Hoofdstuk 8

 

 

 

Rigo draaide zich om in de deuropening nadat hij had toegekeken hoe Nicole hun dochtertje naar bed bracht. Het meisje was in haar armen in slaap gevallen, uitgeput na een ochtendje spartelen in het zwembad, gevolgd door een middagje bij de paarden in de stallen.

Sinds hun aankomst in Toscane, was de afgelopen week voor hem op een aangename manier verstreken. Overdag verkenden ze de omringende plaatsen en ’s nachts beleefde hij fantastische vrijpartijen met zijn vrouw.

Nicole liep achter hem aan naar de veranda, waar ze de babyfoon aanzette, terwijl hij twee glazen wijn inschonk.

‘Ik denk niet dat ik ooit nog genoegen neem met een andere wijn nu ik deze heb geproefd,’ verzuchtte Nicole. Genietend leunde ze achterover op een ligbed naast de zijne.

‘Elke wijn uit deze wijngaard is buitengewoon goed. Deze fles komt echter uit de speciale vintage collectie – mijn persoonlijke favoriet.’

‘En, ga je me nog uitleggen wat er nou aan de hand was vandaag?’ vroeg ze. Om haar lippen lag een veelbetekenend glimlachje.

‘Je bedoelt toen ik wist te voorkomen dat Anna’s vingers eraf werden gebeten?’ Hij schudde de regelrechte angst van zich af, die hij had doorstaan, toen zijn kleine meisje in de stal was bij al die grote hengsten.

‘Dat paard stond meer dan een halve meter van haar af, Rigo – en ik hield Anna goed vast.’

‘Ze werd gewoon te enthousiast – wapperend met haar kleine handjes vlak voor dat paard. Voor je het weet, was er iets gebeurd.’

‘O, meneertje Serieus, je moet echt eens leren je te ontspannen. Tss, Anna liep echt geen gevaar. Het lijkt alsof je je deze week bent gaan hechten aan haar. Bespeur ik hier een soort overbezorgde-vadersyndroom?’

‘Ik ben toch niet overbezorgd als ik oppas dat haar niets overkomt? Misschien was ik wat aan de voorzichtige kant. Maar wat had ik dan moeten doen? Haar hand eraf laten bijten?’

Nicole barstte in lachen uit. Haar schouders schokten. ‘Welkom bij het ouderschap, schat.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Een eindeloze weg vol zorgen en twijfels.’

Hij zweeg en dacht over haar woorden na. Was dat het probleem waar hij vandaag last van had? De spanning die hij had gevoeld toen zijn dochtertje zo dicht bij de paarden was, had hem bijna gek gemaakt. Daarom had hij haar en Nicole terug naar huis gebracht, zodat ze konden gaan zwemmen terwijl hij nog wat e-mails afhandelde.

Ze had er bij hem op aangedrongen om meer tijd met Anna door te brengen. Hij wist dat het onredelijk van hem was om afstand te blijven houden. Dus had hij de hele week zijn best gedaan door met hen te gaan zwemmen en te praten om maar een soort band te smeden. Maar hij begon zich nu af te vragen of hij wel voor het vaderschap was geschapen.

‘Rigo, mag ik je iets vragen?’ vroeg ze, hem aankijkend. ‘Er is iets waar ik steeds aan denk sinds ik je familie heb ontmoet en nu ik je hier met Anna bezig zie.’

Hij knikte en nam een slok wijn, wachtend op de vraag die hij al eerder had verwacht.

‘Waarom heb je al zo jong besloten geen kinderen te willen?’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Je komt uit zo’n hechte familie… Daarom snap ik het niet.’

‘Nicole…’ zei hij. Eigenlijk wilde hij het verleden laten rusten.

De blik in haar ogen maakte hem duidelijk dat hij er niet onderuit kwam. ‘Ik wil gewoon de man met wie ik getrouwd ben, leren kennen en begrijpen. Is dat zo erg?’

‘Ik heb me laten steriliseren omdat ik tot de conclusie ben gekomen dat het vaderschap niets voor mij is. Is dat zo moeilijk te geloven?’

‘En nu?’

