Hoofdstuk 6

 

 

 

Toen Jianne wakker werd, was Jacob nergens te bekennen. Hij stond niet onder de douche en was zich niet aan het aankleden. Ze wierp een blik op de klok. Het was tien over drie. Misschien had hij Po horen thuiskomen en was hij naar beneden gegaan om te kijken of alles in orde was. Hij zou zo wel weer terugkomen, vermoedde ze.

Ze wachtte vergeefs. Toen ze tegen halfzes beneden de eerste geluiden hoorde, begreep ze dat hij niet meer boven zou komen. Ze stond op en sprong onder de douche.

Het was iets over zessen toen ze de trap af kwam. De ochtendles was al begonnen, maar ze had besloten zich daar ditmaal niets van aan te trekken. Enkele leerlingen wierpen een zijdelingse blik op haar; andere raakten zo afgeleid, dat ze vergaten waar ze mee bezig waren en haar bleven aanstaren.

Misschien omdat haar haren nog niet droog waren, dacht ze. Aan haar kleding kon het niet liggen. Ze droeg een rok tot over haar knieën, een paar laarzen en een zedig topje. Wat ook de reden mocht zijn, ze staarde doodleuk terug.

Een van de jongere leerlingen lachte ondeugend en stompte een paar keer met een vuist tegen zijn borstkas ter hoogte van zijn hart. Jianne onderdrukte een grijns. De sensei kon er de humor helaas niet van inzien en gaf de bewuste leerling prompt de opdracht zich twintig keer op te drukken. De anderen gniffelden; Jianne glimlachte eveneens. Toen Jake haar een geïrriteerde blik toewierp, stak ze haar kin vooruit en trok vragend een wenkbrauw op, waarna ze naar de keuken verdween.

Jacob had er zelf op gestaan dat ze die kamer nam. Kon zij er wat aan doen dat ze de kamer alleen via de trap kon verlaten? Hij moest eens wagen er wat van te zeggen, dacht ze.

In de keuken trof ze Po aan. Hij zat aan de keukentafel te ontbijten en had een of ander werkboek voor zijn neus. Het was een boek met schrijfoefeningen, zag ze, toen ze hem in het voorbijgaan een kus op zijn kruin gaf. Hij moest Chinese karakters overtrekken en ze daarna reproduceren.

Po staarde haar verschrikt aan en sloeg met een kleur als vuur zijn boek dicht.

Zijn reactie negerend, deed Jianne de deur van de koelkast open. Verschillende bakjes met restjes, een blikje gecondenseerde melk voor in de koffie, een grote fles water, een paar flesjes bier, bierglazen, een pot pindakaas en eieren. Ze zou best zin hebben in een stuk koude kip, maar besloot verstandig te zijn. Ze had weliswaar een inspannende nacht achter de rug, maar dat was niets vergeleken bij Jake en Po, die dagelijks vijf à zes uur trainden.

Uiteindelijk nam ze genoegen met een sinaasappel en schonk Po en zichzelf een kop thee in. Misschien moest ze maar eens een boodschappenlijstje maken, bedacht ze. Ze was vroeger dan wel altijd omringd geweest door personeel, maar ze had wel leren koken. Inmiddels kende ze, behalve de Chinese keuken, ook de Japanse, de Thaise en de Franse keuken. Het enige wat ze nog altijd niet echt door haar keel kreeg, was geroosterd brood met boter.

‘Hoe laat was je vannacht thuis?’ vroeg ze aan Po.

‘Iets voor enen,’ antwoordde de jongen. ‘Voor zover ik heb kunnen zien, wordt de dojo niet in de gaten gehouden.’

Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij tot zo laat werkte en vervolgens op weg naar huis oplette of onbekenden de dojo in de gaten hielden. Wat voor soort leven moest hij geleid hebben dat dit soort dingen voor hem heel gewoon was, vroeg ze zich af. Het liefst zou ze hem beide activiteiten verbieden, maar ze hield zich in. ‘Bedankt voor de moeite,’ zei ze in plaats daarvan.

‘Wie zit er eigenlijk achter je aan?’ vroeg hij.

‘Een vent die veel macht heeft en graag zijn zin krijgt.’

‘Wat moet hij dan van je? Heb je hem soms beroofd of zo?’

‘Nee, het ligt iets ingewikkelder. Hij wil dat ik met hem trouw.’

