20

Scully kwam tot de conclusie dat haar vakantie veel en veel te kort was geweest.

Een surveillancewagen uit Marville had hen opgepikt, enkele minuten nadat ze het ziekenhuis hadden verlaten, juist toen de regen was opgehouden. De chauffeur was beleefd, maar weiger­de in te gaan op Mulders vragen.

'Praat maar met de commandant,' meer zei hij niet.

Het klonk haar in de oren alsof Hawks' geduld met de FBI in de stad erg op de proef werd gesteld.

Nu reden ze snel richting stad en ze kon het gevoel niet van zich afzetten dat alles overhaast werd. Ze moest tijd hebben om na te denken en die kreeg ze niet. Ze reageerde, ze nam geen intiatief; anders zou ze niet met Mulder de reuzensprong heb­ben gemaakt van experimentele camouflage naar een compleet, bestuurd menselijk kameleon, zonder onderweg even te blijven stilstaan.

Dat was niets voor haar; echt niet.

Ze zette zich schrap toen de wagen heel even slipte om een bocht, en wenste dat ze Webber te pakken had kunnen krijgen. En toen de chauffeur: 'Sorry, mevrouw,' zei, nadat hij de auto weer onder controle had, bekte ze hem bijna af.

Helemaal niets voor haar.

Daarna vouwde Mulder zijn armen op de leuning van de stoel voor hem en liet zijn kin erop rusten. Hij zei niets, maar ze kon hem voelen tegen haar schouder. Ze sloot even haar ogen toen er wat bladeren over de voorruit dwarrelden.

'Mulder, het spijt me van Carl.'

Hij gromde.

Toen besefte ze dat dat een deel was van haar probleem. Ze had Barelli niet kunnen uitstaan; hij was grof, te glibberig en te veel met zichzelf ingenomen. Maar al zou ze het nooit begrij pen, hij was ook Mulders vriend geweest, en ze had geen woord van medeleven of deelneming gesproken. Bij het zien van het lijk van de verslaggever had ze meteen professioneel haar ge­voelens uitgeschakeld.

De moord had haar niet geraakt.

Kennelijk was dat bij haar vriend wel het geval.

'We moeten naar Elly,' zei hij ten slotte.

Ze ging akkoord en vroeg de chauffeur hen daarheen te brengen, in plaats van naar het bureau.

'Ik weet het niet,' zei hij weifelend. 'Ze hebben me ge­zegd ...'

'Maak je daarover geen zorgen,' zei Mulder. 'Wij nemen de schuld wel op ons. Je kunt hem zeggen dat we op onze strepen zijn gaan staan, FBI, opdringerige federale ambtenaren, zoiets.'

Heel even dacht Scully dat de man botweg zou weigeren. Toen haalde hij grijnzend zijn schouders op. 'U zegt het maar, meneer.'

'Geef dus maar een dot gas.'

'Zoals u wilt.'

En Scully moest zich uit alle macht beheersen om het dash­board niet vast te grijpen.

Bij Marville nam het verkeer toe; zaterdagse winkelende en slenterende mensen namen er de tijd voor om het winkelgebied zo uitgestrekt mogelijk te maken. De chauffeur schoot binnen­door een zijstraat in, om de hoofdstraat te vermijden en par­keerde probleemloos voor het flatgebouw.

'Wilt u dat ik wacht?' Hij klonk hoopvol.

'Ja,' zei ze en ze opende het portier.

Hij pakte de radiomicrofoon en meldde zich: 'Maddy, met Spike. We zijn bij het huis van de kobolddame. Misschien moet de commandant hierheen komen, wat denk je?'

De radio siste. 'Ik zal het hem zeggen. Kijk achter je.'

'Dat zal ik doen,' zei hij en hing de microfoon op de haak.

'Meer niet?' vroeg Mulder en hij klonk teleurgesteld.

'Bedoelt u tien-vier, dat soort onzin?' De chauffeur schudde zijn hoofd. 'De baas heeft de pest aan radiogepraat. Hij zegt dat we dan net klinken als een politieserie op de tv.' Hij lachte. 'Bovendien haalt de helft van de kerels de nummers door el­kaar. Maddy weet wat we bedoelen, dus ...' Hij haalde de schou­ders op.

Scully stond al buiten en keek omhoog naar de erker. De gordijnen waren dicht. Ze draaide zich langzaam om toen Mulder uitstapte, en drukte haar hand stevig tegen haar borst.

'Mulder!'

Meteen rende ze de straat over zonder op het verkeer te let­ten, recht op het parkje af en naar Elly Lang die roerloos op haar bank zat. De oude vrouw zat met haar gezicht naar het lege speelveld, in een zwarte jas gehuld en met een zwarte paraplu schuin boven haar hoofd.

Ze keek niet om toen Scully haar naam riep.

Nee, dacht ze terwijl ze het trottoir op sprong en over het natte gras rende; verdomme, nee.

