Hoofdstuk 7
Louie stond buiten de dichte slaapkamerdeur nijdig met zijn grijze Perzische staart te zwaaien. Zijn oren spitsten zich terwijl hij luisterde naar de geluiden die vanuit de kamer kwamen. Hij liep heen en weer tot hij ten slotte statig naar de zitkamer ging. Na met een soepele sprong op de bank terecht te zijn gekomen, liep Louie over de rugleuning en kroop daar in elkaar voor een kort dutje. Het was een magere vervanging voor Noelles bed.
Op dit moment was Noelles bed volledig bezet, zonder ruimte voor een jaloerse Perzische kater.
Philippes gebruinde lichaam lag half over Noelles gladde, slanke figuurtje heen. Zijn been lag over haar beide benen, en hield haar onder zich. Maar ze lag comfortabel tegen zijn borst gevlijd en had er geen behoefte aan om anders te liggen. Dit moment was te heerlijk om te bederven.
De rok van Noelle lag bovenop het topje op de grond waar ze gevallen waren en het was duidelijk dat Philippes nette geperste broek en overhemd in haast waren uitgeworpen. Er was een lichte wanorde van mannen en vrouwenartikelen in de kamer. Huidkleurig slipje hier, donkerblauw herenshort daar.
Ten slotte kwam er een lichte beweging in de twee mensen op het bed. Een diep geluid en een zachte lach waren nauwelijks hoorbaar. De donkere hand van de man gleed omlaag om een blanke borst te strelen waarvan de roze tepel nog hard was. Hij raakte teder de gezwollen cirkel aan en ging toen naar de andere. "Philippe... O, ja.”
”Noelle, mijn beeldschone Cajun baby.” Zijn hand hield niet op met strelen. ”Ze zijn zo perfect. Wist je dat?”
”Wat? Dat heb ik nooit gemerkt.”
”Ik zie die dingen wel. Je borsten zijn heel mooi. En ze zijn gelijk.” Hij boog zijn hoofd om ze een voor een te kussen.
Ze lachte, een diep, vol geluid. "Gelijk?”
"Zeker. De een is gewoonlijk groter. Net als met voeten. Vaak is de ene voet groter dan de andere. Maar jouw borsten niet. Ze zijn perfekt.” Zijn tong pakte een rechtopstaande tepel.
Ze giechelde. ”Hoe weet je dat? Heb je ze gemeten? Misschien is het een optische illusie!”
”Ik zal de kussen tellen langs de omtrek. Dat moet een goede maat zijn.” Hij begon haar te kussen. Toen hij iedere borst had omcirkeld, kondigde hij triomfantelijk aan: "Allebei dertien! Voor mij is dat perfect!” "Een ongeluksgetal, dertien. O, Philippe.” Ze lachte zacht en woelde met haar vingers door zijn haar. "Hoe heb ik het ooit alleen kunnen redden voordat jij langskwam om me weer aan het lachen te maken?”
"Een geluksgetal, dertien,” vond hij. "Ben je gelukkig, Noelle?”
"Bij jou ben ik helemaal gelukkig, Philippe. Kun je dat niet zien?”
"Is dit dezelfde dame die vorig weekend zo diepongelukkig huilde over een of ander stom baantje?” "Dezelfde,” glimlachte ze schaapachtig. "Ik moet daarvoor mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik had je nooit met mijn problemen moeten opzadelen, Philippe. Je hebt er zelf al genoeg.”
” Je hoeft je niet te verontschuldigen datje eerlijk tegen me bent geweest, Noelle. Vanaf het begin voelde ik dat je iets dwarszat. Gelukkig vertrouw je me genoeg om er met mij over te praten. Dit is een situatie waar we iets aan kunnen doen. Ik was bang dat het iets met een andere man was. Dat had ik niet kunnen verdragen.” Ze liet haar handen langs zijn schouders omlaag glijden en trok hem dicht tegen zich aan. ”Er is geen andere man, Philippe.”
”Nou,- ik wist dat Nate belangstelling had...”
’Ik heb het je al gezegd, Philippe. Nate en ik passen niet eens,” plaagde ze met een grijns.
