Hoofdstuk 10

Cody Falk was de volgende ochtend om halfzeven uit de veren. Hij stond op zijn veranda aan de achterkant met een handdoek om zijn middel en een kop koffie in zijn hand. Ook nu leek hij te poseren voor denkbeeldige bewonderaars, zijn hoekige kin iets omhoog, de koffiekop in een stevige greep, zijn ogen een beetje vochtig, zag ik door mijn verrekijker. Hij keek uit over zijn achtertuin alsof het een leengoed was. Ik was er vrij zeker van dat hij in gedachten de melodie van een Calvin Klein-spotje hoorde.

Een vuist kwam omhoog om een geeuw te smoren, alsof het spotje hem verveelde, en toen slenterde hij weer naar binnen, deed de glazen schuifdeur achter zich dicht en op slot.

Ik verliet mijn schuilplaats en reed naar de voorkant van het huis. Ik parkeerde twee huizen bij Cody vandaan en liep naar zijn voordeur. Drie uur geleden had ik zijn reservesleutels gevonden in een magnetisch blikje aan de onderkant van een regenpijp, en die gebruikte ik om de deur open te maken.

Het huis rook naar zo'n gedroogde bloemenmengsel van Crate & Barrel, en ik kreeg de indruk dat Cody de rest van zijn huis uit dezelfde catalogus had besteld. De inrichting was rustiek en chic, met antieke meubelen. Links van me stond een eettafel met stoelen van kersenhout. De bekleding van de zittingen was nep-indiaans, evenals het kleed. Een eiken kist met Azteeks houtsnijwerk deed dienst als drankkast en was goed gevuld met flessen die bijna allemaal meer dan halfleeg waren. De muren waren donker goudkleurig geschilderd. Het geheel zag eruit als de showroom van een binnenhuisarchitect. Ga weg uit Boston en kom naar Santa Fe, Cody, en je voelt je de koning te rijk. 

Ik hoorde boven de douche aangaan en verliet de eetkamer.

In de keuken stonden vier barkrukken met rugleuning rond een slagersblok dat als tafel dienstdeed. De kastjes van licht eiken waren niet meer dan halfvol. Afgezien van een complete verzameling wijn- en martiniglazen vond ik alleen een paar blikjes groente en pakjes met kant-en-klare rijstgerechten. Afgaand op de stapels menu's van traiteurs en afhaalrestaurant concludeerde ik dat Cody zelden zelf kookte. In de gootsteen stonden twee afgespoelde borden, een koffiekop en drie glazen.

Ik deed de ijskast open. Vier flesjes bier, een pak vruchtensap en een bakje met gebakken rijst. Geen potjes. Geen melk, geen groente, geen fruit. Niets wees erop dat er ooit iets in had gestaan afgezien van het bier, het sap en het restje Chinees eten van de vorige avond.

Via de eetkamer liep ik terug naar de hal, en ik kon het leer in de zitkamer al ruiken voordat ik naar binnen ging. Weer die sfeer van het vroegere zuidwesten donkere eikenhouten stoelen met een harde, rechte rug en een zitting van donkerrood leer. Een salontafel op massieve poten. Alles rook goed onderhouden en nieuw. De stapel tijdschriften en glanzende catalogi op de salontafel leek typerend voor de eigenaar - GQ, Men's Health, Details, nota bene, en catalogi van Brookstone, Sharper Image en Pottery Barn. De hardhouten vloer glom.

Je kon de benedenverdieping van dit huis fotograferen en in een tijdschrift plaatsen. Alles was op elkaar afgestemd, en toch werd je niets wijzer over de eigenaar. De glimmende houten vloer accentueerde de donkere kilheid van de kamer. Dit waren kamers om naar te kijken, niet om erin te wonen.

Boven werd de douche uitgezet.

