Hoofdstuk 2
"Oorlogsverwonding?” lachte ze nerveus, niet wetend of ze hem moest geloven of niet. ”0, Philippe, maak alsjeblieft geen grapjes over zoiets ernstigs.”
Hij hielp haar met haar stoel en ging tegenover Noelle zitten voordat hij op milde toon antwoordde: ”Niet iedereen is ongeschonden uit Vietnam teruggekomen. Ik heb mijn herinnering eraan meegebracht. Dit is toevallig een van de paar ongemakken die ik ervan heb overgehouden. Ik kan bijvoorbeeld niet dansen zoals we vroeger deden, Noelle. Je vindt het toch niet erg om deze dans uit te zitten?” Hij glimlachte en zijn warme ogen rimpelden bij de ooghoeken. De diepbruine kleur met gouden lichtjes nodigden uit tot lachen en plezier. Zo was het tenminste geweest. Waren ze nu ook veranderd?
Noelles emoties lagen overhoop. Vanaf de intense hoogte van Philippes kus vielen ze diep naar het besef dat hij gewond was geraakt in Vietnam en er nog steeds de gevolgen van droeg. ”N-nee, ik vind het helemaal niet erg om samen met jou te zitten, Philippe. Ik vind het heerlijk. Het is zo fantastisch om je weer te zien, het lijkt een eeuwigheid sinds we bij elkaar zijn geweest.” Ze zweeg, wist dat ze in herhalingen verviel. Het was alsof ze met uitgestrekte armen vol enthousiasme naar elkaar waren toegerend en ze nu, nu ze bij elkaar waren, elkaar bijna raakten, niets meer te zeggen hadden.
Waar moesten ze beginnen? Noelle wilde zoveel over hem weten. Er waren miljoenen vragen te stellen en te beantwoorden. Op dit moment was het voor haar echter voldoende alleen maar naar hem te kijken, die hoekige lijnen van zijn gezicht in zich op te nemen, en zich te verwonderen over die diepe lijnen in zijn voorhoofd, het kleine litteken onder zijn linkeroog. Philippes handen lagen nonchalant op de tafel, hielden losjes het glas vast. Ze waren bruin met lange vingers en herinnerden Noelle aan de keren dat hij haar had vastgehouden, haar gezicht had gestreeld, haar eigen kleine handen had verwarmd. De kracht in die handen was zichtbaar, ook al lagen ze ontspannen. Haar ogen dwaalden omhoog langs de donkerblauwe revers van zijn sportjasje naar de brede schouders die bijna te breed waren voor zijn lengte. Zijn overhemd was wit en met open hals en ze zag de fijne gouden borstharen op zijn bruine borst. Ze kon de soepele spieren van zijn nek zien toen hij naar voren op zijn ellebogen leunde. De kracht die van hem uitstraalde zoals ze daar zaten vervulde haar met ontzag. Ze kon het zien, het bijna voelen. Opeens wilde Noelle weer zijn armen om haar heenvoelen, die kracht leren kennen. Zijn expressieve mond bewoog en het enige waar ze aan kon denken was aan die kus. Die kus!
"Noelle, waarom ben je teruggekomen? Ben je van plan om te blijven?” De band pauzeerde even en de stilte hing zwaar tussen Noelle en Philippe, alsof die terloops klinkende vragen de belangrijkste van de wereld waren. Iets in Philippe moest het weten. Iets in Noelle wilde dat hij het belangrijk vond.
Klanken van nostalgische muziek vulden de achtergrond en ze glimlachte bij de geluiden en bekende dingen van de avond. Het was weer een teken dat ze thuis was.
Spontaan stak Noelle haar hand uit en streelde zijn linkerhand. Haar vinger volgde de lijn van een ader. ”Om je eerste vraag het eerst te beantwoorden, ja, ik ben teruggekomen om te blijven. Tenminste als ik een baan en een appartement kan vinden. De reden waarom ik ben teruggekomen is wat ingewikkelder maar het komt erop neer dat ik deze plek en de mensen hier krankzinnig heb gemist.” Ze glimlachte en blinkende tanden flitsten in haar donkere gezicht.
