Hoofdstuk 8

 

 

 

Laura werd wakker met de verwarrende gewaarwording dat ze in een vreemde kamer lag en niet wist waar ze precies was, tot ze de strepen fel zonlicht zag die langs de onderkant van de luiken naar binnen kwamen en ze de warme lucht om haar lichaam voelde. Ze was in Griekenland, op het Karantinos-eiland, en ze had de hele nacht van Constantine gedroomd. Ze herinnerde zich de kilheid van zijn stem toen ze naar zijn moeder had gevraagd en hij haar en haar vragen had afgedaan met een arrogantie die duidelijk bedoeld was geweest om haar haar plaats te wijzen.

In de loop van de nacht moest ze het laken van zich af hebben geschopt, want ze lag onbedekt in een nachthemdje dat tijdens haar onrustige slaap omhoogkropen was. Het was wel raar dat ze zo slecht geslapen had, terwijl ze zo moe was geweest na de heerlijke maaltijd die ze met Demetra en haar zoon had genoten in de gezellige informaliteit van de grote keuken.

Na het eten had ze met Alex een wandeling gemaakt over het uitgestrekte landgoed, met Stavros, Demetra’s zoon als gids. De jonge Griekse student had alle heldere sterrenbeelden in de nachtelijke hemel aangewezen, wat Alex prachtig had gevonden.

Plotseling schoot Laura overeind. Alex! Ze had hem de hele nacht niet gehoord. Toen ze hem en Blauwtje Beer had ingestopt, had hij nauwelijks nog welterusten kunnen zeggen voor hij in slaap viel. Straks had hij nachtmerries gehad, en was hij opgestaan en naar haar op zoek gegaan. Of misschien had hij dorst gehad en was hij verdwaald in dit gigantische onbekende huis.

Ze greep naar haar ochtendjas en snelde naar Alex’ kamer. Die was leeg. ‘Alex!’ bracht ze hijgend uit.

‘Hij is buiten,’ zei een stem achter haar, en toen ze zich omdraaide, zag ze Constantine in de deuropening staan die haar met een onpeilbare blik gadesloeg.

Ze knipperde met haar ogen, zich bewust van het feit dat ze haar haren niet had geborsteld en dat de slaap nog in haar ogen zat. ‘Waar buiten?’

‘Bij het zwembad, met Demetra’s zoon.’

‘Bedoel je dat je mijn zoon –’

‘Onze zoon,’ corrigeerde hij.

‘– bij een vreemde hebt achtergelaten in een zwembad, terwijl hij niet eens goed kan zwemmen?’

‘Denk je nou echt dat ik hem in gevaar zou brengen? Ik ken Stavros al zijn hele leven, en hij zwemt als een vis!’ snauwde hij. ‘Ik ben de hele morgen bij hen geweest, en jullie hebben gisteravond met zijn allen gegeten. Ze kunnen heel goed met elkaar opschieten. Als jij je niet had verslapen, had je dat zelf kunnen zien.’ Zijn gezicht betrok. ‘Waarom kan hij eigenlijk niet zwemmen?’

‘Omdat…’

‘Nou?’

‘Omdat…’ Ach, wat had het voor zin om dingen voor hem verborgen te houden? ‘Nou ja, de lessen waren nogal duur…’ Haar stem stierf weg toen ze besefte dat hij haar ongelovig stond aan te kijken.

‘Duur?’ herhaalde hij.

Het klonk alsof hij een onbekend woord uitprobeerde, vond ze. Maar ja, hoe kon hij weten hoe het was om elke cent te moeten omdraaien?

‘In plaats daarvan gaat hij in de weekends naar voetbaltraining,’ verdedigde ze zichzelf. ‘En ik kan me niet allebei permitteren.’

‘Dus hier hebben we mijn zoon, de armoedzaaier,’ zei hij bitter. ‘Een Karantinos-erfgenaam!’

Plotseling besefte Laura hoe moe hij eruitzag – alsof hij geen oog had dichtgedaan die nacht. Hij had wallen onder zijn ogen, en de donkere schaduw op zijn kaken suggereerde dat hij zich nog niet had geschoren. De duur geklede Griekse miljardair was mijlenver verwijderd van deze eenvoudig uitziende man in vale spijkerbroek en T-shirt die op blote voeten voor haar stond.

