Hoofdstuk 3

 

 

 

Ze keek naar de man die aanbood haar enerzijds te redden en haar anderzijds te vernietigen. Wat voor een vrouw was ze als ze met zo’n huwelijk instemde? Precies zo’n vrouw als haar moeder…

Er was echter een verschil: haar moeder had haar echtgenoten nooit gekozen met het oog op de belangen van haar dochter. Het was haar alleen om geld en coverfoto’s te doen geweest. Nicole was gewoon een instrument geweest in haar liefdesverhouding met de media.

‘Als ik ja zeg, wil ik je woord dat Anna niet gebruikt wordt voor je imago. Dus geen fotosessies of iets dergelijks.’

‘Je hebt mijn woord.’

Ze knikte. Ze moest slikken om de groeiende brok in haar keel weg te krijgen. Haar handen trilden. Met het besef van de enorme gevolgen van haar instemming, dreigde het restant van haar kalmte af te brokkelen.

‘We kunnen de details later vaststellen. Ik neem aan dat je op mijn voorstel ingaat?’

Ze haalde diep adem. ‘Ja. Ik trouw met je.’

Zijn ogen glansde triomfantelijk. Hij knikte kort. ‘Bene. Ik roep mijn pr-team bijeen voor een vergadering, en dan gaat het balletje rollen.’ Hij hield de deur voor haar open, waarna hij voor haar uit liep naar het grote, drukke atrium.

Ze keek bedenkelijk. Wat dit alles? Ze had er net mee ingestemd met hem te trouwen. Dan moest er toch zeker van alles besproken worden?

Vol twijfels volgde ze hem. Deed ze hier goed aan? Dit was toch het beste voor haar dochter? Hoe zouden ze met elkaar omgaan? Het was niet belangrijk dat ze zichzelf zo ongeveer verkocht aan deze man. Meer dan een zakelijke overeenkomst was het niet. Waarschijnlijk was hij toch grotendeels afwezig, en zou ze gewoon vrij zijn om haar dochter op te voeden – in alle rust.

‘Rigo, wacht.’ Ze hield hem tegen. ‘Ik wil weten wat er nu gaat gebeuren. Het gaat allemaal zo snel.’

‘Ik regel alles. Zorg er gewoon voor dat je je rol goed speelt.’

Zijn woorden verkilden haar tot in haar tenen. Niet in staat iets te zeggen, knikte ze, zijn blik vermijdend.

Hij pakte zijn telefoon. ‘Jullie verhuizen meteen naar mijn appartement. Geef Alberto maar een lijstje met de spullen die uit jullie oude huis gehaald moeten worden.’

‘Moeten we al zo snel bij elkaar wonen?’ vroeg ze. Ze bukte om naar Anna te kijken, die nog steeds rustig in haar wandelwagen lag te slapen.

‘Vanaf dit moment vormen we een front. We zullen de media laten zien dat we niets te verbergen hebben.’ Hij wendde zich af en begon een telefoongesprek met zijn assistent.

Het kostte haar moeite zich niets aan te trekken van zijn totale gebrek aan interactie met zijn dochter. Ze moest haar verwachtingen bijstellen. Niets was normaal aan deze situatie. Het volstond dat hij met haar wilde trouwen om hun kind te beschermen; op meer durfde ze niet te hopen.

 

Hij bleef zo lang mogelijk op kantoor voordat hij naar zijn appartement terugkeerde. Het penthouse op de negende verdieping van het gebouw in het zestiende arrondissement was zijn eerste aankoop geweest toen hij begon als CEO, vijf jaar geleden. Het bezat een ruim open dakterras met een wijds uitzicht op het Bois du Boulogne. Een perfecte ruimte voor de spaarzame vrije tijd die hij zich veroorloofde: een volmaakte mix van een modern decor met vintage details uit de jaren dertig, helemaal naar zijn smaak. Bijna alles hier bestond uit harde hoeken en hoogglans – niet de ideale plek voor een klein kind om rond te scharrelen.

Tot zijn opluchting hoorde hij geen geluid uit de slaapkamers. Nicole en het kind waren vroeg in de middag aangekomen. Hij had doelbewust gewacht tot na het avondeten voordat hij naar huis ging. Om deze gigantische verandering te verwerken, had hij tijd nodig om na te denken.

