11

‘Maar geef me nou eens één goede reden waarom jullie met die zaak niet naar de politie kunnen gaan, die kerel door hen laten oppakken en terecht laten staan voor moord,’ zei Alex.
Hij en Dawn zaten in de kantine in Thames House. Achter het gepantserde raam op de begane grond stroomde de bruingroene rivier traag zeewaarts. Er steeg dampend hete stoom op uit de elektrische ketels aan het eind van het buffet en het personeel bereidde zich voor op de theespits van vier uur. Zoals overal in het gebouw was het stikheet in de ruimte.
‘Dat zou te veel mensen in opspraak brengen,’ antwoordde Dawn Harding op de toon van iemand die een kind toespreekt. ‘Dat begrijp je toch zeker wel?’
‘Ik begrijp dat die dienst van jullie daar slecht uit naar voren zou komen, ja. De pers zou ze aan de schandpaal nagelen.’
‘En die dienst van jullie ook,’ zei Dawn geduldig. ‘Wij hebben van de Verkenner een spion gemaakt, maar jullie hebben van hem een moordenaar gemaakt, en het is de moordenaar waar we nu achteraan zitten. We zitten in hetzelfde schuitje, of je dat nu leuk vindt of niet. Als mijn mensen eraan gaan, gaan jouw mensen er ook aan.’
‘Vroeg of laat wordt het toch bekend. Zo gaat het altijd met dit soort dingen.’
‘Hoeft niet. Van die Meehan is jaren niks vernomen. Wij sporen hem op, jij maakt hem een kopje kleiner en dat is het dan, finito, einde verhaal. Niemand die hem zal missen.’
‘Denk je dat jullie hem kunnen vinden?’ vroeg Alex kalm.
De grijze ogen verhardden zich gedurende een fractie van een seconde. ‘Jij denkt van niet?’
‘Als hij niet wil dat jullie hem vinden, duikt hij gewoon ergens onder.’
Ze trok een wenkbrauw op die duidde op een ironische gedachte. ‘Ergens waar alleen jullie, de jongens van de Special Forces, hem nog kunnen vinden, zeker?’
Alex haalde zijn schouders op. ‘Ik zou jullie kunnen helpen met de manier waarop hij denkt. Jullie een idee geven van de plek waar hij waarschijnlijk naar zou zoeken.’
Ze zuchtte. ‘Kijk, het beste psychologenteam van onze dienst verdiept zich op dit moment in de manier waarop deze man denkt en onze beste rechercheurs zijn op dit moment naar hem op zoek. Suggesties zijn natuurlijk altijd welkom, maar eigenlijk kunnen we het prima zelf af. Het enige wat we van jou verlangen, is dat je wacht, om dan, wanneer het moment daar is, in actie te komen en hem te elimineren.’
‘Denken jullie nou echt dat dat het enige is waar wij goed voor zijn?’
‘In dit geval is dat het enige, ben ik bang, wat we van je willen.’
Er viel een ongemakkelijke stilte. Buiten op de rivier voeren enkele onderling verbonden aken stroomopwaarts. Ze wist in de verste verte niet wat ze van hem vroeg, dacht Alex. Hoe het was om een ander mens in de ogen te kijken en hem dan te doden. Dat een paar seconden op zo’n moment een eeuwigheid leken.
Dat is het enige wat we van je willen.
Plotseling gleed er alsnog een schaduw van bezorgdheid over haar gezicht. Ze fronste haar voorhoofd. Ze leek zich bewust van de richting waarin zijn gedachten gingen. ‘Het is niet aan mij,’ zei ze. ‘Ik zit hier alleen als tussenpersoon.’
Hij knikte. Het kwam in de buurt van een verontschuldiging, maar dat was dan waarschijnlijk ook meteen het maximum dat ooit uit haar mond zou komen. ‘Hoelang werk je al voor de dienst?’ vroeg hij.
‘Zes jaar.’ Ze toverde met moeite een glimlach tevoorschijn. ‘Ik reageerde destijds toevallig op dezelfde advertentie als David Shayler.’
‘Wat stond erin? Spionnen gezocht?’
