HOOFDSTUK 12

“Zo, nu weet je tenminste iets,” merkte Brigitte schalks op toen ze zich hadden teruggetrokken op hun kamer en Daisy alles probeerde te verwerken.

“Wat weet ik?” vroeg Daisy. “Iedereen kan dat malle bord hebben opgehangen. Ik vind het helemaal geen geslaagde grap, als je dat maar weet.”

“Grap?” echode Brigitte. “Maar, Daisy, dit was puur gemeend. Snap jij dan nooit iets? Gregor heeft dat bord opgehangen, suffie.”

“Ja, zoiets vermoedde ik al,” antwoordde Daisy boos. “Maar ik kan het niet erg waarderen. Hoe haalt hij het in zijn hoofd. Ik schaam me dood.”

“Echt?” Brigitte keek haar nichtje vragend aan. “Wanneer geef je nu eindelijk eens toe dat jij net zo gek bent op hem als hij op jou?”

“Ik ben ook gek op hem,” riep Daisy gekweld. “Maar waarom zégt hij dat niet gewoon, zoals elk normaal mens?” “Neem me niet kwalijk, maar dat heeft hij talloze keren geprobeerd, naar ik heb begrepen.” Brigitte verbeet een lachje.”Kom op, Dais, poets je gezicht op en kam je haren, voordat je die er van nijd allemaal hebt uitgetrokken. Laten we gaan feestvieren.”

Daisy voelde daar weinig voor, maar liet zich toch door Brigitte overhalen mee naar beneden te gaan.

Meteen kwamen Claudia en Edith op haar af.

“Hoe krijg je het voor elkaar?” lachte Claudia. “De hele tent stond op zijn kop.”

Daisy keek zuur. “Ik vond het anders helemaal niet leuk.”

“Jò, ik zou hartstikke trots zijn,” riep Edith uit. “Zo'n liefdesverklaring krijgt niet iedereen.”

“Er stond niet eens een naam onder,” mompelde Daisy.

“Was dat dan nodig?” vroeg Edith plagend. “Je weet net zo goed als ik wie dat bord daar heeft neergehangen!”

Daisy knikte. “Heb je hem al gezien?” vroeg ze toen.

“Hij was er niet,” antwoordde Edith. “Maar vanavond heeft hij dienst, dus dan kun je hem om zijn hals vliegen en zeggen dat je ook stapel bent op hem.” Edith trok plagend aan Daisy's donkere haar. “Ja of nee?” voegde ze eraan toe. “Je gééft toch wel om hem?”

Nu was het Daisy's beurt om te lachen. “Ach, natuurlijk doe ik dat,” zei ze zacht. “Dat weet je wel. Maar stel dat iemand een grap heeft willen uithalen en Gregor dat bord helemaal niet heeft opgehangen?”

Brigitte greep met een dramatisch gebaar naar haar hoofd. Nichten? Ze dreven je tot wanhoop!

“Vergeet het maar.” stelde Edith haar gerust. “Ik ken Gregors handschrift als geen ander en dit bord was door hem beschreven. Nou. als ik je niet meer zie... succes vanavond.”

Wat duurde zo'n middag lang als je 's avonds zulke belangrijke dingen te wachten stonden, dacht Daisy.

Brigitte werd compleet dol van haar. “Kom,” zei ze tegen haar nicht. “Laten we een uurtje gaan zwemmen. Misschien koel je dan een beetje af.”

“Ga jij maar,” wimpelde Daisy af. “Ik heb echt geen zin. Ik voel me zo zenuwachtig.”

Dus vertrok Brigitte alleen naar het zwembad en liet een piekerende Daisy achter.

Ach, kon ze nu maar eens even met Sabina praten. Die was altijd zo heerlijk nuchter. Daisy keek op haar horloge. Nee, Sabina was nog op haar werk. Nou ja, dan moest ze er zelf maar zien uit te komen. Wat moest ze in vredesnaam tegen Gregor zeggen?

Gregor was wel zo slim om eerst langs Edith te gaan toen hij op De Witte Hengst aankwam.

Die begroette hem met een vette knipoog. “Zo, Don Juan. dat was me een mooie stunt, zeg, die je daar hebt uitgehaald. Iedereen viel compleet stil. Echt, je hebt wat gemist.”