Hij was even stil. Ja, nu… Nu ervoer hij dat hij elke dag meer ging geven om zijn vrouw en dochtertje. Hij was deze hele week bij Nicole en Anna geweest en had allerlei dingen met hen ondernomen. Iedere nacht was hij opgegaan in de hartstochtelijke omhelzing van zijn vrouw, en hij had met haar gevreeën tot ze allebei uitgeput waren. Nog nooit had hij zo goed geslapen als sinds hun komst naar de villa. Deze plek gaf hem nieuwe energie. Dat was vast de enige reden waarom hij zich hier zo goed voelde.

Ze keek hem afwachtend aan. Hij nipte van zijn wijn en keek haar over de rand van zijn glas aan. ‘Ik weet niet precies wat je wilt dat ik zeg.’

‘Denk je nog steeds zo over het vaderschap nu je Anna hebt?’

‘Eerlijk is eerlijk: ik had geen keus,’ zei hij te snel. Na haar gekwetste blik voegde hij er vlug aan toe: ‘Zo bedoelde ik het niet.’

‘Het geeft niet. Ik weet ook niet waarom ik het vroeg.’ Ze leunde weer achterover en keek om zich heen, naar de nog heldere avondlucht.

‘Ik heb al eens eerder gezegd dat ik niet graag in het verleden leef.’

‘Er is een verschil tussen in het verleden leven en doen alsof dat verleden nooit heeft bestaan.’ Ze keek hem aan. ‘Die avond van het diner voor onze naaste familie had je het erover dat je al een keer eerder verloofd bent geweest…’

‘Als je het per se wilt weten…’ Hij zette zijn glas neer en schraapte zijn keel. Tot zijn ergernis constateerde hij dat zijn duim nerveus tegen de zijkant van zijn stoel begon te tikken. Vlug hield hij daarmee op voordat het opviel.

‘Ze heette Lydia. We hebben elkaar ontmoet toen ik in het laatste jaar van mijn studie in Amerika zat. Ze was een jaar ouder dan ik en werkte in een coffeeshop op de campus. Op een vrijdagavond kwamen we elkaar tegen in een bar, en voordat ik het wist, woonden we samen.’

‘Te snel?’ vroeg Nicole.

‘Te snel, inderdaad. Maar toen had ik daar geen benul van. Ik was te verliefd om de rode vlaggetjes te zien die overal opveerden.’ Hij stond op en liep naar de balustrade van het terras, waar hij tegenaan ging leunen. ‘We waren nauwelijks een halfjaar samen toen ze zei dat ze in verwachting was.’

Rigo haalde diep adem, omdat hij het vreselijk vond dat het nog steeds zo’n effect op hem had. Destijds was hij nog zo jong en naïef dat hij er een hekel aan had om terug te denken aan die periode.

‘Ik was een romantische dwaas, dus vroeg ik haar direct ten huwelijk. Gelijk daarna nam ik haar mee naar mijn familie zodat ze elkaar konden leren kennen. Natuurlijk vertelde ik toen nog niet dat er een baby op komst was. Dat zou ons geheim zijn tot na de bruiloft.’

Hij lachte. Het klonk rauw, diep vanuit zijn borstkas. ‘Ze had mij om haar vinger gewonden. Als mijn moeder niet onmiddellijk een hekel aan haar had gehad, wie weet hoe het dan gelopen zou zijn? Mijn moeder heeft informatie over haar laten inwinnen, gewoon om op zeker te spelen voor de bruiloft. Lydia vloog terug naar Amerika om voorbereidingen voor het huwelijk te treffen terwijl ik bij mijn ouders bleef. Natuurlijk had ze mijn creditcard bij zich.’

Nicole keek naar hem op. Haar gezicht stond gespannen terwijl ze verder luisterde.

