HOOFDSTUK 6

Om het verrassingselement te vergroten, had Tina bij het overhandigen van de uitnodigingen gezwegen over Pim. Ze had het zelfs niet aan Sjoerd verteld, hoewel het haar moeite had gekost dit leuke nieuws voor zich te houden.

Sjoerd, Mieke en Bas hadden de uitnodiging bewonderend bekeken. Tina's uitleg dat een vriend van Anke de maker ervan was, hadden ze, zonder verder lastige vragen aan haar te stellen, aangenomen.

De uitnodiging voor Toetje was inmiddels verstuurd.

Tijdens de lessen die daarna volgden, was Tina wel wat gespannen geweest, maar Toetje had geen enkele opmerking gemaakt over zijn mogelijke vermoeden wie de afzender van de uitnodiging was geweest.

Voorzichtig had Tina de uitnodiging aan haar ouders laten zien. Tot haar verbazing hadden deze de aankondiging van het chique restaurant rustig opgevat. Later vernam Tina van Anke dat haar ouders op de hoogte waren geweest en al hun toestemming hadden gegeven, voordat Pim de naam van het restaurant op de uitnodiging had vermeld.

Miekes reactie op de uitnodiging bestond eveneens uit het opentrekken van haar kleerkast en het inspecteren van haar garderobe. Ook zij moest met een diepe zucht constateren dat deze slechts bestond uit spijkerbroeken en truien. „Dat wordt winkelen geblazen. Ik kan moeilijk in een spijkerbroek zo'n deftig restaurant binnenkomen," was Miekes resolute mening.

Tina knikte instemmend. „Zo liggen de zaken bij mij ook. Wat denk je ervan om zaterdag naar de stad te gaan?" stelde ze voor.

Mieke vond het een prima idee.

Al vroeg in de ochtend liepen de beide vriendinnen die zaterdag in de nog rustige winkelstraten.

„Waar zullen we het eerst gaan kijken?" vroeg Tina toen ze wat besluiteloos bij de ingang van een overdekte winkelpassage stonden.

„Laten we de winkels maar gewoon in volgorde aflopen," vond Mieke. „Dan komen we vanzelf bij dat leuke winkeltje en zijn al op de hoogte van de

modellen die we in de andere zaken kunnen kopen.

De eerste zaak die ze binnenliepen, was een zeer chique. De meisjes gingen er eigenlijk meer voor de lol naar binnen.

Er kwam meteen een verkoopster op hen af, die vriendelijk vroeg: „Kan ik jullie helpen?" Ze nam de beide, in spijkerbroek en sweatshirt geklede meisjes een seconde lang op.

„We zoeken allebei een jurk," vertelde Tina.

De verkoopster ging de vriendinnen voor naar een aantal rekken waarin de jurken op maat gerangschikt hingen.

Voorzichtig verschoven de meisjes enkele japonnen.

„Deze jurken zijn afgrijselijk," fluisterde Tina tegen Mieke.

Mieke knikte en wierp een schuine blik naar de verkoopster die achter hen stond. „Ze zijn niet alleen afgrijselijk, ze zijn bovendien niet te betalen!" siste ze zacht, maar dat hadden ze van tevoren al kunnen weten.

„Laten we hier maar gauw weggaan," stelde Tina met een hoogrode kleur voor.

„Kunnen jullie het vinden?" informeerde de verkoopster, terwijl ze naar de giechelende meisjes keek.

Tina schudde haar hoofd. „Nee, het spijt me," antwoordde ze, waarna ze allebei haastig de winkel uitliepen. „Moeten we echt iets zoeken in dit soort winkels?" proestte Tina toen ze eenmaal buiten stonden.

„Alsjeblieft niet," grinnikte Mieke. „Bas krijgt een rolberoerte als hij me in zo'n jurk ziet. Hij maakt het acuut uit!"

„Anders Sjoerd wel," lachte Tina. „Zullen we toch maar in onze 'eigen' zaken gaan kijken voor iets leuks?" stelde ze voor.

Mieke was het volledig met haar vriendin eens.

Ze slenterden langs de zaken waar ze gewend waren te winkelen en moesten na enige tijd constateren

dat een 'chique jurk' daar niet te vinden was.

„Wat vind je hiervan, Mieke?" riep Tina plotseling. Ze hield een zwart colbertjasje omhoog, dat ze uit een rek achter in de winkel had gehaald.

Mieke pakte het jasje van Tina aan en bekeek het kritisch. „Als je hier nu zo'n zwart rokje, uit dat rek, onder past," peinsde ze hardop.

„Met een knalrode trui?" opperde Tina, die de combinatie meteen voor ogen zag.

Mieke knikte goedkeurend en vond een rood sweatshirt, terwijl Tina al druk bezig was een rok met de juiste maat uit het rek te halen.

Met de kledingstukken verdween Tina in het pashokje om daar even later weer uit te voorschijn te komen. Het lange, zwarte jasje viel halverwege het zwarte rokje, dat haar als gegoten zat. Het felrode sweatshirt stak vrolijk af tegen het zwart, dat bijzonder goed bij Tina's blonde haren paste. Tina draaide rond voor Mieke en bekeek zichzelf in de passpiegel. „Wat vind je ervan?" vroeg ze afwachtend.