Ik verliet de zitkamer en ging snel de trap op, en trok onderwijl handschoenen aan. Eenmaal boven haalde ik de loden knuppel uit mijn achterzak, en ik legde mijn oor te luisteren aan de badkamerdeur terwijl Cody uit de douchecabine stapte en zich af begon te drogen. Mijn plan was uiterst simpel: Karen Nichols was verkracht; Cody Falk was een verkrachter; zorg dat Cody Falk nooit meer iemand verkracht.

Ik ging op een knie zitten en gluurde door het sleutelgat. Cody stond voorovergebogen zijn enkels af te drogen, de bovenkant van zijn hoofd naar mij gericht. Hij stond nog geen meter van de deur.

Toen ik de deur intrapte, kreeg Cody die hard tegen zijn hoofd. Hij wankelde achteruit, viel op zijn gat en keek naar me omhoog. Ongeveer een kwart seconde voordat ik hem raakte met de knuppel besefte ik dat de man op de grond niet Cody Falk was.

Hij was blond en groot, en zijn armen en borstkas waren een tikkeltje te robuust. Hij zakte achterover tegen het Italiaanse marmer, kromde zijn rug en snakte naar adem als een pas gevangen vis op het droge.

De badkamer had twee deuren - de deur die ik net had ingetrapt en een tweede links van me. Daar stond Cody Falk. Hij was helemaal aangekleed en hield een steeksleutel in zijn hand, en met een glimlach haalde hij uit naar mijn hoofd.

Ik deed een stap naar achteren, en de kerel op de grond sloeg zijn armen om mijn enkel. De steeksleutel miste op een haar na mijn linker oogkas, maar raakte wel mijn oor, en het klokgelui van wel tien kathedralen weergalmde in mijn hoofd.

De kerel op de grond was sterk. Zelfs in zijn verzwakte toestand gaf hij een harde ruk aan mijn been. Ik gaf een trap tegen zijn hoofd en plantte mijn vuist tegen Cody's mond.

Het was een krachteloze vuistslag. Ik was niet in evenwicht, mijn oor gonsde, en ik ben sowieso niet voor bokser in de wieg gelegd. Toch werd Cody erdoor verrast, en ik las verbazing en zelfmedelijden in zijn ogen. Maar wat het belangrijkste was, hij deinsde achteruit.

De andere man krijste toen ik nog een schop tegen zijn hoofd gaf. Ik trok mijn been los uit zijn greep en deed een stap naar Cody toe. Cody raakte zijn lippen aan en de steeksleutel kwam weer omhoog.

Ik voelde een hand die mijn broekspijp te pakken kreeg en struikelde door een harde ruk.

Cody slaakte een verbaasde kreet toen mijn hoofd op hem afkwam.

Door de tweede klap werd alles om me heen dofgrijs, en mijn schouder stootte tegen de muur.

De man op de grond ging op zijn knieën zitten en ramde zijn hoofd tegen mijn onderrug, en Cody hief de steeksleutel grijnzend boven zijn hoofd.

Ik herinner me de derde klap niet eens.'Wat zullen we nu eens doen, Leonard?'

'Wat ik net al zei, meneer Falk. We bellen de politie.'

'Tja, zo ligt het net niet helemaal, Leonard.'

Ik opende mijn ogen en zag dubbel. Twee Cody Falks - de een massief, de ander doorschijnend en spookachtig - liepen door de keuken. Hij trommelde met zijn vingers op het aanrecht en bleef likken aan zijn dikke bovenlip.

Ik zat op de grond, met mijn rug tegen een muur en mijn voeten tegen het onderstuk van het slagersblok. Mijn polsen waren op mijn rug aan elkaar gebonden. Ik wriemelde met mijn vingers en voelde touw. Niet noodzakelijkerwijs het beste materiaal om iemand mee vast te binden, maar het was toch aardig gelukt.

