Hoofdstuk 9
Philippe reed langzaam door St. Charles Street. Hij zag weinig van wat er om hem heen gebeurde, zijn gedachten waren bij de levenslustige jonge vrouw die zijn hart, geest en ziel had veroverd, in levenden lijve overtrof ze verreweg de herinneringen die hij aan haar had gehad. Hij was bang geweest dat hij een vrouw had bemind die niet bestond, dat zijn verlangen naar Noelle zijn herinneringen aan haar hadden opgepoetst tot hij een schepsel had gecreëerd dat heel anders was dan de werkelijke vrouw. Tot zijn grote vreugde bleek echter dat ze alles was wat hij zich herinnerde en meer. Ze was in zijn verbeelding alles wat zijn vrouw niet was. Warm, liefhebbend, trouw. Toen hij uit Vietnam terugkwam, had hij zoveel nodig gehad maar het enige wat Marion hem gaf was een kind. En dat morrend. Marion had abortus willen laten plegen omdat ze wist dat het huwelijk voorbij was. Maar hij had haar ervan overtuigd dat ze het niet mocht doen. Philippe rilde nog als hij eraan dacht. Gelukkig had hij het volgehouden. Het had hem enorm veel gekost maar zijn kind was hem alles waard. Toen, om hem pijn te doen, was Marion naar Houston verhuisd waardoor het voor hem moeilijk werd zijn dochter te zien.
Nu had Philippe alleen nog zijn droom die tot leven was gekomen, Noelle. Hij kon haar niet uit zijn gedachten zetten. Hij wilde voortdurend bij haar zijn, met haar lachen en van haar houden. Hij wilde haar beschermen, haar uit die emotionele put halen. Zou hij haar een baan aanbieden bij zijn bedrijf? Nee, ze wilde halsstarrig alles zelf doen. Dat had ze hem goed duidelijk gemaakt. In de staat waarin ze nu was, kon ze zichzelf daarmee de das omdoen! O, hij wilde haar weer gelukkig zien, haar tranen wegstrijken. Met haar vrijen. Hij verlangde zo naar haar!
Philippe streek met een koele hand over zijn verhitte gezicht. Hij had andere, ernstiger dingen om over na te denken vanavond. Hij moest met Noelle over belangrijke dingen praten. Over liefde en de toekomst. Hij zou haar zijn gevoelens bekennen. Hij had haar nodig en hij wilde het haar zeggen - hij had haar in vele opzichten nodig. En hij wilde weten wat ze voor hem voelde, wat ze van hun relatie verwachtte.
Was dat te veel gevraagd? Hij dacht van niet. Als hij in staat was haar zijn liefde te bekennen, waarom zou Noelle niet hetzelfde doen? Philippe wilde vanavond totale openheid van hun gevoelens. Hij had haar liefhebbende steun nodig voor wat hem te wachten stond. Nu meer dan ooit.
Een frons trok over zijn voorhoofd en hij dacht even na. Nee, niet meer dan ooit. Er was een tijd in zijn leven geweest dat zijn leven letterlijk afhing van zijn eigen mentale en emotionele houding. Zijn hele bestaan had afgehangen van zijn wil om te leven. De tragedies van de oorlog, zijn scheiding, de dood van zijn broer en zijn vader, het had allemaal een verschrikkelijke tol geëist. Toch had hij het op de een of andere manier overleefd zonder Noelle.
Zijn bedrijf hield hem overeind. Het moest blijven draaien en Philippe daardoor ook. Betty Dunsmore was voor hem een onschatbare hulp geweest in die tijd. Ze had hem bijgestaan en hij had het klaargespeeld om dag in dag uit door te gaan.
Hij had in die periode over Noelle gedroomd. Vaak waren zijn dromen heel mooi, vertraagde beelden van hen samen wandelend of dansend of hand in hand door de wei rennend. Soms waren zijn fantasieën over Noelle erotisch of vol lach en humor. Haar beeld danste voor zijn ogen of vrijde hartstochtelijk met hem.
Die dromen waren een deel van het verleden. Op de een of andere manier waren ze een steun voor hem geweest. Nu was zijn leven niet meer in gevaar. Hij zou zonder haar overleven, hoewel niet gelukkig. Maar dat raakte zijn liefde voor haar niet, zijn verlangen om haar voor altijd bij zich te hebben..
Hij zou niet lang meer wachten voordat hij haar vertelde hoeveel ze voor hem betekende.
