21
Tijdens de lange rit naar huis zeggen we bijna niets. Ik probeer eerst nog vrolijk te doen, maar alles wat ik zeg klinkt me vals en hol in de oren. We nemen de afslag naar Oxshott en we zijn er bijna en ik zou moeten overlopen van opwinding, maar dit is niet wat me voor ogen stond.
Onverhoeds rolt er een traan over mijn wang. Ik veeg hem snel weg, voordat Luke het kan zien.
‘Becky…’ zegt hij gekweld.
Super. Hij heeft het toch gezien. Zelfs mijn eigen stomme lijf verraadt alles.
We kijken elkaar even aan en het lijkt alsof de echtelijke telepathie eindelijk tussen ons op gang komt. Ik weet wat hij denkt. Ik weet wat hij voelt. Hij zou er alles voor overhebben om de tijd terug te draaien; hij zou er alles voor geven om het niet te weten. Maar hij kan het niet ont-weten.
‘Becky…’ Zijn verdrietige ogen nemen me onderzoekend op. ‘Toe…’
‘Niks aan de hand. Ik heb alleen…’
‘Ik heb niet…’
We praten alleen in onbenullige, half afgemaakte zinnen, alsof we geen van beiden dichter bij de waarheid durven te komen. Dan lijkt Luke opeens een besluit te nemen, en hij trekt me naar zich toe.
‘Het wordt wel een verrassing voor me,’ zegt hij met een gedreven, lage stem. ‘Echt wel. Ik weet van niets. Je moest eens weten hoe ontroerd…’ Hij breekt zwaar ademend zijn zin af. ‘Becky, trek het je niet aan, alsjeblieft…’ Hij pakt mijn handen en houdt ze zo stevig vast dat ik een grimas trek.
Ik kan geen woord uitbrengen. Ik kan niet geloven dat we dit gesprek voeren.
‘We zijn er bijna.’ Ik veeg de tranen uit mijn ogen en kijk of mijn make-up nog goed zit. Suze staat klaar met mijn jurk, en Danny zorgt voor Lukes outfit.
Het komt wel goed, hou ik mezelf streng voor. Ook al loopt het niet precies zoals ik me had voorgesteld, het komt goed. Luke is er, ik ben er, hij krijgt zijn feest en het wordt fantastisch.
‘Hartelijk gefeliciteerd, liefste,’ zeg ik zacht wanneer de taxi Janice’ oprit in draait, en ik geef een kneepje in Lukes hand.
‘Wat… Waarom stoppen we hier?’
Luke doet heldhaftige pogingen om de meest verbaasde persoon van de wereld te spelen. Deed hij dat maar niet. Hij kan het niet zo goed.
‘Stap uit…’ Ik glimlach stralend naar hem en hoewel ik weet dat hij het weet, voel ik de opwinding toch weer bruisen. Ik bedoel, hij weet niet álles. Ik betaal de chauffeur en leid Luke door Janice’ verduisterde huis. De mensen van de catering hebben zich in de keuken verstopt of zijn al in de feesttent, maar toch durf ik geen lampen aan te doen.
Au. Ik stoot mijn heup aan Janice’ stomme tafel. Waarom heeft ze overal táfels staan?
‘Oké, naar buiten…’ Ik duw Luke door de glazen deur de tuin in. Daar staat de feesttent, helemaal opgetuigd met twinkelende lichtjes en vanbinnen ook verlicht, maar doodstil, alsof er geen tweehonderd mensen in zitten.
‘Becky…’ Luke blijft als aan de grond genageld staan, met grote ogen. ‘Ongelooflijk. Ongelóóflijk dat je… Heb je dat allemaal zelf georganiseerd?’
‘Kom mee!’
Ik sleep hem over de loper naar de ingang en voel mijn hart bonken. Als iedereen er maar is.
Natuurlijk is iedereen er.
Ik haal diep adem… en trek de tentflap open.
‘Surprise!’
Het geluid is fenomenaal. Een kolossale massa gezichten kijkt ons aan. Ik herken er maar een paar. Janice staat vooraan in haar Mrs. Bennett-jurk, en Jess draagt een verbluffende, strakke zwarte hemdjurk met bijpassende, dramatische make-up. Ik kijk om me heen en voel me tegen wil en dank trots. Er hangen snoeren lichtjes en er zweven zilveren ballonnen met ‘Hartelijk gefeliciteerd, Luke’ erop in het lettertype van Brandon Communications. Overal hangen glanzende zogenaamde promotieposters en uitvergrote krantenknipsels met verschillende koppen en verhalen over Luke Brandon (die heb ik allemaal zelf geschreven). Het pronkstuk is een enorm, van achteren verlicht bord zoals ze die ook maken voor perspresentaties van Brandon C. Er staan foto’s op van Luke uit elk jaar van zijn leven, van baby tot volwassene, en de kop luidt: ‘Luke – een topjaar’.
En vlak boven onze hoofden hangen mijn pompons, door de hele tent. We hebben ze aan snoeren lichtjes gehangen, als slingers, en ze zien er waanzinnig uit.
‘Lang zal hij leven…’ zet iemand in, en iedereen zingt van harte mee.
Ik werp een snelle blik op Luke.
‘Wauw!’ roept hij precies op dat moment, alsof het zo was afgesproken. ‘Dit is echt… Ik had geen idee!’
Hij spant zich tot het uiterste in om overrompeld te doen, dat moet ik hem nageven.
‘Hij leve hoog, hij leve hoog…’ zingt de massa nu. Luke, die het ene na het andere gezicht herkent, glimlacht en wuift naar iedereen. Zodra het zingen is afgelopen, neemt hij een glas aan van een serveerster en heft het naar het hele gezelschap.
‘Stelletje rotzakken!’ zegt hij, en er gaat een bulderend gelach op. Het trio in de hoek zet iets van Gershwin in en de mensen verdringen zich rond Luke. Ik kijk naar hem terwijl hij iedereen begroet.
Hij was niet van zijn sokken geblazen. Hij was niet sprakeloos van verrassing. Maar eigenlijk wist ik dat ook wel. Zodra die vent in het Berkeley Hotel zijn mond opendeed, was het bekeken.
‘Becky! Het is fantastisch!’ Een vrouw van Brandon Communications van wie me de naam even is ontschoten komt op me af. ‘Heb je alles zelf versierd?’
Erica en haar mensen gaan met hapjes rond en ik zie Janice met een poederdoos op een chic blond meisje af lopen. Nee toch. Ik had het nog zo tegen haar gezegd: géén make-up bijwerken. Ik moet haar snel de pas afsnijden, maar voordat ik een stap kan verzetten, biedt een grijzende man me een cocktail aan. Hij stelt zich voor als een oude collega van Luke en vraagt me hoelang ik erover heb gedaan om het feest te organiseren, en dan vraagt zijn vrouw (flodderjurk, te veel lippenstift) opgewonden of ik de clipjes op YouTube heb gezien, en voor ik het weet is er een kwartier voorbij waarin ik niets anders heb gedaan dan met onbekenden praten. Ik weet niet eens waar Luke is.
Er komt ook een tochtstroom door de flappen van de feesttent, en de mensen wijken geleidelijk aan van de ingang.
‘Mensen! Ik wil graag iets zeggen,’ vult Lukes gezaghebbende stem de tent, en alle mensen van Brandon Communications houden op slag hun mond en springen in de houding, alsof hij een bedrijfspresentatie gaat houden. De andere gasten volgen dat voorbeeld en binnen de kortste keren kun je een speld horen vallen.
‘Ik wil alleen maar zeggen… Dank jullie wel.’ Hij overziet de menigte glimlachende gezichten. ‘Jullie allemaal. Ik sta er versteld van hoeveel oude vrienden er zijn gekomen, en ik verheug me erop met jullie bij te praten. Ongelooflijk dat jullie er allemaal van wisten, stelletje stiekemerds.’ Er klinkt goedkeurend gelach in de tent. ‘En ik vind het ongelooflijk hoe knap mijn vrouw dit heeft gedaan.’ Hij kijkt naar mij. ‘Becky, maak een buiging.’
