Hoofdstuk 8

Met bonkend hart wachtte Alaric op Tamsins reactie. Het had hem nog nooit zo’n moeite gekost zijn verlangens te bedwingen. Ergens was hij woest dat ze de muur had afgebroken die hij rond zichzelf had opgetrokken. De muur die hij had versterkt toen hij er de noodzaak van had ingezien zijn affaires kort en ongecompliceerd houden.

Zoiets als dit had hij nog nooit meegemaakt. Dit was veel meer dan een handigheidje om van andere vrouwen af te zijn. Meer dan een truc om iemand in de gaten te houden die misschien – hoogst onwaarschijnlijk – samenspande met lui die uit waren op het ondermijnen van de democratie. Dit was intens hongerig verlangen, en hij werd er zo door verrast, dat het zijn woede overstemde

Bedwelmd door haar heerlijke geur boog hij zijn hoofd en drukte zijn neus in de holte van haar hals. Als dat te opdringerig was, kon hem dat niet schelen. Vanaf het moment waarop ze als een ingetogen sirene haar opwachting had gemaakt, smachtte hij naar haar. En de aanblik van haar met de zowel om zijn vrouwelijke veroveringen als provocerende artikelen bekendstaande journalist, was hem te veel geworden. Hij was haar gaan claimen, niet omdat hij het mogelijke lekken van gevoelige informatie had willen voorkomen, maar omdat hij haar tête à tête met die man niet had kunnen verdragen…

Hij proefde haar door haar zachte huid met zijn tong te strelen en voelde haar tegen zich aan sidderen.

‘Alaric!’

‘Hm?’ Haar beverige uitroep mocht een protest zijn, hij beschouwde het als een aanmoediging. ‘Ik kus je niet…’ fluisterde hij. ‘Dit is geen kus.’ Zijn geknabbel aan haar oorlelletje deed haar tegen hem aan schokken. De manier waarop ze haar buik tegen zijn erectie drukte, was als een zoete marteling. Als ze nog eens zou bewegen…

‘Alaric. Nee.’

Haar hese verzuchting klonk eerder als een aansporing dan als een afwering, dus beroerde hij ook het tere plekje onder haar oor met zijn tanden. Hij vond zijn beloning in de ruimte die ze hem kreunend bood door haar hoofd scheef te houden, maar het was niet genoeg. Na een paar zachte beetjes in haar hals trok hij zich een stukje terug om haar borsten te kunnen omvatten. Hoog, vol en stevig pasten ze volmaakt in zijn handpalmen.

Terwijl hij ze genietend betastte, verraste Tamsin hem door zijn hoofd naar zich toe te trekken en onstuimig haar lippen op de zijne te drukken. Toen ze een beetje onhandig maar vurig haar tong in zijn mond wrong, was het zijn beurt om te kreunen. Ze kuste hem zowel verleidelijk als onschuldig, waardoor hij niet anders kon dan zich aan het parende tongenspel overgeven.

Daarbij kon hij het niet laten haar tepels te strelen en zijn knie tussen haar benen te drukken. Dat ze direct haar bekken tegen zijn dij duwde, maakte hem gek van begeerte. Hij verbrak de kus en reikte om haar heen. Op de tast vond hij de rits van haar jurk. Langzaam trok hij die omlaag. Ze hapte naar adem, maar protesteerde niet. Ook niet toen hij haar borsten uit het strakke lijfje bevrijdde. Ze droeg nota bene geen strapless beha. Wie had dat gedacht van de keurige doctor Connors?

Niet dat hij klaagde. Hij bewonderde haar perfect gevormde, roomblanke rondingen met fier opgerichte roze tepels. Hoewel hij smachtte haar de zijne te maken, boog hij eerst zijn hoofd om ze te liefkozen. Nog voor hij goed wel haar ene tepel met zijn lippen had beroerd, voelde hij haar klauwende handen op zijn schouders, alsof ze niet langer zonder steun kon blijven staan. Verrukt van haar rillingen ging hij door.

‘Hou op met plagen,’ hoorde hij haar even later steunend uitbrengen. Toen hij opkeek, zag hij haar moeizaam slikken. ‘Doe… Doe het gewoon.’