Hij reed de oprit in van het oude huis aan St. Charles Street en keek instinctief omhoog om de gele gloed uit Noelles slaapkamerraam te zien. Met twee treden tegelijk liep Philippe de trap op. Zijn hart klopte sneller bij de gedachte haar weer te zien. Haar weer in zijn armen te houden.
Hij klopte op de deur. De laatste keer dat ze samen waren geweest was de sfeer gespannen geweest. Misschien kwam het doordat Rose erbij was. Ze hadden onnodig ruzie gemaakt en hij had er spijt van. Hij had Noelle gedwongen naar dingen te luisteren die ze niet wilde horen. Natuurlijk kon een persooon die zo intelligent was als zij niet eeuwig voor de werkelijkheid op de loop gaan. Misschien moest hij dat gevoelige onderwerp laten rusten. Maar als hij om haar gaf moest hij eerlijk zijn, ook al deed het pijn. Als hij echt van haar hield...
Noelle deed de deur open in haar oude, gebloemde duster. Ze glimlachte flauwtjes en wist niet goed hoe ze hem moest begroeten.
In Philippes ogen lag een warme glans en hij duwde een kartonnen doos in haar handen. ”Dit is een klein cadeautje voor je, Noelle. Ik zag het en dacht aan jou. Ik hoop dat je het mooi vindt.”
Ze nam de doos aan en deed een paar passen achteruit. Een lieve glimlach verzachtte haar woorden. "Probeer je het goed te maken?”
”Ja.” Zijn eerlijke bruine ogen keken haar vast aan. ”Als we ruzie maken en zo ver uit elkaar zijn, voel ik me leeg zonder je. Soms denk ik dat het allemaal mijn schuld is, een andere keer dat...” Hij haalde zijn schouders op. ”Ik weet het niet. Misschien heb je gelijk, Noelle. Er zijn tijden dat ik je niet begrijp. Maar ik wil het proberen. Kunnen we voor vanavond onze meningsverschillen opzij zetten?”
”Ja, dat wil ik graag, Philippe. Kom binnen.” Ze was onder de indruk van zijn eerlijkheid.
Ze zaten tegenover elkaar in de woonkamer. Hun ogen ontmoetten elkaar, en dronken het beeld van de ander in. Onder haar donkere ogen lagen blauwe kringen. Noelle hunkerde ernaar hem aan te raken, zijn energie te voelen, hem haar liefde te geven. In plaats daarvan maakte ze de strik om het geschenk los. Hij was zo opwindend knap, zo sterk, zo mannelijk in zijn nonchalant half openstaande overhemd en katoenen broek. Zijn gezicht was open en eerlijk, en drukte begeerte uit.
”Nou, maak open,” moedigde hij haar ten slotte aan. Noelle glimlachte en opende de doos. Haar handen voelden soepele, gladde stof. Ze hield het omhoog en drapeerde toen de groene Japanse kimono sensueel voor haar lichaam. ”Hij is... tjonge, wat mooi, Philippe. En heel erg sexy!” Ze lachte hardop toen ze bedacht hoe prozaïsch ze eruit moest zien in haar katoenen jurk.
Hij vouwde zijn armen over elkaar en bekeek haar met zijn hoofd een tikje schuin gehouden. ”Ik vond dat het op je leek, Noelle. Op je echte ik. Laat eens zien of het past.”
Noelle stond op en liep naar haar slaapkamer. Ze voelde zich opeens verlegen. Haar vingers frommelden aan de bovenste knoop van de huisjurk. Ze voelde zijn nabijheid, voelde zijn energie achter zich. De exotische geur van zijn aftershave dreef naar haar toe en ze haalde diep adem. Philippes handen lagen op haar rug en liefkoosden haar. Hij trok haar van achteren tegen zich aan, met zijn borst tegen haar rug zodat ze zijn ademhaling kon voelen. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn schouder en een diepe zucht trilde door haar heen. Zijn stem was hees. ”Hier, laat mij het maar doen.”
Haar handen vielen slap langs haar zij en lieten toe dat hij de jurk losknoopte. Zijn vingertoppen dwaalden sensueel vanaf haar middel naar de gevoelige huid tussen haar ribben en de gloeiende vallei tussen haar borsten. Zijn warme handpalmen lagen op de harde tepels en hij masseerde ze hartstochtelijk. Terwijl zijn handen haar naakte lichaam koesterden, kwelden zijn lippen haar met vederlichte kussen in haar nek.
