Hoofdstuk 9

Rigo’s vuist kwam vol op de vlezige kin van de fotograaf, die direct achteroversloeg op de grond waar hij ineengedoken bleef liggen. Vervolgens greep Rigo de camera en smeet die met een bevredigende knal tegen de muur die het landgoed omgaf.

‘Hier krijg je spijt van, Marchesi.’ De man spuugde bloed op de grond. Kreunend hield hij zijn snel opzwellende kin vast.

Rigo bukte en pakte de man bij zijn kraag. De man kromp in elkaar in afwachting van nog zo’n vuistslag.

Nicoles hand op zijn arm was het enige wat Rigo ervan weerhield de man in elkaar te slaan tot hij niet meer kon bewegen. De rode waas vervaagde. Plotseling drong het geluid van Anna’s angstige huilen tot hem door.

Zijn bewakers kwamen naar voren, trokken de man overeind en hielden hem stevig vast. Een van hen nam contact op met het plaatselijke politiebureau.

Rigo stak zijn armen uit en nam Anna over uit Nicoles trillende armen. Zijn kleine meisje nestelde zich tegen hem aan. Haar gehuil klonk nog steeds angstig maar niet meer zo doordringend nu hij haar vasthield. Hij pakte Nicole bij de arm en nam haar mee, weg van dit ontluisterende tafereel, terug naar de villa. Intussen hamerde zijn hart pijnlijk in zijn borstkas.

Eenmaal binnen wist hij Anna stil te krijgen door sussende geluidjes te maken tot ze al gauw begon te lachen. Daarna zette hij haar in de box en legde allerlei speeltjes om haar heen. Vervolgens moest hij zich om Nicoles gewonde voeten bekommeren. Haar door paniek vertrokken gezicht flitste door zijn hoofd. Hij balde zijn vuisten. Om zichzelf te kalmeren, moest hij iets praktisch doen voordat hij weer naar buiten zou rennen om die vuile rat opnieuw te grazen te nemen. Met een EHBO-set uit de keuken maakte hij haar wonden schoon en verbond de open snijwond.

Nicole siste van pijn. ‘Ik heb mijn sandalen laten liggen toen ik voor hem op de vlucht ging.’

Hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Over hem hoef je je geen zorgen meer te maken.’

‘Hij zal je voor de rechter slepen omdat je hem aanviel,’ fluisterde ze.

‘Dat moet hij dan vooral doen,’ zei hij knarsetandend en smeerde een laatste beetje zalf op haar huid, waarna hij de doos met een doffe klik sloot. Hij kwam overeind. Toen hij die schoft sloeg, had hij in een impuls gehandeld, maar hij zou het zo weer doen – zo vaak als nodig was.

‘Rigo, dit is erg.’ Ze keek naar hem op. ‘Je hebt in feite de oorlog verklaard aan de mensen die we juist voor ons probeerden te winnen.’

‘Had je liever gezien dat ik hem weg liet gaan met foto’s van ons kind?’

‘Nee, natuurlijk niet.’ Ze kromp ineen toen ze haar gewicht op haar voet plaatste. ‘Ik maak me alleen zorgen over wat dit zal betekenen voor je deal… en voor je hele bedrijf.’

Zijn borstkas trok samen. Hij had totaal niet aan het bedrijf gedacht. Om eerlijk te zijn, had hij daar al dagen niet meer aan had gedacht. Het was een instinctieve reactie geweest: het beschermen van wat hem het dierbaarst was. Voor het eerst in zijn leven stond zijn eigenbelang niet voorop. Wanneer waren Nicole en Anna voor hem belangrijker geworden dan zijn bedrijf en zichzelf?

Hij beende bij haar vandaan, naar het raam toe. In de verte werd de weerzinwekkende fotograaf in een auto van de polizia geduwd, zag hij. Alberto stond bij de poort en keek net zijn kant op. In zijn ogen herkende Rigo de uitdrukking omdat die de zijne weerspiegelde.

Hij had het verpest – en niet zo’n klein beetje ook.

