Hoofdstuk 2

 

 

 

Rigo keek naar de vrouw, die zo anders was dan hij zich herinnerde. Weg was de zorgeloze, ongeremde verleidster. In plaats daarvan stond hier een indrukwekkende tijgerin van een brunette in versleten jeans. Normaliter was hij altijd goed voorbereid als hij moest onderhandelen, maar in dit geval was zijn voorkennis verouderd.

Hij pakte de foto aan. Er stond een baby op met grote, bruine krullen en een lichte huid. ‘Dit bewijst niets.’

Een gekwetste blik trok over haar bleke gezicht. Toen griste ze de foto uit zijn handen. ‘Wat kan ik nog meer zeggen? Ik ben altijd eerlijk tegen je geweest. Ik heb gezegd dat ik zwanger was en ik heb geen scène gemaakt toen je besloot om niet betrokken te zijn.’

Gefrustreerd beet hij op zijn lip. Ze was dus vastbesloten stug vol te houden dat hij de vader was. Hij wist dat ze als kind actrice was geweest, maar hij had nooit verwacht dat ze zo ver zou gaan in haar toneelspel.

‘Dus ik ben de schurk in jouw productie,’ zei hij, opzettelijk kalm.

‘Rigo, het enige wat ik je vraag, is je macht en invloed aan te wenden zodat ik met mijn dochter naar huis kan gaan. Daarna zal ik je nooit meer lastigvallen.’

‘En moet ik dan aannemen dat je geen rooie cent van me wilt?’

Ze slaakte een hoorbare zucht. ‘Denk toch eens na. Waarom zou ik wachten tot mijn dochtertje bijna een halfjaar is voordat ik met een verhaal naar de media zou stappen, als ik geld nodig had? Dat slaat nergens op.’

Momenteel zag ze er heel moederlijk uit, heel onschuldig ook. Maar dat was natuurlijk haar bedoeling: het slachtoffer spelen. Hij schudde het ongemakkelijke gevoel van zich af dat hij had gekregen bij het zien van de foto. Het werd tijd er een eind aan te maken.

‘Je hebt gelijk. Het slaat nergens op.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar eigenlijk interesseert het me niet wie het verhaal naar buiten heeft gebracht. Het gaat mij om de gevolgen.’

‘Je wilt dat ik je reputatie red.’ Ze beet op haar lip. ‘Dat kan ik niet, Rigo. Ik wil niet liegen.’

Hij weerstond de neiging tekeer te gaan. ‘Nicole, ik ben misschien in staat de media de mond te snoeren en toekomstige artikelen te voorkomen, maar ik kan de al aangerichte schade niet ongedaan maken. Het publiek zal blijven praten. De enige manier om een eind te maken aan alle roddels, is het schandaal weerleggen.‘ Hij zweeg even om haar reactie te peilen. ‘Ik ben bereid het bod te verhogen met twintig procent als je doet wat voor iedereen het beste is.’

Elk spoortje zachtheid leek te verdwijnen toen ze diep ademhaalde en haar handen in de zakken van haar spijkerbroek schoof. ‘Hoe graag ik mijn privacy ook terug wil, ik kan mijn integriteit geen geweld aandoen met een leugen die het leven van mijn dochter voorgoed beïnvloedt. Ik had me voorgenomen nooit contact met je te zoeken, Rigo, maar op dit moment is haar privacy een stuk belangrijker dan mijn trots.’ Ze keek hem aan met grote, ernstige, karamelkleurige ogen. ‘Doe een DNA-test. Als die negatief blijkt te zijn, zal ik tegen de media zeggen wat je maar wilt.’

‘Ik zie het nut van een DNA-test niet in, want ik weet de uitslag toch al.’ Met moeite hield hij zich in niet te schreeuwen. Een test zou tijd kosten. Elke dag dat dit schandaal langer voortduurde, betekende nog een dag met kelderende aandelen.