‘Ik weet nog dat ik net onze trouwdatum had vastgelegd. Ik zat nog voor de kapel, toen ze me huilend opbelde: ze had de baby verloren.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik zat op het trapje van de kapel en huilde samen met haar. Onze harten waren gebroken door het leventje dat we kwijt waren. Ik nam de eerste de beste vlucht om haar te steunen. Ik gaf om haar, zorgde voor haar, troostte haar. We zouden het opnieuw proberen – ik zou haar zo veel baby’s geven als ze maar wilde.’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Een paar weken later kwam mijn moeder onverwacht bij ons op bezoek. Lydia was naar een kuuroord. Ik zal de blik op mijn moeders gezicht nooit vergeten toen ze vertelde dat ze informatie over Lydia had ingewonnen. Natuurlijk was ik razend. Het scheelde niet veel of ik gooide haar de deur uit. Maar ze liet me een kopie zien van een medisch rapport van een maand geleden. Daarop stond Lydia’s naam, samen met een opname door een beveiligingscamera…in een abortuskliniek.’

Vol afschuw sloeg Nicole haar hand voor haar mond. ‘Rigo…’

‘Zodra ze thuiskwam, legde ik het haar voor. Natuurlijk ontkende ze alles – tot ik met het bewijs kwam.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze zei dat ze bang was om een kind te krijgen omdat ze dacht dat ik dan minder van haar zou gaan houden. Maar mijn moeder had me ook de gepeperde rekeningen laten zien van de vele dure spullen die ze met mijn creditcard had gekocht. De schellen waren van mijn ogen gevallen, ik was niet langer blind voor hoe ze eigenlijk was.’

Ze bleef stil zitten. De onthulling dat Rigo ooit verliefd was geweest, moest ze verwerken. Hij had gezegd dat hij niet in liefde en romantiek geloofde, maar dat was in die periode van zijn leven klaarblijkelijk anders geweest. En die vrouw had er misbruik van gemaakt.

Spontaan ging hij door. Zijn gezicht was een strak masker van verdriet. ‘Toen ik haar spullen uit mijn appartement haalde, zag ik een veiligheidsspeld in de la liggen naast mijn condooms. Ze had vaak gezegd dat ik geen condoom nodig had omdat zij de pil gebruikte, maar ik koos het zekere voor het onzekere, toen al.’

‘Is ze met opzet in verwachting geraakt?’ vroeg ze ademloos.

‘Dat heeft ze toegegeven, uiteindelijk, ze besefte dat het uit was tussen ons. Het viel niet mee te zien hoe ze echt was, zo anders dan ik had gedacht. Ze had de ene leugen na de andere opgedist om mij binnen te hengelen.’

‘En daarom heb je je laten steriliseren?’ Ze kon het bijna niet bevatten.

‘Ik kwam er snel genoeg overheen dat het uit was tussen haar en mij, mede dankzij mijn woede. Na mijn studie ging ik terug naar Italië, waar ik voor mijn vader ging werken. Ik was zo eenzaam en verloren dat ik er eigenlijk alleen maar op los wilde leven – van het ene feest naar het andere, van de ene vrouw naar de andere, gewoon om stoom af te blazen. Maar bij elke vrouw vroeg ik me af of ze niet hetzelfde zou zijn als Lydia.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Meer dan een jaar lang kon ik het niet opbrengen met een vrouw naar bed te gaan. Dat was een hele kwelling, natuurlijk. Toevallig hoorde ik een gesprek tussen mijn oom en mijn vader. Mijn oom vertelde dat zijn minnaressen eigenlijk allemaal probeerden zwanger van hem te raken – ze wisten niet, dat hij zich had laten steriliseren.’

‘En dus heb jij dat ook laten doen?’ vroeg ze zacht.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Zo eenvoudig was het nou ook weer niet. Ik heb er lang over nagedacht. Het was immers niet zomaar iets. Toen Lydia me net had verteld dat ze in verwachting was, was ik doodsbang, maar het duurde niet lang of die angst maakte plaats voor enthousiasme. Ik had altijd net zo als mijn vader willen zijn, snap je?’

‘Maar toch besloot je het te doen?’

‘Ja. Ik besloot mezelf nooit meer zo door iemand te laten verraden, dus dan maar geen kinderen. Ik liet me steriliseren, en ik had alleen relaties met vrouwen van wie ik wist dat ze een eigen carrière nastreefden en onafhankelijk wilden zijn. Geen vrouwen die op zoek waren naar een rijke man, dus.’

‘Totdat je mij ontmoette.’ Nicole keek naar hem op. Zijn onthulling gaf haar een rotgevoel. ‘Nu snap ik helemaal waarom je die ochtend zo tegen me deed. Ik deed je natuurlijk aan haar denken…’ zei ze triest.