‘Er stond in: "Godot komt niet.’"
‘Godot? Wie is dat nou weer?’
‘Een personage in Wachten op Godot, een toneelstuk van Samuel Beckett. De andere personages wachten op hem.’
‘Maar hij komt niet?’
‘Nee.’
‘Klinkt nogal wiedes. Dus je wist dat het een advertentie van MI5 was?’
‘Nee, maar ik wist dat die was geplaatst door een organisatie die niet geheel verstoken was van... raffinement.’
‘Zal wel,’ zei Alex. ‘Vanwege dat stuk over Godot?’
‘Precies.’
‘Leer ons in Hereford Samuel Beckett kennen. Maar goed... Ben je nog steeds blij dat je toen hebt gereageerd op die advertentie?’
‘Ja.’
‘En ben je vanmiddag vrij?’
Ze keek hem argwanend aan. ‘Nee. Waarom?’
‘Wanneer ik de foto’s en de pathologische rapporten heb beke ken, wil ik graag nog een keer terug naar Gidleys woning. Er zijn een paar dingen die ik moet checken.’
‘Ik dacht dat we hadden afgesproken dat je dat deel aan ons overlaat.’
‘Dawn, ik wil zien wat Meehan eergisternacht precies heeft uitgespookt. Als ik het tegen hem opneem, moet ik weten hoe hij opereert.’
‘Ik betwijfel ten zeerste of er iets te zien is.’
‘Dat hangt af van waarnaar je op zoek bent. Geloof me, het zal niet zonde van je tijd zijn.’
Ze keek hem even uitdrukkingsloos aan en knikte toen. ‘Goed dan, maar vanmiddag heb ik, zoals ik al zei, iets te doen. Morgen voor de middag zou kunnen.’
‘Dat is mij best. Maar nu moet je me toch eens iets vertellen.’
‘Wat?’
‘Waarom is Joseph Meehan bezig de MI5-mensen te vermoorden die hem destijds hebben begeleid?’
‘Ik heb je Angela Fenwick dezelfde vraag horen stellen. Ze zei dat ze geen idee had.’
‘Dat heb ik haar ook horen zeggen. Maar wat denk jij?’
‘Ik denk dat hij, zoals George al zei, is overgelopen.’ Ze trok haar schouders op. ‘Waarom doen terroristen wat ze doen? Het is een gewapende strijd. Wij zijn de vijand.’
‘Maar waarom dan kiezen voor zo’n extreme methode om mensen te vermoorden? En waarom Fenn en Gidley koudmaken, die, laten we eerlijk zijn, zo’n beetje aan het eind van hun carrière waren?’
‘Hij heeft mensen vermoord die hij kende. Fenn en Gidley vertegenwoordigden voor Meehan het hart van het Britse establish ment. Net als George Widdowes en Angela Fenwick waarschijnlijk.’
Alex schudde zijn hoofd. ‘Ik denk niet dat hij hen heeft vermoord om symbolische redenen. Omdat ze Britse onderdrukkers waren of wat dan ook. Ik denk dat hij er een speciale reden voor had.’
Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes. ‘Hoe kom je erbij om te denken dat je in het hoofd van die man kunt kijken?’
Alex trok zijn schouders op. ‘We zijn allebei soldaat. Soldaten doen dingen niet zomaar. Ze geloven in oorzaak en gevolg. Wat heeft het voor zin om een zorgvuldig voorbereide, ritualistische moord te plegen waarvan de wereld onkundig zal blijven? Waarvan je weet dat die onmiddellijk in de doofpot wordt gestopt?’
‘Misschien is hij gewoon gek.’
‘Heb je het ook gemerkt?’ zei Alex. ‘Heel even waren we bijna normaal in gesprek met elkaar.’
Dawn keek hem even strak aan en stak toen haar hand uit naar haar aktetas op de vloer. Toen ze weer rechtop zat, was ze weer zichzelf- resoluut en zakelijk. ‘Naast de foto’s en rapporten over Fenn en Gidley heb ik nog een paar sleutels voor je. Ze horen bij
een flat op de bovenste verdieping in St George’s Square in Pimlico, Je kunt daar intrekken als je wilt, maar’ - ze aarzelde een fractie van een seconde - ‘je kunt natuurlijk ook zelf iets regelen.’