‘Als je zo zeker weet dat ze je dochter niet is, dan heb je niets te verliezen.’ Ze klonk bedaard.

‘Prima. Ik zal zo’n test laten doen. Maar dan wil ik wel dat je meteen na de negatieve uitslag naar de media stapt.’

‘Dat is goed – als het negatief is.’

‘Dan zijn we hier klaar.’ Hij wilde naar de deur lopen.

‘Wacht,’ zei ze. ‘We hebben nog niet besproken wat er gebeurt als de uitslag positief is.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Als de uitslag positief is…’ zei hij met een korte blik op de foto van het kind. Haar ogen waren diep kobaltblauw. Als hij niet zo zeker wist dat hij onvruchtbaar was, zou hij haast zeggen dat ze Marchesi-blauw waren.

Nicole sloeg hem aandachtig gade.

Hij rukte zijn blik los en ging nu wel naar de deur. ‘Het zou niets minder dan een wonder zijn,’ zei hij vlak. ‘Ik garandeer je dat een DNA-test niks verandert aan wat ik al weet.’ En met die woorden trok hij de deur achter zich dicht.

 

De vergaderzaal van de Marchesi Group bevond zich op de vijfenveertigste verdieping. Nicole zat in haar eentje aan het uiteinde van de lange zwart marmeren vergadertafel. Aan beide zijden zaten mannen en vrouwen in designerpakken gehuld in diep stilzwijgen. Niemand keurde haar een blik waardig. Kon ze maar ruilen met Anna, die gelukzalig op haar teentjes lag te sabbelen in de wandelwagen naast Nicole.

Aan het hoofd van de tafel hield een oudere, grijze heer haar in de gaten. Ze kuchte en ging rechtop zitten. Voor haar lag een lederen mapje. Na een korte aarzeling sloeg ze het open, beseffend dat alle ogen ineens wel op haar gericht waren. De cheque die erin zat, had zoveel nullen dat ze haar adem inhield.

De grijsharige man boog naar voren, zijn keel schrapend. ‘Als oudste lid van de raad van bestuur mag ik u ons definitieve bod doen, Miss Duvalle.’

‘Dit kan niet kloppen,’ bracht ze uit. De cijfers dansten voor haar ogen.

‘De Marchesi Group doet u dit royale aanbod in ruil voor uw openbare bekendmaking dat Rigo Marchesi niet de vader van uw kind is.’

‘Dat was niet de afspraak.’ Ze begon onder de tafel aan haar nagels te pulken. Dit was geen vergadering maar een hinderlaag.

‘U moet dit goed begrijpen, Miss Duvalle. Over het bedrag op deze cheque valt niet te onderhandelen, dus raad ik u aan het te accepteren.’ De man leunde achterover, zijn blik openlijk op haar decolleté.

Ze sloeg haar armen over haar borst. In dit vertrek vol pakken voelde ze zich kleintjes. Wat zou het gemakkelijk zijn gewoon te doen wat ze vroegen. De waarheid ontkennen en weggaan. Een persbericht opstellen, was in tien minuten gedaan. Dan kon ze die hele Rigo Marchesi vergeten en ergens anders opnieuw beginnen.

Maar wat zou er gebeuren wanneer haar dochter groot genoeg was om dingen te begrijpen? Als ze vroeg waarom haar vader nooit een rol in haar leven had gespeeld? Ooit zou ze erachter komen dat haar moeder had gelogen en haar het recht op haar ware afkomst had ontzegd.

Ze dacht aan haar eigen moeder, aan haar talloze leugens en gemanipuleer. Altijd om het geld. Wat voor een rolmodel zou ze zijn als ze tegen haar eigen dochter loog over zoiets belangrijks?

Ze haalde diep adem. Deze mensen zouden haar niet bang maken. ‘Ik teken niets voordat ik Mr. Marchesi gesproken heb.’