Het zag er te verontrustend intiem en vertrouwd uit – een glimp van de oude Constantine. Laura deinsde terug, zich plotseling bewust van zijn nabijheid en van het feit dat ze erg weinig kleren aan had. Niet meer dan een kleine omslagdoek over een kort nachthemdje dat slechts tot halverwege haar dijen kwam. En aan zijn plotseling verstrakte gezicht zag ze dat hij zich op dat moment hetzelfde realiseerde.

Zonder iets te zeggen draaide Laura zich om, en liep de kamer uit en de gang door naar haar eigen kamer. Tot haar afgrijzen en beschamende opwinding kwam hij achter haar aan. ‘Nee,’ fluisterde ze ondoeltreffend toen hij de deur achter zich sloot en ze zijn warme adem in haar nek voelde.

‘Ja,’ zei hij. Hij draaide haar om alsof ze een etalagepop was. ‘Je moet niet halfnaakt in huis rondlopen als je niet wilt dat dit gebeurt. En ook geen grote ogen naar me opzetten en je lichaam laten sidderen van overduidelijk verlangen zodra je in mijn buurt komt.’

Na afloop probeerde ze zichzelf wijs te maken dat ze er alles aan had gedaan om hem te weerstaan, maar dat zou een grote leugen zijn geweest. Ze had niets gedaan. Ze had alleen maar naar hem op gestaard, terwijl haar droge lippen in schaamteloze hunkering vaneen gingen en ze onwillekeurig kreunde van verlangen toen hij nog dichterbij kwam. En toen was het te laat. Zijn kus was als dynamiet, zijn aanraking als het vuur dat het deed ontbranden, en Laura ging in vlammen op.

‘O,’ zei ze kreunend, naar zijn schouders klauwend toen hij haar stevig tegen zijn onderlijf aan drukte, zodat ze de schokkend onbekende hardheid van zijn erectie voelde.

Zonder verdere plichtplegingen schoof hij haar nachtpon omhoog, en dit keer was ze klaar voor hem. Ze slaakte een kreetje van verrukking toen hij met zijn vingers door haar krulletjes woelde en die toen gulzig in haar warme vochtigheid liet glijden. Hulpeloos sloot hij zijn ogen toen ze zich tegen hem aan wreef, haar heupen instinctief tegen zijn vingers bewegend.

Laura klampte zich aan hem vast, hunkerend naar zijn kus en alles wat hij haar verder nog kon geven. Zijn vingers bewogen zich doelbewust tussen haar benen, en hij gaf haar een kus die haar letterlijk de adem benam – een kus die van haar eeuwig mocht duren.

Plotseling voelde ze iets veranderen in haar lichaam; het ritme van zijn vingers versnelde. Ze voelde het woeste kloppen van haar hart – en heel even de stilte voordat ze omviel, hulpeloos schokkend tegen zijn hand. Zijn kus smoorde haar kreetjes van bevrediging toen ze slap tegen hem aan hing, terwijl haar orgasme langzaam wegebde.

‘Constantine,’ fluisterde ze uiteindelijk met rode wangen en bonzend hart.

‘Ik verlang naar je,’ fluisterde hij in haar oor. Hij pakte haar hand en legde die op zijn erectie. ‘Voel maar hoe ik naar je verlang.’

Zij verlangde ook naar hem, maar het was klaarlichte dag en ze had verantwoordelijkheden die veel dringender waren dan de verleidelijke roep van haar lichaam. ‘N-nu niet…’ stotterde ze. ‘En niet hier. Dat kunnen we niet doen. Dat weet je zelf ook wel.’

De onzekere stem van de rede drong door de duistere erotische nevels van zijn begeerte heen. Eerst probeerde hij haar woorden te negeren, maar iets in de kern ervan bracht hem ertoe zich van haar lippen los te maken om haar aan te kijken.

Zijn hart ging zo tekeer dat hij nauwelijks kon denken, laat staan praten. ‘Vind jij het eerlijk om me mijn genot te ontzeggen nu jij het jouwe hebt gehad? Is dat eerlijk?’

Zwijgend schudde ze haar hoofd.

