Hoofdstuk 5
Noelle was te moe om zich te verzetten tegen Philippes verleidelijke verzoek om mee naar huis te gaan. Eerlijk gezegd leek het haar een geweldig idee. Zonder tegenwerpingen ging ze met hem mee, liet zich achter het stuur van haar auto zakken terwijl hij haar spullen achterin gooide. Haar lelijke groene Volkswagen volgde de glanzende grijze Mercedes door de stad tot ze voor het fraaie huis stopten waarvan zij de bovenverdieping bewoonde.
Van alles wat ze in de afgelopen tijd had gedaan, was haar intrek in dit huis het beste, dat was in ieder geval zeker. Er waren tijden dat ze aan al haar andere beslissingen twijfelde, ook aan haar besluit uit New Jersey weg te gaan. Een baan vinden in New Orleans was beslist niet gemakkelijk.
Hoewel ze het laf vond van zichzelf had ze zelfs overwogen om naar New Jersey terug te gaan. Ze had daar tenminste kennissen en referenties en zodoende meer kans om een andere baan te vinden. Ze kon altijd terugkomen op de school van Norm. Een rilling liep over haar rug. Nee! Het komt hier wel goed. Het moet! Ik houd het daar niet meer uit!
Samen met Philippe sleepte ze haar uitrusting de trap op. Noelle viste haar sleutel op en legde hem in Philippes uitgestrekte handpalm. Haar vingers streelden even de zijne. Haar ogen gingen omhoog en ze voelde meer dan ze zag dat hij bezorgd keek. Hij scheen meer emotie uit te stralen dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. In de hoekige lijnen van zijn gezicht lag de bezorgdheid, de kracht, de liefde die ze jaren geleden had gemist. Liefde? Ze trilde van verwachting.
Hij gaf haar het gevoel dat ze belangrijk was. Hoe kon één blik haar dat allemaal geven? Noelle wist het niet maar Philippes boodschap was luid en duidelijk. Zijn onweerstaanbare ogen spraken van liefde. Begeerte lag in die bruine ogen. In Noelles uitdrukking lag een onmiskenbaar antwoord: Ja!
Hij rukte zich los van haar ogen. Met een ruk draaide hij zich om en stak de sleutel in het slot. Hij stapte naar binnen, knipte het licht aan en beval: ”Jij neemt een lekker warm bad, Noelle. Ik maak intussen het eten klaar.”
Noelle knikte en gehoorzaamde zonder nadenken. Halverwege de kamer bleef ze staan en draaide zich naar hem om. "Philippe?” Haar stem klonk plotseling schor en emotioneel, wat paste bij haar stoffige, vermoeide lichaam. "Dank je wel voor...”
"Waarvoor?” Hij haalde zijn schouders op.
Ze slikte moeizaam. ”Dat je er bent als ik je nodig heb. En, voor... alles.”
Zijn ogen werden zacht. ”Het is het minste wat ik kan doen voor mijn kleine Cajun baby. Ik wil... ik wil je gelukkig zien. En ik zou maar wachten tot je van mijn kookkunst hebt geproefd voordat je me bedankt.” ”Ik ben vanavond gelukkig, Philippe,” verzuchtte ze voordat ze in de richting van haar slaapkamer liep. In de stilte van haar kamer hoorde Noelle Philippe met de pannen rammelen terwijl ze zich ontdeed van haar smoezelige kleren. Louie keek hooghartig naar haar met zijn koelgroene katte-ogen en verhief zich ten slotte statig om met zijn zachte vacht langs haar blote benen te strijken. Hij sprong weg toen ze de kraan opendraaide en de douche kletterend begon te stromen. Ze stapte eronder en liet het lauwwarme water over haar hoofd spoelen en langs de hele lengte van haar lichaam stromen.
Wat was dat heerlijk. Het was een opluchting om het stof weg te spoelen en je voor te stellen dat het samen met haar problemen door de afvoer wegstroomde. Het was een heerlijk gevoel dat Philippe in de andere kamer bezig was met het eten. Ze had er behoefte aan dat hij haar liet merken dat hij om haar gaf, dat hij voor haar wilde zorgen. Maar het was vooral nodig dat hij vanavond in haar kleine huis bleef. Dit was precies zoals het moest zijn. Een droom die werkelijkheid werd.
