortaan dit soort discussies helpt voorkomen, mag jij ze bekostigen.’

‘Meen je dat?’

‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Je moet ’s nachts normaal kunnen slapen. En wat die huishoudster betreft, ik ben er inmiddels allang achter dat ik daar toen akkoord mee had moeten gaan. Het is maar dat je het weet.’

‘En ik weet dat ik jou voor ons trouwen had moeten vertellen hoe kapitaalkrachtig mijn familie was,’ zei ze zacht. ‘Het is maar dat je het weet.’

‘We waren zo jong,’ zei hij.

‘En zo onzeker,’ voegde ze eraan toe.

‘We konden het allemaal nog niet aan.’

Ze schudde haar hoofd.’

‘Het was een chaos.’

‘Dat kun je wel zeggen, maar zal ik je eens wat vertellen?’ Ze lachte wrang. ‘Ik heb er wel een hoop van geleerd. Niet dat ik dat op dat moment besefte. Dat gebeurde veel later, toen ik erachter was wat er fout was gegaan. Wat mijn aandeel daarin was.’

‘Daar weet ik alles van,’ mompelde Jake.

‘Nu zijn we volwassen,’ zei ze. ‘Gepokt en gemazeld door het leven. En nu zijn we dus wel in staat tot een rationeel gesprek over wie de rekening van de nieuwe jaloezieën betaalt.’

‘Jianne?’

‘Hm?’

‘Zo rationeel was het niet, hoor.’

 

Die avond aten ze kip tandoori met roti en raita. Jake had de keukendeur wijd opengezet om de hitte in huis een beetje kwijt te raken. Tijdens het eten begon Po over de wedstrijd van de vorige dag. Hij vroeg zich af waarom de grootste van de twee karateka’s, die bovendien over de beste techniek beschikte, uiteindelijk niet had gewonnen.

‘Hij beheerst de techniek, dat is waar,’ beaamde Jake. ‘Hij is een van mijn beste leerlingen. Maar weet je wat het is? Hij heeft nooit honger gekend. Hij weet niet wat het is om geen dak boven je hoofd te hebben. En gisteren stond hij tegenover een jongen die dat soort dingen wel heeft ervaren, die honger heeft gekend en weet hoe het is om in angst te moeten leven, die weet wat gevaar is en onrecht. Hij vocht of zijn leven ervan afhing. Daardoor heeft degene met de beste techniek verloren.’

‘Heb jij dat dan ook allemaal gekend?’ wilde Po weten. ‘Want jij wint altijd alles.’

‘Die dingen heb ik nooit gekend, nee,’ zei Jake. ‘Maar ik heb ervaren wat het is om iemand te verliezen om wie je heel veel geeft en weet wat het is om bang te zijn dat je je dierbaren niet genoeg kunt beschermen. Ik weet ook wat het is om vanbinnen te worden verteerd van woede. Die dingen liggen diep in me begraven, al kunnen ze op elk moment de kop opsteken. Wanneer ik vecht, komt er wat van naar boven. Dat maakt dat ik win.’

‘Ik heb die dingen wel gekend,’ zei Po toonloos.

Arm kind, dacht Jianne, die de hele tijd naar het gesprek had zitten luisteren. Het was geen opschepperij; hij was er duidelijk niet trots op.

‘Dan heb ik alle reden om aan te nemen dat er een groot kampioen in je schuilt. Of een groot mensenrechtenadvocaat, als dat is wat je ambieert.’

Po knikte voor zijn doen nogal houterig. Het was duidelijk dat Jacobs acceptatie en vertrouwen veel voor hem betekenden. Po van de dojo was niet zomaar een jongen.

En Jacob Bennett was niet zomaar een man.

‘De oude Chin vroeg me of ik vanavond in het restaurant kon komen helpen,’ vertelde Po even later. ‘Zijn neefje is ziek geworden, dus ik heb ja gezegd.’

Jacob knikte. ‘Geef je ogen de kost als je straks naar huis komt. Het kan zijn dat iemand de dojo in de gaten houdt. Ze willen weten wat Jianne hier doet.’

Po trok een ernstig gezicht en knikte. Kort daarop verliet hij het huis.

