4

Sabrina bleef even voor de deur staan, klopte toen en ging naar binnen. De man achter het bureau was begin veertig en had een donkere huid en een dikke zwarte snor die zich aan weerskanten over zijn mondhoeken boog. Hij keek op van het document dat hij zat te lezen en liet zijn ogen even over haar lichaam gaan. Toen leunde hij achterover en trok zijn wenkbrauwen vragend op. ‘Bent u hoofdinspecteur Faroek?’vroeg Sabrina. ‘Dat staat hier, ja,’antwoordde hij in vlekkeloos Engels, met een knik naar het naamplaatje op zijn bureau. ‘Voor al diegenen die Arabisch kunnen lezen,’zei Sabrina glimlachend. ik heb u aan de telefoon gehad...’ ‘Ah, ja,’onderbrak Faroek haar. Hij keek op het kladblok dat voor hem lag. ‘Mevrouw Cassidy, of niet?’ ‘Sabrina Cassidy, ja,’beaamde ze. Dat was de naam die op haar UNACO-paspoort stond. ‘Gaat u zitten, mevrouw Cassidy,’zei Faroek, en hij gebaarde naar de houten stoel voor zijn bureau. ‘Dank u,’zei ze. Ze ging zitten. ‘Bent u al eens eerder in Beiroet geweest?’ ‘Nee, nog nooit,’antwoordde ze naar waarheid, ik wist niet waar ik moest beginnen naar Mike te zoeken, dus toen heb ik de politie gebeld en werd ik met u doorverbonden. Ze zeiden dat u het onderzoek leidde.’Ze deed alsof ze zenuwachtig was door de hele tijd aan het handtasje in haar schoot te frunniken. ‘Maar wat voor onderzoek? Wat is er gebeurd?’ Faroek stak een hand op om haar tot zwijgen te brengen. ‘We hebben een arrestatiebevel voor Michael Green.’Dat was de naam op een van de paspoorten die Graham van de UNACO in New York had gekregen. Ze ging op het puntje van de stoel zitten. ‘Waar wordt hij dan van beschuldigd?’ ‘Moord.’ Ze liet zich weer achterover zakken. ‘O, mijn God. Moord? Dat kan ik niet geloven. Mike is wel een beetje een rebel, maar hij zou nooit iemand vermoorden.’ Faroek schroefde de dop van zijn pen en trok het kladblok naar zich toe. ik zou u graag een paar vragen stellen, mevrouw.’ ‘Natuurlijk,’antwoordde ze, nog altijd frunnikend. ‘Vraagt u maar.’ ‘U zei over de telefoon dat hij u in New York gebeld had. Wat zei hij precies?’ ‘Het enige dat hij zei was dat hij in moeilijkheden zat en dat hij geld nodig had om het land uit te komen. Daarna werd de verbinding verbroken.’ ‘Weet u waarom hij hier was?’ ‘Ik wist pas dat hij in Beiroet zat toen hij belde.’Ze zuchtte diep. ‘Mike is een Einzelganger . Dit is niet de eerste keer dat hij er in zijn eentje tussenuit is geknepen.’ ‘En hij heeft een bedrijf in New York?’vroeg Faroek, die zijn aantekeningen weer raadpleegde. ‘Whitaker Haulage,’zei ze. ‘Hij is de baas.’ ‘Ja, dat weet ik. We hebben een paar visitekaartjes in zijn hotelkamer aangetroffen.’Faroek tikte bedachtzaam op het kladblok. ‘En zijn mededirecteuren vinden het niet erg als hij er zomaar vandoor gaat zonder hen te laten weten waar hij zit? Als er nu eens iets met het bedrijf gebeurde?’ ‘Ze zijn inmiddels wel aan zijn excentrieke gedrag gewend. En bovendien betaalt hij hun salaris. Wat moeten ze dan zeggen?’ ‘Had hij voor zover u weet ook vrienden in Beiroet?’Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, niet dat ik weet.’Russell Laidlaw?’ Ze deed alsof ze even nadacht. Toen schudde ze opnieuw haar hoofd. ‘Nee, ik kan niet zeggen dat die naam me iets zegt. Is dat de man die vermoord is?’ ‘Nee,’antwoordde Faroek. ‘Hij is de laatste persoon die uw vriend hier in Beiroet gezien heeft. Hij heeft vroeger in de Special Forces van Amerika gezeten, bij de Delta-eenheid.’ ‘Bedoelt u dat Mike ook bij Delta heeft gezeten?’Ze schudde ongelovig haar hoofd. ‘Dat geloof ik niet. Absoluut niet.’ ik bedoel helemaal niets, mevrouw Cassidy. Het is alleen maar vreemd dat Laidlaw bij Delta heeft gezeten en dat het slachtoffer, Barak, de informant van Delta in Beiroet was. Delta lijkt de gemeenschappelijke noemer, of niet?’ ‘Hebt u bij die meneer Laidlaw ook navraag naar Mike gedaan?’ ‘Hij beweert dat hij hem voor het eerst in de Windorah heeft ontmoet; dat is een bar die voornamelijk door buitenlanders wordt bezocht. De eigenaar heeft zijn verhaal bevestigd. Ik ben dus weer terug bij af.’ ‘Kunt u geen informatie van Delta krijgen?’ ‘Dat heb ik al. Ze zeggen dat er nooit een Michael Green bij hen gediend heeft. En het duurde nog heel lang voor ze zelfs dat beetje informatie kwijt wilden.’ ‘Hoe weet u dat Mike erbij betrokken was? Heeft iemand hem gezien?’ ‘Zijn vingerafdrukken zaten op het moordwapen. Ik heb het bij Interpol gecheckt en die bevestigden dat het zijn vingerafdrukken waren.’ ‘Interpol?’vroeg ze verbaasd. ‘Bedoelt u dat hij een strafblad had?’ ‘Nee, maar de politie van New York had zijn vingerafdrukken in het archief.’ De politie van New York had Grahams vingerafdrukken in het archief. Ze hadden vingerafdrukken van alle agenten van UNACO. Dat was een voorzorgsmaatregel, voor het geval een van hen gewond mocht raken of gedood worden zonder dat hij een identiteitsbewijs bij zich droeg. Maar Michael Green? Toen kreeg ze een ingeving. Waarom had ze daar niet aan gedacht tijdens hun briefing door Kolchinsky? UNACO moest de politie van New York permissie hebben gegeven de vingerafdrukken door te geven onder Grahams valse naam. Maar waarom? Het sloeg nergens op. Ze hadden hun eigen agent verlinkt. Sabrina wilde graag een paar vragen beantwoord zien en was vastbesloten die antwoorden te krijgen wanneer ze Kolchinsky weer zag. ‘Is er iets, mevrouw Cassidy?’zei Faroek, die haar gefronste voorhoofd gezien had. ‘Sorry,’zei ze, kwaad op zichzelf dat ze even haar masker had laten zakken, ‘ik ben alleen verbaasd dat de politie van New York zijn vingerafdrukken heeft. Ik heb nooit geweten dat hij een strafblad had.’ ‘Hij is een keer veroordeeld wegens rijden onder invloed.’ ‘Dat wist ik niet,’zei ze, waarna ze weer naar het puntje van de stoel schoof. Ze keek Faroek recht in de ogen. ‘Ik geloof nog steeds niet dat Mike die man vermoord heeft. Zo is hij helemaal niet.’ ‘Tja, zolang hij zichzelf niet aangeeft, zullen we ervan uit moeten gaan dat hij de moordenaar is. En hoe langer hij voortvluchtig blijft, hoe erger het er voor hem komt uit te zien.’ ‘Volgens mij wordt hij ergens tegen zijn wil vastgehouden,’zei ze. ‘Misschien is hij het land al uit. Interpol is gewaarschuwd.’ ‘Hoe kan hij het land nu uit zijn als hij geen geld heeft?’Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, alles wijst erop dat hij ergens tegen zijn wil wordt vastgehouden. Mike reist nooit zonder contanten en creditcards. Dus waarom zou hij mij dan bellen, tenzij hij die verloren is? Of ze gestolen zijn?’ ‘U gelooft echt dat hij onschuldig is, hè?’ ‘Ja, dat geloof ik inderdaad.’Ze stond op. ‘Kan ik iets doen om hem te helpen?’ ‘Het is nu een politiezaak, mevrouw Cassidy.’Faroek draaide de dop weer op zijn pen en wees ermee naar haar. ‘Als hij contact met u mocht opnemen, zeg dan dat hij mij moet bellen. Dat is in zijn eigen belang.’ ‘Ik betwijfel of hij me zal bellen,’zei ze, triest haar schouders ophalend. ‘Hij weet niet eens dat ik hier ben.’ Faroek ging ook staan en liep om het bureau heen om haar de hand te schudden. ‘Bedankt dat u bent langsgekomen, mevrouw Cassidy.’Ze knikte en liep naar de deur. ‘O, mevrouw Cassidy?’Faroek wachtte tot ze zich had omgedraaid. ‘Als u hem helpt te ontsnappen en u wordt betrapt, wordt u beschuldigd van het helpen van een gezochte misdadiger. Onthoud dat goed.’ ‘Natuurlijk,’antwoordde ze en trok de deur achter zich dicht.

