Epiloog

‘Het is vreemd mijn man zelf achter het stuur van zijn auto te zien.’ Nicole lachte, haar hand op Rigo’s onderarm terwijl hij de grote gezinsauto over een smalle weg door het Franse platteland stuurde.

‘Misschien neem ik het idee van de zondagsrijder wat al te letterlijk.’ Hij wees naar de bedaarde rijsnelheid op het digitale dashboard. ‘Ik verkies luxe boven snelheid, aangezien de Ferrari geen optie was.’ Glimlachend wierp hij een blik over zijn schouder.

Nicole volgde zijn blik. Daar lag Anna vredig te slapen in haar autostoeltje. Was er werkelijk al een jaar verstreken sinds ze haar kleine meisje voor het eerst had gezien? Toen ze terugdacht aan die dag in het ziekenhuis, het handje van haar baby vasthoudend en zich afvragend of Rigo er enig idee van had dat hij net vader was geworden…

Nooit in haar stoutste dromen had ze verwacht op de eerste verjaardag van hun dochter naast hem te zitten, getrouwd en wel.

De vader in kwestie legde een hand op haar been en rukte haar uit haar dagdroom. ‘Herken je de weg?’ Met een ondeugend lachje trok hij een wenkbrauw op.

Ze schudde haar hoofd. Tevergeefs probeerde ze iets vertrouwds te ontdekken in het Franse landschap. De eerste helft van de rit vanuit Parijs was haar aandacht volledig bij Anna geweest, dus had ze er geen idee van waar ze nu konden zijn.

Hij wees naar de weg voor hen, waar een bord verscheen aan de horizon. Ze tuurde ernaar, en toen ze dichterbij kwamen, stokte haar adem. Haar ogen schoten van haar man naar de weg toen een klein stadje in zicht kwam.

‘Zijn we bij L’Annique?’ fluisterde ze. ‘O, Rigo…’

‘Het leek me een leuke traditie Anna’s verjaardag elk jaar hier te vieren.’

Nicole vocht tegen de golf van emoties, die in haar oprees, toen ze voorbij het kerkje op de heuveltop reden en ze het plaatsje zag waar ze voor het eerst min of meer normaal had kunnen leven. La Petite was de boerderij waar ze was begonnen zichzelf te worden, waar ze de gekunsteldheid van haar vorige leven had afgeschud en een nieuw avontuur was gestart.

‘Je bent een echte romanticus, Rigo Marchesi, wist je dat?’ Ze pakte zijn hand en legde die tegen haar gezicht, ontzaglijk verliefd op de sterke man aan haar zijde. ‘We kunnen gaan lunchen bij Madame Laurent. Dat is niet echt een bijzonder café, maar daar kwam ik geregeld.’

‘Eigenlijk had ik iets anders in gedachten.’ Hij reed een bocht om en een vertrouwde weg op. De laatste keer dat Nicole hier was geweest, had die weg vol gestaan met persmuskieten. Vandaag was het er heerlijk rustig en vol mooie wilde zomerbloemen. Het hek van haar gehuurde boerderijtje kwam in zicht.

Bijna hipte ze van opwinding op en neer toen hij het erf opreed en parkeerde. Ze stapten uit in het stralende zonlicht. De vertrouwde geur van gras en wilde hyacinten overspoelde haar. Deze plaats was als balsem voor haar ziel en deed haar denken aan die eerste stap die ze had gezet om de vrouw te worden die ze vandaag was.

Bij het fonteintje op het gras streek ze met haar vingers over de verweerde stenen. ‘Misschien vindt de eigenaar het niet goed dat we op zijn terrein komen, maar ik ben blij dat je me hierheen hebt gebracht. Dank je, amore,’ fluisterde ze. Ze liep naar hem terug om hem een kus te geven.

‘O, de eigenaar – eigenares, in feite – vindt dat heus wel goed,’ zei Rigo. Hij wierp een blik door het autoraampje. ‘Momenteel ligt ze te slapen, maar je kunt het haar vragen zodra ze wakker is.’

