Hoofdstuk 7

 

 

 

Laura was zich bewust van een ongelooflijk groene ovaal die steeds groter werd toen de helikopter landde met de behendigheid van een grote nachtvlinder. Vanuit de lucht had het met zilverwit zand omgeven eiland er uitgezien als een juweel midden in een intens blauwe zee, en ze werd geraakt door de schoonheid ervan.

Ook haar eerste helikoptervlucht had diepe indruk op haar gemaakt. Heimelijk keek ze naar Alex, die ook verrukt leek te zijn door de pracht die zich voor hem ontvouwde, en ze vroeg zich af wat voor effect deze reis op hem zou hebben. Ze had erop gestaan om met een gewone lijndienst te reizen, ‘want huishoudelijk personeel kwam niet aan in een privévliegtuig,’ zoals ze tegen Constantine had gezegd. Desondanks had er een helikopter op het vliegveld van Athene op hen staan wachten om hen naar het eiland Livinos te brengen.

Het was allemaal een beetje verwarrend geweest, en Laura merkte dat ze zich afvroeg of Constantines karakter was gevormd door het feit dat hij vanaf zijn vroege jeugd aan zo’n enorme rijkdom gewend was. Ze staarde uit het raampje naar de steeds langzamer draaiende rotorbladen. Natuurlijk was dat zo! De ervaringen in je vroege jeugd waren het belangrijkst voor je ontwikkeling. Als hij maar met zijn vingers had hoeven knippen om alles te krijgen wat hij hebben wilde, was het niet verwonderlijk dat hij nu zo autoritair en veeleisend was. Ze hield Alex’ hand stevig vast toen ze hem met zijn lievelingsbeertje tegen zijn borst geklemd uit de helikopter hielp. Hij was bang geweest dat de sjofele oude beer te kinderachtig was om mee te nemen, maar Laura had erop gestaan dat de beer meeging. Zonder zijn beer zou hij niet kunnen slapen.

Omdat ze dacht dat ze iemand haar naam hoorde roepen, keek ze op, haar ogen tot spleetjes geknepen tegen de zon. En daar, naast een terreinwagen, stond de man die de hele week haar gedachten had beheerst. Constantine! Hier! Ze kreeg een droge mond en haar hart begon onregelmatig te bonken toen hij zijn doordringende blik op haar richtte. Omwille van Alex bad ze dat deze eerste ontmoeting een succes zou zijn toen ze over het verzengend hete asfalt op de Griekse miljardair af liepen.

Constantine voelde zijn hart plotseling een sprongetje maken toen hij hen zag naderen. Door de foto’s die hij had gezien, was hij haar bewering dat de jongen van hem was serieus gaan nemen, hoewel hij eerst geprobeerd had het te ontkennen. Nu hij hem echter in levenden lijve zag, werd hij overspoeld door krachtige emoties. Als ze honderd – nee, duizend zevenjarige jongens voor zijn neus zouden zetten, zou hij deze er meteen hebben uitgepikt als een Karantinos.

Hij ademde moeizaam in toen ze dichterbij kwamen, zijn hart bonzend van een vreselijke combinatie van herkenning en spijt – dat ze vreemden voor elkaar waren, terwijl hij wist dat ze op de meest oorspronkelijke manier met elkaar verbonden waren.

Met moeite rukte hij zijn blik van Alex los en liet hem naar Laura dwalen, die hem enigszins beschroomd aankeek. En terecht. Constantines lippen krulden van minachting. Weer zo’n goedkope jurk en een paar sandalen die hun beste tijd hadden gehad, en haar haar zat in een warrige wolk om haar hoofd. Was ze hier expres gekomen om haar lage maatschappelijke positie te benadrukken, nadat ze er koppig op had gestaan om in het huis te werken als personeelslid? Hoopte ze soms dat hij een royale regeling zou treffen als ze de verschillen tussen hen zo benadrukte?

Ondanks de boosheid die hij tegenover haar voelde, was hij ook boos op zichzelf, om de onverklaarbare lust die hij voor haar voelde. Voor dit bleke en zouteloze winkelmeisje dat zijn huwelijksaanzoek had afgeslagen!