Cody en Leonard keken niet naar mij. Cody liep heen en weer langs het aanrecht. Leonard zat op een kruk en hield een handdoek met ijs tegen zijn achterhoofd. Ik zag een paar puisten in zijn nek, en zijn grote onderkaak stak naar voren uit een klein gezicht als het mombakkes van een stripfiguur. Een geval van steroïden, vermoedde ik, waarmee zijn spieren waren opgepompt, zodat hij nu necrose in de gewrichten had. En dat allemaal om indruk te maken op meisjes, terwijl hij op het moment suprème te impotent zou zijn om hem omhoog te krijgen.

'Huisvredebreuk, meneer Falk. En hij heeft tegen ons allebei geweld gebruikt.'

'Mmm.' Voorzichtig raakte Cody zijn bovenlip aan. Hij keek omlaag naar mij, en zijn twee hoofden bewogen zo snel dat ik er draaierig van werd.

Ik keek hem aan, en hij glimlachte breed naar me en gebaarde met zijn hand. 'Welkom terug, meneer Kenzie.'

Ik smakte met mijn lippen en proefde in accuzuur gedrenkte watten. Hij wist hoe ik heette, en dat betekende dat hij waarschijnlijk mijn portefeuille had. Niet best.

Cody hurkte naast me, en de doorschijnende Cody versmolt iets meer met de massieve, zodat ik nu anderhalve Cody zag in plaats van twee.

'Hoe voel je je?'

Ik antwoordde door mijn gezicht tot een grimas te vertrekken.

'Niet zo goed, hè? Ga je kotsen?'

Met moeite slikte ik de gal weg. 'Ik hoop het niet.' Hij gebaarde met zijn hoofd naar het slagersblok. 'Leonard heeft gekotst. Hij heeft ook een gemene blauwe plek op zijn onderrug van de val. Hij heeft behoorlijk de smoor in, Patrick.'

Leonard keek me dreigend aan. 'Wat doet Leonard hier?'

'Hij is mijn bodyguard.' Cody gaf een tik tegen mijn wang, niet zo hard, maar ook niet zo zacht. 'Ik vond dat ik bescherming nodig had na dat bezoek van jou en je vriendje.'

'En het Wereldnatuurfonds hield een benefietveiling?' vroeg ik.

Leonard leunde over de tafel en de spieren in zijn onderarm trokken samen. 'Zeg mietje, pas een beetje op je - '

Cody legde hem met een hand het zwijgen op. 'Waar is dat vriendje van je, Pat? De stomme baviaan die het leuk vindt om mensen met een tennisracket te slaan.'

Ik probeerde met mijn hoofd te knikken in de richting van de straat, maar het deed te veel pijn en de misselijkheid werd nog erger.

'Buiten voor de deur, Cody.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee nee. We zijn een blokje om gegaan toen jij je roes uitsliep. Er staat niemand.'

'Weet je het zeker?'

Heel even flakkerde er iets van twijfel in zijn ogen. 'Ik denk dat hij dan allang binnen was komen stormen.'

'Als hij dat doet, Cody, wat doe jij dan?'

Cody haalde een pistool met kaliber .38 uit de band van zijn broek en hield het voor mijn gezicht. 'Dan schiet ik hem overhoop. Wat dacht jij dan?'

'Goed plan.' zei ik. 'Maak hem maar kwaad.'

Cody grinnikte en duwde de loop van het pistool in mijn linker neusgat. 'Vanaf het moment dat jullie me te grazen hebben genomen, Pat, droom ik al van zoiets als dit. Ik krijg er een stijve van, eerlijk waar. Wat zeg je me daarvan?'

'Datje erogene zones niet helemaal fris zijn.'

Met zijn duim trok hij de haan naar achteren en hij priemde de loop dieper in mijn neusgat.

'Ga je me nu vermoorden, Cody?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Eerlijk gezegd dacht ik dat ik je daarnet al koud had gemaakt. Ik heb nog nooit iemand knock- out geslagen. Ik had het zelfs nog nooit geprobeerd.'

'Meer geluk dan wijsheid. Maar petje af, hoor.'

