HET LEVEN GAAT VERDER

Ondanks mijn hoop en verwachtingen duurde het maanden en maanden voordat ik van mijn miskraam hersteld was. Ook al verzekerde dr. Lester me dat ik lichamelijk genezen was, toch voelde ik me voortdurend moe en lusteloos. Zelfs toen ik zwanger was, werkte ik uren achtereen zonder zelfs maar naar het toilet te gaan, maar nu was ik na een uur al uitgeput. Ik moest voortdurend rusten. Soms lag ik gewoon op bed, met open ogen, dromend over de baby die ik had verloren.

Jimmy probeerde me over te halen een wintervakantie te nemen. Hij wilde gaan vissen in de Florida Keys, maar ik bleef het uitstellen, tot hij het ten slotte opgaf.

'Je gedraagt je als een beer die een winterslaap houdt,' zei hij. Ik was blij met de grauwe, koude dagen omdat ze me in slaap lieten vallen, en slaap leek de enige verlichting te geven.

Ik kon me nergens over opwinden, zelfs niet over Jimmy's plannen voor ons huis. Ik probeerde belangstelling te tonen, maar hij wierp één blik op mijn gezicht terwijl hij de bouwtekeningen uitlegde en zag dat ik niet echt luisterde. Ik wist dat hij zich met opzet op dat project had geworpen kort na mijn miskraam, in de hoop dat het nieuw geluk en vreugde zou brengen in ons huwelijk. Hij deed zo verschrikkelijk zijn best, op alle mogelijke manieren, om me uit de put te halen.

Maar eindelijk, op een middag in het voorjaar, toen hij in onze kamer kwam en ik wezenloos naar het plafond lag te staren, barstte hij uit. Ik had hem niet zo woedend gezien sinds heel lang geleden toen papa Longchamp ons abrupt uit de ene plaats haalde om ons midden in de nacht naar een andere plaats te brengen, en ons dwong onze geliefde bezittingen en nieuwe vrienden achter te laten.

Jimmy hief zijn handen in de lucht en ik schrok me een ongeluk van zijn uitval.

'Zo gaat het niet langer, Dawn!' riep hij uit. Hij liep te ijsberen en zette zijn voeten zo hard neer dat de hele kamer trilde. 'Je laat je door alles eronder krijgen. Iedereen heeft het gemerkt en maakt zich ongerust. Zelfs Christie wordt er door beïnvloed.'

'Het spijt me, Jimmy,' zei ik. Mijn tranen welden op en dreigden langs mijn wangen te stromen.

'Het is niet genoeg om je te verontschuldigen als je dag in dag uit, avond aan avond, maand na maand blijft liggen en medelijden hebt met jezelf. Er is iets verschrikkelijks gebeurd, ik weet het. Ik vind het afschuwelijk, maar we kunnen er niets aan veranderen. Het leven gaat verder en we moeten iets nieuws opbouwen,' zei hij.

'Ik heb herhaaldelijk met de dokter gesproken, en hij verzekert me dat er geen fysieke reden voor je gedrag is. Wat jij doet, is Clara Sue de overwinning gunnen. Je geeft haar de voldoening dat ze erin geslaagd is je te vernietigen, en door jou te vernietigen, heeft ze ons vernietigd.' Hij liet zich in een stoel vallen, liet zijn hoofd op zijn borst zinken en vouwde zijn handen in zijn schoot, uitgeput.

Ik kon het niet verdragen Jimmy zo ongelukkig te zien, zo verslagen. Ik haatte mezelf dat ik hem dit aandeed. Hij was zo geduldig en teder en begrijpend geweest, maar zelfs aan zijn geduld kwam een eind. Voor het eerst besefte ik dat ik hem weleens van me kon vervreemden. Waar was ik mee bezig? Ik moest mezelf in de hand zien te krijgen.

'O, Jimmy, het spijt me,' herhaalde ik, terwijl ik overeind kwam. 'Het is niet mijn bedoeling zo te zijn. Echt niet. Maar telkens als ik probeer eruit te komen, komt er een donkergrijze wolk aandrijven die me het gevoel geeft dat ik eeuwig onder een stormachtige lucht zal leven.'

'Dawn, je praat en gedraagt je steeds meer als je moeder,' antwoordde hij. 'Wil je dat echt? Wil je net zo'n invalide worden, die dag en nacht rondhangt, steunend en kreunend hoe hard het leven voor je is geweest?

'Goed, het is hard geweest, en misschien wordt het nog wel erger, maar we zijn nog heel jong, en we moeten sterk zijn en ons best doen elke nederlaag te overwinnen. En Christie? En onze nieuwe baby als hij of zij eindelijk komt? En wij samen?' smeekte hij met tranen in de ogen.

Ik beet op mijn onderlip en knikte toen.

'Je hebt gelijk, Jimmy. Ik gedraag me net als moeder, egocentrisch en vol zelfmedelijden. Het is niet eerlijk tegenover jou,' bekende ik.

'Niet alleen tegenover mij,' verbeterde hij me. 'Het is ook niet eerlijk tegenover jezelf. Ik sta erop dat je nu uit bed komt en met me mee naar buiten gaat.'

'Naar buiten?'