Hij schoof direkt over haar heen en voegde zijn lichaam naar haar zachte vrouwelijke vormen. "Bedoel je zo?”
Noelle voelde zijn opwinding en glimlachte ondeugend. ”We passen inderdaad uitstekend, Philippe.” "Wat ben je toch een felle donder, mijn kleine Cajun baby!”
Haar stem was een gekreun. ”Aahh, deze keer langzaam en voorzichtig, Philippe.”
"Wat je maar wilt, baby. Ik wil je behagen.” Hij bewoog langzaam en ritmisch. "Alleen voor jou... Oh, Noelle, ik geniet ervan zoals jij reageert. Ik vind het heerlijk om met jou te vrijen!”
Haar lichaam reageerde traag en methodisch en bewoog op de eeuwenoude wijze van een vrouw die van een man houdt. Met grote inspanning paste Philippe zich aan. Hij stelde met krachtig in toom gehouden hartstocht hun hoogtepunt uit. Toen Noelle heftig begon te bewegen, en met al haar kracht tegen hem inging, liet hij zijn opgekropte kracht vrij tot haar kreet van extase door de avond schoot.
Het was een paar minuten stil. Toen zei hij: "Noelle, baby, is alles goed.”
”Ja,” mompelde ze met haar gezicht in zijn borst begraven. "Waarom huil je dan?”
’Ik - ik weet het niet. Het is zo goed, ik kan het gewoon niet helpen.” Ze veegde warme tranen weg uit Philippes behaarde borst.
” Wat? Ik snap er niets van. Heb ik je pijn gedaan?” Hij draaide haar gezichtje naar zich toe.
”Nee, natuurlijk niet. Verdorie, kan ik niet eens huilen zonder een derdegraads verhoor?” ”Niet als ik met je vrij. Ik heb je toch gezegd dat ik je gelukkig wil zien!” Hij kuste teder haar lippen.
”Dat ben ik ook, Philippe. Dat ben ik.”
Uiteindelijk wamen ze toch in de Franse wijk. Nadat ze een verfrissende douche hadden genomen en elkaar met veel gelach hadden geholpen met aankleden, liepen ze ten slotte arm in arm door Bourbon Street. Het eten was heerlijk in de Rib Room van het Royal Orleans Hotel. Ze trakteerden zichzelf op knapperig stokbrood met boter en uiensoep die dik met kaas bestrooid was. Toen deelden ze als uitgehongerde weesjes oesters, een groot ribstuk en een fles van de droogste Sauternes. Geen van beiden vroeg zich af of de wijn wel bij hun mengeling van vlees en vis paste. Ze vonden het heerlijk om bij elkaar te zijn en genoten van alles. Dat was in ieder geval zeker.
Na wat uren had geleken, gingen ze verder naar Pat O’Briens. Volgens de traditie van de wijk voelden ze zich verplicht om de beroemde huisdrank, de hurricane te bestellen. Daarna waren ze helemaal vrolijk en in de stemming voor muziek. Philippe was zover ontdooid dat hij voorstelde om bij Preservation Hall te stoppen voor een beetje New Orleans jazz. Ze zaten een goed uur in de rokerige ruimte en genoten bijna even veel van de levendige muziek als van elkaar.
Toen ze het gebouw verlieten, glimlachte Noelle gelukkig. ”Dank je wel, Philippe, datje hebt willen luisteren naar mijn favoriete muziek. Het was zalig!”
’Ik ben blij datje mijn opoffering waardeert,” merkte hij droog op. "Eerlijk gezegd was de muziek vanavond best goed.”
” Aha! Dus je begint eindelijk goede muziek te waarderen!” plaagde ze.
’Ik moet je bekennen dat als een avondje met jou inhoudt dat ik een paar uur naar Dixieland jazz moet luisteren, ik me graag aanpas!” bekende hij met zijn lippen bij haar oor. ”Wat zou je zeggen van een ritje rond de Vieux Carré in een koetsje met paarden?” Ze kuste zijn wang. ”0, dolgraag, Philippe! Dat is jaren geleden!”
