Hoofdstuk 1

Noelle deed een laatste streek met het kwastje, strekte haar welgevormde benen voor zich uit en spreidde haar tenen terwijl ze de glanzende kleur op iedere teen bewonderde. Het was een luxe die ze had verkozen boven het nakijken van repetities en het voorbereiden van lessen. Het was lang geleden dat ze werkelijk aandacht had geschonken aan haar uiterlijk. Maar dat was nu verleden tijd.

Ze was weer thuis, terug waar ze hoorde, New Orleans. Terug bij familie en vrienden die om haar gaven. Terug bij de bekende dingen en geluiden waar ze van hield en die ze zo had gemist. Muziek waar je voeten niet bij stil konden zitten. Vrolijk gedans. Geurige, pittige koffie. De trage Mississippi en bomen met Spaans mos. O ja, hier hoorde ze thuis.

Noelle keek tevreden naar haar tenen. Ze vond dat ze er sexy uitzagen. Ze wiegelde ze heen en weer, boog • toen haar voet, tevreden met de manier waarop haar rode tenen de slanke enkels benadrukten. Haar kuiten waren stevig, fraaigevormd en glad door de geurige bodylotion die ze erop gesmeerd had. Haar hand gleed omhoog langs de gladde huid en schoof de ochtendjas opzij. Geen slechte benen voor een vrouw van eenendertig, constateerde ze.

Een lichte klop ging vergezeld van een zachte stem met een melodieus zuidelijk accent. "Noelle, ik ben het. Mag ik binnenkomen?”

Noelle sloeg de ochtendjas dicht en bond de ceintuur om haar middel vast. ”Ja hoor, Tina. Ik ben mijn nagels aan het lakken.” Ze wendde haar glimlachende gezicht naar de deur nog voordat haar zuster binnen was.

”Je ziet er opgefrist uit, Noelle. Heb je wat kunnen slapen?” Tina keek Noelle bezorgd aan. Ze scheen haar verantwoordelijkheden als oudere zuster serieus te nemen.

Noelle glimlachte en strekte zich lui, als een zuidelijke kat uit. ”Twee uur! Ik heb alleen maar geslapen in de drie dagen dat ik in New Orleans ben. De reis heeft me meer vermoeid dan ik had gedacht.”

Tina knikte wijs en ging in een stoel aan het eind van het bed zitten. ”De afgelopen jaren hebben hun tol van je geëist, Noelle. Je bent uitgeput. Het was een lange rit om alleen te maken, helemaal vanuit New Jersey.” Noelles donkere ogen werden groter. Ze was vastbesloten haar laatste ervaringen in New Jersey voor zich te houden. Tina kon soms zo verdomd moederlijk doen. ”Ik voel me nu prima, Tina. Je weet niet hoe goed het is om weer thuis te zijn.”

”Ik kan me niet voorstellen hoe je het zo lang hebt uitgehouden, ver van ons vandaan. Hemeltje, Louisiana heeft alles en iedereen die je altijd hebt gekend. Het is je thuis!”

Noelle haalde haar schouders op. ”Het was een paar jaar lang een fijn avontuur om weg te zijn. Maar toen, na mama’s dood en mijn scheiding... Och, ik weet het niet, Tina. Alles leek opeens in elkaar te storten.” Tina’s arm gleed liefhebbend om Noelles schouders. ”Nou, maak je maar niet druk meer. Je bent nu thuis en Max en ik zullen ervoor zorgen dat alles van nu af aan heerlijk wordt, om te beginnen vanavond. Het wordt zo’n zalig feest, Noelle!”

Noelle protesteerde zwakjes. ”Ik wilde datje niet al die moeite had gedaan, Tina.”

”0, kletskoek! Je weet dat ik dol ben op feesten. En jij hield er ook van. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik een excuus heb om dit feestje in elkaar te draaien. Het laatste feest is al zo lang geleden. Hemeltje, we hebben niet meer de kans gehad al die mensen tegelijk te vragen sinds onze schooltijd. Ik kan nauwelijks wachten!” Tina’s donkere ogen dansten van geluk.