‘Inderdaad. Maar nu weet ik beter. Intussen weet ik hoe het zit met jouw verleden.’

‘Maar toch ben je niet van plan ooit nog je hart aan iemand te geven?’

‘Nicole… Ik heb dit verteld zodat je me beter kunt begrijpen…’

‘O, ik begrijp je nu. Het is heel helder.’ Ze stond op en liep naar de balustrade, waar ze zich omdraaide om hem aan te kijken. ‘Wat jou is overkomen, was verdrietig en het heeft je getekend. Ik kan me haast niet indenken hoe moeilijk het moet zijn om ooit nog een vrouw te vertrouwen.’ Hoofdschuddend zei ze: ‘Maar weet je… We zijn meer dan een week getrouwd, en nu pas kom ik hier achter.’

‘Ik had het je eerder moeten vertellen… Maar we hadden afgesproken dat we afstandelijk zouden blijven.’

‘Ik dacht dat je zo afstandelijk was vanwege óns verleden. Dat je nog steeds moest leren om mij te vertrouwen. Ik had zo gehoopt dat we… dat we na verloop van tijd dichter tot elkaar zouden komen.’

‘Je moet weten dat ik je vertrouw, Nicole,’ zei hij terwijl hij ook opstond en haar handen pakte.

Ze schudde hem van zich af en draaide zich om. ‘Misschien vertrouw je erop dat ik niet achter je geld aan zit. Maar met je hart zul je me nooit vertrouwen, hè?’ Ze wendde zich weer tot hem en zag de verwarring op zijn gezicht.

‘Mijn hart? Wat heeft dat met vertrouwen te maken?’ riep hij uit.

‘Alles!’ zei ze. Haar stem trilde. ‘Hoe is het mogelijk dat je niet ziet dat ik tot over mijn oren verliefd op je ben?’ Haar tranen weg knipperend zei ze: ‘Ik ben al verliefd op je sinds die keer dat ik mijn hart heb uitgestort over mijn verleden. Voor het eerst vertelde ik de waarheid, en jij luisterde naar me. Je bent de enige persoon op deze wereld die me ziet zoals ik ben. Wat wij samen hebben, is echt. Zie je dat dan niet?’

‘Ik weet dat het echt is. Het is absoluut geweldig wat wij samen hebben, Nicole.’

‘Maar je houdt niet van me…’ Ze liet de woorden zwaar tussen hen in vallen. Het veroorzaakte een kloof die, naar ze nu wist, nooit kon worden overbrugd, hoe hard ze haar best ook deed.

Hij haalde een hand door zijn haar. Zijn blauwe ogen waren donker geworden van frustratie. ‘Het is niet dat ik het niet wil. Het is dat ik het niet kan. Je vraagt iets van mij dat niet bestaat.’

‘Natuurlijk bestaat het wel. Je bent geen robot omdat je hart een keer is gebroken. Je bent bang jezelf volledig aan iemand te geven, en heus, dat snap ik heel goed.’

‘Nicole… Laten we even een adempauze nemen…’ Hij ging een paar passen opzij. Zijn houding was gespannen en onverzettelijk.

‘Het werd tijd dat we dit gesprek voerden,’ zei ze. ‘Dat kon ook niet uitblijven. En ik ben blij dat we het er nu over hebben, want ik ben niet van plan maar een halve relatie met je aan te gaan. Ik weet nu dat ik meer verdien dan dat.’

‘Je vindt dus dat ik je niet “verdien”? Gaat het daar om? Je wilt me dwingen dingen te zeggen waarvan je niet eens snapt wat je van me vraagt.’

‘Je hoeft helemaal niets te zeggen. Ik zal je niet dwingen, en ik zal ook niet overstuur weglopen.’ Ze schraapte haar keel. ‘Ik geef je de mogelijkheid terug te gaan naar onze vorige regeling.’

‘Maar, Nicole…’

‘Dat is het enige wat ik bereid ben je te bieden, Rigo. Als we zo doorgaan, moet uiteindelijk iemand de prijs betalen. En we weten allebei dat ik dat zal zijn.’

