Hoofdstuk 17

We namen de kleine Volkswagen, omdat de stationcar weer begon te pruttelen en ik had weinig zin aan de kant van de weg op een monteur te moeten zitten wachten. Ik moest het stoeltje achteruit schuiven om ruimte voor mijn benen te vinden. Sheila ging naast me zitten.

Het kostte me enige moeite me te herinneren waar de achteruit zat in deze versnellingsbak, maar ze bood me geen hulp aan. Ze bleef zwijgen toen we wegreden. Toen ze eindelijk sprak, klonk haar stem afkeurend.

'Je wist het?'

'Dat het Horst Wessel-lied voor mevrouw Head bedoeld was en niet voor haar man? Laten we zeggen dat ik erop gokte.'

'Waarom?'

'Head werd niet gevolgd, weet je nog? Dat was het eerste wat we zijn nagegaan. Als ze probeerden om hem tot actie te dwingen, zouden ze hem dan op eigen houtje door de stad laten rondrijden?'

'Oh.'

'En dan,' zei ik, 'hadden we het exotische kostuum van Catherine.'

Sheila keek snel naar me.

'Maar ze was toch duidelijk gekleed om een man te amuseren, geen vrouw!'

'Zo is het,' zei ik. 'Met de nadruk op duidelijk. Waarom zou ze de moeite nemen zich helemaal op seks aan te kleden voor de arme oude Ernest, als hij het doelwit was? Ze had hem al gek van angst gemaakt, ze hoefde hem niet ook nog eens te verleiden. Een hondenzweep was alles wat ze voor Ernst nodig had. Maar wij hadden onze neus erin gestoken; ze kon een bezoekje van ons verwachten. En wij hadden Ernest gevolgd, weet je nog? Max hield ons stellig in de gaten. Hij moet gerapporteerd hebben dat we ons aan het verkeerde lid van de familie Head gehecht hadden. Nou ja, als wij dachten dat hij de belangrijke figuur was, zou Catherine ons geen desillusie bezorgen, dus ze zocht haar mooiste nylons en negligé bij elkaar om het er op te doen lijken dat ook zij belangstelling had voor een man aan de overkant en geen vrouw.'

'Dat moet haar wel moeilijk gevallen zijn,' zei Sheila droogjes. 'Net te doen of ze belangstelling voor een man had, bedoel ik.'

Ik zei: 'Zolang ze er voor kon zorgen dat wij achter Ernest aanjoegen, had zij Gerda voor zich zelf. Dat is het principe waar ze van is uitgegaan. Ik had haar een beetje in de war gebracht toen ik dat mooie liedje met haar meezong - zodat ik er meteen als een veelbelovende inlichtingenbron begon uit te zien - maar toen we dat misverstand eenmaal hadden opgehelderd, speelde ze het verder volgens haar oorspronkelijke opzet.'

'Maar dat wou je mij niet vertellen,' zei Sheila grimmig. 'Jij liet me vanochtend praktisch een zonnesteek krijgen met het schaduwen van Ernest, terwijl je de hele tijd wist ...'

'Dat heeft je de moeite bespaard voor Max toneel te spelen,' zei ik'

'Ik had er wel op gerekend dat hij zou nagaan of we in het aas hapten. En ik wist ook niet hoe gevoelig jouw geweten zou zijn.'

'Geweten?' Sheila keek me verbaasd aan. 'Wat heeft mijn geweten hiermee te maken?'

Ik zei: 'Je bent vanmiddag niet snel, Dunne. Al die zon moet je op je hersens geslagen zijn. Ik heb Gerda gisteravond aan die blonde barracuda toegeworpen. Herinner je je dat niet? Ik keek haar aan en vertelde haar bijna rechtstreeks dat ze één dag had om zonder gestoord te worden op Gerda te werken. En laten we nu eens gaan kijken wat ze er van terecht heeft gebracht.'

Sheila wilde iets zeggen, maar veranderde van gedachten.

Ik stuurde Sheila in de richting van Suguaro Heights. Toen we het huis naderden, werd ik even ongerust. Alles hing ervan af of de bouwvakkers zaterdags op het middaguur ophielden. Als ze er de hele dag waren geweest, zouden we ergens anders moeten zoeken en dan was het moeilijk te bepalen waar we moesten beginnen. Nou ja, het was niet essentieel dat we de plaats van de misdaad vaststelden, maar het zou op die manier allemaal veel netter zijn.

