Hoofdstuk 5

 

 

 

Nicole liep door tot aan de liften. Pas daar werd haar ademhaling weer normaal. Zeven verdiepingen lager zag ze de hotelmedewerkers en gasten rond de fontein in de lobby. Het kalme kabbelen van het water en het gemurmel van stemmen in de diepte schenen absurd vreedzaam in vergelijking met de storm van emoties, die in haar woedde.

Ze zou het hem moeten vertellen. Oneerlijkheid paste niet bij haar. Zo’n verrassing kon het niet zijn gezien wat hij al over haar moeder wist.

Wat ze niet wilde vertellen, was dat haar verdwijning van een jaar geleden minder met hem te maken had gehad en meer met haar moeder. Destijds had zij al gehoopt haar ongeboren kleinkind te kunnen gebruiken voor publiciteit. Het meest gênante van alles was dat ze had gekozen te vluchten in plaats van voet bij stuk te houden. Net zoals ze nu was weggevlucht.

Ze zag dat er een lift op weg was naar haar verdieping. Allemachtig, ze wist niet eens waar ze naartoe wilde gaan.

Was ze dan echt zo zwak dat ze niet eens kon opkomen voor haar eigen kind? Een jaar geleden had ze het excuus dat ze zwanger was en bang. Ze was naar Goldie gegaan toen ze haar moeder het hardst nodig had, maar ze was slechts verwelkomd door egoïsme en hebzucht. ‘Een baby voor een miljardair!’ had Goldie verrukt geroepen. Naar haar moeder gaan was een grote vergissing geweest. Ze had dat direct ingezien.

Van streek was ze niet echt geweest, want ze huilde allang niet meer om dingen die ze niet kon veranderen. Ze kreeg alleen een hekel aan zichzelf omdat ze haar moeder steeds haar leven liet bepalen.

Nu had ze haar moeder precies in de kaart gespeeld. Ze had Rigo niet om hulp hoeven vragen. Zijn aanzoek had ze zeker niet hoeven accepteren.

Misschien leek ze toch veel op haar moeder.

Die gedachte benam haar de adem. Was dat mogelijk? Was zij die vrouw die dacht dat de hele wereld tegen haar was, terwijl ze in feite precies was zoals ze haar afschilderden?

Een belletje kondigde de lift aan. Haastig stapte ze in. De deuren gleden bijna dicht om abrupt te stoppen.

‘Waar denk jij dat je naartoe gaat?’ Zijn stem klonk zacht. Met zijn schouder tegen de liftdeur voorkwam hij haar ontsnapping.

‘Dat weet ik niet…’ bracht Nicole uit. ‘Ik moest daar gewoon weg.’

‘Het was niet nodig om zo gejaagd te vertrekken. Iedereen merkte het.’

Inwendig kreunde ze. Nu zou iedereen wel speculeren over een nieuw drama. Met haar hoofd tegen de marmeren liftwand wapende ze zich tegen het onvermijdelijke.

‘Nicole?’ Zijn stem klonk dwingend.

‘Ik kan niet met je trouwen.’ Ze keek hem recht aan en zag zijn blik donker worden. ‘Ik kan er niet mee doorgaan.’

Hij was helemaal stil. Even dwaalden zijn ogen over haar gezicht voordat hij de lift instapte en de deuren achter hem liet dichtschuiven.

In een hoek gedreven richtte ze zich in haar volle lengte op. ‘Ik meen het, Rigo.’

‘Ik hoorde je wel.’ Hij drukte op het bovenste knopje van een paneel. Uit de luidspreker klonk een stem, en hij antwoordde in vloeiend Frans kijkend in de bewakingscamera in de hoek. De lift kwam schuddend tot leven en zoefde omhoog.

‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg ze, zich vasthoudend aan de leuning terwijl ze hoger en hoger naar de top schoten.

‘Ergens waar we rustig met elkaar kunnen praten.’

Toen de liftdeuren openschoven, zag ze een gang met drie dubbele deuren met gouden plaquettes met daarop de namen van voormalige Franse presidenten.

Met zere voeten door haar hoge hakken volgde ze hem door de eerste deur naar binnen. De suite was enorm met stijlvolle, duifgrijze wanden en een gewelfd plafond. Het antieke, mahoniehouten meubilair met klauwpoten en gepolijst zilveren beslag kon wel eeuwenoud zijn.

‘Mag je altijd de duurste suite van het hotel gebruiken voor je privégesprekken?’

‘Ik mag alles.’ Hij haalde zijn schouders op.