In de woonkamer was niets veranderd. Alles was nog precies zoals hij het had achtergelaten. Het was een typische vrijgezellenkamer met een grote zwart marmeren bar aan de ene kant en een flatscreentelevisie boven de haard. Was het echt pas veertien uur geleden dat hij onder het koffiedrinken naar het ochtendnieuws had gekeken? Net als iedere ochtend was hij daarna de deur uitgegaan in de veronderstelling dat hij alles in zijn leven onder controle had.

Niets had hem kunnen voorbereiden op een positieve uitslag.

Nooit had hij eraan getwijfeld dat Nicole wist wat ze deed toen ze haar rijkste verovering verraste met de aankondiging van haar zwangerschap. Op geld beluste minnaressen hoorden er nu eenmaal bij als je een Marchesi was.

Maar nu was hij dus vader.

Die gedachte raakte hem hard. Het was definitief. Hij kon hier wel de hele nacht zitten piekeren en dronken worden, maar het enige wat dat op zou leveren, was een knallende hoofdpijn. De volgende dag zou hij nog steeds vader zijn.

Lang geleden had hij een moeilijke keus gemaakt, in de wetenschap dat het omkeerbaar zou zijn als hij dat ooit zou willen. Wat hij niet had verwacht, was dat het uit zichzelf zou omkeren. Zijn arts had hem die middag gezegd dat dat slechts zelden voorkwam. ‘Natuurlijk herstel’ had hij het genoemd. Rigo noemde het muiterij. Hij was inmiddels aan het idee gewend dat hij nooit een kind zou krijgen. Het besluit zich te laten steriliseren, was onontkoombaar geweest.

Hoe was het mogelijk? Die ene nacht zonder condoom. Gewoon niet aan gedacht. Een nacht die hij trouwens sowieso niet had kunnen vergeten…

Nicole Duvalle was precies het type vrouw dat hij al tien jaar lang meed als de pest, maar toch was hij zonder een seconde na te denken met haar naar bed gegaan. Die nacht had hij alle voorzichtigheid overboord gegooid. Voor een keer had hij genomen wat hij wilde. Heel even had hij geloofd dat hij misschien iemand anders kon zijn, dan wie hij was. Bij haar zijn, had een hunkering losgemaakt naar meer dan de starre beslotenheid van zijn wereld. Maar ja, toen hij erachter was gekomen wie ze was, waren die verlangens direct verdwenen.

Ze was als een pepmiddel geweest voor zijn verlamde zintuigen. In een wereld vol bedrog had ze echt en puur geleken. Als zijn rechterhand hem niet had gewaarschuwd wie ze was…

Hij ging voor het raam staan en keek uit over de zwarte duisternis boven het Bois du Boulogne. Het deed er niet toe wat er had kunnen gebeuren; gecompliceerder dan dit zou het toch niet geworden zijn. Hij zou trouwen met een vrouw wier reputatie obscuurder was dan die van de meeste politici. Haar hele leven als volwassene had ze via de tabloids herrie geschopt, en ze was pas vijfentwintig. Ze had hem bezworen dat ze was veranderd en niets van hem of de media wilde. Niemand minder dan hij wist dat vrouwen glashard konden liegen.

Moe tot op het bot besloot hij dat het beter was om acht uur te slapen dan de hele nacht te zwelgen in het verleden. In de deuropening van zijn slaapkamer bleef hij echter staan: uitgesproken vrouwelijke kledingstukken lagen op zijn bed.

De deur van de badkamer ging open, en Nicole kwam tevoorschijn, haar haren nat van het douchen. Het enige wat ze droeg, was een korte badjas.

Ze maakte een sprongetje toen ze hem zag en verstarde daarna ter plekke.

Zijn adem stokte. Vanaf de andere kant van de kamer prikkelde de uitdagende geur van warme vanille en honing zijn neus.

Ze trok het ceintuur van de badjas stevig om haar slanke middel, maar het resultaat was dat haar borsten opwelden onder de dunne stof. ‘Ze hebben al mijn spullen hier bij de jouwe gelegd.’ Ze sprak snel, zijn blik ontwijkend. ‘Je huishoudster was nogal… enthousiast.’