Weldra zaten ze in elkaars armen achterin een rijtuig terwijl een paard hen langs bekende gebouwen en parken door de hele Franse wijk voorttrok. Geen van beiden zag iets van de omgeving en ze vonden het niet erg. Noelles ogen waren gesloten en haar lippen gingen vaneen om Philippes hartstochtelijke kussen te ontvangen. Zijn tong plunderde het zoete binnenste van haar mond. Ze verwelkomde zijn kussen en genoot van de mannelijke kracht die achter de kus op wacht lag. O, ze kon bijna niet wachten tot ze thuis waren!
Het duurde lange, roerloze minuten voordat een van hen in de gaten kreeg dat de middernachtelijke rit voorbij was. Ze waren helemaal om het Quartier heengereden zonder iets van de wereld te merken. De koets stond stil, de koetsier en het paard wachtten geduldig tot de passie van de minnaars zou wegzakken. Philippe haaste zich om Noelle uit het rijtuig te helpen en betaalde de koersier. Daarna reden ze tevreden zwijgend naar huis. Het was een heerlijke avond geweest. Terwijl zede trap opgingen naar haar appartement, zei ze dringend: ”Je komt toch mee naar binnen?”
”Wil je dat?”
”Ja,” zei ze. ’Ik wil je de hele nacht bij me hebben.” Hij maakte de deur voor haar open en nam haar in zijn armen mee naar binnen. Zijn kus vertelde haar meer dan woorden ooit konden. Philippes hartstocht was weer sterk en Noelle kon niet wachten tot de stille belofte bewaarheid werd. Hij nam haar in zijn sterke armen en droeg haar naar het bed. Met open armen ontving Noelle Philippes liefde, hopend, in stilte biddend, dat het werkelijk zijn liefde was, niet alleen maar zijn begeerte waar ze op reageerde. Toch was geen van beiden zover dat ze nu hun liefde konden bekennen. Ze wisten alleen dat alles goed was tussen hen, en dat ze bij elkaar moesten zijn. Ze lachten met elkaar en pasten bij elkaar. Was dat voor het moment niet voldoende?
"Vannacht, mijn kleintje, zul je slapen, dat beloof ik je...” Philippe begroef een kus tussen haar perfecte borsten en Noelle brandde onder zijn liefkozing. Ze hunkerde al naar de bevrediging die alleen Philippe haar kon geven.
De morgen begon traag. Noelle koesterde zich lui in het wonder van Philippes liefde. In de nacht was ze intens gelukkig en uitgeput. Toch werd ze verfrist wakker. Ze voelde de lichamelijke compleetheid van een goed seksleven en tegelijkertijd de zekerheid dat ze een metgezel had die luisterde en lachte en om haar gaf. Ze sliep voor het eerst in maanden diep en lang. Deze relatie met Philippe was volmaakt. Of niet? Ze konden niet eeuwig op deze voet doorgaan, hun lichamelijke verlangens in het weekend bevredigen. Ze merkte dat ze aldoor aan hem dacht en hem bij zich wilde hebben. Ze gaf veel te veel om hem om ooit tevreden te zijn met een losse verhouding, besefte ze. Een gespierd, harig been streek over het hare. "Noelle? Ben je wakker?”
"Hmmm,” zuchtte ze en legde haar hand op zijn been. Zijn vingers gleden van haar middel naar haar naakte borst, en speelden met de ontspannen tepel. "Ik moet je iets bekennen. Ik ben nog nooit in mijn leven zo bevredigd geweest. Je bent een verbazingwekkend meisje.”
Ze glimlachte en deed een oog open. ”Nou, ik ben nog nooit in mijn leven zo bemind! Je bent onverzadigbaar!”
”Dank je.” Zijn lach was diep. "Fijn dat we het tenminste over een ding eens zijn.” Hij draaide zich om en wiegde haar in zijn armen.
Noelle duwde haar lippen in zijn nek en kuste en plaagde de huid met haar tong. ”Ik ben het met je eens...”