'Elly!'

Ze hoorde Mulder achter zich naar rechts uitwijken om haar van opzij te benaderen.

'Elly!'

Ze greep de bankleuning vast en duwde zich eromheen, zich vervloekend dat ze hier niet eerder aan had gedacht.

Als ze te laat waren, zou ze persoonlijk, één voor één, Tonero's medailles afrukken en ze daarna weer op zijn blote borst spelden. Eén voor één.

Ineens schoot een hand te voorschijn vanonder de paraplu, ze gilde en sprong opzij, toen een fel oranje wolk bijna haat borst raakte.

De oude vrouw staarde haar onbewogen aan. '0. Ben jij het.' En ze stopte de spuitbus weer in haar handtas. 'Ik ben zeker niet zo rap meer.'

Scully wist niet wat ze moest zeggen, kon enkel knikken ter wijl ze weer op adem probeerde te komen. 'Ik dacht...'

'Ja,' zei Elly. 'Dat zie ik.' Ze keek naar Mulder toen die naast haar kwam staan. 'Mij doen ze niets, weet je. Dat hebben ze nog nooit gedaan. Ik denk dat ze denken dat een oude vrouw hen niet veel kwaad kan doen.'

'Mevrouw Lang,' zei Mulder, 'deze is anders.'

Scully ging op de bank zitten en duwde zachtjes de paraplu opzij. 'Het heeft, voor zover wij weten, minstens drie mensen vermoord. Volgens ons kunt u in gevaar zijn.'

Elly bromde. 'Jij weet niet veel over kobolds, jongedame.' Ze priemde een magere vinger naar Scully's gezicht. 'Je moet nog veel leren. Jij bent een slimme meid. Je moet nog meer leren. Kobolds,' zei ze, 'vermoorden niemand. Dat hebben ze nog nooit gedaan.'

Dana zocht steun bij Mulder en hij ging op zijn hurken voor haar zitten, met een hand licht op haar knie om niet te vallen. 'Mevrouw Lang, deze is ziek.'

'Ze worden niet ziek.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Niet ziek op die manier.' Hij klopte tegen zijn slaap. 'Op deze manier. Het is anders dan de anderen. Het is ...' Hij slikte en liet zijn hand wegglijden. 'Het is boos­aardig, mevrouw Lang. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeg­gen.'

Toen zag Scully het, de twijfel en het begin van angst op het gezicht van de vrouw. Ineens leek ze twintig jaar ouder. 'U moet hier eigenlijk niet zitten,' zei ze zacht. 'U moet ergens naartoe waar het warm is. Dadelijk gaat het weer regenen.'

'De kinderen,' fluisterde Elly.

'Ik denk niet dat die vandaag veel komen spelen.'

Ze ging staan, liet haar hand langs de jas van de vrouw glij­den en pakte haar hand vast. De vingers trilden, vouwden zich toen om de hare en ze trok Elly langzaam overeind; de paraplu viel vergeten op de grond.

Mulder raapte die op en Scully wees op de politiewagen. 'Ziet u die man daar? Hij heet Spike, u kunt het geloven of niet. Ik denk wel dat ik hem kan overhalen om u een tijdje gezelschap te houden.'

Arm in arm liepen ze over het gras.

'Is hij getrouwd?' vroeg Elly.

'Ik geloof van niet.'

Mulder liep voor hen uit, tussen de vrouw en de chauffeur in, die wat zei. Scully was hem daar dankbaar voor.

'Hij is een aardige jongen,' zei Elly, en ze wees met haar kin naar Mulder.

'Ja, dat weet ik.'

Midden op straat hield Elly haar staande en haar onderlip trilde. 'Heeft hij gelijk wat die kobold betreft?'

Ze knikte.

'Ik wil nog niet dood, weet je.'

Dana kneep in de arm van de vrouw. 'Dat weet ik. En dat ge­beurt ook niet.'

'Ik ben te vals, te chagrijnig.'

Dana glimlachte, maar de vrouw zag het niet. 'Och ... Dat ge­loof ik niet.' Ze drong aan weer door te lopen. 'U bent gewoon gehard, meer niet. En maar goed ook.'

'Jij ook?'

Scully wist niet wat ze daarop moest zeggen en ze hoefde niet te hakkelen omdat Todd Hawks net aankwam. Ze hadden Elly binnen de kortste tijd in haar appartement geïnstalleerd, en toen ze even later weer buiten waren, vertelden ze de com­mandant dat ze iemand die verbonden was aan, of werkte voor, het kantoor Speciale Projecten in Fort Dix, ervan verdachten verantwoordelijk te zijn voor de moorden. Iemand, voegde Scully

eraan toe, die uiterst vaardig was in camouflage.

'Vermommingen, bedoel je?' vroeg Hawks.

'Zo zou je het kunnen noemen.'