Rigo zei geen woord, keek haar alleen maar aan met de kilste blik die ze ooit bij hem had gezien. Het was bijna alsof ze letterlijk de luiken in zijn ogen zag dichtvallen om haar woorden te blokkeren.

‘Ik zal je vrouw blijven, maar alleen in naam.’ Haar stem klonk stijfjes en schril door de inspanning niet ten onder te gaan in de stroom van emoties.

‘Als dat je gelukkig maakt, dan moet je je spullen maar naar een van de logeerkamers brengen.’ Zittend schonk hij zichzelf nog een glas wijn in.

Nicole bleef langer staan dan goed voor haar was. Ze staarde hem aan, de man van wie ze hield. In stilte bad ze dat hij tot bezinning zou komen.

Terugkerend naar binnen liep ze zwijgend de trap op hem nog altijd in stilte biddend haar te volgen. Net als die ene dag waarop ze hem had verteld dat ze in verwachting was. Ook toen had ze hem stilletjes gesmeekt om haar te volgen, intussen al een leven geleden. Alleen nu voelde ze zich zoveel ellendiger. Toen had ze immers nog niet van hem gehouden. Ze had zelfs nog niet geweten wat liefde was. Nu had ze het gevoel dat haar hart brak met elke stap die ze verder bij hem vandaan zette, ook al wist ze dat het zo het beste was.

Ze kon hem niet alles geven in de wetenschap dat hij nooit hetzelfde voor haar zou kunnen voelen als zij voor hem; dat hij altijd een deel van zichzelf zou achterhouden.

Tegen de tijd dat ze in hun slaapkamer stond, begonnen de tranen toch te vloeien. Huilend pakte ze haar spullen, elke traan opnieuw wegvegend, terwijl ze uit alle macht probeerde niet in te storten.

Buiten hoorde ze een motor luid brullend tot leven komen. Door het raam zag ze Rigo’s auto de oprit af scheuren tot zijn koplampen in de nacht verdwenen.

Verdwaasd ging ze op het bed zitten. Ze moest nu wel toegeven wat ze eerst niet onder ogen had willen zien. Er was geen hoop meer voor hen beiden.

Haar borst ging op en neer door het luide snikken, en voorovergebogen sloeg ze haar armen om zich heen.

Het was voorbij.

 

Rigo stond in het provisorische kantoor in de villa, wachtend op het telefoontje dat zijn vliegtuig gereedstond voor vertrek. Er waren nog vijf dagen over van zijn huwelijksreis, maar hij kon geen moment langer blijven. Niet nu Nicole niet meer met hem wilde praten.

Met haar woede had hij geen moeite; haar stilzwijgen was echter meer dan hij kon verdragen.

Hij had kunnen weten dat het zo zou eindigen. Het was allemaal te goed gegaan. Gelukkig waren ze er tot nu toe in elk geval nog in geslaagd zich fatsoenlijk tegen elkaar te gedragen. Maar ja, nu waren ze net een week getrouwd, en het kon niet akeliger, precies zoals ze had voorspeld. Echtscheiding was nu niet langer een optie. Het was onvermijdelijk.

Hij dacht aan het huwelijk van zijn ouders: vijfendertig jaar waren ze onafscheidelijk. Hoe hadden ze dat voor elkaar gekregen?

De hele ochtend had hij Nicole nergens kunnen vinden. Waarschijnlijk had ze zich laten ophalen door de chauffeur van zijn ouders, en was ze vergeten dat tegen hem te zeggen. Ze was al vaker naar het landgoed van zijn ouders gegaan zodat ze hun kleindochter konden zien.

Het leek erop dat zijn ouders al meer tijd met Anna hadden doorgebracht dan hij tot nu toe. Hij had geen idee waarom hij niet gewoon net als zijn vader kon zijn. Maar het deed er nu niet meer toe. Na Nicoles vertrek zou hij Anna toch maar af en toe kunnen zien.

De gedachte dat ze niet meer bij hem zouden wonen, gaf hem een somber, leeg gevoel, maar hij wist dat het voor hun bestwil was. Hij kon Nicole niet geven wat ze wilde. Nooit.

