Hoofdstuk 4
Versuft keek Noelle omhoog naar de lange, knappe man die voor haar stond. ”Wat - wat doe jij hier, Nate?” Het was een stomme vraag. Ze wist wat hij wilde!
Hij hield de groene fles met wijn omhoog. ”Ben net van mijn werk gekomen. Heb je me vanavond op het nieuws gezien? Ik kwam toevallig langs en dacht dat we samen misschien een klein feestje konden bouwen. Iets dat met je nieuwe appartement te maken heeft.” "Vanavond niet, Nate, ik heb...”
”Heb je me niet gezien? Je moet toch wat beter op de hoogte blijven van wat er op de wereld gebeurt. Je wilt toch niet dat dat mooie hoofdje van je dichtkoekt. En ik weet dat je je favoriete nieuwslezer niet wilt missen.” Hij glimlachte op haar neer terwijl hij brutaalweg langs haar heenstapte. Instinctief deed ze een stap achteruit.
Noelle hoorde de begroeting in de andere kamer en vreesde een moment dat Philippe nog steeds met ontredderde kleding op de bank zou liggen. Ze keek om Nates lange lichaam heen maar tot haar opluchting stond Philippe midden in de kamer.
"Goedenavond, Nate. Een beetje laat om zomaar langs te komen, vind je niet?” Philippes stem klonk donker.
"Hallo, Philippe,” zei Nate beminnelijk. ”Mijn avond begint net. Het verbaast me jou zo ver van het merengebied te vinden.”
De spanning in de kamer was te snijden. In een wanhopige poging om de lucht te zuiveren, stamelde Noelle: ”Nate heeft een fles wijn meegebracht, Philippe.” ”Dat zie ik.” Philippe stond naast de bank, maar deed geen enkele poging om Nate een stoel aan te bieden.
”Ja. Laten we de nieuwe woning inwijden! Ik zal de fles openmaken,” bood Nate aan en hij liep naar de keuken alsof hij er honderd keer was geweest.
Noelle liep achter Nate aan en zette drie wijnglazen voor hem klaar. O, nee, waarom ik? bad ze gejaagd terwijl ze in de kastjes naar de zoutjes zocht. Ze schudde wat zoute stengels in een schaaltje en bracht het naar binnen voordat Nate klaar was met inschenken. Ze wilde haar ware gevoelens aan Philippe doorgeven, maar kennelijk snapte hij de zwakke glimlach die ze hem schonk niet. Hij keek haar met sombere ogen aan. Hoe moest ze hem laten weten dat ze niet wilde dat Nate er was? Dat ze hem niet had uitgenodigd?
”Kun je hem niet kwijtraken?” mompelde Philippe tussen opeengeklemde tanden.
"Alleen dit ene glas wijn, Philippe. Dan vertrekt hij vast weer. Hij ziet toch dat hij stoort-” Ze zweeg toen Nate verscheen.
Maar Nate ging niet weg. Hij bediende Philippe met een binnensmonds gemompel en Noelle met een knipoog en een glimlach. ”Op een fantastisch klein appartementje en een beeldschone jonge vrouw.”
Noelle aanvaardde zijn toost met een bescheiden glimlach. Ze streek met een nerveus gebaar haar haar naar achteren. Opeens was het warm in de kamer. Benauwd zelfs.
Philippe klonk met haar. ”Op veel geluk bij je al je nieuwe plannen.”
Noelle hief dapper haar glas. Een warme glimlach was haar enige dank aan Philippe.
Nate zat vlakbij Noelles stoel. Hij pakte een paar zoute stengels en legde zijn enkel op zijn knie. Met een zucht leunde hij achterover in de groen met witte stoel alsof hij er voorlopig niet meer uit zou komen. "Noelle, in die paar dagen dat ik je heb geholpen met de verhuizing heb je hier wonderen verricht. Het ziet er gezellig en uitnodigend uit.”
”Ik ben blij datje het leuk vindt, Nate.” Ze durfde niet naar Philippe te kijken. Hij zou er niet blij mee zijn dat Nate had geholpen met de verhuizing. O, waarom moest hij dat zeggen? Maar ze wist waarom.
”En ik vind de meubelen ook goed gekozen, vind je . niet, Philippe? Deze heb ik voor je opgedoken, nietwaar, Noelle?”