Opgezweept door een woeste golf van frustratie voelde hij langzaam de woede in hem ontsteken. ‘Dacht je dat je me kunt blijven kwellen en dat ik als een hondje achter je aan blijf lopen en genoegen neem met wat je me toewerpt? Dat ik me steeds opnieuw laat afwijzen, zodat ik ’s nachts niet kan slapen omdat ik aan je blanke hete lichaam denk? Dat je me zover laat komen met je zoete beloften en dan verontwaardigd kunt doen? Laten andere mannen je dat met hen doen?’

Ze had het te druk met op adem komen om daarop in te gaan.

‘Ben je een droogverleidster geworden, Laura?’ drong hij aan.

Haar lippen trilden. ‘Nee. Néé.’

‘Alleen maar een vrouw die te veel belooft, die zich heel intiem door een man laat aanraken en dan bevriest? Als dat niet jouw definitie van een droogverleidster is, wil ik weleens weten wat het wel is.’

Ze schudde haar hoofd, wetend dat hij gelijk had. In zijn nabijheid gedroeg ze zich als een naïeve maagd, terwijl ze beiden wisten dat ze dat bepaald niet was. Het soort vrouw dat een man niet te ver liet gaan… Was dat omdat ze dacht dat haar aanhoudende weerstand tegen volledige seks meer respect van hem zou afdwingen? Terwijl een blik op het minachtende masker van zijn gezicht bewees dat respect wel het laatste was wat hij voelde?

En hoe zat het met haar eigen verlangens? Had ze de afgelopen acht jaar niet als een non geleefd? Hoewel het niet als een ontkenning aanvoelde, omdat niemand haar tot passie had bewogen. Behalve Constantine. Nog steeds. Het lag allemaal voor het oprapen als ze maar kon accepteren dat het alleen maar vrijblijvende seks was.

‘Ik zeg niet dat ik je niet wil… dat kan ik nooit zeggen nu ik zojuist het tegendeel heb bewezen,’ fluisterde ze. ‘Alleen niet hier en nu, omdat Alex uit het zwembad terug kan komen en me kan gaan zoeken.’

Zijn onverzettelijke gezicht veranderde niet. ‘Wanneer dan wel?’

Ze kon wel huilen omdat hij zo zakelijk klonk. Het had haar veel moeite gekost om dit te zeggen, en toch was het alsof de betekenis van haar verklaring er niet toe deed en hij alleen maar een tijd en een plaats wilde vastleggen. Ze ademde uit in een huiverende zucht, maar ze wist dat ze er nu niet meer onderuit kon komen, als ze dat al zou willen.

‘Kom vannacht bij me,’ fluisterde ze. ‘Als het huis stil is en ik zeker weet dat Alex slaapt.’

Al bij voorbaat opgewonden, staarde hij diep in de onweerswolken van haar ogen en nam haar slanke handen in de zijne. Hij boog zijn hoofd om met zijn lippen langs de hare te strijken en voelde haar trillen toen hij dat deed. Had ze soms ergens geleerd dat het effectiefste wapen van een vrouw weerstand was? Had ze het daarom zo doeltreffend toegepast dat hij nu voor haar in vuur en vlam stond?

Toch voelde het met haar niet alsof ze een spelletje speelde in een poging hem te strikken. Dit voelde echt aan – alsof ze zich niet alleen tegen hem, maar ook tegen zichzelf verzette.

‘Ik zal er de hele dag aan denken, agape mou,’ zei hij zacht. ‘Ik zal me jou naakt in mijn armen voorstellen, onder mij, terwijl ik steeds opnieuw in je stoot. Ja, ik kom vanavond naar je toe.’ Glimlachend streek hij met een vinger over haar trillende lippen. ‘En nu opschieten en aankleden voor ik me bedenk over dat wachten.’

Met een groeiend gevoel van ongeloof keek Laura hem na toen hij de kamer verliet, haar dunne hemdje dichter om haar nog altijd verhitte en trillende lichaam trekkend.

Nadat ze gedoucht had, voelde ze zich kalmer. Ze kleedde zich aan en trok het gebloemde jasschort aan dat ze van Demetra had gekregen. Niet bepaald flatterend, maar daar was het ook niet voor bedoeld.

Ze keek in de spiegel en vond dat ze er saai uitzag. Het was stom om zich te schamen voor werk dat ze meerdere malen in haar leven trots en efficiënt had uitgevoerd. Toch voelde het nu anders, en misschien kwam dat wel omdat het anders wás. Ze zou de vader van haar kind moeten bedienen en moeten doen alsof hij niets voor haar betekende.

