Hoofdstuk 1

De eerste keer dat ik Karen Nichols ontmoette, leek ze me het type vrouw dat haar sokken strijkt.

Ze was blond en tenger, en stapte op het moment dat Bubba en ik met onze ochtendkoffie in de hand de straat naar de St. Bartholomew's Church overstaken uit een groene Volkswagenkever uit 1998. Het was februari, maar dc. winter had dat jaar verstek laten gaan. Afgezien van een sneeuwstorm en een paar dagen met temperaturen onder nul hadden we de hele tijd bijna zacht weer gehad. Vandaag was het een graad of vijf, en het was pas tien uur 's ochtends. Je kunt zeggen wat je wil over het opwarmen van de aarde, maar als ik de stoep niet hoef te vegen, vind ik het allang best.

Karen Nichols hield een hand boven haar ogen, hoewel de ochtendzon helemaal niet zo fel was, en keek me onzeker glimlachend aan.' Meneer Kenzie?'

Ik gaf haar mijn eet-zijn-bordje-leeg-en-houdt-van-zijn-moe- der-glimlach en stak een hand uit. 'Miss Nichols?'

Om de een of andere reden lachte ze. 'Karen, ja. Ik ben een beetje vroeg.'

Haar hand werd in de mijne geschoven en voelde zo glad en zacht als een handschoen. 'Zeg maar Patrick. Dit is meneer Rogowski.'

Bubba gromde en slurpte van zijn koffie.

Karen Nichols trok haar hand terug en deinsde iets achteruit, alsof ze bang was dat ze Bubba ook een hand zou moeten geven. Bang dat ze hem dan niet terug zou krijgen.

Ze droeg een bruine suède jas die tot halverwege haar dijen reikte over een donkergrijze kabeltrui, een gestreken spijkerbroek en sneeuwwitte Reeboks. Zo te zien was er geen kneukeltje, vlekje of stofje bij haar kleren in de buurt geweest.

Ze legde tengere vingers tegen haar gladde hals. 'Een paar echte detectives. Wow.' Kraaien pootjes bij haar zachte blauwe ogen vergezelden de rimpeltjes in haar wipneus toen ze opnieuw lachte.

'Ik ben de detective,' zei ik. 'Hij doet alleen alsof.'

Bubba gromde weer en gaf me een schop tegen mijn achterste.

'Af; zei ik. 'Zit.'

Bubba nam nog een slok koffie.

Karen Nichols keek alsof ze spijt had van haar komst. Ik besloot haar niet mee te nemen naar mijn kantoor. Als mensen niet zeker wisten of ze me wel in de arm zouden nemen, werkte het meestal averechts om ze mee te nemen naar de klokkentoren.

Er was geen school, want het was zaterdag, en de lucht was vochtig en niet koud, dus liepen Karen Nichols, Bubba en ik naar een bankje op het schoolplein. Ik ging zitten. Karen gebruikte een onberispelijk witte zakdoek om het bankje af te stoffen voordat ze ging zitten. Bubba keek bedenkelijk naar het te kleine bankje, vervolgens met gefronste wenkbrauwen naar mij, en ging uiteindelijk in kleermakerszit voor ons op de grond zitten. Verwachtingsvol keek hij naar me op.

'Brave hond,' zei ik.

Bubba liet me met zijn blik weten dat ik ervoor zou boeten zodra we niet langer in fatsoenlijk gezelschap verkeerden.

'Miss Nichols,' begon ik,'hoe komt u aan mijn naam?'

Ze maakte haar blik los van Bubba en keek me in grote verwarring aan. Haar blonde haar was jongensachtig kort geknipt en deed me denken aan foto's van Berlijnse vrouwen in de jaren twintig. Het was met gel glad tegen haar hoofd gekamd, en hoewel er geen beweging in te krijgen zou zijn, tenzij ze achter een ronkend straalvliegtuig ging staan, had ze het boven haar linkeroor, vlak onder de scheiding, vastgezet met een zwart speldje met een lieveheersbeestje.

Haar grote blauwe ogen lichtten op en alweer lachte ze kort en nerveus. 'Van mijn vriend.'

'En hij heet?' vroeg ik, denkend dat het Tad of Ty of Hunter moest zijn.

'David Wetterau.'

Ik ben niet voor helderziende in de wieg gelegd.

'Ik vrees dat ik nog nooit van hem heb gehoord.'

'Hij kent iemand die vroeger voor je werkte. Een vrouw?'

Bubba tilde zijn hoofd op en keek me venijnig aan. Bubba verweet het mij dat Angie de samenwerking had verbroken, dat Angie naar een andere buurt was verhuisd, dat ze een Honda had gekocht, dat ze mantelpakken van Anne Klein droeg, en dat ze niet meer gezellig met ons op stap ging.

