26

JOANNA

Twee jaar later

Het was tijd om naar Noah te luisteren.

Pas bij haar thuiskomst in Glasgow kwam Joanna erachter dat ze hem had opgenomen. ‘Thuiskomst’ was mooi gezegd: ze was Australië uit gezet en in Schotland in een krankzinnigengesticht gestopt. Dát was haar thuiskomst. In haar eerste week in de inrichting luisterde ze elke dag, de hele dag naar Noah. In de inrichting vond men dat hetzelfde als zelfkastijding en ze namen haar Alistairs telefoon af.

De therapeute was niet volslagen idioot, maar Joanna vond niet dat ze nog iemand nodig had. Ze ging erheen omdat het moest. Ze moest naar de therapeute, ze moest naar de maatschappelijk werker, ze moest naar de psych en ze moest de antidepressiva innemen.

De laatste keer kondigde de therapeute aan dat Joanna zover was dat ze de telefoon terugkreeg. ‘Maar luister er niet naar,’ zei ze. ‘Je moet jezelf niet kwellen. Of, als je het niet kunt laten, stel dan paal en perk aan hoe vaak je het doet. Neem per dag een halfuur om te rouwen en luister er dan hoogstens één keer naar, niet de hele tijd achter elkaar zoals je in Leverndale deed.’

‘Ik voel het niet meer als een kwelling,’ zei Joanna.

De therapeute geloofde haar niet. ‘Echt niet?’

‘Hebt u Anna Karenina ooit gelezen?’ vroeg Joanna haar.

‘Nee.’

‘Het thema is: “Je kunt geen geluk bouwen op de pijn van iemand anders.”’

De therapeute knikte haar bemoedigend toe.

‘Alexandra en Phil zijn een maand geleden getrouwd. Chloe was bruidsmeisje. Er staan foto’s online.’

Ze knikte nogmaals.

Joanna glimlachte. ‘Ze zijn gelukkig!’

De therapeute begreep het niet. ‘Wat bedoel je?’

‘Dat ik daar een leven op kan bouwen.’

Joanna had een tijd geleden twee Lilly Pilly-bomen geplant. De eerste was al een meter tachtig en stond midden in haar kleine ommuurde tuintje in Pollokshields, Glasgow.

De tweede had ze niet echt zelf geplant, eigenlijk. Ze had de stukken land waar de boom stond gekocht en mevrouw Amery gevraagd of zij de boom voor haar kon planten. Mevrouw Amery had niet gevraagd waarom, maar had het gewoon gedaan.

Die boom is nu al drie meter zestig hoog. De Australische zon, vermoedde ze. Dat wist ze omdat Phils Facebook-pagina voor iedereen toegankelijk was. Hij had er een maand geleden twee foto’s van de bruiloft in de kerk van Healesville op gezet en vorige week een van de achtertuin in Point Lonsdale.

Phils beroemde zondagse barbecue! staat er onder de foto. Phil en Alexandra staan er lachend op terwijl Phil zijn echtgenote een glas bubbels inschenkt. De barbecue, met worstjes en burgers, staat naast hen. Chloe ligt op een van de ligbedden op het met houtsnippers bedekte gedeelte van de tuin met een schattig hondje opgekruld op haar buik. De hemel is diepblauw en de takken van de boom die mevrouw Amery heeft geplant hangen op de achtergrond over de schutting. Ze zitten vol met prachtige roze bessen.

Joanna had de foto gekopieerd en ingezoomd op de boom.

En daar was hij: een helrode papegaai met blauw-gele vleugels.

Ze besloot haar rouwhalfuurtje die ochtend van vijf tot halfzes te houden. Dat was in Australië rond de middag. Het was zomer in Schotland en dus kwam de zon dan op.

Ze at acht happen yoghurt, deed twintig minuten yoga in de woonkamer en las zeventien bladzijden van een boek. Dat was meer dan haar de laatste keer was gelukt. Goed.

Ze keek op de klok. Vier uur drieënvijftig. De barbecue zou nu goed branden.

Ze spreidde een deken uit op de aarde onder de Lilly Pilly-boom. Ze deed de oordopjes in en keek nog een keer hoe laat het was.

De opname was een voicemailbericht van Joanna aan Alistair. Ze wist het niet zeker, maar die moest van een dag of wat voor de reis zijn. ‘Ik bel alleen even om te vragen hoe laat je thuis bent,’ zei Joanna. ‘Bel me. Ik hou van je.’ Maar ze had de verbinding niet goed verbroken en daardoor was Noah twee minuten lang te horen. Huilend.

Terwijl Joanna wachtte tot de klok van de telefoon op vijf uur sprong, dacht ze terug aan wat een van de moeders van de borstvoedingsgroep had gezegd: ‘Hij probeert contact te maken met je met dat prachtige kleine stemmetje van hem. Je hoeft alleen maar te luisteren.’

Ze was nerveus. Toen hij nog leefde, werd ze er gek van. Ze dacht dat hij ongelukkig was, haar veroordeelde, naar haar schreeuwde: ‘Je doet alles fout!’ Maar nu geloofde ze dat de moeder gelijk had. Hij maakte gewoon contact met haar.

Ze ging op de grond liggen en keek naar de donkergroene bladeren boven haar.

Ze sloot haar ogen en concentreerde zich: Phil en Alexandra. Lachend. Chloe op een ligstoel in de schaduw van de Lilly Pilly-boom. De papegaai.

Ze drukte op AFSPELEN.