Er wordt her en der geapplaudisseerd en ik maak braaf een buiging.
‘Luke, wist je echt van niets?’ roept de vrouw met te veel lippenstift. ‘Had je geen flauw idee?’
Luke werpt me snel een waarschuwende blik toe; het zou je zomaar ontgaan.
‘Nee, absoluut niet!’ Hij klinkt een beetje gekunsteld. ‘Ik had geen idee tot ik in de…’ Hij breekt zijn zin af. ‘Nou ja, ik vermoedde natuurlijk wel íéts toen we in de taxi…’ Hij zwijgt weer en wrijft schutterig over zijn gezicht, en er valt een verwachtingsvolle stilte in de tent.
‘Het zit zo.’ Luke kijkt weer op, nu zonder zijn gebruikelijke, gepolijste masker. ‘Ik wil niet tegen jullie liegen. Ik wil geen toneelspelen, want daar vind ik dit te belangrijk voor. Ik wil zeggen wat ik echt voel. Ja, iemand heeft zijn mond voorbijgepraat. Een beetje. Dus ja, ik verwachtte inderdaad… iets. Maar weten jullie? Zo’n feest als dit staat of valt niet met de verrassingsfactor. Het gaat erom dat iemand zoveel moeite voor je heeft gedaan dat je gewoon… steil achteroverslaat. En dat je denkt: wat heb ik gedaan om dit te verdienen?’ Zijn stem beeft en hij zwijgt even. ‘Ik ben de gelukkigste man van de wereld, en ik wil graag een dronk uitbrengen. Op Becky.’
Ik kijk naar mijn BlackBerry, waarop continu sms’jes binnenkomen, zodat ik maar met een half oor naar Lukes toespraak heb geluisterd, maar nu kijk ik op.
‘Oké, Luke.’ Ik mag van mezelf glimlachen. ‘Je hebt het mis. Een feest als dit draait volledig om de verrassingsfactor. Pak je glas. Pak je jas. En loop met me mee, alsjeblieft. Wil iedereen zijn jas pakken en met ons meelopen…’
Daryl, Clare, Julie en drie van hun vrienden duiken uit het niets op en rollen efficiënt rekken met jassen naar binnen. De gasten kijken elkaar verbijsterd aan. Daryl knipoogt naar me en ik knipoog terug. Hij is echt top, die Daryl. Hij belde me een week geleden op om te zeggen dat hij echt stukken vooruit was gegaan met vuurvreten en graag nog een keer auditie wilde doen. Nee, dank je, zei ik, maar ik had een ander klusje voor hem. De zes tieners zijn allemaal tiptop gekleed in een wit overhemd met een gilet, en ik zie dat Clare haar Vivienne Westwood-schoenen aanheeft.
Luke verroert geen vin. Hij staat er verpletterd bij.
Ha!
‘Becky…’ Hij fronst zijn voorhoofd. ‘Wat heeft dit in vredesnaam…’
Ha! Ha!
‘Denk je dat dít je feest is?’ zeg ik met een minachtend knikje naar de tent.
Bijna huppelend van de voorpret neem ik hem mee terug door Janice’ huis naar de inrit. En daar staan ze. Als geroepen. Drie grote, gitzwarte bussen met witte opdruk:
LUKES ECHTE SURPRISEPARTY
‘Wa…’
Lukes mond hangt open. Hij kan geen woord uitbrengen.
Yesss!
‘Instappen jij,’ zeg ik monter.
***
Ja, ik weet het, daar had ik niets over gezegd. Sorry.
Ik wílde het wel vertellen, maar ik was bang dat je je mond niet zou kunnen houden.
***
De sfeer in de bus is fantastisch. Het feestgehalte lijkt tien keer hoger te liggen. Er klinken telkens kreten als: ‘Waar gaan we héén?’ en: ‘Wist jij dit?’, gevolgd door daverend gelach.
En Luke lijkt gewoon perplex te staan. Ik heb hem nog nooit zo perplex gezien. Ik moet hem vaker verrassen.
‘Oké, blinddoek om…’ zeg ik bij de afslag.
‘Nee!’ Hij schiet in de lach. ‘Dat meen je niet…’
‘Blinddoek om!’ Ik wijs quasistreng met mijn vinger naar hem.
Het is best kicken, eigenlijk, om Luke helemaal in mijn macht te hebben. Ik trek de blinddoek strak aan en tuur door de voorruit van de bus. We zijn er bijna!
Vijf minuten, sms ik naar Suze, en ze sms’t prompt oké terug. Ze wacht op me, samen met pap, mam, Minnie, Danny en de rest van Team 2.
O, ja. Ik had twee teams. Nou ja, dat was eigenlijk Elinors idee.
Ik weet dat Elinor er nog is, want Suze heeft me een paar minuten geleden ge-sms’t dat Elinor fanatiek alle laatste details naliep en dat al het personeel doodsbang voor haar was.
We rijden de lange bomenlaan in. Ik zie alle gasten nieuwsgierig door de ramen van de bus kijken en druk mijn wijsvinger tegen mijn lippen. Niet dat Luke het zou raden, overigens. Hij is nog maar één keer in Suzes nieuwe huis geweest.
Ik zeg ‘huis’, maar ik bedoel ‘kasteeltje met landerijen’.
We hebben echt op het laatste moment besloten hierheen te gaan. We waren van plan een zaal te huren en Elinor stond op het punt een ander evenement af te kopen (ze is volkomen genadeloos, net een getrainde huurmoordenaar), toen Suze opeens zei: ‘Wacht! Wat dachten jullie van Letherby Hall?’
Ik geloof dat Suze soms vergeet hoeveel huizen Tarquin en zij hebben. Ze had in elk geval geen idee hoeveel slaapkamers dit huis heeft.
Maar goed. Toen we dat eenmaal hadden besloten, viel de rest op zijn plaats. Althans, de rest hebben we snel op zijn plaats geduwd. En het is de perfecte, meest romantische droomplek voor een feest. Ik hoor de mensen achter me ooh en aah roepen zodra ze het huis zien, dat twee voorname zijvleugels heeft, een koepel in het midden en overal Dorische zuilen. (Ik weet dat het Dorische zuilen zijn omdat Tarkie me dat heeft verteld. Eigenlijk hoop ik dat iemand me ernaar zal vragen.)
We stappen allemaal uit de bus de zwoele bries in en knerpen over het grind naar het verlichte bordes en de open deur. Ik leid Luke nog, en ik loods iedereen geluidloos naar binnen. We lopen over de eeuwenoude stenen vloer en even later staan we allemaal bij de voorname dubbele deur naar de Grote Zaal.
Ik hoor het gefluister, gegiechel en ge-‘sst!’ achter me. Nu voel ik de verwachting. Ik word bijna bang. Nu is het zover. Dit is het moment.
‘Oké,’ zeg ik een beetje beverig, en ik maak de blinddoek los. ‘Luke… gefeliciteerd.’
Ik duw de deuren open en hoor een collectieve zucht als een bergbeek achter me, maar ik kijk alleen naar Lukes gezicht, dat spierwit is.
Als ik voor overdonderd en sprakeloos ging… is het me gelukt.
Hij zet verwonderd een pas naar voren. Dan nog een… en nog een.
De hele Grote Zaal is omgetoverd in het toneel van dat antieke speelgoedtheater dat Luke voor Minnie heeft gekocht; het speelgoedtheater van zijn jeugd. Alle decors van Midzomernachtsdroom zijn nauwgezet nagemaakt, met dezelfde struiken, bomen en kasteeltorens, een beek en mos. Tussen het gebladerte staan tafeltjes met stoelen genesteld. Een band speelt zachte, betoverende muziek. Her en der hangen meer van mijn pompons als grote bloemen in de bomen. Ik moet er wel trots op zijn. Ze zien er echt goed uit.
