HOOFDSTUK 8

Tina werd de ochtend van haar verjaardag wakker gemaakt door een luid 'lang zal ze leven'. Anke en haar ouders stonden naast haar bed. Half slaperig ontdekte Tina het dienblad waarop een uitgebreid ontbijt stond, door Anke met zorg klaargemaakt.

„Proficiat, zusje," wenste Anke haar hartelijk toe. Hierna overhandigde ze Tina een pakje.

Blij verrast pakte Tina het pakje aan.

Toen volgden ook haar ouders met felicitaties.

Van hen kreeg Tina een smal pakje, dat ze verbaasd aannam. „Wat is dat? Jullie betalen toch ook al het diner?" vroeg ze zich verwonderd af.

„Maak nu maar open," drong Tina's vader lachend aan.

Uit het pakje kwam een smal doosje, waarin een modern horloge zat.

Tina's mond viel open van verbazing. „Dit had ik helemaal niet verwacht!" riep ze blij uit. Onstuimig omhelsde ze haar ouders, waarbij Anke het volle dienblad ternauwernood kon redden.

Uit het pakje van Anke haalde Tina een felrode broche met bijpassende oorhangers. „Deze passen precies bij de kleren die ik heb gekocht! Te gek, Anke!" riep Tina. Daarna at ze rustig haar ontbijt en ging toen onder de douche.

Op hetzelfde moment dat Tina naar beneden liep, ging de bel. Het eerste dat Tina zag toen ze de deur

opende, was een geweldige bos bloemen.

„Gefeliciteerd!" klonk de onmiskenbare stem van Sjoerd vanachter de bloemen.

Tina schoot in de lach en trok haar vriend naar binnen. Voorzichtig legde ze het grote boeket even op de trap.

Sjoerd sloeg zijn armen om haar heen en feliciteerde haar langdurig.

„Dank je wel voor de mooie bloemen, Sjoerd," zei Tina zacht, waarna ze hem nogmaals kuste.

Toen Tina samen met Sjoerd de aula binnenkwam, werd ze van alle kanten gefeliciteerd door haar klasgenoten. In een feestelijke roes zat ze die dag bij elke les, maar met haar hoofd was Tina er helemaal niet bij. Voortdurend dwaalden haar gedachten af naar het diner van die avond. Ze begon nu toch wel de kriebels te krijgen en vroeg zich steeds vaker af hoe Toetje zou reageren. Zou hij kwaad worden en het restaurant verlaten? Of zou hij de lollige kant van de grap inzien en gezellig bij hen aan tafel plaats nemen?

Het leek alsof Mieke haar gedachten kon lezen, want op hetzelfde moment begon zij over de komende avond. „Ik vind het wel spannend worden," merkte ze zacht op.

Tina knikte instemmend. „Ik ook, al ben ik een beetje bang voor Toetjes reactie. Hij is vaak niet te peilen. Als je verwacht dat hij kwaad wordt, wordt hij het juist niet en andersom kan hij enorm uit zijn slof schieten om niets!" fluisterde Tina.

„Laten we er dan maar van uitgaan dat hij kwaad wordt, dan valt het altijd mee," lachte Mieke.

Tina was blij dat ze die dag maar vijf lesuren hadden. Ze had Mieke gevraagd meteen na schooltijd met haar mee te gaan, zodat ze zich samen konden opdoffen voor het diner.

Mieke had uiteindelijk haar keus ook laten vallen op een colbertjasje, in combinatie met een broek en witte bloes. Zorgvuldig spreidde ze de kleren uit op het bed van Tina. „Sjoerd en Bas weten vanavond niet wat ze zien. Gaat Anke ook mee?" vroeg ze aan Tina.

„Ja, en ze komt samen met haar nieuwe vriend," antwoordde Tina met een geheimzinnige lach.

„Waarom sta je zo te grijnzen? Is er wat bijzonders met die vriend? Heb je hem nu eindelijk gezien?" vroeg Mieke in één adem door.

„Ik heb hem gezien en jullie zullen vanavond kennis met hem maken," was Tina's vage reactie.

Mieke keek haar vriendin even onderzoekend aan. „Ik ken dat gezicht van jou! We kunnen vanavond dus weer de nodige verrassingen verwachten," concludeerde ze.

„Heb jij die mooie, goudkleurige oogschaduw bij je?" informeerde Tina, waarmee ze het gesprek handig een andere wending gaf.

Mieke haalde een in cadeaupapier gewikkeld pakje uit haar tas. „Pak dit maar eens uit," zei ze, daarbij Tina's vraag negerend.