Jacob keek Jianne aan. ‘Je hebt niets gezegd over het feit dat Po op dit uur nog alleen de straat op gaat.’

‘Nee.’ Ze stond op om haar kom in de gootsteen te zetten. ‘Wat je zo-even tegen hem zei… Ik vond het geweldig. Er sprak zo’n vertrouwen uit. Ik kon merken dat het hem goed deed.’

‘Het is een beste jongen,’ zei Jake stug. ‘Maar of het nu zo geweldig was? Ik weet het niet. Dat kind heeft in zijn jonge leven dingen meegemaakt die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan. Ik heb geen idee of het wel goed is wat ik doe.’ Hij haalde zuchtend een hand over zijn gezicht. ‘Hemel, ik geloof dat ik een borrel nodig heb.’

Jianne had haar maar een half woord nodig. Terwijl ze een glas whisky voor hem inschonk, stond hij op en liep naar haar toe. Hij zette het glas aan zijn mond en sloeg de inhoud in één teug achterover.

‘Doet het je goed?’ informeerde ze.

‘Weet ik nog niet.’ Hij reikte naar de fles. ‘Doe je mee?’

‘Graag.’

Hij schonk een glas whisky voor haar in en hield hem haar voor. ‘Alsjeblieft. Of wil je liever een eigen glas, prinses?’

Ze pakte het glas zonder iets te zeggen van hem aan en dronk het achter elkaar leeg, waarna ze het hem glimlachend teruggaf. ‘Graag.’

Hij pakte nog een glas en schonk beide glazen bij. ‘Zo beter?’

‘Dank je.’

‘Ik zei toch dat ik intussen wel wat heb geleerd,’ zei hij. ‘Ik heb nu manieren. In zekere zin.’

‘Die heb je altijd gehad,’ zei ze. ‘In zekere zin. Hoe is het vanochtend eigenlijk afgelopen met die inspecteur?’

‘Hij zou een rapport sturen met zijn bevindingen en aanbevelingen. Ik merk het wel; er zijn belangrijker dingen om naar uit te zien.’ Hij staarde naar haar lippen. ‘Zoals het moment waarop die stalker van jou inziet dat het zinloos is om achter jou aan te blijven zitten, en ik mijn zielenrust weer terugkrijg.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘Zeg eens eerlijk, heb je het gedaan terwijl je op mijn stoel zat?’

Jianne nam haastig een grote slok van haar whisky. ‘Nee.’

‘Onder de douche dan?’

‘Het is een prima douche, daar niet van,’ antwoordde ze schor, ‘maar niettemin: nee.’

‘Ik wist het wel,’ zei hij. ‘Mijn bed zag eruit alsof het misbruikt was.’

‘Denk maar niet dat je me een bekentenis kunt afdwingen, Jacob Bennett.’ Ze sloeg de rest van haar whisky in één keer achterover en zette het glas op het aanrecht. ‘Want dat zal je niet lukken.’

‘Zal ik je glas dan nog maar een keer bijschenken?’ vroeg hij liefjes.

‘Ook al voer je me dronken, dan nog niet.’

Langzaam verscheen er een verleidelijke glimlach op zijn gezicht, die zijn effect niet miste.

‘Vertel eens, dacht je aan mij, terwijl je het deed?’ fluisterde hij. ‘Moest je denken aan de dingen die we vroeger samen in bed deden?’

Jianne schudde haar hoofd.

Hij kwam zo dichtbij staan, dat hun lichamen met elkaar in contact kwamen. ‘Volgens mij wel.’

Ze sloot haar ogen. ‘O ja? Bewijs het eens.’

‘Hoe? Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen…’ Hij streek met zijn lippen vluchtig over haar wang, kuste haar mondhoek, beet zachtjes in haar onderlip. ‘Denk je nog wel eens aan mij en aan de intieme dingen die we deden?’

‘Denk jij er nog wel eens aan?’ vroeg ze.

‘Ja,’ fluisterde hij, terwijl hij met zijn tong haar lippen volgde.

Toen ze zijn mond met de hare bedekte, nam hij direct het initiatief over. Hij kuste haar alsof hij haar wilde verslinden, hoewel hij nog zo zijn best deed om zich in te houden.