Hij hield haar wazige blik even gevangen, voordat hij haar andere tepel met zijn tong omcirkelde. Het was een genot haar te horen kreunen, toen hij er zachtjes aan zoog. Om nog maar te zwijgen van hoe ze hem met ongedurige heupbewegingen in alle staten van opwinding bracht. Ze was zo ontvankelijk, dat hij zich afvroeg of hij haar op deze manier al tot een orgasme zou kunnen brengen. Bij de sensuele beetjes in haar tepels voelde hij haar in elk geval verstrakken.

Niet in staat het langer te rekken richtte hij zich op en begon de rok van haar jurk op te sjorren. Het was een verrassende ontdekking dat ze er zijden kousen onder droeg. Hij bracht zijn vingers langzaam hoger over de gladde stof tot hij boven aan haar slanke dijen op even gladde blote huid stuitte. O, het zou heerlijk zijn haar op een bed te vlijen en haar in al haar sexy glorie uitgebreid te bekijken.

Alleen niet nu, want zijn verlangen was te hevig. Het zou helemaal volmaakt zijn als ze geen slipje droeg, maar dat bleek een fantasietje te veel, want zijn vingers raakten katoen. Het verbaasde hem dat ze bij de elegante jurk en sexy kousen een degelijke onderbroek had gekozen. Strijkend over de voorkant van de stof, voelde hij dat ze nat was van opwinding. Op dat moment wist hij dat ze geen gewaagd slipje nodig had om sexy te zijn omdat ze dat van nature was.

Dat bewees ze door een hand tussen hen in te wringen en aan de sluiting van zijn uniformbroek te frunniken. Omdat hij het alleen al daardoor bijna niet meer hield, greep hij haar pols. ‘Niet doen,’ beval hij schor, voor hij haar weer kuste. Hij wilde eerst haar tot een climax brengen voor hij zich – waarschijnlijk in een mum van tijd – in haar zou verliezen. Met dat voornemen liet hij zijn vingers in haar broekje glijden.

Het volgende moment verstijfde hij. Een harde explosie drong door de nevel van zijn opwinding. Het daaropvolgende ratelende knallen dat als artillerievuur klonk, verkilde zijn bloed. Pas bij de tweede luide explosie zag hij door het hoge raam kleurige lichtflitsen van vuurwerk en boog hij, heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige emoties, zijn hoofd. Enerzijds opluchting dat hij niet weer met gewapende strijd van doen had, anderzijds het overweldigende lustgevoel.

‘Wat is dat?’ hoorde hij Tamsin geschrokken vragen.

Nog even, en hij zou haar tot de zijne hebben gemaakt, en het vergde alles van zijn wilskracht dat niet alsnog te doen. Nee, als haar jurk gekreukt en mogelijk bevlekt raakte, zou iedereen kunnen raden wat er was voorgevallen. Dat er met afkeurende blikken schande van zou worden gesproken kon hij wel hebben, maar dat moest hij Tamsin besparen. Hij had het voor zijn manschappen laten afweten, en met Felix had hij gefaald. Nu moest hij het eindelijk eens opbrengen het juiste te doen.

‘Vuurwerk,’ mompelde hij, en hij schraapte zijn keel. ‘Het bal wordt besloten met vuurwerk en champagne voor een koninklijke toost.’ Hij moest gaan, besefte hij gelaten, en hij liet haar pols los voor hij met tegenzin zijn hand tussen haar benen wegtrok. Haar voelbare rilling en het tot op haar enkels terugvallen van haar jurk vervulden hem met diepe spijt. En woede om zijn heftige begeerte.

‘Draai je om,’ beval hij haar knarsetandend. Het deed hem meer dan hem lief was dat ze hem glazig aankeek – haar volle lippen gezwollen – en zich pas na enkele ogenblikken met gebogen hoofd omdraaide. Starend naar haar blote rug en de tere lijn van haar nek, voelde hij dat de verleiding hem weer bijna te machtig werd. Het was dat de uitbarsting van feeëriek groen licht buiten hem aan zijn plicht herinnerde, anders…

Doordat zijn handen beefden, kostte het hem een minuut haar jurk netjes op orde te brengen. Toen hij klaar was, liep hij stijfjes naar het raam. Hij had even tijd nodig – weg van de verleiding – voor hij zich zou kunnen vertonen. ‘Ik moet gaan.’ Hij liet de hand die hij door zijn haar had gehaald, haastig zakken. ‘Ik word verwacht, en niet verschijnen zal tot speculaties leiden.’

