Hoofdstuk 6

 

 

 

Nicole voelde een knallende hoofdpijn opkomen. ‘Dit is al de derde keer dat ze me voor het blok zette. Ik weet nooit wat ik dan tegen haar moet zeggen.’

‘Waarom zou je iets moeten zeggen?’ vroeg Rigo. ‘Ze is duidelijk kwaad op je moeder, en ze gebruikt jou als zondebok.’

‘Maar ik voel wel met haar mee. Ik voel me schuldig om wat mijn moeder haar familie heeft aangedaan. Haar ouders waren tientallen jaren gelukkig met elkaar getrouwd, en toen kwam mijn moeder…’ Verdriet vervulde haar, want ze wist exact hoe het was als je ouders je zo teleurstelden. ‘Mijn moeder heeft dat angstwekkende vermogen om iemands leven over te nemen en helemaal overhoop te gooien.’

Ze was ervan overtuigd dat Diane wist dat haar moeder de anonieme bron was van dat artikel. Daarom had ze zich er al tegen gewapend dat de journaliste dat tegen Rigo zou zeggen en zodoende de broze vriendschap tussen hem en haar zou verstoren. Maar Diane was weg, en zij hadden het over haar moeder. Dit was het moment om schoon schip te maken.

‘Je hoeft niet op je moeder te passen, Nicole. Besef je dat eigenlijk wel?’ vroeg hij zacht. ‘Ze is een volwassen vrouw die zelf verantwoordelijk is voor haar daden.’

‘Heel vaak heeft wat ze doet, op de een of andere manier weerslag op mij.’ Ze schraapte haar keel en keek naar hem op. ‘Diane had gelijk, weet je. Ik had wel ruzie met mijn moeder, gisteravond.’

‘Was je daarom weggelopen?’

Ze knikte. Met moeite slikte ze de brok in haar keel door. ‘Ze zei iets wat ik zo erg vond dat ik haar niet meer wilde zien.’ Zoekend naar de juiste woorden haalde ze diep adem. Handenwringend keek ze hem toen weer aan. ‘Goldie was de anonieme bron, Rigo. Zij was degene die de pers over jou en mij informeerde.’

Hij zweeg een moment haar aanstarend met iets wat op nieuwsgierigheid leek. ‘Waarom heb je dat gisteravond niet verteld, toen je toch bezig was al je zonden op te biechten?’

‘Omdat ik bang was voor je reactie.’

‘Met andere woorden, je dacht dat ik jou van medeplichtigheid zou verdenken?’

Ze knipperde met haar ogen voordat ze zijn blik ontmoette: ‘Is dat dan niet zo?’

Hij schudde zijn hoofd, zijn handen diep in de zakken schuivend. ‘Eerder misschien wel, maar gisteravond ben ik intussen gaan inzien dat ik je veel te snel beoordeeld heb.’

‘Dat is dan in elk geval iets waarvoor ik dankbaar kan zijn.’

‘Nicole, ik begrijp waarom je niet meer met me wilt trouwen. Maar ik wil je vragen het toch nog een keer te overwegen. Niet zozeer voor jou en mij, maar doe het op zijn minst voor Anna.’

‘We hebben gisteravond bewezen dat we niet aardig tegen elkaar kunnen zijn,’ zei ze zacht.

Het bleef even stil terwijl hij uit het raam keek. ‘Nicole, ik wil echt graag dat we trouwen. Als het beter voor onze relatie is dat ik zo ver mogelijk uit de buurt blijf, dan zal ik dat doen. Voor jou en voor Anna.’

Zijn blik peilend, zag ze dat hij het meende. Alleen wilde ze niet dat hij uit de buurt bleef – dat was juist het probleem. Ze liep door de kamer, haar armen voor haar borsten geslagen terwijl ze het spoor van een enkele regendruppel over het raam volgde. Een paar tellen later regende het dat het goot en was het uitzicht een grauwe waas.

Het terugkrabbelen van hun afspraak was een impulsief besluit geweest. Het wás voor Anna echt het beste dat Nicole met Rigo trouwde. De blik in zijn ogen had duidelijk gemaakt dat er iets was veranderd. Ze waren geen vijanden meer. Alleen had hij haar uit haar evenwicht gebracht, en ze was bang zichzelf weer voor gek te zetten als hij in de buurt was.

‘Stuur het personeel weg,’ zei ze onverwachts. ‘Tot onze huwelijksdag. Geef ze maar extra vakantie of zo. Dan is het niet meer nodig dat we het bed delen. Zo hebben we allebei genoeg vrijheid tot we getrouwd zijn.’