Voor Jianne hoefde hij zich niet in te houden – liever niet zelfs. Ze liet hem zijn gang gaan, gaf zich volledig aan hem over. Hij trok haar naar zich toe en duwde zijn onderlichaam suggestief tegen het hare. Haar handen gleden als vanzelf via zijn schouders naar zijn nek om vervolgens in zijn haren te verdwijnen.

Ze hapte naar adem toen hij haar onderrug en haar billen begon te strelen. Zonder de kus te onderbreken, tilde hij haar op het aanrecht, waarna hij haar dijbenen uit elkaar duwde en ertussen ging staan.

‘Ik dacht aan jou,’ bekende ze. ‘Ik dacht aan jou toen ik het deed.’ Ze sloot haar vingers om zijn pols, bracht zijn hand tussen haar dijbenen en duwde haar bekken ertegenaan. ‘Jacob,’ zei ze, toen hij haar met zijn vingers begon te bewerken.

‘Wat?’

‘Dit is maar behelpen. Ik wil het echte werk.’

Hij was al bezig zijn riem los te maken. Hij had zijn broek nog niet uit, of ze sloeg haar armen om zijn nek en haar benen om zijn middel, waarna ze zich boven op hem liet zakken.

Hij onderbrak de kus en kreunde, enigszins overdonderd door de snelheid waarmee de gebeurtenissen zich voltrokken. Een ogenblik keken ze elkaar aan, toen begon ze op en neer te bewegen. Hij sloot zijn ogen, bedekte haar mond met de zijne en paste zich moeiteloos aan haar ritme aan.

Op een of andere manier slaagden ze erin de keuken uit te komen en de trap te bereiken. Op een gegeven moment lag hij languit op zijn rug op de trap met haar boven op zich. Ergens onderweg moest hij zich van zijn shirt hebben ontdaan.

‘Nog niet,’ fluisterde hij, toen ze het tempo probeerde op te voeren.

Jake genoot intens van haar smeekbeden. Twaalf jaar… Twaalf lange jaren… Hij hees zich op zijn knieën en kwam overeind zonder Jianne los te laten. Hij slaagde erin de bovenverdieping te bereiken. Daar liet hij zich op de vloer zakken met haar boven op zich.

Ze plantte haar handen op zijn borstkas en zette haar nagels in zijn huid. De mengeling van pijn en genot deed hem zijn adem inhouden. Ze wist precies hoe ze hem moest bewerken; hij kende geen geheimen voor haar.

Hij kreunde toen ze zich vooroverboog en zijn tepels om de beurt in haar mond nam. Ze likte, zoog en beet, tot hij het niet meer kon verdragen.

‘Samen,’ bracht hij hijgend uit.

‘Probeer me maar zo ver te krijgen…’

Hij nam de uitdaging zonder aarzelen aan. Binnen de kortste keren was ze zover. Zodra hij haar spieren voelde samentrekken, rolde hij haar op haar rug. Hij liet haar kronkelen, liet haar nogmaals smeken, en toen ze haar hoogtepunt bereikte, liet ook hij zich gaan.

 

Uiteindelijk belandden ze in bed, al kon Jianne zich niet herinneren hoe ze daar terecht waren gekomen. Ze herinnerde zich het moment van extase boven aan de trap; ze wist nog vaag dat ze vervolgens door een paar sterke armen was opgetild en dat ze was gekust met een tederheid die haar de tranen in de ogen had doen springen.

Uit angst de betovering te verbreken, hield ze haar ogen gesloten. Ze drukte slechts haar lippen tegen zijn naakte borstkas en probeerde de afdrukken weg te wrijven die ze met haar nagels in zijn huid had achtergelaten.

‘Nee, niet doen,’ fluisterde hij. ‘Ik word graag door jou getekend, dat weet je.’

‘Je hoeft mij niet te vertellen wat ik wel of niet moet doen,’ fluisterde ze, terwijl ze een regen van kussen op zijn borstkas liet neerdalen. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig vast. ‘Ik kan niet genoeg van je krijgen,’ fluisterde ze.

Ze deden het nog eens, maar nu langzaam en teder, om bij te komen van de waanzin die eerder bezit van hen had genomen. Vederlichte aanrakingen en lange rustige strelingen. Daarna hield Jacob haar in zijn armen en streelde haar in slaap.