‘Dat begrijp ik.’

Of ze zo vlak klonk als hij dacht, kon hij door het geknal buiten en het gebonk in zijn oren niet bepalen.

‘Red jij het wel?’

Tamsin vroeg zich ontdaan af waarom Alaric haar de rug had toegekeerd en waarom hij zelfs niet even omkeek. Verloren als ze zich voelde, hunkerde ze naar een blik, een gebaar, iets. Hij, de playboy met de reputatie zijn nieuwe minnaressen gemakkelijk te laten vallen, moest aan zulke situaties gewend zijn. Híj had precies geweten wat hij deed. Zíj was degene die zich nu geen raad wist van gêne. ‘Ja, hoor,’ jokte ze, in de hoop dat het geloofwaardig klonk. Nog nahuiverend zocht ze steun tegen de muur en drukte haar dijen tegen elkaar. Wie had kunnen denken dat hij met zijn geraffineerde liefkozingen zo’n diep en heftig verlangen in haar zou wekken? Dat ze zo schandelijk wellustig tegen zijn dijbeen aan zou wrijven? Ze zo compleet in vervoering zou raken van zijn strelende vingers?

De vlammen sloegen haar uit. Het was ongelofelijk wat ze had gedaan – en nog steeds zou willen doen. Het was alsof een vreemde vrouw bezit van haar had genomen. Een sensuele vrouw die zich liet leiden door instincten waarvan zij het bestaan niet had geweten. Was dát de ware Tamsin? De Tamsin bevrijd van de terughoudendheid die haar altijd had beheerst? Of was dit het resultaat van een leven zonder liefde en seksuele drang? Ze kon zich niet heugen als kind te zijn aangehaald. In haar tienertijd was ze zelfs nooit gekust, en met Patrick was er geen sprake van enige hartstocht geweest. Misschien hadden Alarics liefkozingen een veel te lang opgekropt verlangen in haar ontketend…

Ze slaakte een diepe zucht. Weliswaar had ze zich voorgenomen die avond een nieuw begin te maken, maar het was zeker niet de bedoeling geweest zo ver te gaan.

Starend naar Alarics brede rug, schoot haar zijn bekentenis te binnen. Dat hij jaloers was en dat hij haar wilde. Was dat echt zo? Of was het een excuus om afstand te bewaren, omdat hij zich eigenlijk niet met haar had willen inlaten tijdens het bal? Bij dat laatste zou de oude Tamsin zich hebben neergelegd. De nieuwe was daar niet meer zo zeker van.

En de hete verleidingsscène? Zou hij daarop hebben aangestuurd om voor de buitenwereld de indruk te wekken dat ze een relatie hadden? Als dat zo was, waarom was hij dan zover gegaan? Dat was helemaal niet nodig geweest. Aan de andere kant, als zijn verlangen naar haar oprecht was geweest, waarom keerde hij haar nu dan de rug toe? Dat deed haar denken aan zijn eerste kus? Toen was hij na het aanstoten van haar bril ook abrupt gestopt, alsof hij zich plotseling had gerealiseerd wie hij kuste…

Had ze maar wat meer ervaring met mannen, dan zou ze het misschien begrijpen, peinsde ze kauwend op haar onderlip.

Het enige wat ze nu wist, was dat ze wilde dat hij haar vasthield en terugbracht naar de plek waar ze was geweest voor hij haar had losgelaten. Al glimlachte hij maar even, dan zou ze zich beter voelen.

Moest je haar horen! Ze was een volwassen vrouw, geen kind.

Ze schrok van de bescheiden klop op de deur.

Alaric niet. Alsof hij erop had gewacht, draaide hij zich rustig om en bekeek haar taxerend. Was het dan toch een vooropgezet plan, vroeg ze zich af, terwijl ze onder zijn aanhoudende blik onzeker haar losgeraakte haar fatsoeneerde en haar jurk een beetje gladstreek.