‘Op die manier.’ Vluchtig nam hij de twee perfect gevormde dijen onder de badjas op. Zijn spieren verstrakten. Zijn oogopslag moest iets verraden hebben, want Nicole griste haar kleren van het bed.

Zonder iets te zeggen, verdween ze weer in de badkamer met de deur achter zich dicht.

Hij leunde tegen het dressoir. Zijn adem ontsnapte sissend tussen zijn tanden door. Dit was een onvoorziene complicatie in het verder goed doordachte plan. Zijn personeel kwam van het beste bureau in Parijs, maar niets ter wereld was honderd procent betrouwbaar. Ze wilden de media een stormachtige romance voorschotelen. Dus werd hij geacht het bed te delen met zijn nieuwbakken verloofde. Zoals elke warmbloedige man dat zou doen.

Hij had gedacht dat haar ontmaskering alles zou uitwissen wat hem die ene nacht zo had aangetrokken. Kennelijk dacht zijn lichaam daar anders over.

Hij maakte zijn riem los, trok hem uit de lussen en rolde hem op terwijl hij naar zijn inloopkast slenterde. Die was speciaal voor hem gemaakt met laden en vakken voor alle kledingstukken en accessoires. Hij hield van orde. De aanblik van al zijn spullen netjes op een rij, had een kalmerende uitwerking op hem.

Toen hij de lade voor zijn riemen opentrok, bleek die opeens behalve zijn riemen ook een keur aan kleurige sjaaltjes te bevatten. Met een frons opende hij een kastje, en ook daarachter was alles opnieuw ingericht. Zijn huishoudster had duidelijk sympathie voor Nicole opgevat, dacht hij met een naar voorgevoel.

Logisch natuurlijk: als ze een bed deelden, zouden ze ook de kastruimte delen. Hij had het gevoel dat hij een sprong in het duister had gemaakt. Er was geen weg terug.

Met een chagrijnig gezicht verliet hij de inloopkast. Terug in de slaapkamer trof hij Nicole aan. Ze droeg een eenvoudige, lichtroze, linnen pyjamabroek met een wit, mouwloos topje. Met een frons rommelde ze in een koffertje.’

‘Al je spullen zijn in mijn inloopkast gelegd.’ Zijn stem klonk barser dan de bedoeling was.

Ze wierp hem een ongelovige blik toe. ‘Is dat mijn schuld?’

Hij streek over de stoppeltjes op zijn kin, in gedachten worstelend met de ontelbare consequenties waar hij niet bij had stilgestaan. ‘We zullen het bed moeten delen tot we getrouwd zijn,’ bracht hij knarsetandend uit. Hij trok zijn das los en legde die opgevouwen op het antieke dressoir. ‘We mogen niet riskeren dat het personeel geruchten verspreidt.’

‘Dat gaat niet gebeuren,’ zei ze met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Waarom niet? Ben je bang dat je je niet kunt inhouden?’

Hij zag dat ze hard op haar onderlip beet en haar blik afwendde. Toen ze hem weer aankeek, zag hij tot zijn verbazing eerder woede dan verlegenheid.

‘Hier heb ik niet mee ingestemd, Rigo.’ Ze staarde hem aan. ‘Dat is geen onderdeel van onze overeenkomst.’

‘Geloof me, ik vorm geen bedreiging voor je. Ik tel de dagen tot de bruiloft achter de rug is, net als jij.’

‘Waarom moeten we dan in vredesnaam met elkaar in één bed liggen? Je vertrouwt je eigen mensen toch wel?’

‘Het is mijn principe niemand te vertrouwen.’ Hij begon zijn knoopjes los te maken, waarbij hij merkte dat haar ogen zijn bewegingen volgden. ‘Iedereen moet denken dat we een stormachtige romance hebben. Dus gaan we met elkaar naar bed. Einde discussie.’

‘Fijn dat ik ook nog iets te zeggen heb.’

‘Ongeveer net zoveel als ik, cara,’ zei hij lijzig. ‘Met elkaar in één bed liggen, is zo ongeveer het laatste waar we ons zorgen over hoeven maken.’ Hij trok zijn overhemd uit en legde ook dat opgevouwen weg, waarna hij zijn broek begon uit te trekken. Toen hij opkeek, bleek ze hem nog steeds gade te slaan.

