6

JOANNA

15 februari

Joanna keek om naar de baby om te zien of alles goed met hem was. Hij was diep in slaap, zijn gezichtje opzij gedraaid en genesteld onder het dekentje.

‘Hij wordt een echte ladykiller later,’ merkte ze met een glimlach tegen Alistair op. Wat hield ze toch veel van Noah als hij sliep.

‘Hij wordt premier,’ reageerde Alistair.

‘Van Schotland!’

‘Ga je mond spoelen!’ berispte Alistair haar.

Alistair was een fervente aanhanger van de Labour-partij. Met een graad in politicologie en in economie van de Universiteit van Melbourne, plus de fanatieke wil om te slagen, was hij van een laaggeplaatste pr-medewerker opgeklommen tot politiek adviseur van de Labour-kandidaat van Victoria. Hij had het zo goed gedaan dat hij door de Britse Labour-partij was opgemerkt en gevraagd. Omdat Alistairs vader van oorsprong Schots was, kreeg hij een permanente verblijfsvergunning. Hij werkte twee jaar in Londen en werd toen naar Schotland overgeplaatst, waar de partij een pr-wonder nodig had. Hij was machtig en gerespecteerd, en – zoals James Moyers blog vermeldde – werd inderdaad klaargestoomd voor een zetel na de volgende verkiezingen.

Joanna was socialist en voor onafhankelijkheid. Ze stemde op de Scottish National Party. Vanaf de eerste dag dat ze elkaar kenden, hadden ze het leuk gevonden om elkaar in de haren te zitten over hun politieke overtuiging.

Ze hadden elkaar op de dag van de verkiezingen ontmoet. De school waar Joanna werkte werd gebruikt als stemlokaal. Alistair hielp de plaatselijke kandidaat van de Labour-partij en deelde pamfletten uit aan de deur. Hij bood haar er een aan toen ze naar binnen liep.

‘Nee, dank je, ik ben niet conservatief.’

‘Dat zijn wij ook niet!’ had hij gereageerd terwijl hij haar nakeek. Ze was in haar hardloopoutfit. Ze had goede benen en geweldige billen. Ze wist dat hij dat zou zien.

‘Ik kan het je bewijzen,’ had Alistair gezegd toen ze weer naar buiten kwam.

‘Wat bewijzen?’

‘Dat wij heel anders zijn dan de conservatieven.’

‘O ja?’

‘Tijdens een etentje.’

Dat hij getrouwd was, vertelde hij pas vier weken later.

De weg naar Geelong was ongelofelijk saai. Het enige wat er te zien viel, waren kruisen langs de kant van de weg waar mensen waren omgekomen die de reis zo snel mogelijk achter de rug hadden willen hebben.

Voor hen hing een dikke, zwarte rookwolk in de lucht.

‘Shit,’ zei Alistair. ‘Ik dacht dat het in het noorden was, bij Kilmore.’

Hij zette de radio aan. Het eerste kanaal zond klassieke muziek uit. Hij drukte op de tweede knop. Een toonloze vrouwenstem zei: ‘Als u in Anglesea en Lorne woont en vlammen ziet, verlaat uw huis dan niet. Het is te laat... Als u in Torquay woont en vlammen ziet, verlaat uw huis dan niet. Het is te laat... Als u in...’

‘Godverdomme,’ zei Alistair.

‘Wat betekent “te laat”? Dat ze zullen omkomen?’

‘Waarschijnlijk dat je een betere kans maakt om het te overleven als je blijft waar je bent.’

‘Kunnen we zonder problemen naar Point Lonsdale?’

‘Wacht even...’ Alistair luisterde naar de rest van de uitzending. ‘Het klinkt alsof het verder weg is, langs de Great Ocean Road. Ik zet de auto aan de kant en bel mijn moeder.’

Belangrijke beslissingen tussen partners worden in verschillende relaties op verschillende manieren genomen. Joanna had voor Alistair maar één serieuze relatie gehad. Hij heette Mike en was zes maanden ouder dan zij. Ze gaven allebei Engels en deelden een liefde voor Russische literatuur. Ze hadden vier jaar samengewoond. Als ze een besluit moesten nemen, overlegden ze rustig met elkaar. Ze communiceerden goed, Joanna en Mike. Ze hadden nooit een crisis. Het was verdrietig toen ze beseften dat ze elkaar te jong hadden ontmoet en Mike besloot een jaar naar Japan te gaan. Maar ze praatten erover en gingen met een warme omhelzing uit elkaar. Mike e-mailde haar af en toe met nieuws. Zij antwoordde af en toe met het hare.

Bij Joanna en Alistair leken de belangrijke beslissingen altijd in een crisissituatie te worden genomen. Door Alistair.

‘Ik ben blij dat ze ons heeft betrapt,’ zei hij door de telefoon nadat zijn vrouw hem een paar flinke rammen op zijn borstkas had gegeven. ‘Nu kunnen we echt bij elkaar zijn.’

‘Chloe is weg,’ had hij de dag daarop gezegd. ‘Maar ik vind wel een manier om haar te kunnen zien. Tussen ons verandert het niets. Wij zijn voor elkaar bestemd.’

En daarna, het kortst geleden: ‘We gaan haar halen en nemen haar mee naar huis. Dan is ons gezin compleet.’

Tijdens het inpakken voor de reis had Joanna zich iets voorgenomen. Zodra ze gesetteld waren in hun huisje in Point Lonsdale, zou ze Alistair voorstellen om elke dag een halfuur te nemen om met elkaar te praten. Het ging niet per se om grote dingen. Het waren eigenlijk juist de kleine dingen waarover ze zich zorgen maakte, omdat je niet merkte hoe die uitgroeiden. Ze was tevreden met haar voornemen en ritste glimlachend de laatste koffers dicht. Ja, Alistair en zij zouden dat afspreken en, terwijl ze uitkeken over de baai, met champagne proostten op haar plan. Alle besluiten zouden voortaan gezamenlijk en in alle rust genomen worden. En crisissituaties zouden niet meer voorkomen.

Helaas zou haar plan over vier minuten in rook opgaan.

Want over vier minuten zou ze geconfronteerd worden met de grootste crisis in haar leven.