Een vrouw in een beige pak nam het woord. Haar haviksogen spuwden vuur. ‘U hebt uw onderhandelingskwaliteiten vast van uw moeder afgekeken, maar bent u echt bereid om het in de rechtbank op te nemen tegen een miljardenbedrijf?’

Nicoles huid tintelde. Deze mensen gaven haar het gevoel dat ze goedkoop en waardeloos was.

Opeens draaiden alle ogen van haar weg naar de deur achter haar. Ook Nicole keerde zich om en zag Rigo’s rijzige gestalte in de deuropening. Ze ging staan. ‘Dit is onacceptabel. Ik laat me niet dwingen.’

‘Deze vergadering was niet mijn idee, Nicole.’ Zijn stem klonk dieper dan anders, en zijn blik ging even naar Anna in haar wandelwagen. ‘Wacht in mijn kantoor. Ik ben zo bij je.’

 

Rigo stond onheilspellend stil te wachten aan het hoofd van de tafel tot Nicole weg was, voordat hij sprak. ‘Ik wil weten waarom deze vergadering buiten mijn medeweten om plaatsvindt.’

De grijsaard aan het hoofd van de tafel, zijn oom Mario, leunde naar voren. Hij was een lomperik van eind vijftig, die vrijwel elke gelegenheid aangreep om het gezag van zijn neefje aan te vechten. ‘De rest van de raad van bestuur was al akkoord. Jouw plan is weggestemd. Snel en meedogenloos handelen is nu in het belang van het bedrijf.’

Rigo schraapte zijn keel. Zijn blik viel op de lederen map op tafel. Met een luide klap sloeg hij die dicht. ‘Dit wordt niet afgedaan met een minnelijke schikking.’

Een moedige pr-manager nam het woord. ‘U weet dat deze onderneming vanwege feiten uit het verleden kwetsbaar is. Uw vader heeft altijd onderstreept dat onbezonnen privéhandelingen niet mogen dooretteren.’

Rigo verloor zijn geduld. ‘Mijn vader is geen CEO meer. Dat ben ik. Iedereen die geen lid is van de raad van bestuur, kan nú gaan.’

Hij draaide zich om naar het raam en haalde drie keer diep adem terwijl de mannen en vrouwen zich rap uit de voeten maakten. Deze middag stond hij stijf van de adrenaline – de plotselinge ontdekking van deze clandestiene vergadering had daar maar deels mee te maken.

Hij richtte zich tot zijn oom, het enige, aanwezige lid van de raad van bestuur. ‘Het staat je niet vrij besluiten namens mij te nemen, Mario. Als je mijn baan had willen hebben, had je ervoor moeten vechten.’

‘Daarvoor hecht ik te veel waarde aan mijn vrije tijd.’ Mario rolde met zijn ogen. ‘Dit is gewoon een afkoopsom, Rigo.’ Hij stond op en liep op zijn gemak naar Rigo toe. ‘Die vrouw haalt de familienaam door het slijk en brengt onze deal met Fournier in gevaar, verdorie.’

‘Het is waar wat ze zegt,’ zei Rigo zwaar ademend. ‘Ik heb een DNA-onderzoek laten uitvoeren, en twintig minuten geleden kreeg ik de uitslag bevestigd. Het kind is wel van mij.’

Een seconde lang kon Mario geen woord uitbrengen. ‘Je hebt een DNA-test laten doen zonder onze juristen in te schakelen?’ Zijn ogen vielen bijna uit zijn hoofd. ‘Ben je gek geworden? Zo dom was zelfs je opa niet.’

Het nieuws zelf leek hem niet eens te verrassen, in tegenstelling tot Rigo die het nog moest verwerken. Zijn hersenen maakten overuren. Tegen alle verwachtingen in had Nicole de waarheid gesproken. Lang geleden had hij zeer permanente maatregelen getroffen zodat hij nooit meer in deze positie terecht zou komen. En toch was het gebeurd.