'Angela Gennaro?' vroeg ik.

Ze glimlachte. 'Precies. Zo heet ze.'

Bubba gromde weer. Nog even en hij zou gaan huilen naar de maan.

'En waarom hebt u een detective nodig, miss Nichols?'

'Karen.' Ze draaide zich naar me opzij en streek een denkbeeldige lok haar achter haar oor.

'Karen. Waarom heb je een detective nodig?'

Er speelde een triest, wrang glimlachje om haar getuite lippen en ze staarde even naar haar knieën. 'Er is een kerel in de fitnessclub waar ik lid van ben.'

Ik knikte.

Ze slikte. Kennelijk had ze gehoopt dat ik het hele verhaal uit dat ene zinnetje kon opmaken. Ik wist zeker dat ze me iets onplezierigs zou gaan vertellen en nog zekerder dat ze in haar leven hooguit vluchtig met onplezierige dingen in aanraking was geweest.

'Hij viel me lastig, volgde me naar het parkeerterrein. Eerst was het gewoon, je weet wel, irritant?' Ze tilde haar hoofd op en zocht naar begrip in mijn blik. 'Toen werd het vervelender. Hij begon me thuis op te bellen. Ik deed er alles aan om hem te ontwijken op de club, maar ik zag hem een paar keer in een auto voor mijn huis zitten. Uiteindelijk kreeg David er genoeg van en ging hij met hem praten. Hij ontkende alles en toen bedreigde hij David.' Ze knipperde met haar ogen en friemelde met de vingers van haar linkerhand in de rechter, die ze tot een vuist had gebald. 'David is niet wat je noemt een... krachtpatser. Is dat het juiste woord?'

Ik knikte.

'Nou, Cody - zo heet hij, Cody Falk - lachte David uit en hij belde me nog dezelfde avond op.'Cody. Ik haatte hem nu al, gewoon uit principe. 'Hij belde me en zei dat hij wist hoe graag ik het wilde, dat ik waarschijnlijk nooit echt goed was... goed was...' 'Geneukt,' vulde Bubba aan.

Ze schokschouderde een beetje, keek hem aan en draaide haar hoofd snel weer opzij naar mij. 'Ja dat. Nog nooit. En hij wist dat ik het eigenlijk met hem wilde doen. Dit briefje heb ik op zijn auto achtergelaten. Stom van me, ik weet het, maar ik... nou ja, ik heb het gedaan.'

Ze maakte haar tas open en haalde er een gekreukeld paars papiertje uit. In keurige blokletters had ze geschreven:

Meneer Falk, Laat me alstublieft met rust. Karen Nichols

'De volgende keer dat ik naar de club ging,' vertelde ze,'kwam ik terug bij mijn auto en had hij hot onder do ruitenwisser gedaan, precies zoals ik het op zijn auto had achtergelaten. Als je het omdraait, kun je zien wat hij heeft geschreven.' Ze wees op het briefje in mijn hand.

Ik draaide het om. Op de achterkant had Cody Falk één enkel woord geschreven: nee.

Ik begon echt een hekel te krijgen aan die eikel.

'En gisteren?' Ze kreeg tranen in haar ogen en slikte een paar keer. Een ader klopte heftig in haar zachte, witte hals.

Ik legde een hand op de hare en ze kneep er krampachtig in. 'Wat heeft hij gedaan?' drong ik aan.

Ze zoog lucht naar binnen en ik hoorde een vochtig gorgelen in haar keel. 'Hij heeft mijn auto vernield.'

Bubba en ik keken allebei met een ruk opzij naar de glimmende groene Volkswagen bij het hek van het schoolplein. Dat ding kwam zo te zien zo uit de fabriek en van binnen rook hij vast nog naar een nieuwe auto. 'Die auto?' zei ik.

'Wat?' Ze volgde mijn blik. 'O nee, nee. Dat is Davids auto.' 'Een man?' zei Bubba. 'Een man met zo'n auto?'

Ik schudde mijn hoofd naar hem.

Bubba fronste zijn wenkbrauwen, richtte zijn blik op zijn legerlaarzen en trok zijn knieën op.

Karen bewoog haar hoofd alsof ze uit haar gedachten ontwaakte. 'Ik heb een Corolla. Ik wilde de Camry, maar die konden we niet betalen. David is bezig met het opzetten van een eigen zaak en we moeten allebei onze studielening nog aflossen, dus heb ik de Corolla genomen. En die is nu kapot. Hij heeft er zuur over gegoten. Hij heeft de radiateur doorboord. Volgens de garage heeft hij suikerstroop in de motor gedaan.'