‘Dit is…’ Luke slikt iets weg. ‘Dit is exact hetzelfde als…’
‘Ja.’ Ik knijp in zijn hand.
Dit was van meet af aan mijn plan, maar zonder Elinor had ik het nooit zo spectaculair kunnen verwezenlijken.
‘Pappíéíé!’ Minnie komt vanachter een boom aangerend in een beeldschone tulen elfenjurk met vleugels die Danny voor haar heeft gemaakt. ‘Jarig! Pappie jarig!’
‘Minnie!’ Luke tilt haar met een verbluft gezicht op. ‘Waar ben jij… Hoe heb je… Suze! Jane! Graham! Danny!’ Iedereen komt uit zijn schuilplaats tevoorschijn en Luke draait confuus zijn hoofd van links naar rechts.
‘Gefeliciteerd!’
‘Verrassing!’
‘Luke, lieverd, zeg eens iets! Toespraak!’ Ongelooflijk. Mam richt een camcorder op Lukes gezicht. Ze wéét dat we een professionele cameraman hebben ingehuurd.
‘Bonnie?’ Luke kijkt nog perplexer als hij Bonnie van achter de waterval ziet opduiken, gekleed in een spectaculaire zeegroene jurk en met een schuchtere glimlach op haar gezicht. ‘Zeg nou niet dat jij óók in het complot zat.’
‘Een beetje maar.’
‘Dit is gewoon… onwezenlijk.’ Luke schudt zijn hoofd en kijkt weer om zich heen in de sprookjesachtige zaal. ‘Wie weten er nog meer dat ik vandaag jarig ben?’
‘Wie nog meer? Eh…’ Ik wissel een blik met Bonnie en schiet bijna in de lach. ‘Vrij veel mensen. Het grootste deel van de Londense financiële wereld.’
‘De lezers van de Daily World,’ vult Bonnie aan. ‘En die van het stadsdagboek van de Standard, en er heeft ook net een stukje in The Mail gestaan.’
‘Je hebt sms’jes van drie leden van de koninklijke familie,’ voegt Suze er opgewekt aan toe.
‘Vergeet YouTube niet!’ doet pap een duit in het zakje. ‘Bij de laatste telling was er honderdduizend keer gekeken!’
Luke kijkt alsof we allemaal krankzinnig zijn geworden. ‘Jullie maken een geintje,’ zegt hij, en we schudden allemaal van nee.
‘Wacht maar tot je de huldeblijken ziet!’ zegt mam. ‘En je hebt je eigen felicitatiewebsite!’
‘Maar… dit is gestoord.’ Luke brengt een hand naar zijn hoofd. ‘Ik vier mijn verjaardag nóóit. Wie kan er in godsnaam…’
‘Becky heeft het heel druk gehad,’ zegt Bonnie.
‘Met proberen het gehéím te houden!’ roep ik verontwaardigd uit. ‘Met proberen mensen te laten ophouden met kletsen en dingen op het internet zetten! Alsof je probeert een inktvis in bedwang te krijgen.’
‘Iets drinken, meneer?’ Een oogverblindend mannelijk model in een van Danny’s midzomernachtsdroomkostuums duikt uit het niets op. Zijn dijen zijn in bont gehuld, hij heeft een bladerkrans op zijn hoofd en zijn borst is bloot en gebruind, en bijzónder gespierd. (Ik denk dat Danny’s eigen fantasie-interpretatie van Een midzomernachtsdroom neerkomt op een bos vol lekkere mannen.)
Het model houdt ons een houten blad voor dat op een plak van een boom lijkt, met daarop cocktails met zilveren labels. ‘Ik kan u een Brandon, een Bloomwood of een Minnie aanbieden. En zouden meneer en mevrouw zich daarna willen omkleden voor de voorstelling?’
‘De voorstelling?’ Luke kijkt me vragend aan. Ik trek raadselachtig mijn wenkbrauwen op en geef nog een kneepje in zijn hand.
‘Wacht maar af.’
Dit is het ongelooflijkste, uitzinnigste feest aller tijden. Het is gewoon zo.
Ik bedoel, ik weet wel dat ik heb geholpen het te organiseren en alles en dus niet zou mogen opscheppen. Ik weet dat ik heel bescheiden mezelf zou moeten wegcijferen en zeggen: ‘O, het kon er wel mee door, denk ik,’ of: ‘Voor een feestje was het niet slecht,’ en dan mijn schouders ophalen en over het weer beginnen.
Jammer dan, dat zit er niet in, ik ga je de waarheid vertellen. Die is dat dit het meest waanzinnige feest is, dat heeft iedereen gezegd, zelfs mensen die alle feesten aflopen, zoals de hoogwaardige excellentie St. John Gardner-Stone, die een schatje blijkt te zijn en goed is in klop-klopmopjes.
Tot nu toe verloopt alles perfect. Toen Luke zijn smokingjasje en ik mijn goddelijke groene jurk aanhad, gingen we aan een van de tafeltjes in de zaal zitten, met een glas in de hand, en een circusdansgezelschap voerde de meest verbijsterende acrobatische toeren op in de bomen van het bos, met dreunende muziek en flitsende lichten.
Toen kwamen de vuurvreters, een Tsjechische groep die verbluffende stunts uitvoert (ze hadden Alonzo/Alvin ook in hun programma opgenomen, want dat moest van mij, en hij stond er de hele tijd doodsbang en opgetogen bij).
Toen zakte er een gigantisch scherm vanaf het plafond naar beneden, kwam er muziek en werden alle YouTube-huldeblijken aan Luke vertoond, wat me bijna aan het huilen maakte.
Nou goed dan. Ik heb echt een traantje weggepinkt.
Niet dat het van die góéde films waren. Ik bedoel, een stel marketingmanagers uit Kettering dat beroerd ‘Happy Birthday Luke da Man’ in een beverige mobiele telefoon rapt is niet bepaald The Shawshank Redemption, maar het ging om het idee dat mensen die ik niet eens ken, Luke een fijne verjaardag wensen.
Toen kwamen er videoboodschappen van alle vrienden die niet aanwezig konden zijn, zoals Michael en Lukes vader, gevolgd door de berichten van de website die een voor een voorbijflitsten. En tot besluit werd er een clip vertoond waar ik niet eens van wist. Naar het schijnt had Suze hem een minuut of tien voordat wij aankwamen per e-mail gekregen. Het begon met Sage Seymour, die op haar filmset op een regisseursstoel zit en zegt: ‘Luke, lieverd, waar zit je verdomme?’ Ze doet alsof hij een scène met haar moet spelen en uiteindelijk wensen alle acteurs en medewerkers hem een fijne verjaardag. Zelfs de heel beroemde.
Zodra Sage op het scherm verscheen, draaide Luke zijn hoofd met een ruk mijn kant op en zei: ‘Hoe heb je in jezusnaam…’
En ik kon een giechel niet bedwingen, en ik fluisterde in zijn oor: ‘Luke, zie het maar onder ogen. Het heeft geen zin om te proberen dingen voor mij geheim te houden.’
Ik verwachtte dat hij in de lach zou schieten, maar dat deed hij niet. Eerlijk gezegd leek hij een beetje overstuur te zijn.
Toen gingen we voor een waanzinnig banket naar de Lange Galerij, die versierd was met bloemguirlandes en nog meer pompons (ik had er echt véél gemaakt). Er kwam geen eind aan de toespraken en Luke bedankte iedereen een triljoen keer en ik bedankte iedereen een triljoen keer. Toen hield Luke een ontroerende toespraak over Annabel en het speelgoedtheater en hoe hij die herinneringen koesterde, en dat hij hetzelfde theatertje voor Minnie had gekocht en hoopte dat zij ooit zulke herinneringen aan hém zou hebben. De zakdoeken kwamen overal tevoorschijn.
O, en hij zei nog wat lieve dingen over mij. Je weet wel.
Toen kwam de koffie met Suzes speciale ‘Lukes walnootspritsen’ en riep iedereen weer ooh en aah, en ik ving Suzes blik en mimede dank je wel.