‘Vind je het goed om Mandarijn te spreken?’ vroeg Po.

‘Hij wil mij tot vrouw,’ herhaalde ze. ‘Hij en ik komen allebei uit een vooraanstaande familie. Onze families zouden erg veel baat hebben bij zo’n verbintenis.’

‘Ik begrijp het niet. Wat betekent dat?’

‘Dat zo’n huwelijk in zakelijk opzicht goed zou zijn,’ legde ze in het Engels uit.

‘Maar niet voor jou,’ zei hij ernstig.

‘Nee, ik hou niet van hem. Ik vind hem niet eens aardig,’ zei ze. ‘Het zou heel slecht zijn voor mij.’

‘En daarom ben je weggelopen en bij ons gekomen.’

Jianne knikte. ‘Hoeveel woorden heb je nu voor het eerst gehoord?’

‘Drie.’

‘Wat was de derde dan?’

‘Verbintenis.’

‘Aha.’

‘Volgens de sensei kan ik goed leren,’ vertrouwde Po haar toe.

‘Ik denk dat hij dat goed heeft gezien.’

‘Wat heb ik goed gezien?’ vroeg Jacob vanuit de deuropening.

‘Dat Po een goed stel hersens heeft.’ Ze keek hem aan. ‘Is de les al afgelopen?’ vroeg ze achteloos.

‘Nee, maar ik dacht dat jij misschien vroeg naar je werk wilde. Po, kun jij even een oogje op de klas houden? Ik kom er zo aan.’

Po knikte en glipte de keuken uit.

Jianne keek nog eens goed naar de man aan wie ze zich de vorige avond had gegeven. Op zijn onderarmen waren nog vaag de afdrukken te zien die haar nagels hadden achtergelaten, maar de meeste sporen van de afgelopen nacht werden door zijn kleren aan het zicht onttrokken.

‘Ik heb er geen spijt van,’ zei ze fier.

‘Ik had mezelf nog zo voorgenomen om geen misbruik te maken van de situatie,’ mompelde hij.

‘Een loffelijk voornemen,’ zei ze, nippend aan haar thee. ‘Maar je had er zeker niet op gerekend dat ik dat wel eens zou kunnen doen?’

‘Nou, nee. Dat leek me ook erg onwaarschijnlijk.’

‘Aha.’ Ze glimlachte. ‘Dan zou ik me ook maar niet schuldig voelen, als ik jou was.’

‘Misschien niet, nee.’ Hij keek haar aan. ‘Heb ik je pijn gedaan?’

Ze voelde hier en daar nog wel wat, maar hun wilde liefdesspel was net zo goed haar keus geweest als de zijne. ‘Ik heb een nagel gebroken,’ antwoordde ze zedig.

Deze keer glimlachten zijn ogen mee.

‘Kom je me vanmiddag weer van mijn werk ophalen?’ vroeg ze.

‘Natuurlijk. Ik vroeg me alleen af… Halfzes is een beetje laat; ik moet vandaag namelijk om kwart voor zes weer thuis zijn. Wat denk je, zou je al om vijf uur klaar kunnen staan?’

‘Geen probleem.

Hij knikte. ‘Misschien moesten we vanavond maar eens samen uitgaan, uit eten of naar het theater. Ergens waar we worden gezien.’

‘Mijn oom gaat vanavond naar een feest van een of andere liefdadigheidsinstelling waarvan hij in het bestuur zit. Het zou me niet verbazen als Zhi Fu daar ook zijn gezicht laat zien. Zal ik plaatsen voor ons laten reserveren?’

‘Doe dat maar.’

‘Goed.’ Ze leken uitgepraat. ‘Dus ik zie je om vijf uur, hè?’

Jake knikte.

‘En ik zal je maar niet kussen als ik de deur uit ga.’

‘Dat lijkt me heel verstandig.’

‘Mag ik je straks wel een nachtzoen geven?’

‘Dat hangt ervan af.’ Hij maakte aanstalten om de keuken te verlaten.

‘Waarvan?’

‘Of je daarna nog wilt slapen of niet.’

 

Aan slapen werd veel te veel waarde gehecht, bedacht Jianne, toen ze zich die avond klaarmaakte om uit te gaan. Hoe kwamen ze erbij dat een mens zeven tot acht uur slaap nodig had om normaal te kunnen functioneren? Een uur of drie, vier was toch voldoende?