Ze zat tegenover Noelle en de gelijkenis tussen Noelle en haar zuster was onmiskenbaar. Ze hadden dezelfde geanimeerde uitdrukking en dezelfde grote bruine ogen. Tina’s mond was wat groter en haar glimlach sneller dan die van Noelle. Tina’s donkere haar was kortgeknipt met losse krullen terwijl Noelles ebbehouten glanzende haar bij iedere beweging van haar hoofd over haar schouders streek. Het grootste verschil tussen hen was echter hun lengte. Tot Noelles grote verdriet mat ze nauwelijks een meter drieënzestig terwijl Tina een ranke een meter eenenzeventig aanwees. In haar jeugd had Noelle getracht zich zoveel mogelijk uit te rekken om zodoende een beetje langer te worden, zoals haar oudere zuster. Toen ze volwassen werd had ze echter geleerd tevreden te zijn met haar geringe lengte.

"Kletskoek? Tina, alsjeblieft. Alleen jij gebruikt nog zulke ouderwetse woorden!” plaagde Noelle onbarmhartig.

”Als je een jonge dochter hebt met grote oren -” Tina knikte in de richting van de deuropening waar Brianna, haar elf jaar oude dochter verscheen om naast Noelle op het bed neer te ploffen.

”0, tante Noelle, je bent zo mooi!” Haar gezicht was een verrassende combinatie van Tina’s donkere schoonheid en Max’ Europese trekken en het straalde van aanbidding voor haar tante.

"Dank je wel, Brianna! Kom erbij,” glimlachte Noelle. ”Je weet natuurlijk dat jij de mooiste van allemaal zult worden,” zei ze oprecht gemeend.

Brianna rimpelde haar neusje. ”Niet met die beugel in!” Ze pakte Noelles Perzische kat en begon hem te strelen.

”Die beugel is weg voordat je het weet!” voorspelde Noelle. ”En dan, la petite belle, onze schoonheid!” "O, tante Noelle, gekkie...” Brianna bloosde diep bij Noelles compliment.

”Stil zitten, Brianna,” waarschuwde Tina vriendelijk. ”Noelle is haar nagels aan het lakken. Ze smeert alles ernaast als jij zo blijft wiebelen!”

Ze schoof haar stoel dichter bij Noelles knieën. "Hier, Noelle, laat mij het doen. Jij kon nooit je eigen nagels lakken.”

Noelle gaf gewillig het flesje en kwastje uit handen. ”Ik heb die verwennerij gemist, Tina. Ik geloof niet dat ik in de afgelopen tien jaar meer dan drie keer mijn nagels heb gelakt.”

”Je moest je schamen. Vrouwen moeten zichzelf mooi voelen om mooi te zijn. Je moet beter voor jezelf zorgen, Noelle. Zeg eens eerlijk, ben je niet opgewonden over het feest van vanavond?”

Noelle haalde haar schouders op. "Natuurlijk wil ik graag onze oude schoolvrienden terugzien. Dit is niet bepaald het beste moment in mijn leven, weet je.” ”Laat ik je geruststellen, Noelle, je bent beter af dan de meesten!”

Noelle rolde met haar ogen. ”De hemel sta ze dan bij! Ik heb geen man, geen gezin, geen huis en geen werk! En jij zegt dat ik het beter heb dan de meesten?” Tina wierp haar een wijze glimlach toe maar gaf geen antwoord.

"Kijk, tante Noelle, ik heb mama’s oude fotoalbum meegebracht. Die foto’s zijn zo gek! Moet je die jurken zien! En de auto’s! Daar is juffrouw Sherwin. Ze is nu mijn geschiedenislerares en...” - Brianna wees naar een verkleurde foto - ”ik kan me niet voorstellen dat ze er ooit zo heeft uitgezien! Ze was best leuk om te zien, toen.”

Noelle keek over Brianna’s schouder en glimlachte. ”Ja, dat was ze. Dus Cathy geeft nog steeds les?” Een kleine steek ging door haar heen. Als Cathy Sherwin nog...

”Ja, ze geeft al honderd jaar les,” beweerde Brianna onverschillig. ”En hier ben jij met mama! Jullie hadden toen allebei lang haar!”

Tina leunde achteruit om haar werk aan Noelles hand te bewonderen en knikte toen tevreden. ”Dat waren tijden toen we niets anders aan ons hoofd hadden dan prachtige krullen inzetten en ons mooi maken voor afspraakjes. Dat was voordat ik een man had en een kind en een baan en een huis van twee verdiepingen! Natuurlijk had ik het niet anders gewild, lieverd!” Ze streek plagend door haar dochters kastanjebruine lokken en begon aan Noelles tweede hand.

”Wie is dit, mama?”

”Laat maar aan Noelle zien. Zij kent al die mensen.” Tina boog zich over Noelles hand en concentreerde zich op het lakken van de nagels.