Ze liep naar buiten waar ze Alex en Stavros aantrof in het ondiepe deel van een reusachtig zwembad.

‘Mam!’ gilde hij. ‘Kijk! Stavros leert me de schoolslag!’

Glimlachend keek Laura naar het natte hoofd van de student, dat net boven water kwam. ‘Dank je, Stavros.’

Stavros gebaarde grijnzend naar Alex dat hij naar voren moest komen. ‘Ik vind het leuk om les te geven, en hij heeft talent. Jonge kinderen leren snel. Kom Alex, laat je mama een zien wat je kunt.’

Alex zwom als een hondje naar de rand van het zwembad en keek naar haar op, en Laura voelde een steek in haar hart toen ze de blijdschap op zijn gezicht zag. ‘Maak je niet te moe, lieverd,’ zei ze.

‘Mam!’

‘Heb je ontbeten?’

‘Ja, met Constantine,’ vertelde Alex opgetogen. ‘We hebben yoghurt gegeten, met honing! En Constantine en ik hebben sinaasappels van de boom geplukt en daarna uitgeperst!’

Wat had hij zich snel aangepast aan het leven hier, dacht ze, terwijl ze naar hem keek. En wat wende hij snel aan Constantine. Het moest voor hem zijn alsof hij in de hemel was beland, met al die ruimte en schoonheid om hem heen.

Opnieuw voelde ze een vage angst. Angst dat Alex gewoon verliefd zou worden op Griekenland en op de machtige man die hem verwekt had – en misschien niet meer met haar terug zou willen gaan naar hun grijze en armoedige leven in Engeland.

‘Geweldig, lieverd,’ wist ze uit te brengen. ‘Nou, ik moet werken, dus ik ga maar eens kijken wat Demetra wil dat ik doe.’

In de keuken trof ze Demetra aan, die zich als moederkloek ontpopte. Ze stond erop dat Laura buiten ging zitten en brood met honing at en een kop sterke koffie dronk.

‘Je bent veel te mager,’ zei Demetra, terwijl ze de broodmand naar Laura toe schoof. ‘Een vrouw heeft haar krachten nodig.’

Vertel mij wat, dacht Laura droog, terwijl ze een perzik in schijfjes sneed. Maar mentale kracht was zeker zo belangrijk als fysieke kracht, en die kon je niet opbouwen met brood en honing! Ze voelde zich echter vreemd geroerd door de vriendelijkheid van de oudere vrouw. Het was lang geleden dat iemand haar zo betutteld had.

En werken was tenminste therapeutisch. Het viel niet mee om bezorgd te blijven wanneer je vingers groenten hakten en wijnbladeren vulden. Demetra liet haar zien hoe ze een taart moest maken waar na het bakken citroenstroop overheen gegoten werd, en een pudding met noten en rozijnen, gekruid met kaneel en kruidnagel.

Laura leunde tegen het fornuis. ‘Waar heb je leren koken, Demetra?’

‘O, ik kook al mijn hele leven,’ antwoordde Demetra eenvoudig. ‘Eerst voor mijn man en toen voor mijn brood. Ik werd al weduwe toen Stavros nog maar een baby was, zie je, en toen kwam ik hier voor de familie Karantinos werken. Ze zijn heel goed voor me geweest. En Kyrios Constantine is een goed mens,’ voegde ze er geëmotioneerd aan toe. ‘Hij ging vroeger altijd vissen met mijn man, en na zijn dood betaalde hij voor Stavros’ school en studie en zorgde hij dat de jongen niets tekort kwam.’

De lovende woorden van de huishoudster over Constantine hielden Laura bezig, terwijl ze de tafel dekte op het terras onder de bomen. Maar dat kon ze niet gebruiken. Ze wilde hem uit haar gedachten bannen – in ieder geval tot vanavond.

‘Ik kan hier de hele dag naar kijken, weet je dat?’ fluisterde een zware stem vanuit de schaduw, en toen Laura zich omdraaide zag ze Constantine aan de andere kant van het terras naar haar staan staren. Zijn spijkerbroek en T-shirt had hij verwisseld voor een zwarte broek en een zijden overhemd, en hij kwam duidelijk net onder de douche vandaan, want er glinsterden druppeltjes water in zijn zwarte haar. Ook had hij zich geschoren.