”Het enige dat ik kan zeggen is dat ik blij ben dat je er bent. Nu ik je weer zie wilde ik dat ik eerder had geprobeerd met je in contact te komen, Noelle. Ik wilde... O, het is zo fantastisch om je weer te zien!” Zijn rechterhand bedekte de hare, hield hem stevig vast. Ze voelde de warmte tussen hen overspringen. Haar vingers bewogen oneindig licht, strelend, tussen die twee mannenhanden. ”Jij bent niet getrouwd?” Ze likte nerveus langs haar lippen, hoopte dat hij nee zou zeggen want diep van binnen voelde ze dat hij haar niet zou hebben begroet met die kus als hij wel getrouwd was.
”Nee. En jij?”
Ze schudde haar hoofd. ”Niet meer. Ik ben twee jaar geleden gescheiden. Vertel me eens over jezelf, Philippe. Heb je altijd hier in New Orleans gewoond? Waar werk je? De rijstplantage?”
Hij haalde diep adem en liet haar handen los om een lange slok van de gin-tonic te nemen. Ze zag bijna de spanning uit hem wegtrekken, zag hoe hij begon te genieten van de avond. De spanning van hun ontmoeting had hen kennelijk allebei sterk aangegrepen.
’Ik heb een exportbedrijf hier in New Orleans. We zijn begonnen met rijst, voornamelijk uit eigen plantages. Daarna hebben we uitgebreid met katoen, hout, ijzer en staal dat we op de rivier inscheepten en over de hele wereld verzonden. Tegenwoordig is het voornamelijk petroleum.” Hij haalde zijn schouders op alsof het een simpele huis-tuin-en-keuken-onderneming was. Maar Noelle wist dat petroleum, evenals katoen en staal verschepen op de Mississippi een grote onderneming was.
Noelle speelde met haar glas. ”Nou, zo te zien is het een hele zaak die je op touw hebt gezet. Ik ben onder de indruk. Vroeger was de rijstplantage alles watje had. Ik weet nog dat je met je vader streed om uitbreiding.” ”Dat is nogal mild uitgedrukt,” grinnikte hij. "Mijn vader en ik hadden enorme ruzies over uitbreiding en het beheer. Na mijn terugkeer uit Vietnam was het onvermijdelijk en noodzakelijk. Het werk hield me bezig in een tijd dat ik het nodig had.”
"Heb je de plantage nog? Het was er zo mooi!” De herinneringen eraan waren nog levend. De zondagmiddagen die ze bij Philippes familie had doorgebracht, in de schommelstoel op de veranda, hand in hand bij de beek, kussen onder de oude eiken...
”Ja, het huis is nog familiebezit; maar ik ben bang dat het niet meer zo is als jij je herinnert. Maar we zijn geen van allen meer dezelfde, vind je niet?”
”Op de een of andere manier heb ik het gevoel alsof ik je meneer Merritt moet gaan noemen, na dat alles. Je bent veranderd, Philippe.”
Hij lachte en schudde zijn hoofd. "Breng me niet in verlegenheid, Noelle. We zullen altijd dicht bij elkaar zijn. Ik zou dolgraag de draad oppakken waar we hem tien jaar geleden hebben laten liggen. Het waren zulke goede tijden samen. Ik heb ze gemist. Maar ik heb vooral jou gemist. Ik heb vaak aan je gedacht in de afgelopen jaren.” De klank van zijn stem was ernstig en ze geloofde hem.
”Is dat zo, Philippe?” Ze hield haar adem in, dacht aan de keren dat ze alleen en eenzaam was geweest en vroeg zich af of hij die ook had gekend.
Waar was hij geweest in die jaren dat hij de vrijheid had gehad om aan haar te denken? Waren er geen andere vrouwen in zijn leven geweest? Geen speciale vrouwen? Natuurlijk waren ze er geweest, het kon niet anders. Hij was te viriel, te knap, te mannelijk om alleen te blijven. Hem in gedachten met andere vrouwen te zien deed haar pijn. Op dit moment wist ze dat ze hem wilde hebben, hem begeerde met een vrouwelijk verlangen zoals ze nooit voor een andere man had gevoeld.