Glimlachend gaf hij me nog een klap in mijn gezicht. Ik knipperde en deed mijn ogen dicht, en toen ik ze weer opendeed, waren de beide Cody's terug, de doorzichtige net iets rechts van de echte.

'Meneer Falk,' zei Leonard.

'Mmm?' Hij tuurde naar iets op de zijkant van mijn hoofd.

'We kunnen twee dingen doen. Of we bellen de politie, of we nemen hem ergens mee naar toe en we ruimen hem uit de weg.'

Cody knikte en leunde naar voren om de zijkant van mijn hoofd beter te kunnen bekijken. 'Je bloedt als een rund.'

'Mijn slaap?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Je oor.'

Nu pas viel me de vage, hoge pieptoon op. 'Inwendig of uitwendig?'

'Allebei.'

'Nou, je hebt ook een paar rake klappen uitgedeeld.'

Het compliment leek hem genoegen te doen. 'Dank je. Het leek me beter om geen risico's te nemen.'

Hij haalde de loop uit mijn neusgat en ging voor me op de grond zitten, met de loop nog steeds op mijn gezicht gericht.

Terwijl ik hem aankeek, zag ik het idee vorm aannemen in zijn hoofd. Een ijzig besef fonkelde in zijn ogen en zoog de warmte uit de keuken weg.

Ik wist al wat hij zou gaan zeggen voordat hij zijn mond opendeed.

'Stel nou dat we hem echt vermoorden?' vroeg Cody aan Leonard.

Leonard zette grote ogen op en hij legde de handdoek met ijs voor zich op tafel. 'Eh...'

'Dan verwacht je natuurlijk een bonus,' zei Cody.

'Dat is wel gebruikelijk, meneer Falk, maar we moeten er goed over nadenken.'

'Hoezo?' Cody gaf me met zijn oog naast de haan een vette knipoog. 'We hebben zijn portefeuille en sleutels. Zijn Porsche staat bij de Lowensteins voor de deur. We zetten zijn auto in de garage, leggen hem in de kofferbak en rijden hem ergens naar toe.' Hij stak de hand met het pistool uit en streek met de loop langs mijn lippen. 'En dan schieten we hem... nee, we steken hem dood.'

Leonard keek me met grote ogen aan.

'Ja hoor, Leonard,' zei ik. 'Doe maar fijn alsof je in een film speelt.'

Cody gaf me nog een klap. Het begon me een beetje te ergeren.

'Het is niet iets dat je zomaar doet, meneer Falk,' hakkelde Leonard,'iemand vermoorden.'

'Waarom niet?'

'Het is... eh...'

'Het is niet zo makkelijk,' zei ik tegen Cody. 'Er zijn altijd dingen die je vergeet.'

'Zoals?' Het leek Cody maar matig te interesseren.

'Zoals wie er weet dat ik hier ben. Wie dat in elk geval kan bedenken. Wie jij dan achter je aan krijgt.'

Cody lachte. 'En dan... even nadenken of ik het nog weet... dan worden mijn restaurants platgebrand en zit ik de rest van mijn leven in een rolstoel. Zo was het toch?'

'Om te beginnen.'

Hij dacht er even over na, zijn hoofd tegen de tafel geleund en zijn oogleden halfstok. Met stijgende opwinding keek hij me aan. Hij leek wel een jongetje van twaalf dat zijn eerste peepshow ziet.

'Ik zie het echt helemaal zitten,' zei hij.

'Fijn zo, Cody.' Ik gaf hem een bemoedigend knikje. 'Ik ben blij voor je.'

Hij sperde zijn ogen open en leunde naar me toe. Ik kon zijn adem ruiken, de bittere mix van koffie en tandpasta.