Gregor grinnikte maar wat. “Ik was te laf om erbij te zijn,” bekende hij. “Hoe heeft ze het opgevat?”

“Mmm, met gemengde gevoelens, zou ik zo zeggen,” grijnsde Edith. “In eerste instantie wist ze natuurlijk niet hoe ze het had. Het zal je ook maar gebeuren dat iemand je ten overstaan van zoveel mensen de liefde verklaart. En daarna ging ze zich afvragen wie de schrijver van het bord was. Ik heb haar verteld dat het Paul was...”

“Nee, toch!” riep Gregor uit, maar hij ontmoette twee vrolijke, bruine ogen die hem plagend aankeken.

“Natuurlijk niet,” suste Edith. “Ze weet dat jij het was, dat heb ik haar verteld. Ik herkende gelijk je handschrift en die Paul acht ik niet in staat met zoiets origineels voor de dag te komen. Wat ga je nu doen?”

“Dat weet ik nog niet,” antwoordde Gregor. “Misschien geeft ze me wel een oorvijg.”

“Ja, jongen, dat risico moet je maar nemen,” vond Edith en ze ging weer aan het werk.

Cécile van Maarle was in alle staten. Ook zij was getuige geweest van Gregors stunt en ze had natuurlijk meteen doorgehad van wie die liefdesverklaring afkomstig was, ook al had er dan geen naam onder gestaan. Ze had zich de afgelopen twee avonden wel met Paul geamuseerd, maar dat Daisy in de schoot geworpen kreeg waarop zij al die tijd haar zinnen had gezet, beviel haar allerminst. Wat moest ze eraan doen? Morgen ging ze weg en zag ze Gregor nooit meer. En Paul waarschijnlijk ook niet, want die bleef voorlopig nog en hij was geen man om de avond alleen door te brengen. Cécile knarste met haar tanden. Ze moest het onderspit delven en moest dat feit accepteren of ze dat leuk vond of niet...

Terwijl Brigitte in het zwembad vertoefde, peinsde Daisy zich suf over een paardenaam. Dat was nog best moeilijk, want de leukste namen waren al veelvuldig gebruikt. En Daisy vermoedde dat dat niet de bedoeling was. Ze beet op haar pen. Wat was nu een leuke, originele naam?

Gregor liep David 's avonds nog tegen het lijf en hij keek hem afwachtend aan. David kennende zou hij wel kwaad zijn over de stunt.

Het enige dat deze echter zei, was: “Ik heb je voor vanavond laten vervangen door die jongen van Samuels. Dan heb jij je handen vrij.” En met een dikke knipoog liep hij door, een totaal verbijsterde Gregor achterlatend.

David had hem een vrije avond gegeven! Verheugd koerste Gregor naar de keuken, waar Jantien al op hem wachtte. Er moesten broodjes worden gesmeerd.

“Zeg,” zei Jantien toen hij binnenkwam. “Wat was dat nu voor een stunt vanmiddag? Ik hoor van iedereen dat jij die op je geweten hebt, klopt dat?”

Gregor knikte. “Ja, dat was ik,” antwoordde hij. “Sloeg het in?”

“Als een bom,” knikte Jantien. “David was woedend.” “Woedend?” echode Gregor verbaasd. “Maar hij gaf me net een vrije avond en hij heeft het er verder helemaal niet over

gehad.”

Jantien keek hem geheimzinnig aan. Toen zei ze: “Dan is het maar gelukkig dat er een goede fee bestaat, die Claudia heet,

hè?”

Claudia! Natuurlijk. Als er iemand was, die David kon bepraten, was zij dat wel. Anders was David niet zo gemakkelijk. Gregor wist dat hij nu bij Claudia in het krijt stond...

“O,” kreunde Brigitte 's avonds. “Moetje eens kijken, Dais. Ik krijg de rits van mijn broek niet meer dicht.”

“Eigen schuld,” sprak Daisy streng. “Ik heb je gewaarschuwd, maar jij bleef beweren dat je nooit een gram aankwam.”

“Wat bedoel je?” riep Brigitte. “Dat ik te dik ben geworden voor die broek?”

“Ik bedoel,” zei Daisy liefjes, “dat die broek niet is gekrompen in anderhalve week tijd. Ja, natuurlijk ben je aangekomen. Je loopt de hele dag ook maar van alles te snoepen.”