‘Hoelang sta je daar al?’ vroeg ze beschuldigend, terwijl haar hart sneller begon te kloppen van idiote opwinding.

In het lopen bemoeilijkt door een pijnlijke erectie, liep hij langzaam op haar af. ‘Lang genoeg om te zien dat dat heerlijk ouderwetse jasschort strak trok over je verrukkelijke billen,’ mompelde hij, ‘zodat ik je dringend weer wilde aanraken.’

Laura wierp een verschrikte blik in de richting van de keuken, ook al kon ze aan het gerammel van porselein horen dat Demetra buiten gehoorsafstand was. ‘Niet doen, Constantine. Alsjeblieft. Straks hoort iemand ons nog.’

Hij keek haar spottend aan. ‘Zie je hoe we al als minnaars samenzweren, ook al zijn we nog geen minnaars? Daar moet ik op wachten, en ik ben niet gewend aan wachten.’

‘Nee, dat geloof ik direct,’ zei ze zacht, terwijl ze het dienblad als een schild voor zich hield.

Hij liet zijn stem dalen tot het slechts een zijden streling was die over haar huid fluisterde. ‘Weet je dat ik me voel zoals een man in de gevangenis zich moet voelen? Ik tel de seconden en de minuten en de uren af.’

Laura slikte. ‘Constantine –’

‘Zodat de hele dag zich voor me uitstrekt als een stuk elastiek,’ vervolgde hij onverbiddelijk. ‘Dat zich steeds strakker trekt, steeds maar strakker, tot de tijd dat het knapt en ik je lippen weer op de mijne kan voelen en je honingzoete hitte, die me verwelkomt in je lichaam.’

‘Hou op,’ fluisterde ze, terwijl het sirenenlied van verlangen langzaam door haar aderen begon te kloppen. ‘Hou alsjeblieft op. Hoe moet ik mezelf anders kalmeren als er anderen bij zijn?’

‘Je hebt niet goed nagedacht over de potentiële problemen toen je zo’n erotisch afspraakje met het lot maakte, hè?’ hoonde hij.

Ze had er inderdaad niet op gerekend dat ze zich in zo’n erotisch wespennest zou steken, nee. ‘Denk je dat je vader me vragen zal stellen?’

‘Als hij dat doet, moet je gewoon eerlijk antwoord geven,’ zei hij, plotseling ernstig. ‘Als je denkt dat je dat kunt.’

‘Denk je… dat ik een leugenaar ben?’ vroeg Laura aarzelend. Ze probeerde iets van zijn gezicht af te lezen, maar hij gaf niets prijs.

Constantine schudde zijn hoofd. ‘Ik ben er nog niet uit wat je bent,’ zei hij zacht. ‘Of wat je agenda is.’

Haar hart bonkte tegen haar ribbenkast. ‘Wie zegt dat ik een agenda heb?’

‘Die hebben vrouwen altijd, dat zit in hun genen.’

‘Wat ben jij cynisch.’

‘Nee, agape mou,’ ontkende hij zacht. ‘Ik ben gewoon een heel rijke man die vrouwelijke ambitie in al haar facetten heeft gezien. En juist jij bent in de gelegenheid om me helemaal kaal te plukken.’

‘Dacht je dat ik dat zou doen?’ vroeg ze ademloos.

‘Zoals ik al zei: dat weet ik nog niet,’ antwoordde hij.

Toch had Laura al zijn verwachtingen van haar tot dat moment toe beschaamd. Haar weigering om met hem te trouwen en haar koppige volharding om in plaats daarvan hier te komen werken, hadden hem van zijn stuk gebracht. Nadat hij huwelijken met enkele van de begeerlijkste vrouwen ter wereld had ontdoken, was hij ervan uitgegaan dat deze nederige serveerster onmiddellijk de kans zou grijpen een rijke man aan de haak te slaan. Ze had echter precies het tegenovergestelde gedaan. Hij wist niet of ze gewoon sluw was, of principieel.

‘Als je me nu wilt excuseren, ik moet nog wat zakelijke telefoontjes plegen voor de lunch.’ Zijn ogen glinsterden van de erotische bedoelingen. ‘En dat het maar snel middernacht mag worden, zodat we kunnen afmaken wat we begonnen zijn.’