'Ik kan je nu al horen gillen.' Het puntje van zijn tong ging over de snee in zijn lip. 'Je ligt op de grond met je rug gekromd en ik steek je in je borst.' Hij maaide met een gebalde vuist door de lucht. 'En ik trek het mes er weer uit en dan steek ik je nog een keer.' Zijn ogen glinsterden. 'En dan nog een keer. En nog een keer. Jij gilt als een speenvarken en het bloed spuit uit je borst, en ik blijf steken.' Hij herhaalde de maaiende beweging, en zijn gezicht vertrok tot een grijnzende grimas.

'Geen denken aan,' begon Leonard, maar zijn keel was zo droog dat hij een paar keer moest slikken. 'Geen denken aan, meneer Falk. Als we het doen, kunnen we pas in het donker met hem naar buiten. Dat duurt eh... nog een hele tijd.'

Cody bleef me aankijken en bestudeerde me zoals je eenmier zou bestuderen die er tijdens een picknick met je servet vandoor probeert te gaan. 'We brengen hem naar de garage en leggen hem in de kofferbak van zijn auto.'

'En dan?' vroeg Leonard. Snel keek hij van mij naar Cody. 'Blijven we de hele dag met hem rondrijden? In een Porsche uit 1963? We kunnen hem niet op klaarlichte dag koud maken. Dat lukt nooit.'

Cody's uitdrukking deed me denken aan het gezicht van een kind dat op kerstavond te horen krijgt dat hij zijn pakjes pas de volgende ochtend open mag maken. Hij draaide zijn hoofd om naar Leonard. 'Begin je 'm te knijpen, Leonard?'

'Nee, meneer Falk. Ik probeer gewoon te helpen.'

Cody keek op de klok aan de muur boven mijn hoofd. Hij keek naar zijn achtertuin. Hij keek mij weer aan. Toen sloeg hij een paar keer met zijn vlakke hand op de grond. 'Klote! Klote! Klote!'tierde hij.

Hij ging op zijn knieën zitten en gaf uit alle macht een trap

tegen een kastdeurtje.

Onbeheerst kwam hij naar voren, de pezen in zijn nek zo dik als kabels, en hij hield zijn gezicht zo dicht bij me dat zijn neus de mijne raakte.

'Jij,' siste hij,'bent er geweest. Gesnopen, zeikerd?'

Ik zei niets.

Cody stootte met zijn voorhoofd tegen het mijne. 'Ik vroeg je iets.'

Ik keek hem onbewogen en bloedeloos aan.

Weer stootte hij met zijn voorhoofd tegen het mijne.

Ik klemde mijn kaken op elkaar tegen de pijn en zei niets.

Cody sloeg me in mijn gezicht en krabbelde overeind. 'En als we hem nou eens hier vermoorden? Nu meteen?'

Leonard stak zijn enorme handen in de lucht. 'Bewijs, meneer Falk. Bewijsmateriaal. Stel nou, iemand weet dat hij hierheen zou gaan en dan gaat hij de pijp uit. Wat betekent dat? Een forensisch team. Die vinden stukjes van hem op plaatsen waar u ze nooit zou zoeken. Een flintertje van zijn schedel in een haarscheurtje in de treeplank waarvan u het bestaan niet eens vermoedde.'

Cody leunde achterover tegen het slagersblok. Hij streek herhaaldelijk met zijn handpalm over zijn mond en haalde snuivend adem door zijn neus. 

'Dus we houden hem tot het donker hier,' zei hij uiteindelijk. 'Dat is jouw advies.'

Leonard knikte. 'Precies.'

'En waar brengen we hem dan naar toe?'

Leonard haalde zijn schouders op. 'Ik weet wel een plekje in Medford.'

'Een plekje?' herhaalde Cody. 'Wat voor plekje?'

'Een vuilstortplaats.'

Cody dacht er een hele tijd over na. Hij liep een paar rondjes om het slagersblok. Hij zette de kraan aan, maar in plaats van zijn hand onder de straal te houden en zijn gezicht af te vegen, rook hij aan het water. Vervolgens rekte hij zich uit totdat de spieren in zijn onderrug kraakten. Van tijd tot tijd keek hij naar mij, kauwend op zijn wang.

