Hoofdstuk 1

 

 

 

Nu wist Nicole het zeker: ze werd gevolgd. Ze hield de stang van de wandelwagen steviger vast en versnelde haar pas.

Dezelfde zwarte jeep was haar tijdens deze ochtendwandeling door het dorp al drie keer gepasseerd. Er zaten twee mannen in, en ondanks hun donkere zonnebrillen was het duidelijk dat hun aandacht helemaal op haar was gericht. Toen het voertuig met een slakkengang vlak achter haar ging rijden, voelde ze het bekende prikken van ijskoude angst in haar keel. Het was officieel tijd om in paniek te raken.

De straat naar haar boerderijtje was nog glad door de druilerige aprilregen. Haar ballerina’s schuurden over het plaveisel terwijl ze hijgend en zwoegend voortjoeg. Uit het bundeltje van roze dekentjes klonk een blij kreetje toen de slingerende wandelwagen op en neer stuiterde. Ze forceerde een glimlachje naar haar dochtertje alsof ze kalm was, maar vanbinnen was ze strak gespannen. Ze waren bijna thuis. Dan zou ze de deur op slot doen en zou alles goed komen.

Na de laatste bocht voor La Petite moest ze afremmen. Voor de poort stond het vol auto’s, gevolgd door een lange rij die de hele straat vulde. Een stuk of wat fotografen hingen rond met hun camera’s in de aanslag. Haar bloeddruk vloog direct omhoog, en haar oren begonnen te suizen.

Ze hadden haar gevonden.

Snel dacht ze na. Ze trok haar dunne jasje uit en drapeerde het over de kap van de wandelwagen. Al gauw dromde de menigte om haar heen met flitsende camera’s. Met gebogen hoofd probeerde ze door te lopen. Haar longen stonden op knappen. De massa drong nog dichter om haar heen. Blijkbaar maakte de aanwezigheid van een kind niets uit voor de paparazzi.

Een man ging vierkant voor haar staan. ‘Kom op, even een fotootje van de kleine, Miss Duvalle.’ Zijn glimlach leek op die van een haai met scherpe, gevaarlijke tanden. ‘U hebt haar tot nu toe anders goed verborgen weten te houden, hè?’

Ze beet hard op haar onderlip. Zwijgen was goud. Niets geven en bidden dat ze gewoon weggingen. Het plotselinge, onaangenaam scherpe geluid van een claxon was precies wat ze nodig had. De zwarte jeep was ten tonele verschenen en begon zich een weg door de menigte te banen. De fotografen moesten wel opzij. Ze gebruikte de afleiding om zich zo snel als ze kon door de massa heen te duwen.

Het duurde een eeuwigheid voordat ze door de poort was. Hier op haar eigen erf konden ze niet komen zonder de wet te overtreden, maar ze was niet zo naïef om te denken dat ze nu veilig buiten hun bereik was.

Privacy zou ze hier nooit meer hebben. Bij die gedachte onderdrukte ze een snik.

Ze weerstond de neiging om over haar schouder te kijken en concentreerde zich op het vinden van haar sleutels in haar handtas. Haar handen trilden. Eenmaal binnen schoof ze de ketting op de deur, en tilde ze Anna op in haar armen. De warme babygeur kalmeerde haar. Ze kwam even tot rust na de waas van blinde paniek. De zon scheen door de ruiten en fleurde de kamer op. Anna keek haar stralend aan met haar blauwe ogen, heerlijk onwetend van hun heikele situatie.

Voorzichtig zette Nicole haar dochtertje op een speelkleed omringd door speelgoed. Ze moest erachter zien te komen wat al die persmuskieten hier deden. Nu meteen. Het viel niet mee de oude computer op te starten die bij de inboedel van het boerderijtje hoorde. Ze had haar smartphone weggegooid. Bij de verhuizing van Londen naar het Franse platteland was dat een van haar eerste voornemens geweest om te stoppen met checken van het showbizznieuws. Wel zorgde ze ervoor dat ze altijd een opgeladen mobiele telefoon had voor noodgevallen. Eentje waarmee ze alleen kon bellen of gebeld worden – meer had ze niet nodig.

