Hoofdstuk 10

 

 

Dat weekend was het langste en eenzaamste dat Noelle ooit had doorgebracht. Philippe was niet thuis, niet op zijn zaak, niet te bereiken.

Noelle was buiten zichzelf van ongerustheid. Waar kon hij in vredesnaam zitten? Op Rosewood? Maar waarom? Het huis was nauwelijks bewoonbaar. Trouwens, hij had gezegd dat hij er zelden kwam. Het leek niet waarschijnlijk dat hij er nu was. Op zakenreis? In het weekend? Natuurlijk was het mogelijk. Soms bracht hij de weekends in Houston door om zijn zaken met een bezoek aan Rose te combineren. Maar waarom had hij haar niet gezegd waar hij heenging en wanneer hij terug zou zijn? Waarom had hij niet eens gebeld?

Waarom? Met een schok werd het haar duidelijk. Ze had hem niet eens de kans gegeven haar te vertellen waar hij heenging. Toen ze ruzie maakten, had Noelle duidelijk te kennen gegeven dat ze naar Baton Rouge ging, of Philippe het goed vond of niet. Ze had erbij gezegd dat het haar geen donder kon schelen wat hij ervan dacht. En op dat moment had ze ook zijn mening niet willen horen!

Een andere afschuwelijke gedachte trof haar. Misschien had hij, net als Noelle, besloten dat dit het einde voor hen betekende. Wat moest ze doen zonder Philippe?

Noelle was zo diep ongelukkig dat haar verbeelding met haar op de loop ging en tegen de tijd dat het zondag was, zocht ze wanhopig naar iets om haar gedachten van Philippe af te leiden. In haar wanhoop ging ze naar de enige bibliotheek die open was op zondag en haalde er een paar boeken over de problemen bij het lesgeven. En inderdaad kwam ze haar symptomen daarin tegen! Philippe had gelijk gehad. De kenmerken van haar problemen waren duidelijk voor iedereen die de moeite nam op te letten. Zij had het alleen niet willen zien. Maar Philippe wel.

Het boek gaf bemoedigende oplossingen. Noelle moest daaraan werken. En dat zou ze doen. Ze zou haar problemen overwinnen met de hulp van Philippe. Waar was hij? Noelle sloeg het boek dicht en liep met grote passen door de kamer, haar handen diep in de zakken van haar spijkerbroek. Waarom had ze niet meer aandacht voor hem gehad? Hij had het haar die avond willen vertellen. Maar zij had alleen oog gehad voor haar eigen egoïstische belangen. Verdorie! Wat was ze egocentrisch geweest! O, ze miste hem! Ze wilde hem voelen en hem vertellen... hem vertellen hoeveel ze van hem hield. Ja, ze hield van hem! Ik hou van je, Philippe Merritt!

Ze nam de hoorn op en draaide zijn nummer. Vergeefs. Verdrietig pakte ze het boek op en bladerde erin. Ze probeerde zich te concentreren op de oplossingen die het gaf. Houd werk gescheiden van je privé-leven; verbeter je ontspanningstechnieken; zoek naar nieuwe mogelijkheden. Ze had dit alles eerder gehoord, van Philippe. Maar op dat moment had ze ze naast zich neergelegd. Ze had hem uitgekafferd om zijn boekenwijsheid. Maar het waren goede, redelijke oplossingen geweest. Op dit moment leek het haar een goed idee om haar nieuwe mogelijkheden te onderzoeken. Noelle pakte de krant en begon de advertenties door te snuffelen.

Maandagmorgen belde Noelle om vijf over negen Philippes kantoor.

Zijn secretaresse zei: ”Het spijt me, hij is niet aanwezig. Kan ik de boodschap doorgeven?”

”Betty, met Noelle. Waar kan ik hem bereiken? Ik moet met hem praten!”

”0, hallo, Noelle. Hoe is het met je?” Betty’s vriendelijke stem ontweek de antwoorden waar Noelle naar snakte.