Haar lichaam beefde onder zijn handen. "Philippe...” Het geluid was meer een zucht.
Zijn handen schoven verder omhoog, naar haar schouders, waar hij met een lichte beweging de jurk op de grond liet vallen. Noelle was naakt en stond een moment met haar rug naar hem toe. Toen strekte ze haar hand uit naar de nieuwe kimono op het bed. Philippe liet met een zucht zijn adem los en realiseerde zich dat hij hem al die tijd had ingehouden. Zijn bruine ogen gloeiden van hartstocht bij de verrukkelijke aanblik van haar slanke figuurtje voor hem.
Noelle sloeg de zijde kimono om zich heen, stapte toen bij hem vandaag en showde het nieuwe kledingstuk met een weergaloze glimlach. Haar nog steeds harde tepels priemden door de dunne stof die soepel om haar heenviel. Ze keek glimlachend naar hem op met wangen die nog brandden van de lichamelijke reactie op zijn liefkozingen.
”Hij is prachtig, Philippe. Dank je wel.”
"Noelle, je ziet er fantastisch uit. Die kleur maakt je begeerlijker dan ooit.” Hij stak zijn hand uit en raakte een borst aan. Hij streelde haar door de sensuele stof heen.
Ze deed een stap naar hem toe en sloeg haar armen om zijn hals. "Dank je wel, Philippe. Ik vind hem heel mooi. Als je me zo aanraakt, word ik gek.” Gretig drong ze zich tegen hem aan terwijl haar lippen de zijne zochten. Haar kus was zoet en teder. Ze gaf duidelijk blijk van haar gevoelens. Gewillig opende ze haar lippen om zijn verleidelijke tong toegang te geven. Binnen een paar tellen was ze verloren in de warmte van zijn omhelzing, in de bekoring van zijn kus. Haar met satijn beklede lichaam drong tegen zijn hardgeworden mannelijkheid en Noelle werd zich ervan bewust wat haar vrouwelijke zachtheid met Philippe deed. Het was een opwindend, machtig gevoel en Noelle wiegde erotisch tegen hem aan. Zijn handen omspanden haar middel en hij duwde haar zachtjes van zich af. Hij deed de voorpanden van haar nieuwe kimono van elkaar en dronk hongerig met zijn ogen haar beeltenis in.
”Ah, ma petite, wat jij me aandoet. Die kimono staat je geweldig maar ik vind je nog mooier zonder.” Hij wreef met de achterkant van zijn hand langs haar borsten toen hij de kimono van haar schouders liet glijden.
Noelle hield haar adem in toen de groene stof van haar afviel en ze kwetsbaar en hulpeloos voor hem stond. Philippe pakte haar weer bij haar middel en draaide haar om. Toen trok hij haar tegen zich aan en zijn handen bewogen van haar gezwollen, kloppende borsten naar haar ribben, creëerden een wilde rapsodie binnenin haar terwijl ze doorgleden naar de zijdeachtige huid tussen haar benen. Ze drong zich naar zijn handen toe en een zacht gekreun ontsnapte aan haar lippen toen ze haar vrouwelijkheid omsloten, wreven, haar zachte warmte binnendrongen.
"Ik wil met je naar bed, Noelle,” zei hij gesmoord in haar haar.
”Ja, ja...” Ze ging stijf naar het bed. Tegen de tijd dat ze de sprei had weggehaald, was Philippe uitgekleed en klaar voor haar. Hij hield haar met haar rug tegen zijn borst en ze lagen als twee lepeltjes die in elkaar passen terwijl zijn handen een intieme dwaaltocht maakten over haar gevoelige huid. Een hand prikkelde haar fluwelen borsten en de andere maakte haar gek, volgde iedere lijn van haar hele lichaam.
Toen Noelle dacht dat ze het niet meer kon verdragen, smeekte ze om vervulling. Met mannelijke zelfverzekerdheid trok Philippe een van haar knieën tegen haar borst. Zijn handen bleven doorgaan met hun prikkelende bewegingen terwijl hij bij haar kwam.
Met volle overgave liet Noelle zich in een extatische hartstocht brengen. Alleen Philippe kon zo’n wilde overgave in haar losmaken. Vol vuur bewoog ze mee met zijn ritme, bereikte hoogtepunt na hoogtepunt. Hij hield haar strak vast, en hulde haar in de warmte van vervulde liefde.