Het duurde even voordat zij zijn woorden met haar verstand, dronken van verliefdheid, registreerde. Ze keek hem ongelovig aan. ‘Is Anna de eigenares? Wacht eens… Heb je de boerderij gewoon gekócht?’

Hij knikte. ‘Bij wijze van verjaardagscadeau.’ Hij glimlachte. ‘Ik dacht dat we dit wel als weekendhuis konden gebruiken. Hier kunnen we alleen zijn, zonder huishoudsters of chauffeurs. Misschien wat extravagant voor een eerste verjaardag, maar…’

‘Het is perfect.’ Ze schudde haar hoofd. Achter haar oogleden prikten tranen van geluk. Ze sloeg haar armen om zijn nek. Zijn ogen waren zo betoverend blauw in het zonlicht dat ze bijna vergat wat ze wilde zeggen.

Hij maakte van haar stilzwijgen gebruik om te vervolgen: ‘Je was duidelijk gek op deze boerderij en dit plaatsje. Hier heb je ook veel herinneringen samen met Anna.’ Er kwam een bijzondere blik in zijn ogen. ‘Daarom wilde ik het je geven, ook al herinnert het mij aan de tijd met jullie die ik heb gemist. Een tijd waar ik niet trots op ben.’

‘Rigo, je hoorde er altijd al bij.’ Ze zuchtte, opkijkend naar de pittoreske, witgekalkte voorgevel van haar oude huis. ‘Er ging geen dag voorbij zonder dat ik aan je dacht of Anna vertelde over haar papà. Ik was ook zeker van plan haar later alles over jou te vertellen.’

Hij nam haar gezicht tussen zijn handen. ‘De gedachte dat je hier alleen zat, vind ik nog steeds vreselijk. Mij vervloekend omdat ik zo’n koppige idioot was.’

Ze keek in de bezorgde ogen van de man van wie ze zoveel hield. Hij worstelde nog steeds met het feit dat hij de eerste maanden van Anna had gemist. ‘Rigo, ons verleden dient alleen om de weg naar onze toekomst te bepalen. Kijk eens wat we nu hebben. We zijn een gezin. Ik zou me niets beters kunnen wensen.’

Rigo voelde de troostende uitwerking van haar woorden diep vanbinnen. Bij het zien van de pure liefde op haar gezicht wilde hij haar nog inniger vasthouden terwijl hij haar kuste. Dit was een van de misschien wel duizend kussen sinds ze getrouwd waren, maar toch was deze anders. Met deze kus leek het laatste stukje van hun verleden te verdwijnen. Alleen dit glorieuze moment bleef over. Ze was de zijne, was dat altijd geweest ook, vanaf het moment dat hij haar hand had gepakt op de dansvloer.

Na de kus liet hij haar los en keek naar het openstaande autoportier, waar een vertrouwd gemurmel de rust verbrak. Met een paar stappen was hij bij zijn dochtertje om haar uit haar stoeltje te halen. Handig zette hij een kleine zonnehoed op haar hoofd.

Anna lachte naar hem, haar wangetjes nog rozig van het slapen. Hij had nooit verwacht dat hij dit zo fijn zou vinden – zijn kind vasthouden en ieder moment van iedere dag bij haar willen zijn. Maar toen hij eenmaal had toegegeven aan de overdonderende liefde, waren zijn natuurlijke, vaderlijke gevoelens al snel gevolgd.

‘Hartelijk gefeliciteerd, piccolina.’ Hij kuste Anna op haar wangetje en sloeg zijn vrije arm om zijn vrouw heen. Al die tijd dat hij de wereld had willen veroveren vanuit zijn vergaderzaal, stelde niets voor in vergelijking met het vasthouden van de hele wereld in zijn armen.

‘Cent’anni,’ fluisterde hij tegen hen beiden. ‘En nog honderd jaar.’

Volg Harlequin op Facebook

www.facebook.com/harlequin.boeken