'Ik sta op het punt de grond bouwrijp te maken voor ons nieuwe huis,' kondigde hij aan, 'en dat moet gevierd worden.'

'De grond bouwrijp maken?' vroeg ik ongelovig. Het had zich allemaal om me heen afgespeeld en ik had het niet eens gemerkt. Vóór de miskraam werd er geen deurknop van een kamer vervangen zonder dat ik het wist.

'Ja, ik heb het allemaal een beetje verhaast, zodra het warme weer het toestond,' bekende hij. 'Ik wil dat we van de zomer in ons eigen huis wonen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat je misschien gelijk hebt wat betreft het wonen in het hotel. Niet dat ik in geesten en dat soort dingen geloof,' ging hij snel verder, het idee afwimpelend, 'maar ik geloof wel dat het dag en nacht in dezelfde omgeving verkeren zijn tol kan gaan eisen. Grootmoeder Cutler heeft te veel haar stempel op dit alles gedrukt. We krijgen de kans niet er een tijdje aan te ontsnappen, enige verlichting te zoeken. En ik weet hoe het je voortdurend achtervolgt.

'In ons eigen huis wonen, weg van het hotel, ook al is het technisch gesproken nog op het terrein van het hotel, zal ons een gevoel van vrijheid geven, meer of we in onze eigen wereld leven, een wereld die door ons is ontworpen en niet de wereld van een ander die we erven.

'Bovendien gaat Philip trouwen als hij afgestudeerd is en wil hij hier met zijn vrouw gaan wonen. Ik denk,' zei hij, met inzicht en misschien profetisch, 'dat het beter voor ons zal zijn om op grotere afstand te wonen, beter voor ons allemaal om wat privacy te hebben.'

Plotseling raakte ik enthousiast over alles wat Jimmy zei en deed. Ik zou nooit vergeten hoe moeder keek toen ze het hotel verliet om met Bronson Alcott te trouwen: of er een last van haar schouders werd genomen, of ze ontsnapte uit de schaduw van grootmoeder Cutler. Ze was gelukkiger, energieker, levendiger. Waarom zou dat bij mij niet ook het geval kunnen zijn?

'Je hebt gelijk, Jimmy. Ik zal even mijn gezicht wassen en me opfrissen. Ik wil erbij zijn als de grond bouwrijp wordt gemaakt.'

'Daarvoor kwam ik je halen, en toen ik je weer zag liggen pruilen, kon ik er gewoon niet meer tegen. Het spijt me dat ik zo kwaad was,' zei hij.

'Nee, Jimmy. Je had alle recht ertoe. Ik ben zelfs blij dat je het was,' zei ik, en kuste hem. Ik waste mijn gezicht en trok een blauwe kabeltrui aan, waarna we naar beneden gingen en via een achterdeur het hotel verlieten.

Jimmy had een stuk grond gekozen dat op ruim een kilometer ten zuiden van het hotel lag. Het lag op een heuvel en bood een onbelemmerd uitzicht op zee, maar er waren genoeg bomen en struiken om ons privacy te geven.

'Ik dacht dat we misschien een paar van die golfkarretjes konden kopen om heen en terug te gaan naar het hotel,' zei Jimmy, terwijl we naar het stuk grond liepen. 'Niet dat het zo ver is.'

'Nee, en ik zal het juist prettig vinden om te lopen,' zei ik. Ik genoot van deze wandeling. De dag in het vroege voorjaar was helder en een paar verspreide wolken dreven in een helblauwe lucht. De bladeren werden mooi groen en de heesters begonnen al te bloeien. De frisse lucht bracht kleur op onze wangen. Ik voelde mijn huid tintelen in het welkome daglicht. Ik voelde me als een bloem die op de vensterbank had gestaan, verlangend naar de zon. Eindelijk was ik buiten, en bloeide ik weer op.De man die de bulldozer bediende stond al te wachten en met Buster Morris te praten toen we aankwamen. Ze keken allebei vol verwachting op. Toen haalde Buster een fles champagne en vier glazen te voorschijn, die hij en Jimmy verborgen hadden, in afwachting van mijn komst. Ik lachte. Het was een goed gevoel. Het was of ik in eeuwen niet meer had gelachen.

Jimmy schonk de champagne in en hief zijn glas op om een toast uit te brengen.

'Op ons huis. Moge het een thuis zijn waar eeuwig liefde en geluk zullen wonen.

'Op ons huis,' zei ik.

'Hear, hear? zei Buster, en we dronken.

'Oké,' zei Jimmy. 'Er tegenaan.'

Buster deed een stap achteruit en bleef naast ons staan kijken, terwijl de bulldozer het land begon te effenen, zodat we de fundering konden leggen. Jimmy pakte mijn hand.

'Gefeliciteerd en veel geluk, mevrouw Longchamp,' zei Buster.

'Ja, mevrouw Longchamp. Gefeliciteerd en veel geluk,' zei Jimmy, en kuste me.

Daarna ging ik minstens één keer per dag met Christie naar buiten of naar Jimmy om de bouw van ons nieuwe huis gade te slaan. In nauwe samenwerking met een architect had Jimmy een huis van twee verdiepingen ontworpen in de klassieke renaissance-stijl met een hoog portiek bij de ingang, gesteund door vier eenvoudige pilaren.