'Oké,' zei hij ten slotte.' Daar kan ik mee leven.' Hij glimlachte naar Leonard. 'Is het niet cool?'

'Wat, meneer?'

Hij klapte hard in zijn handen, balde ze tot vuisten en hield die boven zijn hoofd. 'Dit! Leonard, dit wordt echt grandioos. Wat een feest!'

'U zegt het, meneer. Maar wat doen we in de tussentijd?' Leonard leunde tegen het slagersblok en keek alsof iemand een geweer tussen zijn schouderbladen porde.

Cody gebaarde achteloos met zijn hand. 'Wat kan mij dat nou schelen? Hij mag samen met ons naar pornovideo's kijken. Ik kook eieren en voer ze hem. Het kalf vetmesten en zo.'

Zo te zien had Leonard geen idee waar Cody het over had, maar hij knikte wel. 'Ja, meneer. Goed idee.'

Cody liet zich voor me op zijn knieën vallen. 'Hou je van eieren, Pat?'

Ik keek in zijn lachende ogen. 'Heb je haar verkracht?'

Hij hield zijn hoofd schuin en staarde voor zich uit. 'Wie?'

'Dat weetje best, Cody.'

'Wat denk je?'

'Jij bent de meest logische verdachte, anders zou ik hier niet zijn.'

'Ze schreef me briefjes,' zei hij.

'Wat?'

Hij knikte. 'Dat wist je niet, hè? Ze schreef me briefjes om te vragen waarom ik haar signalen niet oppikte. Of ik soms geen echte man was.'

'Gelul.'

Giechelend sloeg hij op zijn dijen. 'Nee nee. Dat is nou juist het leuke ervan.'

'Briefjes,' schamperde ik. 'Waarom zou Karen Nichols jou briefjes schrijven?'

'Omdat ze het wilde, Pat. Ze was zo geil als boter. Elk wijf wordt heet van een lekkere pik.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Geloof je me niet? Ha! Wacht maar, dan haal ik ze.' Hij stond op en gaf het pistool aan Leonard.

'Wat moet ik -'

'Je schiet als hij zich beweegt.'

'Hij is vastgebonden.'

'Ik betaal je, Leonard, dus nou gaan we verdomme niet brutaal worden.'

Cody liep de keuken uit, en we hoorden zijn voetstappen op de trap.

Met een zucht legde Leonard het pistool op het aanrecht.

'Leonard,' zei ik.

'Ik heb je niks gevraagd, eikel.'

'Hij ziet het helemaal zitten. Denk maar niet - '

'Ik zei -'

' - dat hij zich over een uurtje bedenkt, als je daar soms op hoopt.'

' - hou verdomme je bek.'

iemand vermoorden, denkt hij, wat enigjes. Een nieuwe ervaring.'

'Kop dicht!' Leonard sloeg zijn handen voor zijn ogen.

'En als hij het heeft gedaan, Leonard, kom nou toch, denk je soms dat hij slim genoeg is om niet gepakt te worden?'

'Dat lukt zoveel mensen.'

'Da's waar, maar jullie zijn amateurs. Hij verknalt het. Hij neemt een souvenir van de moord mee naar huis, hij lult erover tegen een vriend of een vreemde in het café. En dan, Leonard? Denk je dat hij alles eerlijk bekent als hij voor de rechter staat?'

'Ik zeg toch dat je je bek - '

'Geloof me, hij weet niet hoe snel hij je moet verlinken, Leonard. Jij draait ervoor op.'

Leonard pakte het pistool en richtte het op mij. 'Hou je mond, anders doe ik het zelf. Nu.' 

'Oké,' zei ik. 'Nog één ding, Leonard. Nog - '

'Hou op mijn naam te zeggen!' Hij liet het pistool zakken en bedekte opnieuw zijn ogen.