Ze knikte, en wenste dat ze door de grond kon zakken. "Hm-mm. Hij zit lekker ook.”
Hij glimlachte uitnodigend. ”Ik ben blij dat je het waardeert. Na ons uitje van gisteravond, Noelle, dacht ik dat je nu meer behoefte zou hebben aan een goede Chardonnay en een rustige, comfortabele avond thuis.”
Haar ogen vlogen nerveus in de richting van Philippe en ze deed een poging om van onderwerp te veranderen. ”Ja, dat is heel attent van je, Nate. Ik - ik heb de hele dag geschilderd en ik ben vanavond een beetje moe.”
Maar Nate liet zich niet door haar tactiek van de wijs brengen. ”Ik zal je uitleggen waarom, Philippe.” ”Ja, doe dat,” zei Philippe alsof hij er de grootste interesse in had.
Doe dat niet, alsjeblieft, smeekte Noelle inwendig. Maar Nate was niet van plan zich in te houden. Met een beminnelijke glimlach pochte hij: ”Ik heb Noelle gisterenavond meegenomen voor een zeiltocht bij maanlicht over de Mississippi. Het was een belevenis! Nietwaar, Noelle?”
”0 ja, dat heb je goed beschreven, Nate,” mompelde ze. Het laatste wat ze had gewild was Philippe vertellen over haar avond met Nate. Ze keek niet naar Philippe maar ze voelde dat hij behoorlijk verhit raakte. In een wanhopige poging om van onderwerp te veranderen, zei ze snel: ”Hebben jullie zin in een beetje muziek? Ik heb vandaag mijn platen uitgepakt.”
Zonder op antwoord te wachten haastte ze zich naar het wandmeubel en begon door de platen te bladeren op zoek naar haar favoriete LP.
”Wie wil er nog een glaasje wijn?” vroeg Nate. ”Philippe, jij?”
”Ja, waarom niet?” Philippe schoof vastberaden zijn glas naar hem toe. Hij dwong zijn lippen in een strakke glimlach. Dit werd pijnlijk. Dus Noelle was gisteravond met Nate uitgeweest; een zeiltocht bij maanlicht nota bene! Was het mogelijk dat ze mij vanavond aan het lijntje heeft gehouden in de wetenschap dat Nate na zijn werk langs zou komen? De donkere ogen vernauwden zich onheilspellend.
De muziek, luide, opgewekte jazz was door Noelle bedoeld om de spanning in de kamer te verminderen. Maar het tegendeel leek eerder waar. Want Louis Armstrongs trompet schalde nog niet door de kamer of Philippe begon aanmerkingen te maken op haar keuze. Wat meestal meer plagend werd gezegd was nu sarcastisch.
”Hij staat veel te hard. Hoe kunnen we nu praten? Of denken?” gromde hij.
”Wat?” Ze leunde naar hem toe. Begrijp het alsjeblieft, Philippe, smeekten haar donkere ogen.
Philippes stem brulde boven de trompet uit. ”Ik zei dat de muziek een beetje te hard staat, vind je ook niet?” Jij hebt me om de tuin geleid, beschuldigden zijn ogen haar zwijgend.
”0 ja, misschien een beetje.” Noelle stond op en draaide aan de knoppen van de stereo-installatie, terwijl ze ondertussen meteen de plaat verwisselde. Ik geef toch om jou, probeerde ze wanhopig met haar bewegingen uit te drukken.
”Is dat alles wat je hebt?” Het was Philippe weer, koud.
Ze trok haar wenkbrauwen op. ”Dat is ’Cozy’ Cole. Ik dacht dat je van hem hield. Hij was een geweldige drummer.”
Hij schudde koppig zijn hoofd. ”Is niet te vergelijken met Shelley Manne.”
”Hij kan zich meten met wie dan ook!” Ze besefte dat ze in Phillipes val liep. Hij wilde ruzie maken. En zij ging er gretig op in. Ze legde een andere plaat op de draaitafel. Alsjeblieft, Philippe...
”Mijn God! Wie is dat? Die plaat lijkt wel antiek!” ”De plaat is oud. Het is ’Fatha’ Hines aan de piano. Hij kan je goedkeuring toch wel wegdragen!”