Toen we het deel van de nieuwbouwwijk naderden waar men nog aan het bouwen was, zag ik dat de half afgebouwde huizen allemaal verlaten waren, afgezien van een paar kinderen die op de zandbergen speelden die daar door de bulldozers waren opgeworpen. De garage waarin ik de vorige avond een onplezierig uur had doorgebracht, zag er in het afnemende daglicht anders uit, ruw en nieuw en onaf. Ik parkeerde de VW om de hoek, nam de .22 over van Sheila en vertelde haar wat ze moest doen. Toen sloop ik geruisloos naar de zijdeur van de garage en wachtte tot ze haar deel van het spel zou spelen.

Ik hoorde haar lachen en ademloos naar de roldeur aan de voorkant rennen. Haar stem bereikte me, hoog en kinderlijk: 'Hee, jongens, laten we 's kijken wat hier in zit!'

Terwijl ze aan de deurknop aan de voorkant rammelde, duwde ik de zijdeur open en stapte naar binnen. Het lukte prachtig. Max stond uitgebreid de andere kant uit te kijken. Ik was er natuurlijk niet zeker van geweest dat hij hier zou zijn, maar ik had er op gehoopt en hij was geen man bij wie ik wilde binnenstappen zonder een beetje in het voordeel te zijn.

Hij voelde mijn aanwezigheid, draaide zich om en tastte in zijn hemd, maar bleef staan toen hij Heads lange .22 op zich gericht zag.

'Rustig aan,' zei ik. Ik verhief mijn stem. 'Okay, Dunne. Alles onder controle. Hou je ogen open, daarbuiten.'

Max keek naar het pistool. 'Dat wapen lijkt me niet nodig, meneer Evans,' zei hij.

'Nee, natuurlijk niet,' zei ik. 'Ik heb je vriendinnetje al gezegd, als er genept wordt, gaat de zaak niet door. En wat dacht je hiervan?'

Ik wees op de vrouw die vastgebonden zat op de stoel waar ik de vorige avond had gezeten. Mevrouw Gertrude Head, eens de belle van het Derde Rijk, hing slap in haar touwen. Ze droeg alleen een paar sandalen en een roze pantalon, zo'n goedkope, nauwe, taps toelopende pantalon die de plaats heeft ingenomen van de ouderwetse ochtendjas waarin mijn moeder kookte en schoonmaakte. Ik neem aan dat dit onder het hoofdstuk vooruitgang viel. Mevrouw Head was blijkbaar bij verrassing thuis overvallen. In haar donkere haren zaten krulspelden, waarvan er sommige waren losgeraakt. Ze was geheel dood.

Tja, ze hadden haar ook niet los kunnen laten, omdat ze dan had kunnen praten. Misschien was ze er ook wel blij om geweest, na alles wat ze haar hadden aangedaan. Doe het snel, had Ernest Head gezegd, maak er een eind aan.

Het was niet snel gegaan, maar er was tenminste een eind aan gemaakt. De tot op het bot doorlopende brandwond op het voorhoofd leek me een onnodig ornament. Max bewoog zich. 'We kregen de inlichtingen onverwachts. We waren van plan het je zo gauw mogelijk te vertellen als we ...'

'Tuurlijk,' zei ik. 'Tuurlijk, jullie zouden het mij komen vertellen. Zo gauw jullie von Sachs uit Mexico zouden hebben, zouden jullie het me komen vertellen. Ik wed dat Catherine al onderweg is.' Zijn gezichtsuitdrukking vertelde me dat ik gelijk had. Ik zei: 'Jij moest hier wachten om met mij af te rekenen - je wist dat ik hier zou komen - en om de bewijsstukken hier weg te werken; later zou je je bij haar voegen. Nou, vergeet die gelukkige hereniging maar, Max.'

'Wat ga je met me doen?'

'Je hebt een keus,' zei ik, 'als je me rustig je revolver geeft, haal ik hier een paar mensen naar toe die je bewaken, zodat je niet tussenbeide kunt komen. Aan de andere kant, als je het niet kunt nalaten je onder je oksel te krabben; tja, op die manier kunnen we het ook spelen.'

'Je schiet niet.' Zijn gegroefde gezicht stond smalend. 'Dat durf je niet! Je bent een Amerikaanse agent. We hebben niets gedaan ten nadele van Amerika.'

'Ik geloof dat we wel ergens een wet hebben tegen moord,' zei ik. 'Maar dat zou ik 's moeten nagaan.'

'Moord? Als ik een nazi-slet afmaak die illegaal het land is binnengekomen . .

Ik zei: 'Max, je begaat een fout, mijn vriend. Je haalt die revolver nooit.'

Zijn diepliggende ogen staarden me aan, tartten me iets te doen. Zijn hand gleed onder zijn hemd. Ik schoot hem nauwkeurig door het voorhoofd en hij stortte stukje bij beetje in elkaar, als een marionet waarvan de draden worden losgelaten. De kleine .22 patroon maakte een hoop lawaai in de gesloten garage, maar ik betwijfelde of het buiten ver gehoord zou worden.