Het huis zou vijf slaapkamers krijgen, een studeerkamer, een zitkamer, een kantoor, een grote eetkamer en een grote keuken met het personeelsverblijf erachter. Hij was onder de indruk geweest van de marmeren hal en trap in het huis van Bronson Alcott en had beide in ons ontwerp opgenomen. Toen de structuur eenmaal gepland was, werden de details voor het interieur aan mij overgelaten. Bronson, en vooral moeder, kwamen vaak met suggesties. In ieder geval hadden Jimmy's diepere bedoelingen succes. Ik raakte betrokken bij het huis toen het eenmaal in aanbouw was en verdiepte me in allerlei interieurbladen. Ik werd steeds enthousiaster naarmate het huis vorderde en ik me ging voorstellen hoe het zou worden.

Toen Christie eenmaal begreep dat dit ons nieuwe huis zou worden, moest ze onmiddellijk weten waar haar kamer zou zijn. Toen Jimmy haar de kamer had gewezen en met haar door het geraamte ervan was gelopen, zeurde ze de hele dag om mee te mogen en haar toekomstige verblijf te bekijken. En toen het huis meer dan halverwege af was werd het een geregeld uitstapje voor de hotelgasten. Jimmy en ik waren niet zo heel erg enthousiast over het feit dat de gasten langskwamen om alles te bekijken, maar voorlopig was het moeilijk om ze er vandaan te houden. Jimmy besloot dat we later, als het huis klaar was, een mooi hek eromheen zouden bouwen, zodat de gasten zouden begrijpen dat het niet echt bij het hotel hoorde.

'Een van de slaapkamers is later voor je jongere broertje of zusje,' zei Jimmy op een middag tegen Christie toen we met ons drieën het werk van die dag inspecteerden.

'Waar is ze?' vroeg Christie. 'Ik kan haar niet vinden,' zei ze. Ze stak haar handen in de lucht en haalde haar schouders op. Ze was nu bijna drie en erg wijs voor haar leeftijd. Ze ontwikkelde zich met grote sprongen, en liet iedereen verbaasd staan over de dingen die ze zei en deed. Ze was uit zichzelf gaan experimenteren op de piano en probeerde een combinatie van noten aan te slaan die meer waren dan muzikaal gebrabbel. Sissy klaagde dat ze alle kinderverhalen uit haar hoofd kende en vertelde hoe het afliep als ze pas halverwege het verhaal was. We moesten boeken en speelgoed voor haar kopen die bestemd waren voor een kind dat twee keer zo oud was.

'Ik weet niet waar je kleine broertje of zusje is, Christie,' zei Jimmy, naar mij kijkend. 'Zij of hij verstopt zich in mammie.'

Ik wist wat hij bedoelde. We hadden al maanden geprobeerd weer een kind te verwekken, maar om de een of andere reden was het niet gelukt. Dr. Lester had ons beiden meer dan eens verteld dat er geen reden was waarom ik niet zwanger zou worden. Ik wist dat Jimmy vermoedde dat ik op een of andere manier mentaal ertegen was en dat het daardoor werd verhinderd.

'Je bent toch niet bang om weer zwanger te worden, Dawn?' vroeg hij me op een avond een paar dagen later.

'Nee,' zei ik, maar ik zei het te snel. Diep in mijn hart denk ik dat ik bang was. Ik was over mijn depressie heen en was actief betrokken geraakt bij het hotel en ons huis, maar ik kon dat trieste, sombere gevoel niet van me afzetten dat er een vloek op me rustte. Het maakte me bang om weer een kind ter wereld te brengen.

'Je moet niet bang zijn,' hield Jimmy vol. 'Er liggen alleen maar goede dingen voor ons in het verschiet.'

'Ik probeer het, Jimmy. Echt waar,' zei ik, maar in plaats van eraan te denken en erop te hopen, begroef ik me in het aanstaande zomerseizoen. Samen met het afbouwen van het huis, hield ons dat allemaal behoorlijk bezig.

Toen, ongeveer een week nadat de officiële uitnodigingen voor Philips huwelijk werden verstuurd, besloten moeder en Bronson om een dinertje te geven alleen voor de familie, om Betty Ann Monroe, Philips verloofde, voor te stellen. Ik wilde niet komen als Clara Sue er zou zijn, maar moeder garandeerde me dat ze niet zou komen.

Clara Sue was naar een finishing schooi gestuurd, en Bronson had een grote schenking aan de school gedaan om ervoor te zorgen dat ze haar zouden aannemen en ook houden. De school was ver genoeg weg, in Florida. Philip vertelde me dat hij geen contact meer met haar had gehad sinds ze me had aangevallen.

'Ik schaam me nog steeds voor haar,' legde hij aan de telefoon uit, 'en ik ben niet van plan haar op mijn huwelijk uit te nodigen. Niet dat haar dat wat kan schelen.'

'Maar dat kun je niet maken, Philip,' zei ik. 'Hoe dan ook, ze is je zuster, en het zou de roddels hier alleen maar aanwakkeren. Je weet hoe moeder dat zou vinden,' bracht ik hem in herinnering.

'Maar jij wilt niet op mijn huwelijk komen als ik haar uitnodig, hè?' vroeg hij.

