HOOFDSTUK 2

Na de eerste drie, nog wat onwennige lesuren stroomden de leerlingen van het Jan Arendzcollege die woensdag de aula binnen om de jaarlijkse toespraak te horen van de directrice, mevrouw Van Dijck. Belangrijke mededelingen betreffende de school werden daarin onder anderen bekendgemaakt.

Tina had de strekking van de toespraak al vele malen gehoord en kon de woorden van mevrouw Van Dijck bijna voorspellen. Ze liet haar blik over de volgepakte aula gaan. Voorin zaten de leerlingen van de brugklassen, die wat onwennig en stil op hun stoelen zaten met hun gloednieuwe, volgepropte schooltassen ernaast. Tina dacht even aan haar eerste dag op de middelbare school. Ook zij had zo'n glimmende schooltas meegezeuld, waarin alle keurig gekafte boeken zaten, want je wist immers niet welke boeken je nodig had! En nu vormden zij en haar jaargenoten alweer de oudere garde van de school, die nu wat verveeld achter in de aula zaten, hun boeken nonchalant in een rugzak of plastic zak gepropt.

De leerkrachten stonden gewoontegetrouw langs de muur van de aula en hielden met argusogen de leerlingen in de gaten.

Tina ontdekte een paar nieuwe gezichten onder de leraren, terwijl enkele vertrouwde gezichten waren verdwenen.

Plotseling voelde ze een por van Mieke in haar zij. „Daar staat hij," fluisterde ze, terwijl ze een veelbetekenend gebaar maakte met haar hoofd in de richting van Van Heerwaarden. Deze was in druk gesprek gewikkeld met Toetje.

„Hij ziet er niet verliefd uit," concludeerde Tina zacht lachend.

„Moet dat dan? Niet iedereen loopt zo te stralen als jij," reageerde Mieke abrupt, wat haar prompt een stevige por van Tina opleverde.

Mevrouw Van Dijck nam plaats op een kleine verhoging, die voor in de aula was geplaatst en waar ook een microfoon aanwezig was. Ze heette de leerlingen welkom en begon haar gebruikelijke toespraak over haar verwachtingen van de leerlingen en hun toekomstperspectieven. „Van jullie klassedocenten hebben jullie misschien al gehoord dat er nogal wat problemen waren met het maken van de lesroosters, hoofdzakelijk veroorzaakt door de veranderingen binnen het docentenbestand. Ik wil jullie graag voorstellen aan onze nieuwe leerkrachten met wie jullie dit jaar te maken krijgen: de heer Stoffels voor scheikunde, mevrouw Boekhorst voor lichamelijke opvoeding en de heer Goedhart voor Frans."

„Die Goedhart is natuurlijk degene die ons ook gaat lesgeven," mompelde Tina tegen Sjoerd. Toch wel nieuwsgierig zag ze de nieuwe leerkrachten naar voren komen.

Meneer Goedhart was een jongeman met kortgeknipt haar, dat rechtop stond in kleine stekeltjes. Hij was vlot gekleed in een stone-washed spijkerbroek en zwart shirt. Hij bloosde enigszins toen mevrouw Van Dijck hem ten overstaan van de hele aula voorstelde.

Op dat moment hoorde Tina naast zich een onderdrukte kreet van Mieke, die met grote ogen naar de nieuwe leerkrachten keek. Ze had een felrode kleur van opwinding.

„Wat heb jij?" informeerde Tina verbaasd.

„Dat is ze!" riep Mieke opgewonden uit.

Niet-begrijpend keek Tina haar vriendin aan. „Waar heb je het over? Wie is wie?" vroeg ze.

„De vriendin van Van Heerwaarden natuurlijk!" antwoordde Mieke. Ze knikte met haar hoofd in de richting van de leerkrachten.

Tina keek verbaasd naar mevrouw Boekhorst op wie Miekes aandacht was gevestigd. Ze werd op dat moment juist voorgesteld door mevrouw Van Dijck. Zij? Die nieuwe voor gym?" riep Tina ongelovig

uit

Dat zeg ik toch! Met haar heb ik Van Heerwaar-den gezien in Frankrijk!" verduidelijkte Mieke nogmaals op enigszins ongeduldige toon.

Tina zocht vlug naar meneer Van Heerwaarden, die aandachtig luisterend tegen de muur van de aula stond. Niets wees erop dat hij mevrouw Boekhorst kende. „Je vergist je! Van Heerwaarden vertrekt geen spier!" siste ze tegen Mieke.