'Nog één ding, en ik maak geen geintje. Ik heb een paar heel erg lelijke vrienden. Ik bedoel, je mag hopen dat de politie je eerder te pakken krijgt.'

Hij tilde zijn hoofd op en liet zijn handen zakken. 'Denk je dat ik bang ben voor die vrienden van je?'

'Een beetje wel, ja. En dat is ook heel verstandig, Leonard. Heb je weieens gezeten?'

Hij schudde zijn hoofd.

'Kul. Je zult zelfs wel bij een bende hebben gezeten. North Shore, gok ik.'

'Lazer op,' zei hij. 'Je maakt me echt niet bang met dat gelul van jou. Ik heb een zwarte band, eikel. Ik ben zevende -'

'Al was je de zoon van Bruce Lee en Jackie Chan, Leonard, Bubba Rogowski en zijn ploeg laten even weinig van je heel als ratten van een berg gehakt.'

Leonard nam het pistool weer in zijn hand zodra hij Bubba's naam hoorde. Hij richtte het niet. Hield het alleen vast.

Boven roffelden Cody's voeten over de vloer terwijl hij heen en weer liep door de slaapkamer.

Het bleef even stil voordat Leonard zijn ingehouden adem uitblies. 'Bubba Rogowski,' fluisterde hij, en hij schraapte zijn keel. 'Nee. Nooit van gehoord.'

'Ja hoor, Leonard. Naai mij een oor aan.'

Leonard keek van het wapen in zijn hand naar mij. 'Echt waar, ik -'

'Weieens van Billyclub Morton gehoord, Leonard? Toe nou. Ook van North Shore.'

Hij knikte, en er begon een spier te trekken in zijn linkerwang.

'Je weet toch wie er met Billyclub heeft afgerekend? Ik bedoel, het is een van zijn bekendste successen. Ik heb gehoord dat Billyclubs hoofd eruitzag als een ontplofte tomaat. Ik heb gehoord dat ze hem alleen aan zijn gebit konden identificeren. Ik heb gehoord - '

'Oké oké,' viel Leonard me in de rede. 'Oké. Klote.'

Boven werd een la opengerukt, en we hoorden Cody een kreet slaken. 'Eureka!'

Ik weerstond de verleiding om in paniek over mijn schouder of naar het plafond te kijken. Ik bleef kalm en zacht praten. 'Ga weg, Leonard. Neem dat pistool mee en smeer 'm. Doe het nu en doe het snel.'

'Ik-'

'Leonard,' siste ik, 'de politie of Bubba Rogowski. Jij draait ervoor op, en dat weet je. Voor Cody is het een spelletje. Geen gesodemieter meer, smeerlap. Je krijgt klappen of je neemt nu de benen.'

'Ik wil je niet vermoorden, man. Ik wil alleen -'

'Ga dan,' zei ik zacht. 'Geen tijd meer. Nu of nooit.'

Leonard ging staan, legde een klamme hand op het slagersblok en haalde een paar keer diep adem.

Ik drukte mijn rug tegen de muur en duwde mezelf overeind. Mijn hoofd tolde en mijn neus en mond leken wel verdoofd toen ik eenmaal stond.

'Pak dat pistool,' zei ik. 'Ga.'

Leonard keek me aan, zijn gezicht een masker van stupiditeit en angst en verwarring.

Ik knikte.

Hij ging met zijn hand over zijn mond.

Ik bleef hem aankijken.

En toen knikte hij.

Ik onderdrukte een kolossale zucht van verlichting.

Hij liep langs me heen naar de glazen deur aan de achterkant. Hij keek niet om. Zodra hij buiten op de veranda was, zette hij de vaart erin, en met gebogen hoofd rende hij door de tuin naar het hek aan de zijkant.

Dat was één, dacht ik terwijl ik mijn hoofd schudde en lucht in mijn wangen blies om van het dubbelzien af te komen.

Ik hoorde Cody's voetstappen naar de trap gaan.

Nu nummer twee nog.