Zijn oom kuchte en wierp een veelbetekenende blik op de lederen map. ‘De mannen uit onze familie hebben wel vaker een scheve schaats gereden, Rigo. Misschien is dat onze zwakheid, maar dat mag een oplossing niet in de weg staan. Iedereen heeft een prijs. Zie erachter te komen wat de hare is.’

 

Nicole ijsbeerde door zijn ruime kantoor. Met gebalde vuisten overwoog ze de verschillende opties.

Plan A was weggaan zonder nog een woord te wisselen met Rigo Marchesi of zijn malloten. Ze kon de pers smeken haar en haar dochtertje met rust te laten – of, en daar zou het wel op neerkomen, haar dromen opgeven ooit weer een normaal leven te kunnen leiden. Dan zou haar dochter later in elk geval weten dat ze haar best had gedaan.

Plan B… Tja, plan B was haar moraal overboord gooien.

Ze ging zitten op de dichtstbijzijnde leunstoel en probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Vreemd genoeg wenste ze dat haar moeder hier was om haar hier doorheen te loodsen. Of nee, corrigeerde ze zichzelf, ze wenste dat haar moeder genoeg om haar gaf om haar te helpen. Maar helaas… Goldie Duvalle leefde alleen voor zichzelf. Tussen haar huwelijken door zweefde ze het leven van haar dochter in en uit – en dan alleen als ze iets nodig had.

De laatste keer dat ze haar moeder had gezien, was de dag dat ze verteld had over haar zwangerschap. Die herinnering riep kille woede op en maakte dat ze haar vuisten balde. Haar laatste sprankje hoop was toen verdwenen. Haar moeder was geen optie – tenzij ze een paginagroot artikel in de bladen wilde.

Uitgaande van haar eigen onstabiele jeugd had ze zichzelf wijsgemaakt dat ze haar dochter een normaal leventje kon bieden. Het leek er echter op dat schandalen haar zouden blijven achtervolgen, waar ze ook was.

Ze keek om zich heen en voelde zich nietig en eenzaam in dit kantoor van staal en marmer. Anna was intussen in slaap gevallen in haar wandelwagen, die bij het raam stond.

Met een doffe klap van de zware houten paneeldeur kwam Rigo het vertrek binnen. Zijn anders zo perfect gekamde haar zat door de war, en de vervaarlijke uitdrukking op zijn gezicht maakte haar onzeker.

Hij keek om zich heen. ‘Het kind?’

Die vraag overviel haar. Met een frons wees ze naar de wandelwagen, waarin haar dochtertje tevreden sliep.

‘Wordt ze niet wakker als we praten?’ vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd, niet van plan zich te laten vermurwen door zijn klaarblijkelijke bezorgdheid. ‘Gelukkig slaapt ze erg vast.’

Hij knikte bruusk. Zijn blik bleef even hangen op de lichtroze dekentjes voordat hij zich tot Nicole wendde. In zijn ogen lag een vreemde combinatie van woede en iets anders.

Een paar tellen lang stonden ze zwijgend tegenover elkaar tot hij het woord nam. ‘Ik wil vooropstellen dat ik niets van die vergadering afwist.’ Zijn kaken waren gespannen. ‘De raad van bestuur werd ongeduldig en besloot zonder mij in actie te komen. Het spijt me dat je dat moest meemaken.’

Ze had geen verontschuldiging verwacht. ‘Ik had gezegd dat ik niets zou tekenen zonder die DNA-test.’

‘Dat is zo.’ Hij slaakte een diepe zucht en gebaarde naar een leren leunstoel. Nadat ze was gaan zitten, nam hij zelf plaats achter het bureau.

Met zijn handen ineengevouwen voor zich zag hij er direct machtiger en nog afstandelijker uit. De geduchte CEO die aan het volgende item op zijn agenda begon. Ondanks zijn imposante uitstraling leek hij van zijn stuk gebracht.

‘Ik ben vanochtend door het laboratorium gebeld,’ zei hij. Afwezig tikte hij met zijn duim op het bureaublad. ‘De uitslag is positief.’

