Hoofdstuk 4

 

 

 

Toen Jianne de volgende ochtend rond acht uur haar kamer uit kwam, stond Jacob met zijn klas in de trainingszaal. Ze droeg een grijze broek met een roze mouwloze blouse en een paar hoge hakken en had haar haren opgestoken – het toonbeeld van een vrouw die werkzaam was in het bedrijfsleven, en een niet-alledaags verschijnsel binnen de muren van de dojo. De leerlingen keken dan ook bevreemd op toen ze haar de trap af zagen komen, en er viel een pijnlijke stilte.

Jacob, die met twee van zijn leerlingen in een grote kist stond te rommelen, had haar nog niet gezien. Ze besloot hem maar niet te storen en wilde al doorlopen naar de voordeur, toen hij opkeek. Hij kwam meteen naar haar toe.

Voor iemand die tot diep in de nacht nog tegen een zandzak had staan rammen, zag hij er bijzonder uitgerust uit, stelde Jianne vast. Zij had de gevolgen van haar slapeloze nacht moeten maskeren met een laag make-up.

‘Ga je nu naar kantoor?’ vroeg hij.

Jianne knikte en liet een blik over zijn gestalte gaan. Welke vrouw zou er nu niet wakker liggen van een man die zich zo soepel bewoog, dacht ze gemelijk. Ze slikte moeizaam. Een kop thee zou nu heel erg welkom zijn.

‘Hoe ga je erheen?’

‘Ik heb een taxi besteld.’ Ze keek naar zijn brede borstkas en bevochtigde haar lippen.

‘En hoe kom je straks weer thuis?’ wilde Jake weten.

‘Ook met een taxi,’ bracht ze schor uit.

‘Als je het niet bezwaarlijk vindt om achter op een motor te moeten klimmen, kan ik je vanmiddag ook komen ophalen.’

‘Geen enkel probleem.’

‘Hoe laat zullen we afspreken? Halfzes?’

Ze knikte en gaf het adres op. De leerlingen sloegen haar zwijgend gade. De klas leek een samengeraapt zooitje. Ze droegen allemaal een zwarte karatebroek, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Geen T-shirt was gelijk aan een ander; sommigen hadden er zelfs niet eens een aan. En er zaten geen meisjes in de klas.

‘Dit zijn de gevorderden,’ legde Jake uit toen hij haar zag kijken. ‘De meesten komen hier al jaren.’

‘Ik zou bijna gaan denken dat ze hier nog nooit een vrouw van de trap hebben zien komen,’ zei ze nerveus.

‘Dat is ook zo.’

‘O.’ Jiannes hart begon sneller te kloppen. Jacob hield van vrouwen; hij zou de afgelopen twaalf jaar toch wel eens een vrouw mee naar huis hebben genomen? ‘Dus… Wat nu? Moet ik je gedag zeggen met een kus of zo?’

‘Dat lijkt me niet,’ antwoordde hij. ‘Lach me toe en loop gewoon de deur uit. Laat de rest maar aan mij over.’ Hij gaf zelf het voorbeeld en keerde terug naar zijn leerlingen.

Jianne was zich pijnlijk bewust van het getik van haar hakken op de houten vloer, een vreemd geluid in deze omgeving. Bij de deur draaide ze zich om en wierp een laatste blik op de man, haar man, die ze jaren eerder had verlaten. Hij draaide zijn hoofd in haar richting, alsof hij voelde dat ze naar hem keek. Maar goed dat hij zo-even geen kus van haar wilde, dacht ze bij het zien van de wilde hartstocht die uit zijn blik sprak. Ze zouden ter plekke in brand zijn gevlogen.

Ze haalde diep adem, verbrak het oogcontact en vertrok.

 

Om vijf voor halfzes sloot Jianne haar computer af. Ze stond op en rekte zich uit. Haar nieuwste cliënt was een hotelketen uit Hongkong die kortgeleden een paar kleinere ketens in Australië en Nieuw-Zeeland had overgenomen. Ze hadden eigen designers in dienst voor hun hotels in Azië, maar voor hun nieuwe aanwinst in de regio rond de Grote Oceaan hadden ze haar in de arm genomen. Het bedenken van een nieuwe huisstijl die toch vertrouwd aandeed leek gemakkelijker dan het was.

Toen de telefoon ging, nam ze automatisch op. ‘JB Graphics.’

‘Waar staat die “B” voor?’ vroeg Jacob.