‘Binnen.’

Zijn stem klonk onaangedaan, alsof er niets was voorgevallen, en dat wekte nog meer wantrouwen bij haar. Zij was halfnaakt en ver heen geweest. Hij, daarentegen, had er wel voor gezorgd dat hij alles aanhield!

De binnentredende hofmeester boog. ‘Uwe Hoogheid, madam… Het spijt me u te moeten storen –’

‘Al goed,’ kapte Alaric hem af. ‘Spreek.’

‘De gasten hebben zich op het terras verzameld, Hoogheid. Het vuurwerk is over vijf minuten afgelopen.’

Tamsin zag Alaric waardig knikken. ‘Mooi, dan ben ik op tijd voor de toost,’ zei hij voor hij haar zo strak aankeek, dat haar hart begon te bonken. ‘De inspanningen op het bal waren doctor Connors even te veel. Wees zo goed haar naar haar suite te escorteren.’

Het stak haar de hofmeester met een uitgestreken gezicht te zien knikken, alsof de opdracht de normaalste zaak van de wereld voor hem was. Als Alaric de gewoonte had vrouwen in een antichambre te verleiden, zouden zijn bedienden er wel aan gewend zijn zich om zijn afgedankte minnaressen te moeten bekommeren, dacht ze, en dat ontlokte haar bijna een akelige giebel. Het was in zoverre grappig, omdat zij niet aan de vereisten voldeed. Zij had de verheven rang van minnares immers net niet bereikt. En afgedankt of niet, het zat er niet in dat het daar ooit nog van zou komen.

‘Doctor Connors.’

Het lukte haar niet Alarics vormelijke buiginkje met een even vormelijke reverence te beantwoorden. ‘Hoogheid,’ zei ze slechts, waarop hij na een kort knikje stijf als een militair op parade de kamer uit marcheerde. De illusie was ten einde, besefte ze. Assepoester kon gaan…

Alaric trok net zijn jasje uit toen er werd geklopt.

Zou dat Tamsin zijn? Zijn hartslag versnelde. Als zij uit eigen beweging naar hem was gekomen om af te maken wat ze waren begonnen, bespaarde hem dat de moeite zich te verkleden en naar haar suite te gaan. Zijn verlangen naar haar was na het meer dan opwindende voorproefje van haar fantastische lichaam te sterk om nog naar de waarschuwende stem van verantwoordelijkheid en plicht te luisteren. Zelfs het in acht nemen van discretie om haar te beschermen, kon hem gestolen worden. ‘Binnen.’

Het was een teleurstelling de chef van de veiligheidsdienst te zien binnenkomen.

‘Het spijt me u te storen, maar u hebt me instructies gegeven over de telefoongesprekken van doctor Connors.’ Hij hield een cd op. ‘Dit moet u horen.’

Alaric liet zijn jasje op een stoel vallen en balde zijn vuisten. Het lichten van Tamsins doopceel had niets opgeleverd. Ze was brandschoon gebleken, waardoor hij zijn argwaan dat ze iets van doen zou kunnen hebben met lui die de regering wilden ontwrichten, van zich af had gezet. Zeker na deze avond zou hij zich het liefst afsluiten voor een mogelijk andere waarheid, maar er stond te veel op het spel.

Hij kon zich niet veroorloven op zijn intuïtie te vertrouwen, als het om zoveel meer ging dan hem persoonlijk. Alleen al de loyaliteit die hij Raul verschuldigd was. Als de Tomas-kroniek authentiek was, diende het openbaar maken ervan heel zorgvuldig voorbereid te worden. Hij kon en mocht niet weer tekortschieten. ‘Wanneer is dit gesprek opgenomen?’

‘Net voor het bal, sir. Het heeft even geduurd voor ik het hoorde. Toen waren de festiviteiten al in volle gang en was er geen tijd meer om u in te lichten.’

‘Duidelijk.’ Onwillig de cd aan te nemen gebaarde hij naar een tafeltje. ‘Leg daar maar neer.’ Hij zag dat de man leek te willen protesteren. ‘Je kunt gaan. Dank je.’