Toen ze ten slotte allebei verzadigd en uitgeput waren van de genietingen van wat hun liefde hen kon geven, lagen ze heerlijk doezelig tegen elkaar aangekruld. Zijn lippen lagen tegen haar verhitte hals en zijn armen hielden haar beschermend vast. Noelle lag tegen zijn borst, haar arm om zijn nek geslagen, terwijl haar vingers teder door zijn haar woelden.
"Philippe...” mompelde ze zacht.
"Hmmmm?” antwoordde hij in haar hals.
’Ik heb me nog nooit zo fijn gevoeld. Nooit...”
’Ik kan niet geloven dat we dit zo lang hebben gemist. Ik heb naar je verlangd, Noelle. Wanhopig naar je verlangd. Ik ben zo blij datje er nu bent. Ik heb je nu meer nodig dan ooit...”
Ze sloot haar ogen. "O, Philippe, als ik bij jou ben, ben ik zo gelukkig en tevreden als ik nooit voor mogelijk had gehouden.”
”Met jou naar bed gaan is iets wat ik nooit had kunnen dromen. Maar er is meer tusen ons dan dat, Noelle -veel meer.” Hij kuste haar achter haar oor. Waarom kon hij niet gewoon zeggen dat hij van haar hield?
"Philippe, je hebt gelijk. Het is om elkaar geven, elkaars zorgen en vreugden delen. Toevallig heb ik je vanavond iets opwindends te vertellen.”
Hij zuchtte. Misschien zou ze het hem toch gemakkelijker maken. ’Ik heb jou ook iets te vertellen, Noelle.” Ze keek hem aan en glimlachte gelukkig. Haar donkere ogen gloeiden toen ze zei: ’Ik kan een baan krijgen!”
”Wat geweldig, Noelle! Waar? Wat ga je doen?” Hij deelde haar enthousiasme over de baan maar waarom kroop er zo’n onheilspellend gevoel door hem heen? Ze raakte zijn borst aan, genoot van het gevoel van zijn krullende haren tusen haar vingers. ”Dit is precies waar ik naar zocht - lesgeven! Maar er zit een nadeel aan.” Ze zweeg even alsof ze bang was voor zijn reactie op haar volgende woorden. ”De school staat in Baton Rouge.”
”Ga je lesgeven? In Baton Rouge?” De woorden barstten er nijdig uit en hij leunde op zijn elleboog om haar beter aan te kunnen kijken. Hoe kon ze er zelfs over nadenken? Wat mankeerde haar?
Noelle sprak snel om zijn groeiende ontsteltenis te temperen. ”Ja, lesgeven! Is het niet prachtig? Het is wel een probleem dat het zo ver weg is, maar daar vind ik wel iets op. Wij vinden er wel iets op. Hè?” Ze keek smekend naar hem op.
Philippe schudde langzaam zijn hoofd en keek haar geërgerd aan. ”Noelle, ik dacht dat we het al besproken hadden. Je kunt... je kunt niet meteen weer gaan lesgeven. En in Baton Rouge nog wel. Grote genade.” ”Nou, waarom niet?” vroeg Noelle terwijl ze rechtop ging zitten met haar handen op haar heupen. Waarom kon hij niet blij zijn met haar succes? Als hij echt om haar gaf, zou hij haar vreugde delen. Zou hij het begrijpen.
"Omdat je er nog niet aan toe bent, daarom! Je hebt tijd nodig. Je bent nog niet uitgerust genoeg om weer een klas in te stappen!” Philippe ging zitten en zwaaide zijn benen over de rand van het bed.
”Als ik nog langer zonder werk blijf, kunnen ze me straks in het gekkenhuis stoppen! Of moet ik in de Bijstand! Ik sta te popelen om weer voor de klas te staan. Was je vergeten dat lesgeven mijn leven was? Het is alles voor mij!” Noelle deed een greep naar de op de grond gevallen kimono en stak haar armen erin. ”Ik begrijp je echt niet, Noelle. Ik dacht dat we het daar over eens waren.” Philippe pakte met langzame bewegingen zijn broek.
”Waar waren we het dan over eens?”
”Dat je niet weer kon gaan lesgeven. Er zijn zoveel andere banen voor een vrouw als jij. Het is niet eerlijk tegenover jezelf en je leerlingen!”