Het scheen uren te duren voordat ze eindelijk een paar zoekwoorden kon intypen op het stoffige beeldscherm. Meteen wenste ze dat ze al die moeite niet had gedaan.

 

GEHEIME LIEFDESBABY MILJARDAIR MARCHESI ONTHULD!

 

Bij het zien van de tekst sloeg de schrik haar ijskoud om het hart. Vluchtig las ze een paar regels van het anonieme interview, waarna ze het beeldscherm vol afschuw uitzette. Zou haar leven dan nooit meer zijn dan roddel en achterklap om de massa te vermaken? Met haar hoofd steunend op haar handen kauwde ze op haar lip, maar huilen zou ze niet.

Hoe kon dit nu gebeuren? Het dorpje L’Annique was intussen ruim een jaar haar toevluchtsoord. Haar vriendelijke buren en het rustige, bijna eentonige bestaan had ze in haar hart gesloten. Anders dan in Londen, waar haar naam gelijkstond aan schandalen, had ze hier haar dochtertje ongestoord kunnen opvoeden. Nu had de storm van haar vorige leven haar ingehaald om dit vredige dorpje te overvallen.

Iedere cent van de verkoop van haar Londense herenhuis had ze in dit nieuwe begin gestoken. Als ze nu weer opnieuw moest beginnen, zou ze bankroet raken. Trouwens, als ze ervandoor ging, zouden ze haar gewoon volgen. Dat stond wel vast. Ze bezat domweg de macht niet om haar kind tegen de media te beschermen.

In feite kende ze maar één persoon die dat wel kon. Maar de man die ze in gedachten had, hield zich niet bezig met de oppervlakkige roddelpers. Rigo Marchesi zou er niet aan denken haar te helpen. Ze was verbaasd dat de media het hadden aangedurfd zijn machtige familienaam hardop te noemen. Gelukkig voor Rigo had hij een heel team pr-medewerkers voor zulke akkefietjes. Zij mocht weer in haar eentje de scherven opvegen.

Ze schoof de gordijnen iets open om naar buiten te kunnen gluren. Tot haar verbijstering bleken er twee politiewagens vol agenten te zijn gearriveerd. Ze waren druk bezig om alle persmuskieten weg te sturen.

Er was een tweede zwarte jeep aangekomen. Deze had geblindeerde ramen. Een handjevol mannen in donkere pakken stapte uit en verspreidde zich over het erf en langs weerszijden van de weg.

Ze merkte dat ze nauwelijks ademhaalde. Haar oren gonsden toen ze de laatste man zag uitstappen. Hij was lang, droeg een stijlvol pak en een donkere zonnebril. Ze zette haar tanden in haar lip op het moment dat hij zich omdraaide, waarbij hij de zonnebril afzette. Doodstille seconden verstreken voordat ze haar adem met een lange zucht liet ontsnappen.

Hij was het niet.

Een ogenblik had ze echt gedacht… Ach, het deed er niet toe. De lange man in pak liep zojuist naar haar voordeur toe.

Voordat ze opendeed, streek ze haar haren achter haar oren en kuchte. Ze hield de deurketting op zijn plaats, zodat ze de ontzagwekkende onbekende door een kier van tien centimeter kon bekijken. Hij kwam haar wel bekend voor.

‘Miss Duvalle?’ Hij had de blik van een havik en sprak Engels, zij het met een sterk Italiaans accent. ‘Ik ben Alberto Santi. Ik werk voor Signor Marchesi.’

Het kille gevoel van vernedering kwam naar boven. Dit was de man die alle klusjes uitvoerde waartoe Rigo zich niet verlaagde. Hij keek nu net zo afkeurend als die nacht toen hij haar door een volle zaal had weggeleid, weg van het hoongelach van zijn werkgever.

‘Ik kom u helpen.’ Zijn stem klonk bedaard.