Zijn woorden waren mild vergeleken bij waar ze aan dacht. "Vanzelfsprekend. Dat is heel natuurlijk. Jij was - bent een heel speciale herinnering, Noelle. Onze tijd op school was zorgeloos, heerlijk en...” "Onschuldig,” vulde ze met een glimlach aan.
”Ja, onschuldig. Heb jij nooit aan mij gedacht, Noelle? Heb je je ooit afgevraagd...?”
”Ja, natuurlijk, Philippe. Maar ik, nou ja, ik ben drie jaar getrouwd geweest.” Ze haalde haar schouders op. "Twee van die jaren ben ik druk geweest met pogingen om een succes te maken van ons huwelijk. Maar de liefde was gewoon niet sterk genoeg, als er ooit al van liefde sprake is geweest. Nu vraag ik me dat weleens af.” Haar donkere ogen keken op naar de zijne en opeens schiep een wederzijds begrip een sterke band tussen hen. Die magische aantrekkingskracht was tien jaar gebleven. Was dat sterk genoeg? In ieder geval was het sterk genoeg om verder te gaan.
Hij keek omlaag, liet zijn stem dalen. ”Ik begrijp het. Ik ben ook getrouwd geweest. Maar dat is eveneens voorbij.”
"Philippe, voor vanavond, voordat ik je zag, durfde ik nauwelijks aan je te denken.”
"Was je bang?”
Ze knikte bijna verlegen. ”Ik was bang voor hoe je zou zijn. De herinnering aan jou was te perfect om te bederven. Het was een risico om jou vanavond te ontmoeten. Stel dat mijn dromen verwoest werden? Ik wilde die kans niet lopen.”
Hij schoof heen en weer op zijn stoel. "Noelle, ik ben veranderd, maar jij ook. Ik kan het in je ogen zien. Ze hebben iets van hun gloed verloren. Ze waren vol lach en geluk. Zie ik er nu een tikje droefheid in?”
Ze sloeg haar ogen neer, ontweek zijn doordringende blik. Hij had gelijk. Ze was een levenslustig, opgewekt, blij meisje geweest. Maar dat was voordat haar leven uit elkaar viel. ”Ik ben nu alleen rijper, Philippe.”
Zijn vinger tilde haar kin op, streelde hem /acht. ”Nee, Noelle, ik geloof niet dat het iets met rijpheid te maken heeft. Ik zie droefheid in je ogen.”
"Alsjeblieft, Philippe...” Ze probeerde haar gezicht af te wenden. Hij zag te veel, keek te diep in haar ziel. "Noelle, keer je niet van me af, alsjeblieft. We hebben elkaar eerder nodig gehad maar je was te koppig om het toe te geven. Nu hebben we weer een kans. Niet iedereen krijgt die gelegenheid.” Hij haalde zijn hand weg maar de plek bleef branden.
Ze glimlachte zacht en wist dat hij de waarheid sprak. "Ik moet bekennen dat het me woest maakte toen jij bij de marine ging. Ik was woedend dat jij bij mij wegging, alles riskeerde in Vietnam net toen het zo ongelooflijk goed ging tussen ons. En het was goed, weet je.”
"Begreep je dan niet dat ik geen keus had? Mijn oudere broer was al in dienst. Het was mijn beurt. De druk van mijn vader was enorm. En toen Dominic was omgekomen, werd die druk verpletterend.”
"Het spijt me heel erg van je broer,” zei ze zacht. ”Mij ook,” bekende Philippe eerlijk. ”Het is zo’n verdomd groot verlies! Hij was de enige in de familie waarmee ik kon werken en ik mis hem nog.” Hij keek haar met ernstige bruine ogen aan en glimlachte toen. "Eerlijk gezegd was ik nijdig dat jij zo ver weg wilde trekken, naar dat verdomde New Jersey nog wel! Ik kon het gewoon niet geloven! Niet mijn kleine Cajun baby.”