”Nee, ik wist niet dat we het eens waren! Om je de waarheid te zeggen, Philippe, ben ik er niet van overtuigd dat ik opgebrand ben. Dat is een waanidee dat jij bedacht hebt.”
"Bedacht hebt! Noelle, dit is krankzinnig!”
Ze knikte nadrukkelijk. ”En dat ben jij ook als je denkt dat ik deze baan laat schieten. Ik popel om te beginnen. Lesgeven is iets waar ik het meeste van weet en wat ik het beste kan! Ik ga morgen naar Baton Rouge!”
Hij trok met een ruk zijn overhemd aan. ”Je bent de koppigste vrouw die ik ooit heb ontmoet! Als jij die baan aanneemt, ben je gek. Ik ben er beslist op tegen.” Noelles ogen flitsten nijdig. ’Ik kan me niet herinneren dat ik je om je mening of je aanmoediging heb gevraagd.”
”Mooi, want je zult geen van beide van me krijgen zolang je niet redelijk bent. Bel me maar als je je leven op orde hebt, Noelle. Ik wil graag weten wat je hebt besloten te gaan doen, want of je het gelooft of niet, ik geef echt heel veel om je! Ondertussen zal ik er niet zijn als je terugkomt van Baton Rouge. Ik ben weg... voor zaken.”
Er kwam geen antwoord op zijn woorden en ze negeerde de nadruk in zijn laatste opmerking. Toen de deur dichtsloeg en hij weg was voelde ze een eigenaardige combinatie van opluchting en verdriet. Ze kon niet geloven dat ze slechts een paar minuten geleden wild en hartstochtelijk met elkaar naar bed waren geweest. Hoe kon ze zoveel voelen voor een man die haar gevoelens niet begreep?
Hij gaf niets om haar ware verlangens. Philippe kende maar een soort verlangen. Seks! Daar was hun relatie op gebaseerd, niet op liefde! Noelle had de liefde erbij gedroomd. Nou, dat was voorbij! Ze zou niet weer zo zwak worden! Het was voorgoed voorbij met Philippe. Ze had geen behoefte aan zijn voortdurende ontmoedigingen met betrekking tot haar carrière. Ze gingen verschillende richtingen uit. Philippe was zo druk met zijn eigen bedrijf dat hij haar niet begreep en het ook niet probeerde. Hij was voortdurend aan het werk of moest de stad uit voor zaken. Zelfs nu, nu ze zijn steun nodig had, had hij belangrijke zaken buiten de stad. Nou, zij ook!
Noelle was zo woedend op Philippe en zijn bekrompen ideeën dat het haar geen snars kon schelen waar hij heenging. Of waarom. Ze wist alleen dat ze morgen naar Baton Rouge ging, al stond de wereld op zijn kop. Ze had een sollicitatiegesprek voor een baan en dat werd zo langzamerhand tijd!
De verstikkende geur trof haar het eerst. In alle scholen hing waarschijnlijk diezelfde geur. Zelfs met een blinddoek om zou Noelle alleen al aan die lucht een school herkennen. Onbewust trok ze haar neus op. Ze zocht naar de kamer van de directeur en klopte op de deurpost aangezien de deur openstond. Eigenlijk stonden alle deuren van lerarenkamers open. Dat was een goed teken, besloot Noelle vluchtig.
”U moet juffrouw Clayton zijn. Ik ben Betsy Wright, de directrice.” De vrouw stak haar hand uit naar Noelle en glimlachte vriendelijk. ”Hoe was de reis vanuit New Orleans?”
Noelle schudde haar de hand en glimlachte. Zo zo. B. Wright was geen man. De directrice was een vriendelijke, aantrekkelijke vrouw met warme, begrijpende grijze ogen. En ze scheen van openheid te houden. Het begon er steeds beter uit te zien.
’Ik ben blij met u kennis te maken, mevrouw Wright. De rit hierheen is voorspoedig verlopen, dank u.” ”Mooi,” ging de oudere vrouw verder. ”U wilt misschien uw benen even strekken? Zal ik u eerst een rondleiding door de school geven?”
Mevrouw Wright had ook een scherpe blik, concludeerde Noelle terwijl ze de vrouw van het ene lokaal naar het andere volgde. Ze zou het goed kunnen vinden met deze vrouw die misschien haar meerdere zou worden. Het verliep allemaal prima. Onverwachts werd Noelle weer overweldigd door die doordringende geur. Walgelijk! Een bittere smaak kwam in haar mond en ze kreeg het opeens benauwd. Kleine druppels transpiratie verschenen op haar bovenlip en tussen haar borsten. Ze voelde het onbehaaglijk naar beneden sijpelen. Het is alleen maar kalk en boeken, hield ze zichzelf voor. Alle scholen ruiken zo. Maar het was verstikkend sterk en Noelle voelde zich een beetje beverig.