”Met mij gaat het prima, Betty. Ik wil Philippe graag spreken. Waar is hij?” Een onvermijdelijke ongerustheid klonk door in haar woorden.

Na een lichte aarzeling antwoordde Betty: "Heeft hij het je niet verteld? Ik... ik mag het niet zeggen, Noelle. Hij is in Houston maar ik mag hem niet storen. Ik kan hem wel een boodschap van je doorgeven.” "Houston?” Noelles gedachten sloegen op hol. ”Voor zaken?”

”Eh, nee, niet bepaald. Ik spreek hem in de loop van de week en ik kan...”

”Nee, Betty, doe maar niet. Hij kan mij bereiken als hij het wil.” Noelle liet met een klik de hoorn op de haak vallen. Houston!

Als hij niet voor zaken weg was, waarvoor dan wel? En waarom had hij het haar niet verteld? Het moest persoonlijk zijn, wat betekende dat het met Rose te maken had. Wat ze ziek? Nee, dat klopte niet met zijn instructies aan zijn secretaresse om niet te vertellen waar hij zat. Hij zou het alleen niet willen vertellen als hij iets te verbergen had!

Hij was niet tevreden over zijn relatie met zijn dochter en had gezegd dat hij meer tijd met haar wilde doorbrengen. Hoe kon hij daarvoor zorgen? Een rilling trok door haar heen. Hoe ver zou hij gaan om zijn relatie met Rose te verbeteren? Marion was waarschijnlijk nog steeds een aantrekkelijke vrouw en ze had voor zover hij wist geen andere man. Noelle probeerde de gedachten die haar achtervolgden van zich af te schudden. O, nee! Niet nu! Hij houdt van mij! Ik weet het! Hij - hij houdt niet van haar! Maar hij had nooit gezegd dat hij van Noelle hield. Dus hoe kon ze het zo zeker weten? Gewoon een gevoel. En vurige hoop.

Noelle zuchtte diep. Ze vocht tegen de tranen die naar haar ogen drongen. Ze pakte de opgevouwen krant en begon de roodomcirkelde advertenties te bekijken. Ze had genoeg te doen tot Philippe van zich liet horen. Als dat gebeurde...

 

Vrijdagmorgen zat Noelle boven een kop hete, sterke koffie en staarde met rode ogen naar het donkere vocht. Ze zou gelukkig moeten zijn dus waarom deed ze zo somber? Ze had een baan. Het was iets heel nieuws en anders, dus waarom was ze niet opgetogen? De nieuwe baan was misschien niet volmaakt, maar ze verdiende meer dan bij het onderwijs. En het was beslist iets dat ze van haar privé-leven gescheiden kon houden. Precies wat ze op dit moment nodig had.

Ze schrok op toen de telefoon begon te rinkelen. Ze keek verwachtingsvol naar het luxe toestel en vroeg zich af of het Philippe was die belde. Nou, er was maar een manier om daar achter te komen. "Hallo?” "Noelle?” Met een steek van teleurstelling herkende Noelle Betty’s stem. "Heb je al van Philippe gehoord?” Noelles hart begon te bonzen. "Nee.”

Betty zuchtte hardop. "Tja, ik krijg er misschien problemen mee maar ik denk dat je hem zou kunnen helpen, Noelle. Ik maak het naderhand wel weer goed met Philippe.”

"Philippe helpen?” herhaalde Noelle nieuwsgierig. Wat voor soort hulp had hij nodig? Van haar?

"Ja,” vervolgde Betty. "Ik heb hem net aan de lijn gehad en hij klonk zo gedeprimeerd. Als jij contact met hem opneemt, Noelle, geloof ik zeker dat het hem zal opvrolijken. Misschien kun je hem bloemen sturen of zoiets.”

"Bloemen? Philippe gedeprimeerd? Wat - waar heb je het over?” Noelles maag kromp in elkaar. Een huwelijk? O, nee! Zo ver zou hij toch niet gaan!

"Noelle, ik kan gewoon niet geloven dat hij je er niets over heeft verteld. Hij - hij is echt gek op je, meisje.