Noelle volgde Brianna’s kindervinger. ”Dat is Marth-Anna LaBraux.”

”Marth-Ann Honeycutt is het nu,” verbeterde Tina. ”Is ze nog zo... mollig?” Noelle grinnikte met pretogen.

Onder gegiechel vertelde Tina: ” Als je haar toen mollig vond dan moest je haar nu zien! Ze verwacht binnenkort haar zesde baby! Het verbaast me dat ze vanavond wilde komen. Maar als de baby zich vanavond aankondigt kan Bruce Nagle het kind halen. Hij is arts, weet je.”

"Heeft hij het ten slotte toch gehaald? Dat vind ik fijn voor hem! Hij werkte altijd zo hard. Hij heeft me zelfs een jaar geholpen met natuurkunde. Een aardige jongen. Ik was gewoon te dom om meer te leren dan H_:0!” Ze lachten alle drie.

Bij iedere foto werd er nu gegrinnikt en Tina vertelde van iedere persoon die ze had uitgenodigd een paar hoofdzaken.

"Marge is nu aan haar vierde huwelijk toe.” ”De verlegen Marge Habermans?” vroeg Noelle verbaasd.

”Ze is nu mei verlegen meer! Herinner je je Louise Lushbaum nog?”

”Hoe kun je de wulpse Louise nou vergeten, die met die grote boezem? Ze werd door de hele klas benijd!” Meer vrouwelijk gegiechel.

Tina trok haar wenkbrauwen op en pakte Noelles pink. ”Ze heet nu Louisa LaRue. Getrouwd met een dominee!” Hun gelach was vermengd met vrouwelijk leedvermaak.

”0, Tina, wat is het heerlijk om weer te lachen, ook al zijn we een beetje gemeen!” bekende Noelle, terwijl ze de tranen uit haar ooghoeken wreef.

”Je hebt het mooiste nog niet gehoord!” riep Tina doodernstig naar een volgende foto wijzend. ”Simone Dunsmore, die met dat hooghartige air, weetje nog? Ze is met een oliesjeik getrouwd en is naar Saoedi-Arabié verhuisd! Moet je je haar voorstellen in een zwarte jurk en een lap voor haar gezicht tot aan haar ogen!” Noelle rolde op het bed, ze kwam niet meer bij van het lachen.

"Voorzichtig, je nagels zijn nog nat!” waarschuwde Tina tussen twee lachhikken door. ”Nou, Noelle, ik zal je maar eerlijk bekennen dat ik een paar vrijgezellen heb uitgenodigd die jij vroeger gekend hebt.”

”Ik wist het wel! Ik wist het! Je gaat niet proberen mij te koppelen, Tina. Ik waarschuw je...”

Tina stak haar hand op. "Hoor eens. Misschien verander je wel van gedachten. Herinner je je Paul Doherty nog? De knappe Paul? Hij is nu eigenaar van de ijzerwarenhandel en krijgt bestellingen van de grote oliemaatschappijen hier in de omgeving. Hij sterft van het geld. Maar het nare is dat hij over de tweehonderd pond weegt en dat bij zijn niet zo royale lengte!” "Arme Paul! Ik kan het gewoon niet geloven! Hij was zo knap,” verzuchtte Noelle.

”En Nate LaBraux is weer vrijgezel. Hij komt vanavond.”

”Nate? Bedoel je Nathanial LaBraux? Rood haar, sproeten, mager, die met die diepe stem?”

”Nate is lang, slank en atletisch en ongelooflijk knap. Werkt op het moment bij de plaatselijke televisie en is drie keer getrouwd geweest. Of is het vier keer?”

”Ik kan het niet geloven!” Noelle greep quasi wanhopig naar haar hoofd.

”Wie is die man, tante Noelle?” Brianna wees en Noelle ging recht overeind zitten. ”Dat is een echte bink!”

Toen haar ogen de bewuste man vonden, stond Noelles hart een kort, waanzinnig moment stil. Iets in de intimiteit van de foto bracht een vloed van herinneringen bij haar terug. Mooie herinneringen. Ze zaten samen op de motorkap van een auto, hun dijen raakten elkaar, zijn arm was nochalant om haar schouder geslagen. Zelfs op een oude foto had hij de macht haar hart stil te zetten. Na al die jaren.

”Je herinnert je Philippe Merritt nog, hè?” vroeg Tina snel.