‘Dat is een aangename vrijheid.’ Ze kauwde op haar lip. De emoties van de afgelopen dagen dreigden haar de baas te worden.

‘We zijn alleen. Praat maar.’

Hij stond tegen een eettafel geleund haar zo intens aan te kijken dat ze vanbinnen beefde. Waar moest ze beginnen, hoe kon ze vertellen wat er nu in haar omging? Haar instinct zei dat ze de benen moest nemen, zo vlug als ze kon; weg van dit hotel en hun idiote plan. Weg van hem.

Ze drukte een hand tegen haar borst en meed zijn blik alsof ze rond wilde kijken in de suite. Ze streek met een hand over de prachtig bewerkte rugleuning van een stoel.

De eettafel was lang, mijmerde ze. Aan het eind van het vertrek bevonden zich kamerhoge, openslaande deuren, die toegang gaven tot een spectaculaire terrastuin. Ze liep er naartoe en deed de deuren open. Heerlijke, koele, nachtelijke lucht vulde haar longen. Eindelijk kon ze weer ademhalen en had ze niet meer het gevoel te stikken.

Toen ze het terras op liep, hoorde ze dat hij haar volgde. Hij zei niets, en daar was ze hem dankbaar voor. Als ze weer terug wilde naar het feest, moest ze eerst tot zichzelf zien te komen. Want ja, natuurlijk wilde ze terug naar het feest. Ze was niet zo gemeen dat ze hem in het openbaar afwees zoals hij dat bij haar had gedaan.

De vage herinnering aan hoe hij haar in die nachtclub had behandeld, doemde in haar gedachten op. Maar ze geloofde niet in oog om oog, tand om tand, wat iemand ook gedaan mocht hebben.

‘Wat een schitterend uitzicht.’ Ze maakte haar geest leeg terwijl ze neerkeek op de daken van Parijs. Het was hier boven een heel andere wereld, stil en vredig. Hier zou ze voor altijd kunnen blijven en de lichtjes aan de horizon tellen. Als ze wat verder vooroverboog, zou ze de straat kunnen zien waar Rigo’s appartement zich bevond. Ze leunde een beetje naar voren.

Warme, gespierde handen trokken haar weg van de rand. Ze voelde zijn warme adem tegen haar blote huid.

‘Je kunt het uitzicht van een afstand bewonderen, maar niet over de rand.’

Zijn stem was als pure chocolade voor haar afgematte geest.

‘Ik keek alleen maar.’ Haar stem klonk heser dan ze wilde.

‘Grappig; dat zeg ik ook steeds tegen mezelf.’ Hij streek met een vingertop over haar arm omhoog en volgde haar sleutelbeen. ‘Maar dan doe ik opeens toch dit als ik de kans krijg.’

Nicole slikte stroef bij het gevoel van zijn handen op haar blote huid. Haar schouders tintelden, en dat gevoel kroop langzaam naar beneden.

Als een aanraking met zijn handen al dit teweegbracht, hoe zou het dan met zijn lippen zijn? Toen ze zichzelf op die vraag betrapte, werd ze nijdig. Op zichzelf en op hem. Ze draaide zich om zodat zijn hand van haar afgleed.

Hij kwam een stap dichterbij. ‘Ik zou denken dat je er wel aan gewend bent dat mannen zich dwaas gedragen bij jou.’ Zijn mondhoeken gingen naar beneden.

Nicole lachte nerveus om die gekke opmerking. Ze streek een haarlok achter haar oor. ‘Vorig jaar in Parijs gebeurde dat voor het eerst. Met jou.’ Hij had geen idee wat dat inhield, wist ze. Het was haar eerste keer geweest. Hij was de eerste geweest. Maar dat zou ze natuurlijk nooit toegeven.

Hij glimlachte. ‘Je weet precies te zeggen wat ik wil horen.’

Ze probeerde haar gekwetstheid te verbergen. Met nog een stap dichterbij omgaf hij haar met de gloeiende warmte van zijn borstkas, nog net niet tegen haar aan. Wat deed hij? Ze wilde hem wegduwen, maar hij was als een muur van heet staal, tegen haar aan gesmeed. Ze voelde door zijn colbert heen hoe sterk hij was. Ze hield haar hoofd achterover, wetend dat dat een uitnodiging was maar ze kon niet anders. Zijn lippen raakten het gevoelige plekje onder haar oor. Huiverend boog ze haar hals zodat hij er beter bij kon. Hij trok met kussen een spoor van vuur over haar hals en haar naakte schouder.