‘Wat een lef om hier zomaar te verschijnen.’ Ze schudde haar hoofd en wilde de deur weer sluiten, maar die blokkeerde door de tussenkomst van een gepoetste leren schoen.

‘Mij is opgedragen ervoor zorg te dragen dat u vanaf heden bescherming geniet van de Marchesi Group.’

‘Rigo Marchesi heeft niets over mij te zeggen.’ Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze wist precies van wie die zogenaamde instructies kwamen, kende de meedogenloze macht die voor haar neus stond.

‘Misschien heb ik me verkeerd uitgedrukt.’ Er verscheen een geforceerd lachje rond de smalle lippen van de man. ‘Ik ben hierheen gestuurd om u bij te staan. Mag ik binnenkomen zodat we elkaar onder vier ogen kunnen spreken?’

Daar dacht ze even over na. Het leek erop dat ze weinig keus had. Misschien kon hij voor een soort bescherming tegen de media zorgen. Ze maakte de deurketting los en gebaarde dat hij binnen mocht komen.

Eenmaal in huis nam hij de omgeving snel in zich op, waarna hij haar ietwat minachtend aankeek. ‘Miss Duvalle, mijn team heeft het terrein al onder controle, zoals u kunt zien.’ Hij wees naar de mannen die de toegang bewaakten. ‘We geven er de voorkeur aan dat u geen contact meer hebt met de media totdat we de kans gekregen hebben de zaak binnenskamers op te lossen.’

‘Dat zal lastig worden, aangezien ze hier bij mij op de stoep kamperen.’

‘Daarom ben ik hier. Er is een bijeenkomst belegd in Parijs om deze… kwestie te bespreken. Indien u verkiest mee te werken, zullen we u graag van dienst zijn.’

Zoals hij het formuleerde – ‘deze kwestie’– klonk het alsof ze iedereen tot last was. Een hinderlijke spaak in het wiel van Marchesi’s goed geoliede mode-imperium. Die mensen hadden er totaal geen oog voor dat haar hele leven nog een keer binnen twee jaar op de kop werd gezet.

‘Ik heb deze “kwestie” niet in de hand, Mr. Santi. Daarom betwijfel ik of ik iets kan doen om het op te lossen. Waar het mij om gaat, is dat mijn dochter buiten schot blijft.’

‘De persmuskieten zullen het niet opgeven,’ zei hij somber. ‘U zult deze aandacht toch wel verwacht hebben?’

‘Waarom zou ik zoiets verwachten?’

De man haalde zijn schouders op. Hij keek weg, maar het was duidelijk wat hij bedoelde. Ze werd overspoeld door schaamte, net als de vorige keer toen deze man een boodschap van zijn werkgever had overgebracht. Vol walging schudde ze haar hoofd. Natuurlijk ging Rigo ervan uit dat ze bereid was haar kind te slijten aan de roddelpers. Per slot van rekening was ze de dochter van Goldie Duvalle, en dat zei genoeg.

De pijn en woede van zich af schuddend, dwong ze zichzelf iets te zeggen. ‘Voor alle duidelijkheid – als ik weiger mee te gaan, blijft de politie dan hier om mijn privacy te beschermen?’

‘Ik vrees van niet.’

Zo zat het dus. Kippenvel trok over haar armen. Ze werd voor het blok gezet. In de auto stappen voor een pact met de duivel of hier blijven, gevangen in haar eigen huis met rondcirkelende gieren boven haar hoofd.

Een andere optie was dat ze weer ging verhuizen, maar ook dan zouden ze haar weten te vinden. Zij en Anna zouden geen normaal leven meer kunnen leiden. Tot nu toe hadden ze nog geen duidelijke foto van haar dochtertje, maar dat zou een kwestie van tijd zijn. En met het schandaal rond haar afkomst zou ze de prooi van paparazzi blijven.

Uit eigen ervaring wist ze hoe dat was. Dus was ze niet van plan haar kind eraan bloot te stellen. Maar zou het haar lukken Anna’s privacy te garanderen terwijl dit schandaal boven hun hoofd hing? Ze had de financiële macht niet om de media te sturen. Hoe kon ze haar dochters onschuldige gezichtje van de voorpagina’s houden?