Ze schraapte haar keel, maar er kwam geen woord. Hij moest bijna glimlachen toen ze haar ogen wegdraaide. Rap kroop ze onder de dekens, die ze tot aan haar kin omhoogtrok. Misschien had hij deze ronde gewonnen, maar wie was de echte winnaar als de prijs een nacht vol lichamelijke kwellingen was?

Hij overwoog zijn boxershort aan te laten. Anders sliep hij altijd naakt, maar dat was nu wellicht een brug te ver. Hij ging liggen, zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. Haar ademhaling ging langzaam en beheerst, maar hij merkte dat ze enorm gespannen was. Ze voelden het allebei – de opgewondenheid die elk moment kon losbreken als zij zich niet zouden beheersen.

Dit zou een lange, lange nacht worden…

 

Het duurde even voordat ze weer wist waar ze was toen ze de volgende ochtend ontwaakte in Rigo’s bed. Haar adem inhoudend, draaide ze zich om naar zijn kant, maar die was leeg. De lakens waren nog warm.

Gisternacht leek het nog onmogelijk om naast zo’n muur van halfnaakte spieren te slapen, maar het was blijkbaar toch gelukt, uitgeput als ze was na alle gebeurtenissen.

Het was stil in het appartement. Anna was één keer wakker geweest, maar had zich snel laten troosten, waarna ze heerlijk verder had geslapen in het wiegje dat Rigo uit La Petite had laten halen. Omdat Anna nog sliep, kon ze rustig douchen. Ze maakte zich licht op, dankbaar dat haar spullen zo snel waren overgebracht naar zijn appartement.

De gedachte dat er andere mensen in haar mooie boerderijtje zouden gaan wonen, brak haar hart. Alle dingetjes waarmee ze het gezellig had gemaakt, zouden verwijderd of overgeschilderd worden. Elk spoortje van hun verblijf zou verdwijnen. Hun bestaan daar was nog slechts een herinnering.

Ze had ingestemd met dit huwelijk vanwege Anna, om haar een vader te geven en een beter leven dan ze zelf kon bieden. Toch zat haar nog iets dwars. Het leek alsof ze alleen maar aan de voortdurende dreiging van de media was ontkomen in ruil voor een andere, minder uitgesproken dreiging – Rigo.

Toen Anna eindelijk wakker werd, kon Nicole zich gelukkig richten op de normale gang van zaken. Alhoewel ‘normaal’ niet gemakkelijk was met een huishoudster die haar al het werk uit handen nam nog voordat ze ergens om had gevraagd. Er stond een ontbijtbuffet klaar met een keur van versbereide babyhapjes voor Anna. Fruit, pannenkoekjes, gebak en dampende koffie vulden het kookeiland.

Ze bedankte de vrouw voor haar goede zorgen. Dit was veel beter dan de eenvoudige maaltijden die ze had leren koken in La Petite. Voor haar verhuizing uit Londen had ze nooit meer gemaakt dan een tosti. Ze was tenslotte altijd uit eten gegaan in trendy restaurants en cafés om gezien te worden. Verrassend genoeg had ze het tijdens haar zwangerschap leuk gevonden om te koken en te bakken. Ook het huishouden deed ze graag.

Nu waren alle babyflesjes al schoon en gesteriliseerd, hun kleren waren gewassen en gestreken. Ze voelde zich vreemd genoeg overbodig.

‘Nicole, de sollicitanten voor de functie van kinderjuffrouw zijn er,’ zei Alberto. Zijn lange magere verschijning in de deuropening liet haar schrikken.

‘Kinderjuffrouw?’ Met een mond vol meloen stond ze op. ‘Ik heb niet om een kinderjuffrouw gevraagd.’

‘Rigo heeft het beste bureau van Parijs ervoor ingeschakeld.’ Duidelijk verveeld trok de man zijn overhemd recht.

‘Daar weet ik niets van,’ wierp ze tegen. ‘Dit had hij eerst met mij moeten overleggen.’

‘Ik ben slechts de boodschapper. Bel hem als je het er niet mee eens bent,’ zei hij vlak.