Voor een tijdje dan. Want na verloop van tijd werd het tekort aan slaap toch merkbaar. Vooral de geest werkte dan wat minder soepel. Neem nu deze avond. Ze had veel eerder klaar kunnen zijn. De rode avondjurk die ze aanhad, hoefde niet gestreken te worden. Voor haar haren had ze nog geen vijf minuten nodig – een paar sierspelden met parels erin om het geheel te completeren en klaar was Kees. Het opmaken was een probleem, want Jacob bezat alleen een scheerspiegeltje, maar vijf minuten nadat ze Madeline had gebeld, stond Luke voor de deur met een grote passpiegel.

‘Je bent te goed voor deze wereld,’ zei ze dankbaar. ‘Dat je maar vijf kinderen mag krijgen – alleen meisjes.’

‘Mij maak je niet zo gauw bang, hoor.’ Luke grijnsde breed. ‘Maddy dacht dat jullie vanavond misschien een auto nodig zouden hebben. Hij is zwart, hij zoemt als hij rijdt, en hij staat geparkeerd op de los- en laadplaats van Chin. Ik ben benieuwd wie van jullie straks achter het stuur kruipt.’

‘Dat kan ik je meteen vertellen: Jake. Mijn rijbewijs moet namelijk nog worden omgezet.’

‘Verdorie, wat is het leven toch oneerlijk,’ zei Luke.

‘Ach, dat weet ik nog zo net niet,’ zei Jianne troostend. ‘Nummer zes wordt vast een zoon.’

Luke ging op zoek naar zijn oudste broer, zodat Jianne zich in alle rust kon opmaken. Toen ze daarmee klaar was, deed ze een diamanten halsketting met robijnen om die ooit van haar grootmoeder was geweest met bijpassende oorbellen. Zou ze haar verlovings- en trouwringen vanavond omdoen, vroeg ze zich af. Het waren geen opvallende ringen, een ring met een enkele diamant gevat in een platina golfpatroon waar de eveneens golvende trouwring precies in viel.

Jacobs trouwring had eenzelfde golfpatroon, maar dan iets breder. Ze had al gezien dat hij hem niet droeg; hij had zelfs geen horloge om.

Ze sloot haar ogen, opende de deur en riep Po. ‘Ik heb je hulp nodig,’ zei ze toen de jongen twee tellen later voor haar neus stond, en ze vertelde hem wat hij voor haar te weten moest zien te komen.

 

In vol ornaat een galadiner bijwonen te midden van mensen die allemaal geld te veel hadden, was nu niet bepaald Jacobs idee van een gezellig avondje uit. Het enige lichtpuntje was dat hij Jiannes stalker nu misschien eindelijk te zien zou krijgen, maar verder kon hij er geen enthousiasme voor opbrengen. Luke, de eeuwige optimist, maakte het er niet beter op door hem wat achtergrondinformatie te geven over Jiannes oom en tante. De tante scheen te behoren tot wat in Shanghai zo ongeveer gelijkstond aan een vorstenhuis; de oom had een vergelijkbare status hier in Singapore. Hun huwelijk was uiteraard gearrangeerd, maar gaandeweg uitgegroeid tot een liefdevolle verbintenis. Volgens Madeline werd de macht van Bruce en Elena Yi slechts geëvenaard door die van God.

‘Hoeveel geld moet je eigenlijk neertellen om vanavond aan te mogen zitten?’ vroeg Jake.

‘Ik denk niet dat je dat echt wilt weten,’ antwoordde Luke. ‘Beschouw het maar als een bijdrage van de familie Yi om Jianne te verlossen van Zhi Fu. Ik zou er maar van genieten. Per slot van rekening krijg je niet elk dag een steak van tienduizend dollar voorgeschoteld.’

‘Je overdrijft.’

‘Ik dacht het niet.’

Jake mompelde een verwensing en trok meteen zijn witte overhemd weer uit. Deze had katoenen manchetten. Voor tienduizend dollar moest hij toch met iets beters voor de dag komen. ‘Po!’

‘Ja?’ riep de jongen vanuit de gang.

‘Kun jij even naar boven gaan en een ander overhemd voor me pakken? Een wit overhemd, het hangt helemaal achter in mijn klerenkast. En op de plank erboven staat een schoenendoos met oude horloges en andere rommel. Als het goed is, moeten daar ook een paar jaden manchetknopen inzitten. Neem die ook even mee, wil je?’ Die had hij van Jianne gekregen op zijn trouwdag; de hemel mocht weten wat ze hadden gekost.