Ze had het Spaans benauwd. Anna was veel te jong om zich bewust te zijn van het drama dat zich rond haar ontspon. Nicole wist echter beter dan wie ook dat dat bewustzijn met de jaren kwam. Herinneringen aan haar eigen jeugd dreigden de kop op te steken. Bijna voelde ze weer de verstikkende druk om voor het publiek op te treden.

Ze schudde haar hoofd en beende nogmaals naar het raam. De gedachte aan al die mensen buiten, elkaar verdringend om foto’s van haar dochtertje te maken en die aan de hoogste bieder te verkopen… Dat raakte iets diep in haar, een oergevoel. Dat was precies de reden waarom ze haar vroegere bestaan had opgegeven.

Ze zat niet te wachten op Rigo’s hulp, maar ze was ook niet te koppig om te zien dat ze hem ontzettend nodig had. Hij wilde natuurlijk net als zij dat het zo snel mogelijk achter de rug was. Daar was ze zeker van. Uiteindelijk was hij glashelder geweest over zijn idee van het vaderschap…

Dus ja, ze zou naar Parijs gaan, haar trots opzijzetten en hem om hulp vragen. Het verhaal zou in de doofpot verdwijnen. Daarna konden ze weer over gaan tot de orde van de dag.

 

Het Europese hoofdkwartier van de Marchesi Group was een kolossale toren met veel chroom en glas in het hartje van Parijs. Vijf jaar geleden toen Rigo Marchesi aantrad als CEO had hij het relatief nieuwe gebouw gekocht. De aankoop ervan was voor het historische modehuis van zijn familie een van de eerste veranderingen geweest die hij had doorgevoerd.

De familie was woedend geweest toen hij het vlaggenschip van de onderneming had verhuisd van Milaan naar Parijs. Hij had echter een eigen visie voor de toekomst van zijn onderneming, en die visie vereiste veranderingen.

Doordat hij zijn vinger aan de pols van de moderne zakenwereld hield, was hij een groot leider. Daarbij beschikte hij over messcherpe onderhandelingsvaardigheden en een smetteloze reputatie. Zijn onconventionele keuzes hadden al torenhoge winsten opgeleverd. De familienaam was gered na de voortdurende neergang van de onderneming in het decennium voorafgaand aan zijn opkomst als CEO.

Grote leiders lieten zich nooit overrompelen. Hij keek op zijn computerscherm terwijl hij een theelepel biologische zoetstof in zijn dubbele espresso roerde. Grote leiders werden niet opgewacht door een schandaal dat klaarblijkelijk al urenlang op internet rondging. En vooral: grote leiders werden niet door allerlei media ter wereld verguisd enkele weken voor de afronding van de belangrijkste deal uit de geschiedenis van het bedrijf.

In één teug dronk hij de hete koffie op, waarna hij opstond en zich naar het raam begaf.

Nicole Duvalle was een foutje geweest. Een vlaag van verstandsverbijstering, die op de een of andere manier aan zijn zo kristalheldere beoordelingsvermogen was ontsnapt. Hij deed niet aan ondoordacht genot. De vrouwen met wie hij naar bed ging, hadden net als hij een carrière die het grootste deel van hun tijd opslokte. Hij was selectief en had geen tijd voor vrouwen die op zijn bankrekening afkwamen.

Alleen toen hij Nicole had leren kennen, had zijn logica hem in de steek gelaten. Hij was blindelings opgegaan in de wederzijdse aantrekkingskracht en over de gevolgen had hij voor één keer gedacht: barst maar.

Nou, die gevolgen waren inmiddels tevoorschijn gekomen, en Miss Duvalle had geen idee waar ze aan was begonnen.

Hij draaide zich om toen de glazen deur van zijn kantoor werd geopend. Zijn rechterhand Alberto kwam binnen. De man zag er wat verfomfaaid uit, in plaats van tot in de puntjes verzorgd zoals normaal.

‘Ik neem aan dat alles volgens plan ging?’ Hij trok vragend een wenkbrauw op.