‘Dat is goed.’ Hij knikte een keer. De uitdrukking op zijn gezicht was onpeilbaar.

‘Dank je.’ Ze haalde diep adem. Nu was ze een stuk minder bang voor de toekomst dan vanochtend. Toch knaagde er iets in haar achterhoofd. Alsof ze zichzelf iets belangrijks onthield door meer afstand tussen hen te creëren. Maar ze had zijn kussen niet nodig in haar leven, en in bed kon ze al helemaal wel zonder hem. Slapend of wat dan ook. Grenzen stellen vormde de enige manier om haar te beschermen tegen de schade die deze man bij haar aan kon richten als ze hem weer te dichtbij liet komen. Dit was het veiligst.

 

Nicole wierp een blik op haar smalle met diamantjes afgezette horloge en werd steeds ongeruster. Het diner voor al hun naasten begon over twintig minuten, maar Rigo was er nog niet. Zijn hele familie zat beneden te wachten om zijn bruid voor het eerst te ontmoeten. Ze kon haar entree niet langer uitstellen.

De afgelopen weken had ze hem alleen vluchtig gezien, sinds het debacle met het tijdschrift. Diane was inderdaad ontslagen. Voor haar in de plaats was een andere journalist gekomen. Het interview was daarna zonder problemen verlopen. Nu wachtte de hele wereld met ingehouden adem op de bruiloft van het jaar.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel, turend naar de lijntjes tussen haar wenkbrauwen. Haar moeder had altijd gewaarschuwd dat fronsen en te vaak lachen het recept waren voor kraaienpootjes. Ze schudde die gedachte van zich af. Haar moeder was wel de laatste aan wie ze nu wilde denken. Waarschijnlijk zat ze beneden al aan de champagne, op de uitkijk naar echtgenoot nummer acht.

Het pr-team had helaas geadviseerd Goldie uit te nodigen om negatieve speculaties te voorkomen. Dat was hun officiële standpunt. Zij had eerder het idee dat Rigo hoopte te voorkomen dat haar moeder in de verleiding kwam om nog meer informatie naar de pers te lekken. Het laatste wat ze konden gebruiken, was nog een schandaal voordat zijn deal met Fournier rond was.

Hun geheime trouwlocatie was toch ontdekt, maar hij had haar ervan overtuigd dat de verhoogde bewaking de paparazzi en andere ongenode gasten wel zouden afschrikken. Eerlijk gezegd maakte ze zich er niet eens druk om. Anna zat veilig in Parijs tot Nicole haar zou ophalen voor de huwelijksreis.

Achtenveertig uur zou ze Anna niet zien, een eeuwigheid, maar dit was het beste. Rigo had gezegd dat zijn ouders niet konden wachten om hun eerste kleinkind te zien. Die ochtend waren ze teruggekomen van hun cruise op de Indische Oceaan. Hij had het niet vaak over zijn vader, maar ze had de indruk dat ze op een prettige manier met elkaar omgingen. Hopelijk zou ze bij hen een betere eerste indruk achterlaten dan ze bij zijn broer had gedaan.

Vanaf de wenteltrap keek ze naar de mensenmassa in de grote ontvangstzaal van het kasteel. Onderaan bleef ze staan, op zoek naar een bekend gezicht. Ze verwenste haar afwezige verloofde. Een paar gezichten herkende ze van hun verlovingsfeest, maar zonder Rigo aan haar zijde voelde ze zich onbeduidend. En dat terwijl ze de gastvrouw was en het evenement zou moeten leiden. Toch wilde ze het liefst de trap op rennen en zich verstoppen.

In het midden stond een man om wie de gasten heen dromden. Zijn gelijkenis met haar aanstaande echtgenoot was opmerkelijk. Het enige verschil waren de grijze lokken op zijn hoofd en zijn wat verweerde trekken. Naast hem stond een kleine, elegant geklede vrouw. Valerio Marchesi liep op de vrouw af en kuste haar op de wang, waarna ze hem hartelijk omhelsde.

Toen Nicole zichzelf ertoe had gebracht verder te lopen, zag ze dat Rigo’s broer verstrakte toen hij haar zag naderen.

‘Zou mijn broer het laten afweten?’ zei hij zuinigjes. ‘Het zou wel heel jammer zijn als hij je nu de bons gaf, Nicole.’

De oudere brunette bekeek haar van top tot teen. ‘Dan moet jij mijn aanstaande schoondochter zijn,’ zei ze met een zwaar accent. ‘Het spijt me dat Rigo je niet aan ons is komen voorstellen. Het zal nogal intimiderend zijn, nu.’