‘Heb je nog meer nodig uit die doos?’ vroeg Po.

‘Ik zou niet weten wat.’

‘Een polshorloge of zo.’

‘Nee.’ Geen van zijn polshorloges was goed genoeg voor deze gelegenheid.

‘Hier, je mag het mijne wel lenen.’ Luke deed zijn polshorloge af. ‘Een namaak-Cartier. Niet van echt te onderscheiden, volgens Jimmy de Rat, een heel goede vriend van mijn goede vriend Po. De diamantjes zijn echte zirkonia.’

Jake bekeek het polshorloge. ‘Niet gek,’ mompelde hij. ‘Hoeveel heb je hiervoor betaald?’

‘Vijftig sing.’

‘En Po heeft voor je bemiddeld?’

Luke knikte.

‘De onderhandelingen gingen zeker in het Chinees?’

‘Eh… ja. Nu je het zegt.’ Hij wierp Po een doordringende blik toe. ‘Jij hebt toevallig niet iets voor me verzwegen?’

Po schudde zijn hoofd.

Jake schudde meewarig het zijne. Dit zou hij later wel uitzoeken. Het zou hem niet verbazen als Po er een goede verklaring voor bleek te hebben. ‘Je hebt een uitstekende koop gedaan,’ mompelde hij. Vooral omdat het niet ondenkbaar was dat het geen namaak was, maar een echte Cartier. Het was ook niet ondenkbaar dat hij die avond de rechtmatige eigenaar zou tegenkomen. Dat zou nog eens wat zijn!

‘Je hebt dus niets anders nodig?’ vroeg Po. ‘Uit die doos, bedoel ik.’

‘Nee, alleen die manchetknopen.’

‘Ik kan ook gewoon die hele doos meebrengen,’ zei de jongen. ‘Misschien zie je nog iets anders wat je nodig hebt.’

‘Nee, ik heb alleen die manchetknopen nodig. En dat overhemd.’

Po verdween snel en geruisloos.

‘Wat is er met die doos?’ vroeg Luke.

‘Met die doos? Met dat horloge, bedoel je.’

‘Nee, niet met dat horloge,’ zei Luke. ‘Ik geloof dat ik dat liever niet wil weten.’

‘Lijkt me verstandig.’

‘Maar die doos,’ zei Luke. ‘Waarom bleef hij er maar over doordrammen?’

‘Ik zou het echt niet weten.’

 

‘Ik kom even een ander overhemd en een paar manchetknopen halen voor Jake,’ zei Po toen Jianne hem de kamer binnen liet. ‘En hij draagt vanavond geen ring.’

‘Bedankt voor het kijken, Po.’ Ze onderdrukte haar teleurstelling. ‘Ik weet genoeg.’

 

Luke en Po hadden besloten dat ze Jake en Jianne naar het feest zouden brengen en stonden samen met Jake in de trainingszaal te wachten toen Jianne de trap af kwam.

‘Mijn hemel,’ mompelde Luke vol ontzag. ‘Je zit lelijk in de nesten, jongen.’

Jake wierp een blik op zijn vrouw en voelde prompt al het bloed uit zijn hersens naar zijn onderbuik trekken. ‘Ga de auto maar halen,’ beval hij.

‘Po! Ga je nog mee of hoe zit dat?’ Hij stootte de jongen aan, die als gehypnotiseerd naar Jianne stond te staren. ‘Welja, nog een aanbidder erbij,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Je ziet er fantastisch uit, Jianne. Po en ik gingen net de auto halen.’

‘Dank je.’ Ze glimlachte.

Po straalde. Jake sloot zijn ogen en deed een schietgebedje.

‘Kijk,’ zei Luke. ‘Betoverd. Totaal ingepakt –’

‘De auto,’ zei Jake, verbaasd dat er nog geluid uit zijn keel kwam. ‘Nu.’

 

Jianne was Madeline erg dankbaar dat ze haar auto ter beschikking had gesteld. Een motor was een bijzonder praktisch vervoermiddel, maar niet voor dit soort gelegenheden. Een avondjurk leende zich nu eenmaal niet voor een ritje achter op de motor.