‘Ze is weggelopen. Na nog geen vijf minuten,’ bracht Alberto schor uit. ‘We deden haar het aanbod, en ze heeft het ronduit geweigerd.’

Rigo zweeg een moment, leunend tegen het bureau. Hij zou liegen als hij zei dat hij deze uitkomst niet had verwacht. Als Nicole net zo op geld belust was als haar moeder, zou ze natuurlijk niet ingaan op het eerste bod dat werd gedaan. Hij had het geld alleen aangeboden in een poging de zaak snel te regelen, buiten de rechtbank om.

De onderhandelingen met het Franse juweliericoon Fournier duldden geen uitstel. Het familiebedrijf had er in eerste instantie niets voor gevoeld te fuseren met zo’n grote onderneming als de Marchesi Group, en het had hem maanden gekost ze zover te krijgen. Knarsetandend vocht hij tegen zijn frustratie. Hoe was het mogelijk dat een enkel artikel zo’n rotzooi veroorzaakte?

Zijn medewerkers hadden hem er al op gewezen dat aandeelhouders het schip verlieten en dat er gemopper was onder de leden van de raad van bestuur. Zijn overleden grootvader had een flinke smet nagelaten op de naam Marchesi; bijna had dat het faillissement betekend voor het vijfentachtig jaar oude merk. Nadat zijn eigen vader onvermoeibaar aan de slag was gegaan om de onderneming te redden, was hij niet van plan enig risico te nemen.

Als zijn aandeelhouders al nerveus waren, dan zou Fournier dat helemaal zijn. En terecht. Tachtig procent van hun afzetmarkt bestond uit vrouwen. Een gerucht dat de nieuwe CEO zijn verovering zwanger had gemaakt en vervolgens op straat had gezet, zou hem omzet kosten.

Ook al was het een doorzichtige leugen van een genadeloze goudzoekster.

‘Waar is ze nu?’ vroeg hij.

Alberto scheen niet op zijn gemak. ‘De baby moest slapen, dus hebben we haar naar een van de bedrijfsappartementen aan de Avenue Montaigne gebracht.’

‘Ze wijst het bod af, en je zet haar in zo’n luxueus verblijf?’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘Alberto, je bent een watje.’

‘Straks krijgt de pers er lucht van dat ze hier is. Dat risico konden we niet nemen,’ zei Alberto haastig.

‘Laat maar. Ik regel het zelf wel,’ zei hij nors. Hij pakte zijn colbert al. Het werd hoog tijd haar nog één keer krachtig uit te leggen wat de vorige keer kennelijk niet was overgekomen: hij liet zich niet voor gek zetten.

 

Nicole gooide de rest van haar half opgegeten maaltijd in de vuilnisbak. Ze had brandend maagzuur, maar negeerde het en schonk zichzelf een glaasje witte wijn in. Ze moest haar nerveuze energie zien kwijt te raken zodat ze een plan kon bedenken. Niet een plan dat inhield opgesloten te zijn in een chic appartement als een bange prinses.

Ze ging voor het raam staan en staarde naar de fonkelende lichtjes in het nachtelijk Parijs.

Haar vorige leven was gevuld geweest met dergelijke nachten: wijn drinken en uitkijken over de lichtjes van talloze prachtige steden. Geen enkele stad had echter als een thuis gevoeld – zelfs Londen niet. Een thuis was wat ze in L’Annique had willen maken. Een stabiel en veilig thuis waar Anna kon opgroeien, naar school kon gaan en voor het eerst gekust kon worden. Van die normale dingen die jonge meisjes deden. In plaats daarvan was ze gedwongen te vluchten. Maar nog erger was dat ze hulp moest accepteren van de enige man die ze nooit had willen benaderen.

Ze liet zich op de suède bank zakken en sloot haar ogen. Het had meer dan een uur geduurd voordat Anna wilde slapen, van streek als ze was in de ongewone omgeving. Ze moest haar zenuwen de baas worden. Kinderen voelden de onrust van hun moeder toch aan? Hun hele leven was in duigen gevallen, en het was allemaal haar eigen schuld.

