4

“Nee! Nee, nee, nee, neeeee!” schreeuwde Miel steeds luider terwijl hij naar het scherm zat te staren.

“Wat is er?” vroeg An, de collega die naast hem zat. Ze streek haar haren uit haar gezicht en keek hem vol spanning aan.

Miel keek An gefrustreerd aan.

“Ze hebben mijn vakantie afgekeurd, terwijl ik die week juist zo graag vrij wil omdat ik de verjaardag van Dymphy, een vriendin van me, nu eens volledig mee wil maken…De vorige jaren gebeurde er altijd wel wat waardoor ik weg moest…En nu zou ik eindelijk eens kunnen, keuren ze mijn vakantie af!”

“Waarom stap je niet even naar het planbureau toe?” vroeg ze. “Dan is het vast wel mogelijk!”

“Ehm, ja. Laat ik dat maar doen dan,” zei Miel, die het eigenlijk niet zag zitten.

Vijf minuten later kwam hij terug met een nog chagrijniger hoofd.

Hij wachtte tot An haar gesprek had beëindigd. “Het kan niet. Ze hebben al te weinig mensen die week. Ik snap het niet, het is de week na de herfstvakantie en iedereen neemt vrij? Belachelijk. Nou ja, ik zal het er maar mee moeten doen.”

“Nou ja zeg, dat is inderdaad wel erg. Misschien kun je met iemand ruilen?”

Miel schoot in de lach. “Ja, juist.” Hij draaide zich naar een andere buurvrouw toe.

“Hoi collega! Zeg, wil jij je vrije dagen inleveren zodat ik naar een vriendinnetje van me kan?”

De collega keek hem verstoord aan. “Natuurlijk niet!”

“Nee, natuurlijk niet,” zei Miel, nu weer tegen An. “Er is natuurlijk niemand die dat wil!”

De weken vlogen voorbij en voordat Miel het wist, duurde het nog maar een week voordat Dymphy jarig was. Ze had hem gezegd dat het niet uitmaakte, dat hij dan later wel op bezoek kon komen en dat het geen probleem was.

“Danny, we moeten wat bedenken hoor. Miel klonk erg teleurgesteld toen ie vertelde dat hij niet op mijn verjaardag zou kunnen komen. Heb jij een idee om hem te verrassen of hem hier te laten komen?” vroeg Dymph aan Danny.

∗

Ondertussen had Miel zelf een date gescoord. Een date die zelf in een aangrenzend dorp woonde. Hij had hem niet via Dymphy ontmoet, maar via internet, en toevallig woonde hij erg dichtbij. Natuurlijk was hij wél door de DymphCheck geweest, wat bestond uit een interview van minstens 5 uur via MSN terwijl de betreffende persoon van top tot teen werd bekeken via een webcam. Hij was geslaagd, volgens Dymphy. Hij werd simpelweg #3 genoemd.

∗

Op zaterdagavond gingen Miel en #3 naar de film. Ze gingen daar met de trein heen zodat ze nog wat konden drinken achteraf.

Samen stapten ze in de trein, hobbelden naar een plekje en praatten al snel over Dymphy.

Miels telefoon maakte hem door middel van een trilling duidelijk dat hij een SMS had ontvangen. Hij opende het bericht. Zoals hij al had verwacht, bleek het van Dymphy te zijn. Hoe kon het ook anders?

“Hoi Miel! We zijn in Maastricht geweest en gaan nu terug naar Venlo!”

Nou, dat was nog eens interessante informatie, dacht Miel.

“Oh, wat leuk. Wat hebben jullie gedaan?” stuurde hij terug.

“We zijn bij Roos geweest! We hebben honger!” stuurde Dymphy.

Miel had werkelijk geen idee wie Roos was, maar hij ging niet via SMS vragen of Dymphy daar uitleg over kon geven.

“Ga dan wat eten,” stelde Miel voor. “Of hebben ze niets te eten daar in het zuiden?”