‘Vanaf het moment dat ik je vanavond zag, heb ik hierover gefantaseerd,’ fluisterde hij in haar oor. Zacht knabbelde hij aan haar oorlelletje. ‘Of misschien al veel langer.’

Ze wilde dat hij ophield met praten zodat ze zich er helemaal aan kon overgeven. Plotseling wilde ze niets liever dan dat hij haar naar een bed bracht. Ze wilde zich in dit zalige vuur storten en verder nergens meer aan denken.

Maar dat zou ze nooit doen. Aan de andere kant wist ze dat ze na vanavond geen excuus meer zou hebben om hem nog aan te raken. Als dit een afscheid was, wilde ze ervoor zorgen dat het onvergetelijk werd.

Ze leunde naar voren en drukte haar lippen op de zijne. Haar kus was zacht, nieuwsgierig zelfs… Zijn handen grepen haar heupen en trokken haar dicht tegen zich aan. Ze voelde de hardheid van zijn hele lichaam door het dunne kant van haar jurk heen.

Wanneer hij precies de kus overnam, wist ze niet. Tegen de tijd dat ze dat doorhad, was hij al volledig op gang. Ze volgde zijn voorbeeld. Hun tongen bewogen ritmisch om elkaar heen. Ze genoten zo lang van elkaar dat ze bijna vergat adem te halen. Vaag was ze zich ervan bewust dat hij haar naar de muur leidde en haar er ruggelings tegenaan zette.

Met zijn handen op haar billen over haar kanten jurk nam hij bezit van haar. Ze was aan hem gewaagd. De voorkant van zijn overhemd greep ze stevig vast al knabbelend op zijn onderlip. Dit liep razendsnel uit de hand, maar ze kon het niet opbrengen te stoppen. Het was veel te lekker. Bovendien wilde ze nagaan of de werkelijkheid overeenkwam met haar herinneringen aan die ene nacht met hem. Het was alsof ze terugkeerde in een droom. Die nacht was ze ook de eerste geweest die begon te kussen.

Die gedachte deed haar ophouden. Ze duwde haar handen tegen zijn borstkas. Dit was nu net zo’n slecht idee als het de eerste keer was geweest. Ze zou dezelfde fout niet nog een keer maken. Alsof afstand de zinderende heftigheid tussen hen kon laten afkoelen, deinsde ze achteruit naar de rand van het dakterras.

Hij glimlachte, maar het was geen echte glimlach. ‘Dit is geen spel, Nicole.’ Tegen de muur leunend sloeg hij haar gade. ‘Ik laat me niet gebruiken als afleiding voor wat er ook in je hoofd om mag gaan.’

‘Het is mijn schuld,’ bracht ze uit. Ze trok haar jurk recht. Opeens had ze het koud.

‘Je zei dat je niet met me gaat trouwen?’ vroeg hij koeltjes.

Ze beet op haar lip om zijn abrupte vraag. ‘Ik kan het niet. Niet nu ik weet dat…’ Ze schudde haar hoofd. Er trok een rilling over haar blote armen.

Hij zuchtte. In één beweging gleed hij uit zijn colbert en bood het haar zwijgend aan. Dankbaar drapeerde ze het kledingstuk om haar schouders, maar meteen kreeg ze daar spijt van. De stof was nog warm en rook zo heerlijk naar hem dat haar hoofd tolde. Het zou verboden moeten worden zo zalig te ruiken. Het deed vreemde dingen met haar vanbinnen.

‘Ben je aangeslagen door de komst van je moeder?’ vroeg hij. ‘Of nog steeds door de roddelpers?’

‘Laat maar,’ zei ze op smekende toon, koud bij de gedachte aan de onthulling van haar moeder.

‘Geen sprake van. Ik wil niet riskeren dat je naar fotografen gaat lopen snauwen terwijl we een goed imago proberen op te bouwen.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik wilde gewoon een keer voor mezelf opkomen. En ik ben weggegaan.’

‘Ik heb de ervaring dat zwijgen soms de veiligste optie is.’

‘Misschien ben ik het beu alsmaar te zwijgen. Misschien wil ik mijn mening niet langer voor me houden.’ Vol schaamte dacht ze aan het gemanipuleer van haar moeder.

Er waren zoveel verschillen tussen hen. Hij was grootgebracht met de gedachte zijn privacy waardevol te vinden. Vanaf haar geboorte had haar moeder haar gebruikt om zichzelf te promoten. Ze had haar eerste fotosessie moeten ondergaan toen ze vier dagen oud was en haar eerste solo-interview moeten geven op haar derde. Ze was opgegroeid voor het oog van de camera.