'Ik weet het niet. Het is bijna een jaar geleden. Ik neem aan dat ik haar kan negeren op een plechtigheid en een feest van die omvang,' zei ik.

'Ik wil dat risico niet lopen,' antwoordde Philip. 'Jouw komst is veel belangrijker voor me, Dawn.'

Ten slotte beloofde ik hem dat ik zou komen, ook als Clara Sue er zou zijn. Hij was zo dankbaar, dat ik me verlegen voelde en een excuus zocht om een eind te maken aan het gesprek.

Ik vond het nog steeds moeilijk complimentjes te accepteren van Philip. Ik kon zijn onderliggende hartstocht voor me voelen, de woorden tussen de woorden, de gevoelens net onder de oppervlakte, die op kleine diertjes leken, die dreigden elk moment te voorschijn te komen. Ik hoopte alleen maar dat zijn huwelijk met Betty Ann er een eind aan zou maken. Maar toen ik haar eindelijk leerde kennen, was ik niet erg optimistisch gestemd.

Moeder organiseerde een van haar elegantste diners. Hoewel ze had voorgesteld het diner te geven om Betty Ann aan de familie voor te stellen, besloot ze ook een paar van de meest vooraanstaande bewoners van Cutler's Cove uit te nodigen. Ik wist dat we een formele avond tegemoet gingen toen er officiële uitnodigingen werden verstuurd met de omschrijving 'black tie'. Ze begon met een gecaterde cocktailparty en huurde een band van drie man voor de muziek. Het scheen dat moeder geen gelegenheid voorbij liet gaan om haar positie in de society te herstellen.

Dus toen Jimmy en ik arriveerden verbaasde het ons niet dat er een rij limousines op de oprijlaan geparkeerd stond. Het was een warme avond met een vrijwel onbewolkte lucht, zodat overal de sterren fonkelden, vooral boven de zee. De chauffeurs stonden met elkaar te praten, en Julius voegde zich bij hen. Bronson begroette ons zodra Livings- ton had opengedaan.

'Je moeder is in topvorm vanavond,' vertelde hij. Het klonk me meer als een waarschuwing in de oren. Een paar ogenblikken later maakte ze zich los uit het gezelschap van enkele gasten om ons welkom te heten. Ze droeg een zwartfluwelen avondjurk met haar gebruikelijke diepe decolleté. Ik herkende een schitterende nieuwe diamanten ketting en bijpassende oorbellen. Ze was stralend mooi als altijd, haar haar elegant opgekamd. Haar ogen fonkelden; de glans van de diamanten weerspiegelde zich erin.

'Dawn, lieverd,' riep ze uit, 'en James. Wat heerlijk jullie weer te zien.'

Ze omhelsde me snel en gaf Jimmy toen haar hand om te kussen.

'Ik heb je eergisteren nog gezien, moeder,' zei ik droog. Ze keek met een stralende glimlach naar een paar gasten voor ze antwoord gaf.

'Was het pas twee dagen geleden? Het lijkt mij al eeuwen. O, Dawn, Jimmy, jullie kennen meneer Parkins, de president van Seaside Savings,' zei ze, toen een oudere heer langskwam. Hij bleef staan om te worden voorgesteld. Zodra hij wegging pakte ik moeders hand en trok haar naar me toe.

'Moeder, ik dacht dat dit een eenvoudige familiebijeenkomst zou zijn om Philips verloofde voor te stellen en ons de kans te geven haar te leren kennen, en haar de kans te geven óns te leren kennen. Hoe stel je je dat voor met al die mensen hier?'

'Dat was ook mijn bedoeling,' zei ze, met haar ogen knipperend. 'Maar toen ik er even over nadacht, besefte ik dat het dom zou zijn om de gelegenheid voorbij te laten gaan om een paar van de vooraanstaande inwoners vóór het huwelijk met Betty Ann bekend te maken. We hebben tijd genoeg om elkaar te leren kennen... een leven lang. Bovendien,' ging moeder verder, 'geloof ik dat we tegenwoordig allemaal wat extra's nodig hebben in ons leven. Het verdrijft de sombere dingen.'

'Waar zijn Philip en Betty Ann?' vroeg Jimmy, om zich heen kijkend. Een kelner kwam langs met een blad champagne, en Jimmy pakte een glas voor zichzelf en voor mij.

'Ze zijn er nog niet,' fluisterde moeder ons in het oor. 'Ik heb gezegd dat ze niet moeten komen tot ik zeker wist dat al mijn gasten waren gearriveerd. Dat is veel dramatischer, vind je ook niet?'

'Waar laat je ze wachten - in de schaduw buiten?' vroeg ik.

Moeder lachte en gaf ons allebei een arm.

'Kom mee naar de zitkamer. Ik wil nog een paar mensen aan jullie voorstellen,' zei ze. Ik keek even naar Bronson die naar me glimlachte met een blik van 'ik heb het je wel gezegd'.

Ruim een half uur later kwamen Philip en Betty Ann. Ik had Philip een hele tijd niet gezien en vond dat hij nog meer op Randolph was gaan lijken. Hij leek langer, zijn gezicht was volwassener. Hij had zijn slanke figuur behouden, evenals zijn gebruinde, welvarende uiterlijk, zijn opgewekte glimlach en zijn lachende blauwe ogen. Hij zag er knap, succesvol en heel rijk uit in zijn zwarte smoking.