*** 

Laidlaw was slechts een paar uur na de moord op Barak door de politie aangehouden en hoewel ze hem om de vier uur hadden ondervraagd, in een poging hem te breken, was hij erin geslaagd aan zijn oorspronkelijke versie van het verhaal vast te houden. Hij had Graham, of Green, zoals hij hem tijdens de verhoren steeds genoemd had, voor het eerst in de Windorah ontmoet. Ze hadden een tijdje zitten praten en toen had hij Green een lift naar zijn hotel gegeven. Daarna had hij hem nooit weer gezien. Hij wist dat niemand hem bij het huis van Barak gezien had, anders was hij er gloeiend bij geweest. Na zesendertig uur hadden ze hem eindelijk losgelaten. Hij had geprobeerd te slapen toen hij thuiskwam, maar dat was niet gelukt. De stem bleef door zijn hoofd spoken: de stem van de politieman, Faroek. Maar het gezicht van Faroek had hij nooit te zien gekregen. Bij ieder verhoor had hij zijn vragen gesteld vanachter een felle tafellamp. Waarom had hij zijn gezicht niet laten zien? Laidlaw had zijn hersens gebroken over de vraag wie die Faroek was, maar hij kon de naam niet plaatsen. Waarom had hij zo geheimzinnig gedaan? Laidlaw wist dat hij misschien overdreven reageerde door zijn gebrek aan slaap - het kon een manier geweest zijn om te proberen zijn stilzwijgen te doorbreken: een stem, geen gezicht. Maar toch zat het hem dwars. Wie was Faroek? Kwaad stompte hij in het kussen. Vergeet Faroek. Probeer gewoon te slapen. Maar hij kon niet in slaap komen. Die monotone, malende stem zat in zijn hoofd en hij kon hem er niet uit krijgen. Hij trapte het laken van zich af en zwaaide zijn benen uit bed. Met één hand veegde hij de haren uit zijn gezicht, met de andere pakte hij de wekker. Hij was alweer vijf uur thuis en hij had nog geen oog dicht gedaan. Allemaal vanwege die verdomde stem. Hij onderdrukte een geeuw, stond op en liep naar de keuken. Uit de koelkast haalde hij een blikje bier en het laatste van de kippenpootjes die hij eerder die week gekocht had. Het lege pakje gooide hij op de stapel afval die boven de volle vuilnisbak in de hoek uittorende, waarna hij aan tafel ging zitten. Hij wilde het blikje net opentrekken toen er werd aangebeld. Wanhopig schudde hij zijn hoofd. Toen stond hij op en liep naar de deur om open te doen. ‘Russell Laidlaw?’ ‘Inderdaad,’mompelde Laidlaw. ‘U bent toch geen journaliste, hè?’ ‘Ik ben Sabrina Cassidy, ik ben een vriendin van Mike.’ ‘Mike?’ ‘Mike Graham,’kaatste Sabrina enigszins geïrriteerd terug. ‘We moeten praten.’ ‘Luister, waarom komt u niet een andere keer terug? Ik ben volledig uitgeput. Ik heb de afgelopen zesendertig uur op het politiebureau gezeten. En dat is allemaal aan uw vriend Mike te danken.’ ‘Volgens mij is hij in moeilijkheden,’zei ze. ‘Alstublieft, we moeten praten.’ Laidlaw wreef vermoeid zijn ogen uit en trok toen de deur open. ‘Ach, nou ja. Ik kon toch niet slapen.’ ‘Dank u,’zei ze en ze stapte naar binnen. ‘Let u maar niet op de rommel,’zei Laidlaw, terwijl hij de deur achter haar dichtdeed, ik ben niet erg huiselijk.’Ze volgde hem naar de keuken en nam plaats op de stoel die hij haar aanbood. ‘Wilt u een biertje?’vroeg hij. ‘Koffie, als u dat hebt.’ ‘Dat moet ik wel ergens hebben, ja,’antwoordde hij. Hij zette een ketel op het vuur en begon toen in allerlei laden te zoeken. Hij vond de koffiebus en schepte een lepel koffie in de enige schone mok die hij kon vinden. ‘U zegt dat u een vriendin van Mike bent. Werkt u met hem samen?’ ‘Inderdaad,’antwoordde ze. Laidlaw trok het biertje open en nam een flinke slok. ‘En u bent hier om hem te zoeken? Nou, dan wens ik u veel succes.’ ‘U hebt hem gesproken, of niet?’ ‘Ik heb hem gesproken, ja - in de Windorah; dat is een bar in de stad. We hebben wat gekletst en daarna heb ik hem een lift terug naar zijn hotel gegeven. Daarna heb ik hem nooit weer gezien.’Sabrina zuchtte diep. ‘Hoe kan ik u ervan overtuigen dat ik bonafide ben?’ Laidlaw vulde de mok met heet water en zette hem toen voor haar op tafel. De melkfles zette hij ernaast. ‘Alstublieft. Luister, mevrouw Cassidy, ik heb uw vriend ontmoet...’ ‘Bespaar me uw act,’onderbrak ze hem kwaad. ‘U hebt samen in Delta gediend. Tijdens een operatie in Libië werden zijn vrouw en zoontje gekidnapt door Arabische terroristen, die wilden proberen hem zodoende te dwingen geen bevel te geven om tot de aanval over te gaan. De twee mannen achter de ontvoering waren Salim Al-Makesh en Jean-Jacques Bernard. Al-Makesh is later door de Israëli’s vermoord. Van Bernard werd altijd gedacht dat hij anderhalf jaar geleden bij een aanslag met een autobom om het leven was gekomen. Mike is er kennelijk achtergekomen dat Bernard nog in leven was en is hiernaar toe gekomen om hem te pakken. U was zijn contactpersoon. Dat is het enige dat we weten. Ik ben hierheen gestuurd om uit te vissen wat er precies gebeurd is en om hem terug naar de States te halen.’ Laidlaw pakte de stoel tegenover haar en ging zitten. ‘Carrie heeft Mike met Kerstmis ooit een horloge gegeven. Wat voor merk was dat horloge?’ ‘Piaget. Een gouden horloge. En het was voor zijn verjaardag. Tevreden?’ Laidlaw knikte. ‘Tevreden. Wie is die "we" waar u het over had?’ ‘Ik ben bang dat ik u dat niet kan vertellen.’ ‘Undercover werk dus?’ ‘Zoiets ja,’antwoordde ze. ‘Bent u zijn partner?’ Ze knikte. ‘Bent u degene die hem heeft getipt over Bernard?’ ‘Ja. Ik heb Bernard gezien bij het Amerikaanse universiteitsziekenhuis. Ik wist dat Mike dat graag zou willen weten.’ ‘En wat heeft die Barak met de hele geschiedenis te maken?’ ‘Barak had jarenlang als informant voor Delta gewerkt. Als iemand Bernard zou weten te vinden, was hij het wel. Tot Mike hem een kogel in de rug schoot.’ ‘Mike heeft hem niet vermoord, dat weet u ook wel,’reageerde Sabrina kwaad. ‘Het enige dat ik weet is dat toen ik bij het huis aankwam, Barak dood was. En toen zag ik de wagen van Barak wegscheuren. En Mike was verdwenen. Eén en één is twee.’ ‘Het moet een valstrik geweest zijn. Waarom zou hij de enige man die hem naar Bernard kon brengen vermoorden? Het slaat nergens op.’ ‘Ik was er niet bij toen hij naar binnen ging. Dat wilde hij per se niet. Ik weet niet wat ze besproken hebben.’ ‘Dat weet alleen Mike. Daarom moeten we hem ook zien te vinden.’ ‘Niet "we". U kunt mij er gerust buiten laten. Ik heb mijn nek al een keer eerder voor hem uitgestoken en kijk eens wat ik ervoor terugkreeg: zesendertig uur achter de tralies. Verhoren om de vier uur. Nee, mevrouw Cassidy, als u Mike wilt opsporen, zult u dat alleen moeten doen.’ ‘Ik ken de weg niet in Beiroet.’ ‘Neem dan een gids. Daar zijn er genoeg van. En ze zijn niet duur.’ ‘Als het een kwestie van geld is...’ ‘U hoeft me niet te beledigen, mevrouw Cassidy,’snauwde Laidlaw op scherpe toon. Ze maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Het spijt me. Dat had ik niet moeten zeggen. Ik heb uw hulp nodig, meneer Laidlaw. En Mike ook. Als de politie hem vóór ons te pakken krijgt, krijgt hij levenslang.’ ‘En als hij Barak nu eens wel vermoord heeft? Als hij schuldig is? Dan helpt u een moordenaar uit de handen van justitie te blijven.’ ‘Ik weet niet hoe goed u Mike kent. Ik geloof dat ik hem vrij goed ken. Hij is een verdomd goede vakman en hij zou zijn loopbaan nooit in gevaar brengen door een of andere onbeduidende informant in de rug te schieten.’ ‘Mike is veranderd,’antwoordde Laidlaw. Hij staarde naar het blikje bier dat hij op de tafel ronddraaide. ‘Dat merkte ik meteen toen ik hem zag. Vroeger was hij de meest stabiele vent die ik ooit gekend had. Niets kon hem op stang jagen. Maar dat was voor hij zijn gezin verloor. Nu is hij verbitterd, onvoorspelbaar: ik zou zelfs willen zeggen psychotisch. Ik ben het niet met uw inschatting eens, mevrouw Cassidy. Volgens mij was hij meer dan in staat om Barak in de rug te schieten. Vooral als je in aanmerking neemt dat hij de man op het spoor was die volgens hem zijn gezin had ontvoerd en bijna zeker ook vermoord. Nee, ik wil niets meer met Mike te maken hebben. Hij veroorzaakt alleen maar moeilijkheden.’Sabrina duwde haar stoel achteruit en stond op. Haar ogen schoten vuur. ‘Mike is in elk geval niet voor zijn verleden op de vlucht gegaan. En u? U verschuilt zich in deze rotzooi om te proberen te vergeten wat er in Honduras gebeurd is.’Ze zag de verbazing in zijn ogen. ‘O, ik weet alles over u, meneer Laidlaw. Ik heb uw dossier in het vliegtuig gelezen. Ik weet waarom u bij Delta bent weggegaan. Volgens mij bent u wel de laatste die over iemand als Mike een oordeel mag vellen.’ ‘En nu eruit,’siste Laidlaw tussen opeengeklemde kaken door. ‘Heel graag,’kaatste ze terug. Ze liep naar de deur, waar ze nog even bleef staan en hem aankeek. ‘En vergeet niet dat u degene bent geweest die contact met Mike heeft opgenomen. Dank zij u zit hij nu in de problemen. Denk daar maar eens over na wanneer u uw volgende blikje bier opentrekt.’ Laidlaw begroef zijn gezicht in zijn handen. Even later werd de voordeur dichtgesmeten. Plotseling greep hij zijn bierblikje en gooide het tegen de muur, waarna hij de tafel omtrapte. Met veel kabaal belandde het meubel tegen het fornuis. Hij kon zich nog net inhouden, anders had de stoel ook een trap gekregen. Langzaam liep hij naar de slaapkamer en liet zich op bed vallen. Hij vouwde zijn handen onder zijn hoofd en sloot zijn ogen. Binnen een paar minuten was hij in een rusteloze slaap gevallen.

*** 

‘Je ziet eruit als een schim,’zei Dave Jenkins toen Laidlaw die avond de Windorah binnenstapte. ‘Zo voel ik me ook,’zei Laidlaw. Hij hees zich op een kruk. ‘Een pilsje, Dave.’ ‘Komt eraan,’zei Jenkins. Hij wipte een Budweiser open en zette het flesje voor Laidlaw op de bar. ‘Waar was je gisteravond? Ik dacht als je vanavond weer niet komt stuur ik de politie op je dak.’ ‘Het is fijn om gemist te worden,’mompelde Laidlaw. Hij nam een slok. ‘Waar was je gisteravond?’ Laidlaw haalde zijn schouders op. ik had gisteravond geen zin. Is dat zo misdadig?’ ‘Als het mijn winst nadelig beïnvloedt wel, ja,’zei Jenkins grijnzend. Toen duwde hij een bierviltje naar Laidlaw toe. ‘Wat vind je van het ontwerp? Ik kreeg er vanmorgen een hele lading van.’ ‘Wat?’antwoordde Laidlaw stomverbaasd. ‘Kijk nu maar eens naar het ontwerp.’Jenkins pakte er nog vier en liet die aan een paar andere klanten aan de bar zien. Laidlaw bekeek het bierviltje, draaide het om en wilde het net weggooien toen hij de handgeschreven boodschap zag. Hij keek op, maar Jenkins was het logo met een van de andere klanten aan het bediscussiëren. Hij las de boodschap: Ga naar boven, kamer 4. Klop twee keer. Pauze. Klop nog twee keer. ‘Interessant, hè?’vroeg Jenkins. Behendig pakte hij het viltje van Laidlaw af en gooide het onopvallend in de vuilnisbak onder de bar. ‘Maar ik ben natuurlijk wel bevooroordeeld.’Laidlaw nam nog een slok bier, maar stond toen op en liep naar de trap achter in de bar. Daar bleef hij even staan, een hand op de leuning. Wat gebeurde er allemaal? Hij zuchtte diep, liep de trap op en keek langzaam om zich heen. Toen Jenkins de Windorah zeven jaar geleden gekocht had, was het een klein familiehotel. De tien kamers die het telde lagen allemaal op de eerste verdieping. Jenkins had besloten zich op de bar te concentreren en had het hotelgedeelte gesloten. De eerste twee kamers had hij omgebouwd tot toiletten en de andere werden alleen door klanten gebruikt, onveranderlijk buitenlandse journalisten die te dronken waren om naar huis te rijden. Hij vroeg daar nooit geld voor en de journalisten betaalden hem terug met een trouwe klandizie. Laidlaw bleef voor kamer 4 staan, keek om zich heen om te zien of er iemand in de buurt was en klopte toen twee keer aan. Hij wachtte even en klopte toen nog twee keer. Aan de binnenkant van de deur werd een grendel teruggeschoven, de deur ging een eindje open en toen trok een hand hem de kamer binnen. De deur werd onmiddellijk weer achter hem dichtgedaan. ‘Mike?’zei Laidlaw verrast toen Graham de grendel weer op de deur schoof. ‘Jij bent ook lang onderweg geweest! Waar zat je gisteravond?’ ‘Gisteravond werd ik ondervraagd over een moord,’kaatste Laidlaw terug. ‘Zesendertig uur zonder slaap. En allemaal dank zij jou. Jij hebt het een en ander uit te leggen.’ Graham liep naar het onopgemaakte bed en ging zitten, ik heb Barak niet vermoord.’ ‘Waar was je dan toen ik in zijn huis aankwam? En wie reed er dan weg in de Peugeot van Barak?’ Graham wreef zijn ongeschoren gezicht en keek op naar Laidlaw. ‘Het enige dat ik weet is dat toen ik het huis binnenkwam, iemand me neersloeg. Toen ik weer bijkwam lag ik in een of ander steegje. Ik weet nog steeds niet waar dat was. En mijn Beretta was verdwenen.’ ‘Die heeft de politie,’zei Laidlaw kil. ‘Dat was het wapen waarmee Barak vermoord is.’ ‘Ik weet het,’zei Graham. ‘Waarom denk je verdomme dat ik me hier sinds gisteren schuilhoud? Toen ik mijn foto op de voorpagina van een krant zag wist ik dat ik in de problemen zat.’ ‘Waarom ben je dan hierheen gekomen?’ ‘Ik ben eerst naar jouw huis gegaan, maar dat werd door de politie in de gaten gehouden. Ik zag ook dat ze met je telefoonleiding bezig waren. Daarom kon ik je ook niet bellen. Toen dacht ik aan Dave. Hij is de enige andere persoon hier die ik kan vertrouwen.’ Laidlaw liep naar het raam en tilde een hoekje van het gordijn op. De politiewagen die hem naar de Windorah gevolgd had stond nog steeds aan de overkant. ‘Ben je hierheen gevolgd?’vroeg Graham. ‘Ja,’antwoordde Laidlaw. Hij liet het gordijn weer dichtvallen. ‘Maar dat was te verwachten. Jezus, ik weet nog steeds niet wat ik er allemaal van denken moet. Het klopt gewoon niet. Als Bernard Barak vermoord heeft, waarom zou hij jou dan niet in één moeite door ook uit de weg ruimen? Wat wordt hij er beter van om jou in een val te laten lopen?’ ‘Die vragen hebben ook door mijn hoofd gespookt sinds ik in dat steegje bij bewustzijn kwam.’ ‘En?’ ‘Niets,’antwoordde Graham. ‘Zoals je al zei, het klopt gewoon niet. Ik vorm nog steeds een bedreiging voor hem.’ ‘En als Bernard er nu eens niet achter zit?’ ‘Het moet Bernard wel zijn. Jezus, ik zou alleen zo graag weten waarom.’ Laidlaw keek Graham aan. ‘De politie is niet de enige die achter je aan zit. Je partner is ook in de stad.’ Argwanend kneep Graham zijn ogen halfdicht. ‘Mijn partner?’ ‘Ze noemt zich Sabrina Cassidy. Ziet eruit als een fotomodel, maar dan mooier.’ Graham glimlachte flauw. ‘Dat is haar. Wanneer is ze hier aangekomen?’ ‘Weet ik niet. We waren niet meteen de beste maatjes.’ik begrijp wat je bedoelt. Ik kon ook niet met haar opschieten toen we net samenwerkten. We vochten als broer en zus. God, man, we hebben nog steeds af en toe ruzie. Maar ze is ontzettend goed in haar werk.’ ‘Ze heeft van jou anders ook een heel hoge dunk, weet je dat? Ik maakte de fout je te bekritiseren en toen viel ze over me heen als een ton grind.’ ‘Ze is heel moederlijk. Dat kan soms heel vervelend zijn.’ ‘O ja?’Laidlaw trok een wenkbrauw op. ‘Moederlijk?’Er werd twee keer op de deur geklopt voor Graham iets kon zeggen. Een korte stilte volgde, daarna werd nog twee keer geklopt. ‘Dat is Dave,’zei Graham. ‘Hij zei dat hij ook boven zou komen. Ik zal hem wel vragen of hij wil uitzoeken waar Sabrina zit.’ Graham schoof de grendel van de deur. Jenkins kwam binnen, gevolgd door twee Arabieren in spijkerbroek en polo. Beiden waren gewapend met Russische Makarova pistolen, ‘Het spijt me, Mike,’zei Jenkins, Graham wanhopig aankijkend. ‘Ze overrompelden me. Ze zaten in de kamer hier tegenover.’ ‘Mond dicht!’snauwde een van de Arabieren in het Engels. Hij had een zwaar accent. ‘Bent u Mike Graham?’Graham knikte langzaam. ‘Wie zijn jullie? De mannen van Bernard?’ ‘Hoofdinspecteur Faroek wil u spreken,’antwoordde de Arabier. ‘Dat is die klootzak die mij ondervraagd heeft,’siste Laidlaw. ‘Als u niet komt, gaat het meisje dood.’De Arabier haalde een paspoort uit zijn zak en gooide dat op het bed. ‘Hoofdinspecteur Faroek zei u moest kijken. Hij serieus.’ Graham pakte het paspoort en keek Laidlaw aan. ‘Dat is Sabrina.’Hij wendde zich tot de Engelssprekende Arabier. ‘Als u of die Faroek haar hebben aangeraakt scheur ik jullie met blote handen aan flarden.’ Het gezicht van de Arabier bleef uitdrukkingsloos. ‘Kom mee. Allemaal.’ ‘Faroek zoekt mij, laat de anderen gaan,’zei Graham. ‘Als jullie niet komen, gaat het meisje dood.’ ‘Je kunt net zo goed tegen een robot praten,’siste Graham, waarna hij Jenkins en Laidlaw verontschuldigend aankeek. ‘We zullen moeten doen wat hij zegt. Het spijt me.’ ‘En de bar dan?’vroeg Jenkins. ‘De bar is dicht.’ ‘Dicht?’vroeg Jenkins verontwaardigd. ‘Hij is dicht. We gaan door de achterdeur. En als u erover denkt tegen ons te vechten...’ ‘Ja, we weten het,’onderbrak Graham hem kwaad. ‘Gaat het meisje dood,’zei de Arabier. Jenkins ging hen voor de trap af naar de inmiddels lege bar. Hij deed het luik aan het eind van de bar open en draaide zich om naar de Engelssprekende Arabier. ‘Kan ik in elk geval de boel afsluiten?’ De Arabier knikte en gaf zijn handlanger bevel om met Jenkins mee te gaan. Toen ze terugkwamen ging Jenkins hen weer voor naar het steegje achter de bar. Een zwart busje stond bij de deur geparkeerd. Jenkins deed de deur op slot, stak de sleutels in zijn zak en liet zich toen de handen op de rug binden, waarna hij het busje in werd geduwd, waar Graham en Laidlaw al zaten. De portieren werden dichtgegooid, zodat ze in het donker zaten, en van buiten op slot gedaan. De twee Arabieren klommen voorin en even later begon de motor te knallen en reden ze het steegje uit. Jenkins stootte Graham met zijn elleboog aan. ‘Mike, kun jij bij mijn jaszak?’ ‘Waarvoor?’ ‘Mijn sleutels,’antwoordde Jenkins. ‘Er zit een Swiss Army mes aan de sleutelhanger. Daarom wilde ik ook per se afsluiten. Nu kunnen we onszelf bevrijden.’ ‘Goed gedaan, Dave, maar dat kunnen we niet riskeren.’ ‘Hoe bedoel je?’vroeg Jenkins. ‘Als we onze boeien kunnen lossnijden, kunnen we die twee kerels bespringen op het moment dat ze de deuren weer open doen. Drie tegen twee. We zouden een goede kans maken om ze te overrompelen.’ ‘Als we er zeker van konden zijn dat ze maar met zijn tweeën waren. Als er nu eens andere mensen op ons staan te wachten wanneer we op de plaats van bestemming aankomen?’ ‘Het is het proberen waard, of niet?’vroeg Jenkins. ‘Dat is het niet alleen. We weten niet waar Sabrina zit. Zelfs al slaagden we erin die lui te overrompelen, dan nog kunnen we haar leven in gevaar brengen. Dat risico wil ik niet nemen.’ ‘Prachtig, dus we blijven hier gewoon als kiprollades zitten...’ ‘Als je even ophoudt met zeuren, Dave, zal ik je vertellen waar ik aan zit te denken.’ ‘Dankbaar, hoor. Wie heeft jou een kamer...’ ‘Dave, houd je kop,’snauwde Laidlaw, waarna hij zich tot Graham richtte. ‘Vertel op, wat ben je van plan?’ ‘We maken onze boeien alleen wat losser. Als we eenmaal weten dat Sabrina in veiligheid is, slaan we toe. Het is een gok, dat weet ik, maar onder de gegeven omstandigheden kunnen we niet veel anders doen.’ ik had hetzelfde idee,’zei Laidlaw. ‘Laten we hopen dat Cheech en Chong voorin niet telepathisch zijn.’ ‘Dat risico moeten we maar nemen,’zei Graham droog. Ze begonnen de touwen om hun polsen wat losser te maken, tot ze bij de knoop zouden kunnen wanneer Graham het sein gaf. Hun enige zorg was dat in het donker één of meer touwen te veel los waren gaan zitten, zodat de beide mannen het meteen zouden zien als ze uit het busje stapten. Maar ze konden alleen maar afwachten. Twintig minuten later kwam het busje tot stilstand, maar de motor bleef lopen. Ze hoorden een van de Arabieren uitstappen en even later werd een metalen poort geopend. Het busje reed een eindje verder en stopte weer, vermoedelijk om de man die was uitgestapt weer op te pikken. Ze reden nog zo’n honderd meter verder, waarna de wagen andermaal remde en de motor werd uitgeschakeld. Deze keer stapten beide Arabieren uit en werden de achterportieren geopend. De Engelssprekende Arabier beval hen uit te stappen. Jenkins sprong als eerste naar buiten, gevolgd door Graham en Laidlaw. Ze keken om zich heen. Ze stonden op een verlicht erf, omringd door zes rood-zwarte vrachtwagens. Graham kon niet lezen wat er op de zijkanten stond: het opschrift was Arabisch. De Arabieren spraken kort met elkaar, waarna de Engelssprekende man een paar pasjes achteruit zette en zijn Makarova op de drie mannen richtte. Zijn collega liep om Jenkins heen en trok aan het touw om zijn polsen. Hij vloekte hartgrondig en bond het onmiddellijk weer iets beter vast. Graham en Laidlaw bleven bewegingloos staan en durfden elkaar niet aan te kijken. Laidlaw werd omgedraaid en de Arabier checkte ook zijn touw, waarna hij aan de kant werd geduwd en Graham aan dezelfde behandeling werd onderworpen. De Arabier knikte naar zijn collega. ‘Naar binnen,’beval de Engelssprekende Arabier, met zijn pistool naar de deur achter hem zwaaiend. Graham en Laidlaw wisselden opgeluchte blikken uit, waarna ze Jenkins door de wit betegelde gang volgden. Een metalen deur werd door de Engelssprekende Arabier opengetrokken, waarna hij gebaarde dat ze naar binnen moesten gaan. Ze stonden in een spelonkachtige ruimte met oude houten werkbanken langs de muren en rijen metalen haken aan het plafond. De haken hingen allemaal aan glijders en konden door de hele ruimte heen en weer worden geschoven. Het was er brandschoon. De tweede Arabier liep naar een deur en verdween. Even later ging de deur weer open en kwam hij te voorschijn met Sabrina. Haar handen waren op haar rug gebonden, maar verder was ze ongeschonden. Hij duwde haar op een stoel bij de deur neer. Graham zette een stap naar voren, maar de Engelssprekende Arabier richtte dreigend zijn wapen op hem en droeg hem op te blijven staan waar hij stond. ‘Alles goed met je?’riep Graham. ‘Prima. Ik wist niet dat Faroek...’Haar stem stierf weg toen ze Graham en Laidlaw langs haar heen zag kijken, hun ogen gericht op de man die in de deuropening verschenen was. ‘Leuk u weer eens te zien, meneer Graham. Dat is lang geleden.’Sabrina keek van Faroek naar Graham en fronste haar voorhoofd. ‘Ken je Faroek?’ ‘Faroek?’Graham snoof minachtend. ‘Dat is Salim Al-Makesh.’ ‘Wat?’vroeg Sabrina verbaasd. ‘Maar die is in Damascus vermoord door Israëlische commando’s.’ ‘Dat is kennelijk wat ze ons wilden doen geloven,’zei Graham zonder zijn ogen van Al-Makesh af te houden. ‘En dat laat maar één logische conclusie open. U werkt voor de Israëli’s, of niet?’Al-Makesh liep iets verder de ruimte in, zijn handen diep in zijn zakken. Hij knikte, ik kon kiezen tussen dat of vermoord worden. Het was een kwestie van overleven.’ ‘Nu begrijp ik het,’zei Laidlaw. Hij knikte, ik begreep al niet waarom u nooit uw gezicht liet zien tijdens de verhoren. U wist dat ik u meteen zou herkennen.’ ‘Ik was er niet zeker van, laat ik het zo zeggen,’zei Al-Makesh. ik heb mijn uiterlijk aanzienlijk veranderd sinds ik niet meer bij de Zwarte Juni zit, maar ik geloof dat ik dus toch de juiste beslissing had genomen.’ ‘Wie heeft Barak vermoord?’vroeg Graham. ‘U of Bernard?’ ‘Bernard. Ik had er niets mee te maken,’zei Al-Makesh. ‘Toen Barak hem vertelde dat u in Beiroet was...’ ‘Barak werkte voor hem?’onderbrak Graham zijn verhaal. ‘Barak werkte voor wie hem maar betaalde,’antwoordde Al-Makesh schouderophalend. ‘Maar de laatste paar maanden was hij zwaar gaan drinken en Bernard had het gevoel dat hij een sta-in-de-weg was geworden. Dus toen hij hoorde dat u in de stad was kreeg hij het idee om u beiden uit de weg te ruimen. Hij zou Barak vermoorden en u de moord in de schoenen schuiven. Hij heeft u meteen neergeslagen toen u naar het huis van Barak kwam, heeft Barak vermoord en u vervolgens in een steegje gedumpt, ergens in West-Beiroet. Het enige dat ik hoefde te doen was daarheen gaan en u arresteren. Maar toen ik er aankwam was u verdwenen.’ ‘Waarom heeft Bernard me niet gewoon vermoord?’vroeg Graham. ‘Hij had er alle kans voor.’ ‘En alle agenten van de UNACO naar Beiroet halen?’Al-Makesh glimlachte toen Graham hem verrast aankeek. ‘Ik heb mijn bronnen, net als u. Maar als u van moord zou worden beschuldigd, zouden ze wel uitkijken om al te veel in beeld te komen. Elke vorm van publiciteit had van de UNACO wereldwijd voorpaginanieuws gemaakt.’ ‘Ik had u meteen herkend,’zei Graham. ‘Wie zou u geloofd hebben? De Israëlische Mossad zou hebben bevestigd dat ik in Damascus vermoord was. Ik heb een waterdicht alibi voor al die jaren dat ik bij de Zwarte Juni heb gezeten. De autoriteiten zouden denken dat u eindelijk geknakt was onder de druk van wat er met uw gezin was gebeurd. U zou naar alle waarschijnlijkheid in een inrichting terecht zijn gekomen.’ ‘Ik had zijn verhaal kunnen bevestigen,’zei Laidlaw. ‘Mijn superieuren zouden de aantijgingen van Graham over mijn verleden hebben afgedaan als geraaskal van een gebroken man. Maar als u ook in staat was geweest hem te identificeren, hadden ze zeker een onderzoek ingesteld. Daarom had u het zwijgen moeten worden opgelegd wanneer Graham eenmaal in voorarrest zat. Een ongeluk. Maar toen het plan van Bernard misliep had ik u nodig omdat ik veronderstelde dat u me naar Graham zou kunnen leiden. En dat bleek inderdaad het geval.’ ‘Weet de CIA hiervan?’vroeg Sabrina. ‘Nee,’antwoordde Al-Makesh bot. ‘En de Mossad ook niet.’ ‘De CIA?’vroeg Graham, Sabrina aanstarend. ‘Wat hebben die er nu weer mee te maken?’ ‘Bernard werkt voor hen,’vertelde ze. ‘Wat?’gromde Graham. ‘Ze heeft gelijk,’zei Al-Makesh. Hij gebaarde om zich heen. ‘Dit is allemaal van Bernard. Het is een vleesfabriek, betaald met geld uit een geheim fonds van de CIA. Hij staat nu officieel als ondernemer geregistreerd.’ ‘En hoe hebben de Israëli’s u bij de politie gekregen?’vroeg Sabrina. ‘Ik heb twaalf jaar bij de politie in Jordanië gezeten voor ik me bij de Zwarte Juni aansloot. Het was niet moeilijk mij hier in te passen. En nu heb ik niet alleen een baantje dat ik ken, maar ik bevind me ook nog in de positie om vitale informatie aan de Israëli’s door te spelen. Het is de perfecte dekmantel.’ ‘En nu gaat u ons vermoorden om uw dekmantel te beschermen,’concludeerde Laidlaw. ‘U weet te veel.’ ‘Als u ons vermoordt komen alle agenten van de UNACO inderdaad naar Beiroet,’waarschuwde Sabrina hem. ‘Dat risico zal ik moeten nemen. Maar ook al komen ze, dan nog zullen ze geen lichamen vinden. Morgen vertrekt er een vleestransport naar Syrië. Jullie gaan mee.’Al-Makesh wees naar een houten container in de hoek van de ruimte. ‘Jullie lichamen worden daar in gestopt. De container wordt verzegeld en morgenvroeg in een van de vrachtwagens geladen. Wanneer die eenmaal over de grens zijn zal de container verdwijnen. Wie weet hoe lang het duurt voor hij ontdekt wordt?’ ‘Keurig bedacht allemaal,’zei Graham schertsend. ‘Bernard en u zullen wel trots zijn.’ ‘Het is allemaal mijn idee. Bernard weet niet eens dat u hier bent. We hebben een overeenkomst. Ik gebruik deze fabriek wanneer ik iemand uit de weg moet ruimen. Het bloed wordt ‘s morgens weggespoeld, zodat niets erop wijst dat hier ooit een misdaad heeft plaatsgevonden. En zijn voorman zorgt ervoor dat de containers op de vrachtwagens worden geladen en over de grens gedumpt worden. Niemand stelt lastige vragen. Het gaat allemaal heel vriendschappelijk.’Al-Makesh keek naar de Engelssprekende Arabier die naast Graham stond. ‘Samir, je weet wat je te doen staat.’ Spoedig nadat ze binnen waren gebracht, was Graham erin geslaagd zijn handen los te maken. Hij haalde uit naar Samir. Zijn vuist raakte hem op de zijkant van zijn gezicht. Samir viel tegen de muur en de Makarova gleed uit zijn hand. Laidlaw, die er ook in geslaagd was zij n handen los te maken, viel de tweede Arabier aan. Graham pakte de Makarova en schoot de tweede Arabier neer toen die zijn pistool op Laidlaw richtte. Laidlaw pakte de P220 meteen van hem af, maar kon niet schieten, hoe hij ook zijn best deed. Samir greep intussen Graham van achteren beet, terwijl Al-Makesh de holster van zijn Beretta opende. Graham rukte zich los en draaide Samir om zich heen, net toen Al-Makesh vuurde. De kogel raakte Samir in de borst. Sabrina sprong op van haar stoel en duwde Al-Makesh met haar schouder in de rug voor hij opnieuw kon schieten. Zijn pistool kletterde met veel kabaal op de grond. Graham richtte de Makarova op Al-Makesh, die zijn Beretta weer wilde oprapen. Alle haat welde in hem op terwijl hij dacht aan Carrie en Mikey. Hij haalde de trekker over. Er gebeurde niets. Het pistool blokkeerde. ‘Schiet dan!’riep Graham tegen Laidlaw, die naar het pistool in zijn hand staarde. ‘Russ, schiet dan!’ De vuist van Al-Makesh sloot zich rond de Beretta. Sabrina ging weer tot de aanval over, waarop hij het wapen op haar richtte. Ze trapte hem tegen de pols en de kogel verdween in het plafond. Graham rukte Laidlaw de P220 uit zijn handen en schoot Al-Makesh door het hoofd. Hij was dood nog voor zijn lichaam de grond raakte. Graham draaide zich om naar Laidlaw en greep hem bij zijn shirt beet. ‘Wat was dat godverdomme? Jezus, Russ, hij stond op het punt ons te vermoorden en jij staat daar een beetje naar dat pistool Ie staren. Wat heb je?’ Sabrina kwam snel tussenbeide en stootte Mike met haar elleboog aan. ‘Mike, wil je me even losmaken?’ Graham duwde Laidlaw van zich af en maakte Sabrina’s handen los. ‘Wie is hij?’vroeg ze, terwijl ze haar polsen masseerde. ‘Dave Jenkins, de eigenaar van de Windorah, een bar in de stad. Hij heeft me de afgelopen dagen een schuilplaats aangeboden.’Jenkins wachtte tot Laidlaw zijn handen had losgemaakt en liep toen naar Graham toe, die hem aan Sabrina voorstelde. ‘Mike, je had mijn boeien expres losser gemaakt dan nodig was. Waarom?’ ‘Jij bent geen soldaat, Dave. Ik wilde niet dat je bij de vechtpartij betrokken zou raken. En het was ook een psychologische truc. Ik wist dat die vent automatisch zou checken of onze boeien net zo los zaten als die van jou. Zo konden we hem mooi om de tuin leiden.’Graham keek kwaad naar Laidlaw. ‘Ik had jouw boeien ook zo los moeten maken.’ ‘Je hebt alle recht om boos op me te zijn, Mike. Ik weet dat ik het je had moeten vertellen, maar...’Zijn stem stierf weg. Hij haalde zijn schouders op en staarde mismoedig naar zijn schoenen. ‘Wat had moeten vertellen?’vroeg Graham. ‘Dat je pacifist bent geworden of zoiets?’ ‘Kunnen we dit later bespreken?’vroeg Sabrina, die tussen hen in ging staan. ‘We moeten hier weg zien te komen. Als iemand de schoten eens gehoord heeft?’ ‘Al-Makesh heeft er wel voor gezorgd dat dat niet gebeurt,’zei Graham. ‘Hij zou niet graag zien dat iemand de politie ging waarschuwen, denk ik.’ ‘Dat denk ik ook niet,’zei Sabrina. Ze wees naar de lijken. ‘Wat gaan we daarmee doen?’ ‘Zij nemen onze plaats in op dat vleestransport naar Syrië,’antwoordde Graham. ‘En als ze de container nu eens checken?’vroeg Jenkins. ‘Als hij verzegeld is checken ze hem niet. Dan gaan ze er gewoon vanuit dat wij het zijn. Kom, laten we ze in de container doen.’Zwijgend droegen ze de lijken door de ruimte en lieten ze in de houten container vallen. Graham timmerde het deksel vast. ‘Kunnen we hier nu weg?’ ‘Tuurlijk, Dave,’antwoordde Graham met een geruststellende glimlach. ‘We moeten praten,’zei Sabrina tegen Graham. ‘Alleen.’ ‘Kom maar mee naar de Windorah,’bood Jenkins aan. ‘Daar kun je in alle rust praten.’ ‘Daar houden we je aan, Dave,’zei Graham, waarna hij opeens wanhopig naar de verzegelde container keek. ‘O God, de sleuteltjes van het busje...’ ‘Zijn hier,’zei Sabrina. Ze stak ze achter Graham in de lucht, ik dacht: iemand moet ze toch alle vijf op een rijtje houden.’ ‘Wat moest ik zonder jou beginnen?’vroeg Graham lachend. ‘Dat vraag ik me ook weleens af, ja,’antwoordde ze met een vragende blik in haar ogen voordat ze naar de deur liep.

*** 

Jenkins opende de deur van een van de slaapkamers boven de Windorah, liep naar het raam om de gordijnen dicht te doen en schakelde toen pas het licht aan. ‘Hebben jullie dorst?’ ‘Ik zou graag een kop koffie lusten,’zei Sabrina, die zich in de leunstoel naast het raam liet zakken. ‘Maak daar maar twee van,’voegde Graham eraan toe. ‘Russell?’ ‘Een biertje graag, Dave,’antwoordde Laidlaw. Jenkins verliet de kamer. ‘Willen jullie dat ik ook ga?’vroeg Laidlaw. ‘Eerst moet je me vertellen wat jou zo kogelschuw heeft gemaakt.’ Graham zat op de rand van het bed en keek op naar Laidlaw. ‘Nou?’ Laidlaw keek Sabrina vluchtig aan. Zij wist het. Zij had zijn dossier gelezen. Hij nam plaats op de houten stoel die naast het bed stond. ‘Afgelopen jaar gingen we naar Honduras om de regeringstroepen te helpen een poging tot staatsgreep door de rebellen te verijdelen. We waren er ongeveer een week toen we te horen kregen dat de leider van de opstandelingen en zijn naaste adviseurs een vergadering zouden beleggen in een boerderij vlak buiten Choluceta, dat is een stad in het zuiden van Honduras, waar de opstandelingen het voor het zeggen hebben. Ze vroegen ons iedereen in de boerderij te doden en zoveel mogelijk documenten mee te nemen. Waarom we geen gevangenen mochten nemen weet ik niet. Maar dat waren onze orders. We gingen met zijn zessen. Er stond niemand op wacht toen we er aankwamen. Dat had al een waarschuwing moeten zijn. Maar zoals ik al zei, we hadden onze orders. We gingen tot de aanval over op het moment dat de vergadering geacht werd te beginnen. Drie van ons gingen door de voordeur naar binnen, de andere drie door een achterdeur. We wisten welke kamer voor de vergadering gebruikt zou worden, dus we hoefden niet eerst de hele boerderij te doorzoeken. We gooiden drie granaten met bedwelmingsgas naar binnen en openden toen het vuur.’Hij verschoof ongemakkelijk in zijn stoel en veegde een druppel zweet weg die langs zijn gezicht naar beneden liep. ‘Er waren geen opstandelingen in dat vertrek. Alleen vier missionarissen en vijfendertig kinderen. Geen van de kinderen was ouder dan tien jaar. Oorlogswezen. Na een paar seconden beseften we wat er aan de hand was, maar toen waren al achtentwintig kinderen en drie van de missionarissen dood of op sterven na dood. Twee van de kinderen en de vierde missionaris overleden later in het ziekenhuis. Vijf kinderen overleefden het. Vijf van de vijfendertig. De rebellen schoven de schuld van het bloedbad in de schoenen van de regering en de regering kaatste de bal terug naar de rebellen. Het was gewoon een van die vele verhalen die je over Midden-Amerika leest. Niemand besteedde er veel aandacht aan.’Hij wreef zijn handen over zijn gezicht. ‘Wij zessen werden onmiddellijk teruggevlogen naar de States om een psychiatrische behandeling te ondergaan. Ik was er het ergst aan toe. Ik kon geen pistool meer aanraken. Jezus, het zweet brak me al aan alle kanten uit als ik er alleen maar één op de televisie zag. De anderen reageerden op de behandeling, maar ik niet. Na een halfjaar gaven de psychiaters het met mij op. Dus moest ik Delta verlaten. Het duurde daarna nog een halfjaar voor ik weer een pistool durfde aan te raken. Maar de trekker kon ik nog altijd niet overhalen. Ik wilde die klootzak vanavond neerschieten, Mike. Mijn hoofd zei dat ik de trekker moest overhalen, maar mijn vinger reageerde gewoon niet. Ik weet dat ik het je eerder had moeten vertellen, maar ik dacht dat als ik dat deed, jij mij vast niet mee zou willen nemen; en je had een gids nodig. Je had het geen vijf minuten volgehouden als je op eigen houtje achter Bernard was aan gegaan. In Beiroet is niemand zomaar te pakken.’ ‘Ja, ik weet het.’Graham stond op en klopte Laidlaw op de schouder. ‘Het spijt me, maatje. Ik wilde alleen dat je me dit eerder verteld had. Bijvoorbeeld toen we elkaar voor het eerst weer ontmoetten. Dat had een hoop nare verwijten gescheeld.’ ‘Dat besef ik nu ook, ja,’antwoordde Laidlaw schouderophalend. ‘Maar zoals ik al zei, dan denk ik niet dat je mij mee had willen nemen.’ ‘Zo makkelijk had ik je niet laten gaan,’zei Graham half glimlachend. De deur ging open en Jenkins kwam binnen met een dienblad. Hij zette het op het nachtkastje. Laidlaw pakte het pilsje, nam een slok en keek Graham aan. ‘Hebben jullie liever dat we gaan?’Sabrina knikte. ‘Graag. Mike en ik moeten praten.’ ‘Goed,’zei Laidlaw en hij volgde Jenkins naar de deur. Graham sloot de deur achter hen en draaide zich om naar Sabrina. ‘Je bent hiernaar toe gekomen om me mee terug te nemen, of niet?’ ‘Ja.’ ‘Dan ben je je tijd aan het verknoeien. Ik ben hier gekomen om Bernard op te sporen en mijn besluit staat vast.’Ze legde hem uit wat er allemaal aan de hand was en sloeg geen enkel detail over. ‘Dus volgens jou is Bernard de enige die weet wanneer de aanslag op Mobuto gaat plaatsvinden?’concludeerde Graham toen ze eenmaal was uitgepraat. Ze knikte. ‘En als jij hem doodschiet voor hij de informatie aan Bailey kan doorgeven, zijn Mobuto’s dagen geteld. En dat zou bijna zeker betekenen dat Zimbala weer een dictatuur werd en dat de geheime politie weer gewoon aan de gang kon. Zou jij dat de rest van je leven op je geweten willen hebben?’Graham wreef met zijn handen over zijn gezicht en staarde in gedachten verzonken naar de vloer. Toen keek hij weer op naar Sabrina. ik wil een deal met je sluiten.’ ‘Een deal?’vroeg ze met gefronste wenkbrauwen. ‘Als jij me helpt Bernard op te sporen...’ ‘Vergeet het maar!’riep ze uit. ‘Laat me even uitpraten, Sabrina. Als jij me helpt Bernard op te sporen, zal ik hem niet eerder doden dan dat hij Bailey getipt heeft. Als je dat niet doet ga ik achter hem aan ongeacht wat er met Mobuto gebeurt. Zou jij dat de rest van je leven op jóuw geweten willen hebben?’ ‘Ik geloof mij n eigen oren niet,’antwoordde ze. ‘Wat is er verdomme met je aan de hand, Mike? Dit is geen televisiespelletje waar je met een andere deelnemer om een grote prijs vecht. We hebben het over een mensenleven. En over de toekomst van een heel land.’ ‘Als Bernard ontkomt nadat hij Bailey getipt heeft, krijgt hij natuurlijk wee reen nieuwe identiteit van de CIA. Dan kan hij overal heengaan waar hij wil en vind ik hem nooit weer. Nooit.’ ‘Laat het nu maar, Mike. Deze vendetta gaat je nog eens je kop kosten. Jij hebt Barak niet vermoord; daar kan ik voor instaan wanneer we weer naar de States gaan. Je krijgt natuurlijk vreselijk op je donder omdat je hiernaar toe bent gegaan, maar daar blijft het dan ook bij. Maar als je Bernard vermoordt word je uit de UNACO gegooid. Je zou zelfs vervolgd kunnen worden wegens moord. Is dat wat je wilt?’ ‘Ik wil Bernard, dat is het enige wat ik wil. En als ze me eruit gooien...’Hij haalde zijn schouders op. ‘Zo staan de zaken ervoor, Sabrina. De keus is aan jou.’ ‘Doe jij maar wat je wilt, Mike,’snauwde ze. Ze stond op en liep naar de deur. ik heb geprobeerd je tot rede te brengen. Ik had beter moeten weten. Ik ga Sergei bellen en hem vertellen wat er gebeurd is.’ Graham greep haar bij een arm toen ze de deur opentrok. ‘Help me, Sabrina. Alsjeblieft. Ik wil niet dat er iets gebeurt met Mobuto. Maar ik moet achter Bernard aan, begrijp je dat dan niet? Dat ben ik verplicht tegenover Carrie en Mikey. Dat ben ik tegenover hen verplicht.’ Ze trok haar arm los en liep naar de telefoon in de gang. Ze hoorde Jenkins en Laidlaw in de bar beneden praten. Dat was mooi, konden ze haar tenminste niet horen. Ze draaide het geheime nummer van de UNACO, maakte zich tegenover Sarah bekend en gaf haar nummer door, zodat ze teruggebeld kon worden. Ze legde de hoorn neer en trommelde met haar vingers op het gehavende telefoonboek terwijl ze op het telefoontje uit New York wachtte. Graham verscheen in de deuropening. Ze keek naar hem, maar voor hij iets kon zeggen ging de telefoon. Ze nam de hoorn van de haak en moest zich opnieuw identificeren voor ze met Kolchinsky werd doorverbonden. ‘Sabrina?’ ‘Ja, met mij,’antwoordde ze. ‘Je bent net op tijd. Ik stond op het punt naar huis te gaan. Heb je Michael gevonden?’ Ze keek naar Graham en wist nog steeds niet wat ze doen moest. Ze wist dat als ze hem hielp, ze een ernstige reprimande kon verwachten, misschien zelfs wel een schorsing. Maar als ze weigerde, zou Mobuto’s leven zeker gevaar lopen. Ze moest een keus maken. Toen dacht ze aan de foto van Carrie en Mikey die Graham altijd bij zich droeg in zijn portemonnaie. Kon ze Bernard laten ontsnappen? ‘Sabrina, ben je daar nog?’blafte Kolchinsky. ‘Sorry, Sergei, de verbinding is niet zo best,’loog ze. ‘Ik hoor je goed, hoor. Ik vroeg of je Michael al gevonden had.’ ‘Nee, nog niet. Waarom is hij erbij gelapt?’ ‘Hoe bedoel je?’vroeg Kolchinsky verrast. ‘Je weet precies wat ik bedoel, Sergei. Ik heb vanmorgen de inspecteur gesproken die het onderzoek leidt. Hij zei dat de politie van New York de vingerafdrukken van Mike geïdentificeerd had. Maar die kent hem alleen als Graham en hij reisde onder de naam Green. Hoe konden ze die vingerafdrukken in ‘s hemelsnaam met elkaar in verband brengen als de UNACO daar geen toestemming voor had gegeven?’ ‘We hadden geen keus,’zei Kolchinsky uiteindelijk. ‘Als de politie van Beiroet had doorgezocht, wie weet wat ze dan ontdekt hadden? We moesten de organisatie beschermen.’ ‘En als Mike gearresteerd wordt? Laat de UNACO hem dan de rest van zijn leven wegrotten in een of andere Libanese gevangenis om zichzelf te beschermen?’ ‘Hij heeft zich dit zelf op de hals gehaald. Hij had geen toestemming voor deze missie.’Kolchinsky zuchtte diep. ‘Nee, we zouden hem niet in een Libanese gevangenis laten wegrotten. We zouden hem eruit halen. Hoe dan ook. Maar laat het er niet op aankomen, Sabrina. Spoor hem op en breng hem terug.’ ‘Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Tot nu toe heb ik overal bot gevangen.’ ‘Ik stel voor dat je je tactiek wijzigt. Hij zit achter Bernard aan, oké? Als jij Bernard eerst vindt, hoef je Michael niet meer op te sporen. Dan komt hij vanzelf naar je toe. En dan kun je hem onderscheppen voor hij Bernard te grazen neemt.’ ‘En hoe zou je willen voorstellen dat ik Bernard vind? Volgens het dossier van Bailey zijn zijn lijfwachten allemaal Hezbollah fundamentalisten. Die zitten niet te wachten op een vrouw die haar neus in hun zaken komt steken, of wel?’ ‘Ze beschermen hem alleen maar als hij in Libanon is. Hij is gisteravond op het vliegtuig naar Habane gestapt. Onder de naam Alain Devereux.’ ‘Zimbala? Waarom?’ ‘Dat weet ik niet. Ik hoorde het vanmorgen van Bailey. En hij had het weer van een van zijn agenten, die Bernard gisteravond op het vliegveld van Beiroet heeft gezien.’ ‘Dus hij heeft Bailey nog steeds geen informatie verstrekt?’ ‘Nog niets over de aanslag. We zitten in een kritieke fase van de operatie, Sabrina. Daarom moet je ook zien te voorkomen dat Michael Bernard doodt.’ ‘Ik pak de eerste de beste vlucht naar Habane,’stelde ze hem gerust. ‘Wie is mijn contactpersoon in Zimbala?’ ‘We hebben niemand in Zimbala. Bailey bood aan een van zijn mannen op de ambassade ter beschikking te stellen, maar daar ben ik niet op in gegaan. Ik wil niet dat de CIA zich met onze zaken gaat bemoeien. Wat ze wel doen is een envelop voor je achterlaten in een van de kluizen op het vliegveld. Daarin ligt je hotelreservering, geld, kaarten van de stad - alles wat je nodig hebt. Ik heb ze ook gevraagd er een Beretta voor je bij te doen. De sleutel kun je bij de informatiebalie halen. Maar verder sta je dus helemaal alleen.’ ‘Dat zal niet de eerste keer zijn,’zei ze droog. ‘Bel me zodra je er bent. Ik hoop dat ik dan meer over Bernard weet.’ ‘Hoe gaat het met de kolonel?’ ‘Prima. Ik ben vanmorgen nog bij hem geweest.’ ‘Doe hem de groeten wanneer je hem weer ziet, oké?’ ‘Natuurlijk. En Sabrina, wees voorzichtig.’ ‘Daar kun je op rekenen.’Ze legde de hoorn op de haak en keek om naar Graham, die in de deuropening was blijven staan. ‘Bernard is gisteravond naar Zimbala vertrokken.’ ‘Zoiets begreep ik al, ja. Waarom ben je zo opeens van gedachten veranderd? Toen je naar de telefoon liep, was je vastbesloten alles te vertellen.’ ‘Wat had ik eraan gehad om Sergei te vertellen dat ik je gevonden had? Je wilde toch niet meekomen. Dan had ik overal achter je aan moeten rennen, een beetje Comedy Capers spelen. Nu weet ik in ieder geval waar je uithangt en weet ik meteen dat Bernard Bailey kan tippen voor je hem te pakken hebt.’Ze glimlachte zuur. ‘Tenminste, dat ga ik thuis zeggen om mezelf te verdedigen. Al denk ik niet dat dat me van een schorsing zal redden.’ ‘Waarom zou jij geschorst worden? Ik laat je toch geen enkele keus? Jij doet wat je denkt dat het beste is onder de gegeven omstandigheden. Dat kan de kolonel je nooit verwijten. En waarom deed je hem de groeten? Is hij ziek?’ ‘Dat had ik je nog niet verteld, ofwel? Er is ook zoveel gebeurd dat ik het straal vergeten was.’ ‘Wat had je me nog niet verteld?’ Ze gingen weer naar binnen en Sabrina vertelde hem over Philpotts hartaanval en zijn herstel in het Bellevue, waar ze hem nog een paar dagen wilden vasthouden. ‘Soms is het een chagrijnige oude zak, maar ik hoop niet dat dit betekent dat hij nu al met pensioen moet. De UNACO zou zonder hem nooit meer zijn wat het geweest is.’ ‘Het is aan zijn arts om te beslissen of hij fit genoeg is om weer aan het werk te gaan. Maar het ziet er in elk geval bemoedigend uit.’Ze gebaarde naar de deur. ‘Nu, ik kan maar beter teruggaan naar mijn hotel en mijn spullen pakken.’ ‘Hoe weet ik nu waar je zit als je eenmaal in Zimbala bent? Jij bent daar natuurlijk vóór mij.’ ‘We hoeven niet apart te reizen. De UNACO heeft niemand in Zimbala, dus kan ook niemand Sergei doorgeven dat we samenwerken.’ ‘Maar Bernard kan het wel te horen krijgen. Hij weet niet wat er vanavond in die fabriek van hem gebeurd is. Voor zover hij weet, vorm ik nog steeds een bedreiging voor hem. En dat betekent dat hij zonder meer zijn mannetjes op het vliegveld heeft klaarstaan om mij op te vangen.’ ‘En ik dan? Als Al-Makesh wist dat wij van de UNACO waren, dan weet Bernard dat natuurlijk ook. En dan begrijpt hij ook wel dat wij samenwerken om hem op te sporen.’Graham schudde zijn hoofd. ‘Hij weet vast wel waarom jij in Beiroet bent.’ ‘Hoe moet hij dat weten? Sergei zei dat Bernard al dagen geen contact meer met Bailey heeft opgenomen, zeker niet sinds C.W. en ik op deze zaak werden gezet.’ ‘Al-Makesh wist toch ook waarom jij in Beiroet was? Het enige dat Bailey hoefde te doen was de Mossad vertellen waarom jij hier was en ze zullen er heus wel voor gezorgd hebben dat Al-Makesh de informatie aan Bernard zou doorgeven. Hoe denk je anders dat Al-Makesh wist dat wij van de UNACO zijn? Niet van een of andere informant op een straathoek. Van de Mossad.’Graham ging op het bed zitten en keek naar haar op. ‘Bernard zal er wel voor zorgen dat jij overal de vrije hand krijgt. Jij bent zijn beschermengel -de enige die mij bij hem weg kan houden. Nee, maak je geen zorgen, jij bent volkomen veilig in Zimbala.’ ‘En hoe wil jij er dan komen?’ ‘Dat weet ik nog niet. Ik kan waarschijnlijk het best naar een van de buurlanden vliegen en dan ‘s nachts over de grens glippen. En dat brengt ons weer terug bij mijn vraag. Hoe weet ik waar ik contact met je kan opnemen?’ ‘Ik heb de beschikking over een kluis op de luchthaven...’Haar stem stierf weg en ze zuchtte. ‘O nee, sorry. Daar kun jij natuurlijk niet bij komen.’ ‘Laat je adres daar maar achter. Ik verzin wel iets.’ ‘Welke naam ga je gebruiken?’ Hij dacht even na. ik kan niet meer als Michael Green gaan. Ik gebruik het paspoort op naam van Miles Grant.’ ‘Oké, ik laat de sleutel van de kluis achter bij de informatiebalie.’Ze keek op haar horloge. ‘Zoals ik al zei, ik kan maar beter teruggaan naar mijn hotel. Ik moet nog heel wat regelen voor ik naar bed kan.’ ‘Ik zie je in Zimbala.’ Ze liep naar de deur, maar bleef op de drempel staan en keek argwanend om. ik heb mijn nek voor je uitgestoken, Mike. Ga nu alsjeblieft niet alsnog op je eentje achter Bernard aan.’ ‘Alsof ik zo ben,’zei hij, zijn handen quasi-onschuldig uitgestoken. Toen keek hij haar opeens ernstig aan. ‘We hebben een afspraak gemaakt en daar houd ik mij aan.’ ‘Prima, ik ook,’zei Sabrina met een snelle glimlach, waarna ze verdween. Hij ging terug naar zijn eigen kamer en trok zijn tas onder het bed vandaan. Hij hoorde Sabrina beneden met de beide andere mannen praten. Toen werd het stil. Hij richtte zijn aandacht op het pakken van zijn tas. ‘Klop klop,’zei Laidlaw vanuit de deuropening achter hem. ‘Kom binnen, Russ,’zei Graham zonder om te kijken. ‘Dus je gaat er weer vandoor. Waar ga je nu heen, of kun je dat niet zeggen?’ ‘Je kent de gang van zaken,’antwoordde Graham. ‘Je gaat achter Bernard aan, of niet?’ Graham ritste zijn toilettas dicht en stopte hem in zijn tas. ‘Misschien.’ ‘Heb je een extra paar handen nodig?’  Graham draaide zich om en wilde zijn hoofd schudden, maar hij bedwong zich net op tijd en overwoog de voors en tegens. Hij had geen idee wat hem te wachten stond. En hij was alleen. Jezus, hij wist niet eens waar hij heenging. Hij kon iemand met de ervaring van Laidlaw wel gebruiken. Zelf sprak hij geen vreemde talen. Hij wist dat Laidlaw Frans sprak, een van de voertalen van Zimbala. Maar hij werkte nu in UNACO-tijd. En Laidlaw was een buitenstaander, een buitenstaander die in geval van nood niet eens een trekker kon overhalen. Wat een keus. ‘Wat weet je van Zimbala?’ ‘Klein landje in Afrika. Grenst aan Tsjaad en Niger. Het was tot voor kort een dictatuur...’ ‘Oké.’Graham stak zijn hand op om Laidlaw tot zwijgen te brengen. ‘Ik heb met Sabrina in Zimbala afgesproken. Zij vliegt er rechtstreeks heen, maar dat kan ik niet riskeren. Bernard heeft zonder meer zijn spionnen aan het werk gezet om naar mij uit te kijken. Ik zal naar Tsjaad of Niger moeten vliegen en van daaruit de grens overglippen in een auto. Maar ik spreek geen Frans of Arabisch, dus echt onopvallend kan ik me nauwelijks verplaatsen. En dat betekent dat Bernard ook weleens iets te makkelijk op mijn spoor zou kunnen komen.’ ‘En je wilt dat ik je naar Zimbala breng.’ ‘Jij spreekt Frans.’ ‘En Arabisch,’voegde Laidlaw eraan toe en hij glimlachte wrang. ‘Het wordt weer net als vroeger.’ ‘Ik wil alleen dat je me helpt naar Habane te komen. Daar ontmoet ik Sabrina en kun jij weer gaan en staan waar je wilt.’Graham zag onmiddellijk de teleurstelling in de ogen van Laidlaw. ‘Als we eens in een vuurgevecht met Bernard verzeild raken? Dan sta jij alleen maar in de weg. Ik wil jouw dood niet op mijn geweten hebben, Russ. We hebben samen te veel doorgemaakt.’Laidlaw knikte en keek hem grimmig aan. ik begrijp het, Mike. Ik help je naar Habane te komen.’ ‘Dank je,’zei Graham. ‘Kom op, we kunnen beneden wel naar de luchthaven bellen.’ Laidlaw liep naar de deur en draaide zich om naar Graham. Een flauwe glimlach speelde rond zijn mondhoeken. ‘Het zal niet de eerste keer zijn dat ik je uit de stront moet trekken.’ ‘Hou op,’antwoordde Graham opgeruimd, waarna hij zijn tas pakte en Laidlaw naar buiten volgde. Hij trok de deur achter zich dicht.