”Het is een test in uithoudingsvermogen.” "Verdomme! Dat ben jij ook, Philippe! Ik kan gewoon niet geloven dat jij zo koppig bent!”
”Het spijt me, Noelle. Ga je gang en luister naar wat je wilt. Ik zal je slechte smaak niet betuttelen.”
"Wij genieten wel van deze echte, ouderwetse jazz, hè, Nate?” Ze wendde zich tot Nate om bij hem steun te zoeken.
Nate glimlachte en hield zijn handen omhoog. ”Ik geniet van de show.”
Philippe zette met een smak zijn glas neer. "Nou, ik ben niet van plan nog langer mee te spelen! Niet voor jullie tweeën in ieder geval. Ik ben al weg!” "Philippe - ga nog niet.” Noelle wist wat er gebeurde maar stond er hulpeloos bij. Ze had hem zelf weggejaagd. O, waarom had ze de deur opengedaan voor Nate?
"Dank je wel voor de wijn, Nate,” zei Philippe met strakke mond. Toen draaide hij zich om naar Noelle. Er lag meer emotie in zijn gezicht dan alleen woede. Wantrouwen klonk duidelijk en helder uit zijn ogen. "Goedenavond, Noelle. Zorg maar datje niet van die smalle bank afrolt!” Hij was de deur uit voordat ze de kans kreeg om te protesteren.
Wantrouwen! Noelles hart zonk haar in de schoenen terwijl ze luisterde naar Philippes snelle voetstappen op de trap.
Noelles slapeloosheid plaagde haar weer die nacht, hoe moe ze ook was. Het kwam niet door Philippes uitbarsting van jaloezie. Ook Nates brutale houding hield haar niet wakker. Toen ze Nate vertelde dat ze erg moe was en alleen wilde zijn was hij bijna even nijdig als Philippe naar huis gegaan. Nates gevoelens deerden haar echter niet. Philippe was de man waar ze om gaf en ze had jammerlijk gefaald tegenover hem. Doodmoe probeerde ze alles uit haar gedachten te zetten en te gaan slapen.
Terwijl ze op de smalle bank lag, trilden Philippes woorden na in haar hoofd. Het was de eerste keer geweest dat iemand tegen haar had gezegd: ”Doe wat je graag wilt doen. Wat je gelukkig maakt.”
Doen wat je graag doet. Het was een spontane opmerking geweest met een vrije, bevrijdende klank. Het was een uitdaging! Wat wilde ze eigenlijk graag doen behalve lesgeven? Noelle had nooit serieus aan iets anders gedacht.
Ze had altijd gedaan wat nodig was, wat van haar werd verwacht. Ze was een goede leerling geweest. Met haar goede cijfers werd van haar verwacht dat ze lerares zou worden. Haar moeder en zuster waren het en Noelle had alle eigenschappen om een goede lerares te worden. Bovendien was ze dol op kinderen.
Maar wie zei dat je les moest geven alleen omdat je van kinderen hield? Noelle wist niet zeker wie dat zaad had geplant maar het idee had jaren in haar geleefd. En jarenlang had het lesgeven haar een diepe voldoening gegeven. Pas de laatste tijd begon ze er problemen mee te krijgen, overwoog ze soms zelfs om iets anders te gaan doen. Maar wat? Het was toch idioot om toe te geven dat ze niet meer tevreden was met lesgeven! Toen ze haar studie had voltooid was ze op zoek gegaan naar meer avontuur, meer opwinding dan haar geboortestad kon bieden, en weldra verliet ze New Orleans. Haar zuster Tina was net getrouwd. Zij en Max waren gelukkig, hielden van elkaar, vormden een perfect paar. De ware reden was echter dat Noelle zich versmaad voelde door de man van wie ze hield, Philippe Merritt.
Eigenlijk werd Noelle opzijgezet voor een oorlog ver weg, door omstandigheden. Toen Philippe haar achterliet om naar dat verre land te gaan in plaats van in New Orleans te blijven, wilde ze alleen maar zo ver mogelijk weg van alles wat haar aan hem herinnerde. Daarom solliciteerde ze op een advertentie en ontsnapte naar New Jersey. Om les te geven, zoals dat hoorde.