“Nee.”

“Oh. Nou, ik ga nu wat eten met #3. Ga maar mee!” grapte Miel.

“Oké.”

“Hahaha, ze kan soms zo lekker droog reageren, heerlijk,” zei Miel tegen #3.

“Ja, zie je het al voor je dat ze hier ineens voor je neus staat?”

“Hahaha. Haha…ha, nee.”

“Dames en heren,  het volgende station  is Heerenveen.  Ik herhaal: Heerenveen. We arriveren stipt op tijd, maar u bent natuurlijk niet anders gewend van de NS…” riep de conductrice om.

“We moeten eruit!” zei Miel.

∗

Toen ze al babbelend over straat liepen wees #3 ineens naar Miels schaduw. Twee schaduwhandjes zaten boven zijn eigen schaduw te zwaaien, terwijl Miel dit toch echt niet deed. Hij draaide zich om en werd met een rotgang tegen de grond aan geknald.

“Miel!” zei de persoon die bovenop hem lag.

“Auw. Ehm. Hallo,” zei Miel verbaasd.

Ze krabbelden overeind en nu er niemand meer bovenop z’n hoofd lag was het makkelijker om te persoon te identificeren. Het was Danny.

“Danny? Wat doe jij hier? Jullie zaten net nog in de trein naar Venlo!”

“Ja, maar dat was eigenlijk niet waar,” zei Dymphy, die nu ook in Miels gezichtsveld verscheen.

“We vonden het nogal zielig dat je niet vrij kon krijgen voor mijn verjaardag. Daarom heb ik met #3 geregeld dat jullie hier zouden komen, zodat we je konden verrassen! Leuk hè?”

“Dymph! Oh, wat leuk! Kom eens hier! Kusje! En Danny! Oh, wat leuk zeg!” riep Miel enthousiast.

“miel!” schreeuwde Dymph ineens kwaad.

“Wat?” vroeg Miel geschrokken.

“Je hebt je helemaal niet stommig aangekleed!” reageerde ze fel.

“Ik vind het niet mijn stijl,” zei Miel. “Laat me, overigens heb ik deze date zelf gescoord.”

“NOU EN! WE HEBBEN HET JUIST ZO GEREGELD DAT JE OP DEZE MANIER IEMAND KRIJGT DIE NAAR JE INNERLIJK KIJKT!” Schreeuwde Dymphy nog kwader.

“Het spijt me ontzettend,” zei Miel. “Volgende keer probeer ik het weer, oké?”

“Goed. Maar je weet nu dat deze date gedoemd is te mislukken hè?” zei Dymphy.

“Ja, dat denk ik wel,” zei Miel, die dit niet zo heel erg vond.

Miel besloot Dymphy en Danny aan #3 voor te stellen. Terwijl ze naar de pizzeria liepen en gezellig met elkaar praatten kwam er naar voren dat Danny en Dymphy op een camping in Drenthe stonden en de hele dag in Leeuwarden hadden rondgebanjerd. Miel was zo verrast dat hij eigenlijk niet zoveel uit kon brengen. Ze kwamen aan bij de pizzeria en Dymphy vroeg aan de blonde dame bij de bar of er nog een tafel vrij was. “Heeft u gereserveerd?” dreunde ze monotoon op.

“Ehm, nee. Moest dat?” vroeg Dymph, die verder niemand in de pizzeria zag zitten.

“Dan mag u een tafel uitzoeken waar geen bordje met ‘Gereserveerd’ op staat,” vervolgde de net-niet-computer.

“Dat lijkt me nogal logisch. Maar bedankt!” zei Dymphy.

Het bleek dat er helemaal geen tafels waren waar ‘Gereserveerd’ op stond en dat ze konden zitten waar ze wilden. Het werd een uiterst intiem plekje in een hoekje.

Toen het eten eenmaal op tafel stond werkten ze het zo snel mogelijk naar binnen, aangezien ze nog maar twintig minuten hadden voordat de film zou beginnen.