Ze lachten om zijn oude bijnaam voor haar. Het was een plagende, liefhebbende koosnaam.
”Je kunt je niet voorstellen wat een ellendige tijd ik daar heb gehad. Mijn zuidelijke accent, mijn uitdrukkingen, mijn temperament...”
"Bedoel je dat ze jou brutale smoeltje niet wilden? En dat is nou juist waar ik zo van hield!”
Hield? Noelle sloot haar ogen en hield een moment haar adem in. ”Nee, Philippe. Het was... zo heel anders daar. En heel moeilijk voor me.”
”Dat kan ik me voorstellen. Ik ben blij datje terug bent. Heel erg blij. Nu kun je weer jezelf zijn, Noelle.” Ze keek hem bedroefd aan. Zou ze ooit weer zichzelf zijn?
”Ik hoop het maar, Philippe.”
"Natuurlijk kun je dat! Als je weer garnalen hebt geproefd en als onze koffie en Dixieland jazz weer in je bloed zit ben je weer dezelfde als altijd!”
Opgetogen over zijn woorden lachte ze. ”Je herinnert je nog mijn liefde voor New-Orleans jazz?”
"O ja, dat weet ik nog, Noelle,” zei hij zacht. "Old Preservation Hall is niet meer dezelfde geweest sinds jij vertrokken bent!”
”En jij houdt nog steeds van de modernere sounds?” Ze rimpelde haar neusje.
”Ja, natuurlijk. Mr. B, Shelley Manne, de Duke en Dizzy zijn nog steeds mijn favorieten.”
”Ik wed dat je sinds ik weg ben geen echte jazz van Uncle Satch of Errol Garner meer hebt gehoord,” verweet ze hem.
Hij glimlachte. "Nee. Ik heb ook geen lekkere woordentwist gehad over wat echte jazz is. Modern of klassiek. Het wordt tijd dat we ons oude tijdverdrijf weer opnemen!”
"Geweldig, daar ben ik dol op!”
"Dat was je altijd, Noelle. Je klinkt al meer en meer jezelf. Nou, vertel me eens, wat voor soort baan zoek je?”
Haar antwoord kwam gretig. ”Ik ben lerares. Ik heb MO geschiedenis en tekenen en ik heb daarin lesgegeven in New Jersey. Ik wil hier hetzelfde gaan doen. Natuurlijk heeft de kunst mijn voorkeur. Tina vertelde me dat er een vacature is voor tekenlerares aan de school waar zij lesgeeft. Ik ga er maandag solliciteren.” "Lerares? Ik wed dat je een goede bent, met al die energie van je en je liefde voor kinderen.”
”Ik hoop inderdaad dat ik een goede lerares ben,” bekende ze. ”Ik ben er dol op. Het is gewoon dé baan voor mij. Veel vacanties. En de omgang met kinderen geeft je zo’n gevoel van voldoening. Ik kan niet wachten tot ik hier kan beginnen.”
”Ik hoor de violen al,” zei hij met een plagende grijns. "Noelle, als je er zo van houdt, waarom ben je dan midden in het trimester weggegaan? Je had toch een aanstelling voor het hele jaar?”
Ze nam een slok van haar drankje en glimlachte met strakke lippen. ”Ik voelde me niet meer zo lekker in New Jersey. Het werd gewoon tijd dat ik verder trok,” beweerde ze schouderophalend alsof het de gewoonte was dat leraressen midden in het trimester weggingen. ”Aha,” zei Philippe en hij besloot er nu niet verder op door te gaan. ”Nou, ik hoop dat alles naar wens gaat hier in New Orleans. Kan ik je ergens mee helpen? Misschien bij het zoeken van een geschikte woonruimte?”
”Nou, ik was van plan morgenmiddag op jacht te gaan. Tina en ik...”
Hij onderbrak haar. "Laat mij met je meegaan. Ik heb een paar leuke adressen voor je.”