Daarna gingen we naar de Oostelijke Zaal, waar een band speelde (al Suzes kamers hebben een naam). En nu wordt er gedanst, en in een andere enorme ruimte kun je op loungebanken naar sfeermuziek luisteren, en er drentelen nog steeds mensen rond in de Midzomernachtszaal, en straks komt er nog ijs, vuurwerk en een stand-up comedian, maar dat weet Luke nog niet.
Ik kijk naar hem vanaf mijn plekje bij de beek. Hij staat met Minnie in zijn armen in een kring van oude vrienden, en ik heb hem niet meer zo zien stralen sinds…
Ik weet het niet. Veel te lang.
Net als ik me afvraag wat voor cocktail ik nu eens zal gaan drinken, ruist Suze op me af in haar jurk, die, ik moet het toegeven, bijna nog fantastischer is dan de mijne. Hij is donkerpaars met een sleepje en ze heeft hem in Parijs bij Dior gekocht en wilde niet zeggen wat hij kostte, wat betekent dat het een skwiljoen moet zijn geweest.
‘Bex, ik weet niet wat ik aan moet met…’ Ze zwijgt en zegt dan geluidloos: Elinor.
‘Wat is er met haar?’ Ik kijk nerveus om me heen om te zien of Luke ons kan horen. Suze leunt naar me over en fluistert in mijn oor: ‘Ze is er nog.’
Ik schrik me rot. Is ze nog híér?
Elinor heeft wel een miljoen keer tegen me gezegd dat ze niet op het feest zou komen. Ze zei dat ze een halfuur voordat wij aankwamen zou vertrekken. Ik was er gewoon van uitgegaan dat ze dat had gedaan.
‘Maar waar…’ Ik kijk geagiteerd om me heen.
‘Het is mijn schuld.’ Suzes gezicht wordt huilerig. ‘Ik kon het gewoon niet verdragen dat ze er niets van zou zien. Niet na alles wat ze heeft gedaan. Ik wist dat ze niet echt op het feest kon zijn, dus heb ik haar aangeboden zich in de Priesterpassage te verstoppen en van daaruit te kijken.’
Suze kijkt veelbetekenend omhoog en ik volg haar blik. Ter hoogte van de eerste verdieping zit een smeedijzeren balkonnetje dat me nooit eerder is opgevallen, maar er is niemand.
‘Ik snap het niet,’ zeg ik bête. ‘Waar is ze dan?’
‘Achter een geheim paneel met een kijkgaatje.’ Suze bijt gespannen op haar onderlip. ‘Ze zei dat ze alleen wilde zien dat Luke en jij aankwamen, dan wist ze dat alles goed was gegaan. Daarna zou ze wegglippen. Maar ik heb Tarkie net gevraagd om te kijken of haar auto er nog stond, en hij stond er nog. Ze moet er nog zijn! Ze heeft niets gegeten, ze staat daar maar in die krappe ruimte… en ik ben er niet gerust op. Stel dat ze ziek wordt? Ik bedoel, hoe oud ís ze eigenlijk?’
O, god. Dit zou helemaal verkeerd kunnen aflopen.
Ik werp een blik op Luke, maar die lacht om iets en ziet me niet eens. ‘Kom mee, we gaan erheen.’
De trap naar de Priesterpassage is klein en smal en muf, en ik trek mijn kostelijke Valentino-jurk strak om me heen. Suze duwt voorzichtig de oude houten deur open en het eerste wat ik zie, zijn Elinors smalle, stramme schouders. Ze staat als een standbeeld met haar neus tegen het paneel voor haar gedrukt en hoort ons niet eens.
‘Elinor?’ fluister ik. Ze draait zich als door een wesp gestoken om en ik zie een vluchtige paniek op haar bleke gezicht.
‘Niets aan de hand. Wij zijn het maar, Suze en ik. We hebben iets te eten voor je meegebracht.’ Ik hou haar een schaal minidesserts van het banket voor, maar ze krimpt in elkaar.
‘Ik moet weg.’
‘Nee! Dat hoeft niet. We kwamen alleen even kijken of het goed met je ging.’
‘Vermoedt Luke niet dat ik er ben?’
‘Nee, absoluut niet.’
Het is even stil. Elinor neemt haar post weer in en ik kijk naar Suze, die haar schouders ophaalt alsof ze het ook niet meer weet.
‘Luke en Minnie lijken een hechte band te hebben,’ zegt Elinor met haar oog tegen het kijkgaatje. ‘Hij gaat heel ongedwongen met haar om.’
‘Eh… ja.’
‘Met je ouders ook.’
Ik zeg niets terug. Het is allemaal te bizar. Hoe ben ik in deze situatie verzeild geraakt? Hoe kan ik in een piepklein, benauwd hol staan met mijn rijke kreng van een schoonmoeder, allebei verstopt voor de man die ons bindt?
En hoe kan ik zin hebben om haar een grote dikke warme echte familieknuffel te geven? Alsof ik haar onder mijn vleugels wil nemen, weg van dit donkere, verre schuilhol, naar het licht en de warmte van het feest? Ze heeft nog nooit zo kwetsbaar en alleen geleken als nu. Terwijl wij dankzij haar de avond van ons leven hebben.
‘Het is geweldig daarbeneden.’ Ik steek behoedzaam mijn hand uit en geef een kneepje in haar arm. ‘De mensen zeggen allemaal dat ze nog nooit zo’n leuk feest hebben meegemaakt.’
‘Heeft Luke het naar zijn zin?’ Ze draait zich naar me om.
‘O, god, nou! Hij wist niet wat hem overkwam! Heb je zijn gezícht gezien?’
‘Je hebt zijn hele jaar goedgemaakt!’ zegt Suze enthousiast knikkend. ‘Hij was diep ontroerd. Hij heeft het hele bos bekeken, elk detail. Het zit zo knap in elkaar.’
Elinor zegt niets, maar ik zie een sprankje voldoening in haar ogen. Opeens kan ik er niet meer tegen. Dit deugt voor geen meter. Luke moet het weten. Iedereen moet het weten. Er zat een kolossale stuwende kracht achter deze avond, en dat was Lukes moeder.
‘Elinor, kom mee naar beneden,’ flap ik eruit. ‘Kom mee naar beneden en feest met ons mee.’ Ik hoor Suze naar adem snakken, maar besteed er geen aandacht aan. ‘Kom op. Ik zorg wel dat Luke het goedvindt.’
‘Ik vrees dat dat niet mogelijk is.’
‘O, jawel!’
‘Ik moet weg. Nu. Ik ben al te lang gebleven.’ Elinor klikt haar handtas open en haalt haar glacéhandschoenen eruit. O, god, nu heb ik haar afgeschrikt.
‘Hé, ik weet dat jullie problemen hebben gehad,’ probeer ik haar te overreden, ‘maar dit is het perfecte moment om het goed te maken. Op zijn feest! En wanneer hij hoort dat jij hierachter zat… dan is hij gek op je! Hij móét wel gek op je zijn!’
‘Dat is precies waarom ik niet naar beneden kan.’ Haar stem klinkt zo wrang dat ik in elkaar krimp, maar dat kan natuurlijk ook door al dat stof hier komen. ‘Ik heb dit feest niet gefinancierd om op een doorzichtige manier Lukes liefde te winnen.’
‘Dat is niet… Ik bedoelde niet…’
‘Ik ga niet naar beneden. Ik stort me niet in het feestgedruis. Hij mag niet weten dat ik iets met deze avond te maken heb. Je mag het hem nooit vertellen. Nooit, Rebecca, is dat duidelijk?’
Haar ogen vonken en ik deins geschrokken achteruit. Hoe kwetsbaar ze ook is, ze kan nog heel angstaanjagend zijn.
‘Oké!’ hijg ik.
‘Er zijn geen voorwaarden verbonden aan deze avond. Ik heb het voor Luke gedaan.’ Ze kijkt weer door het gaatje. ‘Ik heb het voor Luke gedaan,’ herhaalt ze bijna alsof ze het tegen zichzelf heeft.