“Dat komt omdat we steeds onze maaltijden missen,” probeerde Brigitte zich te verdedigen, maar ze wist wel beter. Ze had inderdaad ontzettend gesnoept en deze toch al strakke broek kreeg ze met geen mogelijkheid meer dicht. “Vanavond neem ik alleen spawater,” nam ze zich voor en Daisy knikte maar wat. Ze moest het eerst nog zien.

Daisy was ontzettend zenuwachtig toen ze met Brigitte de discotheek betrad. Ze keek meteen richting bar, maar zag twee onbekende jongens staan. Waar was Gregor? Ze had hem daarstraks wel heel vluchtig in de eetzaal gezien, dus ze wist dat hij er moest zijn. Maar hoe ze ook keek, hij was niet in de discotheek. Hij zou toch wel komen? dacht ze wanhopig. Of was hij misschien zo geschrokken van zijn daad, dat hij niet meer durfde? “Zie jij Gregor ergens?” vroeg ze aan Brigitte, nadat ze iets te drinken hadden besteld en ze een geschikt plaatsje hadden opgezocht.

“Nee.” Brigitte schudde haar hoofd. “Maar het is nog vroeg. Hij komt straks vast wel.”

De tijd verstreek en nog steeds was Gregor er niet. Nerveus schoof Daisy heen en weer. Waar bleef hij toch!

Gregor was inmiddels stiekem binnengekomen door een van de nooduitgangen en had de discjockey wat in zijn oor gefluisterd. Kort daarop klonk een prachtig langzaam nummer en vormden zich paartjes op de dansvloer.

Paul wilde op Daisy toelopen, maar hij werd bijna omvergeduwd door Gregor, die uit de hoogte tegen hem zei: “Ga jij even een eindje verder kijken, vriend.”

Voor Daisy er goed en wel erg in had, trok Gregor haar overeind en leidde haar naar de dansvloer, waar hij haar stevig in zijn armen nam. “Daisy, eindelijk dan!” fluisterde hij in haar oor. “Hier heb ik me de hele dag op lopen verheugen. Je bent toch niet boos over vanmiddag?”

“Niet meer,” lachte Daisy en ze voelde zich in de zevende hemel. “O, Gregor, ik dacht dat dit nooit zou gebeuren.”

“Anders ik wel,” fluisterde Gregor in haar oor. “Ik had die Paul haast een dreun voor zijn mooie gezicht gegeven, want bijna was hij me weer te snel af.”

Even lieten ze zich meevoeren door de langzame, romantische tonen van de muziek.

Toen zei Gregor: “Je weet niet half hoe ik je heb gemist, nadat je van de zomer was weggegaan. En jij? Hoe was het met

“Waarom dacht je dat ik hier zo snel ben teruggekeerd?” vroeg Daisy zacht en ze voelde hoe hij haar dichter naar zich toetrok en kuste, midden op de dansvloer.

“Hoera,” zei Edith zacht, want ze had natuurlijk gespannen op de afloop zitten wachten.

“Pfff, gelukkig, hij heeft het voor elkaar,” zuchtte David. “Dat was een goed idee van jou om voor te stellen Gregor vanavond maar vrijaf te geven,” zei hij tegen Claudia, die glimlachte als een cherubijntje. “Het was toch niets geworden achter die bar.”

“Ach,” antwoordde Claudia bescheiden. “Soms heb ik weleens goede ideeën...”

Ook Brigitte had met goedkeuring toegekeken hoe Gregor haar weerspannige nicht in zijn armen had genomen. Ze miste Ernst opeens verschrikkelijk, hoewel ze dagelijks met hem belde. Ze zou blij zijn als ze hem aan het eind van de week weer zou zien.

Brigitte ging die avond alleen naar haar kamer, maar dat vond ze helemaal niet erg. Ze had Daisy samen met Gregor naar buiten zien gaan en vermoedde dat die twee elkaar diep in de ogen zaten te staren.

Inderdaad zat ze daar niet zo ver naast. Daisy en Gregor zaten samen in Gregors auto en niemand kon hen zien, omdat de ruiten waren beslagen.

Gregor had zijn contactsleuteltje een kwartslag omgedraaid, zodat hij zijn cassetterecorder kon laten spelen.

“And I love you so...” klonk het en weer nam Gregor Daisy in zijn armen. De schade van een week, sterker nog, van maanden, moest worden ingehaald.

