HOOFDSTUK 8

Edith trof Yoran in de stallen. Natuurlijk, dacht ze glimlachend, waar zou hij anders moeten zijn. Yoran was nu eenmaal idolaat van paarden, net als David. De dieren zagen er dan ook stuk voor stuk uit om door een ringetje te halen.

In drukke tijden werden David en Yoran bijgestaan door Johannes. Die had vroeger voor de paarden gezorgd, maar hij had er om gezondheidsredenen mee moeten ophouden. Johannes was dan ook al in de zeventig. Nu hielp hij tot zijn vreugde nog af en toe op De Witte Hengst en zo waren beide partijen tevreden.

“Hai.” begroette Yoran zijn vriendin en hij kuste haar. “Heb je me ergens voor nodig?”

“Katinka belde zojuist,” vertelde Edith. “Ze vertrekt volgende week naar Amerika en ze wil dit weekend een soort af scheidsavondje geven. Ze vroeg of wij ook kwamen.”

“Natuurlijk,” antwoordde Yoran meteen. “Ik zal me daar niet aanwezig zijn op het afscheidsfeestje van mijn zus. We hebben toch geen andere afspraken?”

Edith schudde haar blonde hoofd. “Niet dat ik weet. Dus ik kan zeggen dat we van de partij zijn?” “Uiteraard,” knikte Yoran.

Edith liep terug over de binnenplaats en zag nog net hoe Gregor uit zijn auto stapte. Ja, natuurlijk, hij had avonddienst en dat betekende dat hij voor het avondeten moest zorgen en bardienst had in de discotheek. “Hallo,” riep Edith. terwijl ze naar hem toeliep. “Al nieuws op het liefdesfront?”

“Schei uit,” zuchtte Gregor. “Ik geloof dat ik het maar opgeef. Ik heb gisteravond gezien dat ze zich best amuseert zonder mij.”

Edith gaf hem een por. “Niet nu al opgeven, hè?” zei ze streng. “Die Daisy heeft gewoon nog een duwtje in de rug nodig. Volgens mij dacht ze dat Cécile bij je hoorde.”

Gregor keek haar aan. “Zou je denken?” vroeg hij onzeker.

“Vast,” knikte Edith, hoewel ze dat helemaal niet zeker wist. Ze wilde gewoonweg niet dat Gregor zijn pogingen Daisy voor zich te winnen al zou opgeven.

Gregors gezicht betrok. “Vanavond heb ik bardienst,” zei hij nors. “Dus ik krijg geen kans om haar nog te spreken.”

“Ik los je wel af,” bood Edith aan. “Als je maar niet uren wegblijft.”

“Je bent een schat,” zei Gregor. “Dank je wel, Edith.”

“Ach, zo ben ik nu eenmaal,” antwoordde Edith bescheiden.

Claudia en David hadden ook een onderonsje.

“Yoran en ik gaan vanavond op paardenjacht,” zei David. “Heb je zin om mee te gaan?”

“Ik ga met Edith naar de discotheek,” antwoordde Claudia. “Maar ik ben ervan overtuigd dat jullie het zonder ons ook wel zullen rooien. Heb je die adressen van meneer Bianchi gekregen?”

David knikte en klopte op zijn borstzakje. “Ik hoop dat we slagen,” zei hij. “Want een paard voor De Witte Hengst moet wel aan de nodige eisen voldoen.”

“Nou, ik ben benieuwd waarmee jullie terugkomen,” zei Claudia.”Hangen jullie de trailer gelijk achter de auto?”

“Ja, dat was wel de bedoeling,” knikte David. “Yoran en ik willen dat nieuwe paard snel inwerken, zodat het zo vlug mogelijk mee kan op de buitenritten. 's Zomers komen we toch al paarden te kort.”

“Jullie willen van de zomer toch tweemaal per dag een buitenrit gaan maken?” vroeg Claudia.

“Ja, anders komt niet iedereen aan bod,” zei David. “Yoran gaat dan de ochtendritten verzorgen en ik neem de middagritten voor mijn rekening, maar dat is allemaal nog zo ver weg.”

