32
Ellen bekeek de foto van een ongeveer tienjarig meisje met lang donker haar en levenslustige ogen die niets gemeen hadden met de naamloze patiënte.
Om de een of andere reden kwam het meisje haar bekend voor, en toch ook weer niet.
Omdat ze er op de foto net zo uitziet als duizenden andere meisjes er op hun identiteitsbewijzen uitzien.
Een typische pasfoto, genomen voor een blauwe achtergrond door een fotograaf zonder veel gevoel voor de gefotografeerde, die zijn kleine klant uitnodigt om te glimlachen en daarbij salami, tenenkaas of eilandweiland te zeggen.
‘Ik heb werkelijk geen verklaring,’ verontschuldigde Volker zich. ‘Tot nu toe heeft deze software altijd feilloos gefunctioneerd, zowel bij Filewalkers ex als bij… maar dat doet er hier nu niet toe. Ik bedoel daarmee dat het programma zich alleen oriënteert op gezichtsgeometrie, zonder rekening te houden met de leeftijd van de persoon. Als het programma dus deze foto uitspuugt, heeft het daar een reden voor. Ofwel het gaat om een dochter van die vrouw, die, zoals men dat zo mooi zegt, als twee druppels water op haar lijkt, of het is…’ Hij las de gegevens die met de foto waren meegekomen, ‘of het gaat om een foto van de vrouw zélf. Om een kinderfoto! Kijk maar eens naar de datum. Ja, het moet haar kinderfoto zijn. Ellen,
hoe oud zei je dat de vrouw was?’
‘Ongeveer dertig.’
‘Hier hebben we het.’ Volker wees op de datumregel. ‘Lara Baumann, geboren op 26 november 1979 in Freudenstadt. Dat ligt in het Zwarte Woud, toch?’
‘Als dat geen toeval is,’ zei Ellen verbaasd.
‘Toeval? Je hebt toch gezegd dat ze in een dialect uit het Zwarte Woud sprak? Dan heeft het programma zich dus toch niet vergist.’
‘Dat bedoelde ik niet. Er is een overeenkomst tussen haar met mij.’
De beide mannen keken haar vragend aan.
‘Zomaar een gedachte.’ Ellen haalde haar schouders op. ‘Maar ik ben op dezelfde dag in diezelfde plaats geboren.’
‘Natuurlijk!’ Mark sloeg zich met zijn vlakke hand tegen het voorhoofd. ‘Daarom kwam die datum me zo bekend voor. Sorry, Ellen, wat verjaardagen betreft heb ik zo mijn cognitieve zwakke plekken.’
Ellen wees op de foto van Lara Baumann. ‘Zijn er nog meer hits? Een persoonsbewijs, een rijbewijs of zo?’
‘Nu ik de naam heb, zal het niet moeilijk zijn om meer over haar te weten te komen.’ Volker grijnsde breed naar haar. ‘En dat zelfs op volkomen legale wijze, wat eigenlijk een beetje jammer is. Duurt maar even.’
Ellen schudde geamuseerd haar hoofd. Deze Volker was uitgekookt en ze begon hem zelfs op een bepaalde manier te mogen, hoewel zijn narcistische trekjes haar wat tegenstonden. Maar waarschijnlijk had ze in haar huidige opluchting ieder een gemogen die haar hielp.
Eindelijk was er wat licht aan de horizon.
Eindelijk had ze een naam.
Tijd om iets voor zichzelf te doen.
‘Vinden jullie het goed als ik nu een bad neem, terwijl onze computerfreak hier aan het werk is?’ vroeg ze aan Mark. ‘Ik wil graag eindelijk die kelderstank van me af wassen.’
‘Tuurlijk. Momentje nog.’
Mark liep de slaapkamer in en kwam met een schone handdoek terug. Daarbij deed hij ontroerend zorgzaam. Wat een geluk, dacht Ellen en ze moest een fijn lachje onderdrukken.
‘De droger moet intussen ook wel klaar zijn. Ik zal je kleren voor de badkamerdeur leggen. En ik zal iets te eten regelen voor als jullie allebei klaar zijn.’
‘Voor mij eentje met ansjovis en olijven,’ mompelde Volker, terwijl hij op het toetsenbord tikte. ‘Tonijn is ook goed.’
‘Oké, dan,’ zei Ellen. ‘Pizza dus.’