Hij zette echter een vriendelijk gezicht op toen ze naderbij kwamen. Hij was slim genoeg om te beseffen dat hij de jongen nooit voor zich zou kunnen winnen als hij openlijk kritiek op zijn moeder leverde.

‘C-Constantine,’ stotterde Laura. ‘Ik… Ik had niet verwacht dat je ons zou komen afhalen.’

‘Wat moet dat dan een aangename verrassing zijn,’ mompelde hij sardonisch, maar zijn ogen waren op het kind gericht, en hij was zich bewust van een vreemd geklop van zijn hart. ‘Hoi, Alex.’

Verward keek Alex naar Laura op. ‘Wie is dat, mam?’

Constantine ging op zijn hurken zitten om op gelijke hoogte met hem te zijn, zich afvragend of zijn zoon hem meteen zou herkennen, maar dat was natuurlijk niet zo. Had hij misschien heimelijk gehoopt dat Laura het hem al verteld had – dat er een of ander roerend tafereel zou zijn buiten de luchthaven? Die dingen gebeurden alleen in films, zei hij grimmig tot zichzelf. Dit was het echte leven.

Gewoonlijk interesseerde het hem niet wat voor indruk hij maakte – de mensen moesten hem maar nemen zoals hij was. Zijn zorgeloze houding was gebaseerd op het feit dat andere mannen altijd graag zijn vriend wilden zijn, en vrouwen zijn minnares. Nu merkte hij echter dat zijn hart snel klopte omdat hij zich een beetje zorgen maakte. Ik wil dat hij me aardig vindt, dacht hij fel. Hij moet me aardig vinden.

‘Ik heet Constantine Karantinos,’ zei hij zacht. ‘En jij gaat in het huis van mijn vader logeren.’

Alex knikte alsof hij het heel gewoon vond, en Laura dacht dat hij na alle opwinding van die dag zelfs kalm gereageerd zou hebben als hij te horen had gekregen dat hij een reis naar de maan ging maken. ‘Is het een mooi huis?’

‘Ja, het is een heel mooi huis,’ antwoordde Constantine met een zeldzaam toegeeflijke glimlach. ‘Met een groot zwembad.’

Alex knipperde met zijn ogen. ‘Bedoelt u, alleen voor ons?’

‘Alleen voor ons,’ beaamde Constantine ernstig.

Alex beet op zijn lip zoals hij altijd deed als hem iets dwarszat, en Laura voelde een steek door haar hart toen ze naar hem keek. ‘Maar ik kan niet zo goed zwemmen,’ zei hij.

Constantine vroeg zich af hoe dat kwam. ‘Dan zullen we je het moeten leren. Wil je dat?’

Alex zette grote ogen op en knikte. ‘Ja, alstublieft!’

‘Laten we dan nu maar in de auto stappen.’ Constantine hielp de jongen op de achterbank en maakte zijn gordel vast. Pas daarna deed hij een stap achteruit om Laura erlangs te laten.

Zijn ogen vernauwden zich toen ze zo dichtbij kwam dat hij een vleugje van een licht parfum kon ruiken, en hoewel het een goedkoop geurtje was, slikte hij toen hij een onverwachte golf van lust voelde.

‘Je ziet er…’ Hij liet zijn blik over haar bleke huid en haar zorgelijke gezicht glijden en zag dat ze op haar lip beet als reactie op zijn kritische blik. ‘…moe uit.’

‘Ja,’ beaamde Laura, die vond dat moe nog zwak was uitgedrukt. Ze voelde zich lichamelijk en geestelijk uitgeput. Ze had nauwelijks nog een oog dichtgedaan na die avond bij The Grapevine, en ze had ook een aantal diensten van Sarah gedraaid ter compensatie van de tijd dat ze weg zou zijn. ‘Het was een lange week.’

Heel even voelde hij een vaag medelijden. Het viel hem op dat ze wallen onder haar ogen had en dat haar bleke huid bijna doorschijnend was van vermoeidheid.