‘Denk je zo over ons huwelijk?’ Zijn stem verhardde. ‘Niemand heeft je in een hoek gedreven, Nicole.’

‘Ik dacht te veel aan de gevolgen. Ik dacht de goede beslissing te nemen.’

‘Je dacht er te veel aan?’ Hij lachte. Het klonk harteloos. ‘Als ik had geweten dat ik met een martelares zou trouwen, had ik me misschien bedacht.’

Dat deed pijn. Het was een wrede herinnering aan het feit dat hun hele relatie slechts schijn was. Hij had geen idee hoeveel ze om alles gaf: om haar dochter, om wat de media over haar zeiden, maar ook om wat hij van haar dacht.

Het was idioot. Na al die keren dat hij haar verdriet had gedaan, had hij nog steeds haar emoties in zijn greep. Vanaf hun eerste ontmoeting had ze de sterke behoefte gehad hem te laten zien hoe ze echt was. Een paar uurtjes lang had ze gedacht dat hij het gezien had. Maar toen had, zoals altijd, de harde realiteit haar ingehaald en had hij haar met dezelfde minachting bekeken als de rest van de wereld.

Het verraad van haar moeder moest ze meteen onthullen. Zijn mening over haar zou toch niet veranderen.

Ze legde haar handen op de koude stenen balustrade. Een traan drupte op haar wang, en gauw veegde ze die weg. Hij mocht niet zien hoe erg hij haar had geraakt.

 

Rigo zag dat Nicole letterlijk ineenkromp door zijn woorden. Ook al stond ze met haar rug naar hem toe, hij wist dat hij haar had gekwetst. Dat was niet zijn bedoeling geweest. Hij begreep gewoon niet hoe een vrouw die het grootste deel van haar leven had gebaad in de schijnwerpers van de media, daar nu zo’n afkeer van had.

Door haar pols te pakken, draaide hij haar naar zich toe. Bij het zien van haar rode ogen zei hij: ‘Ik heb je van streek gemaakt. Wat ik bedoelde, Nicole, is dat je altijd een keus hebt. Je kiest om je er iets van aan te trekken. Het is ook jouw keus meer waarde aan de mening van anderen te hechten dan aan je eigen mening.’ Zijn stem klonk zacht.

‘Dat is geen keus maar noodzaak,’ fluisterde ze. ‘Het valt niet mee een hoge dunk van jezelf te hebben als je jezelf nauwelijks kent.’ Ze vergrootte de afstand tussen hen om haar tranen weer te verbergen. ‘Ik heb heel lang een rol moeten spelen. Daardoor werd het heel natuurlijk om anderen te laten dicteren hoe ik moest zijn.’

‘Waar heb je het over?’

‘Over mij, Rigo,’ verzuchtte ze. ‘Hoe kan het dat je met me wilt trouwen terwijl je me niet eens kent?’

‘Ik weet genoeg van je,’ zei hij onbewogen.

‘Dat denk je, maar in werkelijkheid ken je me helemaal niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Rigo, het grootste deel van mijn leven ben ik een wandelend bedrog geweest, gecreëerd door mijn moeder en haar manager.’ Ze weigerde hem aan te kijken. ‘Ik ben nooit uit een ontwenningskliniek ontsnapt, ben nooit met getrouwde politici naar bed gegaan. Ik heb nog niet de helft gedaan van wat over me gezegd werd. In het openbaar deed ik uitdagend, maar zodra de camera’s weg waren… zette ik nooit door. Ik had nooit iemand die ik kon vertrouwen.’

Voor het eerst sinds hun kus keek ze hem aan. ‘Tot die ene nacht was ik zelfs nog nooit… Ik weet niet waarom ik dit allemaal zeg.’

Zijn zucht klonk luid en scherp. ‘Wat was je nog nooit, Nicole?’ Hij zag dat ze verstrakte, maar het kon hem niets schelen als hij onvriendelijk was. Wat ze impliceerde, was zo absurd anders dan wat hij van haar wist dat hij het onmogelijk kon geloven.

‘Je was de eerste man met wie ik naar bed ging.’ Verlegen haalde ze haar schouders op. ‘De anderen waren allemaal leugens en schandalen – in het leven geroepen voor de publiciteit.’

‘Sorry, maar dat kan ik niet geloven. Die nacht was je niet bepaald een kuise maagd.’

Ze beet op haar lip. ‘Ik had het je bijna verteld, vlak voordat we bij je appartement waren. Maar toen zei je zulke lieve dingen dat ik niet meer durfde. Ik was bang dat je af zou haken, en ik wilde niet dat je me in een ander licht zou zien vanwege een detail.’

