20

Nyrene zat aan het ene uiteinde van de keukentafel met Mary Atkins en Hamish aan weerskanten naast zich. Mevrouw Atkins had haar hand op de hand van Nyrene gelegd en streelde die terwijl ze zei: 'O, mevrouw, dit is echt de treurigste dag van mijn leven.'

Nyrene keek haar aan en zei zacht: 'En ook van mijn leven, mevrouw Atkins.'

Er was geen spoor van tranen op haar gezicht. Ze had vreemd genoeg niet meer gehuild sinds ze bij Riley vandaan door de regen naar het huis van haar schoonvader was gehold. Daar had ze de nacht doorgebracht en ze was de volgende morgen vroeg vertrokken. Dat was gistermorgen geweest, maar afgelopen nacht had ze, toen ze alleen in bed lag, alles nog eens doorgenomen, vanaf het moment dat ze de glazen deur had opengedaan tot ze die weer achter zich dicht had getrokken, en ze had nog steeds niet gehuild.

Hamish zei: 'Ik kan me niet voorstellen, mevrouw, dat meneer Peter een vrouw slaat, om wat voor reden dan ook, om vervolgens te proberen haar te wurgen, maar ik kan me wel voorstellen dat zo'n griet een man met een mes te lijf gaat. En een scherpe diamant snijdt nog beter dan welk mes ook. Ja, ik kan me voorstellen dat zij zoiets doet. De duivel heeft fraaie handlangers. Maar wat ik maar niet begrijp, mevrouw, is dat u niet met hem wilt praten en dat terwijl hij er zo aan toe is.'

Nyrenes stem klonk heel resoluut: 'Hamish, ik ben op dit punt vastbesloten, ik wil niet met mijn man praten, en daarom wil ik, zoals ik heb gezegd, dat jullie of wie de telefoon maar mag opnemen, ieder willekeurig excuus bedenken: dat ik niet thuis ben of dat ik druk bezig ben. Of vertel gewoon de waarheid: dat ik hem niet wil spreken.'

'Neemt u me niet kwalijk dat ik het zeg, mevrouw, maar ik vind niet dat ik dat kan doen. Dus als u het niet erg vindt, laat ik het opnemen van de telefoon aan Mary over. Zij bekijkt het vanuit het standpunt van een vrouw en ik bekijk het op dit moment vanuit zijn standpunt. Let wel,' - zijn toon veranderde - 'niet dat ik ook maar iets kan goedkeuren van wat hij heeft gedaan, echt niets. Nee, ik keur het niet goed, maar ik weet iets van de verleidingen waar een man aan kan worden blootgesteld en daarom heb ik begrip voor zijn lot, waarin hij week na week van u gescheiden is. Dan verschijnt er een jong grietje op het toneel en zij brengt hem het hoofd op hol. Mevrouw, ik heb al eerder gezegd dat er omstandigheden kunnen zijn. En die omstandigheden scheppen de tragedies, en de omgeving of de plaats waar ze zich voordoen.'

Nyrene beantwoordde zijn strakke blik en zei: 'Nou, Hamish, er zouden zich in de toekomst ook omstandigheden kunnen voordoen. Hij is nog steeds een jongeman en ik ben een vrouw van middelbare leeftijd.'

'Nee, het is geen kwestie van dat u een vrouw van middelbare leeftijd bent,' zei mevrouw Atkins snel, terwijl ze met haar hand naar Nyrene gebaarde, uit protest over zo'n denigrerende opmerking. 'Niemand die u ziet zou denken dat u over de veertig was.'

Nyrene gaf geen antwoord, ze keek mevrouw Atkins vriendelijk aan en schudde haar hoofd. Toen zei ze: 'Waar ik werkelijk over wil praten is onze zakelijke onderneming' - ze keek naar Hamish - 'zowel in de schuur als op het land. Het land zal geheel jouw verantwoordelijkheid zijn, Hamish. Je kunt zoveel mensen in dienst nemen als jou nodig lijkt, en je hebt een cultivator nodig, zoals je al hebt gezegd. Nou, regel dat. Zodra dat verwilderde stuk land is ontgonnen en gedraineerd en omheind, kunnen we bespreken wat we daar het beste mee kunnen doen.' Ze glimlachte flauw naar hem en ging verder: 'Tegen die tijd heb jij vast al een duidelijk plan voor ogen; ik ken je.' Waarop zijn antwoord simpel was: 'Waarschijnlijk wel, mevrouw, waarschijnlijk wel.'

Nu keek ze van de een naar de ander en zei: 'Mijn deel van het bedrijf zie ik sneller groeien dan ik kan bijhouden. Mijn belangrijkste steunpilaar in dezen zal meneer Rice zijn. Want hij heeft zijn hele leven als begeleider gewerkt en hij is vreselijk blij dat hij eindelijk weer een baan heeft. Jullie hebben allebei juffrouw Gray aan het werk gezien: ze is heel goed, in elk geval met haar voeten. Maar ze zal nooit, zoals juffrouw Fuller, iets op het gebied van spraakkunst kunnen doen.'

'Dat is dan maar goed ook. Die Fuller vind ik een ramp, met die aardappel in d'r keel. Ze is nog erger dan professor Higgins.'

'Ze is een heel goede lerares.'

'Ja, dat zal best,' zei mevrouw Atkins. En ze ging verder: 'Wat ik maar niet begrijp is dat het kind het zo goed met haar kan vinden. Nog even, en hij praat net zoals zij.'