De volgende ochtend zat Nicole aan het ontbijt. Ze keek toe terwijl Rigo over het terras ijsbeerde, druk telefonerend met zijn team juristen. Ze wist niet of ze hem bij moest staan of hem juist alleen moest laten. Het maakte haar onzeker, het was tenslotte haar eigen man. Hoe hij gisteren zijn zelfbeheersing compleet had verloren, was doodeng geweest om te zien. Hij had een volslagen vreemde geleken.

Terugkerend naar binnen legde hij de telefoon op het aanrecht en nam een lange teug van de espresso, die voor hem klaarstond.

‘Die persmuskiet heeft inderdaad een procedure aangespannen,’ zei hij, zijn hand stevig om het aanrecht geklemd. ‘Hij beweert dat hij persvrijheid genoot omdat hij zich op de openbare weg bevond. De media zijn aan het stoken om dit tegen ons te gebruiken in een gerechtelijk bevel.’

Haar hand verstijfde, en haar croissantje viel op haar bord. ‘Dat is niet eerlijk. Hij was maar in zijn eentje.’

‘Ze zijn nooit “in hun eentje”. De paparazzi nemen het altijd voor elkaar op. Ze menen dat het hun volste recht is om alles te publiceren wat ze maar willen.’

Plotseling had Nicole het koud, ook al scheen de ochtendzon stralend door de ramen. Als die fotograaf gelijk kreeg van de rechter, zou dat inhouden dat ieder detail over hun relatie en over hun kind openbaar gemaakt kon worden.

‘We moeten onmiddellijk naar Parijs vertrekken,’ zei hij. Hij wendde zich weer tot haar, zijn handen diep in de zakken.

‘Ik ga niet naar Parijs.’ Ze staarde hem aan, verbijsterd dat hij zoiets ook maar kon suggereren.

‘We moeten ons schrap zetten, Nicole. Als de deal met Fournier in dit stadium alsnog mislukt, staan er duizenden banen op het spel. Om nog maar niet te spreken van het effect op de Marchesi Group.’

‘Je bedrijf staat voor mij momenteel niet echt op de eerste plaats.’ Ze beet hard op haar lip.

‘Nicole, ik heb je nodig. Je moet aan mijn zijde staan, willen we een kans hebben dit te doorstaan,’ zei hij ernstig. ‘Je bent mijn vrouw.’

‘Precies. Ik ben je vróúw. Daarom zou het prettig zijn als je me niet beschouwde als een middel om de media te bespelen, maar als een mens. Sta voor de verandering ook eens stil bij míjn gevoelens.’ Ze ging staan, de pijn aan haar voet negerend. ‘Die man achtervolgde me een heuvel af om foto’s van mijn kind te kunnen maken, Rigo. Heb je enig idee hoe doodeng het is dat ik haar nog steeds niet kan beschermen?’

Hij verhief zijn stem. ‘Je wist wat een relatie in de schijnwerpers inhield toen je ermee instemde met me te trouwen.’

‘Ik heb er niet mee ingestemd meteen weer het doelwit te worden van een nieuw schandaal. Ik kan niet teruggaan naar Parijs. Al die ellende kan ik niet riskeren voor jou. Het spijt me.’ Hoofdschuddend liep ze naar de woonkamer.

Hij liep achter haar aan en hield haar staande bij de deur. ‘Wat ik gedaan heb, deed ik om mijn gezin te beschermen. Ik ben voor je opgekomen. En nu loop je weg als een lafaard.’

‘Weet je… dat is precies wat mijn moeder altijd zei als zij iets had gedaan wat mijn leven moeilijker maakte,’ zei ze fel. Hij keek alsof ze hem in zijn gezicht had geslagen.

‘Dat is oneerlijk. Je weet dat ik om je geef – en om Anna.’ Om haar ruimte te geven adem te halen, deed hij een stap achteruit. ‘Je moet met me mee naar Parijs, en Anna ook. Dat is mijn laatste woord.’

‘Als je echt om ons gaf, zou je ons nooit vragen dit landgoed te verlaten.’

‘Nicole, luister nou. Ik zal jullie allebei tegen de media beschermen.’ Hij nam haar handen in de zijne. ‘Dat heb ik gezworen, en ik heb ook al bewezen dat ik het meende. Geef me de kans je te beschermen.’