Noelle droogde haar dikke donkere haar. Ze voelde zich ontspannen en tevreden. Ze aarzelde slechts een moment voordat ze zich in haar favoriete katoenen lange jurk hulde, die haar aan Louisiana herinnerde. Glimlachend kamde ze haar dikke krullen, en liet ze soepel langs haar gezicht en schouders vallen. Verfrist en een stuk opgeknapt kwam ze te voorschijn. ”Wat ben je aan het klaarmaken, Philippe? Het ruikt zalig!”
Philippe glimlachte met mannelijke voldoening. "Dank u, dank u, madame. En jij ziet er stralend uit, zelfs in die opzichtige, brutale toestand!” De kus op haar voorhoofd verzachtte zijn woorden.
Maar Noelle was niet in de stemming om zich aan zijn opmerking te storen. Ze draaide een pirouette voor hem waardoor hij een volle driehonderdzestig graden uitzicht kreeg op het gedurfde patroon van roze met witte bloemen op een achtergrond van heldergroene bladeren. "Opzichtig? Vind je mijn weelderige huisjapon niet mooi? Toen ik hem in New Jersey bij een uitverkoop vond, heb ik hem meteen gekocht. Hij deed me aan thuis denken en ik draag hem graag. Trouwens, het is het meest comfortabele kledingstuk dat ik bezit!”
Hij bekeek haar taxerend. "Ik mag wel zeggen dat jij de enige bent, aan welke kant van de Mississippi ook, die zoiets zou kopen. Je ziet er lieftallig in uit. Maar jou staat alles goed, of niets!” Hij gaf haar speels een tik op haar bil.
"Het kan me niet schelen wat jij ervan vindt,” antwoordde ze verontwaardigd. "Iedereen heeft wel een of twee kledingstukken in zijn garderobe die echt lekker zitten. En dit is de mijne. Zo, en wat hebben we hier.” Ze tilde het deksel op van de pan en snoof de geur op. ”Ah! Alles! Uien, ham, paprika, champignons, kaas... hmmm!”
”Je bent waarschijnlijk een goede kok, Noelle. Je hebt een goed voorziene keuken. Ik heb gewoon een beetje van alles gebruikt wat ik in je voorraadkast kon vinden.”
”0, Philippe, ik wist niet dat je zoveel talent had!” Hij hanteerde de schuimspaan met flair, en maakte er een hele show van. ”Aah, kletskoek, madame. Het is niets. Alleen maar de beste omelet ter wereld!”
”Je hebt me overtuigd! Het ziet er heerlijk uit en ruikt nog beter. Ik ben uitgehongerd! Laten we gaan eten!” Noelle pakte de borden en overhandigde ze aan Philippe. ”Jij mag opdienen omdat jij kennelijk de hoofdkok bent hier in dit huis.”
Hij bediende hen beiden met komisch overdreven gebaren en ze schaterde. ”Het enige wat er nu nog aan mankeert is de vino. Een beetje Chablis verbetert zelfs de beste omelet. Waar kan ik die vinden, Noelle?” "Wijn? Bij een omelet?”
”Jij twijfelt aan de chef?” Hij hield zijn gezicht in de plooi. Ze haalde haar schouders op en deed een kastdeur open. ”Mijn wijnvoorraad is niet op peil, chef Merritt, maar we zullen zien wat er is. Ahhhh! Daar is de wijn die Nate heeft achtergelaten.”
Philippe glimlachte duivels en schonk twee kleine glaasjes wijn in. "Laten we hem dan opmaken. Nate is zo gul dat hij zijn goeie Chardonnay voor ons heeft achtergelaten.”
Noelle lachte hardop. "Nate zou woest zijn als hij wist dat wij samen van zijn wijn genoten.” Ze klonken elkaar glimlachend toe en haakten lachend hun armen om elkaar voor de eerste slok.
Philippes ogen ontmoetten de hare en zijn glimlach vervaagde even. Zijn blik viel op haar lippen, toen knikte hij abrupt en overhandigde haar zijn kristallen glas. "Neem jij de wijn mee, dan pak ik de borden.” Met hun dijen tegen elkaar aan zaten op de bank, dicht genoeg om intiem te zijn. Het was heel genoeglijk en een paar minuten lang spraken ze geen van beiden. Noelle trok haar voeten onder zich op en at de helft van haar bord leeg voordat ze zei: "Philippe, het is heerlijk. Waar heb je geleerd om zo’n fantastische omelet te maken?”
