HOOFDSTUK 2

Claudia en Edith hadden net wat administratieve problemen opgelost toen het gesprek ineens een andere wending nam.

Claudia zei dat ze Gregor de laatste tijd zo veranderd vond, waarop Edith verbaasd zei: “Ik dacht dat het aan mij lag, maar als het jou ook is opgevallen, dan moet het wel zo zijn. Zou hij soms problemen hebben?”

“Ik weet het echt niet,” antwoordde Claudia. “Maar als hij die heeft, dan komen die niet voort uit zijn werk. Anders had David dat allang gehoord. Hij is al wekenlang zo stil en lijkt helemaal niet op de flierefluiter van weleer!”

“Inderdaad,” beaamde Edith. “Hij kijkt geen meisjes meer aan. Misschien is hij wel verliefd en is de dame in kwestie dat niet op hem.”

Claudia grinnikte. Dat zou wel wat zijn, dacht ze geamuseerd. Gregor, de versierder, verliefd! “Vraag het hem eens,” stelde ze voor, maar Edith bedankte voor de eer.

“Ik niet, hoor!” riep ze uit.

Nee, Claudia begreep ook wel dat Edith daarvoor niet de aangewezen persoon was. Zij was een poosje met Gregor uitgegaan, voor ze Yoran leerde kennen, maar het was op niets uitgelopen omdat Gregor er verschillende vriendinnen op nahield en Edith geen zin had om een van de velen te worden. “Ik zal het hem zelf weleens vragen,” besloot Claudia. “Ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar als hij problemen heeft, dan wil ik hem graag helpen.”

“Succes ermee!” wenste Edith met een lach. Toen gingen beide meisjes weer aan het werk, want er zouden die middag een paar nieuwe gasten arriveren.

Gregor Hansen zat in de verlaten kantine achter een kop koffie. Zijn werk zat er bijna op voor vandaag en hij staarde over de binnenplaats. Hij bedacht dat het lot wel een wreed spelletje met hem had gespeeld door hem verliefd te laten worden op een meisje dat hij naar alle waarschijnlijkheid toch nooit meer zou zien. Pas nu besefte hij waar hij de laatste jaren mee bezig was geweest. Meisjes kwamen en gingen in zijn leven en nog nooit had hij zich daar echt druk om gemaakt. Gregor hield ervan de leukste meisjes van het hotel om zich heen te verzamelen. Iets waarover David verschillende malen met hem had gesproken. Hij had dan ook zijn figuur mee. Bovendien zagen de meeste meisjes zijn vlotte, verzorgde uiterlijk wel zitten en hij hoefde nooit veel moeite te doen een meisje mee uit te krijgen.

Met Daisy was alles echter anders gelopen. Eerst had hij haar totaal niet opgemerkt, want hij viel nooit op zulke onopvallende types. Maar iets in haar had zijn aandacht getrokken en toen hij kennis met haar maakte, bleek dat ze heel aardig was en belangstelling toonde voor wat hij te vertellen had. Het was geen onbenullig geklets geweest, zoals vaak het geval was bij vakantieontmoetingen. Daisy had hem zelfs verteld dat ze een minderwaardigheidscomplex had wat haar uiterlijk betrof.

Hij had getracht haar aan het verstand te brengen dat het uiterlijk er niet toe deed zolang de binnenkant maar de moeite waard was. Gregor kon zich bijna niet voorstellen dat hij het was geweest, die zoiets had gezegd! Hij, die altijd eerst naar de buitenkant keek en dan pas naar het karakter. Hij had dan ook talloze malen flink zijn neus gestoten.