Verrast zag Tina dat in het pakje dezelfde goudkleurige oogschaduw zat, die ze al zo vaak bij Mieke had bewonderd.

„Elke keer leen je mijn oogschaduw en daar had ik schoon genoeg van, vandaar dit cadeautje," gaf Mieke als uitleg, maar aan haar gezicht was te zien dat ze er niets van meende.

Tina ging zich even opfrissen, waarna ze haar nieuwe kleren pakte en deze aantrok. Ze spelde de nieuwe broche op de revers van het jasje en deed de oorhangers in. Met een kritische blik bekeek ze zichzelf in de spiegel. „Wat vind jij ervan, Mieke?" vroeg ze.

Mieke had zich inmiddels ook omgekleed en liet haar goedkeurende blik langs Tina's gestalte glijden. „Je ziet er eindeloos uit," maakte ze haar vriendin een compliment. „Al vind ik wel dat je nog iets aan je haar moet doen. Zal ik het opsteken? Dat staat je vast hartstikke goed," stelde ze voor.

„Wil je dat doen, Mieke?" knikte Tina enthousiast. Ze ging op een stoel zitten, waarna Mieke aan het werk ging.

Het viel niet mee Tina's weerbarstige, blonde haar op te steken. Maar eindelijk knikte Mieke tevreden. Ze pakte de nieuwe oogschaduw en begon Tina zorgvuldig op te maken.

Tina probeerde zich zo min mogelijk te bewegen, wat niet meeviel. Ze was dan ook benieuwd naar het resultaat toen Mieke de make-upspullen neerlegde en haar vriendin een spiegel voorhield.

Het werk dat Mieke had verricht, mocht er zijn. Ze had Tina opgemaakt met een zachte make-up. De gouden gloed van de oogschaduw gaf Tina's gezicht een aparte uitstraling, die werd benadrukt door het opgestoken haar.

„Geweldig, Mieke!" prees Tina haar vriendin. „Zal ik jou ook opmaken?"

Mieke knikte. Geduldig zat ze in de stoel tot ook zij was opgemaakt.

Toen stonden ze even tegenover elkaar en keken elkaar aan.

„Laat ze maar komen," lachte Tina, waarbij ze doelde op Sjoerd en Bas.

„We zullen ze overdonderen met onze schoonheid," giechelde Mieke.

Ze liepen de trap af.

Tina's moeder kwam juist de kamer uit en keek haar dochter bewonderend aan. „Je ziet er schitterend uit, Tina," zei ze. „En jij ook, Mieke! Prachtig!"

Tina's vader liet eveneens zijn bewondering blijken. „Met zulke mooie dames zou ik ook wel uit willen," lachte hij.

Precies op tijd arriveerden Sjoerd en Bas. Ze stonden half in de gang toen Tina en Mieke de kamer uitkwamen.

Sjoerd verschoot van kleur toen hij de stralende Tina zag. Hij staarde zijn vriendin even aan, liep naar haar toe en kuste haar voorzichtig. „Wat zie je er onweerstaanbaar uit," zei hij zacht.

Tina voelde een lichte blos opkomen bij zijn woorden. Sjoerd zag er keurig uit. Hij had zijn spijkerbroek verwisseld voor een zwarte broek, waarop hij een crèmekleurige trui droeg. „Jij ook, Sjoerd," antwoordde Tina.

Sjoerd gaf Tina een piepklein pakje. „Dit is je cadeautje," zei hij.

Voorzichtig peuterde Tina het papier van het pakje af. Er kwam een klein doosje uit, waarin een fijn, zilveren ringetje zat. „O, Sjoerd, wat mooi!" riep ze verrukt uit. Ze schoof het ringetje om haar vinger. Het paste precies en glinsterde in het lamplicht.

Uitgeleide gedaan door Tina's ouders, vertrok het viertal naar het restaurant 'Blue Garden'. Anke zou samen met Pim rechtstreeks naar het restaurant komen, om de verrassing voor de anderen nog groter te maken.

Tina voelde vlinders in haar buik toen ze het restaurant binnenkwamen.

Er was een tafel gereserveerd in een hoek van het restaurant, een beetje verborgen achter een enorme plantenbak.

„Nou, daar zijn we dan!" zei Sjoerd, toen ze zich hadden geïnstalleerd.

Op dat moment zag Tina haar zus binnenkomen.

Pim liep vlak achter haar. Ze zag dat Anke informeerde waar hun tafel was en de ober wees naar de plaats achter de plantenbak. Tina kon een glimlach niet onderdrukken toen Anke en Pim kwamen aanlopen.