Op haar lip kauwend pakte ze haar telefoon. Ze was van plan Rigo heel kalm te laten weten dat hij niet haar hele leven kon regelen, omdat ze toevallig gingen trouwen. Tegelijkertijd besefte ze dat ze het telefoonnummer van haar verloofde niet eens had.

Alberto sloeg zijn ogen ten hemel toen ze hem om het nummer vroeg. Hij drukte een knopje van zijn eigen telefoon in voordat hij haar die gaf.

De telefoon aannemend vermeed ze de cynische blik van de oudere man. Nicole voelde zich bij hem niet bepaald op haar gemak. De herinnering dat hij haar toentertijd minachtend weggestuurd had, kon ze maar niet vergeten.

Rigo’s diepe bariton vroeg: ‘Si?’

‘Heb jij geregeld dat er iemand komt om voor mijn dochter te zorgen zonder het mij eerst te vragen?’

Op de achtergrond klonk het geluid van ritselende papieren en een gedempt praten voordat hij zich weer tot haar richtte. ‘Inderdaad. Vanochtend komen een paar kandidaten langs zoals Alberto ongetwijfeld gezegd heeft, aangezien je me met zijn telefoon belt.’

‘Waarom neem je aan dat ik een kinderjuffrouw wil? Ik heb het eerste halfjaar van haar leven ook voor haar gezorgd. Of vind je dat ik het niet goed doe?’ Ze hoorde de vijandigheid in haar stem, maar het kon haar niets schelen.

Uit de telefoon klonk een zucht. ‘Nicole. Je zult naar heel wat gelegenheden toe moeten gaan, en onze bruiloft kost een heel weekeind. Hoe praktisch is het met een kind op je rug voor het altaar te staan, denk je?’

Nicole beet op haar lip. Ze was zo in beslag genomen door alle veranderingen dat ze er geen moment bij had stilgestaan dat er iemand voor Anna moest zorgen. Tot nu toe had ze niemand nodig gehad omdat ze zelf steeds thuis was. Misschien was het inderdaad een goed idee een betrouwbare kinderjuffrouw te nemen – tot de bruiloft achter de rug was.

‘Betekent deze stilte dat je het met me eens bent?’ vroeg hij traag. ‘Is er nog iets anders waar je me van wilt beschuldigen of was dit het wel?’

‘Dit was het,’ antwoordde ze blozend. ‘Ik dacht alleen dat –’

‘Laat maar zitten.’ Hij onderbrak haar, en het geluid van stemmen op de achtergrond werd luider. ‘Ik moet gaan, maar zorg ervoor dat je vanavond om zeven uur klaarstaat.’

‘Klaarstaan? Waarvoor?’

‘We gaan uit eten.’

De volgende seconde staarde ze ongelovig naar het apparaat in haar hand. Hij had net gezegd dat ze op een bepaalde tijd klaar moest staan. Zou het voortaan zo gaan?

Vanuit de deuropening kuchte Alberto nadrukkelijk.

Ze gaf hem zijn telefoon terug. ‘Ik kom zo.’ Toen ze eindelijk alleen in de keuken was, slaakte ze een zucht van opluchting. Anna zat in haar kinderstoel blijmoedig te sabbelen op een stukje toast met boter, een opmerkzame blik op haar moeder.

‘Waar ben ik aan begonnen, meisjelief?’ fluisterde ze. Ze streek een lokje donker haar achter haar dochters oortje.

De brabbelwoordjes van Anna deden haar glimlachen. Als ze zich maar op haar dochter bleef concentreren en haar eigen wensen op een laag pitje zette, dan zou ze die bruiloft heelhuids doorstaan.

Alleen leek haar toekomstige echtgenoot van plan alles extra moeilijk te maken.

 

‘Is dit niet een beetje overdreven?’ Haar ogen werden groot bij het zien van het vergulde bord boven de entree van het restaurant. ‘We hadden elkaar in het appartement ook rustig kunnen spreken.’

‘Het eten is hier lekker, en het is goed als men ons in het openbaar samen ziet.’ Hij leidde haar naar binnen, omzeilde de wachtrij bij de deur en zei iets tegen de gastvrouw.

