HET GEHEIM WORDT OPGEHELDERD.

Toen het nieuws van de arrestatie van Snackley in Bayport bekend werd, waren de jonge Hardy's de helden van de dag. Tony Prito werd door alle h. b. s. 'ers benijd om de rol, die hij gespeeld had.
„Die Tony is toch maar een bofferd, " klaagde Chet Morton, toen de jongens de volgende middag in de schuur achter het huis van de Hardy's zaten. De schuur, die als gymnastiekzaal was ingericht, diende bij gewichtige gelegenheden tot vergaderzaal voor de jongens.
„We moesten een motorboot hebben, " zei Frank. „Geloof maar gerust, dat ik er meer dan eens naar heb verlangd, dat jullie allen bij ons waren. "
„En krijg jij de beloning die uitgeloofd is voor het vangen van Snackley?" vroeg Phil Cohen.
„Niet de hele som. Vader krijgt de helft. Joe en ik delen de rest. "
„Lieve help, wat zullen jullie rijk worden. Wat gaat er nu met Snackley gebeuren?"
„Hij zal wel op de elektrische stoel terechtkomen, " antwoordde Frank mat.
„Waarom?"
„Hij heeft Felix Polucca, de vrek vermoord. "
„Heeft hij hem vermoord?"
„Ja. Dat ontdekte Vader tijdens zijn onderzoek. Vader had van het begin af een vermoeden, dat er een verband moest bestaan tussen Snackley en het huis op de rots, vooral toen hij te weten kwam, dat Snackley en Polucca nog familie van elkaar waren. Hij toog op onderzoek uit, maar de smokkelaars zagen hem en namen hem gevangen. "
„Hoe zit het met die man, die ze in de kelder gevangen hielden?" vroeg Biff Hooper. „Zei je niet, dat Snackley juist op het punt stond hem dood te maken, toen je vader hem redde?"
„Dat was die jonge kerel, die we een tijdje geleden in de baai redden. De kerel, die ons vertelde dat hij Jones heette.
Het was natuurlijk niet zijn ware naam, want hij heet Yates en hij was een van de smokkelaars. "
„Waarom zat Snackley hem die dag achterna?" vroeg Perry Robinson.
„Het schijnt, dat Yates woedend werd omdat ze hem niet het volle part van zijn aandeel in de laatste smokkelzaak wilden uitbetalen en toen dreigde hij Snackley aan de politie te verraden. De smokkelaars sloten hem op, maar hij wist in een van de motorboten te ontsnappen en dus gingen ze hem achterna, tot ze hem inhaalden. Ze dachten, dat ze hem bij die ontploffing waren kwijtgeraakt, of dat hij verdronken was, maar Joe en ik slaagden erin hem aan wal te brengen. We lieten hem in de boerderij van Kane achter, maar de smokkelaars gingen er de volgende dag naar toe en ontvoerden hem. Daarna hielden ze hem in de kelder van het huis van Polucca gevangen. "
„Ik begrijp nog altijd niet de bedoeling van die kreten en gillen, die we bij ons eerste bezoek aan dat spookhuis hoorden, " zei Phil Cohen.
„Dat was alleen maar om ons bang te maken en ons uit de buurt te houden. Een van de mannen van de bende is niet goed wijs en ze lieten hem daar wonen en iedere keer, dat iemand in de buurt kwam, begon hij te gillen en te schreeuwen om de ongewenste bezoeker bang te maken. Hij was ook degene die onze gereedschappen gapte, " legde Frank uit.
„Maar na ons bezoek daar werden ze bang voor een onderzoek, " voegde Joe eraan toe, „en dus lieten ze De Rooie en zijn vrouw en een van hun mannen daar wonen, zogenaamd als pachters. "
„Dus waren er per slot van rekening geen spoken, " riep Jerry Gilroy uit.
„Zelfs geen schim van een spook, " zei Frank lachend. „Snackley bekende alles vanmorgen. De hele bende zit achter de tralies, zelfs Li Chang. Yates, de jonge kerel, die ze zo lang gevangen hielden, vertelde eerst het hele verhaal. Hij legde haarfijn uit hoe lang het smokkelen al aan de gang was, hoe Snackley, na Polucca gedood te hebben, het huis gebruikte, hoe hij de tunnels in de rots maakte... alles. Het schijnt, dat Polucca met de aanleg van dié gangen begonnen is, met de bedoeling er zelf voor smokkelen gebruik van te maken. Toen alles klaar was, riep hij Snackley, maar Snackley had geen zin om wat ook met een ander te delen, dus vermoordde hij de oude man, nam zijn geld en bracht de smokkelaarsbende hier. "
„Heeft Yates dat allemaal verteld?"
„Hij vertelde zo veel, dat Snackley inzag, dat hij niet langer kon blijven bluffen en dus gaf hij alles toe. "
„Lieve help!" zei Chet met een zucht. „Heb ik even pechgehad! Ik was daar wel op tijd om me door die halve gare de stuipen op het lijf te laten jagen, om door De Rooie uitgekafferd en weggestuurd te worden en nu heb ik het slot van de pret gemist. "
„Zo prettig was het anders niet, " zei Joe. „Het leek ons helemaal niet leuk toen de smokkelaars ons in de grot te pakken kregen op het ogenblik waarop we Vader gingen bevrijden. "
„En het was ook niet leuk toen we ons op die zolder verstopt hadden en de kogels door de vloer kwamen, " voegde Frank eraan toe. „Ik dacht ieder ogenblik, dat de volgende kogel raak zou zijn. "
„Nee, dat moet beslist niet leuk zijn geweest, " gaf Chet toe. „Je hebt iedere cent van de uitgeloofde beloning dubbel en dwars verdiend. "
„Zodra we het geld hebben, trakteer ik jullie allemaal op een lekker etentje, " beloofde Joe.
„Hoera!" riep Chet uit. „Dat 's niet gek!"
De jonge Hardy's hielden hun woord. Kort nadat ze het geld ontvangen hadden, met een indrukwekkende plechtigheid en gelukwensen van de detectives van de regering, die al zo lang geprobeerd hadden Snackley achter de tralies te krijgen, gaven ze in de schuur een diner, dat al dergelijke feestelijkheden in de geschiedenis van Bayport in de schaduw stelde.
„Ik hoop, dat Frank en Joe iedere week een geheim oplossen, " zei Chet, die aan zijn derde ijsje zat. „En ik hoop ook dat ze ieder succes op dezelfde manier zullen vieren. "
De jonge Hardy's zouden niet iedere week een geheim oplossen, maar het duurde niet lang of ze waren in nieuwe avonturen betrokken, die even spannend waren als de vorige.
Tony Prito, die door al zijn kameraden benijd werd wegens zijn aandeel in de oplossing van het geheim, likte het laatste stukje ijs op en zei:„Eens vroeg ik mijn vader een auto te kopen en in plaats daarvan kocht hij een motorboot. Nu wil hij de boot verkopen en een auto kopen. Daar komt niets van in! Ik heb met die boot in één dag meer plezier beleefd dan ooit te voren sinds we in de Verenigde Staten zijn. "
EINDE