”0, graag.” Ze glimlachte. Opeens was het een gezellig idee om op huizenjacht te gaan. ”Ja, dat zou ik leuk vinden, Philippe.”
”Afgesproken dan. Ik kom je om een uur of tien halen,” besloot hij.
De rest van het feest danste Noelle met andere mannen, lachte met andere vrienden. Maar Philippes armen waren de enige waar ze in wilde zijn. Hij was de enige die lang nadat de muziek was weggeëbd in haar gedachten bleef hangen. Noelle merkte dat ze verlangde naar de volgende morgen.
Met de knappe, lange Nate LaBraux dansen was een oefening in uithoudingsvermogen. Tegen de tijd dat de muziek afgelopen was, tintelden Noelles vingertoppen van het uitrekken van haar armen om zijn schouders te bereiken. Hemel, ze konden niet eens praten onder het dansen. Haar mond kwam niet hoger dan zijn borst en haar neus paste gemakkelijk onder zijn arm. Het was beslist geen comfortabele houding om te dansen en ze kon niet wachten tot de langzame dans ten einde was. Nate scheen het niet erg te vinden dat hij niet in haar oor kon fluisteren. Hij was er waarschijnlijk aan gewend om boven iedereen uit te torenen, vooral vrouwen. Ze voelde zich overweldigd door zijn lengte, onder de indruk van zijn enorme gestalte. Nate beloofde straks terug te komen en Noelle vroeg zich af wat ze tegen hem zou zeggen. Je bent te lang. Ik voel me als een klein kind naast jou. Zoek iemand van je eigen afmetingen. En ik heb er geen behoefte aan om in de rij te staan achter de vele vrouwen in je leven! Natuurlijk zou ze die dingen niet tegen hem zeggen. Daar was ze te welopgevoed en te beleefd voor. Maar Noelle wist wel dat ze niets voelde als ze in Nates armen was.
Nee, dan was het met Philippe heel anders. Hij was net niet te lang voor haar en niet te imponerend. Hun lichamen pasten goed bij elkaar. Tenminste, als hij haar in zijn armen had gehouden om te dansen dan hadden ze beslist bij elkaar gepast. Maar Noelle en Philippe dansten die avond niet met elkaar. Philippe danste helemaal niet. Hij was anders, nu. Hij had het toegegeven. Hij was... kreupel.
Laat die avond dacht ze over hem na, vroeg zich af door wat voor hel hij moest zijn gegaan in de oorlog, en naderhand door zijn verwondingen. De verwonding was kennelijk heel ernstig geweest. Was er een toegewijde vrouw geweest die hem had gesteund? Was hij toen getrouwd geweest? Of was hij alleen? Ze zette die laatste gedachte schouderophalend van zich af.
Philippe kennende was hij slechts alleen als hij het zelf wilde.
Noelle wierp een blik op de klok. Drie uur in de ochtend. Gewoonlijk hield haar slapeloosheid haar niet zo lang wakker, maar dit was. een opwindende avond geweest. Ze stond op en liep naar het raam. Een zilveren maan hing net boven de takken van de enorme magnoliaboom buiten haar raam en zette de wereld in een vage gloed. Het was een wereld waar ze van hield en ze was dankbaar dat ze weer terug was in haar geliefde New Orleans. Nu zou alles weer goed komen. Ze draaide zich behaaglijk om en drukte haar hoofd in het kussen. Met dichtgeknepen ogen dwong ze de nacht weg te gaan.
De volgende dag stond Philippe klokslag tien uur op de stoep. Hij zag er razend knap uit in de lichtgrijze lange broek en donkerblauw met witte trui. Zijn middel en heupen waren smal maar de massieve spieren in zijn armen en schouders trokken onwillekeurig haar blik aan.
Noelle hield haar adem in toen ze hem van zijn nonchalant gekamde kastanjebruine haar tot aan zijn kalfsleren mocassins opnam. Ze moest zich inhouden om hem niet om zijn hals te vliegen. Ze voelde een wild verlangen om te zien of hun lichamen inderdaad zo goed pasten als ze zich in de vroege uren van de ochtend had voorgesteld. Maar Noelle Dupree Clayton glimlachte alleen stralend naar Philippe Merritt en legde bescheiden haar hand in de zijne.