Het zou haar niet moeten verbazen dat iemand met zijn smaak en reputatie haar meenam naar het exclusiefste restaurant van Parijs. Het tweehonderd jaar oude gebouw lag naast de tuinen van het Palais Royal. Het was een van de beste met Michelinsterren bekroonde gelegenheden die de stad te bieden had.

De gastvrouw bracht hen naar een privévertrek waar ze een persoonlijke ober voor de avond hadden.

Dit restaurant was een van de weinige in Parijs waar ze nog nooit had gegeten. De wachtlijst was ontiegelijk lang, en ze had altijd alleen maar korte trips naar de stad gemaakt. Het kon niet waar zijn dat hij op zo’n korte termijn een tafel had kunnen reserveren – laat staan deze privékamer – ook al was hij miljardair. Tenzij hij dit toevallig al had gereserveerd om met iemand anders uit eten te gaan. Die gedachte gaf haar een vreemd gevoel in haar maag.

Knabbelend op haar lip richtte ze haar aandacht op het prachtige decor dat hen omringde. Intussen legde de ober hun servetten neer en vulde hun kristallen glazen met ijswater. Rijkelijk gedecoreerde gouden wandspiegels omlijstten de kamer. Neoclassicistische fresco’s sierden het plafond, samen met gestucte guirlandes en rozen.

‘Soms ben ik de exclusieve keuken beu, maar Le Chef Martin is een van de beste van Parijs.’

Hij gebaarde dat ze het menu moest bekijken, en ze besloten allebei het Menu Plaisir te nemen – de keus van de chef-kok zelf.

Ze liet haar glas vullen met een aromatische goudgele wijn. Omdat ze nog niet gegeten had, nam ze slechts een klein slokje. Het zoetvloeiende vocht verwarmde haar vanbinnen.

‘Over drie dagen houden we ons verlovingsfeest.’ Zijn diepe stem onderbrak haar gedachten. ‘Het gaat allemaal heel snel en wordt heel intens. Daarom zal mijn pr-team van tevoren de interactie met de media met je bespreken.’

Ze slikte. ‘Is die hele fanfare echt nodig? Gezien onze overeenkomst ligt het meer voor de hand om het gewoon in een kantoor of zoiets te houden.’

‘Van mijn familie verwacht men een grootse bruiloft. Anders zou het maar tot argwaan leiden,’ zei hij kortaf. Er viel duidelijk niet over te discussiëren. ‘We trouwen op een exclusieve, geheime locatie op de eerste van de volgende maand.’

‘Dat is over minder dan drie weken!’ Haar vingers knepen het wijnglas vast. Dit was in de verste verte niet de eenvoudige oplossing, die het eerst leek.

‘Vanwaar die frons? Je wordt de ster in je eigen sprookje, Nicole. Ik had verwacht dat je een gat in de lucht zou springen.’

‘Omdat ik zo snak naar media-aandacht, bedoel je?’ Bijna ontstak ze in woede, maar ze wist zich in te houden. Na nog een slokje wijn zei ze: ‘Als je ego groeit door te denken dat ik buiten mezelf ben van vreugde omdat ik met je mag trouwen, blijf dat dan vooral denken.’

Hij slaakte een zucht. ‘We zullen een manier moeten vinden om deze vijandigheid te stoppen als we het publiek willen overtuigen dat dit oprecht is.’

‘Dan zal ik mijn middelmatige acteerprestaties maar inzetten.’

‘Ik meen het, Nicole. Er staat voor ons allebei veel op het spel. De pers zal zich niet mild opstellen.’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘Maar ik neem aan dat je in de loop van de jaren wel een dikke huid hebt gekregen.’

‘Ik had geen keus.’ Ze leunde naar achteren. Met haar ene been over het andere geslagen, streek ze haar jurk terloops glad over haar knie.

‘Waarom ontweek je ze dan?’ vroeg hij. ‘Waarom verkocht je je verhaal niet meteen?’

‘In plaats van nu, bedoel je?’ Ze rechtte haar schouders bij deze bedekte kritiek. ‘Zijn we daarom hier? Zodat ik mijn misdaden kan opbiechten?’

Hij schokschouderde. ‘Ik probeer gewoon de vrouw met wie ik ga trouwen, te begrijpen.’

‘Nou, het lijkt erop dat je me al hebt veroordeeld, dus neem me niet kwalijk dat ik mezelf niet ga vrijpleiten.’ De vernedering van zijn beschuldiging spoelde over haar heen.