In de vredige stilte die volgde, hoorden ze aan de andere kant van de slaapkamerdeur het klaaglijke gemiauw van Louie.
”Ik wilde dat we hier de hele dag konden blijven. Hoewel, Louie zal waarschijnlijk dolblij zijn dat ik een afspraak heb. Ik heb je advies ter harte genomen, Noelle. Ik heb mijn kleine Rosy gevraagd naar New Orleans te komen, na een lange discussie met haar moeder. Aan het eind van de ochtend moet ik haar van het vliegveld halen.” Philippe streelde teder Noelles arm.
”Wat fantastisch, Philippe! Maar waarom wilde Marion niet dat ze zou komen?” Noelle rilde even onder zijn liefkozing en kroop dichter in zijn armen. Het was hemels om ontspannen in Philippes armen te liggen. Ze wilde dat ze de hele dag zo konden blijven liggen. Alles was zo goed tussen hen. Het enige dat op dit moment aan haar leven ontbrak was een baan. "O, ik denk dat Marion zich typisch als een moeder gedraagt. Ze wil het kind binnen haar bereik houden. Maar uiteindelijk heeft ze toegestemd.” Hij haalde zijn schouders op.
"Misschien is het Marions schaduw die Rosy’s houding bepaalt als jij haar in Houston mee uitneemt. Kinderen laten zich heel erg beïnvloeden door de ouder die het dichtst bij hen staat. Ik denk datje het hier in New Orleans veel leuker zult hebben met Rosy. In ieder geval heb je een betere kans. Je weet natuurlijk al dat niet ieder moment dat een ouder met zijn kind doorbrengt zaligmakend is. Dus je moet er toch niet al te veel van verwachten.”
Hij zuchtte. ”Ach, we hebben maar zo’n korte tijd met elkaar. Ieder moment is kostbaar. En ik denk dat ik het te goed wil doen. Jij begrijpt kinderen zo goed, ik zou graag je hulp en je mening willen hebben, Noelle.”
Ze haalde haar schouders op en grinnikte. "Zeker, wanneer je maar wilt. Soms zelfs wanneer je het niet wilt.”
"Noelle, jij hebt meer ervaring met kinderen dan ik. Zou je vandaag met ons mee willen gaan? Ik zou me veel meer op mijn gemak voelen. We zullen de gebruikelijke toeristische dingen doen: de dierentuin, een boottocht op de Mississippi, de Franse wijk. Dat zijn allemaal dingen die ze nooit heeft gezien. Waarom ga je niet met ons mee?”
Noelle glimlachte maar schudde haar hoofd. ”Dank je, maar je moet eerst alleen zijn met je dochter. Het zou je relatie niet veel goed doen als je mij op sleeptouw nam.”
”Het zou misschien juist beter gaan,” sprak hij tegen. ”Je bent toch niet bang om alleen te zijn met je dochter?” Noelle trok plagend aan zijn neus. ”Het is nog maar een kind.”
”Het zijn juist de kleintjes waar ik niet mee overweg kan.”
”Maar, de groten...” Noelle kwam dreigend naderbij met haar handen op haar blote heupen.
Hij lachte ondeugend. ”De groten kan ik aan hoewel dat niet wil zeggen dat ik hen altijd begrijp.”
”Daar heb je je mooi uit gered, mijnheer Merritt. Ik zal je een voorstel doen. Jij brengt de dag met Rose door en doet wat jullie willen doen. En vergeet niet dat je niet iedere minuut van de dag hoeft te vullen. Soms kan nietsdoen ook plezierig zijn. Je hebt een nogal vol programma in elkaar gezet en kleine meisjes worden wel eens moe, weetje. Daarna, vanavond, kun je haar mee hierheen nemen voor een klein etentje met tante Donda en mij. Wij zullen koken!” Noelle glimlachte vanuit de hoogte.
”Jij en tante Donda?”
”Ja. Het is zo’n schat. En ze is de afgelopen weken zo bemoedigend en lief geweest. Ze denkt dat mensen in het onderwijs geen fouten kunnen maken.”
”Zal ik eens een praatje met de oude dame maken om haar op haar vergissing te wijzen?” lachte hij.