Nadat hij was weggelopen, stond Laura even als aan de grond genageld, niet in staat te geloven dat iemand zo snel kon omschakelen van begeerte naar wantrouwen en terug. Ze dekte de tafel voor de lunch en ging toen Alex helpen zich klaar te maken.

‘Is de papa van Constantine heel oud?’ wilde hij weten, terwijl hij een gloednieuw T-shirt aantrok.

‘Ik geloof het wel, lieverd. En hij is pas ziek geweest, dus je moet je netjes gedragen.’ Wonderlijk genoeg stond Alex haar toe zijn donkere krullen een beetje in model te brengen, en ze deed een stap achteruit om hem met moederlijke trots te bewonderen. ‘Maar ik weet dat je dat zult doen.’

De lunchtafel zag er mooi uit, met overal potjes met witte en paarse bloemen, en Stavros en Alex gingen op hun plaatsen zitten wachten tot Constantine en zijn vader kwamen. Laura keek naar hen, terwijl ze langzaam over het terras liepen, de oude man zwaar leunend op een stok.

Wat is hij oud, besefte Laura ineens. Hij was zeker wel vijfentachtig. Dat betekende dat hij… Ze fronste toen ze uitrekende hoe oud hij moest zijn geweest toen Constantine geboren werd. Minstens vijftig. Was zijn vrouw ook ouder geweest? Was ze daarom aan een longontsteking overleden?

Kyrios Karantinos was inderdaad erg zwak, zoals Constantine had verteld, maar het was goed te zien dat hij heel knap was geweest. Hij had een schitterend markant gezicht, en Laura vroeg zich af of Alex er ook zo uit zou zien als hij oud was. En Constantine.

En of ze er dan nog getuige van zou zijn.

De fletse ogen namen haar van top tot teen op toen hij Constantine wegwuifde en zijn blik op Laura richtte. Was het verkeerd om de rol van een soort serveerster te spelen in het huis van deze oude man, vroeg ze zich met een plotseling schuldgevoel af. Maar ze speelde geen rol. Ze wás serveerster. Dit was veel eerlijker dan aan te komen zetten als Constantines bruid, getrouwd met een man die haar afwisselend minachtte en begeerde. Dat zou pas echt een leugen zijn geweest, en een waarvoor elke vader zijn toestemming zou weigeren.

Zenuwachtig streek ze haar jasschort glad. ‘Aangenaam kennis met u te maken, Kyrios Karantinos,’ zei ze.

‘Mijn zoon zei dat u elkaar in Engeland hebt ontmoet?’

‘Ja, sir.’

‘En dat u hem hebt overgehaald om u hier in de zomer te laten werken?’

‘Dat klopt. Het leek me een goede gelegenheid om mijn zoon een vakantie te geven.’

Het was even stil voordat hij naar het jongetje met het krulhaar wees. ‘En dit is uw zoontje?’

‘Ja, dit is Alex.’

De fletse ogen waren nu op het kind gericht, en even dacht Laura dat ze ze zag versmallen. Het moment ging echter voorbij, en de oude man ging langzaam zitten en begon Alex over zijn ochtend te ondervragen. Tot Laura’s trots en plezier begon haar zoon erop los te kletsen. Hij vertelde de oude man over zijn zwemles, en ze wilde graag blijven luisteren, maar Constantine stak zijn hand naar haar op.

Haar wangen brandden toen ze de spottende blik in zijn ogen zag toen hij op arrogante toon wijn bestelde. Hij geniet hiervan, dacht ze, terwijl ze zich naar de keuken haastte. Hij geniet ervan om mijn ondergeschikte status te benadrukken.

Ze zei tot zichzelf dat ze zich er niets van moest aantrekken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Toen hij arrogant om het broodmandje gebaarde, merkte ze dat ze het naar zijn hoofd wilde gooien. Het leek haar ook wel wat om de koele tzatziki in zijn kruis te gieten.

Eigenlijk had ze het zo druk met het bijvullen van de glazen en het serveren van de ene schotel na de andere, dat ze niet echt de gelegenheid had om te beseffen wat er gebeurde, hoe graag ze ook had willen horen wat Alex tegen zijn grootvader zei, of om te zien of de oude man leek te raden wie het jongetje werkelijk was. Het voelde ook vreemd om haar zoon zijn lunch op te dienen in haar rol van serveerster.