”0, wij vrijgezellen leren een paar simpele foefjes in de keuken en houden ons eraan vast tot ze perfect zijn geworden. Ik heb in de loop der jaren wel duizend omeletten klaargemaakt, nee, miljoenen.” Hij lachte, en fijne rimpeltjes trokken om zijn ogen.
”Nou, deze is volmaakt. Dank je wel. Het was precies wat ik vanavond nodig had.”
”Ik moest iets doen om die belachelijke houding van mij op die avond goed te maken. Het spijt me, Noelle, ik was gewoon...”
"Jaloers,” maakte ze met een plagende twinkeling in haar ogen zijn zin af. ”Ik zal je niet snel vergeven datje mij met Nate hebt opgescheept!”
Hij pakte haar hand en bracht hem naar zijn lippen. "Alles wees erop dat jullie alleen wilden zijn. Ja, verdomme, ik ben jaloers. Ik kan het niet verdragen om jou met een andere man te zien. Ik weet dat het onredelijk is, Noelle. Maar toen Nate zei dat jullie de hele week samen waren geweest, werd ik gewoon dol van binnen.” Zijn lippen beroerden sensueel haar knokkels. ”Zijn toespelingen maakten me razend.” "Philippe, wat hij wilde laten doorschemeren was niet zo. Er was niets tussen Nate en mij. Dat moetje toch weten. Ik wist niet dat hij die avond zou komen. En ik wilde ook niet dat hij kwam, ons lastigviel.”
"Niets tussen jullie,” herhaalde hij alsof hij een bevestiging wilde. Zijn kussen raakten haar vingers een voor een en de elektriciteit die de hele avond tussen hen had ingehangen begon door haar aderen te vloeien. Zijn warme, tedere kussen zaten vol vuur. Noelle verlangde naar meer.
"Helemaal niets. Nate en ik... passen gewoon niet.” Philippe kuste de ader aan de binnenkant van haar pols, en hief toen nieuwsgierig zijn hoofd op. "Passen niet? Wat bedoel je daarmee?”
"Nate is te lang voor me. We passen gewoon niet. Hij — ik kan niet eens met hem dansen. Mijn vingers gaan ervan slapen als ik steeds omhoog moet reiken.” Ze glimlachte schalks en volgde met haar vinger de omtrek van zijn onderlip. "Maar bij ons, Philippe, is dat anders.”
Philippe trok aan haar arm en ze vlijde zich gewillig in zijn armen. "Passen wij wel, Noelle?” Zijn ogen streelden haar gezicht en bleven aan haar lippen kleven. "Perfect.” Ze glimlachte en legde haar hand tegen zijn wang.
Haar duim wreef langs zijn onderlip en ze trok zijn gezicht naar zich toe. Zijn mond streek van haar lippen naar haar gesloten oogleden. Haar vingers schoven voorzichtig langs zijn verhitte nek tot ze zich in de bruine krullen nestelden.
"O, Philippe...”
”God, Noelle, weet je wel wat je met me doet?”
”Ik heb er een idee van,” gaf ze zacht toe. ”En ik ben er blij om. Ik zou niet graag denken dat ik de enige was die dit voelde.” Ze kroop dicht tegen zijn borst aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder. ”Ik was zo blij om je vanavond te zien, Philippe. Zo dankbaar toen je zei: 'Laten we naar huis gaan.’ We horen hier, wij samen.”
Zijn hand streelde liefkozend haar donkere krullen en zijn stem was dik en hees. "Ik heb me van de week zo ongerust gemaakt. Na die onplezierige ervaring met Nate was ik zo krankzinnig jaloers. Daarna moest ik de stad uit en kon ik je niet bereiken. Doe me een plezier, wil je?”
”Wat?”
"Neem telefoon!” Zijn stem was een nors bevel, plagend en toch serieus.
Ze haalde luchtig haar schouders op. ”Dat is een luxe die zal moeten wachten tot ik een baan gevonden heb.” Hij dacht even na over haar woorden, en vervolgde toen zonder commentaar: ”lk heb ten slotte Tina opgebeld. Ik had het idee dat je misschien wel had gedacht aan een terugkeer naar Jersey. Dat was een angstwekkende gedachte.”