„Wat maakt dat nu uit? Ik weet zeker dat ze het is!" hield Mieke vol.

„Waar maken jullie je zo druk over?" fluisterde Sjoerd, terwijl hij zich vooroverboog om het gesprek tussen de beide meisjes te kunnen volgen.

„Mieke denkt dat die nieuwe voor gym de vriendin is van Van Heerwaarden," legde Tina hem snel uit.

Sjoerd keek even verwonderd naar de sympathiek ogende, keurig geklede vrouw die voor in de aula stond. „Weet je het zeker, Mieke? Ze lijkt me niets voor Van Heerwaarden; bovendien kijkt hij niet eens naar haar," was ook Sjoerds conclusie na een snelle blik op Van Heerwaarden te hebben geworpen.

„Sinds wanneer kun jij dat beoordelen, Sjoerd van Dalen?" was de scherpe reactie van Mieke.

„Sinds ik jou ervan verdenk Van Heerwaarden maar een vriendin te geven om onder je traktatie uit te komen," reageerde Sjoerd ad rem.

„Wacht maar af, je zult zien dat ik gelijk krijg," verzekerde Mieke hem, waarbij ze Sjoerd een verontwaardigde blik toewierp.

Het gesprek was ongemerkt luider geworden en niet onopgemerkt gebleven. Sommige leerlingen draaiden zich al om en probeerden te ontdekken waar het geroezemoes vandaan kwam. Toetje keek argwanend naar de rij waarin Tina en Mieke zaten en liep al in hun richting.

„Kijk uit, Mieke, straks zijn we erbij," waarschuwde Tina op zachte toon haar vriendin toen ze Toetje gevaarlijk dichtbij zag komen.

Mieke knikte en besloot wijselijk haar mond te houden. Toch kon ze het niet nalaten om Van Heerwaarden en diens reacties met een scheve blik te volgen. Tot haar teleurstelling kon ze hem niet betrappen op een verdachte beweging.

Na het voorstellen van de nieuwe docenten en de gebruikelijke mededelingen omtrent het nieuwe schooljaar wenste mevrouw Van Dijck hun allemaal veel succes toe en ze besloot daarmee haar toespraak.

Er klonk een aarzelend applaus, waarna iedereen de aula kon verlaten.

Mieke en Tina wilden juist opstaan toen een meisje uit een parallelklas hen tegenhield. „Is het waar, van Van Heerwaarden en die nieuwe van gym?" informeerde ze nieuwsgierig.

Tina trok haar wenkbrauwen op en kon een lichte wrevel met moeite onderdrukken. Hun gesprek was inderdaad gevolgd!

„Ik weet er niets van," antwoordde Mieke ontwijkend, waarna ze Tina meetrok naar de uitgang van de aula. „Dat is Pauline Kerstens, een lopende roddelkrant," siste ze wat nijdig tegen Tina. „Straks weet de hele school het."

„Hopelijk houdt ze haar mond," probeerde Tina haar vriendin gerust te stellen, maar ook zij wist dat het gerucht bij de verkeerde was terechtgekomen.

Aan het eind van de dag bleek de vrees van Mieke gegrond: het nieuwtje was als een lopend vuurtje rondgegaan. De school gonsde van het gerucht dat Van Heerwaarden en de nieuwe van gym 'samen wat hadden'.

„Dit was helemaal niet mijn bedoeling," riep Mieke geschrokken uit toen ze samen met Tina in de fietsenstalling stond en opnieuw enkele geruchten hoorde.

„Trek het je niet aan, Mieke. Hier kun jij toch ook niets aan doen?" weerlegde Tina.

Mieke slaakte een diepe zucht en haalde haar schouders op. „Als ik mijn mond had gehouden, was er niets gebeurd. Weet je, Tina, hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik begin te twijfelen of het wel waar is. Ik bedoel, ze kijken elkaar niet eens aan. Misschien heb ik het toch wel verkeerd gezien!"

„De tijd zal het leren," meende Tina.

Ze liepen met de fiets aan de hand het schoolplein af naar de straat, waar Sjoerd en Bas al ongeduldig stonden te wachten.

„Hè, hè, eindelijk!" waren de eerste woorden van de twee jongens toen Tina en Mieke hen bereikten.

„We hadden eerst samen iets te bespreken dat niet kon wachten," legde Mieke met een verwaande blik

uit.

„Dat zal wel. Waren jullie vergeten dat we vandaag plannen zouden maken voor Tina's verjaardag?" hielp Sjoerd hen herinneren.