∗

Ze strompelden net op tijd de zaal binnen. Miel vond het erg fijn om z’n beste vriendinnetje weer eens te zien.

In de pauze gingen Dymphy en Miel wat drinken halen. “Dymph, ik vind het zo leuk dat jullie er zijn! Waarom blijven jullie niet slapen vannacht? Hoeven jullie niet met een tentje op de camping te staan. Dat moet toch wel ontzettend koud zijn met het weer van deze week.”

“Ja, dat lijkt me wel leuk, Miel,” zei Dymphy. Er verscheen grote grijs op haar gezicht. “Maar dan moeten we wel die aardige, betrokken man van de camping even bellen, want ik zie hem er wel voor aan dat hij op ons blijft wachten vanavond zodat hij wat met ons kan gaan drinken. Maar, ja! Leuk! Danny wilt het vast ook wel!”

“Wil,” verbeterde Miel haar.

“Heh?”

“Het is Danny wil. Niet Danny wilt,” verklaarde Miel. Niet dat het nodig was om dit te zeggen want het was een verloren zaak om Dymphy het verschil tussen wil en wilt uit te leggen. Op een of andere manier ging het er bij haar niet in.

De film ging verder en had een geweldig happy end, waardoor iedereen bijna zat te janken.

∗

“Het was gezellig, nummer Drie, leuk je ontmoet te hebben!” zei Dymphy aan het einde van de avond, nadat ze met de trein naar huis waren gegaan.

“Ja, ook leuk om jou eens in het echt te zien! En de verrassing is goed gelukt!” zei #3.

“Ja, Miel vond het echt leuk hè? Leuk dat je er aan meewerkte. Hey, tot ooit!”

∗

“Wat een saaie klojo,” zei Miel tegen Danny, nadat #3 weg was gegaan.

“Wel leuk dat hij dit met jullie geregeld heeft maar verder…Nee!”

Danny haalde zijn schouders op. “Ik weet ook niet waar je op valt, Miel. Maar ik vond hem ook niet helemaal geweldig.”

“Het leek me zo’n beetje iemand die zoent als een wasmachine,” zei Miel.

“Oh gatver,” zei Dymph, die zich in het gesprek mengde. “Dat heb ik ook eens gehad met een ex van me. Die bleef maar draaien en draaien met die lap vlees van hem, waardoor ik er uiteindelijk duizelig van werd.”

Danny en Miel keken haar vol afschuw aan.

“Wat?” vroeg Dymph. “Dat deed ie nu eenmaal, daar kan ik toch ook niets aan doen?”

“Zeg, als jullie even willen douchen dan mag dat hoor. Dat is misschien wel zo fijn, zo na een paar dagen op de camping? Tenminste, dat vind ik zelf dan. Niet dat ik de laatste paar jaar op vakantie ben geweest maar het is toch fijner om in een huis te douchen dan in een of ander opgeknapt riool. Niet dat jullie stinken,” zei Miel terwijl ie van Dymphy naar Danny keek. “Oké, om eerlijk te zijn stinken jullie dus best wel,” ging hij verder.

“De meeste mensen houden van eerlijkheid…Sommige mensen zijn te eerlijk. Jij bent dat laatste soms wel een beetje, Miel,” zei Danny.

“Maar je stinkt toch heus wel, Danny,” zei Dymphy.

“Ja, dat is ook wel zo. Maar dat hoeft hij toch niet zo te zeggen,” zei Danny quasi-huilend.

Dymphy keek hem streng aan.

“Goed, goed. Ik ga wel even douchen!” zei Danny.

“Nee, nee, nee, NEE! Danny! Ik. Wil. Eerst!” riep Dymphy.

“Maar je zei net dat ik zo stink!”

“Als ik niet eerst mag hou je niet van me.”

“Nou, dan maar niet. Ik wil eerst.”

“Neehee! Ik wil!”