„Hallo, allemaal," groette Anke vrolijk.

Stomverbaasd keken Sjoerd, Mieke en Bas naar het stelletje dat bij de tafel stond en ze vergaten Ankes groet te beantwoorden.

„Krijg nou wat..." stamelde Sjoerd verbouwereerd.

„Pim?" riep Mieke verbaasd uit.

Pim grijnsde breed. „Helemaal," antwoordde hij.

„Mag ik jullie mijn vriend voorstellen? Pim Houtzagers," zei Anke.

„Jouw vriend? Is Pim jouw vriend?" was de reactie van Bas, die, net als de anderen, met stomheid was geslagen.

Anke knikte. „Ja, en hij is, naar ik aanneem, voor jullie geen onbekende," lachte ze.

Ze zochten een plaats aan tafel en bestelden alvast iets te drinken. Het duurde even voor de anderen van hun verbazing waren bekomen, maar spoedig kletsten ze honderd uit.

Tina wierp ondertussen een ongeruste blik op haar horloge en constateerde dat het al kwart over acht was. Op de uitnodiging van Toetje had toch duidelijk acht uur gestaan? Zou hij zich toch hebben bedacht? „Zullen we maar gewoon gaan bestellen?" vroeg ze zacht aan Sjoerd. „Toetje is er nog niet. Zou hij soms niet meer komen?"

„Hij is meestal stipt op tijd. Laten we inderdaad..." Sjoerd maakte zijn zin echter niet meer af. Hij keek Tina aan en knikte met zijn hoofd in de richting van de ingang. „Daar heb je hem."

Tina verschoot van kleur. Haar hart begon te bonzen en haar handen trilden. Hij was toch gekomen! Wat zou er nu gebeuren? „Toetje is er!" siste ze tegen de anderen, waarop er een gespannen stilte viel.

Iedereen hield de adem in en keek met een schuine blik naar de ingang, waar Toetje en zijn vrouw door de ober naar de tafel werden verwezen.

Door de plantenbak kon Toetje onmogelijk zien wie er aan de tafel zaten.

„Hij loopt hiernaar toe," deed Sjoerd fluisterend verslag aan Mieke en Bas, die met de rug naar de ingang zaten.

Niemand durfde meer op of om te kijken. Ze voelden allemaal hoe Toetje de tafel naderde en over enkele tellen zou ontdekken wie hem had uitgenodigd.

„Wel alle..." hoorden ze Toetjes overbekende stem.

Tina kreeg nu een vuurrode kleur. Het zweet stond in haar handen en haar hart bonkte wild. „Dag, meneer," zei ze nauwelijks hoorbaar, waarbij ze hun Franse leraar amper durfde aan te kijken.

Toetje keek onthutst naar het groepje aan de tafel. Hij droeg een mooi, donkerblauw pak en had voor de gelegenheid weer een strikje om.

Dorine van Someren had tot verbazing van Tina eveneens een zwart colbertjasje aan, met een zwarte rok, alleen droeg zij er een witte bloes onder.

„Ik had het kunnen weten," liet Toetje zich ten slotte in de ontstane stilte ontvallen. Toen zag hij Pim zitten. „Wat doe jij hier? Heb jij soms ook een anonieme uitnodiging gekregen?"

Pim schudde zijn hoofd, keek naar Toetjes verbaasde gezicht en begon te lachen. „Nee, ik heb ze hoogstpersoonlijk gemaakt," bekende hij toen grinnikend.

Toetje zuchtte en maakte een wanhopig gebaar. „Jij zit dus ook al in het complot! Hoe krijg je het voor elkaar, Tina?" vroeg hij niet onvriendelijk.

„Het leek me wel leuk om mijn verjaardag zo te vieren," probeerde Tina uit te leggen. Ze voelde zich toch niet op haar gemak nu Toetje inderdaad was verschenen en geen aanstalten maakte om aan tafel plaats te nemen.

„Zullen we eindelijk eens gaan zitten, Theo? We staan midden in het gangpad," attendeerde Dorine haar man.

Toetje leek even te aarzelen.

Tina hield haar adem in en wachtte gespannen zijn reactie af.

Ook Mieke, Sjoerd en Bas keken afwachtend naar hun Franse leraar, die overdonderd naast hun tafel stond.

„Als ik dat had geweten..."mompelde Toetje. Ondertussen trok hij een stoel bij en ging zitten.

Opgelucht haalde Tina adem.