Jacob, die naast haar achterin zat, kon zo uit een herenmodeblad gestapt zijn, al was hij bepaald geen spraakzaam gezelschap. Zijn manier van kijken en zijn houding hadden beslist iets intimiderends. Maar spraakzaam of niet, hij was de enige man die Jianne aan haar zijde wilde hebben. De rest deed er niet toe.

Bij aankomst werden ze welkom geheten door de portier van het hotel. Een verslaggever nam een foto toen ze de lobby betraden. Vervolgens wilde hij ook nog graag even hun namen noteren, hoewel die hem waarschijnlijk niets zeiden. Jianne had het niet zo begrepen op de aandacht van de pers, maar in dit geval kon een foto van haar met Jake in de krant helpen Zhi Fu op andere gedachten te brengen.

‘Verwacht je vanavond veel bekenden tegen te komen?’ vroeg Jake, terwijl Jianne hun tickets aan de man bij de ingang van de Raffles-zaal gaf.

‘Welgeteld een stuk of vijf,’ antwoordde ze luchtig. ‘Jou, mijn oom en tante en hun beide zoons. Vijf is een geluksgetal. Het wordt vast een leuke avond.’

‘Zes, als Zhi Fu er ook is,’ verbeterde Jacob haar.

Ze wierp hem een zijdelingse blik toe. Hij keek niet alsof hij eropuit was om hier nieuwe vrienden te maken, constateerde ze. Hij was uit op een confrontatie. ‘Je houdt je toch wel een beetje in als we Zhi Fu tegen het lijf lopen, hè?’ vroeg ze ietwat ongerust. ‘Zo iemand kun je beter niet als vijand hebben.’

‘Daar is het nu te laat voor, Jianne. Hij heeft zijn zinnen op jou gezet, en jij bent van mij. Ik denk niet dat we dikke vrienden zullen worden.’

‘Ja, dat weet ik wel, maar ik wil niet dat je hem…’

‘Om zeep helpt?’ vulde Jacob aan toen ze haar zin niet afmaakte. ‘Op een liefdadigheidsfeest ten bate van een ziekenhuis? Ben je gek, dat zou onfatsoenlijk zijn. Bovendien ben ik een en al zelfbeheersing.’

‘Nou, daar heb ik gisteravond anders weinig van gemerkt,’ mompelde ze.

Hij wierp haar een waarschuwende blik toe. ‘Zullen we het daar maar niet over hebben?’

‘Goed,’ zei ze met een ondeugend lachje. ‘Maar mocht je het gevoel hebben dat je je zelfbeheersing dreigt te verliezen, dan geef je me wel een seintje, hè?’

‘Verbeeld je maar niet dat je me nu wel kunt tegenhouden.’

‘Misschien met behulp van een paar handboeien.’

‘Ha! Ik moet nog zien dat je die om mijn polsen krijgt.’

‘Dat lukt me niet, denk je?’

Hij keek haar spottend aan. ‘Probeer het maar.’

‘Wie niet sterk is, moet slim zijn,’ zei ze liefjes. ‘Ik vrees dat ik je zal moeten overvallen of een of andere afleidingsmanoeuvre zal moeten gebruiken.’

‘Daar ben je anders al druk mee bezig.’ Hij keek de zaal rond. ‘Heb je Zhi Fu al gesignaleerd?’

‘Nee, nog niet.’ Maar ze had tot dan toe ook niet erg veel aandacht voor haar omgeving gehad. ‘Ik zie daar voorin wel mijn tante en mijn neven zitten. Dat zal onze tafel zijn.’

Jacob zuchtte. Het was te hopen dat hij straks een grote steak voorgeschoteld kreeg, want van de tafelgesprekken zou hij het niet moeten hebben.

Van ongemakkelijke tafelgesprekken bleek echter geen sprake te zijn. Elena Yi bezat de gave om mensen op hun gemak te stellen, en ook haar zoons gaven Jake direct het gevoel dat hij erbij hoorde. Bruce Yi was een man met charisma. Hij was snel en scherp. Dat zijn nicht met een westerling getrouwd was, leek hij heel normaal te vinden. Jake voelde zich gesteund door het vertrouwen dat deze machtige man in hem had, maar besefte tegelijk dat dat verplichtingen met zich meebracht.

Rijkdom en macht. In rijkdom was hij nooit geïnteresseerd geweest, en zijn macht gebruikte hij maar zelden. Hij had hier niets te zoeken, maar het was wel Jiannes wereld. Hoe was het mogelijk dat ze iets in elkaar zagen, vroeg hij zich af.