Haar huwelijk was net zo. Er was meer verwachting en nieuwsgierigheid dan liefde. Toen Noelle besefte dat het enige dat ze met haar echtgenoot gemeen had het lesgeven was, was het al veel en veel te laat. Naderhand verbaasde ze zich erover hoe ze het hadden klaargespeeld om drie jaar bij elkaar te blijven.
De scheiding, vanaf het begin al onvermijdelijk, gaf Noelle het gevoel gefaald te hebben. Het duurde maanden voordat ze het aan haar familie durfde te vertellen. Deze keer was ze blij dat ze in New Jersey zat, ver weg van hun vragen en medeleven. Ze had geprobeerd haar leven goed in te richten, onafhankelijk te worden en ze moest toegeven dat ze wilde blijven lesgeven, tot de dag van het gooi- en smijtgevecht.
Het was niet de eerste keer geweest dat ze op school in tranen was uitgebarsten. Het was ook niet de eerste keer dat Noelle een groep niet had aangekund. Maar het was wel de meest explosieve gebeurtenis, de meest schokkende voor haar gevoel voor eigenwaarde. Op die dag, op dat moment, was ze bereid geweest het lesgeven eraan te geven.
Nu was alles echter enigszins vervaagd, getemperd door een paar weken rust en nieuwe omstandigheden.
Norm zei dat ze weer in de klas in moest. Moest! Het was noodzakelijk en zij was het ermee eens. Maar Philippe, lieve, fantastische Philippe had haar uitgedaagd door te zeggen dat ze moest doen wat ze wilde doen... Nou, wat wilde ze?
In het schemerige ochtendlicht stond Noelle op en nam een warme douche. Een idee begon zich te vormen. Ze droogde haar slanke lichaam af, trok toen haar oudste, meest verschoten spijkerbroek aan. Hij zat heerlijk comfortabel.
Het idee groeide. Ze trok een topje over haar hoofd heen aan en keek naar zichzelf in de spiegel. Zou ik zonder beha de straat opgaan? Ik heb nooit de vrijheid gehad zonder beha te werken.
Ja! Ik zou weleens willen weten hoe het is om vrij en zorgeloos voor mezelf te werken? Noelle trok een lange blouse van het hangertje. Als bescherming tegen de zon, of was het toch zedigheid? Na weer een blik in de spiegel vroeg ze hardop: ”Waar is de preutse lerares? Hier niet!” Ze lachte om zichzelf en stak haar voeten in blauwe espadrilles. Perfect!
Noelle zocht diep achterin de kast. Haar schildersezel, haar doos met verf, papier - wat had ze nog meer nodig? Plakband. Ze had plakband nodig. Ze vond het in een la. Bovendien moest ze een stoel of een kruk hebben. Het opklapbare trapje in de keuken kon voor vandaag wel dienst doen. Tot op de tanden gewapend manoeuvreerde ze de deur uit en de lange trap af.
Ze giechelde van verwachting. Dit was perfect! Het was haar droom geweest sinds ze een kind was. Het was iets wat ze altijd had willen doen. Het zou haar gelukkig maken.
Jackson Square begon net tot leven te komen toen ze de hele zwik bij het smeedijzeren hek, dat om het park heenliep, deponeerde. Noelle had haar plek zorgvuldig uitgekozen, met uitzicht op de kerk en een glimp van de rivier.
Noelle kauwde op een croissant en nam kleine slokjes sterke zwarte koffie terwijl ze haar ezel opzette. Ze plakte een paar schetsen op het hek. Ziezo, haar ’plek’ begon vorm te krijgen. En vermoedelijk paste ze er goed bij. Bohémien. Vrij en ongebonden. Lekker. Ze trok haar blouse uit.
”Jij bent nieuw.” De mannenstem die dit constateerde maakte haar aan het schrikken.
Automatisch trok Noelle de blouse weer om haar schouders en draaide zich om naar een donkere man van een jaar of vijfenvijftig met een rommelige, grijze baard. ”Eh, ja,” gaf ze toe en besloot toen snel dat het niet verstandig zou zijn hem te vertellen dat dit haar eerste dag op het plein was. ”Nieuw aan deze kant,” voegde ze eraan toe met een gebaar naar het hek verderop waar andere kunstenaars bezig waren hun waar uit te stallen.