Ik denk dat Philips knappe uiterlijk en vrolijke verschijning het gewone gezicht van zijn verloofde accentueerden. Haar mond was te klein en haar bruine ogen stonden te dicht bij elkaar. Haar bleke teint leek bijna ziekelijk naast Philips gebruinde huid. Ze had dof bruin haar dat te strak naar achteren was geborsteld, waardoor haar brede voorhoofd te veel te zien kwam. Haar zwartsatijnen jurk deed niet veel om haar figuur te verbeteren, ook al was het kennelijk een dure couturejurk.

Ze bezat zo weinig uiterlijk schoon dat ik me afvroeg wat Philip in haar had aangetrokken. Ik veronderstelde dat ze een innemende en intelligente persoonlijkheid was. Maar toen we eindelijk aan elkaar werden voorgesteld, leek ze zelfs op dat gebied tekort te schieten.

Alles wat ze zei werd gevolgd door een dwaas lachje, en ze sprak mijn naam uit als 'Don' in plaats van Dawn. Ik voelde me net een tandarts als we met elkaar spraken, want het leek op tanden trekken om haar meer dan een of twee woorden te laten zeggen. Ze beantwoordde elke vraag met een simpel 'eh-eh' of 'nee'. Ik dacht dat het waarschijnlijk kwam omdat ze werd afgeleid en overweldigd door alle aandacht.

Moeder pakte haar bij haar pols zo gauw ze de kans kreeg en sleepte haar mee om haar officieel aan alle gasten voor te stellen. Ze sprak over haar of ze een prijs was of iets dat Philip bij Tiffany's had gekocht, en tijdens de beschrijvingen van de landgoederen en vakantiehuizen van haar vader, hun jacht en vliegtuig, stond Betty Ann erbij met een idiote, verstarde glimlach op haar gezicht.

Aanvankelijk had ik medelijden met haar, maar na een tijdje moest ik erom lachen. Niets dat moeder deed of zei leek Betty Ann te veranderen of te verwarmen. Ze leek op een levensgrote pop die keurig een revérence kon maken, op bevel met haar ogen knipperen, glimlachen zoals verwacht werd en dezelfde beleefde zinnetjes kon opzeggen. Ze had een perfecte houding, nam afgemeten stappen, dronk haar champagne met de regelmaat van een klok en onderbrak haar zinnen en de dingen die tegen haar gezegd werden met knikjes en lachjes. Het was of Philip een menselijke trofee had veroverd die werd uitgeloofd aan het meest vooraanstaande lid van een studentenclub in een Ivy League universiteit.

'Hoe vind je haar?' vroeg hij me zodra we even rustig bij elkaar stonden.

'Het is te gauw om al een oordeel te vellen, Philip,' antwoordde ik diplomatiek. 'Maar als je van haar houdt en zij van jou, doet het er weinig toe wat andere mensen ervan denken.'

Hij hield zijn blik strak op me gericht, zijn lippen trilden in een flauw glimlachje.

'Jij hoort niet tot de andere mensen, Dawn. Dat zul je nooit doen.' Er lag een verdrietige blik in zijn diepblauwe ogen. Ik moest de mijne neerslaan.

'Je weet wat ik bedoel, Philip.'

'Natuurlijk,' zei hij, terwijl er weer een blijde klank in zijn stem kwam. 'Betty Ann is dol op me,' zei hij. 'Ze vertelt me voortdurend dat ze zo gelukkig is dat ze mij heeft. Ze is erg lief. En heel erg rijk,' voegde hij eraan toe.

'Ik ben blij voor jou, Philip, als jij gelukkig bent,' zei ik. Hij keek me diep in de ogen.

'Ondanks alles wat ik zeg, weet je dat iedereen die ik kies altijd tweede keus zal zijn. En,' voegde hij eraan toe met een wrange glimlach, 'altijd als ik naar haar kijk zal ik jou zien. Maar maak je geen zorgen,' ging hij snel verder. 'Betty Ann weet het niet. Ze weet niet dat je heel vroeger, honderd jaar geleden, mijn vriendinnetje was. O, ze kent je geschiedenis,' zei hij, 'maar niet dat deel ervan. Dat deel heb ik hier opgesloten,' fluisterde hij, terwijl hij op zijn hart klopte. 'Ik kan er niets aan doen. Haat me niet omdat ik het beken. Alsjeblieft,' smeekte hij.

Ik kon niet antwoorden. Hij keek me zo intens aan dat ik de hartstocht en het verlangen van hem uit voelde stralen. Zwijgend schudde ik mijn hoofd. Ik was bedrogen, dacht ik. Er zou nooit een eind aan komen... Philips begeerte om mij te bezitten zou eeuwig duren. Jimmy had gelijk dat hij een huis wilde hebben buiten het hotel, weg van Philip en Betty Ann, maar zelfs dat, vreesde ik, zou niet voldoende zijn.