Schuldbewust keken de beide meisjes elkaar aan. Zelfs Tina moest toegeven dat ze door alle perikelen rondom het gerucht niet meer had gedacht aan de afspraak die ze de vorige dag in 'Kareltje' met Sjoerd en Bas had gemaakt.

Nadat Tina had laten vallen dat ze nog steeds geen plannen had voor haar verjaardag en eigenlijk geen zin had in een uitgebreid feest, had Sjoerd voorgesteld samen met Mieke en Bas iets te ondernemen. Tina had daar wel voor gevoeld en ze waren uit elkaar gegaan met de afspraak de volgende dag bij Sjoerd thuis een kleine vergadering te houden.

„Mooi is dat! Wie vergeet er nu zijn eigen verjaardag," mopperde Sjoerd.

„Dit was belangrijker, Sjoerd. Mieke zat erover in dat door haar toedoen het gerucht over Van Heerwaarden is verspreid en daarover hadden we het nog even," verduidelijkte Tina snel.

„Zijn jullie nog steeds met het liefdesleven van Van Heerwaarden bezig?" riep Bas verwonderd uit.

„Niet zo hard!" waarschuwde Mieke geschrokken, terwijl ze een schuine blik wierp op een passerende leerkracht, die hen wat verwonderd aankeek.

„Schei daar toch mee uit. Het zijn onze zaken niet. Waarom mag die man geen vriendin hebben?"

reageerde Sjoerd.

Tina keek haar vriend even aan. Sjoerd had gelijk. Ze hadden zich er niet mee te bemoeien. Het nieuws was natuurlijk wel zeer ongewoon, zeker omdat het Van Heerwaarden betrof, die als een verstokte vrijgezel bekend stond. Maar het gerucht kon niet meer ongedaan worden gemaakt. De hele school wist er nu van.

„Je hebt gelijk, Sjoerd, het zijn onze zaken inderdaad niet. Waarschijnlijk is iedereen het volgende week weer vergeten als we er geen aandacht meer aan besteden," meende Tina.

„Zo is dat. Zullen we nu eindelijk eens in de richting van ons huis gaan?" vroeg Sjoerd ongeduldig.

Ze knikten, sprongen op hun fietsen en volgden Sjoerd naar de Kastanjelaan, waar zijn ouders een grote meubelzaak bezaten. Het ruime woonhuis van de familie Van Dalen was boven de zaak gelegen.

Terwijl Sjoerd voor thee zorgde, ploften Mieke, Tina en Bas neer op de bank in zijn kamer.

Voorzien van thee en een pak koekjes bracht Tina opnieuw haar verjaardag ter sprake. „Ik heb geen zin in een feest. Het strandfeest is nog maar zo kort geleden. Bovendien was dat een knalfeest en dat kan ik toch niet overtreffen. Ik heb alleen geen flauw idee wat ik dan wel moet doen," zuchtte Tina.

„We kunnen naar de film gaan," opperde Bas, wat onmiddellijk werd verworpen door de andere drie.

„Dat is zo gewoon," was Miekes mening.

„Zullen we dan uit eten gaan?" stelde Sjoerd voor.

Tina aarzelde en dacht over Sjoerds voorstel na. Uit eten gaan was altijd leuk, maar toch ook niet zo bijzonder. Na het wel zeer ongewone strandfeest dat de klas voor de vakantie had gehouden en dat door Toetje op een perfecte manier was georganiseerd, was bij Tina het idee ontstaan haar verjaardag op een aparte manier te vieren, samen met haar vriend en natuurlijk Mieke en Bas. Hoewel ze zelf totaal geen idee had hoe ze dat moest aanpakken, vielen alle 'gewone' ideeën bij voorbaat al in het niet. „Ik moet steeds maar denken aan de manier waarop Toetje dat strandfeest heeft aangepakt. Eerst die puzzelrit en daarna ons uit de bus laten zetten. Hij had ons wel goed te pakken," mijmerde Tina half in gedachten verzonken.

„Maar dat kon hij alleen doen omdat de televisie de kosten van het feest betaalde. Zoiets kost kapitalen," zei Sjoerd.

Plotseling zette Tina haar kopje abrupt neer, waardoor de thee op het schoteltje terechtkwam. „Ik heb het!" riep ze uit.

„Ik houd mijn hart vast," zuchtte Sjoerd, waarbij hij met een bezorgd gezicht zijn handen op zijn borst legde.