Ze staarde hem aan, niet wetend wat ze op deze emotieloze opmerking moest zeggen. ‘Juist ja,’ zei ze toen maar, haar blik op zijn duim die nog steeds door trommelde.

‘Is dat alles wat je te zeggen hebt?’ vroeg hij.

Ze haalde haar schouders op en beet op haar onderlip. ‘Ik wist al wat de uitslag zou zijn.’

Achteroverleunend keek hij haar bedachtzaam aan. ‘Ik koos ervoor je niet te geloven als gevolg van bepaalde feiten. Nu ik weet dat ik het mis had… Tja, onze huidige situatie is betreurenswaardig.’

Het was alsof hij een bestuursvergadering voorzat. Was het ‘betreurenswaardig’ dat hij het eerste halfjaar uit het leven van zijn kind had gemist? Ze dacht aan de talloze mijlpalen die ze had meegemaakt, de dagen en nachten vol blijdschap en tranen. Er leek een heel mensenleven te zijn verstreken sinds de dag waarop hij zijn betreurenswaardige keus had gemaakt.

Blind voor haar geprikkeldheid vervolgde hij: ‘De aandacht van de media is voor ons allebei vervelend, maar het moet mogelijk zijn een en ander ten goede te keren.’

Ze sloeg haar armen over elkaar, verbijsterd dat hij nog zo zakelijk kon zijn nu hij wist dat hij een dochtertje had. ‘Zoals ik al zei, ga ik niet liegen om je reputatie te redden.’

‘Ik vraag je niet te liegen,’ zei hij meteen. ‘Nu ik weet dat ze van mij is, zal ik dat niet meer ontkennen.’

Hij had het gezegd. De woorden die ze een leven geleden hoopte te horen. Maar nu… In plaats van opluchting nu haar dochter toch een soort relatie met haar vader zou kunnen hebben, voelde ze alleen ijzingwekkende angst.

Ze stond op en liep een paar passen bij hem vandaan. Ademloos zei ze: ‘Ten eerste is ze niet “van jou”. Biologisch gezien ben je haar vader, maar de rest zul je moeten verdienen. Op dit moment vraag ik je alleen of je de persmuskieten van mijn stoep kunt halen.’

Hij zei niets. Met de intussen bekende, intense blik keek hij haar alleen maar aan.

Met haar armen over elkaar keek ze op hem neer. ‘Je bent niet verplicht een rol in Anna’s leven te spelen als je dat niet wilt.’

‘We weten allebei dat weglopen voor mij geen optie is.’

Ze wist niet of dat betekende dat hij niet weg wilde lopen of dat hij wist dat het verkeerd zou overkomen. ‘Wat mij betreft mag je een rol in haar leven spelen. Maar als je bekendmaakt dat jij inderdaad haar vader bent, zal de roddelpers mij de rest van mijn leven achtervolgen. Haar foto’s zullen overal opduiken. Is dat wat je wilt?’

‘Je wilt niet liegen, maar aan de andere kant wil je ook niet dat ik de waarheid zeg?’ Zijn adelaarsogen namen haar belangstellend op. ‘Dan vrees ik dat er geen opties meer open zijn.’

‘Het enige wat ik van je vraag, is bescherming tegen publiciteit. Dat moet mogelijk zijn voor iemand die zo machtig is als jij,’ zei ze zacht.

‘Daar vergis je je in,’ zei hij. ‘Misschien zou het tijdelijk werken, maar er zullen altijd fotografen op de loer liggen. Het verhaal ligt op straat. Het schandaal zal altijd aan haar blijven kleven.’

‘Maar het moet toch mogelijk zijn…’ Ze voelde zich zwak worden onder het gewicht van zijn woorden. Hij had gelijk. Dergelijke schandalen verdwenen nooit echt.