Dorine nam plaats aan de andere kant van Tina. „Ik vond dat jij er zo mooi uitzag toen we je tegenkwamen in de winkel, dat ik later ben teruggegaan en hetzelfde heb gekocht," legde Dorine uit. Ze had inderdaad precies hetzelfde jasje aan als Tina.

„We wisten ook niet dat we voor dezelfde gelegenheid iets zochten," vulde Toetje aan. Hij liet zijn blik lang op Tina rusten, waardoor deze opnieuw bloosde. Hij schudde met een geamuseerde blik zijn hoofd. „Helaas heb ik geen cadeautje bij me, Tina. Maar dat is je eigen schuld, dan moet je maar geen anonieme uitnodigingen versturen," grinnikte Toetje.

Hierna gaven ze hun bestellingen op en al spoedig was de sfeer aan tafel gemoedelijk.

Tina voelde dat Sjoerds hand haar onder tafel even licht aanraakte. Als antwoord drukte ze die hand voorzichtig en keek hem van opzij aan.

Sjoerd knikte lachend en knipoogde. Ook hij was duidelijk opgelucht dat Toetje het zo goed had opgevat en nu in een druk gesprek gewikkeld was met Pim.

De maaltijd was heerlijk en Tina genoot van elke minuut. „Meneer, heeft u tijdens de vergadering, eerder deze week, mijn plan voor de twee noodlokalen nog naar voren gebracht?" vroeg Tina plotseling, terwijl ze wachtten op het dessert.

„Ja, hoe zit het daarmee?" voegde Mieke er nieuwsgierig aan toe.

Toetje keek naar de afwachtende gezichten van zijn vier leerlingen. Hij had zich voorgenomen het vervelende nieuws pas na het weekend aan Tina te vertellen om haar verjaardag niet te bederven. Nu de vraag rechtstreeks werd gesteld, kon hij daar moeilijk aan vasthouden. Er zat haast niets anders op dan het toch maar te vertellen, met de kans dat Tina's avond een bittere nasmaak zou krijgen.

Het was Tina zelf, die Toetjes twijfel wegnam. „Het is afgewezen, of niet?" trok ze haar conclusie uit zijn aarzeling.

Toetje knikte. „Ja, je voorstel is inderdaad afgewezen. Maar dat had ik je voorspeld, Tina. Misschien is het een troost voor je, als ik je vertel dat er serieus over het voorstel is nagedacht. Tijdens de vergadering bleken verscheidene mensen er toch voor te zijn!" vertelde Toetje.

Tina probeerde haar teleurstelling te verbergen, wat haar niet zo goed lukte.

Ook de anderen keken Toetje teleurgesteld aan.

„Op grond waarvan is het plan dan afgewezen, meneer?" wilde Tina nu weten.

„Onder anderen om financiële redenen. Het budget laat niet toe geld vrij te maken voor het opknappen van de noodlokalen," zette Toetje de zaak uiteen.

Tina knikte begrijpend. Ze zou net als de anderen een nieuw 'Kareltje' uit haar hoofd moeten zetten, hoe moeilijk dat ook was.

„En als we de lokalen nu eens zelf gaan opknappen?" was Sjoerds simpele voorstel.

Tina keek hem verrast aan.

„Zelf opknappen? Wat bedoel je, Sjoerd?" reageerde Toetje verbaasd.

„Nou, ik bedoel zelf alles witten en schilderen. Misschien kunnen mijn ouders helpen met de inrichting van de ruimte. We hebben thuis een meubelzaak..." opperde Sjoerd.

„Dat is niet het enige, Sjoerd. Wat denk je van de keukeninrichting, het aanpassen van de elektrische bedrading en de sanitaire voorzieningen?" bracht Toetje naar voren.

Sjoerd zag diens bezwaren wel in, maar Tina zat opgewonden op haar stoel.

„Dat is een geweldig idee! We kunnen op school toch vragen wie er willen helpen? Dat moet lukken! " riep ze enthousiast.

„Ook als jullie de noodlokalen zelf opknappen, kost dat geld. Voor de moeilijke zaken zijn een loodgieter en een elektricien noodzakelijk. Het blijft dus een te dure onderneming," toomde Toetje Tina's enthousiasme in. „Vlak voor de vergadering heb ik nog contact opgenomen met de eigenaar van 'Ka-reltje', de heer Donkers en hem gevraagd of hij er iets voor voelde financieel bij te dragen in de kosten. Van de brandverzekering krijgt hij immers nog een uitkering? Hij heeft me toegezegd zich hierover te beraden. Toch zal ook zijn hulp niet voldoende zijn de aanpassingen te verwezenlijken."