Treurig schudde ze haar hoofd. ‘Je kunt me niet keer op keer blijven gebruiken om je bedrijf tegen schandalen te beschermen en dan blijven volhouden dat je ons gezin op de eerste plaats zet.’

Direct liet hij haar handen los alsof hij zich had gebrand. ‘Wat wil je dan? Wil je je hier opsluiten en mijn dochter eenzaam en alleen in dit huis grootbrengen, als een soort Rapunzel? Vind je dat een beter idee dan het risico dat er ergens een foto van haar wordt gepubliceerd?’

Nicole zweeg in alle talen. Ze weigerde hem aan te kijken.

Resoluut schudde hij zijn hoofd. ‘De enige die hier onredelijk is, ben jij. Ik hoop dat je gelukkig bent, hier in je eigen privégevangenis.’ Daarop stormde hij de deur uit.

Wezenloos staarde Nicole naar de deur.

Rigo keek strak en stil voor zich uit in de vergaderzaal terwijl om hem heen de hel losbrak. Het pr-team had drie dagen achter elkaar verwoed gewerkt om alles in goede banen te leiden en de rechtszaak goed voor te bereiden. Maar nu het verhaal in de sociale media pas goed op gang kwam, werd hun werk vergelijkbaar met het vasthouden van water met hun blote handen.

De roddelpers had zich verenigd en wilde bloed zien. Het verhaal verspreidde zich als een lopend vuurtje over de aardbol.

Het kon niemand iets schelen dat de fotograaf zijn vrouw en kind had belaagd. Die man had zich op openbaar terrein bevonden, waardoor hij in zijn recht stond. Het feit dat een miljardair hem had aangevallen en het eigendom van ‘de gewone man’ had kapotgemaakt door het tegen een muur te gooien, was een stuk interessanter dan dat iemand eenvoudig zijn kind wilde beschermen.

Er zou een rechtszaak komen. De managers van Fournier hadden al een spoedvergadering uitgeroepen met de raad van bestuur. Ze zouden het zinkende schip verlaten, en hij kon niets doen om te voorkomen dat zijn hele wereld uit elkaar viel.

Als Nicole hem nu maar genoeg vertrouwd had… Misschien hadden ze samen de publieke opinie in hun voordeel kunnen beïnvloeden. In plaats daarvan had ze ervoor gekozen zich te blijven verbergen.

‘Rigo, luister je eigenlijk wel?’ De senior manager van zijn juridische team keek hem afwachtend aan samen met de rest van de aanwezigen.

Opeens was hij doodmoe door de hele situatie. Al deze mensen hadden zich voor hem uit de naad gewerkt, waarschijnlijk hadden ze hun geliefden een tijdlang verwaarloosd, en waarom?

De afgelopen vijf jaar had hij zijn leven gewijd aan de groei van zijn familiebedrijf tot het grootste modehuis van Europa. Hij had talloze kleinere bedrijven overgenomen, en bij elk daarvan had hij dezelfde roes gevoeld als toen hij voor het eerst Fournier had benaderd. Nu de deal met Fournier op het punt stond spectaculair ten onder te gaan, voelde hij niets dan leegte.

Het besef dat het hem niets meer kon schelen, was zo verwarrend dat hij opstond en zonder enige verklaring de vergaderzaal uit liep. Hij trok zich niets aan van de bezorgde uitroepen en trok de deur achter zich dicht. Vervolgens liet hij zich door zijn chauffeur naar huis brengen.

De rit door de drukke straten van Parijs ging in een roes aan hem voorbij. Hij was de draad kwijt en voelde zich terneergeslagen – wat vast te maken had met het feit dat hij nauwelijks fatsoenlijk had gegeten of geslapen sinds zijn aankomst in Parijs.

Toen de auto langs de stoep parkeerde, zag hij dat de hordes fotografen nog steeds voor zijn appartement stonden. Het grove taalgebruik dat hij de afgelopen drie dagen uit hun monden had moeten aanhoren, had zijn ogen geopend voor het soort leven dat Nicole had moeten leiden.

