HOOFDSTUK 1

Jantien van jeugdhotel “De Witte Hengst” was bezig met het voorbereiden van het middagmaal voor de hotelgasten. Claudia Freling, de vrouw van bedrijfsleider David, hielp haar daarbij. Het was niet erg druk in het hotel. Het zomerseizoen was weer voorbij en de herfst kwam eraan. Jantien noch Claudia vond dat erg. Na de ontzettend drukke zomermaanden was een periode van rust hun zeer welkom. Het hele personeel was het daarmee eens. In de herfst en in de wintermaanden moest De Witte Hengst het over het algemeen van weekendgasten hebben. “Ik begin eindelijk een beetje bij te komen,” bekende Claudia aan de kokkin. “Pas nu besef ik hoe ontzettend druk we het 's zomers hebben.”

“Ja, vertel mij wat,” lachte de omvangrijke Jantien. “Zeg, heb jij Gregor vandaag eigenlijk al gezien? Hij had me beloofd te zullen helpen met de toetjes, maar meneer is in geen velden of wegen te bekennen.”

“Ik zag hem daarstraks buiten lopen,” antwoordde Claudia. “Als je wilt, zal ik hem even voor je roepen.”

“Nee, dat is niet nodig,” vond Jantien. “Ik neem aan dat hij zo wel zal verschijnen. Zeg,” veranderde ze opeens van onderwerp, “ vind jij ook niet dat Gregor de laatste tijd chagrijnig is? Dat duurt nu al een paar weken en ik kan er maar niet achter komen wat hem dwarszit.”

“Nu je het zegt,” knikte Claudia. “Gregor is inderdaad niet de oude. Hij schijnt zelfs zijn favoriete vrijetijdsbesteding, knappe meisjes het hof maken, te hebben opgegeven. Ik zie hem nooit meer met de een of andere mooie deerne.”

“Dan moet hem zeker wat mankeren,” zei Jantien hoofdschuddend. Plotseling kwam het onderwerp van gesprek de keuken binnenlopen. “Kan ik je nog helpen?” vroeg Gregor aan Jantien. “Of redden jullie het samen wel?”

“Had je gedroomd!” riep Jantien. “Daar staat de pudding. Begin maar, luilak.”

De Gregor van vroeger had daarop zeker een grappig antwoord klaar gehad, maar nu ging hij zonder iets te zeggen aan het werk.

Claudia en Jantien keken elkaar aan en haalden hun schouders op. Wat die knul toch bezielde. Nee, ze wisten het echt niet!

Die avond vergaderden Claudia, David, Yoran Bianchi en zijn vriendin Edith de Vries. Dat deden ze eens in de week en er werd dan van alles en nog wat besproken met betrekking tot het hotel. Meestal werden die vergaderingen bij David en Claudia thuis gehouden. Ze hadden een huisje op het terrein vlak bij De Witte Hengst, waar Edith en Yoran graag kwamen omdat het er zo gezellig was.

David, die zichzelf een soort voorzittersfunctie had toebedacht, opende de “vergadering”.

Edith hield in een dik schrift de notulen bij.

“Ik heb een leuk nieuwtje,” begon David, toen Claudia iedereen van koffie had voorzien. “Ik had vanmiddag je vader aan de telefoon, Yoran.” Meneer Bianchi, Yorans vader, was eigenaar van De Witte Hengst.

“Had hij wat nieuws te melden?” vroeg Yoran verbaasd, want zijn vader had hem niets verteld.

“Nou ja, nieuws,” grinnikte David. “Het schijnt dat we binnenkort een beeld op de binnenplaats krijgen.”

Drie paar ogen keken hem verbaasd aan.

“Een bééld?” vroeg Edith toen. “Waar is dat nu goed voor? En wat voor een beeld?”

“Een witte hengst,” vertelde David. “Meneer Bianchi heeft een beeldhouwer opdracht gegeven een beeld van wit steen voor ons te vervaardigen. Het wordt een steigerende hengst van zo'n één meter vijftig hoog, inclusief de sokkel.”

“Wat leuk!” zei Claudia enthousiast. “Een goed idee van je vader, Yoran.”

“Ja, al begrijp ik eerlijk gezegd niet goed waarom hij daar zoveel geld aan wil besteden,” antwoordde deze. “ En hoe hij daar nu zo ineens bij komt, weet ik ook niet.”

“Dat moet je hem dan zelf maar vragen,” vond David. “Je vader wil in ieder geval van de onthulling iets feestelijks maken. Dat leek hem leuk voor de gasten.”

“En voor onszelf natuurlijk,” vulde Edith aan. “Ik houd wel van feestjes!”

“Ik hoop dat het een mooi beeld wordt,” zei Claudia peinzend. “Stel dat het een afzichtelijk abstract geval is, dat helemaal niet op een paard lijkt! Ik zou niet weten waar ik kijken moet als zoiets wordt onthuld.”

Yoran schoot in de lach. “Nou, daar hoef je je echt geen zorgen over te maken,” grijnsde hij. “Daar houdt mijn vader namelijk ook helemaal niet van. Hij zal die beeldhouwer best precies hebben verteld wat hij voor ogen heeft.”

Claudia slaakte een zucht. De Witte Hengst was haar trots en ze zou het heel erg vinden als er een wanstaltig beeld op het terrein zou worden geplaatst.

“En nu...” zei Yoran, terwijl hij Edith aankeek. “De vakanties...”