'Dat zou nog niet zo gek zijn, hè, Mary?'

'Ach, ik weet het niet. Maar nu we het toch over Charles hebben, denk ik dat beide kanten van het bedrijf goed voor hem zullen zijn, want hij kan altijd buiten bij jou zijn, Hamish, wanneer hij maar wil. En wie weet, misschien krijgt hij zijn krachten nog wel eens terug en kan hij zelfs wat voor je spitten.' Nyrene glimlachte en slaakte even een diepe zucht, terwijl ze leek na te denken. Toen zei ze: 'Ik denk dat het voor hem ook goed is om allerlei mensen te ontmoeten en dat hij in de schuur daar alle kans toe krijgt.'

Er volgde een korte stilte, waarna Hamish zei: 'Wat gaat u tegen hem zeggen, mevrouw?'

Nyrene hoefde niet te vragen op wie hij doelde en ze antwoordde: 'Ik heb hem verteld dat zijn vader op tournee naar het buitenland is en dat de hoofdrolspeler ziek is geworden... en dat zijn vader die plaats heeft ingenomen.'

'Denkt u dat hij u geloofde, mevrouw?'

Nyrene keek in het verweerde gezicht en ze antwoordde naar waarheid: 'Ik weet het niet, Hamish.'

'Wat heeft hij daarop gezegd?'

'Niets.'

'Dan heeft hij u niet geloofd, mevrouw.'

'Dat zou waar kunnen zijn, Hamish. Dat zou waar kunnen zijn.' Ze stond abrupt van tafel op en zei: 'Goed, dat is dus wat onze toekomstplannen betreft. De twee ondernemingen zullen uiteindelijk één geheel vormen. Of ze zullen in elk geval als één geheel geboekt worden en we zullen de winst samen delen.'

Hamish Mclntyre en Mary Atkins stonden eveneens op en Hamish zei: 'Dat is echt heel aardig van u, mevrouw. Zo'n voorstel valt niet te versmaden. Maar geen van ons wil dat of heeft het nodig. We hebben het daar uitvoerig over gehad, hè, Mary?'

'Ja, mevrouw.' Ze knikte naar Nyrene. 'We zijn maar al te blij om bij u te zijn en hier te werken, en u betaalt ons heel royaal. En dan hebt u ook nog eens voor het opknappen van de kamers gezorgd en voor de aanbouw. We zouden niet meer kunnen wensen. Hamish heeft het niet nodig en ik ook niet.'

Nyrene keek van de een naar de ander en zei zacht: 'Ik bof geweldig dat ik jullie heb, maar het contract, zoals dat binnenkort wordt opgesteld, blijft geldig.' Ze draaide zich om en liep de keuken uit. In haar slaapkamer liet ze zich op de rand van het bed vallen. Ze had het liefst haar hoofd in het kussen gelegd om te... het woord 'huilen' deed haar rechtop zitten en naar haar toilettafel lopen, waar ze haar haar naar achteren kamde, waarna ze de kamer weer uit liep naar de kinderkamer, waar haar zoon grote, gekleurde letters uit een boek probeerde na te tekenen.

Twee dagen later belde Riley. Toen ze de kamer uit liep, hoorde ze mevrouw Atkins antwoorden: 'Vanmorgen.' Ze wist niet hoelang Mary aan de telefoon was, maar 's avonds hoorde ze dat hij weer belde en na een tijdje legde mevrouw Atkins de telefoon neer, liep naar haar toe en zei: 'Mevrouw, ik kan er niet langer tegen. Het is vreselijk. Wilt u echt niet even iets zeggen?'

'Nee, ik zeg helemaal niets.'

Dit patroon werd de volgende dag herhaald. De dag daarna kreeg ze een brief. Ze wist dat hij van hem was en ze hield hem tussen haar vingers alsof ze zich eraan brandde. Ze liep omhoog naar haar kamer, naar haar schrijftafel in de hoek, en toen ze daar ging zitten keek ze naar de brief en haar hand pakte bijna de briefopener die op het vloeiblad lag, maar ze beheerste zich. Toen scheurde ze de brief doormidden. Ze bleef scheuren tot het leek of de brief door een papierversnipperaar was gehaald. Met haar onderarm veegde ze de ontelbare snippers in de prullenmand. En dat was het moment waarop de tranen kwamen.

Toen ze bij het bed kwam, stroomden ze vrijelijk over haar gezicht. Er vormde zich een loodzware brok in haar keel, het leek of haar hart door een mes in tweeën werd gesneden. Haar mond ging open toen alles tot een uitbarsting kwam en ze slaakte een felle kreet. Toen lag ze op het bed en timmerde met haar vuisten op het kussen en haar kreten waren zo luid dat ze de keuken bereikten en mevrouw Atkins op een holletje naar boven brachten.

Een uur later stond dokter Johnson bij haar bed en ze huilde nog steeds, maar nu zachtjes, en hij keek mevrouw Atkins aan terwijl hij Nyrenes pols voelde. 'Wat heeft dit veroorzaakt?' Maar mevrouw Atkins antwoordde: 'Dat is een privé-kwestie. Als ze het wil zal ze het u zelf wel vertellen.'

Hierop zei hij: 'Dat is dan in elk geval iets om naar uit te kijken. Maar als ik zie hoe ze eraan toe is, denk ik dat het nog wel een paar dagen zal duren voor ik dat voorrecht zal genieten.'

Nyrene gaf hem dat voorrecht niet, en hij moest uit andere bronnen de reden van haar instorting zien te achterhalen.