‘Ik denk dat Rigo nog iets belangrijks moest afhandelen,’ zei ze met ietwat trillende stem. ‘Maar hij kan hier ieder moment zijn.’

Zijn moeder maakte geen aanstalten om haar te omhelzen, en ze stelde zich ook niet officieel voor. Zijn vader was in gesprek en begroette haar helemaal niet. Dus voelde ze zich daar absoluut niet op haar gemak.

Haar opluchting was zichtbaar toen de grote deur werd geopend. Een klein gezelschap draaide zich om bij de binnenkomst van Rigo. Hij werd meteen in beslag genomen door het groepje vrienden vlak bij de ingang.

‘Mijn zoon houdt er wel van een opvallende entree te maken.’ Een diepe mannenstem baste naast haar. ‘Neem me niet kwalijk dat ik me niet meteen aan je voorstelde. Deze grapjassen hier denken dat ik nog steeds iets te zeggen heb in de mode-industrie.’ De man grinnikte. ‘Ik ben Amerigo Marchesi Senior. Je hebt mijn vrouw, Renata, al ontmoet?’

Nicole zag de strakke mond van Rigo’s moeder nu ze haar wel moest omhelzen. Het leek erop dat de vrouw gelijk een hekel aan haar had. Hoe was het mogelijk?

‘We willen heel graag de kleine Anna zien, nietwaar, tesoro?’ Amerigo glimlachte.

Weinig onder de indruk trok Renata een wenkbrauw op. ‘Rigo laat erg weinig los. We hoorden deze week pas dat we een kleindochter hebben. Ons kleinkind, en we hebben nog niet eens een foto gezien.’ Met een boze blik in de richting van haar zoon perste Renata haar lippen op elkaar.

Heel even zag ze dat Renata’s onderlip trilde voordat de oudere vrouw een slokje wijn nam. Het deed Renata kennelijk verdriet dat ze niet op de hoogte was van haar kleindochter. Ze had medelijden met de vrouw.

Uit haar portemonnee viste ze de foto van Anna die ze altijd als een talisman bij zich droeg. Ze hield de foto op naar de oudere vrouw. Haar blik verzachtte bij het aanpakken.

‘Ze heeft de ogen van de Marchesi’s,’ fluisterde Renata getroffen. ‘Het is bijna niet te geloven dat ze echt is; ze lijkt wel een pop.’ Ze koesterde de foto in beide handen.

‘Ze lijkt heel veel op Rigo,’ zei Nicole instemmend. O, wat miste ze haar dochtertje.

‘Ja, maar ze heeft het haar van haar moeder.’ Glimlachend pakte Amerigo haar hand. ‘Je zult een mooie bruid zijn, Nicole. Ik wens jullie beiden veel geluk toe.’

Haar keel kneep dicht door zijn woorden. Rigo’s vader was heel anders dan ze had verwacht. Dat gold trouwens ook voor zijn moeder. Ze schudde haar hoofd toen Renata de foto wilde teruggeven. ‘Nee, die mag u houden. Ik heb er nog veel meer.’

Toen Amerigo zijn zoon ging opzoeken, pakte Renata haar bij de hand. Ze nam haar apart aan de zijkant van de zaal. Nicole verwachtte kritiek en minachting vanwege het schandaal waarmee ze deze aloude familie had opgezadeld. Haar verrassing was dan ook compleet toen Renata haar omhelsde, welgemeend ditmaal. Ze ontspande haar schouders en voelde zich vanbinnen warm worden.

De oudere vrouw trok zich iets terug. ‘Het spijt me als ik een dubbele boodschap afgaf, liefje. Ik wist gewoon niet of…’

Wat ze had willen zeggen, ging verloren door een bekende, schelle stem. ‘O, ik moet me gewoon komen voorstellen aan de moeder van de bruidegom.’ Goldie, die nu goed de aandacht getrokken had, overviel Renata met een overdreven kus op beide wangen. ‘Is het niet allemaal hartverscheurend romantisch?’

‘Eh… Jawel,’ zei Renata terughoudend. Met een blik op de foto in haar hand zei ze glimlachend: ‘Het lijkt me heerlijk ze in Toscane te mogen ontvangen als dit alles achter de rug is. Ik kan niet wachten de piccolina in mijn armen te sluiten.’

Nicole zag de glans in Goldies ogen verdwijnen toen ze de foto zag. ‘O, wat enig. Mag ik ook eens zien?’

Voordat Nicole tussenbeide kon komen, had Goldie de foto al uit Renata’s handen gegrist. ‘Wat leuk om af te spreken met de grootouders, Nicole.’ Met samengeknepen lippen staarde Goldie naar de foto. ‘Helaas is het mij niet toegestaan de kleine prinses te zien…’ mompelde ze onheilspellend.