“Jeetje, doe niet zo moeilijk. Waarom gaan jullie niet gewoon samen?” vroeg Miel. “Dat is nog gezelliger ook!”

“Ja, dat klinkt ook wel als een idee. Maar dan moet je me wel een beetje de ruimte geven, Dymph. Als je niet al te wild je haar wast, is er een kleine kans dat ik straks niet bont en blauw uit de douche kom.”

“Oké, oké, oké. Kom nou maar! En je moet m’n schouders mass…”

Ze liepen de woonkamer uit. Omdat Miel ernstig nieuwsgierig was naar wat ze precies gingen doen, ging hij met zijn oor tegen de badkamerdeur staan. Ineens vloog de deur met een rotgang open, tegen Miel zijn oor – en dus zijn hoofd aan.

“Miel! Heb je ook…Wat doe je? Je stond ons toch niet af te luisteren, hè?” vroeg een verbaasde Dymphy.

“Auw. Eh, nee. Nee hoor, ik wilde je net even vertellen waar de handdoeken liggen, maar ik denk dat je me voor was.”

“En je weet zeker dat je ons niet ging afluisteren?”

“Ik denk dat ik dat zeker weet, ja. De handdoeken liggen in ieder geval om de hoek.”

“Oké!” Ze hielp hem overeind en gaf een kusje op z’n oor.

“Bedankt. Willen jullie zo ook iets drinken?”

“Eh, ja hoor. En daarna naar bed. We zijn moe!”

“Goed. Ik ook.”

Miel had een halfuur later zo’n vermoeden dat ze óf heel erg opgefrist waren óf dat ze gewoon helemaal niet moe waren geweest. Hij lag in zijn bed en was zo vrij geweest om dat van zijn moeder en stiefvader aan Danny en Dymphy af te staan. Een vaag gebonk in de aangrenzende kamer gaf weinig ruimte voor creatieve gedachten. Die twee waren iets beestachtig intiems aan het doen! Niet dat hij dat erg vond, daar waren ze vrij in. Het was zelfs wel schattig.

Toch had dit schattige samenzijn ook enkele minder positieve kanten:

1. Ze deden het in de slaapkamer naast hem.
2. Ze deden het in het bed van zijn ouders.
3. Hij kon het horen.
4. Hij kon hierdoor niet slapen.
5. Er naar staan kijken zongeen boeiend alternatief voor slapen zijn.

Het zat hem niet mee. Hij pakte zijn mp3-speler maar en luisterde naar wat ontspannen muziek; wat er meestal voor zorgde dat hij snel in slaap viel. Helaas werkte het deze keer niet. Het was op zich redelijk ontspannend, maar vermengd met een krakend bed en nog eens gehijg en gekreun erbij, was het toch minder rustgevend. Hij hoopte dat ze snel klaar zouden zijn.

Na een half uur was het dan zo ver! Het werd stil. Miel zat ondertussen rechtop te bibberen onder de dekens terwijl hij stevig twee kussens om z’n hoofd hield. “Laat het ophouden, laat het ophouden, laat het ophouden!” was het enige wat hij kon denken.

Hij wilde niet weten wat ze allemaal hadden uitgespookt daar, maar het had behoorlijk wat tijd in beslag genomen.

Toen er eindelijk weer rust in de tent was liet hij zich achterover vallen en viel snel in slaap.

∗

Een paar minuten later klonk er een ijzige gil uit de slaapkamer van Miel z’n moeder en stiefvader. Miel schoot verward overeind uit zijn remslaap. Hij had een droom over iemand die hem belde en vragen stelde over het belastingstelsel van Nederland.

“Nee, niet gillen!” riep hij. “Zo erg is het nu ook weer niet!” Deze zin werd gevolgd door een mompelend: “Oh, het was maar een droom.”

Er klonk gestommel. Miels slaapkamerdeur ging langzaam open.

“Miel? Slaap je?” klonk de stem van Dymphy.

“Nee hoor, ik doe net alsof en ben daar heel, héél goed in,” verklaarde Miel.