 

Al snel had Nicole er spijt van dat ze was gaan picknicken met Anna zonder wandelwagen. Na slechts tien minuten de heuvel op lopen, was haar meisje in haar armen loodzwaar geworden.

De beladen sfeer in de villa had ze niet langer aangekund. Rigo zou vandaag vertrekken, en daar wilde ze geen getuige van zijn.

De afgelopen vierentwintig uur had ze al genoeg gehuild voor de rest van haar leven. Het werd tijd dat ze gewend raakte aan het idee hier in haar eentje te verblijven.

Ze vond het hier geweldig. Het uitzicht, de heerlijke geuren… Het was de perfecte plaats voor Anna om op te groeien. De mensen hier waren gewend aan de familie Marchesi en vielen hen niet lastig. Hier zouden ze ongestoord kunnen leven.

Op de top van de heuvel bleef ze staan bij een grote, schaduwrijke boom. Het was nog vroeg in de ochtend, maar het was al een zwoele vijfentwintig graden.

Ze legde Anna op een dekentje en schopte haar schoenen uit. Bij wijze van tussendoortje had ze fruit en broodjes meegenomen. Ze lachte toen Anna een stuk meloen uit haar hand griste om er gulzig op te sabbelen.

Hier zou ze het fijn hebben, dacht ze in zichzelf kauwend op haar eigen fruit. Ze had haar dochter en haar privacy. Meer had ze niet nodig.

Toen ze het eten op hadden, was het bijna elf uur en al een stuk warmer. Ze stond op, haar benen strekkend tegen de kramp omdat ze zo lang op de grond had gezeten. Intussen keek ze om zich heen, naar de heuvel waar het kerkje zich bevond. Om de een of andere reden voelde ze zich opeens niet meer op haar gemak, ondanks dat de stilte normaal juist heel kalmerend was.

Er stond daar een man naast een zwarte auto. Zijn gezicht was deels in schaduwen gehuld door een brede strohoed. Hij zag eruit als een van de dorpsbewoners, dacht ze. Toch knaagde er iets in haar achterhoofd omdat ze zich opeens zo onrustig voelde.

Onverwachts pakte de man een donkere tas uit de auto. Er kwam een camera met een grote telescooplens uit, en de man begon de heuvel af te dalen in haar richting.

Paparazzi. Ze had geen seconde te verliezen. Hun picknick en het dekentje liet ze achter. Ze bedekte Anna’s gezicht en zo snel als ze kon, liep ze van de man vandaan. Ze keek over haar schouder. Tot haar schrik zag ze dat de man de telescooplens uitschoof. Hij begon te rennen. Haar hart bonsde luid in haar borst. Met moeite hield ze een protesterende Anna dicht tegen zich aan, haar gezicht nog altijd bedekt.

In een noodtempo rende ze de heuvel af. Helaas had ze haar sandalen ook achtergelaten op hun picknickplaats. Haar blote voeten gingen stuk door het ruige terrein. Iedere stap deed ondraaglijk pijn. Verbeten probeerde ze haar achtervolger voor te blijven.

Ze wankelde toen ze achter zich geschuifel hoorde. Zich omdraaiend om te zien of hij haar inhaalde, verloor ze haar evenwicht en haalde ze haar hiel open aan een scherpe steen. Anna begon te huilen, een hoog en doordringend geluid dat pijn deed aan Nicoles hart. De man naderde snel.

Het kon de fotograaf niets schelen of haar dochtertje bang was, dacht ze nijdig. Het enige waar het hem om ging, was de foto van haar kind die hem de hoofdprijs kon opleveren. Die kon hij op zijn buik schrijven.

Sissend van de pijn dwong ze zichzelf haar gewicht weer op haar gewonde voet te plaatsen. De tranen prikten in haar ogen. Ze waren haast bij de poort. Bijna waren ze veilig. Luid riep ze om de bewakers die daar op wacht stonden. Haar stem trilde door de adrenaline. Anna huilde nu voluit. Haar kleine lijfje schokte terwijl ze zich aan haar moeders blouse vastklampte.

Gelukkig reageerden de bewakers meteen en renden haar tegemoet. Ze werden al gauw ingehaald door haar echtgenoot. Zijn gezicht was een masker van pure razernij.