Het blijft lang stil. Suze en ik kijken elkaar zenuwachtig aan, maar we durven geen van beiden iets te zeggen.
‘Als ik naar beneden ging, als ik me als de weldoener bekendmaakte, zou ik het voor mezelf hebben gedaan.’ Ze draait zich om en neemt me kalm op, met ogen die niets prijsgeven. ‘Zoals je zo duidelijk hebt gezegd, is voor een onvoorwaardelijke daad geen tegenprestatie nodig.’
God, wat is ze streng voor zichzelf. Ik had in haar plaats allang bedacht hoe ik het allemaal voor Luke kon hebben gedaan, de nobele weldoener kon spelen én bij het feest aanwezig zou kunnen zijn.
‘Dus… je gaat het hem nooit vertellen?’ vraag ik voorzichtig. ‘Nooit? Hij komt er nooit achter dat hij dit aan jou te danken heeft?’
‘Nooit.’ Elinor kijkt onaangedaan naar Suze. ‘Wil je alsjeblieft opzij gaan? Dan kan ik weg.’
Is dat alles? Geen high fives, geen groepsknuffels, geen dat-moeten-we-gauw-nog-eens-doen?
‘Elinor… wacht.’ Ik steek mijn armen uit, maar ze reageert niet, dus schuifel ik in de kleine ruimte naar haar toe, maar ze lijkt nog steeds niet te snappen wat ik wil. Uiteindelijk sla ik mijn armen dus maar behoedzaam om haar knokige lijf en voel me net Minnie wanneer ze in het wilde weg een boom in het park omhelst.
Ik kan niet goed geloven dat dit echt gebeurt. Ik knuffel Elinor.
Ik. Ik knuffel Elinor. Omdat ik het wíl.
‘Dank je wel,’ zeg ik zacht. ‘Voor alles.’
Elinor maakt zich strammer dan ooit van me los, geeft Suze en mij een knikje en glipt door de houten deur.
‘Kunnen ze haar zien?’ vraag ik gespannen aan Suze, die haar hoofd schudt.
‘Er is een achteruitgang. Ik heb haar eerder de weg gewezen.’
Ik leun tegen de stoffige oude muur en slaak een diepe zucht. ‘Wauw.’
‘Ja.’
We kijken elkaar aan in de schemering en ik weet dat Suze dezelfde dingen denkt als ik.
‘Zou hij ooit te weten komen dat zij het was?’
‘Kweenie.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik… ik weet het gewoon niet.’ Ik kijk door het gaatje. ‘Kom op, laten we maar naar beneden gaan.’
Het feest is in volle gang. Het wemelt overal van de gasten met drankjes en zilverkleurige feesthoedjes (die hebben ze bij het banket gekregen). Ze lopen door het midzomerwoud en kijken naar de waterval, die nu fantastisch kleurig wordt verlicht, of staan aan een van de roulettetafels. De obers circuleren met piepkleine passievruchtensorbets op lepels. Danny’s modellen lopen ertussendoor in hun spectaculaire midzomernachtsdroomkostuums alsof ze zo uit een sprookjesland heel ver weg komen. Overal weerkaatst gelach, en geroezemoes, en het bonk-bonk van de band dreunt door de vloer, en zo nu en dan flitst er een laserstraal. Ik wil weer dansen.
Ik koers naar de cocktailbar, waar een speciaal uit New York ingevlogen barkeeper een groepje mensen vermaakt met cocktail-shakertrucjes. Daar tref ik tot mijn verbazing Jess en Janice aan, die met elkaar klinken en elkaar warm toelachen.
Wat krijgen we nou? Ik dacht dat ze elkaar niet konden luchten of zien.
‘Ha!’ Ik leg een hand op Jess’ schouder. ‘Hoe gaat het?’ Ik draai me naar Janice toe. ‘Ziet Jess er niet fenomenaal uit?’
‘Absoluut super,’ beaamt Janice. ‘Wat een fantastische jurk!’
‘Ja, hij is wel leuk,’ zegt Jess, die verlegen aan de jurk plukt, waardoor ze de hals scheeftrekt. ‘Lekker simpel. En van duurzame stof.’
Ze is onverbeterlijk. Zodra ik haar een complimentje maak, voelt ze zich niet meer op haar gemak en probeert ze het te bagatelliseren.
‘Jess heeft hem van Danny geleend,’ vertel ik aan Janice terwijl ik geduldig de hals weer rechttrek. ‘Het is een prototype uit zijn nieuwe eco-couturecollectie. Wist je dat dit waarschijnlijk de duurste jurk van het feest is?’ besluit ik luchtig. Het is nog waar ook, al heeft Suze een skwiljoen betaald voor de hare. ‘Hij is duurder dan de mijne,’ voeg ik eraan toe om het af te maken.
‘Wat?’ Jess trekt wit weg. ‘Waar héb je het over?’
Haar gezicht is om je te bescheuren. Ik had dit weetje achtergehouden.
‘O, zeker. Hij is namelijk gemaakt van handgesponnen zijde van scharrelrupsen,’ verduidelijk ik. ‘Ze moeten wachten tot de cocons vanzelf uit de bomen vallen, en ze gebruiken geen machines, en alle ambachtslieden krijgen een royaal salaris. Van deze zullen er maar een stuk of drie worden gemaakt. Zo’n jurk kost straks bij Browns…’
Ik leun naar Jess over en fluister het bedrag in haar oor. Ze kijkt alsof ze ter plekke door de grond wil zakken.
‘Daar komt nog bij dat geen mens ter wereld nog iets uit die nieuwe collectie heeft gedragen,’ deel ik haar mee. ‘Besef je wel dat je een exclusief modeverhaal bent?’
Ieder ander zou het helemaal geweldig vinden om een exclusief modeverhaal te zijn, maar Jess lijkt het te besterven.
‘Geníét ervan! Je ziet er fantastisch uit.’ Ik sla een arm om Jess’ schouders en knijp erin tot ze onwillig lacht.
‘En, hebben jullie het naar je zin? Hebben jullie al gedanst?’ Ik zie Janice’ verzaligde gezicht en kan een glimlach niet onderdrukken. Zo te zien heeft ze zich de cocktails goed laten smaken.
‘O, Becky,’ barst Janice opeens los. ‘Raad eens, kind, raad eens? Jess krijgt een baby!’
Hè? Ik kijk perplex van Jess naar Janice, naar Jess’ buik, naar haar cocktail en weer naar Jess’ gezicht. Ze kan niet…
O, mijn god, heeft Janice’ vruchtbaarheidsmedicijn gewerkt? En waarom lijkt Jess zo in haar nopjes te zijn?
‘Het is alleen maar een mogelijkheid,’ verbetert Jess haar met een vertwijfelde blik naar boven. ‘En het is geen baby. Hij is al drie.’
‘Het is zo’n schatje!’ roept Janice alsof Jess niets heeft gezegd. ‘Mag Becky de foto zien?’
Ik kijk stomverwonderd naar Jess, die een foto uit haar avondtasje pakt en omdraait. Ik zie een grinnikend jochie met een bos zwart haar, een olijfkleurige huid en een paar sproeten op zijn neus.
Mijn hart smelt. Hij ziet er zo gek en vertederend uit dat ik bijna in de lach schiet, maar dat zou Jess kunnen kwetsen.
‘Is dat…’
‘Misschien.’ Jess straalt. ‘Het is nog in een vroeg stadium.’
‘Jij zou echt ook eens aan adoptie moeten denken, Becky,’ zegt Janice. Ze steekt haar borst trots naar voren, als een duif. ‘Het is de enige verantwoorde manier om tegenwoordig nog kinderen te nemen, zoals ik al tegen je moeder zei. Angelina heeft ons het licht laten zien, uiteraard.’
Angelina heeft ons het licht laten zien? Is dit de vrouw die kortgeleden nog in alle staten was omdat haar zoon zijn genen misschien niet zou doorgeven? Ik kijk veelbetekenend naar Jess, maar die lacht alleen maar en haalt haar schouders op.
