Epiloog

‘Hallo, Mike,’ zei Sarah toen Graham binnenkwam. ‘Hoi,’ antwoordde hij. Hij deed de deur achter zich dicht. ‘Zijn C.W. en Sabrina er al?’ ‘Die zijn al naar binnen,’ antwoordde Sarah. Ze schakelde de intercom in en meldde dat Graham was gearriveerd. ‘Laat hem maar binnen, Sarah,’ zei Philpott. De deur gleed open en Graham liep het kantoor van Philpott binnen. Hij begroette Philpott en knikte naar Sabrina en Whitlock die op een van de zwarte banken zaten. ‘Ik ben toch niet te laat?’ vroeg Graham met een blik op zijn horloge. ‘U had toch negen uur gezegd?’ ‘Je bent niet te laat. Ga zitten.’ Graham ging op de tweede bank zitten, is er al nieuws van het CIA-huis?’ ‘Ja, ongeveer een uur geleden hebben ze gebeld. De politie heeft iets gevonden. Sergei is erheen. Ik wacht op zijn telefoontje.’ ‘Iets?’ Philpott draaide zijn lege pijp langzaam rond in zijn hand en legde hem toen op zijn bureau. ‘Menselijke resten. Ik heb geregeld dat je erheen wordt gereden zodra we hier klaar zijn.’ ‘Bedankt.’ Philpott tikte op de map die voor hem lag. ‘Dit zijn de bevindingen van het interne onderzoek. Ze zijn zeer kritisch over C.W. en Sabrina, omdat ze informatie hebben achtergehouden voor Sergei. Vooral jij komt er slecht af, Sabrina. Jij bent betrokken geraakt bij de politieke aangelegenheden van een andere mogendheid, een punt dat de secretaris-generaal verscheidene keren aanroerde. Ik weet dat het makkelijk is om in die val te trappen wanneer een opdracht aan het politieke grenst, maar je zou toch moeten weten waar je de grens trekt. Daar is het Handvest ook voor, om die grenzen aan te geven. En als je er niet zeker van bent, vraag het dan. We hebben genoeg vijanden binnen de VN, dus het was niet bepaald verstandig de situatie nog eens te verergeren door zo duidelijk partij te kiezen in Zimbala. Als het daar nu eens anders was gelopen? Als Ngune nu eens de macht had gegrepen? We zouden aan de schandpaal zijn genageld als huursoldaten. Er wordt sowieso al in die richting gefluisterd in sommige radicale Afrikaanse en Aziatische landen, dus waarom zouden we ze nog eens een stok in handen geven om ons mee te slaan? Jij zit hier omdat je beschouwd wordt als een van de beste agenten die we hebben. Gedraag je daar dan ook naar, oké?’ ‘Ja, meneer,’ zei Sabrina schuldbewust. Philpott keek van Sabrina naar Graham en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Met jou weet ik niet eens waar ik beginnen moet. Ik ga niet alle regels opnoemen die je de afgelopen dagen met voeten getreden hebt, die ken je zelf maar al te goed. En dat maakt jouw geval ook zo ernstig - je schaamteloze veronachtzaming van je collega’s en van de UNACO in het algemeen. Zelfs toen Sabrina naar Beiroet kwam om je op te halen, heb jij haar nog een ultimatum gegeven dat haar in een onmogelijke positie bracht. Ze had geen keus, ze kon alleen maar met jouw plan meegaan. Daardoor is zij in de problemen gekomen.’ ‘Het was mijn eigen beslissing, meneer,’ zei Sabrina. ‘Ik had Mike erbij kunnen lappen toen ik Sergei aan de telefoon had, maar het leek me het beste om met hem mee te werken in plaats van tegen hem. En ik betwijfel of Sergei dat begrepen had, u niet?’ ‘Je loyaliteit is roerend, Sabrina,’ zei Philpott. ‘Maar feit blijft dat Mike een opdracht om met jou mee terug te vliegen aan zijn laars heeft gelapt.’ ‘En kunt u hem dat verwijten?’ kaatste ze terug. ‘Wat was er gebeurd als hij met mij was teruggevlogen? Bernard zou er waarschijnlijk in geslaagd zijn om president Mobuto te vermoorden. Het is aan de vastberadenheid van Mike te danken dat we Remy Mobuto uiteindelijk bevrijd hebben en dat het Witte Huis ten overstaan van de hele wereld niet in grote verlegenheid is gebracht.’ ‘Maar dat waren niet de intenties van Mike toen hij achter Bernard aan ging, of wel?’ vroeg Philpott, van Sabrina naar Graham kijkend. ‘Het enige dat jij wilde was Bernard de kogel geven, of niet?’ ‘In het begin wel, ja,’ beaamde Graham. ‘Maar toen Sabrina ermee instemde met mij samen te werken, werd het mijn plicht om te voorkomen dat Mobuto vermoord zou worden, niet om Bernard de kogel te geven. Dat heb ik gisteren aan die commissie ook uitgelegd.’ ‘Wat me op een ander punt brengt. Je hebt die mensen beledigd. Waarom?’ ‘Vier bureaumannen: twee voormalige CIA- en twee voormalige FBI-mensen. Wat weten die nou van het werk in het veld? Het enige dat die mensen ooit gedaan hebben is een pen vasthouden. Hun vragen waren geniepig en misleidend en mijn antwoorden werden steeds verkeerd uitgelegd. Wat had ik dan moeten doen, ze daarvoor bedanken?’ Philpott schudde wanhopig zijn hoofd. ‘De secretaris-generaal wil je eruit gooien, weet je dat?’ ‘U hebt mijn ontslagbrief ontvangen.’ ‘Ja, dat heb ik. Maar dat betekent nog niet dat ik hem ook ga aanvaarden. Ik ben de directeur van de UNACO. Jullie zijn mijn agenten en ik heb het laatste woord over wie er al of niet uit onze organisatie wordt ontslagen. En dat weet de secretaris-generaal ook.’ Philpott pakte de brief uit de map en gooide hem op zijn bureau. ‘Verscheur dat ding voor hij in de verkeerde handen valt.’ Graham stond op en pakte de brief. ‘Dat betekent niet dat ik je acties ook maar één moment vergoelijk, Mike. Ik heb heel wat moeten soebatten voor ik de secretaris-generaal ervan kon overtuigen dat je een tweede kans waard bent.’ ‘Dat stel ik op prijs, meneer.’ ‘Dat mag ik hopen,’ kaatste Philpott terug, ik besef dat dit een unieke situatie was. En nu Bernard en Bailey dood zijn kunnen we in de toekomst misschien iets meer medewerking van jou verwachten. Geloof me, Mike, als je het nog één keer verpest vlieg je eruit. Dat staat buiten kijf. Er staat al een hele dikke streep onder je naam en het is aan jou om tegenover de UNACO en de secretaris-generaal te bewijzen dat je die tweede kans waard bent.’ ‘Ik zal u niet teleurstellen, meneer.’ ‘Nee, dat zul je inderdaad niet, want ik ben hier straks niet meer.’ ‘Hoe bedoelt u?’ vroeg Graham met gefronst voorhoofd. ‘Mijn dokter kreeg zelf bijna een hartaanval toen hij erachter kwam dat ik weer aan het werk was gegaan. Hij dacht dat ik thuis zat uit te rusten. Hij zei dat de volgende hartaanval weleens de laatste zou kunnen zijn. Daarom heb ik mijn ontslag gisteravond bij de secretaris-generaal ingediend. Ik vertrek zodra ik de zaak goed en wel aan Sergei heb overgedragen. Hij wordt de nieuwe directeur.’ ‘En wie neemt zijn plaats in?’ vroeg Sabrina. Philpott wees naar Whitlock. ik weet dat alle eenheden hem van harte zullen steunen.’ Sabrina was de eerste om hem te feliciteren. Ze kuste hem op de wang. Graham schudde hem stevig de hand. ‘Ik weet dat C.W. nog steeds enige reserves heeft, omdat hij, net als jij, Mike, niet bepaald een bewonderaar is van mensen die vanachter een bureau werken. Maar laten we wel wezen, C.W., je wordt er niet jonger op.’ ‘Dat zegt Carmen ook de hele tijd,’ zei Whitlock. ‘Hoe lang heb je dit al geweten?’ vroeg Sabrina aan Whitlock. ‘Een paar maanden. Ik had het jullie graag willen vertellen, maar ik moest beloven dat ik mijn mond erover zou houden.’ ‘Hebben jullie al iemand op het oog om de plaats van C.W. over te nemen?’ vroeg Graham. Philpott knikte. ‘We hebben zijn opvolger de afgelopen zes weken voorbereid. Jullie hebben met hem samengewerkt toen hij nog bij de Italiaanse antiterrorismebrigade zat, de NOCS.’ ‘Fabio Paluzzi?’ vroeg Sabrina. ‘Ja. Zoals jullie weten is hij na de NOCS bij Eenheid Negen gekomen. Maar dat was alleen om hem een beetje in te werken in de organisatie. Hij neemt het de komende weken van C.W. over.’ ‘Wat leuk,’ zei Sabrina met een grijns, waarna ze Whitlock snel een klopje op de arm gaf. ‘Daar bedoel ik niets mee, hoor, C.W.’ ‘Ik ken je langer dan vandaag.’ ‘Ik vertel het Fabio vanmiddag, dus als jullie hem voor die tijd toevallig mochten zien, mondje dicht.’ ‘En vanavond drinken we erop bij mij thuis,’ zei Whitlock. ‘Ik zal Fabio ook meteen uitnodigen als de kolonel hem gesproken heeft. Mike, ik hoop dat jij ook kunt komen, maar ik zou het volkomen begrijpen als je vanavond alleen wilde zijn.’ ik kom, reken maar, maatje,’ zei Graham. Hij zwaaide met zijn wijsvinger. ‘Zorg jij maar dat de Perrier koud staat.’ ‘Die staat al in de koelkast,’ antwoordde Whitlock glimlachend. ‘C.W., Sabrina, ik zou Mike graag even alleen spreken. Ik zie jullie vanavond.’ Sabrina bleef voor Graham staan en legde een hand op zijn schouder. ‘Als je wilt praten, je weet me te vinden.’ ‘Misschien doe ik dat wel,’ antwoordde Graham. ‘Het hangt ervan af hoe laat ik weer terug ben.’ ‘Tot vanavond, Mike,’ zei Whitlock en hij volgde Sabrina naar buiten. Philpott deed de deur weer achter hen dicht, ik heb gisteravond, na mijn onderhoud met de secretaris-generaal, ook met Sergei en C.W. gesproken. Ze staan allebei voor de volle honderd procent achter je. Stel hen niet teleur.’ ‘Sergei? Die zit op me te vitten sinds ik terug ben uit Zimbala.’ ‘En daar heeft hij gelijk aan ook. Je bent te ver gegaan, Mike. Veel te ver. Maar hij weet ook hoe waardevol je bent voor de organisatie. Dat weten we allemaal, daarom ben je nog altijd hier. Ik betwijfel of welke andere agent dan ook een tweede kans had gekregen, wanneer hij de regels zozeer met voeten had getreden als jij. Jij hebt het in je om de beste agent te worden die de UNACO ooit gehad heeft, maar je moet wel aan die individualistische neigingen van je gaan werken die altijd op het slechtst denkbare moment de overhand schijnen te moeten krijgen. Ik weet dat dat voor een groot deel te maken heeft met wat er met je gezin is gebeurd. Jij hebt altijd het gevoel gehad dat iemand binnen Delta je positie aan Bernard en Al-Makesh heeft doorgespeeld. Vertrouwen werd opeens een vies woord voor je. Maar nu weet je hoe het gegaan is. Jouw mannen hadden er niets mee te maken. Gebruik die kennis om je talenten in positieve banen te leiden, zodat Eenheid Drie er weer van kan profiteren. Ik hoef je niet te zeggen hoe fortuinlijk je bent met Sabrina als partner. Er is geen agent binnen onze organisatie die niet zijn rechterarm zou opofferen om met jou van plaats te mogen ruilen. En dat niet alleen, Sabrina heeft ook nog een zeer hoge dunk van je. Dat is een groot compliment van een collega. En nu komt Fabio erbij. Hij zal van jullie beiden moeten leren. En dat betekent dat je hem zult moeten steunen. Wat heeft hij aan jou wanneer je je zo onafhankelijk blijft opstellen? En nu C.W. toetreedt tot het managementteam, ben jij de meest ervaren agent, niet alleen in Eenheid Drie maar binnen de hele UNACO. Dat is een hele verantwoordelijkheid, Mike. Waar nog bij komt dat je officieel gepromoveerd gaat worden tot de nieuwe teamleider. En een goede leider geeft altijd het goede voorbeeld, of niet? Dat zou jij beter moeten weten dan wie ook.’ ‘Ja, meneer, dat weet ik ook.’ ‘Er staat een auto op je te wachten om je naar het huis bij de Garden State Parkway te brengen.’ ‘Bedankt, meneer.’ Philpott liet de deur openglijden en sloot hem weer achter Graham. Sarah keek op van haar typewerk toen Graham op haar bureau af liep. ‘Sorry,’ zei hij. Hij leunde over haar bureau en liet de brief in de papiervernietiger vallen die naast haar stond. ‘Het is niet nodig om te spreken over dingen die gedaan zijn. Het is niet nodig om de schuld te geven aan dingen die gebeurd zijn.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Confucius,’ voegde hij eraan toe. Ze keek hem na, haalde haar schouders op toen hij verdwenen was en ging weer verder met typen.