Maar je weet hoe het met mannen is. Hij wilde geen medelijden, zelfs niet van jou.”

Noelles hoofd tolde. "Betty - wat is er met hem?” ”Hij ligt in het Medisch Centrum in Houston voorde een of andere operatie aan zijn been. Dit is zo ongeveer de zevende die hij aan dat been heeft gehad en hij dacht dat het een makkie zou worden. Maar natuurlijk is het dat niet. Hij heeft pijn en ligt er helemaal alleen...” Noelle wist even niet hoe ze het had en ze brabbelde onverstaanbaar: "Operatie? Helemaal alleen? Operatie! O, gelukkig! Ik bedoel... o, arme Philippe! Is het verder goed met hem?”

”Ja, de operatie is goed gelukt. Maar hij heeft je nodig, Noelle.”

Hij heeft je nodig. De woorden klonken Noelle als muziek in de oren. "O, Betty, ik kan je niet vertellen hoeveel dit voor mij betekent! Dank je, dank je wel! Ik zal zeker alles doen om hem op te beuren!” Ze liep over van gevoelens van intense liefde en verlangen naar Philippe.

"Daar hou ik je aan,” antwoordde Betty, maar Noelle had al opgehangen.

 

De korte vlucht naar Houston was te lang voor Noelle. Ze haastte zich door de aankomsthal maar nam de tijd om een lokaal telefoongesprek te voeren. Daarna nam ze snel een taxi. ”St. Luke’s ziekenhuis, alstublieft. En zo snel mogelijk.”

De chauffeur knikte en vertrok met gierende banden. Ze joegen met angstaanjagende snelheid tussen het drukke verkeer van Houston door. Noelle sloot haar ogen en prevelde een schietgebedje. Visioenen van haar en die idiote taxi als een hoopje schroot midden op straat flitsten door haar heen. Nou ja, ze zou dan samen met Philippe een ziekenkamer kunnen delen. Ze kreunde bij de gedachte en weerstond de aandrang om de chauffeur te zeggen ervoor te zorgen dat de ziekenauto haar naar het St. Luke’s zou brengen.

Als door een wonder bereikten ze ongedeerd het ziekenhuis. Ze vroeg bij de receptie naar het nummer van Philippes kamer en nam toen de langzaamste lift ter wereld naar boven. Philippes kamer lag aan het eind van de gang en de wandeling duurde eindeloos. Noelle werd er zenuwachtig van!

Op de deur hing een bordje ’Niet Storen’. Ze klopte zachtjes aan en duwde hem open. Ze was de hele week gestoord geweest, dus het werd hoog tijd dat iemand die storingen met haar deelde!

Noelle snakte naar adem toen ze Philippe zag liggen. Het was voor de eerste keer dat ze hem hulpeloos had gezien. Met een been in tractie zag hij er niet uit of hij veel kon doen. Dat alleen al was deprimerend voor de man die zij kende. "Philippe?”

Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en ze kon aan de uitdrukking op zijn gezicht zien wat Betty vanaf een afstand had gemerkt. Hij had veel pijn. En hij voelde zich ellendig. Opeens had Noelle het gevoel dat ze moest huilen en ze vocht wanhopig om niet in tranen uit te barsten. "O, Philippe. Waarom heb je het me niet verteld?”

In een oogwenk was ze in zijn armen, duwde ze de witte lakens weg om zich tegen zijn blote borst te kunnen drukken. De hete tranen die ze niet kon bedwingen vielen op het krullende haar terwijl ze haar gezicht begroef en zijn borst, zijn hals en ten slotte zijn lippen kuste.

Philippes sterke hand streelde haar gezicht en streek de tranen weg. ”Hé, de verkeerde huilt hier,” plaagde hij met een van emoties hese stem. ”Ik ben degene met het kapotte been, weet je nog?”

Ze hief haar betraande gezichtje op. ”Ik weet het. Maar het doet me pijn je zo te zien, Philippe.”

”Niet zoveel pijn als het mij doet,” grinnikte hij.