”Hmm,” gromde hij. ”Ik ben Sam.” Hij wachtte op haar antwoord.
Zou ze hem haar ware naam zeggen? Ze besloot het niet te doen. ”Ik... ik ben... Sarah.”
”Sarah?” Hij dacht even na voordat zijn vriendelijke bruine ogen haar warm aankeken. ”Kun je even goed zingen als Sarah Vaughan? Ze is mijn favoriete nachtegaal.”
”Nee, dat kan ik niet.” Noelle glimlachte blij. ”Maar ze is ook een van mijn favorieten.”
”Jammer. Ik hoopte dat we vandaag wat goede muziek zouden kunnen maken. Dit is gewoonlijk mijn hoekje.” Hij liep naar de plek naast haar en klapte een metalen vouwstoel open.
Muziek? Noelle keek nieuwsgierig naar Sams kleine koffer.
”Maar ik zie dat jij schildert,” vervolgde hij onverstoorbaar.
”Ja,” gaf ze trots toe. "Ik doe vandaag pastelschetsen.”
Terwijl hij zijn grijze hoofd schudde mompelde hij: ”Wat jammer nou. Schilders zijn er twaalf in een dozijn.”
Noelle draaide zich kwaad om. Twaalf in een dozijn! Wel verdorie! Net nu ze zo tevreden was met deze geknipte baan voor haar, kwam die Sam met zijn kleinerende opmerking! Nou, wat wist hij ervan? Ze stak uitdagend haar kin in de lucht. Ze zou haar plezier niet laten bederven door die man. Haar heerlijke, vrije baantje! Dit was wat ze wilde en ze zou het doen ook! Tussen half dichtgeknepen wimpers keek ze toe terwijl Sam zijn trompet in elkaar zette en naar zijn mond bracht. Toen even later een van haar favoriete jazzstukken gespeeld werd, wist Noelle dat dit een dag werd om nooit te vergeten!
Het bleek een week te worden die ze nooit zou vergeten!
Noelle hoorde de hele week niets van Philippe. Misschien was dat wel zo goed. Het gaf haar de tijd om te wennen aan haar nieuwe baan. Ze werd een echte klantenwerver, leerde snel hoe te concurreren met andere 'twaalf in een dozijn’ schilders in het blok. Sam verkeerde in de veronderstelling dat het de goede standplaats was die het verschil maakte. Maar Noelle, nuchter als ze was, wist dat het soms haar lichamelijke aantrekkingskracht, haar topje en spijkerbroek waren die de toeristen naar haar toetrokken.
Ze ontdekte echter ook dat het een lichamelijk uitputtende baan was van lange dagen in de frisse lucht die haar eindelijk ’s nachts in slaap hielpen. Dit had ze al die tijd nodig gehad om van haar slapeloosheid af te komen. Ze nam in ieder geval geen problemen mee naar huis van dit werk. Tegen de tijd dat ze had gegeten en gedoucht, viel ze als een blok in slaap. Het was natuurlijk geen echte baan voor haar maar het gaf haar even rust van haar problemen. Ze wist dat ze ze toch onder ogen zou moeten zien, maar niet nu... misschien binnenkort.
"Noelle! Ben jij dat? Wat doe jij hier in vredesnaam?” Philippes sterke handen grepen haar bij haar schouders en schudde haar lichtjes heen en weer. "Meneer,” knarsetandde ze ad rem. ”Wilt u uw portret getekend hebben? Om mee naar huis te nemen voor uw vriendin?”
"Vriendin!”
Noelle draaide onder zijn handen weg en toen hij even geen antwoord gaf, wees ze naar de keukenkruk. "Misschien een voor uw dochter? Gaat u zitten.”
"Noelle, dit is te gek!”
"Gaat u zitten, alstublieft,” drong ze beslist aan. ”U neemt iemand anders tijd in beslag.”
Noelle duwde Philippe op de kruk waar hij ongeduldig op bleef zitten, met een been nog steeds op de stoep. "Noelle, wat doe jij verdorie hier?” herhaalde hij luid genoeg om boven Sams trompet uit te komen.
"Jou tekenen. Zit stil!” Ze werkte snel, haar hand bewoog van boven naar beneden over het papier. "Maar waarom ben je hier? Ik probeer je al de hele week te pakken te krijgen.”