De chef knikte na een aarzeling. ‘Ja, sir.’

Zodra Alaric weer alleen was, ademde hij langzaam uit. Hij wist dat hij zich op zijn verantwoordelijkheden moest richten, maar kon alleen maar denken aan hoe het zou zijn Tamsin weer in zijn armen te houden. Het enige wat hij wilde, was met zijn liefkozingen opnieuw de vurige reacties aan haar ontlokken die in combinatie met haar geur zijn gebruikelijke zelfcontrole om zeep hadden geholpen. Geen wonder dat het als verraad voelde de cd in de speler te stoppen…

Nog lang nadat de opname was afgelopen, bleef hij voor het raam in het duister staren. Tamsin en Patrick. Hij kende de man uit het onderzoeksrapport over haar, maar daar had hij niet uit kunnen halen dat ze minnaars waren geweest. Dat was hem nu duidelijk. Het beeld van Tamsin in bed met een andere man deed rare dingen met zijn maag. Hij moest zijn kaken op elkaar klemmen om niet met iets te smijten. Het was maar goed dat die vent ver weg in Engeland zat, anders zou hij hem mores leren!

Zoals de zelfingenomen kwast tegen haar had gesproken! Na haar als een baksteen te hebben laten vallen, verwachtte hij doodleuk dat ze hem wel weer met open armen zou ontvangen. Je moest maar durven!

Hoewel het enige voldoening schonk dat Tamsin die vlerk met ijzige stem had afgewezen, bleef hij haar maar naakt in de armen van een onbekende voor zich zien. En hij maar denken dat haar wat onhandige, maar vurige kus op onervarenheid wees. Ze had hem met haar oude-vrijsterkleren en gereserveerde gedrag aardig voor de gek gehouden. In plaats van de onschuld zelve, was ze een en al licht ontvlambare hartstocht – een geboren verleidster die hem met haar heftige reacties op zijn liefkozingen praktisch tot waanzin had gedreven…

Alaric schudde zijn hoofd en dwong zichzelf tot focussen op het andere dat hij uit het gesprek had opgemaakt. Het feit dat de authenticiteit van het document leek te zijn vastgesteld – en dat hij dus de volgende koning van Maritz zou zijn.

Ondenkbaar! Hij liet zijn vuist dreunend neerdalen op de vensterbank en verbeet de pijn, ziek van het idee zijn neef te moeten inlichten. Allemachtig, niet hij, maar de veel geschiktere Raul hoorde koning te worden! Hij was al de vervanger van zijn broer. Hoe kon hij – even ongewenst – de rol van zijn neef overnemen?

Nee, hij moest eerst maar eens met hem overleggen en voor de zekerheid een tweede test regelen. Daarnaast diende hij er zorg voor te dragen dat het nieuws niet voor de kroning uitlekte.

Het beeld van Tamsin met die journalist drong zich aan hem op. Ze hadden zo geanimeerd staan praten, dat ze hem niet aan hadden zien komen. Niet dat hij nog aan haar twijfelde. Hij kon zich niet voorstellen dat ze tegen die vent iets had losgelaten, maar als ze zich in haar enthousiasme over haar werk per ongeluk eens versprak, zouden ze de poppen aan het dansen hebben.

Alaric schudde zijn hoofd. Hoewel hij niets liever zou doen, kon hij die avond niet meer naar haar toe. Er moesten plannen worden gemaakt, en daar zou niets van komen als hij zich verloor in de verdwazende extase waarnaar hij smachtte. Hij had zijn verlangen naar haar tot nader order in toom gehouden, maar uitstel zou niet tot afstel leiden, want hij was het keerpunt voorbij.

Met die gedachte vormde zich het idee haar te isoleren tot alle regelingen waren getroffen om uit deze ellende te komen. Dat zou tijd vergen, maar was het niet juist tijd met Tamsin waar hij naar hongerde?

Juist. Had hij er toch nog voordeel van uit een oud geslacht van roofzuchtige baronnen en meedogenloze opportunisten te komen. Ontvoering zat hem bij wijze van spreken in het bloed.