Nu ik weer naar Betty Ann keek, meende ik te begrijpen wat hem had aangetrokken tot iemand die zo lelijk was. Hij had met opzet een meisje gezocht dat weinig lichamelijke schoonheid bezat. Het maakte het hem gemakkelijker mij te zien in haar ogen en mijn lippen te voelen in plaats van de hare als ze elkaar kusten. Alleen de gedachte al deed me beven.

Ik was blij toen moeder hem wegriep om hem aan iemand anders voor te stellen.

'Wat mankeert eraan?' vroeg Jimmy, die naar me toekwam. Hij had staan praten met Bronson. 'Je lijkt van streek. Voel je je niet goed?'

'Ik voel me best,' zei ik. 'Een beetje te veel champagne gedronken.'

'Van te veel champagne word je vuurrood, niet wit,' hield hij vol. Hij keek door het vertrek naar Philip. 'Heeft het iets met Philip te maken? Heeft hij iets gezegd?'

'Nee, het is niets, Jimmy. Alsjeblieft. Ik voel me best,' herhaalde ik iets nadrukkelijker. Jimmy trok zijn wenkbrauwen op. 'Philip stond tegen me te praten en ik heb niet eens gehoord wat hij zei,' jokte ik. 'Ik was er niet bij met mijn gedachten en ik voelde me een beetje misselijk. Het is niets.'

'Misselijk? Misschien...' zijn ogen glansden hoopvol.

'Nee, Jimmy,' zei ik. 'Ik ben niet zwanger. Je weet toch dat ik net ongesteld ben geweest.'

'O,' zei hij teleurgesteld. 'Oké. Maar als het nog eens gebeurt, kun je beter naar de dokter gaan.'

Een tijdje Later werden we aan tafel genodigd. Er waren twintig gasten en moeder had de tafelschikking zo gepland dat Betty Ann en Philip naast haar zaten. Dientengevolge kon ik niet veel met Betty Ann praten. Na het eten had ik eindelijk een echt gesprek met haar. We liepen de patio op om een luchtje te scheppen. Ze was iets meer ontspannen.

'Wat een mooi huis en wat een mooi uitzicht,' riep ze uit. 'En je moeder is ook zo mooi. Het is nauwelijks te geloven dat ze kinderen heeft van jouw en Philips leeftijd.'

'Moeder zal je een schat vinden als je dat zegt, Betty Ann,' zei ik. Ze glimlachte en giechelde.

'Ik vind het zo opwindend om in het hotel te gaan wonen,' zei ze. 'Zoals Philip het heeft beschreven, is er altijd iets te doen, gebeurt er altijd iets. Het is er nooit saai.'

'Daar heeft hij gelijk in.'

'En ik ben onder de indruk van alles wat jij doet. Philip zegt dat je niet eens naar college bent geweest. Hij heeft me zoveel over je verteld. Ik weet precies hoe je bent ontvoerd en teruggekomen. Philip praat altijd over jou,' ging ze verder, maar zonder enige afgunst. 'Dat je zo'n muzikale aanleg hebt en zo intelligent bent.'

'Hij overdrijft,' zei ik, niet in staat mijn verlegenheid te verbergen.

'O, nee. Philip niet. Hij staat bekend om zijn eerlijkheid. Bovendien speelt hij altijd dat bandje waarop jij zingt, en je hebt zo'n mooie stem.'

'Een bandje?' Ik vroeg me af wanneer Philip dat had opgenomen. 'Wat zing ik dan?' vroeg ik. Toen ze het me vertelde, besefte ik dat Philip het had opgenomen toen ik een avond voor de gasten had gezongen in het hotel. Maar hij had het me nooit verteld. Het gaf me een vreemd gevoel, alsof ik stiekem was afgeluisterd. Waarom had hij dat geheimgehouden?'

'Hij is zo trots op je. Het is fijn als een broer en zuster elkaar zo aardig vinden als jullie beiden, vooral als je bedenkt wat er met je gebeurd is,' ging ze verder.

'Ja.' Ik glimlachte flauwtjes.

'Ik hoop dat je me eens alles erover zult vertellen. Wil je? Ik wil alle bijzonderheden weten — hoe het vroeger voor je was, hoe je bent gevonden, hoe het was om terug te komen...'

'Het is niet zo'n opwindend of interessant verhaal als je misschien denkt,' antwoordde ik.

'O, nee, ik weet zeker van wel. Philip heeft altijd tranen in zijn ogen als hij het erover heeft... vooral als hij die eerste dag beschrijft toen je in het hotel was en jullie elkaar voor het eerst ontmoetten als broer en zus. Ik moet zelf ook huilen,' bekende ze.

'Philip is zo romantisch,' ging ze verder. 'Hij is zo knap en hij heeft een geweldig gevoel voor humor. AI mijn vriendinnen zien groen van jaloezie. En mijn ouders zijn dol op hem - vooral mijn vader, omdat lm ij zoveel weet over zaken en investeringen. Ik ben zo gelukkig,' zei ze. 'Vind je ook niet dat ik geluk heb gehad?' vroeg ze, en plotseling had ik intens medelijden met haar. Hoe verschrikkelijk zou het zijn voor haar om te weten dat Philip mij zag als hij haar vol liefde aankeek, dat hij mij kuste als hij haar hartstochtelijk omhelsde.