”Jij...” Noelle wees beschuldigend met haar vinger in zijn richting, "blijft bij haar uit de buurt! Ik mag het wel als iemand mijn ware talenten ziet!”
”0, ik zie je ware talenten wel, mijn kleine Cajun baby!” Hij duwde zijn neus in haar hals. ”Ik weet niet hoe het met je lesgeven is maar je leert in ieder geval snel!”
”Kalm nou maar, Philippe. We hebben het allebei druk! Jij moet je dochter ophalen en ik ga met tante Donda boodschappen doen! Ze kent de speciele winkels en we gaan de beste ingrediënten koken voor de bonensoep en de jambalaya en de Creoolse garnalen! Denk je dat Rose van ons eten zal houden?” Noelle rolde uit bed en begon de kleren te vergaren die over de grond verspreid lagen.
”Als Rose het niet lekker vindt, kunnen we een broodje hamburger voor haar halen. Ik heb echt zin in Cajuneten! Ik heb in jaren geen echte goeie bonensoep gegeten. Je moet allereerst beginnen met een roux. Dat zeggen de Franse koks tenminste.”
Noelle wuifde zijn advies van de hand. "Wat weet jij van een goede roux?”
”Ik weet dat je hem maakt van boter en meel en...” "Kruiden,” vulde Noelle aan. Terwijl ze haar slipje aantrok vervolgde ze: "Ik geloof zeker dat Rose het gebakken brood met honing lekker zal vinden.” Ze trok een spijkerbroek en een T-shirt aan en trok toen met een snelle ruk de dekens van Philippes naakte lijf. "Kom op, luiwammes! Je dochter wacht op je en tante Donda op mij!”
Louie liet weer van zich horen. Het gemiauw ging over in een kwaad gegrom. "Kleine heks! Jij en je valse kat spannen tegen me samen!” In een flits sloeg Philippe zijn armen om haar heen en kuste haar onbarmhartig overal waar hij maar kon.
Lachend verzette Noelle zich. ”Ik wist niet dat je je zo snel kon bewegen!”
” Aha, ma chérie. Er is zoveel aan mij waar jij geen weet van hebt.”
Ze hield op met vechten en legde liefhebbend haar armen om haar hals. ”Maar ik vind het heerlijk om het te leren, Philippe, o, Philippe...” De laatste woorden waren een zacht gefluister.
”Ah, mijn kleine Cajun baby, ik ook...” Zijn kus zette hen in vuur en vlam maar uiteindelijk wist Noelle met enige moeite Philippe over te halen haar los te laten in de wetenschap dat er een drukke dag voor hen lag en er geen tijd was om elkaar uitgebreid te beminnen zoals ze zo dolgraag zou doen.
Terwijl de avond over de enorme magnoliaboom neerdaalde klonken flarden van gelach boven de zachte vioolmuziek en de kleine omheinde tuin uit. Een kort maar levendig avondje was net begonnen. Het was moeilijk te zeggen wie zich beter vermaakte, Noelle of tante Donda! In ieder geval kwam er een speciale gloed in Noelles ogen toen iemand riep: "Daar komt Philippe!”
Ze draaiden zich om en zagen Philippe aankomen met een grote gegalvaniseerde bak in zijn handen. Een heel knap kind met gouden haren en grote ogen kwam vlak achter hem aan met een verlegen uitdrukking op haar gezicht. De enige gelijkenis tussen vader en dochter waren de bruine tijgerogen.
"Eindelijk, Philippe!” Tante Donda begroette hem met een veelbetekenende glimlach en wees naar een laag tafeltje. ”Zet die bak daar maar neer.”
Philippe zette zijn last neer en wendde zich het eerst tot de oudere vrouw. Hij kuste haar op haar beide wangen en glimlachte trots. ”Dit is Rose, mijn dochter.” Terwijl hij het kind bij de hand nam zei hij: "Rose, dit is tante Donda.”
Rose glimlachte schuchter en zei met een schattig Texaans accent: "Dag, tante Donda.” Ze gaf de dame een klein boeketje van zes gele rozen.
