HOOFDSTUK 5

Een kort klopje, onmiddellijk gevolgd door het openzwaaien van Tina's kamerdeur, kondigde de binnenkomst van Anke aan.

Tina, die juist verdiept was in een spannend boek, keek verstoord op.

Anke plofte op Tina's bed neer en keek haar zus aan.

„Ook goedemiddag," bromde Tina. „Waarom kom jij zo binnenvallen?"

„Ik heb nog eens nagedacht," stak Anke van wal, „over jouw verjaardagsidee."

Met deze woorden was Tina's interesse gewekt en ze legde het boek naast zich neer. „Vertel op!" drong ze aan.

„Eigenlijk is jouw plan wel een mieters en spannend idee," gaf Anke toe, „maar dan moet je het goed aanpakken. Met die uitnodiging, bedoel ik." Ze wachtte even op een reactie van Tina.

Deze zat nu rechtop in haar stoel en keek Anke vol verwachting aan. „Je maakt me wel razend nieuwsgierig," zei Tina.

„Een van de chauffeurs van het reisbureau waar ik werk, schildert in zijn vrije tijd. Hij kan hartstikke goed tekenen en calligrafeert ook. Ik dacht dat het wel leuk was om hem een uitnodiging te laten maken voor Toetje," liet Anke er in één adem op volgen.

Tina liet de woorden van haar zus even tot zich doordringen. Toen sprong ze op en sloeg spontaan een arm om Anke heen. „Je bent geniaal, zusterlief!" riep ze spontaan uit, terwijl ze Anke een zoen op haar wang gaf.

„Ho, wacht even, je weet nog niet eens hoe de uitnodiging eruitziet," toomde Anke het enthousiasme van Tina in.

„Heb je hem bij je?" vroeg Tina opgewonden.

Even aarzelde Anke. „Nou, dat niet direct. Maar ik heb wel degene bij me, die de uitnodiging heeft gemaakt..." bekende ze met een verdacht rode kleur.

Plotseling ging Tina een licht op. „Is die chauffeur soms jouw vriend? Ik wil hem meteen zien!" riep ze nieuwsgierig uit. Ze wilde al opspringen, maar Anke hield haar met een zachte handdruk tegen.

„Wacht nu even, Tina, ik heb je nog niet alles verteld," vervolgde ze. „Hij wilde het doen omdat hij Toetje kent!"

Perplex zakte Tina terug in haar stoel en keek Anke met open mond aan. „Hij kent Toetje? Hoe is dat mogelijk?" stamelde ze niet-begrijpend. Wat had een chauffeur van een reisbureau met een Franse leraar te maken?

Anke zag de verwarring die haar opmerking bij Tina teweeg had gebracht en ze kon een zachte lach niet onderdrukken. „Je snapt er niets van, hè? Kom maar binnen, Pim!" riep ze toen tegen haar nog steeds geheimzinnige vriend, die zeker op de gang had gewacht.

De deur ging open en tot Tina's stomme verbazing keek ze in het lachende gezicht van Pim, de chauffeur die de klas van Tina al een aantal keren had gereden! Hij was mee geweest op de werkweek naar Friesland, hij had hen naar de televisiestudio's voor de kwis gebracht en hij was van de partij geweest bij het strandfeest.

Tina zat verbouwereerd in haar stoel en kon haar ogen niet geloven.

Ze werd wakker geschud door Pim zelf, die haar grinnikend met een vrolijk „hallo, Tina" begroette. „Dat is nog eens een verrassing, hè?" voegde hij eraan toe.

Tina slaakte een diepe zucht en schudde haar hoofd. „Precies zoals je zegt, ik had even het gevoel dat ik spoken zag!" bekende ze. Toen realiseerde ze zich dat ze Pims begroeting nog niet had beantwoord. Ze sprong op en sloeg spontaan haar armen om zijn hals, waarbij ze hem tegelijkertijd twee dikke zoenen op zijn wangen drukte. Toen draaide ze zich met een verwijtende blik om naar Anke. „Dat had je wel eens eerder kunnen zeggen," sprak ze Anke op bestraffende toon toe. „Hoe heb je dat nu zolang verborgen kunnen houden? Maar goed, dat doet er verder ook niet meer toe," zuchtte Tina opnieuw. „Wat een heerlijke verrassing!"

Anke en Pim schoten allebei in de lach door de spontane en verwarde manier waarop Tina reageerde.

„Anke, waag het niet om het ooit uit te maken met Pim," dreigde Tina plagend, wat haar een por van Anke opleverde.