“O ja, jullie wilden samen twee weken weg, hè?” vroeg David. “Nou, dat is toch uitstekend? Nu het niet zo druk is, redden Claudia en ik ons wel.”

“Dat dacht ik ook,” knikte Yoran tevreden. “Edith en ik wilden naar Spanje. Het moet daar in het najaar nog heerlijk zijn.”

“Bofferds,” murmelde Claudia, die nog niet zo lang geleden Gran Canaria had verlaten, waar ze met David op huwelijksreis was geweest. Nooit zou ze die heerlijke zonnige weken vergeten. Wat had De Witte Hengst ver weg geleken toen ze daar lagen te bakken aan het strand! De reis was een huwelijkscadeau van meneer Bianchi geweest en Claudia zou hem er eeuwig dankbaar voor blijven. Die heerlijke weken samen met David nam niemand haar meer af. Ze kon zich daarom heel goed indenken dat Yoran en Edith er ook eens samen op uit wilden. In de zomermaanden kwam het er immers nooit van. omdat het dan altijd te druk was en ze niet konden worden gemist.

“Ik heb er toch zo'n zin in!” zei Edith tegen Claudia, die het tweede kopje koffie inschonk.

“Ik wilde dat ik met je mee kon,” antwoordde Claudia uit de grond van haar hart.

“Maar je bent pas geweest!” riep Edith uit.

“Daarom juist,” grinnikte Claudia. “Ik verlang er nog steeds naar terug!”

Daisy Mastwijk slaakte een diepe zucht. Ze was klaar voor vanavond! Het was druk geweest in het fitnesscentrum waar ze nu alweer een paar weken gestaag aan haar conditie werkte. Carla Hoogeveld, de instructrice, had hen laten zwoegen, maar Daisy vond dat niet erg. Haar mollige figuur van enige tijd geleden was verdwenen en ze was nu zo slank als een den en zo trots als een pauw.

Daisy had van zichzelf nooit gedacht dat ze erin zou slagen. Ze had keihard moeten trainen om die overtollige pondjes kwijt te raken, maar het was gelukt! Zonder de aanmoediging van haar vriendinnen Kelly, Sabina en Patty was ze er vast voortijdig mee gestopt. Ja, zij hadden makkelijk praten met hun slanke figuurtjes... Nu was Daisy echter ontzettend blij dat ze toch had doorgezet. Ja, ze was aan zichzelf gaan werken en dat was niet alleen aan haar figuur te merken, maar ook aan haar haar. Dat had ze altijd heel kort gedragen, omdat er toch niets mee was te beginnen. Lang haar stond haar lijzig en halflang haar vond ze tuttig. Een kort kapsel leek altijd de enige oplossing, maar Daisy was er toch nooit helemaal tevreden mee geweest, totdat een kapster haar had weten over te halen een heel grove permanent te nemen . Daisy had met kloppend hart het resultaat afgewacht. Dat overtrof haar stoutste verwachtingen! Het korte, donkere haar krulde nu licht aan de punten en gaf haar gezichtje iets zachts. Ze wilde dat ze dat al veel eerder had gedaan! Daisy maakte zich nu ineens zo druk over haar uiterlijk, omdat ze de afgelopen zomervakantie een leuke jongen had ontmoet. Ze had die vakantie samen met haar vriendinnen Kelly, Sabina en Patty, die alle drie net hun eindexamen hadden gedaan, doorgebracht in jeugdhotel De Witte Hengst. Kelly en Sabina hadden daar allebei hun huidige vrienden ontmoet en ook Daisy was verliefd geworden. En al had de bewuste jongen haar bezworen dat het niet uitmaakte hoe ze eruitzag, Daisy had zichzelf toch een lelijk eendje gevoeld. Ze wilde alles op alles zetten om te laten zien dat het haar ook zou lukken er leuk en aantrekkelijk uit te zien. Aan het eind van de vakantie had ze afscheid van de jongen genomen, maar de verliefdheid was nog steeds niet over. Ze dacht vaak aan hem. Nu Daisy zich wat zekerder van zichzelf voelde, had ze weer een vakantie van twee weken geboekt in De Witte Hengst. Haar nichtje Brigitte zou meegaan. Daisy was veel liever nog een keer samen met haar drie hartsvriendinnen gegaan, maar Kelly en Sabina hadden het te druk met hun vrienden Frank en Flip en Patty had sinds kort een baan waarbij ze voorlopig geen vakantie kon nemen. Dus had Daisy aan haar nichtje Brigitte gevraagd of die er wat voor voelde om met haar mee te gaan, omdat ze toch ook weer niet alleen weg wilde. Ze kon goed met haar nichtje opschieten, dat qua uiterlijk het tegenovergestelde was van Daisy. Brigitte had namelijk lange, blonde lokken en grijsgroene ogen. Verder had ze een goed figuurtje. Brigitte was aankomend secretaresse op een klein notariskantoor en had zonder veel moeite vrij kunnen nemen. Voor Daisy, die tandartsassistente was, was dat ook geen probleem. Als de tandarts voor wie ze werkte, vakantie nam, dan had zij automatisch vrij. En dit najaar ging hij voor twee weken naar Oostenrijk, waar hij een tweede huis bezat.

In stilte hoopte Daisy dat ze “hem” weer zou ontmoeten. De laatste weken konden haar niet snel genoeg gaan!