‘Je ziet er vanavond stralend uit, Jianne,’ zei Bruce Yi met een vertederde blik op zijn nichtje. ‘Kennelijk bevalt je nieuwe onderkomen je goed.’

Jianne lachte. ‘Jacob denkt dat ik er alleen genoegen mee neem omdat het maar tijdelijk is,’ zei ze. ‘Misschien heeft hij gelijk; het is niet wat ik gewend ben.’ Toch bracht het eenvoudige leven in de dojo momenten van onverwachte vreugde en stil genot met zich mee, dingen die nergens te koop waren. ‘Maar ik voel me er thuis.’

‘Leugenaar,’ zei Jacob.

‘Nee, ik meen het.’

Bruce Yi luisterde maar half. Zijn aandacht werd afgeleid door iets onaangenaams. Hij deed een stap opzij, waardoor er ruimte ontstond tussen hem en Jacob. Twee tellen later werd de plaats gevuld door een smetteloos geklede man met een onverzettelijk gezicht en harde kille ogen.

Jianne glimlachte geforceerd en legde kalm een hand op Jakes arm. ‘Zhi Fu,’ zei ze koeltjes. ‘Wat is de wereld toch klein.’

‘Zeg dat wel.’ De man grijnsde vals. ‘Geweldige stad, Singapore, vind je ook niet?’

‘Zeker.’

‘Jacob,’ zei Jiannes oom, ‘mag ik je even voorstellen, Sun Zhi Fu. Grootindustrieel, een oude kennis van de familie en onze nieuwe overbuurman. ‘Sun Zhi Fu, dit is Jacob Bennett, karateleraar en tevens wereldkampioen. Jacob heeft een eigen dojo hier in Singapore. En verder is hij natuurlijk de man van mijn nichtje.’

Jacob noch Zhi Fu stak de ander de hand toe.

‘Ik heb me meer dan eens afgevraagd,’ zei Zhi Fu, ‘wat het voor een man is die zijn vrouw al twaalf jaar lang aan haar lot overlaat, maar desondanks niet van een scheiding wil weten. Zo iemand kan toch moeilijk een liefhebbende echtgenoot genoemd worden, lijkt me.’

‘Tja, eigenaardig, hè? Een huwelijk is iets raadselachtigs,’ zei Jake minzaam glimlachend. ‘Net wanneer je denkt dat het voorbij is, gebeurt er iets waardoor alles weer helemaal koek en ei is. Bent u van plan om lang in Singapore te blijven, Mr. Sun?’

‘Mijn plannen liggen op dit moment nog niet vast. Het is een kwestie van handelen al naar gelang de omstandigheden, net zoals u uw leerlingen bijbrengt, Mr. Bennett.’ Zhi Fu keek Jianne aan. ‘Je hebt niet gereageerd op de uitnodiging voor mijn housewarmingparty.’

‘Ik ben bang dat we verhinderd zijn,’ antwoordde Jianne kalm.

‘Een ander keer dan misschien,’ zei Zhi Fu. ‘Omdat we elkaar al zo lang kennen.’

‘Nee.’ Ze kneep Jakes arm bijna fijn. ‘Ik denk niet dat dat zin heeft.’

Jake had zich ingehouden. Nu Jianne zo duidelijk liet merken dat ze geen contact met deze man wenste, was het moment gekomen om haar openlijk te steunen. Hij haalde haar hand rustig van zijn arm, legde zijn hand vervolgens tegen haar blote rug en schoof hem omhoog tot hij in haar nek lag. Toen ze hem een verschrikte blik toezond, glimlachte hij haar geruststellend toe. Hij keek Zhi Fu zwijgend aan. In een gevecht zou deze man een gevaarlijke tegenstander zijn, dacht hij. ‘Vaarwel, Mr. Sun,’ zei hij zacht.

Zhi Fu glimlachte. ‘Dat klinkt wel erg definitief, Mr. Bennett. Ik zeg zoiets uitsluitend tegen iemand die niet lang meer te leven heeft.’

‘Dat zal ik onthouden.’

Zhi Fu keek Jianne een ogenblik aan. Hij zei iets tegen haar in een dialect dat Jake niet verstond, knikte Bruce Yi toe en liep weg.

 

Jianne keek Zhi Fu na tot hij uit het zicht verdwenen was.