‘Dat detail was je veronderstelde maagdelijkheid?’ vroeg Rigo kil. Zijn herinnering aan hun nacht samen was pijnlijk. Ze was nerveus geweest, wist hij nog. Zijn maag trok samen bij de betekenis van haar woorden. Haar onbeschaamde reacties hadden hem die nacht gek gemaakt. Ze had verbluft geleken door haar eigen genot. Haar verlegenheid over haar eigen lichaam had hem verrast, net als haar onervarenheid bij het verkennen van zijn lichaam. Toen hij er eenmaal achter was gekomen wie ze was, had hij aangenomen dat dat allemaal toneelspel was geweest.

‘Je wilt dus zeggen dat je nog máágd was?’ vroeg hij ongelovig met barse stem.

‘De manier waarop je het zegt…’ Ze trok haar pols los en liep terug naar het gedimde licht van de eetkamer.

‘Damnazione, Nicole,’ zei hij knarsetandend. Hij ging ook naar binnen en sloot de deur met een klap.

Met grote ogen om zijn plotselinge woede staarde ze hem aan.

‘Je kunt niet na alles zomaar weglopen.’

‘Dat “alles” is mijn leven, Rigo. Mijn waarheid. Ik wil je geen schuldgevoel bezorgen of medelijden opwekken. Ik wilde alleen eens zeggen hoe het echt was!’ riep ze uit. ‘Maar weet je wat? Laten we dit gesprek vergeten. Dan kan je weer terug naar hoe je eerst over me dacht. Dat vind je vast veel gemakkelijker.’

‘Dacht je echt dat ik kan vergeten dat ik je van je maagdelijkheid beroofd heb en je daarna op straat zette?’ Geagiteerd haalde hij zijn vingers door zijn haar. ‘Die ochtend ben je weggegaan nadat ik je min of meer voor hoer had uitgemaakt. En later, zelfs toen je wist dat je mijn kind droeg, liep je weer weg.’

‘O, nee. Je kunt het niet omdraaien en mij de schuld geven alleen maar omdat je nu ziet hoe ongevoelig je eigenlijk bent. Midden in die drukke nachtclub ben ik naar je toe gegaan, Rigo, omdat jij weigerde mijn vele telefoontjes aan te nemen. Ik was eerlijk over mijn zwangerschap. De enige reden waarom ik niet doorzette, was dat je heel ruw duidelijk maakte wat je van mij vond – en van het kind in mijn buik.’

Haar woorden waren als een koude douche. Hij was inderdaad kortaf en nijdig geweest. Toen ze onaangekondigd in zijn favoriete nachtclub was verschenen, had hij haar niet willen spreken. Opeens schaamde hij zich enorm.

‘Je lachte me uit, Rigo, en je vernederde me voor het oog van je rijke vrienden. Daarom is het ook het beste dat we niet doorgaan met deze schandelijke vertoning, want ik denk niet dat ik het kan uithouden bij een man die me niet respecteert.’

‘Nicole…’ Hij wilde dat ze zou stoppen met praten zodat hij de feiten opnieuw op een rijtje kon zetten.

‘Ik ga weg, Rigo. Ga alsjeblieft niet achter me aan.’

Net voordat ze zich omdraaide, zag hij de glans van tranen in haar ogen. Ze verdween in een nevel van lange benen en lichtblauwe zijde.

Bij iedere seconde die verstreek, voelde hij zijn woede wegebben. Hij realiseerde zich wat hij had gedaan: veroordeeld op voorhand, precies waarvan zij hem beschuldigde. Maar was dat alleen aan hem te wijten? Ze had immers juist haar best gedaan om de media te laten geloven dat ze iemand anders was?

Hij dacht aan de vrouw in zijn bed die nacht, aan haar onderdrukte kreunen. Haar korte kreetje van pijn had hij toen beschouwd als een theatrale zet. Wat was hij blind geweest. Toen hij de volgende ochtend te weten was gekomen hoe ze heette, had hij de intensiteit van hun samen beleefde nacht weggewuifd.

Omdat hij niet had geweten wie ze was, had hij toegegeven aan de belachelijk intense hunkering tussen hen. Hij had er vaart achter gezet om met haar te kunnen vrijen. Zijn reactie op zijn ontdekking wie ze was, was overdreven, dat wist hij ook wel. Alleen, een vrouw had hem al een keer eerder een loer gedraaid en hem in het diepst van zijn ziel geraakt. Zijn trots was hem veel waard. Dus ja, hij had haar een op geld beluste hoer genoemd. En hij had haar vernederd.