Als Rigo Marchesi, het goudhaantje van het befaamde modehuis, had hij van de pers tot nu toe uitsluitend de professionele kant gekend. Nu gebrandmerkt als paparazzi-agressor was hij het mikpunt geworden van bedreigingen, hoon en erger van de mannen en vrouwen die hem dag en nacht opjoegen.

Die ervaring was voor hem bepaald een openbaring.

Hij liep zijn appartement binnen, waar hij meteen de blauwe gleufhoed op het aanrecht in de keuken zag liggen.

Zijn vader bleek op de bank te zitten, een cognac in de hand. Toen Rigo de woonkamer in kwam, keek hij op. ‘Ik ben meteen van huis vertrokken zodra ik het nieuws zag.’ Hij stond op, schonk nog een glas in en gaf dat met een half lachje aan zijn zoon.

‘Had je op dit moment niet ergens in het regenwoud moeten zijn?’ Rigo trok een wenkbrauw op. ‘Of heeft oom Mario je laten halen zodra hij merkte dat ik er een puinhoop van maakte?’

‘Mario heeft inderdaad gebeld.’ Amerigo knikte, zijn blik op zijn glas. ‘Maar ik ben hier vanwege mijn zoon – niet voor de CEO van de Marchesi Group.’ Hij ging weer zitten, Rigo met een aandachtige blik gadeslaand. ‘Wanneer heb je voor het laatst vrij genomen voordat je ging trouwen?’ vroeg hij.

‘Ik heb nu wel andere dingen aan mijn hoofd.’

‘Nog zo’n noodzakelijke overname, heb ik begrepen?’ De oudere man schudde zijn hoofd. ‘Ik bewonder alles wat je hebt bereikt, Rigo. Je hebt ons familiebedrijf naar grote hoogten geleid, iets wat ik zelf nooit had durven dromen. Maar wanneer zal het genoeg zijn?’

Rigo keek zijn vader uitdrukkingsloos aan. ‘Als iedereen op een bepaald niveau ophield, zou de wereld knarsend tot stilstand komen. Ik geloof in continue vooruitgang.’

‘Vooruitgang? Noem je het zo? Want zoals ik het zie, ren je in een tredmolen.’

‘Papà, ik sta momenteel onder grote druk, en ik stel geen prijs op je sarcastische opmerkingen,’ zei hij.

‘Zo af en toe is het nodig dat iemand je de les leest. Je bent ontzettend koppig. Net als je moeder,’ zei Amerigo peinzend. ‘Sinds die verdraaide meid je in de luren legde, ben je al zo. Je bent op de vlucht voor je verdriet.’

‘Ik ben gewoon verdergegaan met mijn leven. Is dat zo moeilijk te geloven?’

‘Dat is klinkklare onzin.’ Zijn vader zuchtte diep. ‘Als je dat nou eens wilde inzien, dan kun je stoppen met zo vol van jezelf te zijn. Het wordt tijd die puinhoop te laten voor wat het is en van de rest van je huwelijksreis te genieten. Het bedrijf overleeft het verlies van Fournier heus wel.’

‘Zo eenvoudig is het allemaal niet.’ Hij nam een flinke teug van de amberkleurige vloeistof die brandde in zijn keel. ‘Als ik die deal verknal, komt er een reactie van de raad van bestuur. Ze hebben hun ongenoegen al kenbaar gemaakt.’

‘Zoon, als ik je een levensles zou mogen schenken, is het wel deze. Verspil je kostbare tijd niet aan wat de raad van bestuur of wie dan ook vindt dat je moet doen. Leef je eigen leven.’

Zijn vaders woorden klonken nog lang na in zijn gedachten, nadat zijn vader vertrokken was. Hij had tegen Nicole gezegd haar leven niet te laten dirigeren door de media. Nu bleek dat hij precies hetzelfde deed. Ook had hij haar gezegd hem te vertrouwen omdat hij haar wel zou beschermen. Zodra het moeilijk werd, had hij haar echter gevraagd zichzelf voor het bedrijf voor de leeuwen te werpen.

Hij had haar geen haar beter behandeld dan haar moeder al die tijd had gedaan. Dat inzicht maakte hem misselijk.