‘Dit is geen rechtszaak, Nicole. Of je dat verhaal wel of niet gelekt hebt, maakt me niet uit. Ik hoef je niet te vertrouwen.’

‘Dat is mooi, want ik zal jou nooit vertrouwen,’ zei ze op haar beurt.

‘Nou, dan is dit een prima begin van een huwelijk.’ Zijn lach klonk onecht. Hij nam een slok wijn en bleef haar intussen met die koele, blauwe ogen gadeslaan.

‘We leven vast nog lang en gelukkig,’ zei ze droogjes. Ze wenste dat ze in het appartement bij Anna was in plaats van hier bij die argwanende man.

‘Je bent af en toe behoorlijk cynisch,’ zei hij. ‘Misschien worden we niet gelukkig op de traditionele manier, maar we zijn het elkaar wel verschuldigd om de situatie in elk geval draaglijk te maken. Per slot van rekening zitten we een hele tijd met elkaar opgezadeld.’

Ze ging rechtop zitten. ‘Hoelang wil je eigenlijk getrouwd blijven?’

‘We zijn nog maar net verloofd, en nu heb je het al over scheiden?’

Zijn opmerking was als een klap in haar gezicht. ‘Ik weet dat je me als een goedkope kopie van mijn moeder beschouwt, maar wil je alsjeblieft ophouden me te beledigen?’ Ze draaide haar gezicht van hem af om hem geen enkele emotie te tonen.

‘Kijk me aan. Zo bedoelde ik het niet.’ Hij legde zijn hand op haar pols.

Het lichamelijke contact zond een elektrische golf door haar arm. Ze moest wel opkijken.

‘Per l’amore di Dio, alles wat ik zeg, vat je op als een aanval op je karakter.’

‘Je veroordeelt mijn karakter al sinds we elkaar voor het eerst ontmoetten. Als je nu eens eerlijk bent, kunnen we misschien verder met elkaar.’

‘Je wilt dat ik “eerlijk” tegen je ben? Prima.’ Hij leunde op zijn gemak achterover. ‘Toen ik je voor het eerst zag, in die danszaal, schreef ik je toe aan de club foute vrouwen, die alles doen om een echtgenoot aan de haak te slaan. Ik wist niet hoe je heette, maar ik kende je type. Wanhopig op zoek naar aandacht. Vrouwen als jij vermeed ik altijd, maar toch… Ik kon mijn blik niet van je losrukken.’ Nippend aan zijn glas hield hij haar met zijn ogen vast. Zijn stem klonk hees. ‘Ik bleef maar naar je kijken, wilde je lach horen. Die was heel aanstekelijk, en ik wilde graag weten wat er zo grappig was.’

Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat ze in die diepblauwe Marchesi-ogen keek. Zonder het te weten, was ze toen al verloren geweest.

‘Je betoverde me, Nicole. Het komt niet vaak voor dat ik spontaan handel. Maar bij jou… Volgens mij konden we allebei niet meer goed denken na die eerste dans.’

Ze voelde zijn blik over haar gezicht dwalen en langs haar decolleté. Hoe hij naar haar keek, was niet loerend of ongepast. Zo had hij die ene avond steeds naar haar gekeken. Alsof ze een kunstwerk was waaraan zijn ogen zich tegoed wilden doen. Alsof ze de enige mooie vrouw op de wereld was.

Op haar lip bijtend bestreed ze de opspelende hormonen. Vast een combinatie van wijn en voor de eerste keer in lange tijd uit eten gaan, dacht ze. De onweerstaanbare man tegenover haar had er zeker niets mee te maken.

‘En moet je nu eens kijken. Nu heb ik toch een echtgenoot aan de haak geslagen.’ Met een spottend gebaar hief ze haar glas. Maar al te graag wilde ze het gesprek in veiliger vaarwater krijgen.

‘Als dat met voorbedachten rade was, was je wel de vrouw met de meest vooruitziende blik uit de hele geschiedenis.’

Het was schertsend bedoeld, maar ze zag ook een spoortje van achterdocht in zijn ogen.