‘Ga dan in hemelsnaam in de auto zitten en ontspan je,’ zei hij bars. Hij stapte zelf in en startte de motor, terwijl de helikopterpiloot hun kleine en nogal haveloze koffers in de kofferbak legde.

‘Wauw, kom erin, mam!’ riep Alex enthousiast. ‘Hij is enorm.’

Zich ongemakkelijk bewust van haar bleke blote benen die ze zo veel mogelijk uit het zicht wilde houden, ging Laura naast haar zoon in de auto zitten. Ze zag een paar spottende zwarte ogen die via de achteruitkijkspiegel naar haar keken, en instinctief reageerde ze op die onmiskenbaar sensuele blik. Ze voelde haar hart zwak kloppen en haar huid klam worden, maar ze staarde recht voor zich uit naar zijn brede schouders, hopend dat hij haar met rust zou laten, terwijl hij Alex leerde kennen. Zou hij beseffen dat ze vastbesloten was haar verlangen naar hem te weerstaan? Er kon ten slotte niets goeds voortkomen uit een hernieuwde seksuele relatie.

‘Woont u dicht bij de zee?’ vroeg Alex.

‘Iedereen woont dicht bij zee op een eiland,’ antwoordde Constantine. ‘En als je geluk hebt zie je misschien een van de Karantinos-schepen langsvaren.’

‘Bedoelt u echte schepen?’ vroeg Alex verwonderd.

Constantine lachte. ‘Ja, hele echte. En hele grote.’

‘Dat zou ik graag willen zien,’ zei Alex verlangend, waarna hij op zijn lip beet, een gewoonte die hij onbewust van zijn moeder had overgenomen. ‘Maar mam moet werken, toch? En ze zegt dat ik niemand voor de voeten mag lopen.’

Er viel een pijnlijke stilte, en als er een donker hoekje was geweest, was Laura daar het liefst in gekropen. Ze had nooit medelijden met zichzelf gehad. Ze had altijd geaccepteerd dat ze hard moest werken. Dat hoorde er nu eenmaal bij als je alleen een kind grootbracht. Alex’ woorden riepen echter een grote afkeer van haar situatie op, en van wat het bij haar zoon teweegbracht.

Zijn woorden hadden hen buitengesloten. Ze klonken alsof hij een kind van een bediende uit een andere eeuw was – bijna alsof hij de schoorsteen in gestuurd zou worden om hem te vegen! En Constantine voelde het duidelijk ook, want opnieuw ving hij haar blik in de spiegel, alleen dit keer was zijn blik verre van sensueel. Hij was boos, alsof het een belediging van zijn eer was om zijn zoon zo te horen praten.

‘Je hoeft je geen zorgen te maken over je moeders werktijden,’ zei hij abrupt. ‘Want ik weet dat ze blij is als jij plezier hebt.’

‘Ik wil alleen niet dat ze zich buitengesloten voelt,’ zei Alex loyaal.

Laura kon wel huilen. Het was de bedoeling dat zij hem beschermde, niet andersom.

‘Natuurlijk kan Constantine je al zijn schepen laten zien,’ zei Laura.

‘Ik woonde hier toen ik ongeveer zo oud was als jij,’ zei Constantine op onderhoudende toon.

‘O, wauw!’ Alex zuchtte. ‘Heeft u even geluk.’

Iets in de weemoedigheid van de jongen riep een stroom van ongewenste herinneringen op – en voor deze ene keer stopte Constantine ze niet weg. In vele opzichten had hij een idyllische jeugd gehad, zonder de stress van het leven in de stad. De schoonheid van Livinos, en de mogelijkheid om te zwemmen en te vissen en in bomen te klimmen zonder bang te zijn, dat waren dingen die alle andere kinderen op het eiland ook hadden meegemaakt. Daarvoor had hij niet de zoon van een rijk man hoeven zijn.

Maar in wezen was het een eenzame tijd voor hem geweest. Materieel gezien rijk, maar emotioneel verwaarloosd door een moeder die er nooit was, zelfs niet als ze fysiek aanwezig was. Zijn mooie zwakke moeder, tot wie zijn vader werd aangetrokken als een vlieg door stroop, die iedereen om haar heen had leeggezogen maar weinig had teruggegeven. Die niet had geweten – en niet had kunnen leren – hoe ze van de stijfkoppige baby moest houden die ze gebaard had.