‘Bennett,’ antwoordde ze.

Het bleef stil aan de andere kant.

‘Ik ben de boel net aan het afsluiten,’ zei ze toen. ‘Waar ben je?’

‘Ik sta voor het gebouw.’

‘Ik kom eraan.’ Ze legde de telefoon neer, pakte haar handtas, deed de lichten uit en verliet het kantoor. Een paar minuten later stapte ze de lift uit en liep door de zware glazen schuifdeuren naar buiten.

Het was warm en druk; ze zat midden in het zakencentrum van Singapore. Hier werd het grote geld verdiend. Mensen droegen dure exclusieve kleding, en er waren uitsluitend chique winkels bedoeld voor een cliëntèle die niet opkeek van een nul meer of minder op een prijskaartje.

De breedgeschouderde krijger met het engelachtige gezicht die naast de vervaarlijk uitziende gitzwarte motorfiets stond, zag er in deze omgeving net zo misplaatst uit als zij zich die ochtend in de dojo had gevoeld. Hij wekte niet de indruk dat het hem iets kon schelen.

‘Ik had gedacht dat je wel onder je familienaam zou opereren,’ was het eerste wat hij zei.

‘Dat was dus een misvatting,’ zei ze. Hij bleef haar zo lang aanstaren, dat ze in de verleiding kwam om haar blik af te wenden. ‘Ik heb natuurlijk wel hulp van mijn familie gekregen,’ vervolgde ze. ‘Gunstig gelegen kantoorruimten, toegang tot bestuursvergaderingen, een enorm netwerk van contacten. Ik kom niets tekort. Maar de familienaam gebruik ik niet.’ Ze haalde diep adem. ‘Mijn cliënten kennen me als Jianne Xang-Bennett; dat is ook de naam die in mijn paspoort en op mijn rijbewijs vermeld staat. Heb je daar bezwaar tegen?’

‘Nee.’ Hij haalde een hand door zijn haren. ‘Ik… Nee. Absoluut niet.’ Hij keek haar weer aan. ‘Je zult je haren los moeten maken, anders zit die helm niet goed op je hoofd. Vind je het heel erg?’

‘Met loshangende haren achter op een motor door Singapore scheuren… Is dit in het kader van het toneelstuk dat we opvoeren voor het geval dat we bespioneerd worden?’

‘Nee. Het is een veiligheidsvoorschrift,’ antwoordde Jake droogjes, maar zijn blik leek iets van zijn afstandelijkheid verloren te hebben.

Meer aanmoediging had Jianne niet nodig. Ze begon meteen de spelden uit haar haren te halen.

‘Draai je maar even om,’ zei Jake, waarop hij haar hielp. Hij wist de haarspelden feilloos te vinden. Hij had vroeger immers regelmatig haar haren losgemaakt; hij had er ook altijd veel genoegen in geschept.

Tegen de tijd dat haar haren over haar schouders vielen, verdronk ze bijna in de sensuele beelden uit het verleden.

‘Als je ze nu eens vlocht,’ zei hij zacht, terwijl hij haar haren door zijn vingers liet glijden. ‘Of ze bij elkaar bindt in een lage paardenstaart.’

‘Zou dat wel in het plaatje passen?’ Ze draaide zich om. Ze stond dichter bij hem dan ze had gedacht, en ook rustten zijn handen opeens op haar naakte bovenarmen. ‘Het lijkt me van niet.’ Ze bestudeerde zijn gezicht. Zijn trekken vertoonden nog slechts enkele sporen van de man die hij vroeger was geweest. De lachgrage mond die tegenwoordig maar zelden lachte; zijn ogen die oplichtten als hij een binnenpretje had en die diepblauw werden wanneer hij in staat van opwinding verkeerde.

Hij staarde haar aan, leek te willen verdrinken in haar ogen. Jianne legde haar handen tegen zijn borst en zoog haar adem in toen hij zijn ogen neersloeg.

‘Is hij in de buurt, denk je?’ vroeg hij. ‘Zou hij ons gadeslaan?’

‘Ik weet het niet.’ Het kon haar niets schelen ook. ‘Misschien. Misschien ook niet. Bekijks hebben we in elk geval wel.’ Net als vroeger. Misschien omdat Jacob zo’n opvallend mooie kop had. ‘Moeten we ons daar iets van aantrekken?’