Jacob streelde haar nek. ‘Wat zei hij tegen je?’ Hij keek Bruce Yi even aan.

‘Hij vroeg me hoe belangrijk het voor me was dat je bleef leven,’ antwoordde ze zacht.

De hand in haar nek viel stil.

‘Jacob… Het spijt me dat ik je hierbij heb betrokken. Ik weet waartoe Zhi Fu in staat is. Ik wist van tevoren dat ik jou in een lastig parket zou brengen; ik wist dat hij gevaarlijk en onvoorspelbaar was, maar ik had nooit gedacht dat hij jou met de dood zou bedreigen. Echt niet. Geloof me.’

‘Stil maar.’ Hij ging weer door met strelen. ‘Het is al goed, Ji. Dit is gewoon een poging van hem om je bij me weg te lokken. Hij probeert je wijs te maken dat je mij het leven kunt redden door bij me weg te gaan. Trap er niet in, Ji.’

‘Maar –’

‘Sst.’ Hij drukte zijn lippen tegen haar slaap. ‘Ik verwachtte al zoiets; ik ben er dan ook absoluut niet van onder de indruk.’

Ze voelde haar knieën knikken. ‘Ik moet even gaan zitten, geloof ik.’

‘Nou,’ zei Jake, ‘dan doen we dat toch?’

Zodra ze zaten, reikte haar oom haar een glas water aan en vulde de glazen met wijn.

Jacob keek haar aan. Zijn ogen lachten. ‘Ik vind eigenlijk dat onze confrontatie met die ongewenste bewonderaar van je heel goed verlopen is,’ zei hij. ‘Hij mag blij zijn dat hij nog leeft. We hoeven nu in elk geval niet meer naar die housewarmingparty van hem. Dat scheelt. Wat denk je, zullen we hem een geluksplant sturen?’

‘Ben je helemaal gek geworden!’ Jiannes stem klonk schril.

‘Een geluksplant lijkt me een toepasselijk geschenk,’ beaamde Bruce Yi.

‘Maar die doodsbedreiging dan?’ sputterde Jianne tegen. ‘Het lijkt wel of niemand zich daar druk over maakt, behalve ik.’

‘Hij vroeg toch of je graag zou willen dat ik bleef leven?’

Ze knikte.

‘En heb je daar nee op geantwoord?’

Ze wierp hem een vernietigende blik toe.

‘Nou, dan.’ Zijn mondhoeken gingen langzaam omhoog. ‘Er is geen enkele reden om je zorgen te maken.’

‘Je bent niet goed bij je hoofd, jij,’ zei ze. ‘Waarom trek ik altijd van die halvegaren aan?’

Jacob grijnsde breed. ‘Weet je zeker dat je antwoord wilt hebben op die vraag?’

 

Het diner was veel gezelliger dan Jake voor mogelijk had gehouden. Tegen het einde van de avond belde hij Luke om te zeggen dat hij hen niet hoefde te komen ophalen, en hij gaf Po toestemming om daar te blijven slapen. Toen Bruce en Elena aanboden om hen thuis te brengen, sloeg hij hun aanbod af. Hij zou hen voor de beleefdheid binnen moeten vragen voor een kop koffie, en daar leende de piepkleine keuken zich nu eenmaal niet voor. Bovendien zou hij niet weten waar ze hun auto kwijt konden. Hij en Ji namen gewoon een taxi.

Thuis wachtte hun een andere wereld. Jake bekeek zijn armoedige oude keuken opeens met heel andere ogen. Toen keek hij naar Jianne, die in de deuropening stond. Het contrast was niet iets om vrolijk van te worden. Waar was hij aan begonnen, vroeg hij zich af. Dit kon gewoon niet goed aflopen. Hij liep automatisch naar het aanrecht en pakte een glas. Wat zou hij nemen, whisky of water? Hij koos voor het laatste.

‘Ga maar naar boven,’ zei hij stug.

‘Kom met me mee.’

Hij slaakte een diepe zucht en draaide zich naar haar om. ‘Wat zijn we aan het doen, Jianne? Pakken we de draad van ons huwelijk weer gewoon op? We zullen tegen dezelfde dingen aanlopen als vroeger, want in wezen is er niets veranderd. Kijk eens om je heen. Kijk eens goed naar wat ik je te bieden heb.’