"Klaar? Mijn hemel, je bent beeldschoon.” Zijn donkere ogen blonken van trots toen hij haar naar zijn staalgrijze Mercedes leidde.
”Dank je,” mompelde ze en streek de rok van haar turkooize zonnejurk glad terwijl ze naast hem zat op de donkerrode bekleding van de auto. ”Het wordt een heerlijke dag, Philippe. Ik ben je echt dankbaar datje met me mee wilde gaan. Het is zo stomvervelend om naar appartementen te kijken.”
"Niets is stomvervelend als wij samen zijn,” beloofde hij en startte de motor. Met piepende banden reden ze weg. Het duurde niet lang of ze reden door de smalle straten van de Vieux Carré, de Franse wijk, door de bekende Chartres Street, langs het pittoreske Jackson plein naar de drukke North Peters Street en het altijd geopende café du Monde op de Franse markt.
” Wat dacht je van een kop café au lait met croissants?” Hij keek triomfantelijk omdat hij wist dat ze er dol op was.
Noelle glimlachte blij. "Geweldig. Dat heb ik gemist. Net als vroeger!”
En net als vroeger werden hun serenades gebracht door geïmproviseerde jazz-combo’s die zich op het gras en op straathoeken verzamelden. De muziek was levendig en terwijl Noelle iedere lang gemiste noot in zich opnam, plaagde Philippe haar goedmoedig over de valse klanken. Het was zalig en ze lachten met elkaar, genoten weer van hun plaagzuchtige woordenwisseling. Tegen de tijd dat de koffie en de croissants weggewerkt waren, hielden ze elkaars handen vast, leunden met hun schouders tegen elkaar en raakten elkaar omdat ze het niet konden laten.
Philippe reed haar weer rond door de Franse wijk, langs de prachtige straten aan de Mississippi rivier naar de elegante gebouwen om het Pontchartrain meer. De appartementen en flats die ze bekeken waren luxe en heerlijk om in te wonen. Noelle zei oooh en aaah in iedere kamer maar had op alles iets aan te merken. Ten slotte hield ze Philippe met een berouwvol gezicht staande.
’Ik weet niet hoe ik je het moet zeggen, Philippe, maar de flats die je me hebt laten zien zijn fantastisch, alleen niet geschikt voor mij. Zie je, ik kan ze niet betalen met mijn salaris als lerares.”
”0, Noelle, waarom heb je dat niet eerder gezegd?
Mijn huis is hier vlakbij en ik dacht - nou ja - ik dacht te veel. Eigenlijk had ik het moeten weten voordat jij het me vertelde.” Snel bracht hij haar terug naar de auto.
Hij reed door een lieflijk ouder deel van de stad. ”Wat voor soort plekje had jij in gedachten, Noelle?” ”Nou, ik weet dat het waarschijnlijk te hoog gegrepen is maar ik zou dolgraag een patiowoning hebben. Ik had in New Jersey een kleine, onooglijke verdieping zonder tuin. Ik snak nu gewoon naar bomen. De woonruimte hoeft niet groot te zijn, ik ben alleen met Louie.”
”Louie?” Philippe fronste bij het horen van een mannennaam. ”De man in je leven?”
”Hmmm,” knikte Noelle plagend. ”Hij is de enige man in mijn leven. Mijn kat, Louie.”
”Aha, naar Louis de Veertiende? Dat is een goeie naam voor een New Orleanse kat.”
”Nee! Naar Louis Armstrong!” lachte ze. "Hoewel hij een echte Fransman is. Bijzonder onafhankelijk, koppig en hij geeft de voorkeur aan zijn liberté!' "Houdt hij van jouw jazz?”
"Natuurlijk,” knikte ze zelfvoldaan.