‘Kijk eens uit het raam, Alex,’ zei Constantine vriendelijk. ‘Behalve de mooiste stranden, hebben we ook bergen en bossen van ceders, eiken en grove dennen. En zilver- en goudmijnen.’

‘Goud?’ vroeg Alex. ‘Echt waar?’

‘Ja, echt. Het werd voor het eerst ontdekt door de Pariërs, die van het eiland Paros kwamen.’

Dit keer stuurde Laura Constantine een stille boodschap. Hou op, smeekten haar ogen. Hou ermee op beelden voor hem te schetsen die hij alleen uit films of boeken kent. Laat zijn leven in Engeland niet saai en onbeduidend lijken.

Hoewel Constantine haar boodschap uitstekend begreep, negeerde hij haar. Verwachtte ze soms dat hij zijn erfenis zou bagatelliseren, terwijl die ook de erfenis van zijn zoon was? Hij vertrok geen spier.

‘We hebben ook wit marmer,’ vervolgde hij. ‘Het wordt uitgevoerd naar alle delen van de wereld. En er zijn allerlei andere dingen die een belangrijk onderdeel uitmaken van het Griekse leven; fruit en honing en olijven. Als je nu goed kijkt, kun je mijn vaders huis zien, Alex.’

Nieuwsgierig keek Laura uit het raampje. Haar adem stokte in haar keel toen het mooiste huis dat ze ooit had gezien plotseling in zicht kwam.

De grote indrukwekkende villa was omgeven door sinaasappel- en citroenbomen en domineerde het landschap, terwijl het er toch één geheel mee vormde. Hij stond bijna op de top van de berg, en de uitzichten waren panoramisch. Donkere saffierblauwe penseelstreken van een zee brachten een schitterend licht voort, en toen Laura het portier opende, rook ze de geur van pijnbomen en citrusvruchten en hoorde ze onbekende vogels zingen.

‘We zijn er,’ zei Constantine. Hij stak zijn hand uit om Alex uit de auto te helpen, en de jongen pakte zonder aarzeling zijn hand.

Wat vertrouwt hij hem snel, dacht Laura. Ze wist dat ze blij moest zijn voor haar zoon, maar toch voelde ze een steek van jaloezie.

De reusachtige voordeur ging open, en een vrouw van middelbare leeftijd in een bloemetjesschort kwam meteen naar hen toe, alsof ze op hen had staan wachten.

‘Ik zal je aan Demetra voorstellen,’ zei Constantine met een vreemd lichtje in zijn ogen. ‘Zij heeft de leiding over het personeel. Maak je maar geen zorgen, ze spreekt uitstekend Engels, zodat je geen moeite zult hebben haar instructies te verstaan.’

Leiding. Instructies. Zijn woorden brachten Laura in een klap terug op aarde, en ze besefte geschokt dat het nu afgelopen was met de privileges. Ze zou deel uitmaken van het huishoudelijk personeel. Maar dat wilde je toch, bracht ze zichzelf in herinnering. Daar heb je zelf op aangedrongen.

Ze had de laatste avonden een taalgids bestudeerd, maar omdat ze gewoonlijk traag was met lezen en de Griekse taal nogal ingewikkeld was, had ze slechts enkele woorden onthouden. Toch was het nu het moment om ze te gebruiken.

‘Kalimera,’ zei ze met een zenuwachtig lachje tegen de oudere vrouw.

Demetra nam Laura snel op en zei iets in het Grieks tegen Constantine, die op slepende toon antwoord gaf. Ze leek tevredengesteld, want ze knikte en glimlachte terug.

‘Kalimera, Laura. Welkom in Villa Thavmassios.’ Met vertederde blik keek ze naar Alex’ donkere krullen. ‘Is dit jouw zoon?’