Was ze echt zo naïef geweest te denken dat hij het allemaal kon wegtoveren? Ze had haar dochter op de wereld gezet en gezworen dat haar kind nooit de dingen zou meemaken, die zij had moeten doorstaan. Te worden omringd door camera’s op het schoolplein, steeds een rol spelend voor de media… Zelf was ze daardoor te snel volwassen geworden. Dat moest ze haar dochter besparen.

Hij stond op om op het puntje van zijn bureau te gaan zitten. ‘Ik heb een oplossing in de aanbieding, Nicole. Eentje waarbij we de media juist in ons voordeel kunnen gebruiken.’

‘Hoe zou dat kunnen?’ Bij het zien van zijn ernstige gezicht voelde ze zich verslagen. Misschien zou het nog lukken de schade enigszins te beperken, maar het geheime kind van een miljardair kon niet echt hopen op een normaal bestaan.

Zijn stem klonk zakelijk. ‘De snelste en meest effectieve manier om een verhaal de kop in te drukken, is de media een nog groter verhaal te geven.’

‘Wat zou er nog groter zijn dan dit?’ Ze keek bedenkelijk.

‘Een huwelijk. Om precies te zijn, ons huwelijk.’

Nicole kon haar oren niet geloven. Als ze hem goed had begrepen, kwam hij met een belachelijk en volstrekt irreële oplossing. ‘Je wilt doen alsof we getrouwd zijn?’ vroeg ze ongelovig. ‘Dat zal echt niet helpen. Iedereen zal weten dat het een schijnvertoning is.’

‘Ik heb het niet over een schijnvertoning.’ Hij keek op haar neer. In zijn ogen woedde een emotie die ze niet kon benoemen. ‘Nicole, de enige manier om voor eens en voor altijd een eind aan dit schandaal te maken, is te bewijzen dat ik mijn kind en haar moeder niet verlaten heb. Het zal moeite kosten de media te laten inzien dat ze het mis hadden. De beste manier voor mij om dat te doen is… daadwerkelijk met je te trouwen.’

 

Hij zag haar gezicht verbleken. Ze had zich niet opgemaakt. Haar donkere, golvende haar was vastgebonden in een losse staart, maar toch vond hij dat ze er elegant uitzag. Ze stond hem met grote ogen geschrokken aan te kijken.

Niet de reactie die hij had verwacht.

‘Dat meen je niet,’ fluisterde ze.

Hij sloeg zijn armen over elkaar, zijn blik op haar bleke gezicht. ‘Dat is niet wat een man hoopt te horen wanneer hij een aanzoek doet.’

‘Je hebt geen aanzoek gedaan. Dat was gewoon weer een zakelijk voorstel. En ik ga daar absoluut niet op in. Dan zou ik nog liever het geld aannemen en vluchten.’

‘Ik verzeker je dat ik het wel degelijk meen. Het is nu niet meer puur zakelijk, want nu weet ik dat ik haar vader ben.’ Hij struikelde bijna over dat woord – een woord waarmee hij zichzelf nooit had willen bestempelen. ‘Nicole, of je het prettig vindt of niet, jij, ik en Anna zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik stel simpelweg voor die verbintenis openbaar en blijvend te maken. Daarmee zijn onze problemen in één klap opgelost.’

‘Ongelooflijk dat je bereid bent met me te trouwen om je kostbare bedrijf te redden.’ Ze lachte schril.

‘We zouden voor de wet trouwen. Dat is in het belang van ons allebei. Nu ik weet dat ik een kind heb, wil ik een rol in haar leven spelen.’

‘Zou dat ook zo zijn als je dierbare aandelen niet zakten?’

De hatelijke opmerking raakte hem, en hij verstrakte. ‘Ik mag dit dan niet gepland hebben, Nicole, maar ik zou mijn eigen vlees en bloed nooit de rug toekeren.’

Ze sloeg haar ogen neer, maar keek toen weer naar hem op. ‘Een co-ouderschap is ook mogelijk. Dan hoef je niet te trouwen.’