De herinnering daaraan viel hem zwaar.

Deze toestand werd een stuk ingewikkelder dan hij zich had kunnen indenken. Hij zou zich op de een of andere manier moeten verzoenen met zijn aanstaande, anders was het over en uit.

 

Nicole zat in kleermakerszit in de speelkamer. Anna’s mollige beentjes schopten in de lucht toen ze probeerde zich op het tapijt om te rollen. Het was al halverwege de ochtend, en Rigo had nog geen teken van leven gegeven sinds de afgelopen avond. Ze moest maar verdergaan met inpakken van Anna’s spulletjes in haar koffer. Misschien zou de storm van emoties op den duur gaan liggen. Ze was niet van plan geweest de vorige avond zo persoonlijk te worden. En die kus was niet de bedoeling geweest.

Waarom had ze hem in vredesnaam verteld dat ze nog maagd was geweest? Dat maakte geen enkel verschil. Het was haar geheim geweest, net als de herinneringen aan die ene nacht. Pas toen had ze een man genoeg vertrouwd om zich te laten gaan en ervan te genieten. Voortaan was haar dierbare herinnering daaraan echter bezoedeld door de blik van afschuw op zijn gezicht.

Anna slaakte een kreetje en had haar blik ergens achter Nicole gericht. Ze wist dat ze Rigo bij de deur zou zien staan, nog voordat ze zijn aftershave rook. Zijn haar was nat, alsof hij net onder de douche vandaan kwam. Zijn blauwe ogen waren donkerder dan anders – of leek dat zo door de donkere kringen onder zijn ogen? Hoe dan ook, hij zag er tegelijk vreselijk en woest aantrekkelijk uit. Dat was een hele prestatie.

Zijn blik rustte op Anna die bleef proberen om te rollen op haar buik. Hij schoot in de lach toen ze steeds weer terugrolde. ‘De huishoudster zei dat je aan het inpakken was,’ zei hij uiteindelijk.

‘Ik vroeg haar me te helpen, maar ze vond dat ze dat eerst met jou moest bespreken,’ zei Nicole met een zucht. ‘Gelukkig geldt dat niet voor mij.’

‘Kunnen we in elk geval nog met elkaar praten voordat je gaat?’ vroeg hij somber. ‘En waar wil je eigenlijk naartoe?’

Veel opties had ze niet, en dat wist hij natuurlijk. Haar trots daarentegen stond haar niet toe hier nog langer te blijven. Ze kwam overeind, haar kin naar voren gestoken. ‘Ik zal niet met de pers praten. Je mag doen alsof we nog steeds verloofd zijn, als je wilt. We kunnen dit stilhouden tot je deal gesloten is. Doe maar alsof de bruiloft is uitgesteld of zoiets.’

‘Wat kan ik doen om je te laten blijven?’ Hij stond roerloos, zijn handen diep in de zakken terwijl hij haar blik vasthield.

Hoofdschuddend wendde ze zich van hem af op zoek naar de juiste woorden om hem uit te leggen dat ze dit niet meer kon.

Zijn telefoon ging over. De baby schrok ervan en begon te snikken. Nicole tilde haar op om haar te troosten. Rigo voerde een klaarblijkelijk dringende woordenwisseling in het Italiaans.

Hij beëindigde het gesprek en keek haar aan met iets van paniek in zijn blik. ‘Dat was Alberto om te melden dat het team van dat blad in de lift onderweg naar boven is.’

‘Dat interview… Is dat vandaag?’ Haar hart sloeg over.

De hele week had ze zich hierop voorbereid. Ze zouden de wereld een intiem portret voorschotelen in hun eigen huis passend bij de foto’s van hun verloving. Het was bedacht door het pr-team. Haar door het team goedgekeurde kleding hing gestreken en wel klaar. Het interview was een belangrijk onderdeel van hun plan om het schandaal recht te zetten en de media aan hun kant te krijgen.

‘Ik heb mijn telefoon uitstaan sinds gisteravond.’ Hij masseerde de brug van zijn neus. ‘Nicole, ik weet dat ik het recht niet heb je om hulp te vragen, maar… ik heb je nodig.’

Nicole kauwde op haar lip. Hij had haar nodig… Ze moest wel gek zijn, maar ze wilde hem niet in de steek laten. Dus knikte ze. Zijn schouders zakten van opluchting.