‘Mam, zullen we even naar buiten gaan?’ Ze pakte haar moeder bij de elleboog.

Goldie schudde haar hand echter van zich af. ‘Ik had wel verwacht dat ze zo’n mooie bronzen huid zou hebben, net als haar vader,’ zei ze mijmerend. ‘Maar gelukkig heeft ze zijn neus niet.’

‘Geef de foto maar weer aan mij.’ Renata pakte de foto uit Goldies hand, net toen Rigo zich bij hen voegde.

‘Alles in orde, dames?’

‘O, daar is hij – de prins op het witte paard,’ zei Goldie vinnig. ‘Ik heb net het voorrecht gehad uw moeder te ontmoeten, Signor Marchesi.’ Ze liet de ‘r’ overdreven rollen.

Opeens besefte Nicole dat haar moeder straalbezopen was. ‘Mam, wil je een glas water?’ vroeg ze zwakjes. Ze zag dat haar moeders stemming was omgeslagen in een kwade dronk.

‘Schei toch uit, Nicole,’ zei Goldie. Ruw duwde ze haar dochters hand weg. ‘Moet je jezelf nou eens zien… net alsof je alleen maar vriendelijk en beschaafd bent.’ Goldies stem klonk steeds luider, en ze staarde naar Renata, die verstijfd was van schrik. ‘Ze heeft dit alles wel aan mij te danken! Aan mij! Als ik haar niet voor het voetlicht had geworpen, zou ze zich nu nog verstoppen.’ Ze ging akelig dicht bij Nicole staan, die de dranklucht nu goed kon ruiken. ‘En opeens voel je je te goed voor mij? Weet je wat je bent? Een ondankbaar, klein –’

Rigo greep Goldies hand die door de lucht sloeg. De razende blik op zijn gezicht maakte Nicole misselijk. ‘Zo is het genoeg,’ zei hij dreigend.

Alle gasten stonden intussen geïnteresseerd toe te kijken. Nicole kreeg een hoofd als een boei. Hij was in staat om haar moeder de deur uit te bonjouren, maar iets in zijn blik maakte dat ze ingreep.

Ze legde een hand op haar moeders arm. ‘Je kunt nu maar beter vertrekken, als je tenminste ooit je kleinkind wilt zien,’ zei ze rustig.

‘Maar je staat bij mij in het krijt,’ bracht Goldie met overslaande stem uit. ‘Je weet wat ik allemaal voor je gedaan –’

‘Jij hebt niets voor mij gedaan,’ zei Nicole met afgemeten stem. ‘Je mag blij zijn dat ik nog met je wil praten zoals je me behandeld hebt. Nu wil ik dat je vertrekt, anders zullen we andere maatregelen moeten treffen.’

Het leek erop dat Goldie bereid was te gaan vechten, en de blik die ze op Rigo’s moeder wierp, was grimmig. Toen schudde ze met een diepe zucht haar hoofd en liet zich door Rigo naar de uitgang leiden.

‘Het spijt me dat u dit moest meemaken,’ zei ze tegen Renata.

‘Het zou haar moeten spijten, meisje,’ zei zijn moeder hoofdschuddend. ‘Je zou je niet zo door je moeder moeten laten intimideren, weet je.’

‘Ze bedoelt het goed… denk ik,’ zei Nicole.

Renata slaakte een zucht. ‘Je bent te goedhartig, Nicole. Als ik je wijze raad mag geven… Bescherm je hart tegen mensen die er niets om geven.’

Glimlachend keek Nicole Rigo en haar moeder na. Het was een vreemde gewaarwording dat er iemand voor haar opkwam. Ze was eraan gewend geraakt keer op keer haar nederlaag te erkennen. Bij wijze van troost had ze zichzelf wijsgemaakt dat het haar niets kon schelen, maar daardoor was er geen ruimte geweest om te veranderen of zich te ontwikkelen. De gedachte dat Rigo haar de moeite waard vond om haar te verdedigen, gaf haar het vertrouwen om voortaan ook voor zichzelf op te komen. Ze wilde niet langer zwak zijn, maar ruggengraat tonen.

 

‘Ik wil mijn broer en zijn mooie aanstaande graag een lang en gelukkig huwelijksleven toewensen.’ Valerio Marchesi sloeg zijn oudere broer hard op zijn rug. ‘Cent’anni – en nog honderd jaar lang!’ Hij bracht de traditionele Italiaanse heildronk uit, die werd herhaald door de andere genodigden.