“Je zult zien,” zei Claudia wijs, “dat het weer zomer is voor je er erg in hebt.”

Daisy en Brigitte waren opgelucht dat de buitenrit toch doorging en ze hadden zich er dan ook meteen voor opgegeven.

Gelukkig had Brigitte niet zo'n vreselijke spierpijn meer en ze hoopte maar dat ze vanavond niet weer zo stijf als een plank zou zijn, zodat Daisy er weer alleen op uit moest.

Tijdens het avondeten observeerde ze Gregor. Het was zelfbediening en hij stond achter het buffet koffie en thee te schenken.

Cécile zat moederziel alleen aan een tafeltje en de blik in haar ogen voorspelde niet veel goeds.

De maaltijd kon Daisy niet kort genoeg duren. Brigitte had net de laatste hap achter haar kiezen toen Daisy haar meesleepte naar boven.

“Stel je niet zo aan,” zei Brigitte tegen haar nichtje. “Hij bekéék je niet!”

“Dat zou ik niet eens willen,” antwoordde Daisy vinnig, maar het tegendeel was waar. Zou ze het echt bij Gregor hebben verbruid? Ach wat, verbruid... Met die knappe meid in de buurt had ze toch geen enkele kans.

De onbekende jongeman van vanmiddag had wel constant opvallend haar kant op zitten kijken, hoewel hij met een paar luidruchtige vrienden was.

Op hun kamer aangeland vroeg Daisy: “En, heb je nog last van spierpijn? Ik voel er namelijk weinig voor alleen naar de disco te gaan. Ik ben er haast zeker van dat ik die knul vanavond achter me aan krijg.”

“Alsof die zich door mij zou laten weerhouden,” grinnikte Brigitte. “Maar om je vraag te beantwoorden... nee, de spierpijn is niet zo erg vandaag, dus ik ga mee om je te beschermen.” Ze giechelde en Daisy gooide een kussen naar haar hoofd.

“Ik stuur hem wel door naar jou,” dreigde ze. “En ik zeg dat ik ben getrouwd of zoiets.”

“Ja, dat gelooft hij vast,” antwoordde Brigitte schamper. “Waar is je man dan?”

“Eh... ziek of zo, weet ik veel.” Daisy haalde haar schouders op. “Het gaat hem toch helemaal mets aan waar mijn man is?”

“En een trouwring heb je ook al niet,” grinnikte Brigitte en Daisy riep: “Ja, stop maar! Ik geloof dat het toch niet zo'n goed plan is. Nou ja, we zien wel. Misschien vindt hij bij nader inzien een mooie, langharige blondine wel leuker.”

“Dan moeten die er vanavond wel zijn,” zei Brigitte. “We kunnen hem ook naar die meid van Gregor sturen.”

“Praat me niet van dat kind,” verzocht Daisy en ze begon met stevige halen haar korte haren te borstelen. Ondertussen kwam er een plannetje bij haar op. Waarom zou ze niet ingaan op de avances van de onbekende jongeman? En dan eens afwachten hoe Gregor zou reageren. Deed het hem niets, dan wist ze meteen waar ze met hem aan toe was. Deed het hem wel wat, dan zou hij vast wel op de een of andere manier zijn ongenoegen laten blijken.

David en Yoran waren net vertrokken. Edith zat op haar gemak bij Claudia koffie te drinken. Het was bijna negen uur en ze stonden op het punt naar de discotheek te gaan.

“Valt het niet op dat we de laatste dagen zoveel in de disco zijn?” vroeg Claudia, terwijl ze haar ogen opmaakte met mosgroene oogschaduw van Edith.

“Wat bedoel je?” wilde Edith weten. “Mogen wij als personeel dan geen lol maken? Bovendien heb ik Gregor beloofd dat ik voor hem zou inspringen als dat nodig mocht zijn.”

“Gelukkig zijn jullie weer vrienden,” zei Claudia.

Edith knikte. Ja, daar was zij ook wel blij om. Tenslotte moesten ze op De Witte Hengst allemaal nauw met elkaar samenwerken. “Ben je nu nog niet klaar met die oogschaduw?” vroeg ze aan Claudia. “Schiet op, anders hebben we straks geen plaatsje aan de bar.”