"Tjonge, dank je wel, Rose. Ze zijn prachtig!” Tante Donda glimlachte dankbaar en nam de bloemen aan. "Wat een mooi kind, Philippe. En zo beleefd.” Philippe slikte nerveus en glimlachte. "Dank u, tante Donda!” Toen keerde hij Rose in de richting van de anderen die nieuwsgierig naar het schattige kind voor hen keken. "Dit is Noelle. Dit is haar zuster, Tina. En dit is Max, Tina’s echtgenoot. En hier is hun dochter Brianna.”
Brianna, die opeens het 'oudere meisje’ was, nam Rose bij de hand. "Noelle heeft boven een kat. Zullen we naar hem gaan kijken?”
"Mag dat, papa?” vroeg Rose beleefd.
"Natuurlijk, lieverd,” knikte Philippe.
De twee meisjes gingen de trap op naar Noelles appartement en Philippe slaakte een zucht van verlichting. "Het is een lief kind, Philippe.” Tina glimlachte. "Nou, wat heb je meegebracht?” Ze liep naar de bak die gevuld was met ijs.
Philippe grinnikte ondeugend en knipoogde naar tante Donda. Hij stak zijn hand in de ijskoude bak. "Iets speciaals voor jullie allemaal van Rose en mij!” kondigde hij aan, terwijl hij een grote oesterschelp te voorschijn haalde.
"Oooh!” klonk het als uit een mond.
"En je moet ze op de natuurlijke manier opeten, volgens oud New Orleans gebruik!” Hij nam het grote mes aan dat tante Donda hem overhandigde en met een draaibeweging van zijn sterke arm maakte hij de schelp open.
"De natuurlijke manier? Hoe is dat?” vroeg Noelle met grote nieuwsgierige ogen.
Philippes ogen dwaalden even met een ondeugende glans naar tante Donda, toen terug naar Noelle. ”Dit is de beste manier om van oesters te genieten, Noelle. En aangezien jij zo lang uit New Orleans weg bent geweest, wil ik dat jij de eerste bent die deze delicatesse proeft.” Hij stak haar de oesterschelp toe en legde uit: ”Leg je lippen erop en tuit ze alsof je een dikke zoen geeft. Dan moetje hem opzuigen en inslikken. Op de natuurlijke manier!”
Noelle keek hem vol afgrijzen aan. ”Je bent gek. Ik kan toch niet...”
”In mijn tijd aten we ze altijd zo,” schoot tante Donda Philippe te hulp. ”Hier, ik zal het je laten zien!” Voordat de anderen met hun ogen konden knipperen, had de oude dame de oester uit de schelp gezogen en met een tevreden glimlach doorgeslikt. ”Zo, waar is mijn bier?”
”Je laat je toch niet door tante Donda aftroeven, hè, Noelle?” plaagde Philippe en hij pakte de volgende oester.
Met dunne, koppige lippen mompelde ze: ”Ik kan het niet.” Ze keek smekend naar Max. ”Zet mijn glas klaar!” Noelle legde haar lippen tegen de koude, zilte oester. Met dichtgeknepen ogen zoog ze. Een kort, paniekerig moment was ze bang dat het ding niet naar beneden wou gaan, of, erger nog, dat hij weer naar boven zou komen! Toen, als door een wonder gleed de oester door haar keel en ze greep het bier dat Max vasthield!
Iedereen applaudisseerde en er klonken aanmoedigende kreten. De kogel was nu echter door de kerk en iedereen moest de oester op deze manier eten, onvermijdelijk gevolgd door een half glas bier dat achter elkaar naar binnen werd geslokt! Later was tante Donda zo lief om een pittige, gekruide saus voor de rest van de oesters te maken.
"Philippe, wat een naarling ben je om die dingen mee te brengen,” klaagde Noelle.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ”Het was tante Donda’s idee. Ze is een 'echte schat’ weet je nog? Zo lief en...”
"Dus jullie hebben samen dit plannetje gesmeed?” Ze keek naar de kleine oude dame die met Max walste. Hij haalde onschuldig zijn schouders op. ”We wilden op de een of andere manier het ijs breken.”
