29

Ze had iemand bij zich ter ondersteuning, een anoniem uitziende man in een pilotenjas die gewapend was met een MP5 Heckler & Koch-machinepistool.
Hadden ze Meehan dood aangetroffen, wist Alex, dan was er niets aan de hand geweest. De dingen die Meehan eventueel aan Alex had verteld, zouden dan van nul en generlei waarde zijn geweest doordat Alex hem had gedood - de SAS-offïcier had het dan wel uit zijn hoofd gelaten om een verhaal te gaan rondbazuinen dat eindigde met een moord die hij zelf had gepleegd.
Maar nu Meehan nog leefde en Alex in hoofdlijnen de feiten kende van Operatie Verkenner, was zijn positie hopeloos. Een blik op Dawn en haar kille zeegroene ogen zei hem dat ze hem liever de pijp uit zag gaan dan bereid was te luisteren naar wat hij te vertellen had. Hun eenmalige nachtelijke liefdesavontuur - meer was het tenslotte niet geweest - deed daar niets aan af.
Stomme klootzak die je...
Ze zou hen met haar helper neerschieten en dan een schoonmaakteam laten aanrukken om de boel op te ruimen. Eén ding was zeker: hun lichamen zouden spoorloos verdwijnen.
Maar daar stond tegenover dat hij nog steeds de Glock in zijn hand had. Nog steeds Meehans Browning in zijn zak had.
‘Waarom is dat beest nog niet dood?’ vroeg Dawn met een geringschattende blik op Meehan.
‘Ik zou me niet druk maken als ik jou was,’ zei Alex koeltjes. ‘Ik denk dat hij het niet lang meer maakt.’
Ze schudde spijtig het hoofd. ‘Idioot die je bent,’ spuugde ze. ‘Arrogante klootzak. Alex, waarom heb je geweigerd te doen wat je is gevraagd? Zie je dan niet dat je me dwingt om...’
Ze zei nog meer, maar Alex luisterde niet langer. Hij had zijn Glock in zijn rechterhand. Met zijn linkerhand, die verborgen zat onder zijn jack, probeerde hij centimeter voor centimeter Meehans Browning uit zijn broekband te halen. Zijn enige kans om te ontsnappen aan wat feitelijk een executie zou zijn, was te vertrouwen op Meehan. De man was voor twee derde gek en voor een derde een briljante soldaat, dat was inmiddels duidelijk, maar... De Browning was nu uit de broekband en lag zwaar in zijn hand. Oneindig traag liet hij het wapen onder zijn jack naar de grond zakken.
‘Maar deze man,’ zei Alex tegen Dawn, wijzend op de uitdrukkingsloze figuur van Meehan. ‘Kun jij je ook maar een klein beetje voorstellen waartoe jullie hem gedwongen hebben? Hoe het is om Britse agenten te martelen en vermoorden? Hoe het is om machteloos te moeten toekijken terwijl vrouwen en kinderen worden opgeblazen door bommen die hij heeft gemaakt?’
De bedoeling van de vraag was zich naar de voormalige geheim agent te kunnen keren. Hij keek de andere man in de ogen, sloeg één keer kort zijn ogen neer, zag aan een lichte flikkering in zijn blik dat Meehan hem had begrepen en voelde de eerste adrenalinestoot door zijn lijf spuiten.
Bereid je voor. Adem. Alleen het doelwit bestaat. Hoor niets, voel niets, zie niets. Alleen het doelwit.
Alex wierp zich zonder waarschuwing naar voren, rolde één keer om zijn as en klapte met zijn gewonde rug pijnlijk hard tegen de rotsflank, waarna de lucht werd doorboord door gierende kogels uit de MP5 die om hem heen insloegen. De helper van Dawn had zijn eerste schoten afgevuurd vanaf de heup, en toen Alex zijn vinger om de trekker van de Glock spande - voorste vizier, achterste vizier, richt, adem uit - zag hij de bekende beweging van iemand die zijn wapen tegen zijn schouder zet.
De helper had ter voorbereiding op het definitieve dodelijke schot net zijn linkeroog dichtgeknepen toen de twee 9mm-kogels uit de Glock door zijn kin en kleine hersenen vlogen. Op de rotsen achter hem daalde een wolk van rood bloed neer en zijn leven was in minder dan een derde van een seconde ten einde.
Dawns Walther zwaaide in de richting van Alex en haar helper was nog niet tegen het met bloed bespatte graniet gesmakt toen Meehan vuurde. De kogel trof Dawn midden in haar borst en ze zakte door haar knieën alsof ze wilde gaan bidden. Toen de Walther uit haar vingers viel, liet Meehan instinctief de Browning zakken om haar een dubbele kogel door het hoofd te jagen.
Alex gebaarde dat hij niet moest schieten en klauterde naar haar toe.
‘Dawn?’ zei hij kalm terwijl hij de Walther oppakte en wegborg. ‘Kun je me horen?’
Maar Dawn Harding was al bijna dood. Meehans kogel was door het borstbeen gevlogen en op haar mond schuimden belletjes van bloed uit haar longen.
‘Dawn?’ herhaalde hij, waarna hij onder haar T-shirt naar de zuigende borstwond zocht en die afsloot met zijn duim. ‘Dawn!’
Ze tilde haar hoofd op en wist ondanks de pijn nog een glimlach op te brengen, waarbij rood verkleurde tanden zichtbaar werden. ‘Zeg tegen Angela...’ begon ze. ‘Zeg tegen haar dat ik...’
Ze viel stil en de tranen stroomden over haar wangen. En toen kwam het bloed in een golf naar boven en stroomde uit haar mond op haar borst. Haar hoofd zakte naar beneden. Ze was dood.
Alex schakelde al zijn gevoelens uit, veegde zijn Glock af aan zijn hemd en legde hem tussen de weerloze vingers van Dawn. Daarna pakte hij de Browning over van Meehan, die het wapen zonder te aarzelen overhandigde, maakte het schoon en plaatste het in de rechterhand van de dode helper. Het aldus gecreëerde scenario zou niet lang standhouden, maar onderzoek zou de politie rechtstreeks naar MI5 leiden, waarop de zaak sowieso uit het register zou verdwijnen.
Hij wendde zich tot Meehan. ‘Bedankt,’ zei hij.
‘Ze wilde je doden,’ zei Meehan op rustige toon. ‘Ik hoop dat je de rest van je leven niet gaat zitten worstelen met allerlei vragen.’
‘Dat zal ik niet doen,’ beloofde Alex.
Er verscheen een zweem van een glimlach op Meehans bleke gelaatstrekken. ‘We zouden een goed team hebben gevormd, jij en ik,’ zei hij.
Alex richtte zijn blik op de man die Dawn Harding had neergeschoten. ‘Wellicht,’ zei hij vlak. ‘Ben je zwaar gewond?’
‘Maakt dat uit?’
Alex antwoordde niet. Hij staarde naar de overkant van het dal en zag hoe zonlicht en schaduw elkaar najoegen over de hellingen van de Fan Fawr. Vervolgens pakte hij de MP5 op die naast de dode MI5-agent op de grond lag en fouilleerde het lijk op reservemagazijnen.
Ten slotte wendde hij zich weer tot Meehan. ‘Denk je dat je het kunt uithouden op een rijdende motor?’ vroeg hij.