‘Grazie, broertje.’ Rigo hief zijn glas en sloeg de champagne vervolgens in één keer achterover. Door de vrouw aan zijn zijde werkten zijn zintuigen op volle toeren. Ze zag er ingetogen stralend uit in haar zwarte, strapless jurk. Waarschijnlijk zou iedereen haar zwijgzaamheid toeschrijven aan zenuwen voor de bruiloft, maar hij wist wel beter.

Inwendig vervloekte hij Goldie Duvalle om haar egoïsme en ongevoeligheid. Het had al zijn wilskracht gekost om zich terug te trekken toen Nicole het overnam. Ze had de situatie veel eleganter afgehandeld dan hij zou hebben gekund. Dit ellendige diner ook… Hij had dat mens het liefst door de bewakers naar buiten willen laten slepen en haar op het eerste de beste vliegtuig laten zetten terug naar waar ze vandaan kwam.

Met een half oor luisterde hij naar zijn vader en broer die elkaar over hun reizen vertelden. Valerio Marchesi was een speciaal geval. Hij had zijn vaders uitnodiging om in het bedrijf te komen werken, afgeslagen. In plaats daarvan was hij zijn eigen carrière begonnen met charterjachten en luxe zeilschepen in het Caribisch Gebied. Nu, tien jaar later, was hij de zeer geslaagde mede-eigenaar van een van de grootste verhuurders van luxe, zeewaardige charterjachten ter wereld.

Hij benijdde zijn jongere broer om diens vrijheid. Normaal vond hij het leuk alles te horen over Valerio’s piraatachtige verkenningen van de hoge zeeën, maar vanavond had hij zijn hoofd er niet bij. Zijn ogen bleven maar naar Nicole afdwalen.

Na afloop van het diner, nadat de wijn was opgedronken, vertrokken de gasten links en rechts naar hun kamers. Hij stond in de hal met zijn ouders om ze goedenacht te wensen. Nicole was diep in gesprek met zijn moeder en tantes. Valerio stond naast hem, zijn armen over elkaar met die spanning die hij al de hele avond uitstraalde.

‘Je ziet eruit alsof je een hele zure appel hebt gegeten.’ Rigo trok een wenkbrauw op naar zijn jongere broer. ‘Ik zou bijna denken dat je je speech niet oprecht meende.’

‘Ik snap het gewoon niet,’ zei Valerio schouderophalend. ‘Maar ook al ben ik het er niet mee eens, ik wens je veel geluk.’

‘Als je bang bent dat ik de afgelopen tien jaren niets heb geleerd, kun je gerust zijn. Dit is een heel andere situatie,’ zei Rigo ietwat scherp. Hij wilde het niet hebben over zijn vroegere, desastreuze relatie. Zijn familie was destijds ook getroffen door zijn relatie met Lydia. Door de gespannen houding van zijn broer begreep hij dat hij het nieuws ditmaal wat omzichtiger had moeten brengen.

‘Nee, dit is heel anders. Nu weet je al voor je huwelijk dat die vrouw achter je geld aan zit.’ Valerio keek hem aan. ‘Ik wil gewoon niet dat je weer door zo’n hel moet gaan als toen met Lydia. Dat loeder heeft je erg veranderd.’

‘ “Dat loeder” heeft me een wijze les geleerd.’ Hij glimlachte somber. ‘Geef een vrouw niet meer dan je creditcard – en controleer de rekeningen.’

Zijn glimlach bestierf op zijn lippen toen hij merkte dat Nicole naast hem stond. Hij zag haar gekwetste blik.

Valerio kuchte. Hij nam zijn moeder bij de arm, mompelde ‘goedenacht’ en liep samen met haar de trap op.

Nicole keek Rigo met samengeknepen ogen aan, haar hoofd geheven. ‘ “Dat loeder”?’ vroeg ze zacht.

‘Dat ging niet over jou.’ Hij dwong zichzelf tot een lachje en pakte haar bij de hand, maar ze duwde zijn hand weg. ‘We hadden het over iemand anders.’

Ze knikte maar leek niet overtuigd. ‘Leuk dan. Je broer mag me niet, hè?’

‘Mijn niet-zo-kleine-broertje gedraagt zich nogal beschermend naar mij toe. Heel irritant.’ Zuchtend staarde hij naar de trap die Valerio en hun moeder zojuist hadden genomen. ‘Je bent niet de enige die ik in het verleden door mijn stommiteit heb gekwetst.’

Ze keek naar hem op. ‘Dat verklaart nog niet waarom hij mij niet mag.’

‘Dat komt door de hele gang van zaken. De overhaaste bruiloft. Het is voor hen een vervelende herinnering aan de vorige keer dat ik meedeelde dat ik verloofd was.’