‘Ik heb het geluk gehad met twee liefdevolle ouders in een huis op te groeien. Ik kon naar een privéschool, kreeg de beste medische zorg, kende geen geldzorgen. Zou je niet hetzelfde willen voor Anna?’ Hij keek haar met tot spleetjes geknepen ogen aan. ‘Wat is je alternatief?’

Op haar lip kauwend, staarde ze naar de vloer. Ze had geen eigen huis, en dat wist hij ook. Het afgelopen jaar had ze al een grote verhuizing naar een ander land achter de rug gehad.

‘Geld is niet het enige wat ertoe doet als je vader bent, Rigo. Ik weet niet hoe het verdergaat met mijn carrière, en ik moet oppassen niet te veel uit te geven, maar ik ben een goede moeder. Ik houd meer van mijn dochter dan van wie dan ook.’ Ze slikte iets weg, en hij zag dat haar ogen even vochtig werden voordat ze knipperde. ‘Ik hield al van haar zodra ik wist dat ze er was. Dat kan van jou niet gezegd worden.’

Daar kon hij niets tegen inbrengen. Hij had het ergste gedaan wat een vader kon doen door geen deel van haar leven uit te maken. Opeens drukte het gewicht van zijn voorstel zwaar op hem.

Als dit doorging, zou hij een heel gezin krijgen, niet een nieuw bedrijf. Die gedachte deed hem huiveren.

Snel zei hij: ‘Als we trouwen, krijgt ze van beide het beste.’ Hij koos zijn woorden met zorg. ‘Bekijk het eens rationeel. We hebben samen een kind, en we willen het schandaal achter ons laten. Dat kan met een langetermijnoplossing waarbij Anna op de eerste plaats komt.’

‘Wil je ophouden met dat zakenjargon?’ Ze liep bij hem vandaan, en even vreesde hij dat ze weg zou gaan. Toen ze bij het raam stond, wierp ze hem vanuit haar ooghoek een steelse blik toe. Daaruit kon hij opmaken, dat ze op het punt stond de handdoek in de ring te gooien. Als ervaren onderhandelaar wist hij wanneer de genadestoot te geven of wanneer hij zijn tegenstander de ruimte moest geven om op adem te komen.

Daarom wachtte hij rustig af terwijl ze een innerlijke strijd uitvocht. Hij zag dat ze in haar handen wrong.

Toen ze hem uiteindelijk weer aankeek, was haar gezicht een open boek. ‘Ik heb alles opgeofferd om mijn kind het beste te bieden wat ik kan geven. Maar nu zal het nooit meer hetzelfde zijn, wat ik ook kies.’

‘Dan heb je er veel mee te winnen als je met me trouwt.’ Hij liep op haar af.

‘Niet te geloven dat ik het ook maar overweeg.’ Ze liet haar handen zakken. ‘Ik geloof niet in zo’n… non-huwelijk. Het is absurd.’

‘Het huwelijk is geen geloof, Nicole. Het is een verbond tussen twee mensen, in wederzijds belang. Je zei dat ik er niet zakelijk mee om moest gaan, maar het is wel iets zakelijks.’

‘Hoe kun je zo emotieloos blijven? Je stelt voor je te binden aan een vrouw, die zoals je denkt, op je geld uit is.’

‘We zullen je verleden negeren zolang je met het oog op mijn zakelijke belangen een respectabele partner bent.’ Hij schokschouderde.

Haar ogen werden groot. ‘Wat romantisch.’

‘Als je bloemen en liefdesbrieven in gedachten had… Zo’n man ben ik helaas niet.’

‘Dit overvalt me nogal, Rigo. Drie dagen geleden was mijn leven nog rustig en normaal. Nu vraag je me om me vrijwillig in dat mediacircus te storten.’

‘Je krijgt hoe dan ook met de media te maken. Waarom zou je het dan niet volgens jouw regels doen? Onze levens zijn nu eenmaal een soort vermaak voor het publiek. Soms moet je dan kiezen of je zelf wilt spelen of bespeeld wilt worden.’