Bij Daisy had hij zich voor het eerst echt op zijn gemak gevoeld. Ze waren de hele avond met elkaar opgetrokken en hadden zelfs gezwommen in het verlaten zwembad, waarvan hij de sleutel was gaan halen. Kort daarna was Daisy vertrokken en ze hadden elkaar sindsdien niet meer gezien. Gregor had gedacht dat hij haar na een paar dagen wel zou zijn vergeten, maar dat viel tegen! Nog elke dag dacht hij aan Daisy en hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd dat hij haar adres niet had gevraagd. Hij had nog geïnformeerd bij Edith, maar aangezien hij Daisy's achternaam niet wist, kon zij hem ook niet verder helpen. En hij peinsde er niet over het aan Claudia te vragen, omdat hij zich tegenover haar niet wilde laten kennen. Hij had de hoop Daisy ooit terug te zien dus maar opgegeven. Bovendien wist hij niet hoe Daisy's gevoelens ten opzichte van hem waren.

Ik moet haar vergeten, dacht Gregor en met een klap zette hij zijn kopje op het schoteltje. Hij stond op en nam een besluit. Hij moest maar eens ophouden met treuren over iets dat toch nooit wat zou worden. Vanavond ging hij naar de discotheek onder het hotel, dan zou hij al het vrouwelijk schoon eens laten merken dat hij er was!

Claudia en Edith gingen vroeg in de avond samen paardrijden. Dat deden ze w^l vaker als Yoran en David nog iets te bespreken hadden.

“Mag ik Amber vandaag?” vroeg Edith aan Claudia en deze schoot in de lach.

“Dat hoefje toch niet te vragen!” riep ze uit. “Amber is mijn eigendom niet, hoewel ik moet toegeven dat ik inderdaad weleens doe alsof dat zo is. Ik ben ook zo gek op dat dier!”

“Ja, wie niet?” grinnikte Edith en ze begon de pittige, bruine merrie te zadelen.

Amber was nu eenmaal een zalig paard en ze bleef nooit op stal als er een buitenrit was georganiseerd. Want de jonge gasten van De Witte Hengst wisten meestal snel dat Amber door en door betrouwbaar was.

Een kwartiertje later galoppeerden de twee meisjes door de bosrijke omgeving. Het was al goed aan de bomen te zien dat het herfst werd. De grond was bezaaid met een dik pak bladeren.

“Moet je kijken wat een paddestoelen!” wees Edith. “Ik heb er nog nooit zoveel bij elkaar gezien.”

“Ik vind het een prachtig gezicht,” vond Claudia, die op Pablo reed. Dat was een grof gebouwde, donkerbruine ruin met een eigenwijs karakter en ze had haar handen dan ook vol aan hem.

“Je had beter Dior kunnen nemen,” lachte Edith toen ze die krachtmeting bekeek. “Die is tenminste rustig.”

“Ik weet het, maar Pablo krijgt anders niet genoeg beweging. Jij weet ook wel dat hij altijd als laatste wordt gekozen, omdat het zo'n eigenwijs beest is, dat altijd zijn eigen gang wil gaan.”

“Ja, het is geen paardje voor beginners,” moest Edith toegeven.

Na een uur reden ze stapvoets terug. “Hoeveel gasten zijn er vanmiddag gekomen?” wilde Claudia weten.

“Een stuk of vijf, dacht ik,” antwoordde Edith. “Een paar vrienden die twee kamers naast elkaar hebben geboekt en een meisje. We zullen ze vanavond wel in de disco zien of ga jij niet?”

Claudia knikte. Ze wist uit ervaring dat Yoran en David eindeloos met elkaar konden bomen en ze had geen zin daar de hele avond bij te zitten.

“Laten we dan samen gaan,” stelde Edith voor en daar had Claudia wel zin in.

Toen Gregor de discotheek binnenkwam, was het daar al aardig vol. Ook de jongelui uit de naburige dorpen konden hier komen dansen en ze maakten daar meestal dankbaar gebruik van. Gregors blik gleed over de aanwezige meisjes. De meesten kende hij al, want die kwamen uit het dorp en interesseerden hem niet, maar aan de bar zat een donker meisje en zijn hart ging ineens sneller slaan. Zou het Daisy zijn?Toen het meisje zich half omdraaide om wat te drinken te bestellen, zag Gregor dat hij zich vergiste.