“Oh. Slaap lekker verder dan,” fluisterde Dymphy en ze sloot de deur weer.

“Nee! Ik ben wakker, dat hoor je toch!” riep Miel. “Kom maar.”

Dymphy liep naar binnen en ging op de rand van het bed zitten. “Ik denk dat ik een probleempje heb!”

“Zoals?” Miel knipte het licht aan en ging overeind zitten.

Ze keek enigszins bezorgd, terwijl ze aan de andere kant straalde.

“Nou ehm, Danny en ik…We hebben zonet eh…Nou…Het gedaan,” zei ze uiteindelijk zuchtend.

“Wat gedaan?” vroeg Miel, die donders goed wist waar ze het over had, maar de indruk had dat dit een vermakelijk gesprekje kon worden.

“Nou, het had te maken met z’n Elisabeth,” zei Dymphy.

“Z’n Elisabeth?” vroeg Miel.

“Z’n joystick,” zei Dymphy.

“Z’n joystick?” vroeg Miel.

“Z’n stokje?” vroeg Dymphy twijfelend.

“Ik weet niet waar je het over hebt, Dymph,” zei Miel.

“Z’n penis!” zei Dymphy.

“Wat?”

“Z’n lul, Miel,” beet Dymphy hem toe.

“Waarom noem je dat in vredesnaam Elisabeth?! Zo heet een verschrikkelijke collega van me ook! Ik denk niet dat ze er blij mee is om te weten dat de piemel van Danny naar haar is vernoemd.”

“Dat is nou even niet belangrijk! We hebben het gedaan!”

“Jullie hebben seks gehad? Is het heus? Ik heb echt niets gehoord, hoor.”

“Ja, eens moet de eerste keer zijn hè,” verzuchtte Dymphy. Ze merkte het sarcasme van het laatste stukje van Miels zin niet op.

“Leuk, leuk! Maar wat is nou precies het probleem?”

“Het regenjasje wilde niet helemaal zoals wij het wilden en ehm, ja.”

Het bleef even stil.

“Hoe zou je het vinden om peetoom te worden?” vroeg ze vervolgens.

“Ja, leuk. Hoezo, wil je een huisdier nemen?” vroeg Miel die duidelijk oververmoeid was en niet zo helder meer reageerde.

“Nee, dodo! Danny kwam klaar en volgens mij in mij en…En…Volgens mij gaat het helemaal verkeerd!”

“Maar je bent toch aan de pil?” vroeg Miel.

“Jaahaa, maar die neem ik niet heel erg regelmatig en nu ben ik vergeten of ik het vergeten ben, snap je?” vroeg Dymph, die op haar lip beet.

“Ah, op die manier. Maar aan wat voor soort huisdier denk je aan? Een hond, een kat, een chinchilla?” vroeg Miel, die weer even terugviel op het peetoom onderwerp.

“Miehieeel, ik ben misschien zwanger!”

“Ooh! Wat eh…”

Tsja, dat veranderde de zaken. Wat moest hij hier nou weer van zeggen. Dymphy was pas 17. Dat was wel een beetje jong om een kindje te krijgen. Aan de andere kant zou ze dan wel een hippe jonge moeder worden.

Miel staarde voor zich uit, hij wist zijn zin niet echt goed af te maken en deed het daarom maar niet.

“Als je je schede nu eens goed uitspoelt, spoelt het kwakje dan niet gewoon weg? Even goed reinigen, desnoods met een staalborstel,” zei Miel uiteindelijk, alsof het het idee van de eeuw was.

“M’n schede?” vroeg Dymphy.

“Je brievenbusje?” vroeg Miel.

“Ik heb toch helemaal geen tijd om m’n post te lezen,” zei Dymphy verward. “Hoe verzin je dat nou zo ineens?”

“Je vagina!” zei Miel.

“Gezondheid,” zei Dymphy.

“Je doos, doos!”