Noelle slikte. Ze had opeens een droge mond. "Natuurlijk,” kraste ze. ”Is... hij getrouwd?” Wat een onmogelijke vraag! En zo voor de hand liggend! Wat mankeerde haar? Al was hij getrouwd, wat dan nog? Haar kon het niet schelen.

"Ik weet het niet. Hij is het wel geweest. Maar ik heb hem in jaren niet meer gezien dus ik weet niet wat hij op dit moment doet. Hij is veranderd, Noelle.” Ze zweeg en bewonderde haar werk aan Noelles nagels. ”Zo, hoe vind je ze? Vlekkeloos, zus. Prima gedaan al zeg ik het zelf.”

Noelle glimlachte dankbaar. ”Ik had het niet beter kunnen zeggen, Tina. Dank je wel. Weet je, nu zul je het voortaan altijd moeten doen. Ik kan het nooit zo mooi.” ”Dat vind ik best, Noelle. Het geeft je meteen een excuus om hier te blijven komen nadat je een eigen flat hebt gevonden. Ik wilde nog steeds dat je hier bleef. We hebben ruimte zat, dat weet je.”

Noelle schudde haar hoofd. ”Jij en Max hebben al genoeg voor me gedaan. Het minste wat ik kan doen is mijn eigen leven leiden.”

”Nou, ik geloof dat we ons maar klaar moeten maken voor het feest, Brianna. Dan kan Noelle ook verder.” Tina richtte zich in haar volle, slanke lengte op en strekte zich uit. ”Ik hoop dat het een fijne avond voor je wordt, Noelle.”

”Vast en zeker. Het is heel spannend om al die mensen weer terug te zien. Het is zo lang geleden. Neem nou Nathanial, eh, Nate en Cathy en... Philippe.”

Tina liep naar de deur. "O, het spijt me je te moeten teleurstellen, Noelle, maar misschien komt Philippe niet eens. Ik heb de hele week geprobeerd hem te bereiken maar ik kon hem niet persoonlijk te pakken krijgen. Ten slotte heb ik de uitnodiging aan zijn secretaresse Betty Dunsmore doorgegeven. Je kent haar nog wel, de moeder van Simone. Degene die met de sjeik naar Saoedi-Arabié is vertrokken. Nou, Betty was ontroostbaar dat ze haar dochter op die manier kwijtraakte. Ze heeft zich sindsdien op haar werk geworpen. Eigenlijk is Betty een echte schat. Ik heb haar ook uitgenodigd voor vanavond. Nou, ik zie je straks wel.”

Tina schoof haar dochter voor zich uit de kamer uit en liet Noelle achter met maar één gedachte in haar hoofd. Misschien komt Philippe niet eens... Het had Noelle niets kunnen schelen als ze niet zo sterk had gereageerd op die foto. Ze had zich gedragen als een schoolmeisje! Ach verdorie, wat maakte het uit! Hij was vermoedelijk getrouwd en had zes kinderen! Noelle liet de ochtendjas van haar schouders glijden en trok een slipje en een heldergroene strapless jumpsuit aan. Zo groen als gras, dacht ze met een wrange glimlach terwijl ze de ceintuur dichtgespte. Ze kon nu tenminste glimlachen om haar ervaringen als lerares. En om het gooi- en smijtgevecht.

Ze liep naar de spiegel en pakte een flesje parfum. Terwijl ze de parfum achter haar oren, over haar schouder en langs de weelderige heuvels depte, moest ze erkennen dat zij een paar dingen had die Tina niet bezat. Tina was weliswaar lang en slank maar zij had niet die vormen voor een strapless jumpsuit zoals Noelle! Ze glimlachte trots. Ja, ze verheugde zich op het feest! Het zou een leuke avond worden!

Die avond was Noelle het stralende middelpunt tussen haar oude vrienden. Ze lachten en haalden herinneringen op aan vroegere, zorgeloze tijden. Zo nu en dan vonden ze de tijd om te dansen op ’Cajun Baby’ of ’Louisiana Saturday Night’. Het was een feest om terug te zijn!

De kleine band die Max had gehuurd speelde een meeslepende versie van ’Fox on the Run’ en Noelle tikte onbewust met haar voet op de maat mee terwijl ze luisterde naar Marth-Anns nauwgezette verslag van geboorte nummer drie.

”Ze spelen ons lied. Wil je dansen?” Een warme stem klonk in haar oor.