'Heb je aangifte gedaan?'

Ze knikte, en er ging een rilling door haar slanke lichaam. 'Ik kan niet bewijzen dat hij het heeft gedaan. Hij heeft de politie verteld dat hij die avond naar de film was, en mensen hebben hem naar binnen en weer naar buiten zien gaan. Hij...' Haar gezicht vertrok en werd rood. 'Ze kunnen niets doen, en de verzekeringsmaatschappij wil de schade niet dekken.'

Bubba tilde zijn hoofd op en kook me aan.

'Waarom niet?' vroeg ik.

'Omdat ze mijn laatste betaling niet hebben ontvangen. En ik... ik heb echt betaald. Ik heb het geld drie weken geleden op het postkantoor gestort. Ze zeggen dat ze me een briefje hebben gestuurd, maar dat heb ik niet ontvangen. En... en...' Ze liet haar hoofd hangen en tranen drupten op haar knieën.

Ze had een verzameling knuffelbeesten, dat wist ik vrij zeker. Op de bumper van haar vernielde Corolla zat een lachend gezichtje of een visje. Ze las boeken van John Grisham, luisterde naar zoete rockmuziek, ging graag naar verlovingen en had nog nooit een film van Spike Lee gezien.

Ze had nooit gedacht dat zoiets haar zou kunnen overkomen.

'Karen,' zei ik zacht, 'welke verzekeringsmaatschappij heb je?'

Ze tilde haar hoofd op en veegde met de rug van haar hand haar tranen weg. 'State Mutual.'

'En op welk postkantoor heb je dat geld gestort?'

'Nou, ik woon in Newton Upper Falls,' zei ze, 'maar ik weet het niet precies meer. Mijn vriend?' Ze keek naar haar smetteloos witte gympen alsof ze zich geneerde. 'Hij woont in Back Bay en ik ben vaak bij hem.'

Ze zei het alsof het een zonde was, en ik vroeg me af waar zemensen zoals zij kweekten, en als er een zaadje bestond, hoe ik er dan aan kon komen als ik ooit een dochter kreeg.

'Ben je wel vaker te laat met betalen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nooit.'

'Hoe lang ben je daar al verzekerd?'

'Sinds mijn afstuderen. Zeven jaar.'

'Waar woont Cody Falk?'

Ze legde de muis van haar handen tegen haar ogen om te voelen of ze droog waren. Ze was niet opgemaakt, dus was er niets uitgelopen. Ze had de onopgesmukte schoonheid van een vrouw in een Biotherm-advertentie.

'Dat weet ik niet. Maar hij is elke avond om zeven uur in de fitnessclub.'

'Welke is dat?'

'De Mount Auburn Club in Watertown.' Ze beet op haar onderlip en probeerde te glimlachen. 'Ik voel me zo belachelijk.'

'Karen,' zei ik, 'je hoort niet lastiggevallen te worden door

mensen zoals Cody Falk. Hoor je me? Dat verdient niemand. Hij is een slecht mens en je hebt dit echt niet over jezelf afgeroepen. Dat heeft hij gedaan.'

'Ja?' De glimlach brak nu moeizaam door, maar angst en verwarring zwommen nog steeds in haar ogen.

'Ja. Het is een rotzak. Hij vindt het leuk om mensen bang te maken.'

'Dat is waar,' beaamde ze. 'Je ziet het in zijn ogen. Op een avond dreef hij me in het nauw op het parkeerterrein, en hoe zenuwachtiger ik werd, des te meer hij ervan leek te genieten.'

Bubba grinnikte. 'Wacht maar tot wij bij Cody langsgaan. Dan zullen we nog weieens zien wie er peentjes zweet.'

Karen Nichols keek naar Bubba en heel even leek ze medelijden te hebben met Cody Falk.

Van kantoor belde ik mijn advocaat, Cheswick Hartman.

Karen Nichols was weggereden in de kever van haar vriendje. Ik had haar opdracht gegeven om direct naar haar verzekeringsmaatschappij te rijden en een nieuwe cheque af te geven. Ze had gezegd dat ze de schade niet wilden vergoeden, en ik had haar verzekerd dat ze van gedachten veranderd zouden zijn tegen de tijd dat zij zich meldde. Ze vroeg zich hardop af of ze

 mijn honorarium wel kon betalen en ik zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken omdat ik de klus in één dag geklaard zou hebben.

'In één dag?'

'In één dag,' bevestigde ik.

'Maar hoe gaat het dan met Cody?'