„Wil je de uitnodiging zien, Tina? Daar ben ik tenslotte voor gekomen," lachte Pim.

Tina was echter zo van haar stuk gebracht dat ze Pim even bevreemd aankeek, voor het tot haar doordrong waarover hij het had. „O ja, natuurlijk. Sorry, hoor, maar ik ben helemaal in de war," bekende ze lachend.

Pim haalde een envelop uit de binnenzak van zijn jasje en haalde daar met een plechtig gebaar een kaart uit.

De langwerpige kaart was gemaakt van een perkamentachtig materiaal. Op de voorkant stond in prachtige, gecalligrafeerde letters: UITNODIGING.

Voorzichtig pakte Tina de kaart van Pim aan en sloeg deze open. De binnenkant van de kaart was aan de rechterzijde voorzien van een korte tekst, eveneens gecalligrafeerd, die de omschrijving van de uitnodiging bevatte. Aan de linkerzijde was een kunstig gevormde afbeelding aangebracht, die een in elkaar overvloeiend lijnenspel uitbeeldde. Het

geheel zag er schitterend en professioneel uit.

Vol bewondering bekeek Tina het kunststukje. „Heb jij dat werkelijk gemaakt, Pim? Het is schitterend!" uitte ze oprecht.

Pim knikte. „Ik wil ook graag op je uitnodiging ingaan, Tina. Het lijkt me reuze gezellig en ik wil het gezicht van Toetje weieens zien," bekende hij.

„Hij zal nog verbaasder zijn als hij jou ook ziet," voorspelde Tina. „Jammer dat we maar één uitnodiging hebben. Ik zou Sjoerd, Mieke en Bas er ook wel een willen geven," peinsde ze zacht.

„Dat had ik wel verwacht. Alsjeblieft, Tina," was de onverwachte reactie van Pim. Hij gaf Tina een tweede envelop, die ze voorzichtig opende. Er zaten nog vier uitnodigingen in, op dezelfde, kunstige manier gemaakt.

„Je bent geweldig," riep Tina enthousiast uit. Ze was zichtbaar onder de indruk, maar ook wel wat overdonderd door deze onverwachte gebeurtenissen.

„Nu moeten we maar hopen dat Toetje ook inderdaad op de uitnodiging ingaat," merkte Anke op, terwijl ze opstond. Ze keek Pim aan en wierp tevens een blik op haar horloge. „We moeten gaan, Pim, anders komen we te laat."

Pim knikte en stond eveneens op. „Je hebt gelijk, we moeten gaan. Tot volgende week dan, Tina," zei hij.

Met deze woorden vertrokken Pim en Anke.

Ze waren nauwelijks de deur uit of de voordeurbel ging. De kamer van Tina bevond zich aan de voorkant van het huis, zodat ze vanuit haar slaapkamerraam kon zien wie er voor de deur stond. Verbaasd constateerde ze dat Sjoerd ongeduldig voor de tweede maal op de bel drukte. Ze opende het raam en boog zich over de vensterbank. „Aan de deur wordt niet gekocht, we zijn van alles voorzien," riep ze plagend naar beneden.

Sjoerd deed een stap achteruit en keek omhoog. „Zou je niet eens opendoen?" riep hij.

„Waarom? Ik heb altijd geleerd dat ik nooit vreemde mannen binnen mag laten als ik alleen thuis ben," plaagde Tina verder.

Sjoerd zuchtte en haalde zijn schouders op. „Ook goed, dan ga ik maar weer," besloot hij. Hij draaide zich om en wilde het tuinpad weer aflopen, maar Tina riep hem verschrikt terug.

„Hé, zo bedoel ik het niet! Wacht even!" Haastig rende ze de trap af en ze opende de voordeur.

„Ik wist wel dat dat de enige juiste methode was," concludeerde Sjoerd kalm toen hij binnenkwam. Hij kuste Tina en trok haar even tegen zich aan.

„Ik had je helemaal niet verwacht," merkte Tina op, terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg.

„Rob heeft me zojuist gebeld en gevraagd of we koffie komen drinken. Hij heeft nieuws over 'Kareltje'!" legde Sjoerd de reden van zijn komst uit.

„Echt waar? Laten we dan maar meteen gaan," reageerde Tina opgewonden. Ze pakte haar jas van de kapstok, controleerde of ze de huissleutel had en liep achter Sjoerd aan naar buiten. „Komt er een nieuw 'Kareltje'?" vroeg Tina nieuwsgierig.