”Ik wilde dat je me van deze operatie had verteld,” zei Noelle ernstig. ”Ik wil altijd bij je zijn. Vooral als je me nodig hebt.”

”Dat weet ik wel. En het spijt me. Ik wil jou ook graag bij me hebben.” Zijn handen omvatten haar gezichtje en hij kuste teder haar lippen.

"Eigenlijk is het mijn schuld. Die avond toen we ruzie hadden, heb ik je niet de kans gegeven mij iets te vertellen,” bekende Noelle. "Het was egoïstisch van me om alleen aan mezelf te denken.”

”Er zijn zoveel dingen die ik je die avond niet heb verteld, Noelle. Zoals dat ik van je hou.”

Ze glimlachte vol vertrouwen. ”Ik weet het. Ik hou ook van jou, Philippe.”

Zijn bruine ogen straalden warmte uit. ”Ik ben niet volmaakt, Noelle. Verre van dat. Maar ik hou echt van je. Heel veel.”

”Ben jij niet volmaakt?” Ze glimlachte, plaagde hem met haar vingertoppen die sensuele kringetjes op zijn borst trokken. ”Je hebt me wel om de tuin geleid. Jij maakt de liefde perfect. Ik kan me niet voorstellen dat ik van iemand kan houden die niet volmaakt is!” Zijn hand gleed langs haar rug, trok haar tegen zijn verhitte huid. ”Ik heb een zeer onvolmaakte relatie met mijn dochter.”

"Daar zullen we aan werken,” beloofde ze.

”Ik heb een verkeerd gevoel voor wat goede muziek is volgens een zekere temperamentvolle Cajun-jongedame die ik ken.”

Noelle wiegelde liefhebbend tegen hem aan en knikte instemmend. ” Je hebt hulp nodig op muzikaal gebied, maar als jij me in je armen houdt, Philippe, ben ik in de hemel. Volmaakter kan het niet voor mij.”

"Als ik hier weer uit ben, zal ik je laten zien wat ware perfectie is,” dreigde hij plagend.

”Ik kan nauwelijks wachten!”

”En hoe zit het met je werk, Noelle? Heb je de baan gekregen?”

Ze haalde diep adem. ”Ik ben er op het laatste moment achter gekomen dat lesgeven voorlopig niets voor mij is. Dus ik heb je raad opgevolgd en naar andere banen uitgekeken. Ik heb eraan gedacht om in een platenzaak te gaan werken zodat ik mijn favortiete Dixieland jazzmuziek zou kunnen verkopen. Of ik zou een galerie kunnen openen en de stapel pasteltekeningen verkopen die ik die week op Jackson Square heb gemaakt! Ik heb er genoeg om de muren mee te behangen. Ik zou ook privé-lessen kunnen geven. Maar daar is geld voor nodig dat ik niet heb.”

Philippe tuitte zijn lippen. ”Die galerie lijkt me een goed idee.”

Ze grinnikte goedgehumeurd. ”Het is een goed idee maar ik moet ook eten. En mijn huur betalen. Dus intussen heb ik gesolliciteerd naar een baan voor assistent reclamechef bij Louisiana Exports Limited.” ”Wat zeg je!” barstte Philippe uit en probeerde omhoog te komen. Het been in de tractie zwaaide onheilspellend en hij viel met een kreun terug in de kussens. ”Mijn hemel, Noelle! Ze zijn mijn grootste concurrent!”

”0 ja?” Ze streek plagend met een vinger over zijn onderlip. ”Nou, doe me maar een aanbod.”

”Een aanbod? Wat dacht je van een aanzoek? Als je met me trouwt, Noelle, zal ik op onze bruiloft dansen!”

"Dansen?” Noelle keek hem geschrokken aan. ”0, Philippe, is dat echt waar? Denk je dat je dat moet doen? Zo ver hoef je niet te gaan!”