'Van Cody hoor je nooit meer iets.' Ik deed haar portier dicht en ze reed weg, zwaaide nog even bij het eerste stoplicht.

'Zoek "schattig" eens op in het woordenboek,' zei ik toen we op mijn kantoor waren. 'Kijk eens of er een foto van Karen Nichols bij de beschrijving staat.'

Bubba keek naar het stapeltje boeken in de vensterbank. 'Hoe weet ik welk boek het woordenboek is?'

Cheswick kwam aan de lijn en ik vertelde hem van Karens problemen met haar verzekeringsmaatschappij.

'Ze heeft de premie altijd betaald?'

'Altijd.'

'Geen probleem Het is een (^orolla?'

'Ja.'

'Wat kost zo'n ding, vijfentwintigduizend dollar?'

'Maak er maar veertien van.'

Cheswick grinnikte.' Bestaan er echt zulke goedkope auto's?' Voor zover ik wist, had Cheswick zelf een Bentley, een Mercedes VI0 en twee Range Rovers. Als hij niet op wilde vallen tussen het plebs reed hij in een Lexus.

'Ze betalen de schade,' beloofde hij.

'Ze zeiden van niet,' zei ik, gewoon om hem een beetje op stang te jagen.

'En mij dwarsbomen? Als ik ontevreden de telefoon neerleg, weten ze dat ze voor minstens vijftigduizend het schip in gaan. Ze betalen,' herhaalde hij.

'Wat zei hij?' vroeg Bubba nadat ik had neergelegd.

'Hij zegt dat ze betalen.'

Hij knikte. 'En Cody ook, ouwe gabber. Cody ook.'

Bubba ging terug naar zijn magazijn om een of ander zaakje af te handelen, en ik belde Devin Amronklin, een van de weinige smerissen in deze stad die nog met me willen praten.

'Moordzaken.'

'Zeg het alsof je het meent, kerel.''Hé hé. Als dit niet de numero uno persona non grata van de politie in Boston is. Ben je de laatste tijd nog aangehouden?'

'Nee.'

'Dan heb je mazzel. Je hebt geen idee wat sommige van mijn collega's graag in je kofferbak willen vinden.'

Even deed ik mijn ogen dicht. Het was nou niet bepaald handig om bij de politie voor kampioen klootzak door te gaan.

'Alsof jij popi Jopie bent,' zei ik.' Jij bent degene die een collega-smeris de handboeien heeft omgedaan.'

'Niemand heeft me ooit aardig gevonden,' zei Devin, 'maar de meesten zijn bang voor me, dus ik maak me niet druk. Van jou weet iedereen datje nog geen deuk in een pakje boter kunt slaan.'

'Hoezo, iedereen?'

'Wat is er?'

'Ik wil dat je Cody Falk voor me natrekt. Strafblad, alles wat met stalking te maken heeft.'

'En wat krijg ik ervoor?'

'Eeuwige vriendschap?'

'Een van mijn nichtjes,' zei hij, 'wil de hele Beanie Babies- verzameling voor haar verjaardag.'

'En jij wil niet naar de speelgoedwinkel.'

'En ik betaal nog steeds een bom alimentatie voor een kind dat niet met me wil praten.'

'Dus jij wil dat ik alle Beanie Babies ga kopen.'

'Tien is wel genoeg.'

'Tien?' zei ik. 'Je bent niet goed - '

'Falk met een F?'

'De F van fiksen,' zei ik en hing op.

Devin belde een uur later terug met de mededeling dat ik de Beanie Babies de volgende avond naar zijn huis moest brengen.

'Cody Falk, drieëndertig. Geen veroordelingen.'

'Maar wel...'

'Maar wel,' zei Devin, 'gearresteerd wegens overtreding van een straatverbod, aangevraagd door ene Bronwyn Blythe. Aanklacht ingetrokken. Gearresteerd wegens aanranding van Sara Little. Aanklacht ingetrokken omdat Miss Little weigerde te getuigen en naar een andere staat verhuisde. Genoemd als verdachte van de verkrachting van ene Anne Bernstein, opgeroepen voor verhoor. Nooit een aanklacht ingediend omdat Miss

Bernstein weigerde proces-verbaal te laten opmaken, zich aan een medisch onderzoek te onderwerpen of haar belager te identificeren.'

'Gezellige kerel,' zei ik.

'Een echte lieverd, ja.'

'Is dat alles?'

'Hij heeft een verleden als jeugddelinquent, maar die informatie is vertrouwelijk.'

'Uiteraard.'

'Valt hij weer iemand lastig?'

'Misschien,' zei ik voorzichtig.

'Draag handschoenen.' Met die woorden hing Devin op.