‘Dank je,’ zei Alex op neutrale toon.

Harry Fenn, zag hij, was iemand met een spits gezicht en smalle schouders geweest. Uit de foto’s, waarop hij een met bloed bevlekte pyjama aanhad en half in en half uit zijn bed hing, was op te maken dat hij uit zijn slaap was gehaald. Volgens het rapport van de patholoog had hij kort en vergeefs weerstand geboden alvorens met een knuppel of iets dergelijks op het achterhoofd te zijn geslagen. De spijker van vijftien centimeter was in zijn slaap gehamerd terwijl hij nog half bij bewustzijn was en zijn tong, zo leek, was eruit gesneden als een soort toegift. Het afschuwelijke, blauw verkleurde lichaamsdeel was op een ongebruikte glazen asbak naast het bed gelegd, met daarlangs een boekje met lucifers. Er was minder bloed te zien dan je zou verwachten. Terwijl hij de foto’s bekeek, besefte Alex dat het gevaarlijk en dom van hem was geweest om zich te identificeren met Meehan.
Behalve zijn opleiding en leeftijd had hij niets met deze maniak gemeen. Dawn had gelijk: de man was een psychopathische moordenaar en moest koste wat kost worden uitgeschakeld. In het pathologisch rapport over Craig Gidley stond dat de ogen van het slachtoffer eruit waren gesneden na de fatale klap met de hamer waarmee de spijker door zijn slaap was gedreven Dat bevestigde in Alex’ ogen dat de verminkingen een bedoeling hadden en niet zozeer waren toegebracht om de twee mannen ex tra pijn te laten lijden. Was het misschien een boodschap? Maar voor wie dan? Voor MI5 als geheel? Voor George Widdo wes of Angela Fenwick persoonlijk? Maar wat die boodschap ook behelsde, duidelijk was dat of Widdowes of Fenwick de volgende op de lijst van de Verkenner was.
Zou hij ze te pakken krijgen? vroeg Alex zich emotieloos af Zou hij de kans krijgen ze te vermoorden? Ze waren gewaar schuwd en met alle beschermende middelen van MI5 die ze tol hun beschikking hadden, zouden ze een veel moeilijker doelwit zijn dan Fenn en Gidley.
Maar daar stond tegenover dat de Verkenner een intelligente jongen was. Hij was opgeleid door de besten - in veel gevallen door mensen die ook Alex hadden opgeleid - en hij was zo te zien nog niks vergeten. De combinatie van professionalisme, sadisme en pure waanzin die hij belichaamde was angstaanjagend. Wat wilde hij? Wat probeerde de man hiermee te bereiken? Alex staarde naar de foto’s van Meehan alsof hij er op de een of andere manier doorheen kon kijken en zo het geheim van de daarop geportretteerde man kon ontrafelen. Maar hoe langer hij ze bekeek, hoe minder er iets uit op te maken leek. Bleke, magere gezichtstrekken als van een windhond en een waakzame, afstandelijke blik. Dat was alles.
Hij wekte de indruk een harde jongen te zijn. Niet in de zin dat hij intimiderend overkwam, maar in de zin dat hij moeilijk te breken was. Iemand die ondanks dat hij in het nauw zat, bleef vech ten. In de straten van Belfast waren er wel duizend die er zo uitzagen - groezelige, onopvallende types, ineengedoken in hun jekker. Het was voor Alex niet moeilijk om te zien waarom hij zo’n perfecte undercoverman was geweest.
Zou MI5 hem vinden? Meehan zou dan wel eerst een grote fout moeten maken, en niets wees erop dat dat zou gaan gebeuren. Hij was dan misschien wel gek, maar zeker geen pierewaaier. Alex keek op naar de grote kaart van Groot-Brittannië aan de muur. Waar zou Meehan zich schuilhouden? Nee, hij moest de vraag omdraaien. Waar zou hij, Alex, zich schuilhouden als hij Meehan was? In een stad, tussen de mensenmassa’s? Nee, teruggaan naar Londen, waar hij lang had gewoond, was gevaarlijk. Hij kon niet het risico nemen om ergens naartoe te gaan waar een Ierse gemeenschap was. De IRA had een lange arm en een goed geheugen.