Ze schrok van zijn inzicht maar sprak hem fel tegen, alsof ze zichzelf eveneens moest overtuigen. ”0 nee! Ik ga daar niet meer heen, Philippe. Ik ben teruggekomen om te blijven. Hier hoor ik thuis.”
Zijn arm klemde haar stevig tegen zijn borst. ”Hier hoor je thuis. Hierin mijn armen. Maar waarom ben je in ’s hemelsnaam de hele week naar het park gegaan? Hoe ben je daarop gekomen?”
”Dat heb ik je verteld, Philippe. Jij gaf me het idee.” Noelle ging rechtop zitten en glimlachte tevreden. ”Ik? Maar hoe?”
”Jij hebt me duidelijk gemaakt hoe vaak ik me in mijn beslissingen door anderen heb laten leiden. Voordat Nate kwam en we zaten te praten, zei je 'Je moet doen wat je wil doen’. Dat waren toverwoorden voor me! Ik kon ze niet meer uit mijn hoofd zetten! Ik denk dat iedereen de kans moet krijgen om op een bepaald moment in zijn leven te doen wat hij echt wil doen. Nou, al vanaf dat ik een klein kind was, heb ik al straatschilder op Jackson Square willen zijn. Het is altijd een droom van me geweest.”
"Waarom? Wat is er zo aantrekkelijk om een straatschilder te zijn?” Hij keek haar ongelovig aan. Noelle kon aan Philippes gezicht zien dat hij haar beweegredenen niet begreep.
Ze probeerde het uit te leggen. ”Och, ik weet het niet. Ik denk om dezelfde redenen waarom anderen graag een eigen zaak beginnen. Het leek heerlijk om zo vrij te werken en het was een boeiend idee om naar iemand te kijken en op dat moment een schets van die persoon te maken. Nu ik toch geen werk had, leek het me een goed moment om het te proberen. Ik dacht...” Ze lachte zacht om haar zotte idee. ”Ik dacht dat het de perfecte baan voor me zou zijn. Tekenen, in de frisse lucht met mensen werken, ze gelukkig maken en je lekker makkelijk kleden. Dat zijn allemaal dingen waar ik van houd. Het klonk volmaakt.”
”En was het dat?” Zijn vinger trok zachtjes een lijn van haar wang naar de ader in haar hals.
’Ik heb het meest alledaagse feit vergeten, namelijk dat ik niet kan leven van de verdiensten van zo’n fantastische baan. Niet als ik wil blijven eten.” ”Soms is geld niet de belangrijkste factor in je werk,” overpeinsde Philippe.
”Nee,” gaf ze toe. ”Maar het is wel noodzakelijk voor een paar gewoontes die ik heb ontwikkeld. Zoals eten en onder een dak wonen. Ik heb mijn droom waargemaakt. Nu ben ik weer klaar om aan het werk te gaan.
Volgende week ga ik alle scholen af voor een baan. Lesgeven is mijn echte vak. Trouwens, het was behoorlijk heet op straat en ik moest de laatste paar dagen een laag zalf op mijn neus smeren om niet te verbranden. Kun je je voorstellen hoe ik er aan het eind van de zomer uitgezien zou hebben? Als verbrande toast!” ”Ah-ha, dus jij geeft toe dat je droom zijn slechte kanten heeft?”
Ze knikte schaapachtig. ’Ik geef het toe. Bovendien is de straat een vuile, lawaaierige plek. Eigenlijk is lawaaierig nog mild uitgedrukt. Als ik dit jaar nog een keer de ’Saints’ hoor ga ik gillen!”
Philippe lachte blij. ”Dat is een hele bekentenis van een door-de-wol-geverfde Dixieland jazz-enthousiasteling!”
Ze stak haar hand uit en wreef over haar enkel. ”Nou, deze enthousiasteling is vanavond doodmoe. Mijn benen zijn van lood. Ik ben niet geschikt voor dit werk dag in dag uit, de hele dag op mijn benen te staan zou op den duur mijn dood worden.”
’Ik zal je masseren, Noelle.” Hij deed alsof hij haar een simpel glaasje water aanbood.
”Een massage?” Ze slikte. De gedachte van zijn handen op haar huid zond hete golven door haar heen. "Jazeker. Ik ben een vrij goed masseur. Ik heb het geleerd van een Oosterse verpleegster in een van de ontelbare ziekenhuizen waarin ik heb gelegen onderweg naar huis vanuit Vietnam. Het is bedoeld om de pijn te verlichten en in vele opzichten is het beter dan pijnstillende middelen. Ik zal je helpen je te ontspannen, Noelle.”