Ze werden onderbroken door de komst van de eerste gang: de specialiteit van de chef, pâté en croûte. Toen ze het proefde, moest ze de neiging om te kreunen onderdrukken. Dit was zoveel meer dan gewoon voedsel: het was een culinair hoogstandje. Terwijl ze ervan genoten, verdween de spanning uit hun conversatie.

De maaltijd verstreek in alle rust. Bij iedere nieuwe gang werd een andere wijn geserveerd. In typisch Franse stijl namen ze de tijd; eten in Frankrijk was nu eenmaal een belangrijke gebeurtenis.

Hij vroeg naar haar leven in L’Annique. Ze vertelde over haar boerderijtje, La Petite, en het relatief rustige bestaan daar. Haar hart treurde nog om het verlies van het besloten paradijsje dat ze voor zichzelf en haar dochter had gecreëerd. Een dochter die hij nog niet eens had vastgehouden…

Tegen de tijd dat de ober de tafel na het vijfde gerecht – een schotel van sappige zeekreeft op een bedje van warme rabarber – afruimde, voelde ze zich behoorlijk vol. Ze bedankte voor een dessert, waarop hij tegen de ober gebaarde dat ze weer met rust gelaten wilden worden.

‘Ik heb iets voor je,’ zei hij. Hij haalde een klein grijs lakdoosje tevoorschijn met daarop een geschilderde zilveren roos.

Ze was vaak genoeg in Parijs geweest om te weten dat het van Fournier kwam, een van de duurste juweliers van de stad. Haar maag kromp samen toen hij het voor haar op tafel legde.

Zonder iets te zeggen, maakte ze het doosje open. Ze staarde naar een glinsterende diamanten ring. De enorme, witte diamant deed de met fonkelende edelsteentjes versierde platina ring in het niet verzinken.

‘Dat… Dat ziet er duur uit,’ bracht ze uit omdat ze niet wist wat ze anders moest zeggen.

‘Doe maar om, Nicole.’ Toen ze geen aanstalten maakte, haalde hij de ring zelf uit het doosje en stak haar zijn hand toe.

Ze legde haar hand in de zijne en keek toe hoe hij de ring langzaam om haar ringvinger schoof.

‘Zo. Nu ben je officieel mijn verloofde.’

Ze keek naar de man met wie ze onder één dak zou leven. Op haar lip kauwend, draaide ze haar glas met het restje wijn een paar keer rond.

Er ging een telefoon. Hij greep een chic zwart toestel uit zijn binnenzak en tuurde naar het scherm. ‘De pers is er. Ik heb laten weten dat we hier zitten.’

‘Wat, zijn ze hier?’ vroeg ze ademloos, verschrikt om zich heen kijkend.

Hij knikte. ‘Buiten. Tijd om te gaan.’ Hij stond op en gebaarde de ober dat hij hun jassen kon halen.

Haastig legde ze haar jasje over haar schouders, en ze moest haar best doen om zijn lange passen bij te houden. Net voor de open deur bleef hij staan en nam hij haar hand in de zijne. Zijn huid was stevig en warm, en hij stond zo dichtbij dat ze zijn aftershave kon ruiken.

‘Doe gewoon.’

Ze knikte. Doe gewoon… Er was niets gewoons aan deze relatie, maar ze was gewend om toneel te spelen voor de media.

Hij liep naar voren, en meteen klonk het gegons van de massa buiten. Nog maar net had ze het eerste flitslicht gezien, of Rigo’s hoofd kwam dichterbij. Zijn lippen bedekten de hare met een kus die haar de adem benam. Zijn geur omringde haar, en zijn gespierde arm gleed om haar middel om haar tegen zijn harde lichaam aan te drukken.

Zijn lippen eisten meer. Zijn tong wilde naar binnen en begon een zedeloos, erotisch ritme met de hare te dansen. Zijn andere hand streek haar haren naar achteren en bleef daarna tegen haar wang rusten. De hitte van zijn handpalm leek haar te verschroeien. Ze kreunde vanuit haar keel toen ze opging in dit verrukkelijke gevoel… maar ineens verbrak hij de kus net zo abrupt als hij eraan was begonnen.

Zijn stem klonk zacht in haar oor toen hij zich tot de muur van camera’s richtte. ‘Zorg ervoor dat ze de ring goed kunnen zien.’