Meehan wist natuurlijk dat MI5 in hun zoektocht geen steen op de andere zou laten en dat ze hem uiteindelijk zouden weten te vinden, tenzij hij zich een volledig waterdichte nieuwe identiteit zou aanmeten. Hij zou dan een nieuw paspoort, rijbewijs, sofi-nummer en wat al niet meer moeten aanschaffen. Gewoon een kamer huren in steeds weer een ander pension was niet voldoende. Hij moest ergens een vaste plek hebben. Een plek waar hij zich kon schuilhouden.

Een plek waar hij rustig zijn volgende moord kon beramen. Alex was kort voor zevenen terug in Sophies flat nadat hij met Dawn Harding had afgesproken dat ze elkaar de volgende dag om negen uur zouden treffen. Ze zou hem oppikken, had ze tegen hem gezegd, waar ze hem gisteravond had afgezet, buiten voor het Duke of York-hoofdkwartier in King’s Road.
Sophie was bezig zich te verkleden. ‘We gaan uit,’ zei ze tegen hem, waarna ze zich omdraaide om hem de sluiting van haar cocktailjurk dicht te laten ritsen. ‘Een van mijn klanten, Corday, lanceert een nieuwe geurlijn en ik heb met een paar andere mensen een klein feestje voor ze georganiseerd. Het parfum heet Guillotine en alle vrouwen moeten een lint van rood fluweel om hun hals dragen alsof ze zijn onthoofd.’
‘Vind je het erg als ik niet meega?’ vroeg Alex vermoeid terwijl hij zijn stropdas losmaakte. ‘Ik ben niet in de stemming.’
‘Doe niet zo saai, schat. Je hebt natuurlijk een verschrikkelijke dag achter de rug met al die geheime dingen die jullie uitspoken, maar dat heb ik ook. Het was beulen aan het pr-front. Kom, dan gaan we eerst wat champagne drinken op kosten van Corday en daarna...’
‘En daarna wat?’
‘En daarna mag jij dan de rest van de avond invullen. Wat zeg je daarvan?’
Alex gaf toe. Als MI5 toch van plan was hem duimen te laten draaien terwijl zij onderzoek deden, kon een beetje vermaak geen kwaad. En hij wilde Sophie een plezier doen. Per slot van rekening was zij degene die hem onderdak bood. En hij hoefde morgen niet eens te rijden. Dat zou Dawn doen, waarschijnlijk opnieuw in dat tergend langzame slakkengangetje van haar. Hij zou zich eens lekker gaan ontspannen. ‘Zeg, waar is dat feestje?’
Ze deed haar kin omhoog om haar rode fluwelen lint om u doen. ‘Hoxton Square.’
‘Waar is dat?’
‘Alex, liefje, op welke planeet heb jij de laatste paar jaar rond gehangen? Hoxton is op dit moment het hipste quartier in Londen Gooi een steen de straat over en je raakt een bekende artiest, model of ontwerper. Het stikt er van de beroemdheden.’
‘Dat zal best. Nou, stel me dan maar gewoon voor als een vriend van je broer. En zeg er dan maar bij dat ik beveiligingswerk doe of zoiets.’
Ze fronste haar voorhoofd en tuitte haar lippen om in de spiegel haar make-up te controleren. ‘Beveiliging klinkt een beetje ar moedig, schat. Wat te denken van iets met een beetje meer allure? Iets in de dotcom-wereld misschien?’
‘Oké. Ik zal erover denken.’ Hij wreef in zijn ogen. Onbewust zaten hem nog steeds diverse dingen dwars. ‘Ik moest vandaag plotseling aan iets afschuwelijks denken, dat ik een paar dagen geleden midden in de jungle van Sierra Leone een op wacht staande rebel, een jongen, kan niet veel ouder zijn geweest dan tien, heb vastgebonden aan een boom en heb vergeten hem los te maken.’