”Een flat voor Louie, de koele, jazz minnende kat!” lachte Philippe. "Nou, dat moet niet zo moeilijk zijn. Laat me eens kijken. Wat dacht je van St. Charles Street?”
”Een prettige omgeving. Daar staan ook de bomen waar ik zo van hou,” vond Noelle.
Ze volgden een groen grijze tram over de met bomen omzoomde boulevard tot ze bij de oprit van een enorm oud landhuis kwamen. Een schitterend overblijfsel uit een andere tijd, nu omgeven door huizen, flats en snelwegen. Een antiek smeedijzeren hek begrensde de vierkante tuin en er hingen bloembakken aan de balkonrand. Als ze het verkeerslawaai en de dicht erop gebouwde gebouwen wegdacht kon Noelle zich voorstellen hoe het huis er in een vorige eeuw moest hebben uitgezien. Een stap terug in de tijd. Ze was er meteen weg van.
”0, Philippe, wat mooi,” verzuchtte ze.
”Denk je dat dit voldoet aan je eisen voor een flat? Voorzover ik me herinner staat er in de achtertuin een enorme oude eik.”
”Is het te huur? Dit huis?” Noelle bleef met open mond staan. Toen schudde ze haar hoofd. ’Ik heb het je al verteld, Philippe, ik kan het niet bèta...”
”Niet het hele huis, ma chérie. Soms verhuurt tante Donda een stuk van het huis als de referenties van haar toekomstige inwoonster goed zijn. Laten we naar binnen gaan, dan zal ik je aan haar voorstellen.” Zijn hand lag warm in die van Noelle en hij gaf er een geruststellend kneepje in.
”Je tante?”
”Nou, niet echt. Het is maar een troetelnaam. We zijn vrienden geworden toen ik een paar jaar voor de dood van haarman met hem samenwerkte. Sinds die tijd heb ik geprobeerd een oogje op haar te houden. Als ze een paar kamers voor je heeft, zal ik dolgraag een oogje op jullie allebei houden. Kom mee.”
De oudere dame die hen begroette paste precies bij het elegante, imposante huis. Ze was waarlijk een vrouw uit een andere, meer formele eeuw. Haar slanke figuur was gestoken in een blauwkanten japon die bijna tot aan haar enkels reikte en haar grijze haar was in een elegante knot bij elkaar gebonden. Haar hand rustte gracieus op een stok alsof het een versiering was in plaats van een noodzakelijk kwaad. Ze was duidelijk erg trots. Haar wakkere blauwe ogen lichtten op toen ze Philippe herkende maar ze namen Noelle op alsof ze haar op haar waarde taxeerde. Toen Philippe vertelde dat Noelle lerares was, was dat de enige aanbeveling die tante Donda nodig scheen te hebben. Haar oude, wijze glimlach bewees het.
"Hier is de sleutel van het zolderappartement, Philippe. Neem jij haar mee naar boven en laat het haar zien, wil je. Gebruik de buitentrap maar. Ik kan die trappen niet meer op.” Tante Donda wuifde hen met een perkamenten hand weg.
Philippe leidde Noelle door het met veel antiek ingerichte huis naar de achtertuin. Een enorme eeuwenoude eik overschaduwde bijna de hele door muren begrensde tuin. Aan de zijkant raakten de takken van een magnolia het dak van het twee verdiepingen hoge huis.
"Philippe! Het is perfect. Wat prachtig!” riep Noelle uit.
”Hoe weet je dat het perfect is? Je hebt je kamers niet eens gezien.”
’Ik heb genoeg gezien! Deze patio is fantastisch!” Opgewonden volgde Noelle Philippe de buitentrap op die naar het appartement leidde. Het was net groot genoeg voor haar. De plafonds waren schuin en er viel veel licht naar binnen door grote ramen. ”Ja, het is perfect! Ik vind het prima, Philippe. Woonkamer en keuken hier en,” mompelde ze half in zichzelf terwijl ze door de deur naar de redelijk grote aangrenzende kamer liep, ”en de slaapkamer hier.”