"Over ijs breken gesproken, Brianna schijnt hetzelfde met Rose gedaan te hebben.”
"Ik kan Brianna niet dankbaar genoeg zijn! Als zij er niet was geweest, hadden we in de problemen gezeten!”
"Waarom, Philippe? Ik kan het niet geloven. Rose is een schattig, lief kind.”
Hij rolde met zijn ogen en greep met zijn hand naar zijn hoofd. "Schattig, ja. Maar lief? Ha! Ze is niet bepaald het voorbeeldige kind! Ik had je een uur geleden bijna gebeld om raad te vragen.”
"Raad? Waarom? Hebben jullie het niet leuk gehad vandaag?”
”0, jawel, Noelle. Het was heel leuk met z’n tweeën. Maar je had gelijk. Ik had te veel plannen gemaakt. We zullen een andere keer die boottocht op de Mississippi moeten maken. Ik heb haar laten zien waar ik werk, daarna zijn we naar de dierentuin gegaan. Daar kregen we het zo warm van dat we naar huis zijn gegaan en in het zwembad hebben gezwommen. Dat was juist het probleem. Ze wilde niet meer bij het zwembad vandaan. Ze had er geen zin in om hierheen te komen bij een stelletje vreemden, volwassenen nog wel. Ze ging tekeer als een viswijf, dat kan ik je wel zeggen!” Hij schudde zijn hoofd. "Ik wist niet wat ik ermee aan moest.”
"Die kleine engel?” plaagde Noelle maar al te goed wetend hoe veranderlijk kinderen konden zijn. "Wat heb je toen gedaan? Vanavond was ze gewillig genoeg, ze gaf die rozen aan tante Donda en is over het algemeen het liefste kind geweest dat ik ooit heb meegemaakt.”
Hij grinnikte. ”Nou, daar zit een klein beetje omkoperij aan vast. Eigenlijk meer een bedreiging. Ik heb haar verteld dat als ze niet zou ophouden met zeuren, ik haar naar haar moeder terug zou sturen. Vanavond!” "Philippe! Dat zou je niet doen!” zei Noelle.
”Nee, maar dat wist zij niet.”
”Aha, je leert al snel de trucs van het ouderschap,” prees Noelle hem met een lach.
Ze gingen bij Tina in de witte bistrostoeltjes zitten die in een kring opgesteld waren en keken naar Max die met tante Donda een wals danste.
"Philippe, die oesters zijn voortreffelijk. Ze zijn heel zoet en zacht,” merkte Tina droog op. ”Maar ik moet bekennen dat ik ze liever met een pikant sausje eet.” Hij grinnikte ondeugend. "Tjonge, ik begrijp niet waarom je ze op mijn manier niet lekker vindt, Tina!” Hij haalde een paar oesters uit de bak met ijs, maakte ze open en legde ze op het ijs zodat iedereen die wilde ze kon nemen.
”Nou, ik begrijp het wel!” snoof Noelle. ’Ik heb bijna mijn hele leven hier gewoond en ik heb nog nooit van oesters op de 'natuurlijke manier’ gehoord! Ik verdenk je ervan dat jij dat hebt uitgevonden, Philippe Merritt!”
"Alleen omdat je niet in de juiste Cajunkringen verkeert, betekent het niet dat anderen niet genieten van het allerfijnste!” Met typische flair liet Philippe een volgende rauwe oester in zijn mond glijden.
"Oooh!” Zowel Noelle als Tina trokken een gezicht toen ze zich de zilte smaak herinnerden.
Philippe had er lol in om hen de hele avond te plagen en toen de meisjes eindelijk terugkwamen van hun bezoek aan Louie bood hij hen een lekkere, dikke oester aan.
Met kinderlijke kreten van protest stoven ze uit elkaar.