Ze nam een flinke slok wijn en wierp ongerust een blik op de donkere straat beneden. Alberto had haar ervan verzekerd dat hun privacy hier gegarandeerd was, dat ze veilig zouden zijn voor de media totdat ze een overeenkomst zouden hebben. En dat was alles wat ze momenteel wilde – tot ze wist wat haar opties waren.

Het luxueuze appartement bevond zich op de derde verdieping van een exclusief gebouw in de buurt van de Champs-Élysées. Het was ingericht met glimmend modern, minimalistisch meubilair en had witte wanden – niet bepaald kindvriendelijk of gezellig.

Wat had haar in ’s hemelsnaam bezield hier te komen? Nijdig schopte ze haar schoenen uit. Ze had een spreekverbod verwacht, maar wat ze aanboden, was een som geld in ruil voor haar leugens. Dat was een veel te hoge prijs voor de hulp die ze nodig had.

In de weken hiervoor had ze nauwelijks aan Rigo gedacht. Dat was geen geringe prestatie gezien de kobaltblauwe ogen die ze dagelijks bij haar dochter zag. Het was meer dan een jaar geleden dat ze in precies zulke ogen had gekeken. Die van haar minnaar-voor-één-nacht.

Ergens had ze misschien half gehoopt dat hij hier vandaag zou zijn, al wist ze niet of ze dan ook zo kalm had kunnen blijven.

Er werd op haar deur geklopt. Langzaam kwam ze overeind. Alberto had gezegd dat niemand wist dat ze hier zat, behalve hij… en zijn werkgever.

‘Wie is daar?’ Ze bleef voor de dichte deur staan. Haar hart sloeg tegen haar ribben.

‘Dat weet je wel, Nicole.’

Ze voelde de diepe bariton van zijn stem helemaal tot in haar tenen resoneren. Het liefst wilde ze ervandoor gaan. Er zat echter niets anders op dan open te doen, dus deed ze dat, verrast door haar eigen bespottelijke zenuwen.

Daar stond hij. Ruim één meter negentig pure Italiaanse mannelijkheid. Zijn donkere, korte haar was perfect geknipt, passend bij zijn onberispelijke maatkostuum.

‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij. De subtiele hardheid van zijn toon logenstrafte de ogenschijnlijk beleefde vraag.

Ze deed een stap achteruit en trok de deur wagenwijd open. De kobaltblauwe blik gleed over haar heen terwijl hij het appartement in liep. Zijn ogen hadden nog steeds dat vermogen haar de adem te benemen. Ongetwijfeld constateerde hij hoeveel ze sinds hun laatste ontmoeting was veranderd. Zo was ze vijf kilo aangekomen, meer dan een jaar niet meer naar een kapper geweest om iets aan haar doodgewone bruine haar te laten doen en had ze overal op haar kleren vlekken van Anna’s avondeten.

Ietwat gegeneerd trok ze de zoom van haar witte shirt over haar heupen.

Hij leunde op zijn gemak tegen het aanrecht in de open keuken. Met zijn armen over elkaar sloeg hij haar gade. ‘Niets te zeggen, Nicole?’ vroeg hij.

‘Ik zou kunnen zeggen dat het leuk is om je weer te zien, maar we weten allebei dat dat niet waar is.’ Zijn blik ontwijkend staarde ze naar een punt links van zijn schouder. ‘Ik moet me zeker vereerd voelen dat je de moeite neemt om hoogstpersoonlijk met me te praten.’

Zijn wenkbrauwen gingen een centimeter omhoog. ‘Geloof me… Ik weet duizend dingen die ik liever zou doen.’

‘Dan zijn we tenminste eerlijk.’ Ze haalde haar schouders op. Zijn opmerking zou haar niet raken, zei ze tegen zichzelf. Daar was geen reden voor; ze waren nagenoeg vreemden voor elkaar. Weliswaar was hij de biologische vader van haar dochter, maar meer dan een nacht samen was daar niet aan voorafgegaan. Bij die gedachte begon ze te blozen.