Noelle draaide zich om van het kringetje vrouwen en glimlachte naar haar zwager Max. ”Het is mijn favoriete deuntje en ik wil dolgraag dansen!” Max hield haar luchtig vast en wervelde met haar over het stenen terras. ”Dank je wel dat je me gered hebt.”

De levendige Cajun muziek was luid, opwekkend, trilde zelfs door de bladeren van de eeuwenoude bomen. Als je hun moderne kleding buiten beschouwing liet, hadden ze gedanst kunnen hebben in een ver vervlogen eeuw van hoepelrokken en chique zuidelijke landhuizen. De omgeving en het zachte zuidelijke accent hoorden er in ieder geval bij. Noelle had dit alles gemist. Verschrikkelijk gemist. Ze gooide haar hoofd in haar nek en lachte om Max’ stroom van grappen. Hij was een goede gastheer en een fijne zwager. Max voelde aan wanneer Noelle wilde dansen en dat ze behoefte had aan lachen. Hij kon je geweldig vermaken. Het was geen wonder dat Max hoofdverkoper was en voor Lajune Laboratoria de leiding had over de hele staat Louisiana. Dit mooie huis was een van de dingen die hij bereikt had.

Noelle probeerde niet te denken aan morgen, wanneer ze op jacht zou gaan naar een flat of een ander soort onderkomen. Ze vond het vreselijk dat ze uit dit huis weg moest, maar ze wist dat ze op haar eigen benen moest staan, weg bij haar familie. Een week was lang genoeg om bij je zuster te logeren, ook al konden ze goed met elkaar opschieten.

Tegen de tijd dat de muziek voorbij was, was Noelle volkomen buiten adem. ”Max, ik heb in jaren niet meer zo gedanst!” Haar wangen gloeiden en ze hijgde licht.

”Tja, in New Jersey kunnen ze niet zo dansen als hier, Noelle! Ik snap niet hoe je het zo lang hebt kunnen uithouden in het noorden! Jij, nota bene!” Hij lachte en klopte op haar transpirerende rug.

"Ik snap het ook niet, Max. Maar ik heb dit alles wel gemist. Ik heb vooral jou en Tina gemist en Brianna. Ze begint een beeldschoon meisje te worden.”

”Het is een mooie meid, vind je niet?” was hij het trots met haar eens. ”Maar ik ben nog niet zover dat ik haar kan delen met die onverantwoordelijke jongens hier! Volgend jaar stop ik haar in een luchtdichte zak tot ze eenentwintig is. Denk je dat dat mijn baby zal beschermen?”

Noelle schudde haar hoofd. ”Ze is geen baby meer, Max. Binnen de kortste keren is ze een lieflijke, heel mooie vrouw.” "Herinner me er niet aan! Ik voel me oud als ze zegt: 'Hadden jullie in jullie tijd ook rockmuziek, paps?’ Wil je wat drinken, Noelle? Gin-tonic?”

Noelle glimlachte en wuifde zich met haar hand koelte toe. ”Ja! Die hitte en vochtigheid zijn mijn dood! Ik was vergeten hoe warm het hier kon zijn, vooral als je danst zoals wij net deden.”

”Ik ben zo terug,” zei hij terwijl hij in de richting van de bar liep. Ze hoorde hem tegen iemand praten. "O, hallo, Philippe. Wil je onze eregast ontmoeten? Ze is hier.”

Opeens stond Noelle oog in oog met Philippe Merritt! Met open mond en roze wangen staarde ze hem aan. Allemachtig! Hij was nog even knap en breedgeschouderd! Eigenlijk gespierder dan ze zich herinnerde. Een moment dansten er sterretjes voor haar ogen. Had ze het te heet van het dansen? Was het de ongewone hitte? De verstikkende vochtigheid? Of was het Philippes overweldigende kus die haar de adem benam en tintelingen van verwachting door haar ledematen zond? Zijn sterke armen lagen om haar heen en drukten haar borsten tegen zijn brede borst. Krachtige handen lagen op haar rug. Ze kon nog net een mondvol adem halen voordat zijn lippen de hare bedekten in een verwarrend lange kus. Ze voelde zich slap, wankel en wist niet wat ze met haar handen, haar lichaam, haar luid bonzende hart moest doen.

Uiteindelijk vonden haar handen een plekje op zijn schouders en schoven als vanzelf over harde spieren naar zijn nek. Haar lichaam voegde zich vloeiend tegen het zijne, dankbaar voor iets sterks om tegen aan te leunen.

Ten slotte hief hij zijn gezicht op en keek haar in de ogen. ”Je ziet er stralend uit, Noelle. Heb ik die kleur op je wangen gebracht?”