"Waarom ik hier ben?” zei ze spottend. "Ik probeer zoals iedereen genoeg geld te verdienen om mijn rekeningen te betalen, natuurlijk! Waarom werk je anders?”
"Maar hier, op straat! Het is... je hoort hier niet te zijn. Het is gevaarlijk!” Hij maakte een geërgerd gebaar en haar ogen werden getrokken naar de kracht in die armen. De kracht waar ze naar verlangde en die ze de hele week niet had gevoeld.
"Het is een stuk beter dan een paar andere straatbaantjes die ik ken! Trouwens, dit is niet gevaarlijk! Ik heb genoten! En Sam hier heeft de hele week een oogje op me gehouden.”
"Ik wed dat hij niet de enige was,” mopperde Philippe.
”Het probleem is dat hij je niet zou horen al gilde je de hele straat bij elkaar met al die herrie uit die verdomde toeter."
"Hij hoeft me niet te horen. Ik red me prima. Draai je hoofd een beetje naar links!” Ze schetste snel, moest zich bedwingen om niet haar hand uit te steken naar die ruige trekken die ze tekende.
De klanken van ’When The Saints Come Marching In’ stierven weg en Philippe liet zijn stem dalen. "Noelle, je hebt mijn vraag nog niet beantwoord. Waarom ben je hier? Waarom doe je dit?”
"Eigenlijk was het jouw idee, Philippe.” Ze glimlachte. ”En ik wilde je daarvoor bedanken. Het was een enorm fijn experiment.”
"Mijn idee?” Hij was geschokt. "Hoe kan dat nou? Ik ben de hele week de stad uit geweest. Misschien verwar je mij met je lange vriend.”
”Nate? O nee,” giechelde ze. ”Je zei het de laatste avond dat we samen waren, voordat Nate kwam. Weet je nog?” Haar donkere ogen keken hem strak aan. ”Wat heb ik gezegd?”
”Je zei ’Doe wat je graag wilt doen.’ Nou, toen ik een klein meisje was wilde ik al straatartiest worden. Het boeide me op de een of andere manier. Jouw opmerking gaf me de impuls om het te proberen. Tenslotte had ik deze week niets anders om handen.” Ze haalde haar schouders op en in die vermoeide beweging van haar smalle schouders lag al haar opgekropte ergernis. "Noelle, lieveling!” Onmiddellijk stond Philippe naast haar, nam teder haar gezicht tussen zijn handen. ”Ik wilde dat ik had geweten dat je mijn woorden zo serieus opvatte. Ik heb me de hele week dodelijk ongerust gemaakt. Ten slotte heb ik Tina gebeld en ik kon mijn oren niet geloven toen ze me vertelde dat je hier was. Je ziet er doodmoe uit.” Zijn duimen streelden teder de vage blauwe kringen onder haar ogen. ”Wat is dit? Kun je nog steeds niet slapen?”
Ze schudde haar hoofd. ”0, jawel. Deze week een stuk beter dan in lange tijd. Ik ben alleen een beetje moe vandaag. Ik moet vroeg op om een goed plekje te bemachtigen.”
”Het doet me pijn om je zo te zien. Kom mee, we gaan naar huis.”
Ze wees naar haar schetsblok. ’Ik kan niet weg, Philippe. Het is nog niet donker.”
Zijn arm lag als een stalen band om haar heen. ”0, jawel, dat kun je wel. Ik neem je nu meteen mee.” "Philippe...”
Zijn ogen keken haar vast aan. ”We zullen hierover en over andere dingen praten, thuis. Kom mee.” Hij begon haar spullen bij elkaar te pakken en Noelle volgde langzaam zijn voorbeeld. Haar vechtlust was verdwenen.
Ze was moe. En misschien wilde ze graag een einde maken aan deze uitputtende maar oneindig bevredigende week en met Philippe naar huis gaan.
Terwijl ze Sam op zijn nu verdubbelde standplaats achterlieten, sloeg Philippe zijn arm om Noelles schouder. Op lage toon, alleen voor haar bedoeld, verzekerde hij haar: ”lk neem je mee naar huis om te eten, een warm bad te geven en naar bed te gaan - en niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.”