"Voelt u zich wel goed, juffrouw Clayton? U ziet een beetje wit.” De vrouw was inderdaad erg schrander. "Laten we naar de lerarenkamer gaan, dan schenk ik een glaasje cola voor u in.”
Noelle nam de ijskoude drank van haar aan en glimlachte slapjes. Wat mankeerde haar? Ze keek om zich heen in de vriendelijke, gele kamer en zag tot haar grote schrik dat er geen ramen waren. Geen ramen!
Veel scholen hadden extra kamers binnenin, hield ze zichzelf voor. Maar opeens was het feit dat de kamer geen ramen had van overweldigend belang. Ze was omgeven door muren! Het had een verstikkend, benauwend effect.
"Voelt u zich al beter? Misschien moet u even een stukje lopen. Laten we naar het tekenlokaal gaan. U brandt natuurlijk van nieuwsgierigheid. Ik denk dat hij u wel zal bevallen.” De grijze ogen van mevrouw Wright glimlachten warm naar Noelle.
Wat heeft die vrouw? Ziet ze niet dat ik me slechter voel in plaats van beter, dacht Noelle in paniek. Ik moet weg uit deze benauwende ruimte. Een beetje frisse lucht doet soms wonderen. Ze slokte de cola naar binnen en volgde de vrouw.
”Dit lokaal doet dienst als muziek- en tekenlokaal, met een voorraadruimte voor ieder vak aan weerszijden ervan.” Mevrouw Wright leidde Noelle naar een lang, enigszins smal lokaal.
Hier waren ook geen ramen! En hier moet ik straks werken!
Noelles hart bonsde hevig. Als verdoofd liep ze langs de kleurrijke opbergkasten, de drums, glanzende xylofoons en een kleine piano naar het andere eind van de lange ruimte. Daar waren de muren overal bedekt met grote vellen papier met vrolijke tekeningen. Onmiddellijk leken die muren op Noelle af te komen en ze keek gejaagd om zich heen. Hoe moest ze in vredesnaam werken in deze kleine, ingesloten ruimte? O, het moet gewoon lukken, redeneerde ze snel. Ik kan mijn leerlingen mee naar buiten nemen om te tekenen. Maar... niet iedere dag!
Het vrolijk gekleurde papier danste wild voor haar ogen. Noelle begreep niet wat er met haar aan de hand was. Ze had het altijd leuk gevonden om het werk van kinderen te bekijken, maar deze keer werkte het deprimerend, net zo deprimerend als de muren zonder ramen. Mevrouw Wright babbelde gezellig verder terwijl ze door de andere vleugels van het gebouw liepen, maar Noelle hoorde nauwelijks was ze zei.
Noelles gedachten joegen door elkaar tot er een gedachte naar voren begon te komen, die niet weg wilde gaan. Ik kan het niet... Het was alsof haar lichaam in opstand kwam tegen haar verstand. Raakte ze weer de controle over zichzelf kwijt... of begon ze het eindelijk terug te krijgen?
”En dit is de eetzaal die tevens dienst doet als extra gymnastieklokaal.”
Noelles hoofd schoot omhoog bij het noemen van de eetzaal en ze keek vol vrees naar de opklaptafeltjes en stoelen die tegen een muur stonden. De eetzaal! Noelle zag in gedachten spaghetti aan de muren plakken en de groene erwten van de ene tafel naar de andere springen. En zij stond er midden in te schreeuwen zonder dat iemand daar evenwel acht op sloeg.
Ze begon een beetje hysterisch te lachen om haar fantasie. Snel dwong ze haar emoties weer op het rechte pad en keerde terug tot de realiteit. Als verontschuldiging mompelde Noelle iets over hoe praktisch deze oplossing was en bad dat ze niet hardop iets geks had gezegd. Een klein stemmetje binnenin haar herhaalde echter steeds weer: ”Ik kan het niet! Ik kan dit niet doen. Ik moet hier weg!”