“Oh! Wat denk je zelf? Er zijn duizenden ongewenste zwangerschappen. Als het zo makkelijk was dan zouden die er helemaal niet meer zijn.”

“Nee. Nee, dat is waar. Ik ken het vrouwelijke lichaam niet zo goed, wat mogelijk wel begrijpelijk is. Kun je niet gewoon een morningafterpil nemen? Dan is het toch ook klaar?”

“Oh, ja, dat is ook nog een idee natuurlijk,” zei Dymphy. Haar gezicht klaarde zichtbaar op.

“Maar eh, hoe was het?” vroeg Miel met een grijns.

“Miel! Dat vraag je toch niet!”

“Ik vraag het toch net juist wél?”

“Nou, ja, hoe beschrijf je dat? Het ging wel,” zei Dymphy. “Beetje pijn en dat soort ongein, maar daarna was het wel te doen, geloof ik. Ik weet niet waar ik het mee moet vergelijken, eigenlijk.”

De deur ging verder open en Danny verscheen. “Dymphy, ik zie best de voordelen in van kindjes! Kunnen wij eerder stoppen met werken en dan mogen ze ons verzorgen! Kunnen we in de vervroegde VUT of iets dergelijks!” zei Danny blij.

“Het is hier geen derdewereldland land, Danny. Hier moet je jezelf verzorgen tot…Nou, tegen de tijd dat wij oud zijn…Wel tot je 75e. Kinderen doen tegenwoordig niks meer!” zei Miel, die natuurlijk helemaal niets van kinderen wist. Hij vond het wel leuk om het met iemand oneens te zijn want op een of andere manier haalde hij daar erg veel genoegen uit.

Toch knaagde er iets, dit was niet zo’n aardige opmerking.

“Tenzij je ze goed opvoedt, en het lijkt me wel dat jullie dat doen want jullie zullen leuke ouders zijn!”

Danny keek naar Dymphy, die op haar beurt weer naar Miel staarde.

Plotseling barstte ze in huilen uit. “Ik weet niet wat ik hiermee moet!”

Ze stormde de kamer uit.

“Eh.. Ja. En wat vind jij er van?” vroeg Miel aan Danny.

Danny keek even voor zich uit en kreeg vervolgens een grote grijns op z’n gezicht. “Eigenlijk lijkt het me echt heel, heel leuk! Kindjes! Maar ze moeten wel van knoflook houden. Maar we moeten nu maar eens namen gaan bedenken!” Hij rende achter Dymphy aan.

“Maar waarom ga je nu al een naam bedenken terwijl je het nog niet eens zeker weet of ze zwanger is?” Hij zuchtte toen hij merkte dat het tweetal zijn kamer al uit was en plofte uitgeput weer op zijn bed. Het was een slopende avond geweest. Net toen Miel in slaap sukkelde schrok hij op, deed het licht aan en pakte zijn lelijke dagboek erbij.

Hij moest het wel bijhouden want anders waren de rapen gaar. Plus dat hij Dymph op zijn dak zou krijgen als hij het niet bijhield.

“Ik vind Sam een mooie naam!” zei Dymphy aan de andere kant van de muur. Het idee van kindjes stond haar nu opeens ook wel aan.

“Ja, die is leuk! En Wilma?” vroeg Danny, die een arm om Dymphy sloeg.

“Ook leuk! En Sophie!”

“Ja! En Willem!”

“Ook leuk! Maar nu moeten we straks kiezen,” zei Dymphy met een betrokken gezicht.

“Of we gaan gewoon proberen er vier te krijgen. Dat is natuurlijk ook een optie.”

“Maar hoe moet dat nou als ik in Noord-Holland woon en jij in Brabant, dat is toch niet leuk voor het kindje?”

“Daar vinden we wel wat op, Dymph. Daar vinden we wel wat op. Laten we nu gaan slapen.”

Danny deed het licht uit, nestelde zich lekker naast Dymphy en vervolgens vielen ze al knuffelend in slaap.