Max werd de hele avond beziggehouden. Hij danste met de vrouwen plus de twee schuchtere meisjes. Het was een genoeglijke avond en iedereen vermaakte zich. Ze aten de soep, en de Creoolse garnalen met het lekkere brood tot ze niet meer konden. Ze dansten tot Max ten slotte heet en buiten adem wankelend naar de elegante smeedijzeren bank liep en om rust smeekte. ”Kom, pappie, waarom dans jij nooit met me?” vroeg Rose en ze trok Philippe aan zijn arm.
Philippe schudde bijna verlegen zijn hoofd. ”0, oom Max danst veel beter dan ik. Trouwens, ik zou niet weten hoe ik moest walsen.”
"Ik zal het je leren, pappa,” smeekte Rose. ”Het is niet moeilijk. Oom Max heeft het mij geleerd. Je moet gewoon samen een, twee, drie tellen!”
"Vanavond niet, lieverd.” Philippes gezicht werd hard van ontstemdheid.
"Alsjeblieft,” bleef zijn dochter aandringen. Ze was er kennelijk niet aan gewend dat ze haar zin niet kreeg. ”Nee, Rose! En daar blijft het bij! Laat me met rust!” De grote bruine ogen van het meisje ontmoetten die van haar vader. "Ik wilde dat jij zoals andere vaders was, die leuke dingen doen.” Ze draaide zich om en liep weg met een gekwetste, beschaamde uitdrukking op haar kleine gezichtje.
Philippe stak zijn handen diep in zijn zakken en liep alleen de tuin in.
Noelle wilde hem achternagaan, maar ze hield zich in! Intuïtief voelde ze aan dat hij alleen wilde zijn. Het was de eerste keer dat Noelle hem zo duidelijk in verlegenheid had gezien over het ongemak dat zijn gewonde been veroorzaakte. Gewoonlijk was hij er zo open en eerlijk over. Waarom legde hij het niet gewoon aan Rose uit?
Max pakte haar hand. ”Let er maar niet op, Noelle. Dit moet hij voor zichzelf uitvechten. Heb je zin om te dansen? Dit is een langzame dans. Ik denk dat ik dat nog wel kan. Het ziet er naar uit dat ik een teer punt heb geraakt met mijn gedans.”
Noelle paste zich aan zijn ritme aan. ”Nee, Max. Het is jouw schuld niet. Zoals je zei moet Philippe leren dit soort en andere problemen met zijn dochter te bespreken.”
Later, toen Philippe en Rose aanstalten maakten om te vertrekken, wendde hij zich tot Noelle. ”Rose en ik gaan morgen naar Rosewood. Heb je zin om mee te gaan? Alsjeblieft?” Er lag een smekende klank in zijn verzoek.
”0 ja, Noelle, ga mee,” riep Rose. ”En mag Brianna ook mee?” Ze pakte haar vaders hand. Kon het zijn dat ze het op haar kinderlijke manier weer goed wilde maken tussen hen?
"Rosewood?” Noelle fronste haar wenkbrauwen. De plantage van de familie Merritt wekte oude herinneringen bij haar op en ze wist niet zeker of ze dat zo leuk vond.
Philippe keek Max en Tina aan. "Wat denken jullie ervan? Mag Brianna mee? We zouden het leuk vinden.”
Tina haalde haar schouders op. "Als ze zin heeft, vind ik het best.”
Brianna knikte enthousiast. "O ja, leuk! Dolgraag! Ga jij ook mee, tante Noelle?”
Ze glimlachte naar de twee meisjes. "Natuurlijk. Waarom niet?”
Weldra was alles geregeld. Noelle en Philippe zouden de meisjes de volgende dag meenemen voor een picknick op de oude plantage.
Philippe pakte Noelles hand en drukte er een kus op. "Tot morgen dan.” Zijn ogen beloofden meer, maar Noelle wist dat ze vannacht alleen zou slapen. "Waarom kusje haar niet, Philippe?” plaagde Brianna met een slimme blik in haar jonge ogen. Ze keek grinnikend naar Rose die nieuwsgierig van Brianna naar haar vader keek.
Philippe leunde naar voren en kuste Noelle licht op de lippen en iedereen joelde. Toen waren ze weg en lieten Noelle achter met een zoete, zachte kus die de hele nacht in haar gedachten zou blijven hangen.