„Rob heeft niets gezegd. Hij vroeg alleen maar of we wilden komen. Ik weet net zoveel als jij," verklaarde Sjoerd.

Rob had een kamer vlak bij het centrum van de stad. Na enig zoeken hadden ze het opgegeven adres gevonden en belden aan. Tot hun verbazing was het niet Rob, maar Karlien, die de deur opende.

„Rob zit aan de telefoon," verduidelijkte Karlien, „loop maar achter me aan." Juist wilde ze Tina en Sjoerd voorgaan naar boven, toen de bel opnieuw ging. „Dat zullen Mieke en Bas zijn," mompelde Karlien, terwijl ze terugliep naar de deur.

Inderdaad stonden Mieke en Bas op de stoep, die al even verbaasd waren over het feit dat Karlien de deur opende.

„Dit ziet er heel verdacht uit," concludeerde Mieke plagend. „Is hier iets gaande, dat wij niet weten?" Ze keek Karlien doordringend aan, die daarop een vuurrode kleur kreeg.

„Rob en ik... wij waren de enigen die niet op vakantie waren en dus... zijn we een paar keer uit geweest," bekende Karlien.

„Dat is ook fraai; zodra wij op vakantie zijn, gebeuren er allerlei dingen achter onze rug!" riep Mieke quasi bestraffend uit. Aan haar gezicht was echter te zien dat ze het alleen maar leuk voor Karlien vond dat ze met Rob ging.

„Je moet maar een rubriek in de schoolkrant opzetten, Mieke. Verliefd? Schrijf naaf Mieke!" grinnikte Bas plagend.

„Komen jullie nog boven of hoe zit dat?" klonk plotseling de stem van Rob, die in een afwachtende houding boven aan de trap stond.

Meteen stommelden ze de trap op en volgden Rob naar zijn kamer. Ze zochten een zitplaats in de vrij kleine, maar praktisch ingerichte kamer, terwijl Rob iedereen van koffie voorzag.

Toen ze al een kwartier over allerlei oppervlakkige dingen hadden gesproken, kon Tina haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. „Wanneer wordt 'Kareltje' weer opgebouwd, Rob?" flapte ze eruit.

Even leek het of Rob schrok van Tina's directe vraag. Hij zweeg geruime tijd en schraapte zijn keel voordat hij antwoord gaf. „Er komt geen nieuw 'Kareltje', Tina," zei hij somber.

Ongelovig keek Tina hem aan. „Wat bedoel je? Dat kan toch niet?" riep ze toen uit.

„Ja, wat is dat nu voor onzin?" viel Mieke haar vriendin bij.

„Het is geen onzin. Het is helaas de waarheid. Er komt geen nieuwe snackbar!" herhaalde Rob.

Verward keken Sjoerd, Tina, Mieke en Bas elkaar aan. Karlien zat er stilletjes bij. Zij was duidelijk al op de hoogte geweest van het rampzalige bericht.

„Ik begrijp er niets van," merkte Tina op. „Met het geld van de verzekering kan er toch..."

„Dat is het hem nou juist," onderbrak Rob haar. „De brand is ontstaan door kortsluiting en die werd weer veroorzaakt door oude en onveilige bedrading. Karei wist dat al jaren, maar stelde het vervangen ervan steeds maar uit, hoewel hij er al diverse malen door de verzekeringsmaatschappij op attent was gemaakt. Bovendien bleek hij onderverzekerd te zijn. Het geld dat we van de verzekering krijgen, is dus maar een schijntje van wat nodig is om een nieuwe snackbar te bouwen. Karei heeft er ook geen belang meer bij, omdat hij zich al uit de zaak heeft teruggetrokken. Hij is momenteel zelfs met de gemeente in onderhandeling om het stuk grond te verkopen," besloot Rob zijn trieste relaas.

Verslagen hoorden ze het verhaal aan.

„Er komt geen 'Kareltje' meer," mompelde Tina emotioneel.

„Geen honk meer..." zei Mieke zacht.

„Het spijt me, maar ik kan er helaas ook niets aan doen," was de verontschuldigende reactie van Rob. „Trouwens, mij treft het nog het ergst, want ik heb nu ook geen baan meer."

Tina zat tegen Sjoerd aangeleund en probeerde het nieuws te verwerken. Wat moesten ze zonder honk beginnen? 'Kareltje' had de eenheid van de klas verstevigd en ook in stand gehouden; zou die nu uit elkaar vallen?

„Is er helemaal niets aan te doen?" informeerde Sjoerd.

Rob schudde zijn hoofd. „Er is geen geld, dus we kunnen niets anders doen dan ons erbij neerleggen."