‘Nou, succes!’ zeg ik. ‘Wanneer ben je… Ik bedoel, wanneer krijg je hem?’
‘Het is nog in een vroeg stadium, zei ik al.’ Jess kijkt zuinig. ‘Misschien krijgen we geen toestemming, we zouden op allerlei punten kunnen worden afgewezen… Ik had je die foto beter niet kunnen laten zien.’
Ja, vast. Alsof Jess ooit iets niet zou lukken.
Ik word tante! Minnie krijgt een neefje!
‘Nou, ik ben heel blij voor je.’ Ik geef een kneepje in Jess’ arm. ‘En ik ben blij dat je je vermaakt, Janice.’
‘O, schat, het is fantastisch! Ik weet dat je er heel veel moeite voor hebt gedaan…’ – ze zwaait aangeschoten met haar arm – ‘… maar het is het waard.’
‘Ja,’ zegt Jess voordat ik iets kan zeggen. ‘Het is het waard.’ Ze kijkt me aan en glimlacht fijntjes.
Jess en Janice gaan op zoek naar Tom. Ik bestel een cocktail en terwijl ik daar sta, bijna als in een geluksdroom, zie ik Luke in de spiegel achter de bar. Hij staat aan een roulettetafel, geflankeerd door Minnie, die net boven het tafelblad uit piept. Hij ziet er compleet, volkomen, honderd procent gelukkig uit. Iedereen kijkt naar de enorme berg fiches, en wanneer het balletje blijft liggen, gaat er een gebulder op. Iedereen lacht en klopt elkaar op de rug, en Minnie kraait van verrukking.
De croupier begint aan haar babbel en de spelers zetten opnieuw in, en dan ziet Luke me opeens kijken. Hij knikt naar een bank in een stil hoekje en maakt zich los uit het gedrang, met Minnies hand stevig in de zijne.
‘Snoepjes!’ zegt Minnie triomfantelijk wanneer ze vlak bij me is, en ze laat me een hand vol rode en groene fiches zien.
‘Lieverd, dat zijn geen snoepjes,’ zeg ik lachend. ‘Dat zijn fiches!’ Ze snapt er niets van. ‘Nee, niet vies, maar ook niet om te eten. Je kunt ze in geld veranderen aan de tovertafel!’ Ik zie Lukes opgetrokken wenkbrauwen en vervolg snel: ‘Je kunt er ook geld mee verliezen. Meestal verlies je. Je moet dus nooit gokken, Minnie. Gokken is heel stout.’
Zo. Een snelle dosis verantwoord ouderschap.
Luke laat zich op de bank zakken en ik volg zijn voorbeeld. Mijn oren tuiten van het dansen vlak bij de band, en mijn voeten beginnen zeer te doen… maar voor de rest ben ik in een roes van blijdschap. Het is zo’n totaal perfect feest. Het is beter dan ik had durven hopen. En het is nog niet eens afgelopen. Een paar van de beste dingen moeten nog komen!
‘Was je verrast?’ vraag ik voor de miljoenste keer, gewoon omdat ik het hem wil horen zeggen.
‘Becky…’ Luke schudt ongelovig zijn hoofd. ‘Ik was niet zomaar verrast, ik was gewoon sprakeloos.’
‘Mooi zo,’ zeg ik voldaan. Ik neem een slokje van mijn cocktail (een Brandon) en zak weer achterover op de oude pluchen bank, met Minnie op schoot en Lukes arm om ons beiden heen. We nemen allebei even zwijgend het spektakel rondom ons op.
‘Je kerstwens,’ zegt Luke opeens. ‘Je wenste iets voor mij, toen in het winkelcentrum, weet je nog?’
O, god, ik wíst dat hij het had gehoord. En hij heeft er al die tijd niets over gezegd.
‘Wenste je dit feest?’ vraagt hij door. ‘Rende je daarom zo hard naar die elf om haar de mond te snoeren?’
Ik flits in gedachten terug naar de woorden die ik op dat kerstachtige papiertje krabbelde. Het lijkt nu wel een eeuwigheid geleden.
‘Ja,’ geef ik toe. ‘Dat klopt. Ik wenste dat ik een surpriseparty voor je kon geven en dat je echt verrast zou zijn. En dat was je!’
‘Je wens is vervuld,’ zegt hij met een glimlach.
‘Ja.’ Ik kijk naar zijn gezicht, hef mijn hand en streel hem teder over zijn wang. ‘Mijn wens is helemaal vervuld.’
‘Nou, vertel dan maar eens.’ Zijn ogen twinkelen plotseling. ‘Welke aspecten van je vreemde gedrag van de laatste tijd mag ik toeschrijven aan het feest?’
‘Mijn gedrag is niet vreemd.’ Ik geef hem een stomp.
‘Lieveling, je gedrag grensde aan krankzinnigheid. We moesten het heel snel doen omdat we een jongetje wilden?’
‘Het feest.’ Ik grinnik.
‘Ovulatie?’
‘Feest.’
‘De botox? Die zogenaamde borstvergroting?’ Ik moet wel giechelen als ik zijn gezicht zie.
‘Het feest. Het was mijn eerste bespreking met Bonnie. O, en maak het haar niet meer moeilijk omdat ze iets over je douchegel heeft gezegd!’ vervolg ik streng. ‘Ik had haar gevraagd erover te beginnen. En over het fitnesszaaltje. En al die andere dingen die een beetje raar klonken.’
‘Jíj?’ Hij gaapt me aan. ‘O, krijg nou wat…’ Hij schudt zijn hoofd en ik zie de stukjes op hun plaats vallen. ‘Waarom had ik dat in godsnaam niet door? Ik had kunnen weten dat ze niet zomaar opeens zo grillig kon zijn.’ Dan schiet hem iets te binnen. ‘En die zestien jassen? Hadden die ook met het feest te maken?’
‘Eh… nee,’ beken ik. ‘Dat was echt Minnies schuld. Stoute Minnie,’ zeg ik vermanend.
‘Maar wat ik echt niet begrijp… Hoe heb je dit allemaal voor elkaar gekregen?’ Hij maakt een weids armgebaar. ‘Ik bedoel, Becky, dit is meer dan spectaculair. Dit is…’
Ik weet wat er achter zijn woorden schuilt. Hij wil het niet zeggen, maar hij is bang dat ik een megalening heb afgesloten voor het feest en hem pas morgen ga onthullen dat we op de fles zijn.
Nou ja, zou hij niet iets meer vertrouwen in me kunnen hebben?
Anderzijds heeft het geen zin om te doen alsof deze avond geen wagonladingen geld heeft gekost. Iedere idioot kan zien dat dit een dure grap was.
‘Ik heb… hulp gehad,’ zeg ik. ‘Enorm veel hulp. Op alle fronten. Bonnie was geweldig,’ zeg ik snel, voordat hij kan vragen wie me precies op financieel gebied heeft geholpen. ‘Ze heeft alles gecoördineerd, de gastenlijst opgesteld, de uitnodigingen verstuurd…’
‘Daarom deed ze natuurlijk zo schichtig.’ Luke slaakt een spijtige zucht. ‘Oké, ik snap het. Ik heb het echt verprutst. Ik ben haar een enorme bos bloemen schuldig.’
‘Géén lelies,’ zeg ik. ‘Die koop je altijd voor haar en ze vindt ze vreselijk, maar ze is te beleefd om er iets van te zeggen. Neem liever lathyrus en ranonkel. Ik zou je ook kunnen vertellen wat ze de lekkerste Jo Malone-producten vindt.’
Luke kijkt me verbluft aan. ‘Verder nog iets?’
‘Van alles, mocht je het willen weten,’ zeg ik opgewekt. ‘Bonnie en ik zijn de dikste vriendinnen geworden. We vertellen elkaar alles.’
‘O, is dat zo?’ Zo te zien weet Luke niet goed wat hij ervan moet denken.