Het stak haar van binnen om van zijn pijn te horen, hoewel ze wist dat het onontkoombaar was geweest. ”Was het erg, Philippe? De pijn?”
”Zes operaties aan dit been. Een aan mijn rug. Een vol jaar revalidatie. Het was een hel.” Hij zei het onverschillig, alsof het over het weer ging.
”0, Philippe, ik vind het zo erg voor je,” mompelde ze zacht en ze kuste hem teder op zijn lippen.
”Krijg ik nou nog de kans om je te masseren?” Zijn stem was diep.
”Ja,” fluisterde ze. De gedachte aan Philippes handen over haar lichaam was te opwindend. Haar hart sloeg drie keer zo snel. Een massage van Philippe klonk hemels!
”Ten eerste heb ik een beetje olie nodig. Iets waardoor mijn handen beter glijden.”
”Ik heb alleen babyolie.”
Hij glimlachte en leidde haar door de woonkamer. ”Dat is prima voor mijn Cajun baby.”
Ze liep op blote voeten haar slaapkamer in en knielde om in een van de dozen te zoeken die nog niet waren uitgepakt.
Toen Noelle eindelijk het flesje babyolie gevonden had, zag ze Philippe bij de radio staan.
Over zijn schouder heen beval hij: "Wil je die ellendige kat de kamer uitzetten. Hij wil de kamer kennelijk niet met mij delen. En ga dan liggen. En die verschrikkelijke jurk moet uit.”
Zachte, rustgevende muziek klonk op de achtergrond. Ze keek beschuldigend naar de radio.
"Alleen een beetje muziek voor de stemming,” mompelde hij.
Noelle pakte Louie, die over het bed heen en weer paradeerde en zette hem zonder pardon de kamer uit waarna ze de deur dichtdeed. Toen ze achterom keek naar Philippe ontmoetten hun ogen elkaar.
Noelles blik dwaalde van het pas geschilderde witte bed met de nieuwe sprei naar Philippes bruine ogen. Het was een verlegen moment. ’Ik - ik zal een handdoek halen zodat de... olie niet op mijn nieuwe sprei komt.” Ze struikelde naar de badkamer en kwam terug met een dikke, donkerblauwe badhanddoek. Philippe had de sprei erafgenomen en netjes opgevouwen aan het voeteneind gelegd.
”Zo kan er niets gebeuren,” legde hij uit. ”De lakens kunnen gemakkelijk gewassen worden.”
”Ja,” mompelde ze en spreidde haar handdoek uit. ”Ga op je buik liggen en maak het je gemakkelijk,” commandeerde hij.
Noelle knikte met haar ogen op de handdoek gericht. ”Zonder die jurk...”
"Wacht even.” Ze verdween weer in de badkamer en kwam met een donkerblauwe handdoek bescheiden om haar heen gewikkeld terug. ”Oké...” Snel ging ze op het bed liggen.
Philippes warme handen legden haar armen goed, en pakten toen haar hoofd. Vingers werden wijd uitgespreid, begroeven zich in haar dikke haar, kneedden haar gespannen schedel, bewogen haar hoofd van de ene naar de andere kant. Vingertoppen werden tegen haar slapen gedrukt en over haar voorhoofd en daarna weer terug.
Zijn stem was laag en hypnotiserend. "Ontspan je maar. Denk datje met de warme golfstroom meedrijft. Je bent warm en heel behaaglijk. Je wiegt heen en weer. De bries is koel. Het water neemt je mee naar een zonnig, prachtig plekje met bloemen en een zachte wind.”
Terwijl Philippes stem haar kalmerend toesprak, voelde Noelle de spanning wegglijden; hij gleed helemaal naar haar tenen en uit haar lichaam. Toen zijn handen haar schouders aanraakten, waren ze warm en glad van de olie. Of kwam de hitte van haar eigen huid? Noelle dreef, licht en vrij, los en ontspannen. Alleen Philippes handen waren er om haar de weg te wijzen. Haar huid reageerde op al zijn bewegingen.