Ze werd bedrogen en voorgelogen en misbruikt. Philip had een onschuldige, naïeve jonge vrouw gevonden, die toevallig aan alle sociale voorwaarden voldeed. Ze kon het bedrog niet zien of begrijpen. Een knappe, vrolijke jongeman - een held op de campus, die uit een beroemde hotelfamilie kwam - had haar uitgekozen. Haar fantasie, haar droom was werkelijkheid geworden.

Ik wilde zo graag iets zeggen, haar ervan weerhouden een leven van illusies te beginnen, maar toen dacht ik dat ze, ook al kende ze de waarheid, die misschien zou accepteren alleen om Philip te kunnen krijgen. Blijkbaar betekende hij zoveel voor haar.

Ik kon moeder bijna tegen me horen zeggen: 'Iedereen accepteert een bepaalde hoeveelheid bedrog en illusie, Dawn. Het is de prijs die we betalen voor het beetje geluk dat we kunnen bereiken.'

Het was de manier waarop moeder haar leven leidde; het zou de manier zijn waarop Betty Ann en Philip het hunne zouden beleven. En ik kon het ontkennen of ervoor weglopen, ik wist zeker dat ik uiteindelijk ook mijn leven zo zou leiden.

'Ik ben erg blij voor je, Betty Ann,' zei ik. 'Blij voor jullie allebei.'

'Wat doen mijn twee favoriete vrouwen hier alleen?' riep Philip uit, die achter ons opdook. Hij ging tussen ons staan en sloeg zijn armen om ons middel. 'Ik hoop niet dat jullie geheimen vertellen over mij,' zei hij, terwijl hij me achterdochtig aankeek.

'Wat een verbeelding. Waarom zouden we het over jou hebben?' vroeg ik. De spieren bij zijn lippen vertrokken bijna spastisch in een vrolijk of een zelfgenoegzaam lachje, dat kon ik niet uitmaken.

'Een vogeltje heeft het me verteld,' zei hij, en drukte ons dichter tegen zich aan. 'Maar het geeft niet. Ik wil dat jullie tweeën elkaar zo snel mogelijk leren kennen, zodat we allemaal een gelukkige hotelfamilie zijn.'

'Ik verheug me erop om iets nuttigs te kunnen doen in het hotel,' zei Betty Ann. 'Ik wil iets bijdragen, al is het nog zo weinig.'

'We vinden vast wel iets geschikts voor je, schat,' zei Philip. Hij glimlachte weer naar mij. 'Al is het maar om bij de deur van de eetzaal te staan en onze gasten te begroeten, zoals moeder en grootmoeder vroeger deden.'

'O, dat zou ik graag doen,' zei Betty Ann. Philip staarde me aan en knipoogde.

'Ik zal een heel gelukkig man zijn met twee vrouwen dag en nacht om me heen,' zei hij. Hij kuste Betty Ann op de wang en wilde toen mij een zoen geven. Maar ik rukte me los uit zijn greep.

'We moeten naar binnen, anders krijgt moeder het op haar heupen,' zei ik snel, en rende weg. Ik had het gevoel of ik ontsnapte aan een schandelijke droom.

Claudine Monroe, Betty Anns moeder, oefende een strenge controle uit op de plannen voor Philip en Betty Anns huwelijk. Moeder probeerde vaak haar opinies en ideeën in te lassen, maar haar pogingen werden voortdurend gedwarsboomd. Toen de trouwdatum dichterbij kwam werden moeders klachten over de manier waarop ze werd behandeld luider.

'Ik heb het gevoel of ik gewoon een van de vele gasten ben,' zei ze op een ochtend tegen me aan de telefoon. 'Nu wil die vrouw (moeder had de gewoonte aangenomen Betty Anns moeder "die vrouw" te noemen) niet eens mijn telefoontjes meer beantwoorden. Ik kan alleen haar secretaresse te pakken krijgen... haar secretaresse! Ze heeft een secretaresse voor haar sociale aangelegenheden. Kun je je zoiets voorstellen? En ik krijg kortaf te horen dat mijn boodschappen zullen worden doorgegeven, maar die vrouw beantwoordt mijn telefoontjes niet eens. Is dat niet onhebbelijk?'

'Het is haar huwelijk om te plannen, moeder. Jij had het mijne,' bracht ik haar in herinnering.

'Nou, wie zou het anders hebben gedaan als ik het niet deed? Bovendien vinden die mensen zich te goed voor ons, Dawn. Ik kan het niet uitstaan, zo neerbuigend als die vrouw tegen me praat als we elkaar spreken. Ze denken dat ze beter zijn dan wij, alleen omdat ze aan de rand van de hoofdstad van het land wonen en omgaan met congresleden en senatoren,' klaagde ze.

'Ik weet zeker dat het een heel mooie bruiloft zal worden, moeder. Ontspan je toch en geniet ervan dat een ander eens al het werk doet voor de verandering. Als Betty Anns moeder je behandelt als een gast, wees dan een gast,' stelde ik voor.

'Ja, je hebt gelijk. Ik hoef haar niet te helpen met mijn ervaring. Laat die vrouw het maar in haar eentje doen.'

'Ik weet zeker dat ze een hoop professionele adviseurs heeft, moeder, en in feite heel weinig in haar eentje doet.'