‘We hebben echt een band gekregen door het hele gedoe. Het is zo’n lang verhaal geworden…’ Ik neem een slok van mijn cocktail en schop mijn schoenen uit. Door alles met Luke door te nemen voelt het alsof iets opgefokts in mijn binnenste eindelijk tot bedaren komt. ‘Je kunt het je niet voorstellen. Zorgen dat je niet op internet kon kijken, en je BlackBerry mollen…’
‘Ja, dat vind ik nog steeds ongelooflijk.’ Hij grijnst scheef, maar ik ben er niet gerust op dat hij écht om zijn vernielde BlackBerry kan lachen.
‘En het ergste was nog wel die stomme bespreking in Parijs! O, mijn god, ik kon je wel wúrgen!’ Ik schiet tegen wil en dank in de lach. ‘We hadden allemaal iets van: wat nu? Hoe kunnen we dit verzetten? En jij was zo verdomde trots op jezelf…’
‘Shit.’ Ik zie het bij Luke bezinken. ‘Nu je het zegt. Die bespreking zou vandaag zijn…’ Hij denkt even na. ‘Wacht eens even. Je wilt toch niet beweren…’ Ik zie de radertjes in zijn hoofd malen. ‘Dáár kunnen jullie toch niet achter zitten? Je wilt me toch niet vertellen dat jij op de een of andere manier persoonlijk hebt gezorgd dat sir Bernard Cross me te woord wilde staan?’ Hij lacht verbaasd. ‘Ik bedoel, als het om jou gaat, kijk ik nergens meer van op, Becky, maar dít…’
Ik blijf glimlachen, maar vanbinnen kan ik mezelf wel schoppen. Ik heb te veel gezegd. Ander onderwerp, snel.
‘Nee, dat was ik niet echt. O, god, en die feesttent…’ Ik begin gehaast aan een uitgebreid verslag van de ruilhandel rond de feesttent, en Luke lacht op precies de goede momenten, maar ik zie aan hem dat hij er niet helemaal bij is. Als ik klaar ben, valt er een stilte. Luke nipt peinzend van zijn drankje en ik weet precies waar hij met zijn gedachten zit.
‘Ik heb altijd geweten dat er een invloedrijk persoon achter die afspraak moest zitten,’ zegt hij ten slotte, starend in zijn glas. ‘Dat heb ik toen al gezegd. Ik voelde dat een machtig iemand me van achter de schermen bijstond. En nu denk ik te weten wie dat was.’ Hij kijkt op, recht in mijn ogen. ‘Het spreekt vanzelf. En het is duidelijk waarom je het me niet wilt vertellen.’
Mijn hart staat stil. Mijn hand is verstijfd rond de steel van mijn glas. Wat is Luke toch scherp. Wat werkt zijn geest toch snel. Ik had me nooit iets mogen laten ontvallen.
Is hij nu boos?
Ik lik nerveus langs mijn lippen. ‘Luke, ik mag echt niets zeggen.’
‘Ik begrijp het.’ Hij neemt een teug van zijn cocktail en we zwijgen allebei.
Terwijl we daar in het feestgewoel zitten, werp ik telkens angstige blikken op Luke. Hij is niet uit zijn vel gesprongen. Hij is niet weggestormd met de mededeling dat zijn hele avond nu bedorven is. Is hij minder verbitterd dan ik dacht?
Ik denk telkens aan Elinor, weggestopt in dat piepkleine muffe hokje. Had ik haar maar overgehaald te blijven… Had ik het op de een of andere manier kunnen goedmaken tussen die twee?
‘Maar Becky, je beseft toch wel dat dit niet zomaar een kleine gunst is?’ onderbreekt Luke mijn gedachten. ‘Dit is immens. Ik bedoel, alles.’ Hij gebaart naar de zaal en vervolgt zachter: ‘Die… persoon. Die zat daar ook achter, hè?’
Ik knik langzaam. Als hij het al weet, hoef ik de schijn niet meer op te houden.
Luke blaast hoorbaar zijn adem uit en pakt zijn glas. ‘Je weet dat ik die persoon zal moeten bedanken, Becky. Hoe dan ook. Ook als die persoon dat niet wil.’
‘Dat… dat lijkt me fijn, Luke.’ Ik slik iets weg. ‘Heel fijn.’
Ik voel de tranen achter mijn oogleden branden. Alles is weer goed, zomaar. We maken een afspraak en ja, het zal even houterig en ongemakkelijk zijn, maar er komt een gesprek. En Luke ziet zijn moeder met Minnie samen. En dan beseft hij dat ze ook een andere kant heeft.
‘Stel niet uit tot morgen…’ Luke komt opeens energiek overeind. ‘Weet je, ik heb niets gezegd, maar ik had de hele tijd al zo’n vermoeden dat Tarquin erachter zat. Hoe kent hij sir Bernard? Ze jagen zeker samen?’
Ik moet het even verwerken. Denkt hij dat Tarquin dit allemaal heeft geregeld?
‘En natuurlijk heeft hij zijn uiterste best gedaan om iets terug te doen voor de hulp die ik hem eerder dit jaar heb geboden,’ zegt Luke, ‘maar deze ongekende gulheid was echt niet nodig geweest.’ Hij kijkt om zich heen alsof hij het opnieuw niet kan geloven. ‘Ik weet niet hoe ik hem ooit fatsoenlijk kan bedanken. En Suze. Ik neem aan dat ze het samen hebben gedaan?’
Nééé! Fout! Je zit er finaal naast!
Ik wil iets zeggen; hem op een ander spoor zetten. Maar wat kan ik doen? Ik mag Elinors vertrouwen niet beschamen, niet na alles wat ze heeft gezegd.
‘Wacht even!’ Ik hijs me overeind en zet Minnie op de bank. ‘Luke, je mag niets zeggen…’
‘Wees maar niet bang, Becky,’ zegt hij met een glimlach. ‘Ik zal niets verraden. Als ze incognito willen blijven, is dat maar zo, maar als mensen de moeite nemen om zoiets uitzonderlijks en speciaals als dit te verzorgen…’ – ik zie hem stralen – ‘… mogen ze wel even in het zonnetje worden gezet, toch?’
Mijn hart zit in de knoop. Hij zou moeten weten wat zijn moeder voor hem heeft gedaan. Hij moet het weten, hij moet het weten.
‘Kom op, Minnie, pappie moet een toespraakje houden.’ Voordat ik iets kan doen, beent Luke de Oostelijke Zaal in. ‘Suze?’ Hij wenkt haar vrolijk in het voorbijgaan. ‘Loop je even met me mee? Tarquin ook?’
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Suze, die met ons meeloopt. ‘Wat wil Luke?’
‘Hij denkt dat jullie erachter zitten,’ zeg ik binnensmonds. ‘Tarkie en jij. Hij denkt dat jullie sir Bernard voor hem hebben geregeld en dit allemaal hebben betaald. Hij wil jullie bedanken.’
‘Dat meen je niet!’ Suze blijft stokstijf staan, met donkere, zorgelijke ogen. ‘Maar… wij waren het niet!’
‘Nee! Maar hoe kan ik hem dat vertellen?’
We kijken elkaar gespannen aan.
‘Vermoedt Luke dat Elinor er ook maar íéts mee te maken had?’ zegt Suze uiteindelijk.
‘Helemaal niet. Hij heeft haar niet één keer genoemd.’
Verder heeft hij de hele wereld genoemd. Zijn hele familie. Al zijn vrienden. Hij heeft iedereen in zijn toespraak genoemd, behalve haar.
Luke heeft het podium al beklommen en de zanger van de band geeft hem zijn microfoon.
‘Dames en heren, mag ik even?’ schalt zijn stem door de zaal. ‘Er zijn vanavond veel bedankjes geweest, maar ik wil even aandacht vragen voor een heel bijzonder echtpaar. Ze hebben dit schitterende huis voor ons opengesteld, ons met een verbijsterende gastvrijheid ontvangen… en nog heel veel meer gedaan waar ik nu niet op in zal gaan…’ Hij laat een veelbetekenende stilte vallen en ik zie Tarquin verwonderd naar Suze kijken. ‘Als jullie maar weten, Suze en Tarquin, dat ik dit nooit zal vergeten. Op de Cleath-Stuarts.’ Luke heft zijn glas en alle gasten op de dansvloer zeggen hem na en barsten uit in een daverend applaus.