Waarschijnlijk een nieuwe gast, dacht hij teleurgesteld. Desalniettemin besloot hij kennis te gaan maken met het onbekende meisje. Hij had zich tenslotte voorgenomen zich te amuseren en dat zou hij doen ook. Hij stapte op het meisje af. “Hallo,” zei hij vriendelijk. “Jij bent vast vandaag aangekomen, want ik heb je hier nog nooit eerder gezien. Ik ben Gregor Hansen en ik werk hier.”

Het meisje keek op en Gregor zag belangstelling in haar blauwe ogen verschijnen.

Cécile van Maarle was in haar eentje naar De Witte Hengst gekomen. Ze zou eerst met haar oudere zus Martine gaan, maar die was plotseling van gedachten veranderd toen ze een leuke jongen was tegengekomen en haar tijd liever bij hem doorbracht. Cécile was in eerste instantie woedend geweest, maar Martine liet zich niet overhalen alsnog mee te gaan. Dus was Cécile, weliswaar met tegenzin, alleen naar De Witte Hengst vertrokken. Ze was die middag gearriveerd en had de boel eerst een beetje verkend.

Gezien het feit dat ze nog geen aansluiting bij de andere gasten had gevonden, was haar stemming op het moment dat Gregor naast haar kwam staan al tot het nulpunt gedaald. Zou haar verblijf hier dan misschien toch nog leuk worden? “Hallo, ik ben Cécile van Maarle,” zei ze lachend tegen Gregor, terwijl ze dacht: die knul is beslist een stuk! Ik moet zorgen dat ik hem niet uit het oog verlies.

Al had Cécile uiterlijk dan wel wat weg van Daisy, Gregor kon niet weten dat ze verder totaal niet op haar leek, want Cécile was een hard en egoïstisch meisje dat graag anderen voor haar karretje spande om er zelf beter van te worden. Ze keek echter wel uit dit te laten blijken! Daarom glimlachte ze suikerzoet tegen Gregor, die zich naast haar op een kruk had laten zakken.

“Wie is die blom met wie Gregor daar zo innig zit?” vroeg Claudia toen Edith en zij later op de avond de discotheek binnenkwamen.

Edith keek naar het stel aan de bar. “O, dat is het meisje dat vanmiddag is aangekomen,” vertelde ze. “Nou, zo te zien zet Gregor er vaart achter! Zou hij zijn depressie te boven zijn?”

Ze schoten allebei in de lach.

Edith en Claudia amuseerden zich prima. Ze waren dikke vriendinnen geworden en hetzelfde gold voor David en Yoran. Claudia had tegen Edith gezegd dat het jammer was dat ze nooit met z'n viertjes op vakantie zouden kunnen gaan, vanwege het hotel en Edith had dat beaamd. Het zou leuk zijn geweest als ze samen een paar dagen Parijs of Londen zouden kunnen bezoeken, maar ja, dat kon nu eenmaal niet.

“Hé,” zei Claudia opeens, “hoe gaat het eigenlijk met je aanstaande schoonzusje Katinka? Na haar eindexamen is ze toch naar Parijs gegaan om in een gezin te werken en Frans te leren?”

“Ze is alweer twee weken terug,” antwoordde Edith. “Ze kon daar drie maanden bij een Frans gezin blijven, daarna gingen die kinderen naar een internaat. Ze heeft het er erg naar haar zin gehad, geloof ik en volgende week vertrekt ze naar Amerika.”

“Zo, zo,” Claudia klakte met haar tong. “Een ondernemende jongedame!”

Edith haalde haar schouders op. “Het is nu eenmaal wat ze altijd graag heeft gewild en ze gaat later waarschijnlijk naar de hogere hotelvakschool, omdat ze haar vader en moeder in hun hotel wil opvolgen als die ermee ophouden. Ik denk dat Katinka daarvoor de aangewezen persoon is,” liet ze erop volgen. “Pa Bianchi wil graag dat Yoran het van hem en zijn vrouw overneemt als zij stoppen met het werk, maar Yoran voelt daar niets voor. Het is hem te stil in dat hotel in de bossen. Er komen dan ook voornamelijk oudere mensen. Toch heeft dat hotel zijn charme, hoor! Het is natuurlijk geen Witte Hengst, maar ik zou het daar best kunnen uithouden. Het is echt een hotel met stijl. Ben je er weleens geweest?”