‘Dat lijkt me wel. Vreemde ogen dwingen. De aanwezigheid van publiek houdt een man op het rechte pad. Wist je dat?’ mompelde hij, terwijl hij zich langzaam naar haar toe boog.

‘Ik dacht dat dat een kwestie van zelfdiscipline was.’

‘Ja, maar daar kan zo de klad in komen.’

‘Maar dat overkomt jou toch niet?’

‘Daar zou ik maar niet al te zeker van zijn,’ antwoordde hij. ‘Dus als je me wilt kussen en de indruk wilt wekken dat we weer bij elkaar zijn, dan is dit een goed moment.’

‘Weet je het zeker?’

‘Nee, maar doe het maar gewoon.’

Er waren momenten waarop een vrouw het geen punt vond om te doen wat haar werd gezegd.

Eén verpletterende erotische kus om het schreeuwende verlangen in haar binnenste te stillen, om al die eenzame jaren te doen vervagen…

Jake had gedacht dat hij het allemaal onder controle had. Hier, in het openbaar en ten overstaan van allemaal onbekenden, dacht hij zichzelf wel in bedwang te kunnen houden. Hij had er echter niet op gerekend dat Jianne zich volledig zou overgeven. Ze verdronk in zijn kus, voedde haar passie en de zijne. Het leek of alles om haar heen wegviel en Jacob en zij alleen op de wereld waren.

Toen hij zich eindelijk van haar losmaakte, stond hij te tollen op zijn benen. Hij drukte zijn voorhoofd tegen het hare en sloot zijn ogen. ‘Zet je helm maar op,’ fluisterde hij, intussen wanhopig proberend om zichzelf weer onder controle te krijgen. ‘We gaan.’

Ze deed wat hij zei. Ook hij zette zijn helm op, waarna hij plaatsnam op de motor. Ze ging achterop zitten en sloeg haar armen om zijn middel, terwijl hij de motor startte.

Even later voegde hij zich soepel in het drukke verkeer. Ze moesten nu maar niet meteen naar huis gaan, dacht hij, want hij had zichzelf nog niet in de hand. Het feit dat ze tegen hem aan zat met haar armen om zijn middel maakte het er niet gemakkelijker op.

Hij was geen heilige; hij was zelfs geen brave jongen, maar het zou verkeerd zijn om nu een seksuele relatie met Jianne te beginnen. Ze had zijn hart al eens gebroken, en dat zou hij geen tweede keer laten gebeuren. Ze had hem gevraagd haar te beschermen. Ze wilde alleen de indruk wekken dat ze een relatie hadden, meer niet. Ze had haar toevlucht tot hem gezocht alleen maar omdat ze geen andere manier kon bedenken om van Zhi Fu af te komen.

Het enige lichtpuntje was dat ze erop vertrouwde dat hij haar zou beschermen. Oké, hij zou haar beschermen ook. Hij klemde zijn kaken opeen. Geen geflikflooi in bed. Een kus zo nu en dan. Hield hij het daar niet bij, dan was hij verloren.

Onderweg kwamen ze langs een zaak voor huishoudelijke artikelen. Jake kreeg een idee. Hij verminderde snelheid en reed de parkeerplaats op. Hoewel hij een uitgesproken hekel aan winkelen had, leek dat hem nu juist de perfecte afleiding.

‘Even een paar nieuwe kommen kopen,’ zei hij, terwijl hij zijn helm afzette. Keukenspullen kopen… Zou dat een teken zijn dat zijn verstand bezig was terug te komen?

Zodra ze de winkel binnen stapten, merkte hij dat zijn plan het gewenste effect had. Dit was precies het soort geestdodende omgeving waaraan hij op dat moment behoefte had, dacht hij, starend naar de ontelbare schappen vol keukengerei. Wat moest een mens ermee?

Een winkelbediende stapte meteen op hen af. Mensen voelde zich altijd direct aangetrokken tot Jianne – niet tot hem.

‘Kan ik u misschien helpen?’ vroeg de man beleefd.

‘Ik heb een paar kommen nodig,’ antwoordde Jake. ‘Plastic kommen van verschillende grootte.’

‘Bedoelt u kommen om in te mixen?’ vroeg de verkoper.

‘Nee, om uit te eten,’ antwoordde Jianne.

‘Juist, rijstkommen. Ik heb Chinese kommen en westerse kommen. Waar gaat uw voorkeur naar uit?’