‘Ja, dit is Alex.’ Laura gaf Alex een duwtje, en tot haar opluchting stapte hij naar voren en gaf hij de vrouw een hand, precies zoals ze hem geleerd had. Demetra riep verrukt iets uit, waarna ze hem in haar armen sloot. Laura moest haar lachen inhouden toen ze Alex’ verschrikte blik zag.

‘We halen kinderen uit het dorp om met je te spelen, Alex,’ zei Demetra. ‘En mijn eigen zoon is terug van de universiteit. Hij is heel goed in sport. Hij kan je leren zwemmen en vissen. Wil je dat?’

‘Ja, graag,’ zei Alex verlegen toen Demetra hem eindelijk losliet. Ze zei nog iets tegen Constantine, maar deze schudde zijn hoofd.

‘Ochi,’ zei hij ontkennend. ‘Zal ik je je kamer laten zien, Alex?’ vroeg hij lachend. Vervolgens richtte hij zich tot Laura. ‘En dan laat ik jou ook maar meteen de jouwe zien,’ voegde hij er zacht aan toe.

Laura probeerde zichzelf voor te houden dat ze niet op de onmiskenbare provocatie in zijn blik moest reageren – er zou niets gebeuren omdat zij niet wilde dat er iets zou gebeuren. Ze moest echter wel een sprankje verlangen onderdrukken dat zich over haar huid verspreidde.

Leugenaar. Je weet dat je hem wilt. Dat je er alles voor overhebt om zijn lippen over je naakte lijf te voelen gaan.

Ze bloosde, en het werd nog erger omdat Constantine naar haar keek met dat vreselijke lachje om zijn mond – alsof hij precies wist wat ze dacht. Alsof hij wist dat haar borsten tintelden en haar hart tekeerging. Haar vuist klemde zich om het hengsel van haar tas toen ze haar nagels erin zette alsof ze ze in zijn vlees begroef.

Wat was er aan de hand? Waarom reageerde ze ineens op hem alsof ze het soort vrouw was dat ten prooi was aan vleselijke lusten?

Niets.

Er was geen enkele man in haar leven geweest sinds Constantine jaren geleden was weggevaren. Afgezien van het feit dat ze als alleenstaande moeder niet veel gelegenheid had voor romantische betrekkingen, had ze ook nooit naar iemand verlangd zoals ze naar hem had verlangd. Nu leek het echter ineens alsof het ontbreken van andere minnaars eerder een tekortkoming was dan iets om trots op te zijn. Alsof ze zo’n zielige vrouw was die trouw bleef aan een man die haar allang vergeten was.

Haar gedachten werden onderbroken door zijn stem. ‘Klaar?’ vroeg hij. Met een geforceerd lachje pakte ze Alex’ hand. ‘Laten we naar je kamer gaan kijken, lieverd.’

De villa was koel en reusachtig – hiermee vergeleken was haar appartement een schoenendoos – en ze vroeg zich af hoelang het zou duren voordat ze er de weg zou weten.

Alex’ koffer was al in een lichte kamer gezet die veranderd was in een jongensdroom. Er stond een boekenkast vol met boeken, en op een tafel lagen een schetsboek en een regenboog aan kleurpotloden. In een hoek stond een groot kasteel met kleine figuurtjes van ridders en paarden, en een prachtige houten trein wachtte erop in beweging te worden gebracht.

Toen hij het kasteel in het oog kreeg, keek Alex Constantine opgewonden aan. ‘Heeft mam u verteld dat ik van paarden hou?’ vroeg hij opgewonden.

‘Ik dacht dat alle jongetjes van paarden hielden,’ antwoordde Constantine ernstig.

‘Mag ik ermee spelen? Nu?’

‘Daarvoor staat het hier. Speel er maar mee, terwijl ik je mama haar kamer laat zien, even verderop in de gang, dan gaan we daarna naar beneden om iets te eten. Later kun je zwemmen, als je wilt.’

Alex’ ogen werden groot van verrukking. ‘Yes!’ riep hij uit, en hij rende naar het kasteel.

Met moeite haar emoties bedwingend, keek Laura naar Constantine op. Hoe je het ook bekeek, de Griekse magnaat had zich enorm uitgesloofd om haar zoon zich welkom te laten voelen. Ze wilde hem bedanken, maar zijn blik nodigde daartoe niet bepaald uit.