Zich blijkbaar niet bewust van de blik vol afschuw die ze op haar gezicht moest hebben, vervolgde hij: ‘Tien jaar geleden stond ik op het punt te gaan trouwen, maar… dat liep slecht af.’

‘Wat gebeurde er?’ vroeg ze, ook al wilde ze eigenlijk niets horen over een vorige verloving.

‘Wat er meestal gebeurt.’ Hij schokschouderde met neergeslagen ogen. ‘We gingen op een nare manier uit elkaar. Voor mijn moeder was het een drama. De bruiloft was geregeld, de uitnodigingen verstuurd.’

‘Dat klinkt als een nachtmerrie,’ zei ze ademloos.

Er kwam een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. Een masker vol emoties, zo intens dat het haar de adem benam. Op slag was het verdwenen en was zijn gezicht uitdrukkingsloos. ‘Het is al lang geleden, Nicole.’

Weer pakte hij haar hand, en ditmaal liet ze hem begaan. Hij bleek dus toch een hart te hebben dat ook nog kon breken. Dat maakte dat zij degene wilde zijn die hem genas.

Ze had het de hele avond gevoeld – een tintelende gewaarwording in haar borst die toenam naarmate hun trouwdag dichterbij kwam. Ze hield zich voor dat het alleen ging om reclame voor Rigo’s bedrijf, dat het niets betekende. Dat was voordat ze zijn familie had ontmoet. Voor hen had ze een show opgevoerd van liefde en toewijding waarvan ze nu wenste dat het niet alleen maar spel was.

Uit ervaring wist ze echter heel goed dat hoop een gevaarlijke emotie was.

 

De volgende ochtend stond Nicole vol bewondering voor de passpiegel. Haar bruidsjurk was niet minder dan een meesterwerk. Het nauwsluitende lijfje zat als een tweede huid om haar rondingen en de rok waaierde vlak boven haar knieën wijd uit.

Dit had ze nooit durven dromen. Zich voor de spiegel omdraaiend aanschouwde ze het fijne kant, de rij kleine knoopjes op haar rug en de lange sleep van zijde en tule. Zulke jurken zouden vrouwen elke dag moeten kunnen dragen, dacht ze met een glimlach. Ze voelde zich net een koningin.

Rigo’s moeder kwam bij haar staan. ‘Toen ik trouwde, hielp mijn moeder me ’s ochtends ook.’ Haar diepblauwe ogen waren vol warmte. ‘Zij en haar zusters hadden wekenlang aan mijn jurk gewerkt, maar deze sluier was alleen door haar gemaakt, voor mij.’

Ze hield een sluier van fijntjes geborduurd, antiek kant omhoog. ‘Ze heeft haar hart en ziel erin gelegd, en ze zei dat de sluier mij en mijn echtgenoot een sterke liefdesband en sterke zonen… dochters in jouw geval… zou geven.’ Met een glimlach veegde ze een verdwaalde traan van haar wang. ‘Ik heb zelf geen dochters gekregen daarom wil ik jou dit graag als geschenk geven. Maak je geen zorgen – de stylisten zijn verstandig genoeg mij niet te dwarsbomen.’

‘O, Renata… Wat lief van je.’ Nicoles handen volgden het fijne patroon van de versieringen.

‘Ik gun het je graag. En ik hoop dat jij op een dag de sluier op het hoofd van je eigen dochter mag zetten wanneer ze met haar geliefde trouwt.’

Ze boog diep toen haar aanstaande schoonmoeder de prachtige stof op haar haren vastpinde. De styliste trok er wat losse lokjes onderuit. Het totaaleffect was zo schitterend klassiek dat ze geen woord kon uitbrengen.

‘Heb hem lief met heel je hart, Nicole. Dan hoef ik me nooit meer zorgen om hem te maken.’ Renata gaf haar een kus op beide wangen en verliet toen de kamer.

Nicole keek bedachtzaam. De woorden van de vrouw drongen diep tot haar door. Zijn moeder geloofde dat ze innig verliefd waren en was blij met hun geluk. Als ze wist hoe het zat, zou dat haar hart waarschijnlijk breken.

Alleen gelaten in de bruidssuite haalde ze diep adem om haar zenuwen te kalmeren. Dit werd een dag als alle andere, zei ze tegen zichzelf. Niets bijzonders.

Toen ze de trap af liep, realiseerde ze zich dat ze geen bruidsmeisjes had om haar bij te staan. Evenmin had ze bloemenmeisjes. Alleen de vriendelijke coördinatrice van het evenementenbureau stond onderaan de trap klaar om haar naar een prachtige kapel in het bos op de kasteelgronden te begeleiden.