 

Het blad, dat hun volledige sensationele liefdesverhaal zou verslaan, had tegen talloze andere opgeboden om de primeur te krijgen. Hij had een respectabel Brits blad gekozen. Het geld dat hij ermee verdiende, ging rechtstreeks naar de liefdadigheidsinstelling van zijn ouders.

Het team was bezig de belichting te installeren. Nicole zat naast hem in spijkerbroek en een lichtroze topje. In het zachte ochtendlicht zag ze er bedrieglijk ontspannen uit.

Zolang ze nog wachtten, zat Anna bij haar op schoot in een lichtroze pyjamaatje, klaar om zo aan haar dutje te beginnen.

De visagiste kwam naar Nicole toe met haar gordel vol poederkwasten. ‘Ik wilde u nog een beetje bijwerken, Miss Duvalle, goed?’ Ze gebaarde naar een kruk in de kamer.

Nicole keek Rigo aan met een vreemde uitdrukking op haar gezicht. ‘Wil jij… haar even vasthouden?’ vroeg ze zacht met een steelse blik op de journaliste, die vlak bij hen zat, zich voor te bereiden op het interview. Anna mocht op geen enkele foto komen, daar waren ze glashelder over geweest.

Zo vanzelfsprekend als het ging, knikte hij en pakte hij het roze bundeltje aan. Hij hield haar waarschijnlijk niet op de juiste manier vast, dacht hij opeens. Hulpzoekend richtte hij zich op Nicole, maar die zat al met haar ogen dicht op de kruk terwijl de visagiste druk met een kwast over haar wangen streek.

Hij keek naar het kind op zijn schoot. Ze zat van hem weggedraaid in de richting van het raam. Tot nu toe had hij niet veel met baby’s te maken gehad. Nooit eigenlijk. Anna schoof heen en weer en hipte bijna van zijn schoot af toen er buiten een vogel op het dakterras landde. Opgetogen wees ze met een mollig vingertje naar buiten.

Onwillekeurig moest hij lachen. Haar lach was dan ook heel aanstekelijk, net als die van haar moeder. Hij liep met haar naar het raam, haar stevig tegen zich aan houdend. Ontspannen in zijn armen was haar blik steeds gefocust op de vogel, die nu mos van het dakterras pikte.

Plotseling werden ze verblind door een fel licht. Anna’s fijne gelaatstrekken vertrokken zich van de schrik, waarna ze een doordringend gekrijs liet horen. De fotograaf stond op een metertje afstand er schuldig bij. Rigo wilde de man een dreun verkopen. Niettemin hield hij zich in, hij schreeuwde niet eens naar de lomperik, bang Anna nog erger overstuur te maken.

Toen Anna ontroostbaar bleek, keek hij Nicole smekend aan.

Meteen stond ze op om Anna over te nemen. Het meisje was direct stil. Ze keek nog even naar hem met een mengeling van angst en verwijt. Hij greep de kans om de fotograaf apart te nemen om hem in te peperen dat zoiets niet nog eens mocht gebeuren. Ook liet hij de man de foto wissen.

Toen de regisseur aankondigde dat alles gereed was, gaf Nicole Anna aan de kinderjuffrouw. Het werd een uitputtende fotosessie van twintig minuten met allerlei opgedragen poses en glimlachjes. Ze namen nog een paar romantische shots voordat het interview begon.

Met zijn arm om Nicoles schouders zat Rigo op de bank. Ze moesten eruitzien alsof ze zich bij elkaar op hun gemak voelden, maar ze was zo stijf als een plank. Toen hij op voorstel van de fotograaf naar haar toe boog voor een zoen, had hij net zo goed een blok ijs kunnen kussen.

‘Laten we beginnen met wat precies de afspraken zijn met betrekking tot de grote dag…’ Met een hees Schots accent doorbrak de journaliste de gespannen stilte in de nawee van de desastreuze fotosessie. Ze zette een digitale recorder op de futon tussen hen in. Het rode lampje knipperde.

Op zo’n vraag was hij voorbereid. ‘Te allen tijde verwachten we discretie. De fotografen krijgen korte tijd de gelegenheid om foto’s te maken.’

De vrouw knikte en vinkte iets af op haar lijstje. ‘Mogen we erbij zijn als de bruid zich klaarmaakt? Het zou geweldig zijn foto’s van belangrijke momenten van de hele dag te hebben.’

‘Nee,’ zei Nicole abrupt. ‘Ik bedoel… Dat vind ik niet prettig.’

Hij wierp haar een scherpe blik toe en legde zijn hand teder op haar been. ‘Wat mijn mooie verloofde bedoelt, is dat ze daar die dag vast veel te zenuwachtig voor zal zijn.’