‘Kom op,’ zei Constantine zacht.

Laura’s hart klopte heftig toen ze over het koele marmer van de gang liepen. Ze voelde zich als een gevangene wiens lot was bezegeld, maar tegelijkertijd voelde ze zich opgewonden toen Constantine voor een deur stilhield. Toen hij de deur opende, zag ze alleen maar een bed.

‘Wat zei Demetra buiten tegen je?’ vroeg ze snel om haar aandacht van het bed af te leiden.

‘Dat je er te klein en te tenger uitziet voor lichamelijk werk.’

‘En wat zei jij toen tegen haar?’

Zwijgend staarde hij in de stormachtige schoonheid van haar grijze ogen, de sluimerende kracht opmerkend die in haar kleine lichaam schuilde. ‘Ik zei dat je gewend was om hard te werken,’ zei hij.

‘O.’ Zoiets had ze niet verwacht, en ze merkte dat ze er belachelijk blij mee was. Het was bijna een compliment. Met kloppend hart keek ze naar hem op. ‘Dank je…’ Verder kwam ze niet omdat Constantines blik over haar gezicht gleed. Hij pakte haar hand, trok haar de slaapkamer binnen en deed de deur achter zich dicht.

‘Even voor alle duidelijkheid, Laura. Ik wil je dank niet,’ zei hij zacht. ‘Ik wil jou. Dít…’ En plotseling was hij haar aan het kussen, met een vurigheid die haar laatste verzet brak. Haar knieën begaven het, en ze viel tegen hem aan toen hij met een zacht gegrom zijn armen om haar heen sloeg en moeiteloos haar lippen opende met de zijne.

Het was een uitzinnige kus, en enkele seconden lang gaf Laura zich er volledig aan over. Ze voelde hoe zijn tong de hare verkende, de heerlijke druk van zijn mond, terwijl hij dieper in de hare binnen drong – tot ze het gevoel had dat hij haar had blootgelegd met zijn kus. Plotseling voelde ze zich kwetsbaar. Te kwetsbaar.

Haar borsten begonnen te tintelen tegen de harde muur van zijn borst, en ze voelde een ondraaglijk verlangen tussen haar benen. Ze wilde dat hij haar rok optilde. Ze wilde dat hij haar aanraakte. Ze wilde…

Had ze die wensen in stilte aan hem overgebracht? Want plotseling kwamen ze allemaal uit. Zijn hand schoof ongeduldig haar zonnejurk omhoog en streek bezitterig over de zijdezachte binnenkant van haar dij.

‘Constantine,’ zei ze kreunend in zijn mond, en het geluid leek hem aan te moedigen.

‘O, ne, ne,’ fluisterde hij, terwijl hij de kus verdiepte en met zijn vingertoppen omhoogging zodat ze gloeiend hun weg gingen over de vochtige stof van haar slipje en hij haar heupen onder zich voelde schokken. Was er genoeg tijd, vroeg hij zich afwezig af, terwijl zijn hand naar zijn riem ging.

Door de hitte van een hevige seksuele honger heen voelde Laura plotseling de spanning in zijn lichaam en werd ze zich bewust van zijn groeiende erectie. Instinctief zag ze waar dit allemaal naartoe ging. Was dat een ritssluiting die ze hoorde? Met een onderdrukte kreet van afgrijzen trok ze haar lippen terug en duwde ze hulpeloos tegen zijn harde borst, maar haar hoofd liet ze er tegenaan zakken.

‘Dat… Dat moeten we niet doen,’ fluisterde ze tegen zijn racende hart. ‘Je weet dat we dat niet moeten doen.’

Constantine hield zijn adem in en duwde haar van zich af, alsof ze plotseling vergif in zijn armen was geworden. Hij draaide zich om om zijn broek dicht te doen, terwijl er een hete seksuele honger door zijn aderen raasde, en het duurde even voordat hij zichzelf voldoende had hersteld om haar aan te kijken.