„Mag ik ook wat voorstellen?" nam Pim plotseling het woord. „Voordat ik als chauffeur bij het reisbureau ging werken, heb ik in het loodgieters-bedrijf van mijn vader gewerkt. Ik zou dus dat gedeelte voor mijn rekening kunnen nemen. Bovendien weet ik zeker dat mijn vader wel het een en ander kan regelen," besloot hij.

Nu mengde Dorine zich in het gesprek. „Je kunt Frits vragen wat aan de elektrische bedrading te doen," stelde ze voor, terwijl ze haar man aankeek.

„Frits? Mijn broer?" riep Toetje verbaasd uit. „Die heeft daar geen tijd voor."

„Hoe kun je dat nu weten als je nog niets hebt gevraagd?" weerlegde Dorine onmiddellijk.

Het gesprek aan de tafel werd nu steeds heftiger en het ene voorstel volgde na het andere. Plotseling leek het of iedereen wel iemand kende, die kon meehelpen of verstand van bepaalde zaken had. De ober, die de sorbets kwam brengen, keek hen dan ook bevreemd aan.

Toetje maakte ten slotte een einde aan de discussie. „Willen jullie alsjeblieft even luisteren?" vroeg hij nadrukkelijk, waarop er een stilte viel. „De opdracht om de noodlokalen te slopen, is reeds gegeven. Woensdag beginnen ze al met de sloop. Het schoolbestuur zal er weinig voor voelen dat te veranderen. Bovendien moet ik jullie erop wijzen dat er één ding duidelijk is geworden tijdens ons overleg: 'Kareltje' zou nooit een gewone snackbar zijn geworden. Daar kunnen we op een schoolterrein niet aan beginnen. Er zou dan nadrukkelijk een schoolfunctie aan worden gegeven," legde Toetje uit. In een paar woorden vertelde hij over de opzet van een mogelijke snackbar en bracht tevens het probleem naar voren dat er ook nog iemand moest worden gevonden, die de schoolsnackbar zou gaan runnen. In de verwachting dat zijn leerlingen nu wel van hun wilde plannen zouden afzien, begon hij aan zijn sorbet.

Tina gaf haar ideeën echter niet zo gauw op. „Het zou altijd nog beter zijn dan de aula! We hadden dan tenminste weer een honk gehad en dat is het belangrijkste! " was haar sterke argument.

„Ja, bovendien weet ik zeker dat Rob, die in 'Kareltje' heeft gewerkt, de zaak wel wil runnen," viel Mieke haar vriendin bij.

Toetje slaakte een diepe zucht en legde zijn lepel neer. „Wat wil je nu dat ik doe, Tina? Ik kan weinig veranderen aan de beslissingen van het schoolbestuur," zei hij.

„Maar het is misschien toch de moeite waard dit nieuwe plan bij mevrouw Van Dijck opnieuw ter

sprake te brengen," was Dorines mening.

Licht geïrriteerd keek Toetje zijn vrouw aan. „Begin jij nu ook al? Ik wil maandag best naar mevrouw Van Dijck gaan, maar ik kan je nu al verzekeren dat het niet veel zal helpen!" was zijn stellige mening.

„Wilt u dat doen, meneer? " drong Tina bijna smekend aan.

Toetje knikte en begon opnieuw aan zijn sorbet. „Goed, ik zal nog een keer met haar gaan praten," zei hij ten slotte.

„U bent een schat, meneer!" riep Tina spontaan uit. In een impuls boog ze zich over de tafel heen en kuste de verbouwereerde Toetje pardoes op zijn wang, wat door een geweldig applaus van de anderen werd gehonoreerd.

Toetje werd een beetje rood en keek vlug rond naar de andere gasten van het restaurant, die geamuseerde blikken in zijn richting wierpen. „Waarom begin ik er ook elke keer weer aan?" mompelde hij, zodat alleen Dorine het kon horen.

„Omdat je gewoonweg geen nee kunt zeggen, Theo. En dat zou ik ook niet kunnen tegen zulke leerlingen," fluisterde Dorine. Lachend keek ze naar het luidruchtige groepje dat druk pratend aan tafel zat.

Toetje knikte. „Je hebt waarschijnlijk gelijk. Maar ze verzinnen elke keer weer iets nieuws. Neem nu die uitnodiging voor dit diner..." begon hij.

„Waardoor je vanavond fijn uit bent en hebt kunnen genieten van een overheerlijke maaltijd, of niet soms?" vulde Dorine aan.

Schuldbewust moest Toetje bekennen, dat Dorine daarin gelijk had.