„Houd maar goed vast, Sjoerd, want ik heb een grandioos idee!" lachte Tina opgewonden.

„Vertel op," drong Mieke nieuwsgierig aan.

„Met het strandfeest had Toetje ons zó mooi te pakken, dat wil ik hem betaald zetten," begon Tina de uiteenzetting van haar plan. „Ik nodig Toetje en zijn vrouw uit samen met ons uit eten te gaan!" Tina keek de anderen aan, die haar met open mond aanstaarden.

„Je bent niet goed wijs. Waarom zou je Toetje uitnodigen met je verjaardag? Die komt toch niet," was Sjoerds mening.

„Het lijkt mij ook niet zo'n goed idee," beaamde Mieke aarzelend Sjoerds woorden.

„Natuurlijk komt Toetje niet als ik hem gewoon vraag, maar dat doe ik niet. Toetje krijgt een officiële uitnodiging om op een bepaald tijdstip ergens in een restaurant te verschijnen en die uitnodiging komt natuurlijk niet van mij. Daar zal hij pas achter komen als hij met ons wordt geconfronteerd," besloot Tina haar verhaal. Ze wachtte ongeduldig op een reactie van Mieke, Sjoerd en Bas, die zichtbaar moeite met het plan hadden.

„Waarom zou je je moeilijkheden op de hals halen, Tina?" vroeg Bas voorzichtig.

„Ja, ik snap niet dat je het leuk vindt om Toetje uit te nodigen voor je verjaardag!" sprong Mieke in.

Kribbig reageerde Tina op de terughoudendheid van haar vrienden. „Hoezo, moeilijkheden? Het is toch leuk om een uitnodiging voor een etentje te krijgen?" weerlegde ze.

„Ja, wel als je weet van wie de uitnodiging komt! Welke naam ga je op de uitnodiging zetten, Tina?" vroeg Mieke.

„Dat weet ik nog niet, maar ik dacht dat jullie ook zouden meedenken?" viel Tina ongeduldig uit.

Er viel een stilte, waarin Sjoerd, Mieke en Bas het plan van Tina overwogen.

Eindelijk knikte Sjoerd. „Ach, waarom ook niet? Eigenlijk is het best een goede grap," grinnikte hij.

Dankbaar keek Tina hem aan. Gelukkig, Sjoerd stond achter haar plan.

„Wel ja," zuchtte Mieke ten slotte, „het is inderdaad wel een heel bijzondere manier om je verjaardag te vieren."

Bas knikte nu ook instemmend, tot grote opluchting van Tina.

„Jullie zullen zien dat we hartstikke veel lol zullen hebben. Alleen het gezicht van Toetje al als hij ontdekt dat hij door ons is uitgenodigd," verzekerde Tina hen.

„Waarom houd je de uitnodiging niet anoniem? Dan is Toetje natuurlijk helemaal nieuwsgierig wie erachter zit en heb je meer kans dat hij komt kijken," opperde Sjoerd.

„Goed idee, ik krijg er nu al zin in," lachte Tina.

Nu ze alle vier achter het wel heel ongewone idee van Tina stonden, werden er druk plannen gemaakt. Tegen het eind van de middag vertrok elk met de

taak een goed restaurant uit te zoeken.

Omdat Sjoerd nog een boodschap moest doen, fietste hij met Tina mee. Bij de familie Van Gaasbeek voor de deur trok hij haar naar zich toe en hij legde zijn handen om haar gezicht. Toen drukte hij een kus op haar mond. „Soms vraag ik me weieens af hoe je aan al die maffe ideeën komt, maar ik denk dat ik daarom ook zoveel om je geef, Tina van Gaasbeek," zei hij zacht. Haar reactie werd in een lange kus gesmoord.

„Je zult eraan moeten wennen dat ik nu eenmaal leven in de brouwerij wil hebben. Ik zou er niet tegen kunnen om alleen maar braaf op school te zitten en mijn lesjes te leren," grinnikte Tina uiteindelijk.

„Ik weet niet of ik er ooit aan zal wennen, want met jou sta ik voortdurend voor verrassingen, maar ik zou niet anders meer willen," lachte Sjoerd.

Opnieuw stonden ze minutenlang verstrengeld in een innig afscheid.

„Nu ga ik echt. Tot morgen, Tina!" zei Sjoerd. Hij sprong op zijn fiets en reed weg.

Met een gelukkig gevoel viste Tina de huissleutel uit haar zak en ze opende de voordeur.