Jake haalde zijn schouders op. Hij had geen voorkeur.

‘Laten we eerst maar eens kijken wat u hebt,’ zei Jianne, waarop ze door een labyrint van schappen werden geleid.

‘We hebben niet veel plastic servies in huis,’ zei de verkoper. ‘We hebben voornamelijk aardewerk en porselein.’

‘Hebt u ook iets wat niet breekbaar is?’ vroeg Jake.

‘Het meeste aardewerk kan wel tegen een stootje,’ antwoordde de man. ‘Het ziet er vaak breekbaarder uit dan het is.’

‘O, dit is mooi.’ Jianne pakte een oesterkleurige rijstkom die zo dun was, dat je er bijna doorheen kon kijken.

‘Ja,’ beaamde de man. ‘Maar ik denk niet dat dit is waar u naar op zoek bent,’ voegde hij er ongemakkelijk aan toe.

‘Het is zeker heel breekbaar?’ vroeg Jake.

‘O, ja.’

‘En duur zeker?’

‘Dat ook, ja,’ antwoordde de verkoper. ‘Dat kunnen wij niet helpen; het ligt aan de Japanners.’

‘Ik kom uit Shanghai,’ zei Jianne. ‘Daar krijgt Japan ook altijd overal de schuld van.’

Ineens verscheen er een glimlach op het gelaat van de verkoper. ‘Bedenk eens wat een bevrediging het zal geven als er een keer eentje breekt. Het kan nooit aan jou liggen, want het komt uit Japan: geen goed design, inferieur materiaal, onpraktisch, enzovoort.’

‘We nemen deze,’ zei Jianne. Ze keek Jake stralend aan. ‘Ik betaal ze natuurlijk, en mocht er eens een breken, dan zal ik hem vervangen – door een plastic exemplaar, als je erop staat – maar deze rijstkommen spreken me aan.’

‘En wat vertellen ze je? Dat je de Japanse economie steunt als je ze koopt?’ vroeg Jake.

‘Nee, daar reppen ze met geen woord over.’

‘Is dit nu typisch vrouwelijk?’

‘Nee, hoor,’ antwoordde ze luchtig. ‘Het is typisch Chinees. Het koesteren van wrok kan heel therapeutisch zijn, maar dat mag nooit ten koste gaan van commerciële belangen.’

‘Juist, ja,’ mompelde hij droogjes. ‘Jij bent dus ook niet zo’n voorstander van economische sancties?’

‘De staatsgeleide economie heeft in China een lange en niet altijd even succesvolle geschiedenis. We zijn er een beetje huiverig voor.’ Ze glimlachte fijntjes. ‘Als je de wereldeconomie wilt bespreken, ben ik van de partij.’

‘Een andere keer misschien.’ Onbegrijpelijk, hij werd weer opgewonden! ‘Ik ben hier gekomen om een paar nieuwe kommen te kopen in een poging die kus van zo-even te vergeten, dus daar wil ik het even bij houden.’

‘O.’ Ze keek heel even naar zijn lippen. ‘En lukt het?’

‘Tot voor kort dacht ik van wel, ja.’

De verkoper kuchte. ‘Hebt u al besloten?’

‘Ja,’ zei Jake. ‘We nemen deze. Kunt u ze goed inpakken? We zijn met de motor.’

‘Natuurlijk. Alles wat breekbaar is, wordt ingepakt in luchtkussenfolie,’ zei de man. ‘Een Amerikaanse uitvinding. Het schijnt een bijproduct te zijn; ze wilden eigenlijk behang maken.’

‘Nee, maar,’ mompelde Jianne.

‘Echt waar. Zijn er nog andere dingen van uw gading? Een Duits keukenmes bijvoorbeeld, Italiaans glaswerk, of tafellinnen uit Ierland misschien? We hebben het allemaal.’

‘Ik denk dat we wel klaar zijn,’ zei Jake.

‘O ja?’ vroeg Jianne. ‘Ik ben anders nog niet eerder op zoek geweest naar dingen voor de keuken. Ik heb nooit geweten dat het zo’n troostende bezigheid was.’

‘Laat ik het anders zeggen: denk even aan de keuken waarin je alles wat je wilt kopen kwijt moet, dan weet je wanneer je moet stoppen.’

‘Je hebt gelijk,’ verzuchtte ze. Toen lachte ze de verkoper toe. ‘Is hier toevallig ook een winkel in de buurt die slaapkameraccessoires verkoopt? Zijn slaapkamer is zo groot als een balzaal.’