"Verdomme, vrouw. Waarom denk je dat ik deze operatie heb laten doen? Ik moet toch kunnen dansen met de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven. Jij en mijn dochter.” Hij wees naar het been in de tractie. ”Ze hebben er een stuk staal in gestopt en me beloofd dat ik zal kunnen dansen. Ik ben nu letterlijk een man van staal!” ”Je was al van staal voor die operatie, Philippe Merritt!” Ze lachte sensueel. ”lk hoop zo dat je dit niet allemaal doormaakt om te kunnen dansen.”

Hij glimlachte om Noelles angstige gezicht. ”Niet helemaal. Maar ik heb mijn arts wel opgedragen dat als hij er toch iets aan moest verbeteren, hij er wel voor moest zorgen dat ik een dansje kon maken.”

"O, Philippe...”

Zijn lippen ontmoetten de hare met zoete, hartstochtelijke drang, bond hen aan elkaar in een liefde die... perfect was. Niets kon hen nu nog schelen! ”Hoe lang duurt het voordat je hier uit mag?” vroeg ze op een lage, sexy toon.

Een stevige klop op de deur deed Noelle snel opspringen. Tot groot plezier van Philippe bloosde ze diep toen de in gesteven wit geklede zuster de kamer binnenkwam. "Meneer Merritt?” zei de verpleegster. ”Ik heb een bezoekster voor u. Ze mag hier eigenlijk niet komen, maar ik heb haar gezegd dat ze u even gedag mag zeggen.”

Achter haar verscheen een beeldschoon blond kind met bruine ogen. Ze liep langzaam naar Philippes bed. ”Hier, pappa. Ik heb iets meegebracht om u beter te maken.” Ze stak een boeket van zes gele rozen in zijn richting.

Zijn gespierde armen tilden het kind met bloemen en al op. ”Het maakt me al beter dat jij er bent, Rosy.” Ze drukte een kus op zijn bruine wang en antwoordde eerlijk: "Noelle zei datje mijn glimlach wilde zien en dat het je beter zou maken. Maar vind je mijn bloemen niet mooi? Ik heb ze speciaal voor jou meegebracht!” Hij lachte en Noelle zag tot haar opluchting dat de strakke lijnen om zijn ogen ontspanden. "Natuurlijk vind ik ze mooi. Ze zijn beeldschoon. Net als jij. Jullie alle twee. Mijn twee mooie vrouwen.”

Hij kuste zijn dochter op haar wipneusje en wendde zich toen tot Noelle. "Dank je wel,” zeiden zijn lippen onhoorbaar boven het hoofd van het kind uit. Hoewel de verpleegster Rose al na een paar minuten kwam halen, kon Noelle zien hoe goed het korte bezoek Philippe had gedaan.

”Mag ik nog een keer terugkomen, pappa?” vroeg Rose.

"Natuurlijk, lieverd,” mompelde Philippe. Hij trok haar weer dicht tegen zich aan om afscheid te nemen en zijn ogen glansden.

Nadat Rose was vertrokken, ging Noelle naast hem zitten. Ze kuste zijn lippen en glimlachte dolgelukkig. ”lk hou van je zoals je bent: volmaakt!”

”Weet je, we zijn in allerlei dingen al perfect, Noelle,” merkte hij wrang op. Toen fluisterde hij in haar oor: ”in bed. Maar, natuurlijk, je weet wat ze zeggen over oefening baart kunst! Als ik hier eenmaal uit ben...” ”Wat, Philippe? Wat gebeurt er dan?” zei Noelle plagend.

Philippe grinnikte ondeugend. ”Als ik hieruit kom, ga ik met je dansen. Ik wil datje me leert walsen, Noelle. Denk je dat ik het kan leren?”

"Natuurlijk kun je dat,” zei Noelle vol liefde. ”Jij kunt alles. Wat je maar wilt.”

”Met jou aan mijn zij.” Philippe keek Noelle ernstig aan. ”Wil je met me trouwen, Noelle?”

”Ja, natuurlijk. Ik hou van je, Philippe. Ik heb altijd van je gehouden,” mompelde Noelle diep gelukkig voordat zijn lippen zich over de hare sloten en hij hun droom in een heerlijke werkelijkheid veranderde.