'Een echte expert, een van de besten,' zei Mulder die de draad oppakte. Daarop glimlachte hij zo vluchtig dat ze het bijna niet zag. 'Je zou kunnen zeggen dat het een hele nieuwe betekenis geeft aan het woord muurbloempje.'

'Verrek.' Hawks bekeek de lucht alsof hij de regen uitdaagde zijn ellende nog te verergeren. 'Verdomme, dit kan ik missen als kiespijn. Dit heb ik echt niet nodig.' Hij schudde zijn hoofd en keek omhoog naar Elly's appartement. De gordijnen waren open, voor het raam brandde een lamp. 'Misschien wil je het mij vertellen, heb je iemand in gedachten?'

Hij klonk niet bitter en ook niet beledigd; hij klonk alleen alsof hij naar het einde verlangde, zodat zijn stadje weer terug kon keren naar wat voor normaal doorging.

'Want,' voegde hij er mat aan toe, 'ik zit hier opgescheept met drie pokkelijken, en drie stel nabestaanden en een paar plaatselijke politici achter mijn kont die een verklaring eisen.' Hij keek Mulder aan en kneep zijn ogen halfdicht. 'En weet jij toevallig waarom een Amerikaanse senator mijn bureau belde, terwijl ik vanmorgen om het huis van Vincent aan het snuffelen was?'

0, geweldig, dacht ze; gewoon geweldig.

Ofschoon ze in de verte verkeer hoorde, was de buurt rustig. Een paar lampen op de veranda's, voor ramen aan de voorkant; een oude, zwarte hond die langs de goot scharrelde; een vette, zwarte kraai die over het speelveld paradeerde.

Er leek iets in de lucht te hangen, en zij voelde dat ook aan.

'Commandant, kun je Mulder doorverbinden op je radio om te proberen de rest van ons team te vinden?'

'Geen probleem,' zei hij met een spottende glimlach. 'Die wa­ren op weg naar het bureau toen ik wegging, op zoek naar jul­lie.'

Toen Mulder haar vragend aankeek, schudde ze even haar hoofd en wachtte totdat Hawks telefoneerde. 'We zijn slordig geweest,' zei ze zakelijk, niet verwijtend. 'De majoor staat klaar om ervandoor te gaan en wij hebben niet meer gedaan dan al­leen van de ene moord naar de andere rennen.'

'Het restaurant,' stelde hij voor.

Ze twijfelde. 'Waarom?'

'Hank kan het beste nadenken achter een bordvol flensjes.'

'Mulder,' begon ze en zweeg met een wegwerpgebaar. 'Oké.'

Ze haastte zich het huis in om zich ervan te verzekeren dat alles goed was met Elly; die bezorgdheid verdween snel toen ze Spike, met zijn pet op zijn schoot, op de kruk gretig zag luiste­ren naar de oude vrouw, terwijl die beschreef hoe ze haar hele leven op kobolds had gejaagd.

Geen van beiden zagen haar in de deuropening staan; geen van beiden merkten dat ze wegging.

Hank stond aan de trottoirrand toen ze naar buiten kwam, Mulder zat al in de auto en hij gebaarde zwaaiend dat ze erach- terlangs moest lopen naar het andere portier. De commandant hield haar tegen bij de achterbumper.

'Jullie laten me weten wat ik moet weten?'

Ze beloofde het en vloekte toen haar tas van haar schouder gleed en op de grond viel. Ik moet beter opletten, snauwde ze tegen zichzelf, en ze was dankbaar toen Hawks zich bukte om haar te helpen haar spullen bijeen te rapen. Ze moest knielen om een pen te pakken die onder de auto was gerold en luisterde maar half toen Hawks een paar grapjes maakte over handtassen van vrouwen.

Ze bukte zich, zag de pen en stak haar hand ernaar uit.

En verstijfde.

'Moet ik je helpen?'

Ze schudde haar hoofd en kroop achteruit, met de opgeraap­te pen in haar zak. Toen hij haar overeind hielp, zag ze iets vreemds aan de nummerplaat; weer bleef ze doodstil staan tot ze het doorhad.

'Luister, agent Scully, als er iets niet in orde is ...'

'Nee.' Ze wuifde zijn aangeboden hand weg. 'Nee, dank je, het gaat prima. Ik dacht alleen aan iets, meer niet.' Ze wist dat hij haar niet echt geloofde, maar dat hij niet wist wat hij moest vragen. 'Bedankt,' zei ze en glipte de auto in.

Zodra ze zat, draaide Andrews zich om en vroeg wat ze nu gingen doen. Wat haar betrof renden ze alleen maar in kringe­tjes rond en ze sperde haar ogen open toen Scully zei: 'Precies. Daarom gaan we naar het restaurant, we bestellen een uitge­breide lunch en praten de zaken door voordat we over onszelf gaan struikelen.'

'En hoe zit het met onze kobold?' vroeg Mulder.

'Onze kobold zal pas vanavond weer te voorschijn komen,' zei ze.