'Hm... heb je het kleed uitgezocht voor de grote slaapkamer?' vroeg ze, overgaand op een onderwerp waarop ze voelde dat ze enige invloed kon uitoefenen — mijn nieuwe huis.

'Ik neem het beige,' zei ik.

'O, dat moet je niet doen. Je hebt geen idee hoe moeilijk dat schoon te houden is. Ik vind...'

Ik was inmiddels zo ver dat ik naar moeder kon luisteren zonder te luisteren. Meestal deed ik wat administratief werk terwijl zij aan de telefoon babbelde, aanvoelend wanneer ik moest reageren met een 'eh-eh' of een 'ja'. Maar tijdens dit gesprek ging ze plotseling over op een derde onderwerp, dat ze nogal schokkend bracht, en ik was een en al aandacht. Eerst begon ze te huilen.

'Wat is er nu weer, moeder?' vroeg ik vermoeid.

'Clara Sue is van de finishing school weggelopen en is bij een man ingetrokken,' zei ze gebroken.

'Wat? Wanneer?'

'Het is al meer dan een maand geleden, maar ik heb niet de kracht gehad erover te praten. Die heb ik nog steeds niet, maar als ik het allemaal in me opkrop, vrees ik dat ik op een goeie dag gewoon ontplof. Al dat geld dat we aan haar finishing school hebben besteed is verspild. Bronson zegt dat we niets kunnen of moeten doen. Ze is boven de achttien.'

'Hij heeft gelijk, moeder. Niet dat ze ooit heeft geluisterd naar iets wat jij of Randolph zei voordat ze achttien was. Met wat voor soort man woont ze samen?' vroeg ik. Wat ik eigenlijk bedoelde was, wat voor soort man zou met haar samen willen leven?'

'Een man die vijftien jaar ouder is! En nog gescheiden ook,' riep ze uit. 'Met twee kinderen, een jongen van tien en een meisje van twaalf!'

'Waar heeft ze hem leren kennen?' vroeg ik me hardop af.

'Op de bowlingbaan,' antwoordde moeder met een zucht. 'Gelukkig weten de mensen hier het nog niet, maar kun je je voorstellen wat dat wordt als ze er achter komen? En ze is van plan die man mee te nemen naar Philips diplomauitreiking en huwelijk. Het zal zo'n schande voor me zijn - zo pijnlijk - maar denk je dat het haar wat kan schelen? Niets.'

'Bekijk het eens van de positieve kant, moeder,' zei ik droogjes. 'Een ander moet nu met haar optrekken.'

'Dit is niet het moment om te spotten, Dawn. Het is een serieus probleem. In deze tijd van mijn leven kan ik niet iets gebruiken dat mijn verouderingsproces verhaast. Ik denk erover die nieuwe huidbehandeling te nemen waarover ik heb gelezen.'

'Moeder ik heb het je al honderd keer verteld: iemand die in jouw gezicht rimpels wil ontdekken heeft een vergrootglas nodig,' zei ik.

'Ik weet dat je alleen maar aardig wilt zijn, Dawn, maar ik zie mezelf in een spiegel, niet? O, dat gedoe met Clara Sue,' kreunde ze. 'Het betekent mijn dood. Wat moet ik doen?'

'Er klopt iemand op de deur van mijn kantoor, moeder,' zei ik.

'Ik weet zeker dat er niemand is, Dawn. Je wilt alleen maar van me af. Iedereen wil tegenwoordig alleen maar van me af... Philip, die vrouw, Clara Sue, en nou jij ook nog,' snikte ze. 'Goddank heb ik Bronson nog.'

'Er wordt echt geklopt, moeder. We zitten in het hoogseizoen,' zei ik.

'O, dat hotel. Dat zal altijd mijn concurrent blijven. Eerst was het dat met Randolph, toen met Philip, en nu met jou.'

'Verantwoordelijkheid zorgt niet voor zichzelf, moeder,' merkte ik op.

'Nu klonk je precies zoals zij, Dawn. Besef je dat? Precies zo.'

'Moeder...'

'Nee, Dawn, het hotel is tegenwoordig het enige waaraan je denkt en waar je om geeft. Ik begrijp echt niet waarom het zo belangrijk voor je is. Goed,' zei ze met een diepe zucht, 'dan hang ik maar op. Zodra het geroddel over Clara Sue begint moet je me waarschuwen, zodat ik me op het ergste kan voorbereiden,' besloot ze voor ze ophing.

Toen ik het Jimmy vertelde vond hij het nogal amusant, maar ik begreep niet waarom Philip me het niet verteld had van Clara Sue. Hij belde nu minstens één keer, en soms twee keer per week. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat hij het niet wist.

'Moeder heeft er geen woord over gezegd,' zei hij, 'en ik heb Clara Sue al in maanden niet meer gesproken. Een oudere man? En gescheiden? Wel, wat zeg je daarvan? Ik had me al afgevraagd wat ze uiteindelijk met zichzelf zou gaan doen. Ze heeft geen enkele aanleg, heeft zich nooit erg geïnteresseerd voor het hotel, was een slechte leerlinge op school, wilde niet naar de universiteit... nou ja, in ieder geval hebben wij geen last meer van haar.'

Op de een of andere manier betwijfelde ik dat.