De coördinatrice en haar medewerksters legden haar sleep nog gauw even goed voordat de deur van de kapel werd opengegooid.

Bij de ingang bleef Nicole even staan. Ze had ervoor gekozen in haar eentje het gangpad af te lopen naar het altaar. Ze maakte nu haar eigen keuzes, en daar paste het goed bij dat ze zichzelf weggaf.

Even later schreed ze over het middenpad. Ze hoorde de waarderende kreten van de gasten; sommigen hielden hoorbaar hun adem in.

Zelf hield ze haar adem ook in toen Rigo zich omdraaide en naar haar keek. Zijn ogen vol ontzag deden haar bijna ter plekke stilstaan. Ze dacht er nog net op tijd aan om door te blijven lopen, zich te concentreren op zijn gezicht en de rest te vergeten.

Rigo droeg een perfect gesneden designsmoking, en zijn broer, die naast hem stond, eveneens. Maar alle ogen waren op haar gericht, en toch voelde ze zich niet vervelend bekeken. Nu hij op haar lette, voelde ze zich juist vol vertrouwen. Ze naderde hem verwachtingsvol. Pas toen ze naast hem stond en naar hem opkeek, drong de grootte van de stap die ze zouden gaan nemen echt tot haar door. Het was overdonderend.

Hand in hand met Rigo luisterde ze naar de geestelijke. Met moeite hield ze haar aandacht bij de diverse teksten, en automatisch herhaalde ze de voorgezegde frases.

Eindelijk kwam het moment waarop ze een brede gouden ring om zijn ringvinger schoof als symbool van hun eeuwige toewijding aan elkaar. Ze constateerde gegeneerd dat haar vingers onbeheersbaar trilden. Zijn bronzen, sterke vingers bedekten de hare. Nicole zag de vonk van bezitterigheid in zijn ogen toen hij een identieke ring om haar vinger schoof.

De geestelijke verklaarde hen tot man en vrouw.

De adem stokte in haar keel toen ze opnieuw die bezitterige blik in Rigo’s ogen zag. Hij liet geen tijd verloren gaan om zijn lippen op de hare te drukken. Met zijn hand om haar middel trok hij haar tegen zich aan.

Die kus hoorde bij de ceremonie, zei ze tegen zichzelf. Maar terwijl hij zijn adem langzaam liet ontsnappen, voelde ze dat zijn vingers om haar taille trilden. Die ene uiting van emotie deed haar twijfelen. Was ze dan toch niet de enige die het moeilijk vond zich niet te laten meeslepen?

Na een gepaste tijd – tenslotte bevonden ze zich in een kerk – verbrak hij de kus, maar alle hartstocht in zijn blik was alleen voor haar. Op slag wist ze heel zeker dat dit moment voor eeuwig in haar geheugen gegrift zou zijn, wat er verder ook gebeurde.

 

De huwelijksreceptie verstreek in een roes van wijn en dansen. Tegen de tijd dat zijn vader haar voor de derde keer meenam op de dansvloer, popelde ze om haar voeten te bevrijden uit haar designschoenen.

‘Mag ik?’ Rigo’s stem klonk ergens achter haar linkeroor, en de muziek ging over in een langzaam tempo. De openingsdans hadden ze al samen gedaan, eerder op de avond. De herinnering van zijn gezicht tegen haar hals brandde nog steeds op haar huid.

Bij die eerste dans waren fotografen aanwezig geweest die weliswaar hun best hadden gedaan zo onzichtbaar mogelijk te zijn, maar daar niet echt in waren geslaagd.

De hele dag had Rigo haar aangeraakt en gekust. Hun schertsvertoning zou de wereld absoluut overtuigen van hun gezegende huwelijk. Ook haar verraderlijke lichaam wilde niet beseffen dat dit niet echt was. Dat hij deed alsof.

Zijn handen rustten laag om haar middel; zijn vingertoppen drukten net boven haar heupen. Toen hij haar tegen zich aan trok, meende ze hem diep te horen zuchten. Daarop keek ze naar hem op, maar hij keek weg. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en hield zijn smoking vast, zijn geur inhalerend.

Veel te snel waren de gasten in een rij gaan staan om het bruidspaar geluk te wensen. Zijn familie en vrienden vormden met hun armen de traditionele boog waar ze onderdoor liepen.

Zonder iets te zeggen, beklommen ze de stenen trap naar de bruidssuite boven in het kasteel. Midden in de gang bleef Nicole even staan om haar schoenen uit te trekken. Ze kreunde van opluchting toen haar pijnlijke tenen plat op het tapijt rustten.