“Ik ben al klaar,” antwoordde Claudia en ze deed met een klap het doosje dicht.

Daisy en Brigitte kwamen de discotheek binnen en meteen zag Daisy dat Gregor achter de bar stond. Ook dat nog, dacht ze. Vanavond moest Brigitte de drankjes maar bestellen. Natuurlijk was haar concurrente ook aanwezig en ze zat, hoe kon het ook anders, aan de bar. Daisy was er inmiddels achter gekomen dat het meisje Cécile heette. Ze had nog nooit een woord met haar gewisseld, maar toch mocht ze haar niet. Dat kwam waarschijnlijk ook door het feit dat ze haar voortdurend kille blikken toewierp. Ze had haar toch niets misdaan? Per slot van rekening had ze maar een paar woorden met Gregor gewisseld, meer niet.

“Hij heeft bardienst.” fluisterde Brigitte naast haar.

“Ik heb het gezien,” antwoordde Daisy. “Kom, laten we daar gaan zitten. Ik heb geen zin de hele avond door die Cécile te worden bekeken. Wat een vervelend kind is dat. zeg.”

Brigitte zei maar niets. Daisy was natuurlijk jaloers op Cécile, al snapte ze niet waarom, want ook zij vond het bepaald geen sympathiek meisje.

“Ga jij wat te drinken halen?” Daisy keek haar nicht smekend aan.

Deze grijnsde. “Ik denk dat ik de hele avond de klos ben of heb ik het mis?” vroeg ze plagend.

“Als je dat zou willen doen, zal ik je eeuwig dankbaar blijven,” antwoordde Daisy.

Brigitte was nog niet weg of Daisy zag Claudia en Edith binnenkomen. Ze vond het leuk dat die twee zo enthousiast meededen met alle activiteiten.

Brigitte kwam terug met de drankjes.

“Dank je.” zei Daisy. “Zei hij nog wat?”

“Hij vroeg alleen of ik een vriendin van je was,” antwoordde Brigitte. “Dus heb ik hem verteld dat we nichtjes waren. Waarom zou hij dat vragen als het hem niet interesseerde?”

Daisy haalde haar schouders op. Ze wist het ook niet.

Even later werd Brigitte ten dans gevraagd en bleef Daisy alleen achter. Ze besloot de stoute schoenen aan te trekken en zelf iets te drinken te halen. Ze moest zich tenslotte niet aanstellen en bovendien stond er buiten Gregor nog iemand anders achter de bar.

Ze stond op en wilde naar de bar lopen, maar ze werd bij de schouders gepakt en een donkere stem zei: “Hallo, ik ben Paul. Wil je met me dansen?”

Geschrokken keek Daisy op en ze zag het donkere, knappe gezicht van de onbekende jongeman die die middag bij de balie had gestaan. Hoewel Daisy erop was voorbereid dat hij contact met haar zou zoeken, schrok ze toch wel even. “Eh... dansen?” stotterde ze onhandig.

Paul knikte. “Of heb je geen zin? We kunnen ook gewoon gaan zitten en wat praten als je dat liever doet. Hoe heet je eigenlijk?”

“Daisy,” antwoordde ze, met een blik op de bar. Ze zag dat Gregor met een grimmig gezicht het tafereel stond te bekijken. Hij had gezien hoe Daisy was opgestaan om naar de bar toe te komen en had gedacht dat dit zijn kans was. Maar nu moest die vervelende vent haar zo nodig aanspreken. Gregor was woedend.

“Daisy...” Paul sprak de woorden uit alsof hij een gedicht wilde gaan opzeggen en Daisy moest daar inwendig wel om lachen. Ze had een eersteklas charmeur aan de haak geslagen, dat stond vast, maar ze had zich nu eenmaal voorgenomen Gregor jaloers te maken en Paul kon haar daar prima bij helpen.

“En... mijn madeliefje, wil je een dansje met me wagen? Je vriendin is ook op de dansvloer, zie ik.”

“Mijn nicht,” verbeterde Daisy. “En natuurlijk wil ik met je dansen, want daar ben ik dol op!” voegde ze er schalks aan toe.