Sophie liet haar tenen wriemelend heen en weer gaan in haar ruwzijden schoenen om te kijken hoe ze zaten. ‘Ik weet het. Het is verschrikkelijk hoe vaak je dingen vergeet. Wil je er iemand over opbellen?’
Alex staarde haar vol ongeloof aan. ‘Hij is nu waarschijnlijk dood, of mist op z’n minst een arm.’
‘Zullen we gaan?’
Terwijl ze zich in de zilverkleurige Audi TT door het verkeer wurmden, waarbij Sophie in haar ongeduld iedere auto van de weg drukte die het lef had om naast haar te komen rijden, probeerde Alex in een betere stemming te komen. Het kon slechter, zei hij tegen zichzelf. Hij werd betaald om in Londen zijn tijd te verdoen - iets waarvoor de meeste soldaten een moord zouden doen - en sliep met een rijk, mooi en verschrikkelijk geil wijf dat uit alles liet blijken dat ze hem geweldig vond. Hij was op weg naar een feestje om daar met dat verschrikkelijk geile wijf een glas champagne te drinken, en over twee of drie uur zouden ze het bed in duiken voor een woeste vrijpartij.
Vanwaar dan toch die onvrede? Was het dat hij het gevoel had dat zijn leven werd bepaald door vrouwen? Alex had niets tegen werken met vrouwen, maar op dit moment leek het erop dat zij uitmaakten wat hij wel en niet moest doen. En wanneer een vriendin in het verleden was begonnen over vastigheid en trouwen, had Alex steevast gereageerd met de opmerking dat soldaat zijn en getrouwd zijn niet samengingen. En dat had hij gemeend. Hij had zijn collega’s zien veranderen in futloze zielenpieten doordat het kleine beetje vrijheid dat ze bezaten werd verziekt door de eisen van hun geïrriteerde en gefrustreerde vrouwen. In het begin was dat nog niet het geval geweest, maar die irritatie en frustratie kwamen al snel boven wanneer ze ontdekten dat het systeem voor hen en de kinderen slechts een plaatsje aan de zijlijn gereserveerd had. Stan Clayton had het tegenover hem een keer als volgt verwoord: de trammelant met je vrouw de wereld uit helpen voor je overzee naar je nieuwe post ging was als het deponeren van een fluim in je bier voor je ging pissen.
Omdat hij had gezien wat de gevolgen waren - wraakzuchtige, afgetobde vrouwen, gebroken kerels die zich van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zorgen maakten over geld en hun gezin had Alex gezworen dat hij daar zijn vingers niet aan zou branden.
Zijn stelregel was dat je geen dingen beloofde die je niet van plan was na te komen, je vermaakte zolang het duurde en weer weg was voordat de ellende begon. Hij hield zich aan een soort erecode, wat inhield dat je niet bleef hangen als een vrouw meteen in het begin al liet blijken dat ze uit was op een huwelijk en kinderen. Was dat niet het geval, dan ging je ervoor.
Maar iets zei hem dat het met Sophie anders zou gaan. Om te beginnen was hij niet de baas. Hij was niet degene die automatisch het initiatief nam, iets wat hij hiervoor wel altijd had gedaan. Ze bewoog zich soepel en als vanzelf door een wereld waarin hij zich, als hij eerlijk was, niet op zijn gemak voelde. En hoewel ze respect had voor zijn vak en wist dat er een andere, een duistere wereld was waarin hij zich op zijn beurt soepel en als vanzelf bewoog, was ze niet overdreven onder de indruk van hem.
Eigenlijk wist hij het niet met haar, en dat maakte het wel zo opwindend, maar ook... moeilijk.
Terwijl ze met gierende banden om een verkeersheuvel scheurden, zei Alex tegen zichzelf dat hij maar eens de trein naar Hereford moest pakken om daar zijn auto op te halen. Dan kon hij achter het stuur van de Karman-Ghia tenminste nog het idee hebben dat hij zelf bepaalde wat hij deed. Maar tot die tijd...
Ach, wat zat hij nou te zeuren?