Mevrouw Wright keek haar nieuwsgierig aan en stelde toen voor: ”Zullen we naar mijn kantoor teruggaan?” Terwijl de minuten verstreken begonnen de verwarde gedachten van Noelle zich te binden tot één duidelijk besef: Ik kan het niet! Ze had het hardop uit kunnen schreeuwen.
Met de grootste inspanning lukte het haar om die gedachte te onderdrukken. Misschien ging dit malle idee weg. Misschien kon ze het naar de achtergrond dwingen. In plaats daarvan bleef het echter groeien. Eindelijk kwam er een pauze in het eenzijdige gesprek.
”Nou, juffrouw Clayton, wat mij betreft kunt u hier beginnen zodra...”
"Mevrouw Wright, het spijt me.” Hakkelend kwamen de woorden uit Noelles mond voordat ze het goed en wel wist. En toen ze eenmaal begonnen was, wist ze dat ze moest doorgaan. Ze was zich eindelijk bewust geworden van haar situatie. ”Het spijt me, maar ik... ik kan het niet doen.”
Mevrouw Wright schudde haar hoofd. ”Ik begrijp het niet.”
”Ik begrijp het ook niet. Het heeft niets te maken met deze school of met u. Het is mijn probleem. Ziet u, ik geef al jaren les en ik vind het heerlijk. Ik hou van kinderen. Maar ik... ik heb de laatste paar maanden onder voortdurende druk gestaan en ik denk... ik denk dat ik een beetje overspannen ben...” Ziezo! Ze had het gezegd! Het was eruit!
Mevrouw Wright keek Noelle scherp aan.
De bekentenis was heel bevrijdend voor Noelle en ze vervolgde overtuigd: ”Ik dacht dat deze nieuwe baan geknipt voor me was. Tenminste, tot ik vandaag weer een school binnenkwam. Nu weet ik dat het niet eerlijk zou zijn tegenover de kinderen of mijzelf. Het spijt me dat ik zoveel van uw tijd in beslag heb genomen.” Het gezicht van de ander werd zachter. ”Het spijt mij ook. Mijn indruk is dat u een goede lerares bent. Maar ik begrijp wat u zegt en ik waardeer uw bezorgdheid voor de kinderen. Ik wens u veel geluk.” Ze stond op en schudde Noelle de hand.
Noelle vluchtte letterlijk het gebouw uit. Ze was weer vrij! Vrij van de last van haar schuldgevoelens, vrij van het idee dat alleen lesgeven haar voldoening kon geven, dat het de enige baan voor haar was. Ze voelde zich licht, vol energie toen ze naar haar auto liep. Het was zorgeloos en heerlijk en krankzinnig! Ze gooide haar hoofd achterover en lachte hardop van pure blijdschap.
Eenmaal in de auto werd ze ernstiger. Noelle wist dat het probleem er nog steeds was. Overspannen, opgebrand. Maar het toegeven was het begin van de genezing. Philippe had vanaf het begin gelijk gehad. Alles wat hij zei was waar. De slapeloosheid. De besluiteloosheid. De angst om naar haar werk te gaan. Het gebrek aan zelfbeheersing. Philippe had het alleen tegen haar gezegd omdat hij om haar gaf, dat zag ze nu in. O, ze kon niet wachten om hem te zien. Het hem te zeggen! Hem te voelen...
O, ze hield zoveel van hem!
De twee uur durende rit van Baton Rouge naar New Orleans leek eindeloos. Ze telde de minuten tot ze thuis was en hem kon bellen. Hij zou dadelijk komen en... Ongeduldig rende ze met twee treden tegelijk de trap op en frommelde zenuwachtig met de sleutel. Noelle haastte zich naar de slaapkamer, pakte de hoorn op en liet hem prompt weer vallen. Op handen en knieën kroop ze het ding achterna en draaide eindelijk met trillende vingers zijn nummer. Ik hou van je, Philippe! En je had gelijk wat betreft het lesgeven. Ik heb meer tijd nodig. O, Philippe, ik weet datje van mij houdt. De telefoon rinkelde... en rinkelde. Er werd niet opgenomen. Waar was hij? Haar hersenen werkten traag. Wat had hij ook alweer gezegd toen ze ruzie hadden? Ze kon zich maar een klein deel van dat miserabele gesprek herinneren. Haar gemene opmerkingen die ze woedend in Philippes bezorgde gezicht gesmeten had, kwamen boven. Hij had gezegd dat hij weg zou zijn als ze uit Baton Rouge terugkwam. Weg! Maar waarheen? Weg... voor zaken.