Maar Sheila had het natuurlijk wel gehoord. Ze stond buiten op me te wachten. Ze zag er bleek uit. 'Heb je hem gedood?' Ik knikte en ze zei beschuldigend: 'Je wist al dat je dat zou gaan doen toen je zei dat ik Heads pistool moest meenemen!.

Ik zei: 'Het is altijd een mogelijkheid als je te maken hebt met mensen als Max. Als het moest gebeuren, wilde ik de buurt niet wakker maken met het lawaai van een grote .38.' Ze likte haar lippen. 'Maar het zijn geen vijanden, Eric! Ik bedoel, ondanks hun methode ... ik bedoel, hoe kun je rechtvaardigen dat je ...' Haar stem stierf weg.

'Ik weet wat je bedoelt,' zei ik. 'En ik heb de man de keus gelaten, wat kon ik anders doen? Hij was daar om ons tegen te houden of in elk geval op te houden. Daarom had ze hem achtergelaten en is ze er alleen vandoor gegaan.'

'Dat weet je niet zeker!'

'Hij ontkende het niet,' zei ik. 'En hij was bereid zich op te offeren om ons uit de buurt van Catherine te houden; hij wilde zich niet gevangen laten nemen. Ik was niet van plan met hem te gaan stoeien en het risico te lopen door hem gedood te worden. Trouwens, je moet de dingen niet zo snel voor waar aannemen.'

'Wat neem ik dan voor waar aan?' vroeg ze.

'Je ziet Max en Catherine als agenten van een serieuze anti-nazigroep, met oude grieven, zoals de mensen die Eichmann te pakken hebben gekregen, nietwaar?'

'Grieven! Dat is wel wat zacht uitgedrukt! Je kunt het ze nauwelijks kwalijk nemen dat ze zich zo voelen nadat...' Ze zweeg en keek me fronsend aan. 'Zijn ze dat dan niet?

Dat zeiden ze toch.⁷

'Catherine zegt een heleboel dingen,⁷ zei ik. 'En misschien spreekt ze ook af en toe de waarheid, maar we hebben geen bewijs dat dit de waarheid is.'

Sheila gooide eruit: 'Je rationaliseert maar wat! Dat zeg je alleen maar omdat je hem hebt neergeschoten!⁷ Ik zuchtte. 'Tuurlijk.'

'En Gerda? Die is zeker ook dood?'

Ik zei: 'Ja, ze is dood.'

'Dat wist je al, nietwaar?'

Ik zei: 'Laten we de ruzie voortzetten in de auto, als het jou hetzelfde blijft. We hebben nog het een en ander te doen. We moeten opbellen en iemand zoeken die die lijken kan opruimen, zonder er te veel ruchtbaarheid aan te geven. Ik benijd ze niet. En dan moeten we onze spullen bij het motel ophalen en achter juffrouw Smith aan gaan.'

Ik reikte naar Sheila's arm om haar over het ruwe terrein rond het half afgebouwde huis te leiden. Ze trok haar arm terug, maar toen we in de Volkswagen zaten, haalde ze diep adem en keek me aan.

'Neem me niet kwalijk. Ik deed wel een beetje ... kinderachtig. Het was alleen zo onverwacht.'

Ik zei: 'In die oude films was het altijd fijn, daar droegen de brave jongens een witte hoed en de slechte jongens een zwarte hoed.'

Ze glimlachte, maar het was duidelijk dat ze er niet helemaal zeker van was welke kleur mijn hoed moest hebben. Het is een vraag die ik me zelf ook wel eens gesteld heb. Even later hield ze op met glimlachen en fronste.

'Maar hoe denk je die vrouw nu te achterhalen?' vroeg ze bezorgd. 'Ze heeft misschien al een voorsprong van een paar uur.'

Ik zei: 'Je hebt niet veel vertrouwen in de oude maestro. We weten zo ongeveer waar ze heengaat, nietwaar? Er loopt maar één weg naar Mexico die ze redelijkerwijs kan nemen. En een van de inlichtingen die ik bij de grens heb opgedaan en die ik verzuimd heb met haar te delen, is het feit dat de internationale grens bij Antelope Wells zaterdagsmiddags dichtgaat - hij is een paar uur geleden gesloten. Ze kan niet zo snel in New Mexico beland zijn, nadat ze Gerda onderhanden hebben genomen, om de grens nog geopend aan te treffen. En hij gaat pas maandagochtend weer open. Tegen die tijd liggen wij in de heuvels boven het stadje uit te kijken hoe ze langs rijdt.'