“Waarom gedroeg je je nu als een ijspegel toen ik vorige week naar je toekwam?” wilde Gregor weten. “Ik was juist zo blij, want ik had niet gedacht je ooit nog te zien.”

“Ik dacht dat Cécile je meisje was,” bekende Daisy. “En ik voelde me zo ongelukkig, want met die mogelijkheid had ik geen moment rekening gehouden. Daarom deed ik zo onaardig.”

“Cécile, Cécile,” mopperde Gregor. “Zij en die verwaande Paul hebben wat op hun geweten. Ik plofte haast van jaloezie toen ik je met die knaap zag.”

“Dat was ook de bedoeling,” plaagde Daisy met haar hoofd op zijn schouder. “Ik had al van Edith gehoord dat Cécile jouw vriendinnetje niet was en ik moest op de een of andere manier je aandacht trekken.”

“Moest dat dan op die manier?” riep hij uit. “Ik kon die vent wel wat doen met dat arrogante gezicht van hem.”

Daisy schoot in de lach. “Nu weetje gelijk wat ik voelde toen ik jou steeds met Cécile zag,” kaatste ze terug.

“Al met al hebben we veel kostbare tijd verloren laten gaan,” zei Gregor. “Je ziet er geweldig uit, Daisy. Weet je wel dat ik je eerst helemaal niet herkende? Wat heb je met jezelf gedaan?”

“Ik zit tegenwoordig op een fitnessclub,” vertelde Daisy. “En ik let beter op wat ik eet. Ik voel me er prima bij!”

“Het maakt mij niet uit of je dun of dik bent,” zei Gregor zacht. “Ik geloof dat ik sinds die laatste avond dat wij samen waren, nooit meer verliefd ben geweest. Ze hebben het hier gemerkt, hoor. Iedereen vond me zo veranderd.”

“Ja, ik hoorde dat je voor die tijd nogal een versierder was.” Daisy keek hem ondeugend aan en zag tot haar plezier dat hij kleurde.

“Was, ja,” moest Gregor toegeven, want ontkennen had toch geen enkele zin. “Maar dat is nu voorgoed voorbij. Ik heb jou en ik taal verder niet naar iemand anders. Daisy, je gaat straks toch niet weer weg zonder je adres achter te laten?”

“Daar zal ik nog eens over nadenken,” antwoordde Daisy en als straf voelde ze zijn lippen op de hare.

Brigitte sliep al toen Daisy op haar kamer terugkwam en heel zachtjes kleedde ze zich uit. Ze voelde zich intens gelukkig, ze zou het door de stille gangen willen schreeuwen. Even later stapte ze in bed.

Brigitte kreunde in haar slaap, maar werd niet wakker.

Gelukkig maar, dacht Daisy, want ik wil even in stilte genieten.

Maar de volgende ochtend stond Brigitte al vroeg aan Daisy's arm te schudden. “Wat is er?” vroeg die verschrikt. “Is er brand uitgebroken? Je trekt mijn arm bijna uit de kom.”

“Word dan ook wakker,” mopperde Brigitte. “Ik was gisteravond helaas in slaap gevallen, maar nu wil ik natuurlijk wel even weten hoe het is afgelopen.”

“Nou, gewoon,” zei Daisy lauw.

“Wat bedoel je daar nu weer mee?” riep Brigitte ongeduldig.

“Ik houd van hem en hij van mij, Gitte.” Met een stralend gezicht het Daisy zich in de kussens terugvallen, haar blik op het plafond gericht. “Het was een zalige avond en we hebben veel gepraat... Ja, ook dat,” lachte ze naar Brigitte, die een veelbetekenend gezicht trok. “Maar vooral gepraat, want dat was inmiddels wel nodig. Ik ben benieuwd wat Cécile zal zeggen. Die zal de gang van zaken niet zo leuk hebben gevonden, vrees ik.”

“Van Cécile zul je geen last meer hebben,” zei Brigitte. “Die gaat vandaag naar huis.”

“O ja, dat is waar,” zei Daisy blij. “Nou, dan kan ik ongestoord van alles genieten. O, Brigitte,” zwijmelde ze verder. “Wat is het toch heerlijk om verliefd te zijn.”

Met deze opmerking was Brigitte het volkomen eens...