De journaliste kneep haar ogen tot spleetjes, niet onder de indruk. Ze bladerde door een paar foto’s van het verlovingsfeest. Op een foto bleef ze hangen. Met een glans in haar ogen keek ze daarna weer op. ‘Je moeder was niet uitgenodigd voor jullie verlovingsfeest, Nicole? Waarom niet?’ vroeg ze quasiopgewekt.

‘Ze was wel uitgenodigd; er was alleen sprake van verwarring over de lijst,’ antwoordde Rigo snel.

‘Maar op deze foto’s blijkt dat Nicole en Goldie een verhitte discussie voerden.’ Ze trok een wenkbrauw op.

Hij zag de blik van afschuw op Nicoles gezicht, die ze weliswaar haastig maskeerde door een slok van haar citroenwater te nemen.

‘Er was geen sprake van ruzie, Diane. Volgende vraag,’ zei Nicole nors.

Toen zij de journaliste met de voornaam aansprak, fronste Rigo zijn wenkbrauwen. Hij had wel gemerkt dat ze was verstijfd toen ze waren voorgesteld aan de vrouw die het artikel zou schrijven. Maar hij was ervan uitgegaan dat het door haar zenuwen kwam.

‘Zoals ik het heb gehoord, zou je je moeder moeten bedanken in plaats van met haar te ruziën.’ De vrouw pruilde op een belachelijke manier. Als een kat naar een muis staarde ze naar Nicole.

‘Je bent hier om vragen te stellen over de bruiloft. Doe gewoon je werk, verdorie,’ zei Nicole. Meteen daarna sloeg ze een hand voor haar mond.

Onmiddellijk drukte Rigo op een knopje van de digitale recorder. ‘Even pauze.’ Hij stond op en gebaarde naar Nicole hem te volgen.

De vrouw – Diane – sprak snel. ‘O, nee. Dit is ook mijn werk. Even een vraagje, gewoon voor de volledigheid… Weet je verloofde iets over zijn aanstaande schoonfamilie?’

‘Diane…’ Verdrietig schudde Nicole haar hoofd.

‘Dit lijkt me geen professioneel gedrag in het huis van je geïnterviewden.’ Rigo richtte zich op tot zijn volle lengte om de vrouw te intimideren.

‘Ik dacht gewoon dat je het handig zou vinden wat meer te weten van je lieflijke aanstaande. Zoals het feit dat zij en haar moeder de glibberigste wezens op aarde zijn.’

‘Spreek je uit persoonlijke ervaring met mijn verloofde?’ vroeg hij.

Diane barstte los. ‘Haar moeder is een heks, een verschrikkelijke –’

‘Goldie Duvall is hier niet aanwezig, en ik zou graag willen weten waarom je haar dochter aanvalt – tenzij je een persoonlijke reden hebt.’

De vrouw verstarde. Twee keer hapte ze naar adem.

‘Dat dacht ik al.’ Hij schudde zijn hoofd en keek op zijn designhorloge. ‘Ik heb hier geen tijd voor. Jullie kunnen maar beter gaan. Allemaal. Jullie hebben waar jullie voor kwamen.’

Nicole zat roerloos op de bank met haar schouders zo diep ineengedoken, dat hij dacht dat ze in de bank zou verdwijnen. Toen de medewerkers van het blad hun spullen bij elkaar hadden gepakt en de deur uitgingen, wierp de journaliste nog een veelbetekenende blik op Nicole.

‘O, Diane… Zo heet je toch?’ vroeg Rigo bars. ‘Je kunt deze middag een telefoontje van je chef verwachten. Waarschijnlijk zul je een nieuw baantje moeten zoeken.’

‘Jullie soort denkt dat jullie overal ter wereld de dienst uitmaken,’ zei de vrouw vinnig toen hij haar de deur uitwerkte.

Hij sloeg de deur met een stevige klap achter haar dicht. Op de gang bleef ze hem een stroom van verwensingen toeslingeren.

Toen keek hij naar zijn verloofde. Zijn maag trok samen bij haar lijkbleke gezicht. Hij gaf haar een nieuw glas citroenwater.

Met haar blik op het raam gericht, nam ze een slok. ‘Ik wist niet dat uitgerekend zij dat interview zou doen.’

‘Uit dat vertoon van vijandigheid maak ik op dat jullie elkaar al kenden?’

‘Dat kun je wel zeggen…’ Triest schudde ze haar hoofd. ‘De man met wie mijn moeder momenteel in scheiding ligt, is een man van zeventig jaar – en de vader van Diane.’