Hoofdstuk 10

Rigo was vol ontzag voor de sterke, zelfverzekerde vrouw die daar op de trap van het gerechtsgebouw stond. Ze wond de media om haar vinger. Wat ze zei, klonk spontaan en heel emotioneel, maar daardoor kwam het des te beter over. Wat was begonnen als een persverklaring, was op de een of andere manier overgegaan in het aan de schandpaal nagelen van persmuskieten die kinderen belaagden.

Voor zijn ogen zag hij zijn vrouw transformeren. Verdwenen was het passieve meisje dat zich haar hele leven aan anderen had moeten aanpassen. Voor haar in de plaats stond er nu deze trotse vrouw, vol zelfbeheersing en gereed om de oorlog te verklaren aan iedereen die haar te na kwam.

Nadat ze was uitgesproken, begon een groepje toeschouwers luid te applaudisseren. Daarna begonnen de journalisten meer vragen te stellen.

Na afloop leidde Rigo Nicole omzichtig weg.

‘Dit was, denk ik het meest griezelige maar ook het meest opwindende wat ik ooit gedaan heb.’ Ze glimlachte terwijl ze naar de straat liepen. ‘Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon.’ Haar glimlach verdween toen hij het portier van zijn limousine voor haar openhield. ‘Ik ga niet met je mee, Rigo. Ik ben rechtstreeks vanaf de luchthaven hierheen gekomen.’ Ze gebaarde naar de taxi vlakbij. ‘Ik ga nu terug naar Toscane.’

‘We moeten met elkaar praten, Nicole. Ga met me mee naar het appartement.’

Ze schudde haar hoofd. ‘We hebben elkaar niets te zeggen.’

‘Nicole…’ Hij had moeite met het verstikte gevoel in zijn keel. Hij zou willen vertellen hoe trots hij op haar was. Hoe gelukkig hij zich prees haar aan zijn zijde te hebben. De woorden wilden echter niet komen, dus boog hij in plaats daarvan naar haar toe en ving haar lippen met de zijne. Zijn handen speelden met haar haren. De mensen om hen heen konden hem weinig schelen. Hij kuste haar diep, tevergeefs proberend haar te laten merken wat ze voor hem betekende.

Na de kus stond ze hem ademloos aan te kijken, en zijn keel zat nog meer dichtgeschroefd.

Haar blik was behoedzaam toen ze zich terugtrok. ‘Rigo…’

Toen hij haar tweestrijd zag, hield hij zijn adem in. Ze keek naar hem op. De ernstige blik in haar ogen verraadde haar reactie nog voordat ze zich omdraaide en terug naar de taxi liep.

Terwijl de piloot de laatste controles uitvoerde, keek Nicole zonder iets te zien, naar buiten. Ze had met hem mee moeten gaan en zich moeten laten overstelpen met zijn kussen. Dan zouden ze naar het appartement gegaan zijn onder het voorwendsel met elkaar te praten om vervolgens direct bij elkaar in bed te belanden. Met moeite trachtte ze de aanhoudende brok in haar keel weg te slikken.

Ze had hem verteld dat ze van hem hield, en hij had verklaard dat hij niet hetzelfde voor haar voelde. Wel gaf hij om haar; dat wist ze. Niettemin kon ze niet leven in een relatie waarin zij als enige de kar moest trekken. Toen ze hem in Toscane had moeten zien vertrekken, was haar hart weer gebroken. Zo kon het niet doorgaan, want zij zou steeds het onderspit delven.

Er ontstond commotie bij de deur van het vliegtuig, en opeens werden de trappen weer uitgeklapt. Zware voetstappen dreunden op de treden, en daar verscheen Rigo’s rijzige gestalte in de ingang.

‘Wat doe jij hier?’ Ze maakte haar gordel los en ging staan: klaar voor de strijd. De stewardess verdween tactvol in de cockpit om hun privacy te geven.

Hij kwam op haar af. Zijn ogen waren donker door een onbekende emotie. Voor het eerst vielen haar de donkere kringen onder zijn ogen op en zijn ongeschoren kin. Had hij er voor het gerechtsgebouw ook al zo gekweld uitgezien?

‘Ik had je niet zo mogen kussen.’ Zijn stem klonk diep van emotie terwijl hij moeite moest doen om op adem te komen.

Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Dat klopt.’