„Sjoerd valt ter plekke voor je neer," was de alleszeggende reactie van Mieke. „Het staat je te gek, Tina! Je moet er een zwarte panty onder aantrekken, dan is het helemaal af!" meende ze.

„Dat staat je charmant, Tina," hoorde ze plotseling een stem achter zich.

Met een ruk draaide Tina zich om en ze keek recht in het gezicht van Toetje. „O, dag, meneer," stamelde ze. Toen zag ze ook Toetjes vrouw, die met hun zoontje Thomas in het wandelwagentje kwam aanlopen.

„Dag, Tina. Dag, Mieke," groette Toetjes vrouw Dorine, hen. „Dat is een prachtige combinatie, die je daar aan hebt, Tina," liet ze er spontaan op volgen.

Verlegen knikte Tina. „Bent u ook aan het winkelen?" informeerde ze beleefd, maar een beetje overbodig.

Dorine knikte. „Theo heeft volgende week een diner in een nogal chique restaurant. We hebben eigenlijk allebei niet écht iets voor een dergelijke gelegenheid. Maar wat jij daar aan hebt, zou natuurlijk ook prima gaan," vertelde Dorine.

Tina keek Mieke aan en voelde het bloed naar haar hoofd stijgen. Het diner waarover Dorine het had, was natuurlijk haar uitnodiging! Het was dus gelukt! Ze probeerde de rode blos die ze voelde opkomen, te verbergen door snel het pashokje in te schieten. „Ik denk dat ik dit maar neem," mompelde ze.

„Nou, wij gaan maar weer eens verder. Tot ziens!" groette Dorine.

Mieke knikte en had er bijna uitgeflapt: tot volgende week, maar ze wist nog net de woorden in te slikken.

Tina kwam even later met de gepaste kleren over haar arm voorzichtig het pashokje uit. „Zijn ze weg?" vroeg ze.

„Ja, kom maar te voorschijn. Dat we nu uitgerekend Toetje moeten tegenkomen!" zuchtte Mieke.

„Hij moest eens weten dat we voor dezelfde gelegenheid op pad zijn als hij," lachte Tina.

Samen liepen ze met de kleren naar de kassa om af te rekenen.

Even later liepen ze weer buiten. Tina was zeer tevreden over haar aankoop.

„Nu moet ik nog iets hebben," merkte Mieke op. „Maar eerst wil ik koffie met een groot stuk taart. Dat hebben we nu wel verdiend."

Ze zochten een plaatsje in een koffieshop en bestelden ieder een groot stuk slagroomtaart.

„Heb je al gehoord dat we een nieuw fietsenhok op school krijgen?" vroeg Mieke.

Tina schudde haar hoofd. „Ik heb wel wat papieren op het mededelingenbord zien hangen, maar ik heb er niet zo goed naar gekeken. Waar komt dat nieuwe fietsenhok dan?" wilde ze weten.

„Op de plaats waar nu de noodlokalen staan. Ik heb gehoord dat ze volgende week met de sloop ervan beginnen."

Tina prikte met haar vorkje in het stuk taart en wilde juist een hapje nemen, toen ze plotseling haar vork weer neerlegde. Ze greep Mieke zo plotseling bij haar pols vast, dat deze het stukje taart dat ze juist in haar mond wilde steken, liet vallen.

„Hé, zeg!" protesteerde die.

„Mieke, luister! Weet je zeker dat die noodlokalen worden gesloopt?" vroeg Tina opgewonden.

„Dat zei ik toch! Bovendien heeft Van Heerwaarden dat ook al verteld. Wat heb je ineens?" vroeg Mieke verbaasd.

„Dat is de oplossing, snap dat nu dan! Een nieuw 'Kareltje'!" riep Tina uit.

Mieke keek haar vriendin niet-begrijpend aan. „Mag ik weten waar je het over hebt of moet ik ervan uitgaan dat je wartaal uitslaat?" was haar nuchtere commentaar.

„Als een van de noodlokalen blijft staan, kunnen we daar een nieuw 'Kareltje' in onderbrengen," legde Tina haastig uit.

Mieke zette grote ogen op en herhaalde verbouwereerd Tina's woorden. „'Kareltje'? In een van de noodlokalen?"

„Natuurlijk! Dat is de oplossing!" was de enthousiaste reactie van Tina.

Mieke slaakte een diepe zucht en nam een grote slok koffie, waarin ze zich bijna verslikte. „Denk je nu echt dat je dat voor elkaar krijgt? Mevrouw Van Dijck ziet ons al aankomen! Bovendien worden de lokalen gesloopt, dat staat al vast," weerlegde Mieke.

„Niet als ik maandag actie ga ondernemen," was de stellige overtuiging van Tina. In haar hoofd begon het plan al aardig vorm aan te nemen.

„Dat lukt je nooit, Tien!" voorspelde Mieke hoofdschuddend.

„Toch ga ik het proberen," besloot Tina vastberaden.

Mieke haalde haar schouders op en begon opnieuw aan haar taartpunt. „Ik geef je weinig kans, maar ik sta achter je," verzekerde ze haar vriendin, waarna ze een flinke hap nam.