Hij leek het niet te merken. ‘Ik zou het woord “eerlijk” niet in de mond willen nemen, Nicole,’ zei hij lijzig. ‘Als je naar meer geld hengelt, moet ik je zeggen dat je je tijd verspilt. Je mag blij zijn dat ik je nog iets wil bieden in plaats van dat ik je voor de rechter sleep wegens smaad.’

‘Ik wil helemaal geen geld van je.’ Ze sloeg haar armen defensief over elkaar. ‘Het enige wat ik wil, is dat je zorgt dat de pers me met rust laat en me mijn privacy teruggeeft.’

Daarop lachte hij. Het klonk ruw. ‘O, wil je het zo spelen? Je weet heel goed dat je je recht op privacy verspeelde op het moment dat je mijn naam door het slijk haalde.’

‘Daar had ik niets mee te maken.’ Ze keek hem recht in de ogen.

‘Dit is geen spelletje, Nicole.’ Hij klonk vervaarlijk. ‘Ik heb je vorige keer duidelijk gemaakt dat ik geen man ben om ruzie mee te zoeken.’

‘Het liefst zou ik je nooit meer zien. Je ego is zo groot. Het is verbazingwekkend dat jij nog ’s ochtends uit je bed weet te komen.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes nu ze toegaf aan haar woede.

Hij kwam een stap dichterbij. ‘Nee, maar. Dit is interessant. Tot nu toe heb ik Nicole, de naïeve verleidster meegemaakt, en daarna Nicole, de jonkvrouw in nood.’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘Maar deze hartstochtelijke, woedende versie vind ik het leukst.’

Ze was sprakeloos. Zoals hij haar aankeek, vol minachting… Hoe had ze die nacht ooit kunnen denken dat deze man ook maar iets voelde van wat zij had gevoeld? Hij was een volslagen vreemde. Zij was die ene nacht niet speciaal voor hem geweest. Dat was een onzinnige, romantische fantasie. Meer dan seks was het niet geweest. Wat was ze naïef geweest.

‘Rigo, je dreigt met een rechtszaak vanwege artikelen in de roddelbladen waar ik niets aan kan doen.’

‘Waarom heb je het dan niet ontkend?’ vroeg hij bars.

‘Meer dan mijn stilzwijgen krijg je niet. Ik wil niets met de pers te maken hebben.’

‘Je moet een openbare verklaring afleggen waarin staat dat het kind niet van mij is, Nicole.’

Alleen al zijn aanwezigheid was zo overheersend. Het zou gek zijn als ze zich niet geïntimideerd voelde. Dat zijn woorden haar na al die tijd nog kwetsten, was absurd. Ze wist immers allang wat hij van het vaderschap vond. Toch had ze stiekem gehoopt dat hij vlak na de geboorte erop terug zou komen. Haar keel raakte verstikt door emoties die opwelden.

In het ziekenhuis waar ze had gelegen, bang om haar kleine te vroeg geboren dochtertje vast te houden, had ze nog gehoopt dat zijn wereld net zo op zijn grondvesten zou schudden als de hare. Dat hij instinctief zou weten dat hij vader was geworden.

Nu won verontwaardiging het van verdriet, en ze rechtte haar rug. ‘Ik heb je verteld dat ik in verwachting was van jouw kind. Je koos ervoor om weg te blijven, en dat is prima. Maar ik ben niet van plan in het openbaar leugens te vertellen en tegen mijn principes als moeder in te gaan, alleen om jouw stomme familiereputatie te beschermen.’

Ongelovig schudde hij zijn hoofd. ‘Dacht je echt dat ik je had laten gaan als ik ook maar vermoedde de vader van je kind te zijn?’

Ze liep naar het aanrecht en begon iets uit haar handtas op te diepen. Toen ze het gezochte had gevonden, keek ze hem weer recht aan. ‘Je had het mis, Rigo.’ Ze reikte hem de foto aan. ‘Anna is je dochter. Dit is het bewijs.’