‘Je fantasie slaat op hol,’ zei Jake. ‘We waren niet van plan om iets voor in de slaapkamer te kopen.’

‘Lafaard,’ zei ze. ‘Ik wil die pizzamachines even van dichtbij bekijken. Zo’n robuuste machine lijkt me echt iets voor in de dojo.’

‘Niets daarvan,’ zei Jake. ‘Ik begin te geloven dat ik jou nog liever kus dan dat ik met je uit winkelen ga. Wie had dat ooit gedacht?’

‘Nou,’ zei de verkoper. ‘Ik denk dat de meeste mannen het daar helemaal mee eens zouden zijn. Zal ik de kommen dan maar even inpakken?’

‘Doet u dat maar,’ mompelde Jake. ‘Graag zo snel mogelijk.’

‘Dat doe ik altijd.’

 

Jake stalde zijn motor in de bergruimte achter de dubbele deuren van de ingang van de dojo. Behalve dat hij daar veilig stond, blokkeerde hij ook de doorgang.

Grijnzend zette Jianne haar helm af. ‘Het leven in de dojo bevalt me wel,’ zei ze, terwijl ze voorzichtig de rugzak met zijn breekbare inhoud afdeed. ‘Het is zo lekker gestroomlijnd. Waar ruikt het hier naar?’

‘Naar zweet,’ antwoordde Jake droog.

Jiannes glimlach verdween als sneeuw voor de zon.

Jake verbeet een grijns. ‘Als je ergens hulp bij nodig hebt, moet je Po maar even vragen, want over een halfuur strijden twee van mijn zwarte banden tegen elkaar, en ik moet scheidsrechter zijn,’ zei hij. ‘Dit soort competitiewedstrijden is vrij toegankelijk, dus ik verwacht wel een paar belangstellenden. Omdat het open huis is, kan Zhi Fu dus ook zomaar binnenlopen, en tijdens die wedstrijd kan ik niets doen. Maar ik kan wel iemand anders vragen om de boel in de gaten te houden, iemand die ik volledig vertrouw.’

‘Denk je echt dat dat nodig is?’

‘Ik weet het niet. Heeft hij vandaag al van zich laten horen?’

Jianne schudde haar hoofd. ‘Nee.’

‘Zijn er op je werk vreemde dingen voorgevallen?’

‘Nee. Misschien weet hij niet waar ik gebleven ben.’

‘Daar komt hij anders gauw genoeg achter, Jianne. En als hij echt zo geobsedeerd is als Madeline beweert en zo gevaarlijk als je oom vermoedt, dan denk ik dat hij het allang weet.’

‘Ja, wie weet.’ Ze wilde er liever niet aan denken. ‘Ik zou het leuk vinden om die wedstrijd bij te wonen,’ zei ze. ‘Als je me nu eens aanwijst welke mensen je vertrouwt, dan kan ik ze in geval van nood aanspreken.’

Jake knikt, en onderweg naar de keuken wees hij haar welke personen hij bedoelde, waarna hij zich terugtrok om andere kleren aan te trekken.

Jianne pakte intussen haar nieuwe aanwinst uit. Luchtkussenfolie… Ze moest weer een beetje lachen om het verhaal van de verkoper. Voorzichtig stalde ze de prachtige rijstkommen uit op het versleten aanrecht. Misschien zouden ze het niet overleven in deze primitieve omgeving, dacht ze. Maar wie weet, voor hetzelfde geld waren ze niet zo breekbaar als ze eruitzagen.

De wedstrijd werd bijgewoond door een groep enthousiaste liefhebbers. Er werd hard gestreden en uiteindelijk een winnaar aangewezen. Zhi Fu liet zich niet zien.

Later die avond aten Jianne, Jake en Po uit de nieuwe Japanse kommen. Daarna wierp Jake zich op de afwas. Po glipte, na de tafel te hebben afgeruimd, de keuken uit om even later terug te keren met een pak van zes stukken lavendelzeep, die hij met een ernstig gezicht aan Jianne gaf.

Ze bedankte de jongen en zei dat ze er erg blij mee was. Ze meende achter zich een diepe zucht te horen, maar wat ze zich niet verbeeldde, was het gekletter van bestek tegen delicaat Japans porselein.

Vooralsnog leken de nieuwe kommen tegen een stootje te kunnen.