Terwijl haar taxi langzaam door de straten van Parijs voortreed, vroeg Nicole zich voor de zoveelste keer af of dit wel een goed idee was. Toen ze eenmaal had vernomen dat de rechtszaak vandaag plaats zou vinden, had ze geweten dat ze niet langer weg kon blijven. Ze moest iets ondernemen.

Uit de auto stappend zag ze Rigo op de trap voor het gerechtsgebouw staan, bijna gereed met zijn verklaring aan de pers. Hij bleef daar in zijn eentje staan toen de camera’s wegdraaiden naar de medewerkers van het openbaar ministerie die net het gebouw uit kwamen.

Haar maag kneep samen toen hij zich omdraaide en haar zag. Zijn gezicht werd strak van verrassing, en als een speer kwam hij op haar af met een snelle blik op de journalisten, die haar nog niet hadden gezien.

‘Wat doe jij hier in vredesnaam?’ snauwde hij. ‘Ga snel terug in de auto, nú, voordat ze je zien.’

‘Ik ben gekomen om een verklaring af te leggen,’ zei ze. ‘Ik ben hier om je te steunen.’

‘Het is al achter de rug.’ Hij blies zijn adem uit. ‘Ik heb een schikking getroffen, en de zaak is verworpen. Als ik had geweten dat je wilde komen, zou ik je gezegd hebben te blijven waar je was.’

‘In mijn gevangenis?’ vroeg ze zacht.

‘Ik was kwaad op mezelf toen ik dat zei.’ Hij pakte haar hand en keek haar met zo’n oprechte blik aan dat ze vreesde dat haar hart zou breken.

‘Nee, je had gelijk, Rigo. Ik kan me niet mijn hele leven blijven verstoppen voor die mensen. Ik mag mijn dochter niet leren in angst te leven.’

‘Toen ik dat zei, dacht ik alleen aan mezelf. Intussen word ik ook al dagen onder een vergrootglas gelegd, en ik word er nu al half gek van. Maar het is mijn schuld dat deze puinhoop is ontstaan, en ik zal het alleen onder ogen zien.’

‘Ik ben hier niet alleen voor jou, Rigo, maar ook voor mezelf. Om mezelf te bewijzen dat ik sterk genoeg ben om mijn dochter te beschermen.’

‘Je bént sterk genoeg, Nicole. Je bent de sterkste vrouw die ik ken.’

Een cameraman draaide zich om, aanschouwde wat er gebeurde, en al snel kwam het hele mediacircus de trap af, naar hen toe.

‘Laatste kans,’ zei Rigo waarschuwend. Hij hield haar arm stevig vast alsof hij haar voor de massa weg wilde sleuren.

Met ernstige blik keek ze naar hem op. ‘Ik wil niet meer vluchten.’

Binnen de kortste keren stonden de mannen en vrouwen met camera’s en microfoons om hen heen.

Een ‘respectabele’ journalist ging meteen in de aanval. ‘Nicole, wat is je reactie op de bewering dat je huwelijk een en al schijn is?’

Nicole haalde diep adem. In het vliegtuig had ze een speech voorbereid. Het duizelde haar. De woorden lagen op het puntje van haar tong, maar ze kon er niet opkomen. Ze rechtte haar rug en de juiste woorden schoten haar weer te binnen.

‘Voor mijn man en mij is het huwelijk strikt privé,’ zei ze. ‘Weliswaar hebben we vroeger de media zelf opgezocht, maar dat wil niet zeggen dat ons privéleven te grabbel mag liggen.’

‘Wat heb je te zeggen over de woeste aanval door je man?’

‘Mijn man reageerde zonder na te denken om zijn dochter en mij te beschermen tegen een vreemde die ons belaagde. Laat me u dit vragen: in welke situatie is het geaccepteerd dat een man een vrouw alleen en een onschuldig kind achtervolgt, puur voor het vermaak van de massa? Geeft zijn beroep hem het recht anderen, die zichzelf niet kunnen beschermen, in gevaar te brengen? Tot mijn kind oud genoeg is om zelf de keus te maken, zal ik blijven strijden voor haar recht op privacy.’