Zijn lange, sterke vingers omcirkelden haar nek, zijn vingertoppen dreven kleine kringetjes van genot in haar. Een zacht gekreun ontsnapte onbewust aan haar lippen.
Zijn handen lagen direct stil. ”Doe ik je pijn?”
”Nee, het is zo fijn,” zuchtte ze. ”Zo heerlijk...”
Zijn handen bleven doorgaan met masseren. De spieren in haar schouders smolten weg, gaven zich aan hem over tegelijk met haar wil. Iedere wervel in haar rug kreeg individuele aandacht en toen hij de donkerblauwe handdoek omlaag schoof tot het een smalle streep over haar billen was, merkte ze het nauwelijks. Met zijn gladde, sterke vingers volgde hij de lijn van haar ruggegraat tot onderaan toe. Hij deed het met geoefende vaardigheid, zacht maar stevig. Opeens was de handdoek weg. Zijn handpalmen lagen op haar ronde bilspieren, masseerden, kneedden en zetten meer in vlam dan alleen Noelles huid. Spiralen van sensuele hartstocht trokken door haar heen en iedere beweging van zijn handen was nieuwe brandstof voor het vuur dat hij diep binnenin haar aanwakkerde.
In een vergeefse poging haar gloeiende passie en wilde fantasie onder controle te houden, begon Noelle: ”Philippe, ik heb je verteld over mijn dromen en dat ik heb gedaan wat ik altijd wilde doen. Hoe is het met jouw dromen? Ben jij nu gelukkig?”
Zijn handen kropen tergend langzaam over haar ribben en de zijkanten van haar borsten en ondermijnden haar zelfbeheersing. "Als je bedoelt of ik gelukkig ben in mijn werk, dan is het antwoord ja. Ik doe wat ik altijd van plan ben geweest. Maar mijn geheime dromen, Noelle, daar kwam jij altijd in voor.”
”Ik?” Het woord was een verbaasde kreet en ze snakte even naar adem toen hij haar benen uit elkaar legde en de spieren begon te masseren. Zijn vingers werden intiem toen hij bij de gevoelige binnenkant van haar dij kwam en ze werd langzaam wild van verlangen.
”Ik heb jou al langer begeerd dan ik me kan herinneren, Noelle. Veel langer dan zou moeten. Jij was mijn droomminnares, mijn kleine Cajun baby.” Hij bleef bij haar dij hangen maar werkte eindelijk omlaag naar haar kuiten zodat ze weer kon ademhalen.
"Philippe, zeg dat niet!”
Hij wreef iedere voet, iedere teen tot haar benen en voeten tintelden. "Noelle, lieverd, er waren tijden dat ik pijn had, ver van huis was, maanden achtereen. Iets, iemand moest me overeind houden. Jij was mijn drijfveer.”
”Maar Philippe, je was getrouwd. En je had een kind.” Zijn handen keerden terug langs het sensuele spoor dat hij had gecreëerd, gleden liefkozend omhoog langs haar gladde figuurtje. Wanneer was zijn masseren overgegaan van de zakelijke bewerking naar het erotische liefkozen van een minnaar? Zijn rechterhand gleed onder haar middel.
”Ja, dat was ik. Maar Marion kon me nooit geven wat ik nodig had. Jouw beeld wel.” Zijn handen schoven door naar haar platgedrukte borsten, masseerden de tepels tot ze hard werden. Zijn stem was laag. ”Ik heb me jou altijd zo voorgesteld, Noelle. Ik droomde ervan met je te vrijen. Er waren tijden dat alleen die gedachte me overeind hield.”
"Philippe... Philippe. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik had er geen idee van.”
”Zeg niets. Geniet alleen.” Een hand gleed langs haar ribben en haar buik omlaag naar haar vrouwelijke heuvel. Ze lag op zijn hand waardoor ze onvermijdelijk druk uitoefende. Zijn vingers streelden, masseerden, glipten ten slotte naar het hart van haar verlangens. Ze drong zich naar zijn ritmische bewegingen toe.
"Noelle, zorg dat mijn dromen uitkomen,” drong hij schor aan. "Laat me je in mijn armen houden, ik wil met je vrijen.”
Als in trance draaide ze zich om. Het leek volkomen natuurlijk dat ze hier was met Philippe, dat zijn hand haar nog steeds streelde. Ze wist dat ze vanavond minnaars zouden zijn. Het was iets wat ze nu wilde, wat ze jarenlang had gewild. Misschien was hij ook haar droomminnaar geweest. In haar herinnering was hij perfect, iemand die iedere lege ruimte in haar leven zou vullen.