In zekere zin wist hij dat ze gelijk had om te stoppen voordat de zaak uit de hand liep, maar hij wilde verdorie niet dat ze gelijk had! Vooral niet als ze zo opgewonden was en haar ademhaling nauwelijks onder controle had. Hij was degene die de situatie altijd onder controle had, en vrouwen waren degenen die zich aan hem vastklampten, terwijl ze op zijn orders wachtten. Hun omhelzing had slechts enkele minuten geduurd, maar hij was zo gefrustreerd dat hij tegen haar uitviel. ‘Gedraag je je altijd zo?’ vroeg hij beschuldigend. ‘Met je ogen aan een man vragen om je te nemen, terwijl je zoon vlakbij is? Hoe vaak heeft hij zijn moeder in een intieme omhelzing met een man gezien, Laura? Hoe vaak?’

‘Nooit,’ fluisterde ze heftig. Ze schudde haar hoofd, zodat haar haren er als een wolk omheen vlogen.

‘Een vrouw die zo snel opgewonden is als jij? Dat geloof ik niet,’ zei hij spottend.

‘O, nee? Nou, dat is dan jouw probleem, niet het mijne. Je gelooft maar lekker wat je wilt!’ Haar frustratie maakte plaats voor verontwaardiging. Waarom gaf hij alleen haar de schuld? Ze streek met haar handen over haar verhitte wangen en staarde hem aan. ‘Uiteraard had jij niets te maken met wat er zojuist gebeurde. Jij stond er alleen maar onschuldig bij, terwijl ik me op je stortte.’

‘Ik raad je aan niet op de beschuldigende toer te gaan,’ merkte hij arrogant op. ‘Want als een vrouw de onmiskenbare boodschap heeft uitgezonden dat ze wil dat een man de liefde met haar bedrijft, dan kan een man niets anders doen dan daar gevolg aan geven. Zo is hij geprogrammeerd.’

Vol afgrijzen staarde Laura hem aan. Had ze die boodschap gegeven? Haar hart begon te bonzen. Misschien wel, maar zeker niet bewust. Maar was zijn reactie erop niet de grootst mogelijke belediging? Alsof het slechts een geconditioneerde reactie voor hem was om haar te kussen, terwijl het voor haar…

Ja, hoe was het voor haar geweest? Haar verraderlijke lichaam huiverde bij de zoete herinnering. Was het alsof ze rechtstreeks naar het paradijs was gegaan? Of nog erger, was het een reactivering van het hartstochtelijke verlangen dat hij in haar had gewekt toen ze jaren geleden voor het eerst in zijn ogen had gekeken? Toen ze in liefde op het eerste gezicht had geloofd en maanden had gehuild nadat hij weg was…

Zo’n emotie was echter pure verspilling. Hij mag je niet eens, bracht ze zichzelf bitter in herinnering, en respecteren doet hij je zeker niet. Voor hem ben je gewoon het zoveelste gewillige lichaam in een lange reeks.

Vroeger was ze in haar onervarenheid verblind geweest door zijn charisma, waardoor ze gewillig met hem in bed was beland. Nu stonden de zaken er echter anders voor. Ze had te veel te verliezen om het risico te nemen dat ze dat allemaal kwijtraakte voor wat feelgoodseks die haar lichamelijk zou bevredigen maar emotioneel beroofd zou achterlaten. Seks die hij tegen haar zou kunnen gebruiken om haar moraal ongunstig af te schilderen. Of die haar pogingen om omwille van hun zoon een redelijke relatie met hem te hebben in een verkeerd daglicht konden stellen.

‘Zullen we het maar als een ervaring afdoen en zorgen dat het niet weer gebeurt?’ stelde ze onzeker voor.

Zijn zwarte ogen keken haar spottend aan. ‘Dacht je dat het zo gemakkelijk was? Dat verlangen een soort kraan is die je naar believen aan of uit kunt zetten?’

‘Ik denk dat je het kunt proberen.’

‘Maar ik wil het niet proberen,’ zei hij zacht. ‘En ik ben het ook niet van plan.’