Philippe stond vlak achter haar. ”Met een beetje verf kan het heel leuk worden. Kun je je voorstellen datje hier slaapt, zo dicht bij de takken van die eik? En de geur van de bloeiende jasmijn die door het open raam naar binnen waait? Ik kan...” Zijn stem daalde tot een laag, sexy geluid. "Noelle... kom hier...”
Ze draaide zich naar hem om en hun lichamen smolten dadelijk tegen elkaar aan alsof ze dezelfde gedachten hadden. Het was heerlijk. Noelle was in zijn armen, raakte hem aan, klampte zich vast aan zijn sterke schouders zoals ze al had willen doen vanaf het moment dat ze hem zag. Hij maakte een gevoel van losbandigheid, vrijheid, verlangen in haar los. Met vrouwelijke begeerte drukte ze haar borsten tegen zijn sterke borst.
Philippes kus was teder en liefhebbend maar werd met ieder ademloos moment intenser. Zijn tong proefde de randen van haar lippen, dook toen naar binnen om de zoetheid van haar mond te proeven. Noelle reageerde meteen, opende haar mond voor hem, raakte met het puntje van haar tong de zijne.
Haar boodschap was overduidelijk en vergrootte zijn verlangen. Een diep gekreun zwol in hem op en terwijl zijn armen haar omhelsden, haar zachte vormen tegen zijn harde spieren vlijden.
Het was een hartverwarmende, hunkerende omhelzing tussen een man en een vrouw die uitstekend bij elkaar pasten. Geen van beiden wilde hem verbreken maar ze wisten dat dit betoverende moment niet eeuwig kon duren. Dit was noch de tijd noch de plaats ervoor. Ten slotte hief Philippe zijn hoofd op. Zijn stem was dik van emotie. ”0, Noelle, ik wil je hebben. Ik wil met je naar bed. Ik heb jarenlang aan je gedacht. Nu je hier bent kan ik niet langer op je wachten.”
’Ik weet het,” mompelde ze en kuste hem zacht op de lippen. ’Ik wil jou ook, Philippe. Hier... maar niet nu. Ik ben gewoon nog niet zover.”
’Ik wil niet wachten. Ik wil je nu!”
"Philippe, ik wil dat het iets bijzonders wordt... iets fantastisch. Alsjeblieft, geef me de tijd. Volgend weekend zit ik waarschijnlijk hier. Het zal zo fijn worden, ik beloof het je! Je hebt tien jaar gewacht. Dan kun je toch nog wel één week wachten.” Ze glimlachte flauwtjes, wist dat het veel gevraagd was.
"Noelle, ik wil niet wachten.”
"Philippe, het is... is allemaal zo snel gegaan. Ik heb een beetje tijd nodig. Alsjeblieft, probeer het te begrijpen.” Ze had tijd nodig om dit allemaal te bevatten. Zag hij dat dan niet?
Hij zuchtte bij zijn volgende woorden. "Begrijpen? Ik weet alleen dat ik jou wil hebben. En jij mij ook, Noelle. Dat weet je heel goed.”
”Het is meer dan alleen willen hebben, Philippe. Ik wilde dat het zo eenvoudig was. Maar er is meer tussen ons dan dat. Het gaat allemaal zo snel. Ik heb echt een beetje tijd nodig. Overhaast het niet, alsjeblieft.”
Een frons verscheen op zijn voorhoofd. "Volgend weekend?” Hij zuchtte en deed met moeite een stap achteruit. Nietsziend staarde hij uit het raam. ”Ik ben er volgend weekend niet. Ik - ik ben dan de stad uit.” Noelle sloeg van achteren haar armen om hem heen en liet haar wang tegen zijn rug rusten. "Moet je echt weg, Philippe?” Ze verlangde ook naar hem, met een sterk, hunkerend verlangen. Misschien moesten ze niet wachten.
”Ja, ik moet gaan.” Het antwoord was hard maar zijn volgende woorden zonden een koude rilling door haar heen. ”Je hebt gelijk over de complicaties in ons leven. Ik heb het je nog niet verteld, Noelle, maar ik heb een kind in Houston.”