”Nee, ik heb gedanst,” sputterde ze tegen, niet in staat helder te denken terwijl ze tegen hem aangeleund stond. ”Ik bedoel, het is fijn om je weer te zien, Philippe. Wat - wat een begroeting!”

”Ik probeerde te ontdekken of de gevoelens die ik me herinnerde nog steeds dezelfde waren. Ik hoop dat ik je niet in verlegenheid heb gebracht.” Zijn ogen drongen door tot in het diepst van haar wezen, wakkerden de vlammen van haar begeerte aan.

"Natuurlijk niet,” ontkende ze met een zo stoutmoedig mogelijke glimlach. ”En hoe is het nu met die gevoelens?”

”Veel beter dan ik me ooit herinnerde.” Hij lachte, liet toen zijn stem dalen. ”Weet je, Noelle, hoe hard ik mijn best ook heb gedaan in de afgelopen tien jaar, ik heb jou nooit uit mijn gedachten kunnen verdrijven.”

Ze wist niet goed hoe ze op zijn nogal intieme bekentenis moest reageren. Haar eerste gedachte was: Waarom heb je me dat nooit laten weten? maar ze zei: ”Ik ben zo blij datje gekomen bent, Philippe. Tina wist niet zeker of het zou lukken.”

Zijn bruine ogen lachten haar toe. ”Ik ben ook blij dat ik gekomen ben. Je bent even mooi als altijd, Noelle. Ik had dit niet willen missen.”

Een oude, bekende wals bereikte hun oren en Noelle keek hem uitnodigend glimlachend aan. "Weetje nog hoe we in de goede oude tijd op deze wals dansten, Philippe?” Haar handen lagen nog steeds op zijn schouders en ze begon mee te wiegen met de muziek. Philippe legde zijn handen op de hare en bracht ze omlaag. Hij glimlachte en kneep zacht in haar vingers. "Laten we gaan zitten en even bijpraten, Noelle. Ik moet zoveel van je weten.” Philippe deed een stap achteruit en schoof haar met zijn hand in haar rug in de richting van een tafeltje.

"Noelle, Philippe,” onderbrak Max’ stem hen. "Hier, jullie drankjes. Philippe, is gin-tonic goed?”

"Max, je bent de perfecte gastheer,” Noelle glimlachte dankbaar en stak haar hand uit naar het lange, ijskoude glas.

”En jij de perfecte gast," gaf hij Noelle charmant het compliment terug. Toen overhandigde hij Philippe het andere glas. "Ze is nog steeds beeldschoon, hè Philippe? Babbelen jullie maar even gezellig met elkaar. Ik ga kijken of ik iemand anders zie die een danspartner nodig heeft... of een drankje.”

Philippe keek omlaag naar Noelle en ze glimlachte naar hem op. Duizenden vragen joegen door haar hoofd maar toch zei geen van beiden een volle minuut lang een woord. Toen glimlachte Philippe en een warmte verspreidde zich door haar heen, een hitte die steeds feller scheen te worden met iedere minuut dat ze bij elkaar waren. ”Ja. Nog steeds beeldschoon. Laten we Max’ advies opvolgen en gezellig babbelen. Ik wil alles weten wat je hebt gedaan in de afgelopen tien jaar.”

”Ja, ik ook van jou.” Ze draaide zich om en zag een afgelegen zitje onder een oude eikeboom. "Zullen we daar gaan zitten?”

Ze gingen erheen en meteen was Noelle zich bewust van Philippes ongewone manier van lopen. Het was niet echt duidelijk maar hij liep beslist niet soepel. Het was net genoeg om het op te merken: Philippe spaarde zijn linkerbeen bij het lopen.

Ze bleef staan, keek onwillekeurig naar het onwillige been. Pas op dat moment merkte Noelle hoe breed zijn schouders waren. Er lag een zichtbare kracht in de spieren van zijn armen en schouders. Zijn handen waren in ieder geval een stuk krachtiger dan ze zich herinnerde. Noelles ronde donkere ogen ontmoetten de zijne in een vragende blik. Woorden waren niet nodig en werden ook niet uitgesproken. Hij kende haar nog steeds. Wist wat ze dacht.

Philippe glimlachte met strakke lippen, probeerde haar op haar gemak te stellen door luchtig te doen. ”Een oude oorlogswond, ma chérie. Een deel van mijn onverkwikkelijke verleden.”