Zonder een woord te zeggen bukte hij zich om de blanke huid van haar borsten te kussen. Bij de aanraking van zijn lippen schoten vlammen van vurige hartstocht door haar aderen, een passie die veel te lang had geslapen. Ze haalde diep adem en sloot genietend haar ogen toen zijn lippen zich om de tepels sloten en er zachtjes aantrokken tot de tepels pijnlijk hard waren. Hij trok een spoor van kussen van haar borsten naar haar blanke hals, haar wachtende lippen. Zijn kus, altijd teder en overredend was nu hartstochtelijk en sterk. Ze opende haar lippen voor zijn dwingende tong die gelijke bewegingen maakte met zijn hand. Instinctief kronkelde Noelle onder zijn handen. Het herhaalde gekreun dat ze hoorde kwam uit haar eigen mond terwijl Philippes ervaren stimulerende handen een bijna ondraaglijke kwelling werden. Zijn kussen zochten weer haar borsten en Noelles handen verloren zich in zijn bruine haar, trokken hem wild naar zich toe.
”Ah, Noelle, je bent zo mooi. Zo ontvlambaar...” Zijn stem stierf weg toen zijn lippen haar buik en navel plaagden.
"Philippe, kom bij me,” zei ze snakkend naar adem. ”Ik wil je hebben.”
Zijn mond volgde zijn strelende vingers langs de binnenkant van haar dijen. Onder zijn zachte aandrang gingen haar benen uit elkaar en ze kronkelde van zaligheid. Opeens ging er een rilling door haar heen, en golven van extase trokken door haar lichaam. Philippe hield haar stevig vast, streelde haar en mompelde woorden van liefde. Toen knoopte hij met een hand zijn overhemd los en trok snel zijn kleren uit. Zachtjes bracht hij haar weer tot aan de rand van extase. Het kwellende wachten op hem was kort en ze voelde zijn sterke mannenlichaam op haar zachte, vrouwelijke vormen. Hun eenwording was wild en hartstochtelijk na het jarenlange wachten.
Er was geen aarzeling toen hij met meedogenloos verlangen bij haar binnenkwam en zo’n hartstochtelijke reactie bij haar teweegbracht dat haar vingers diep in zijn rug drongen.
Noelle wilde dat dit wonderbaarlijke paradijs van passie tussen hen eeuwig kon blijven voortduren.
Ze vrijden heftig, hartstochtelijk, aangevuurd door de wanhopige behoefte om verloren dromen werkelijkheid te maken, verloren tijd goed te maken, elkaar totaal en volledig te bezitten. De heftigheid waarmee ze vrijden was sterker, dynamischer, oneindig meer voldoening gevend dan ieder van hen ooit had gedroomd.
”Ik wou... dat hier... nooit een eind aan kwam,” mompelde ze ademloos.
”Het is nog maar het begin voor ons, baby,” verzekerde hij haar.
”Ik bedoel nu, Philippe.” Ze wiegde hartstochtelijk tegen hem aan. ”Het is... zo... fijn...”
”Het kan weer, ma belle. Nu, op dit moment. Hou je maar aan me vast.” Zijn handen gleden onder haar heupen, leidden haar. Binnen een paar tellen bewoog Noelle weer op het ritme dat Philippe aangaf.
”0, Philippe,” fluisterde ze. ”Ik heb dit nog nooit gedaan.”
Hij kuste haar vochtige slaap en streek haar donkere haar naar achteren. ”Ik zei al dat we maar net waren begonnen, Noelle. Kijk eens wat we hebben gemist. Wij allebei.”
Haar handen pakten zijn gezicht en ze kuste hem. ”Ik heb je zo gemist, Philippe. O, ik wil je dicht tegen me aandrukken en je nooit meer laten gaan!” Ze sloeg haar handen strak om zijn ribben, streelde zijn heupen terwijl hij nog steeds een deel van haar was.
Abrupt bleef haar rechterhand steken, en bevroor op zijn heup. "Philippe? O, mijn hemel, Philippe! Wat-” ”Het is een litteken, Noelle.” Zijn toon was opeens hard. "Alsjeblieft, raak het niet aan.”