Hun blikken ontmoetten elkaar in een stille strijd, en Laura voelde haar mond droog worden. Ze kon het niet uitstaan dat zijn nauw verholen dreigement haar opwond in plaats van schokte. ‘Ik denk dat… dat je nu beter kunt gaan zodat ik me kan opfrissen voordat ik Alex ga helpen met uitpakken,’ zei ze. Ze merkte echter de ader op die woest klopte bij zijn keel, terwijl hij haar met een blik van onbeschaamde wellust bleef aanstaren.

Ze draaide zich om en liep naar het raam, blind voor de schoonheid van de saffierblauwe zee en de azuurblauwe lucht buiten, plotseling beseffend hoe moeilijk de hele situatie zou worden. Maar je bent hier bij hem in dienst, bracht ze zichzelf in herinnering. Moest ze hem dat niet gewoon onder zijn aandacht brengen? Schep wat afstand en werp wat barrières tussen jullie op. Vergeet niet dat jullie geen gelijken zijn.

Ze draaide zich om en plakte de glimlach op die ze de kantoormensen uit Milmouth schonk wanneer ze in de winkel kwamen voor hun lunchbroodjes. ‘Wat gaat er nu gebeuren wat betreft mijn werk hier?’

Constantine glimlachte. Hij wist precies wat ze deed, maar hij besefte dat ze een spelletje speelde. Dus moest ze maar geconfronteerd worden met de realiteit dat ze hem moest bedienen. ‘Vanavond eten Alex en jij met Demetra en zal ze je vertrouwd maken met de gewoonten. Ze zal je zeggen wat ze van je verwacht en je eventuele vragen beantwoorden.’

‘Bedoel je dat… jij er niet bent?’ vroeg Laura

‘Ja, agape mou,’ zei hij zacht. ‘Ik ga uit.’

‘Uit?’ herhaalde ze, beseffend dat ze teleurgesteld klonk. En bezitterig?

‘Dat klopt.’ Zijn zwarte ogen schitterden. ‘Als we getrouwd waren, had ik het natuurlijk niet in mijn hoofd gehaald om je op je eerste avond alleen te laten. Maar je hebt hier zelf voor gekozen, dus nu zul je de consequenties moeten aanvaarden.’

‘Ik heb tenminste geen last van mijn geweten,’ zei ze kortaf.

‘Bravo!’ zei hij spottend, terwijl hij zijn zijden overhemd weer in zijn broek stopte. ‘En morgen luncht Alex met mijn vader en mij. Dan kan hij zijn grootvader leren kennen.’

‘Dat is goed.’ Ze staarde hem aan, zich plotseling bewust van het feit dat ze bijna niets van hem wist. ‘En… je moeder?’

Hij was heel even stil. Toen zei hij: ‘Mijn moeder is lang geleden gestorven.’

‘O, dat spijt me,’ zei Laura, zijn vlakke toon interpreterend als verdriet. Uit eigen ervaring wist ze dat de doden altijd erkend moesten worden, ook al werd je er soms verdrietig van. ‘Hoe is ze gestorven?’ vroeg ze vriendelijk.

‘Ze is lang geleden aan longontsteking overleden,’ zei hij met een onbewogen gezicht. ‘Maar mijn familiegeschiedenis is niet van belang voor jou, Laura.’

‘Het is ook de familiegeschiedenis van Alex,’ zei ze, overdonderd door het plotselinge venijn in zijn stem.

‘Dan praat ik er wel met hem over. En je hoeft me niet zo beledigd aan te kijken, want als mijn vrouw had je legitiem kunnen deelnemen aan dergelijke gesprekken. Nu zijn er echter massa’s andere dingen om je mee bezig te houden. Dus ga nu maar naar Demetra toe.’

Hij zweeg opzettelijk, genietend van het bloed dat naar haar wangen steeg. Hij wilde haar de dienstbaarheid waarop ze had gestaan goed inwrijven. Hij wilde haar kwetsen zoals ze hem had gekwetst, ook al kon hij niet bedenken hoe ze dat had gedaan. ‘Daarna moet je aan mijn tafel bedienen,’ eindigde hij vals.