Nog nooit had ze zich zo’n buitenstaander gevoeld als tijdens die schijnbaar eindeloze maaltijd. Het was alsof ze een toeschouwer was die naar een toneelstuk keek. Alsof ze zelf nergens echt thuishoorde.

Ze meende ook een ijzig gebrek aan communicatie op te merken tussen Constantine en zijn vader, alsof de twee mannen niet van elkaar hielden maar elkaar slechts tolereerden. Was dat het soort rolmodel dat Constantine Alex bood, vroeg ze zich plotseling bevreesd af. Dat van emotionele beheersing?

Alex zelf leek echter te krijgen wat hem toekwam en hij bloeide helemaal op, genietend van alle aandacht, besefte ze. Van Constantine, van zijn vader, en ook van de jonge Stavros. Omdat hij niet gewend was aan het gezelschap van mannen. Voor het eerst drong het tot haar door hoe beperkt zijn leven moest zijn, wonend met twee vrouwen in een krap appartement boven een dorpswinkel.

De hele tijd was ze zich ervan bewust dat Constantine ook naar het tafereel keek. Zijn donkere ogen, verborgen achter de donkere wimpers, dwaalden naar het geanimeerde gezicht van het jongetje. Had hij ook zo aan die tafel zitten kletsen toen hij zo oud was als Alex, vroeg ze zich af.

Toen Constantine een sinaasappel begon te pellen voor zijn zoon werd haar blik onweerstaanbaar naar de sterke vingers getrokken die kwarten van de schil lostrokken. Er vielen schaduwen van de schuine lijn van zijn hoge jukbeenderen, en zijn sensueel gebogen lippen ontspanden zich in een glimlach. Plotseling keek hij op, en ze voelde dat ze bloosde toen hij zijn glas naar haar hief.

‘Kun je nog wat ijs voor me halen?’ vroeg hij nonchalant, en Laura voelde zich nog roder worden toen ze knikte en naar de keuken liep.

Hij keek haar na. Keek naar de hoge verleidelijke rondingen van haar billen die tegen de sjofele kleren aan drukten, en opnieuw voelde hij zijn hartslag versnellen. Wat had dat onbeduidende vrouwtje dat zijn lichaam zo naar haar verlangde, vroeg hij zich bitter af. Was het dat ze de moeder van zijn kind was? Of dat ze de enige maagd was met wie hij ooit naar bed was geweest? Misschien verlangde hij alleen maar zo hevig naar haar omdat ze hem steeds had afgewezen. Zou die vreselijke honger ophouden als hij haar eenmaal had bezeten? Natuurlijk wel. Alsof iemand als zij zijn aandacht langer dan een nacht zou kunnen vasthouden!

Laura kwam terug met het ijs en boog voorover om er wat van in zijn glas te doen, zich bewust van zijn lichaamswarmte en een vage muskusgeur. Lachte hij in zichzelf om het beeld dat ze presenteerde als ze hem bediende? En wat zagen die zwarte ogen wanneer ze haar brutaal opnamen? Een te magere vrouw in een onflatteus bloemetjesschort die drankjes serveerde? Een moeder die zichzelf bereidwillig in de rol van verschoppeling had geplaatst door aan de tafel van haar minnaar te bedienen?

Ze vroeg zich af of dat alles was wat hij zag. Misschien was zijn blik opmerkzaam genoeg om onder het oppervlak te kijken en te raden naar haar gevoelens van bezorgdheid en kwetsbaarheid. Voelde hij zich stiekem triomfantelijk, terwijl hij aan hun rendez-vous van die avond dacht waarmee ze zo gewillig had ingestemd? En zou hij dat tegen haar gebruiken? Waarvoor?

Ze dacht aan alle loze beloften die ze zichzelf had gedaan. Dat ze niet zou toegeven aan de overdonderende chemie tussen hen. Dat ze haar hart zou beschermen tegen pijn door hem niet te dichtbij te laten komen.

Toen dacht ze aan hun afspraak die nacht, en ze sloot haar ogen toen haar lichaam automatisch huiverde van verwachting, ondanks de afbrekende woorden die hij had gefluisterd. Wat had hij ook alweer gezegd? O, ja, om af te maken waar ze mee begonnen waren.

Ze beet op haar lip toen ze een schaal amandelen naar de tafel bracht. Was er een scenario mogelijk dat meer kans had om haar hart te breken dan dat wat voor haar lag?