‘Ik weet niet wat me mankeert. Bij jou schijn ik alles verkeerd te moeten doen.’

Ze kauwde op haar lip. Ergens wilde ze dat hij wegging. De verleiding was groot om te vergeten waarom ze ook alweer was vertrokken. ‘Je hoeft niets te zeggen. Ik heb al gezegd dat je gewoon verder moet gaan met je eigen leven.’

‘Maar dat is juist het probleem, Nicole.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil mijn leven niet zonder jou leiden. Ik wil bij je zijn.’

De lucht in de cabine leek zwaarder te worden terwijl zijn woorden in haar hoofd weerklonken.

Hij hield haar scherp in de gaten en ging door. ‘Die dag met die fotograaf, toen ik je zo zag, bloedend en bang… Ik zweer je iets verrees in mij dat me vanbinnen verstikte. Ik ben een volwassen man, maar ik was gewoon bang omdat ik me zo machteloos voelde. Je had me gezegd dat je alleen bij me wilde zijn als ik van je hield, Nicole. Maar vanaf het eerste moment dat ik je zag, probeerde ik al niet verliefd op je te worden. Ik wilde dat gewoon niet weten.’

‘Rigo, ik meende het toen ik zei dat ik geen halve relatie wil…’ Ze was ademloos door zijn intense blik.

Hij overbrugde de afstand tussen hen en nam haar handen in de zijne. ‘Dat wil ik ook niet. Ik wil alles, Nicole.’

Dit was een heel andere kant van hem dan hij tot nu toe had laten zien. Hij gaf zich bloot, zei de woorden waarvan ze had gedroomd dat hij die ooit zou zeggen. Ze durfde niets te zeggen uit angst de magie te verbreken.

‘Het was idioot van me te menen dat ik mezelf niet meer kon zijn na mijn relatie met Lydia. In werkelijkheid schermde ik mezelf af om nooit weer zo’n verdriet te voelen. Van jou, zelfs van Anna.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik weet dat ik het niet verdien na alles wat ik gedaan heb, maar ik kon je niet laten gaan zonder het erop te wagen. Ik wil graag je man zijn, Nicole, in ieder opzicht. Ik wil graag van je houden zoals je verdient dat er van je gehouden wordt.’

‘Zeg je nu dat je van me houdt?’ Nicole hield haar adem in, haar hart barstte bijna uit haar borst.

‘Tesoro, ik houd al van je sinds ik die ring om je vinger schoof. Ik was alleen te koppig om dat toe te geven.’

Ze voelde haar hart smelten toen ze in zijn diepblauwe ogen keek. Ze kon geen zinnig woord uitbrengen, maar in plaats daarvan sloeg ze haar armen om zijn nek en kuste ze hem met alle hartstocht die ze in zich had.

Rigo voelde Nicoles lippen op de zijne, en zijn hart ontplofte bijna. Hij tilde haar op, haar kussend met alle liefde die hij bezat. Het voelde immens goed dat hij haar in zijn armen had. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij gelukkiger zou zijn zonder deze vrouw in zijn leven?

Bij de gedachte aan hoe vaak hij haar verdriet had gedaan, draaide zijn maag om. Hij zette haar neer, glimlachend toen ze kreunend protesteerde.

‘Nicole, ik begrijp het als ik je te slecht heb behandeld om me nu te kunnen vertrouwen, maar ik hoop dat je me de kans wilt geven het te laten zien. Ik beloof dat ik nooit meer bij je weg zal gaan, zolang ik adem.’ Hij legde zijn voorhoofd tegen het hare. ‘Ik wil meer tijd met mijn gezin doorbrengen en mijzelf niet langer kapot werken.’

‘Zou je dat voor ons doen?’

‘Voor ons alle drie,’ zei hij ernstig. ‘Ik wil nooit meer langer van mijn gezin gescheiden zijn dan nodig is.’

‘Zelfs niet als ik mijn ondergoed op de vloer van de slaapkamer laat liggen?’ Plagend trok ze een wenkbrauw omhoog.

‘Vooral dan niet.’ Hij lachte. ‘Ik houd van je, Nicole. Zielsveel.’

‘Ik denk niet dat ik er ooit genoeg van zal krijgen je dat te horen zeggen.’ Ze drapeerde haar armen om zijn nek en nestelde haar gezicht tegen zijn kraag.