‘Dat doe ik,’ zei ze, maar haar ogen lieten de zijne niet los. ‘Maar ik heb niet het gevoel dat ik iets tekortkom.’ Ze ging pal voor hem staan en plantte haar handen aan weerszijden van hem op het aanrecht. ‘Weet je wat ik zie? Ik zie een man die vanavond bereid was zijn leven voor me te geven. Een man die me als geen ander in extase weet te brengen. Een man met wie ik vanavond opnieuw mijn bed wil delen.’

Met haar wijsvinger volgde ze de omtrek van zijn lippen. Hij sloot zijn ogen, deed zijn lippen vaneen en bedekte haar hand met de zijne. Ze hield haar adem in toen hij haar hand naar zijn mond bracht en met zijn tong over haar handpalm streek.

Het volgende moment greep ze hem bij zijn haren en trok hem naar zich toe. Ze snakte ernaar om zijn lippen op de hare te voelen, maar hij kuste haar op haar wang.

‘Zeg dat je naar me verlangt,’ fluisterde hij schor.

‘Ik verlang naar je.’ Ze deed opnieuw een poging om zijn lippen op de hare te krijgen, maar hij wist haar opnieuw te ontwijken.

‘Zeg dat je het lekker vindt wat ik met je doe.’

‘Dat weet je allang.’

Deze keer liet hij zich vangen. Hij deed zijn lippen van elkaar en verwelkomde haar met zijn tong. Niet wild en ongecontroleerd, zoals de avond ervoor, maar teder en gewillig.

Hij plaagde haar met zijn lippen en maakte intussen zijn broek los; zijn jasje en zijn overhemd belandden even later op de vloer. Terwijl hij haar rok omhoogschoof, liet hij zich op een stoel zakken en trok haar op schoot. Een voor een schoof hij haar schouderbandjes omlaag. Toen hij vervolgens een regen van kussen op haar schouders en haar borsten liet neerdalen, wierp ze happend naar adem haar hoofd achterover.

Met een korte ruk aan haar flinterdunne slipje ruimde hij de laatste barrière uit de weg, waarna hij bij haar naar binnen gleed.

‘Toe, maak je haren los,’ fluisterde hij hees. ‘Speciaal voor mij.’

Ze deed wat hij vroeg en ontdeed haar haren van de haarspelden, die een voor een op de keukenvloer vielen. Ondertussen begon hij langzaam en ritmisch zijn heupen op en neer te bewegen en liefkoosde haar tepels met zijn lippen en zijn tanden.

Jacob had het bijna niet meer toen haar haren als een waterval over haar schouders vielen. Het kostte hem de grootste moeite om zich in te houden.

Ze stond op, pakte hem bij de hand en troonde hem mee naar boven, waar ze snel de rest van hun kleren uittrokken. Naakt stonden ze tegenover elkaar in de schemerige kamer.

‘Zeg, die handboeien, hè…’ fluisterde ze, terwijl ze zich op bed liet zakken en hem met zich meetrok. ‘Zou je je laten vastbinden door een vrouw? Aan het bed, bedoel ik?’

Alleen Jianne zou het wagen om zoiets aan hem te vragen. En alleen met haar zou hij daar iets voor voelen. Zonder haar blik los te laten pakte hij de gietijzeren spijlen boven zijn hoofd stevig vast. Hij nam zich voor pas los te laten wanneer zij dat aangaf. ‘Alleen voor jou,’ antwoordde hij.

Ze drukte haar lippen tegen zijn keel en trok vandaar langzaam een spoor naar beneden. Tegen de tijd dat ze bij zijn buik was, waren de spijlen verbogen, maar hij had niet losgelaten. Hij stierf duizend doden toen ze hem met haar tong en haar lippen begon te bewerken. Als geen ander wist ze hem op het punt te brengen waar genot overging in pijn. Als geen ander wist ze hoe ze hem moest troosten om hem vervolgens opnieuw de vernieling in te helpen.

Nog altijd hield hij de spijlen van het bed stevig omklemd. Zelfs toen ze hem op de rand van de waanzin bracht en hij vreesde zich niet meer in te kunnen houden, liet hij niet los. Ze wist echter precies hoever ze kon gaan en liet zich kreunend boven op hem zakken.

Hij schreeuwde het uit, maar wist zich nog steeds in te houden. Pas toen ze haar handen naar de zijne bracht en zijn vingers losmaakte, schoof hij zijn handen in haar haren en liet alle zelfbeheersing varen.