„Maar het is niet eerlijk!" riep Tina geëmotioneerd uit.

De anderen knikten zwijgend.

Er viel een pijnlijke stilte, die slechts werd onderbroken door de zachte pruttelgeluidjes die het koffiezetapparaat maakte.

Uiteindelijk verbrak Rob de stilte door op te staan en de verse koffie te gaan inschenken.

Karlien maakte een pak koekjes open, maar niemand toonde enige interesse voor de lekkernij.

„Maar wij kunnen toch wel wat doen?" riep Tina plotseling.

„Hoe dan?" vroeg Rob verbaasd.

„We kunnen toch weer een actie starten? Net zoals we in het verleden voor kindertehuis 'de Zonnebloem' hebben gedaan?" stelde ze voor.

De actie, die de klas van Tina vorig jaar had gehouden om het kindertehuis te redden van sluiting, had veel geld opgeleverd. Het was dus een logische gedachtengang van Tina dat een dergelijke actie opnieuw zou kunnen worden gehouden.

„Dat zouden we kunnen doen..." viel Mieke haar

aarzelend bij.

Maar Rob schudde mistroostig zijn hoofd en pakte een kladblok. „Ik heb gehoord van die actie, maar ik ben bang dat er voor de wederopbouw van 'Kareltje' veel meer geld nodig is. Gisteravond heb ik samen met Karei en de verzekeringsagent een begroting gemaakt. We zijn geschrokken van het bedrag dat we te kort komen. Ik zal het jullie laten zien," legde hij uit. Hij schreef enkele getallen op het kladblok. „Dit bedrag krijgen we van de verzekering en dit hebben we nodig om de zaak op te bouwen. Maar dat is nog niet alles. De zaak moet dan ook opnieuw ingericht, bevoorraad en onderhouden worden; dus komt dit erbij." Rob schreef nog een paar bedragen op het kladblok en telde alles bij elkaar op. Hij liet het totaalbedrag aan de anderen zien. „En dat is nog maar een schatting," zei hij gelaten.

„Een paar ton?" liet Tina zich verschrikt ontvallen toen ze het totaalbedrag zag staan.

Rob knikte.

Teleurgesteld moest Tina nu ook inzien dat het onmogelijk zou zijn genoeg geld in te zamelen. „We moeten een nieuw honk zoeken," opperde ze plotseling.

„Waar dan? In de verre omtrek zijn geen behoorlijke plaatsen te vinden, alleen maar cafés," merkte Karlien op.

„De aula van de school is ook niets, daar kunnen we na schooltijd niet terecht," vulde Mieke aan. ,,En als je een uurtje wilt spijbelen, val je meteen door de mand."

„We vinden wel wat," probeerde Tina de anderen op te beuren, hoewel ze zelf op dit moment ook geen enkele plaats zou kunnen bedenken voor een nieuw honk.

„En ik moet een nieuwe baan vinden," zuchtte Rob.

„We zullen je wel missen, Rob. Je hoorde er al echt bij," uitte Mieke zich spontaan.

„Maar ik verlies jullie niet uit het oog, hoor!" verzekerde Rob hen.

In een bedrukte stemming verlieten Tina, Sjoerd, Mieke en Bas het huis.

Thuisgekomen plofte Tina languit op haar bed neer en ze staarde lang naar het plafond, terwijl ze haar hersenen pijnigde om een oplossing te vinden. Ten slotte gaf ze het op en ze besloot de zaak te laten rusten. Toen ze opstond en haar kleren verwisselde voor een sportief joggingpak, zag ze de uitnodigingen op het bureau liggen. Door de perikelen rond 'Kareltje' was ze de uitnodigingen en het verrassende weerzien met Pim glad vergeten! Bewonderend pakte ze nogmaals een uitnodiging en zag toen pas dat de naam van het restaurant al was ingevuld. „Blue Garden?" mompelde Tina licht geschrokken. „Dat is een heel chique tent. Als pa en ma dat maar willen betalen!"

Op het moment dat ze haar kast inspecteerde, kwam ze tot de conclusie dat ze alleen maar spijkerbroeken en een enkele, sportieve rok bezat. Resoluut sloot ze de kastdeur en ze nam zich voor binnenkort met Mieke te gaan winkelen.

„Sjoerd weet niet wat hij ziet als hij me in een chique jurk ziet," grinnikte ze. Gestoken in het joggingpak liep ze de trap af naar de keuken, waar haar moeder juist een pizza uit de oven haalde.