Claudia knikte. “Dat was slechts een bliksembezoek,” antwoordde ze. “Ik vond het inderdaad een mooi hotel, maar ik heb liever De Witte Hengst.”

“Natuurlijk vind ik De Witte Hengst ook veel leuker,” zei Edith snel. “Maar stel nu dat Yoran toch in dat hotel van zijn vader zou gaan werken. Dan zou ik wel mee moeten, nietwaar? Ik kan geen dag zonder hem!”

Claudia glimlachte. Ja, Edith was dol op Yoran, dat zag iedereen. “Nou ja,” zei ze. “Nu Katinka haar vader wil opvolgen, is dat probleem toch van de baan? Wil Nicky, Yorans andere zus, ook het hotelvak in?”

Edith proestte het uit. “Nicky?” grijnsde ze. “Nou, die weet nog niet bepaald wat ze wil. De ene week wil ze popzangeres worden, terwijl ze geen noot kan zingen, en de andere week wil ze een dierenasiel starten. Maar voorlopig zit ze nog een paar jaar op school en daarna zullen we wel weer zien.” Vanuit haar ooghoek zag Edith dat Gregor Cécile ten dans vroeg. Stralend accepteerde het meisje dat en onwillekeurig schudde Edith haar hoofd.

“Wat kijk je ineens afkeurend?” merkte Claudia lachend op. “Waar zit je naar te kijken?”

“Wat dacht je, naar Gregor natuurlijk,” zei Edith spottend. “En wij maar denken dat hij zijn leven had gebeterd.”

“Hij mag toch wel met een meisje dansen?” riep Claudia verbaasd.

“Mmm, ik ken hem,” mompelde Edith. “Het blijft heus niet bij een dansje.”

Claudia keek haar vriendin ernstig aan. Toen vroeg ze: “Zeg, Edith, je bent toch niet nog steeds een beetje verliefd op Gregor, hè?” Edith keek haar zo verbaasd aan, dat Claudia het antwoord al wist.

“Claudia, ga je schamen!” riep Edith uit. “Je weet toch hoe stapel ik op Yoran ben en geen tien Gregors kunnen daar wat aan veranderen. Nee, ik zou alleen willen dat Gregor eens wat serieuzer werd. Hij is eigenlijk best aardig als hij normaal doet. Een mens moet toch doodmoe worden van al die versierpogingen?”

“De ene mens is de andere niet,” zei Claudia wijs. “Laat hem toch, Edith! Hij doet er toch niemand kwaad mee en dat meisje ziet er niet als een weekhartig poppetje uit. Die heeft heus wel meer met dat bijltje gehakt. Volgens mij zijn die twee aan elkaar gewaagd.”

“Ik snap ook niet waarom ik me er nog druk over maak.” Edith haalde haar schouders op. “Ik stap maar eens op, want ik begin slaap te krijgen. Denk je dat ik Yoran zover kan krijgen dat hij me op de motor even naar huis brengt?”

Yoran had een kamer in De Witte Hengst, terwijl Edith nog bij haar ouders in het dorp woonde. Ze hadden al wel een stukje grond in het dorp op het oog, maar er moest nog worden begonnen met bouwen, dus het zou nog wel even duren voordat Yoran en Edith in het huwelijksbootje stapten. Tot het zover was, zou Yoran gewoon in De Witte Hengst blijven wonen en Edith bij haar ouders.

“Jò, ik breng je wel met de auto naar huis,” bood Claudia aan. “Laat die mannen nog maar even doorbomen. Ze zeggen weleens dat vrouwen veel kletsen... Nou, die kerels van ons weten er ook raad mee!”

Samen verlieten ze de discotheek. Morgen was het immers weer vroeg dag!