‘Beter, zo?’ vroeg hij schor.

Ze knikte. ‘Het is een heel eind lopen. Vooral op hoge hakken.’

Hij kwam naar haar toe en legde een hand op haar wang. ‘Zal ik je dragen?’

Toen ze niet meteen reageerde, kwam hij nog dichterbij, en hij kuste haar hals. ‘Ik heb die heerlijke geur de hele dag moeten ruiken.’

‘De fotografen zijn al weg, Rigo,’ zei ze ademloos. Ze probeerde de huivering van opwinding die door haar lichaam trok, te negeren.

‘Laten we dan doen alsof ze er nog zijn.’

Die woorden leken de spanning in haar, waarvan ze niet eens wist dat ze die had, op te lossen. Deze kus was anders dan zijn eerdere kussen – dringender.

Zijn handen hielden haar kin vast terwijl zijn tong met de hare speelde. Hun adem vermengde zich en de rest van de wereld vervaagde. Niemand lette op hen, ze hoefden voor niemand toneel te spelen. Dit deden ze gewoon omdat ze het wilden.

Ze hield zich niet meer in en gaf zich over aan de opwinding die haar dreigde te verschroeien. Zijn haar vastgrijpend kreunde ze tegen zijn mond. Hij drukte het bewijs van zijn opgewonden staat tegen haar aan. Ze hunkerde naar hem. Alles wilde ze, wetende dat hij dat onmogelijk aan haar kon geven. Misschien dat deze nacht samen de toekomst draaglijker kon maken.

Stoppen bleek acuut onmogelijk.

Ze haalde diep adem. Hun blikken hielden elkaar gevangen in het schemerlicht in de gang. ‘Rigo… Als we samen de slaapkamer in gaan, moet het echt zijn.’

Hij pakte haar hand en duwde die tegen zijn wild kloppende hart onder zijn overhemd. ‘Twijfel je daar nog aan?’

Ze beet op haar lip, zijn hand vasthoudend toen hij haar verder door de gang leidde naar de bruidssuite. Meteen nadat de deur achter hen was dichtgevallen, lagen zijn lippen al op de hare. Ze had nauwelijks de tijd om de kaarsen te bewonderen die de kamer romantisch verlichtten, want tussen hen laaide de passie weer op. En o, wat was het heerlijk om zo te branden van verlangen.

Ze draaide zich om en tilde haar haar opzij om hem toegang te geven tot de rij kleine knoopjes over de lengte van haar rug.

‘Per l’amore di Dio– is dit een jurk of een dwangbuis?’ bracht hij uit. Een voor een, tergend langzaam, maakte hij de knoopjes los. ‘Het zou veel gemakkelijker zijn als ik ze gewoon losscheurde.’

‘Dat is zo, maar dat doe je niet.’ Ze beet op haar lip. ‘Dat hoop ik tenminste.’

‘Ik merk dat je je jurk mooi vindt, dus zal ik proberen me in te houden.’

Hij ging verder met het lospeuteren van de paarlen sluitinkjes tot de jurk los genoeg zat om naar beneden te trekken. Ze vond deze jurk inderdaad mooi. Niet omdat het haute couture en de allernieuwste mode was, maar omdat hij de jurk mooi vond. Deze jurk zou haar voor altijd doen denken aan de bewonderende blik op zijn gezicht toen ze naar het altaar was gelopen om zijn vrouw te worden.

Langzaam liet ze de stof langs haar lichaam zakken, waarna ze uit de berg van zijde en chiffon stapte. Zijn ogen verslonden haar halfnaakte lichaam. Ze werd zich er pijnlijk van bewust dat ze wel erg te kijk stond.

Hij bleef staan en maakte zijn das los, waarna hij op zijn gemak zijn overhemd losknoopte.

Centimeter voor centimeter onthulde hij zijn prachtige bronzen huid en haar keel werd droog. Ten slotte trok hij het overhemd helemaal uit om nonchalant op de vloer te gooien.

‘Zal ik dat even opvouwen?’ vroeg ze schuchter, van haar stuk gebracht door de knetterende spanning. ‘Anders raakt je overhemd helemaal verkreukeld.’

‘Geen grapjes, Nicole,’ zei hij bars. Meteen greep hij haar bij haar taille en hield haar tegen zich aan.

‘Ik ben nerveus,’ bekende ze. Haar stem was nauwelijks meer dan een gefluister.

‘Dio, weet je dan niet hoe mooi je bent?’

‘Jij bent de enige persoon van wie ik dat graag zou willen geloven.’

‘Dat klinkt als een uitdaging, tesoro.’ Zijn ogen glommen.