Suze probeert charmant te glimlachen naar alle mensen die haar aankijken terwijl ze voor haar klappen.
‘Ik voel me verschrikkelijk,’ prevelt ze radeloos door de glimlachjes heen. ‘En Elinor dan?’
‘Ze wilde het zelf zo,’ prevel ik terug. ‘We kunnen er niets aan doen.’
Ik denk aan Elinor die nu in het donker naar huis zoeft met haar stramme schouders. Zonder iemand die op haar drinkt of naar haar glimlacht; er is zelfs niemand die een vluchtige gedachte aan haar wijdt. Dan neem ik me in stilte iets voor.
Op een dag zal Luke het weten. Hij zal het weten.
‘We willen “New York, New York” horen!’ roept iemand naar Luke, en er wordt overal gelachen.
‘Echt niet.’ Luke glimlacht zijn tanden bloot en geeft de microfoon terug aan de zanger, die onmiddellijk een volgend nummer inzet.
‘Suze, schat,’ zegt Tarquin, die ons heeft bereikt en er perplex uitziet. ‘Wat bedoelde Luke in hemelsnaam…’
‘Hij wilde ons gewoon bedanken voor de mooie vriendschap,’ zegt ze opgewekt. ‘Je weet wel.’
‘Aha.’ De rimpel trekt uit Tarquins voorhoofd. ‘Royale kerel.’ Er piept een stokoud etiketje uit zijn smokingjasje, zie ik opeens. WFS Cleath-Stuart, lees ik. Dat is nota bene zijn váder.
‘Tarkie…’ Ik wenk hem. ‘Een stofje.’ Ik stop het etiketje terug in zijn kraag en knipoog naar Suze, die meewarig haar hoofd schudt.
Luke baant zich langzaam een weg door de menigte, hier en daar knikkend of een praatje makend. Wanneer hij blijft staan om iets tegen Matt van Brandon C te zeggen, zie ik opeens dat Minnie naar Matts cocktailglas reikt en het naar haar mond brengt. Matt zelf heeft niets in de gaten.
‘Minnie!’ Ik storm erheen en pak het glas af. ‘Nee! Jij gaat géén cocktails drinken! Luke, zag je dat?’
Vroeger was Luke over de rooie gegaan, maar nu tilt hij Minnie gewoon op en kijkt haar quasistreng aan.
‘Kom op, Minnie, je kent de regels toch? Niet gokken en niet drinken, gesnopen? En niet shoppen op internet. Niet tot je minstens… drie bent.’
‘Pappie jarig!’ Minnie prikt hem met een cocktailparasolletje vol glitters.
‘Ga nu maar even naar oma.’ Luke zet Minnie neer en loodst haar naar mam. ‘Ik moet even met mammie praten.’ Tot mijn verbazing leidt hij me de dansvloer af. Wat wil hij met me bespreken?
Toch niet de Valentino-jurk, hoop ik? Nee. Ik heb hem vertéld dat ik die van mam had gekregen.
‘Ik wilde er nog even mee wachten,’ begint Luke wanneer we op een rustig plekje in het midzomernachtsbos zijn. ‘Maar waarom zou ik het niet nu vertellen?’
‘Precies.’ Ik knik gespannen.
‘Al weet je het waarschijnlijk al.’ Hij slaat zijn ogen ten hemel. ‘Ik bedoel, je wist in elk geval al dat Sage Seymour een cliënt van me is.’
‘Wij partyplanners zien het als onze plicht alles te weten.’ Ik glimlach liefjes naar hem. ‘Ook de geheimpjes die onze mannen voor ons achter wilden houden.’
‘En je hebt haar gesproken.’
‘Meer dan eens, toevallig.’ Ik zwiep nonchalant mijn haar over mijn schouder. ‘We konden het goed met elkaar vinden. Ze wilde een keer iets met me gaan drinken.’
Suze bestierf het toen ik haar dat vertelde. Ze vroeg of ze mee mocht, vermomd als mijn assistente.
‘Dus… je weet alles al?’ dringt Luke aan. Hij wil duidelijk ergens naartoe, maar ik weet niet waar hij op doelt.
‘Eh…’
‘Je weet níét alles.’ Hij neemt mijn gezicht onderzoekend op, alsof hij probeert er op die manier achter te komen.
‘Misschien wel,’ pareer ik.
Shit. Waarom weet ik niet alles?
‘De makelaar heeft net gebeld en een boodschap aan Bonnie doorgegeven.’ Begint hij nu over iets heel anders? ‘Ze hebben een huurhuis voor ons gevonden, maar het hangt er natuurlijk maar van af.’
‘Ja,’ zeg ik wijs knikkend. ‘Natuurlijk. Het hangt er maar van af. Van… van alles.’
Ik heb zin om erbij te zeggen: maar wat dan?
‘Becky…’ Luke kijkt me vreemd aan. ‘Je hebt geen idee waar ik het over heb, hè?’
O, ik hou dit niet meer vol.
‘Nee!’ roep ik verontwaardigd. ‘Zeg op!’
‘Je hebt geen flauw vermoeden wat ik ga zeggen.’ Hij slaat zijn armen over elkaar alsof hij zich kostelijk vermaakt.
‘Het zal wel ontzettend saai zijn!’ kaats ik terug. ‘Ik wist het wel, maar ik ben het vergeten omdat het zo suf is.’
‘Ook goed.’ Hij schokschoudert. ‘Laat maar. Het doet er niet toe. Zullen we teruggaan?’
God, hij drijft me tot waanzin.
‘Zeg op.’ Ik kijk hem kwaad aan. ‘En wel nu. Anders krijg je geen cadeautasje. En er zitten echt gave dingen in.’
‘Goed dan,’ gaat Luke door de knieën. ‘Nou, om even te beginnen bij wat je waarschijnlijk al weet…’ Hij grinnikt naar me. ‘Ik werk voor Sage Seymour.’
Ik voel trots opkomen. Mijn man werkt voor een filmster. Kan het cooler?
‘En ze wil graag iemand van buiten de filmbusiness hebben die haar een frisse kijk op de dingen biedt. Dat wil ze zelfs zo graag…’ – Lukes mondhoeken trekken – ‘… dat ze me heeft gevraagd een tijdje in LA voor haar te komen werken. Ik zou met haar team samenwerken, wat contacten leggen, en als het echt heel goed gaat, zou ik een mediadivisie van Brandon Communications kunnen opzetten.’ Hij ziet mijn gezicht en vervolgt geschrokken: ‘Becky? Gaat het wel? Bécky?’
Ik kan geen woord uitbrengen. LA?
Hollywood?
‘En… gaan we dan allemaal mee?’ stamel ik zodra ik weer kan praten.
‘Ja, dat was wel het plan. Gary kan de zaken hier wel een tijdje regelen, dus ik dacht aan een maand of drie. Al is jouw baan natuurlijk een zware overweging.’ Hij kijkt me gespannen aan. ‘Ik weet dat het goed gaat met je carrière, dat je hoopte in de directie te komen…’
Mijn baan. Shit. Hij weet het nog niet eens van mijn baan.
‘Weet je, Luke?’ zeg ik zo ernstig als ik kan. ‘We zijn partners. We zijn een team. En als mijn carrière even op een zacht pitje moet worden gezet… dan moet dat maar. Daar gaat het om binnen een huwelijk. En ze hebben toch ook winkels in LA? En ik heb toch een werkvergunning?’
‘Nou… super!’ Hij heft zijn glas naar me. ‘Dan hebben we een plan.’
Meent hij dat echt? Zomaar?
‘Dus… we gaan naar Hollywood,’ zeg ik voor de zekerheid. ‘Voor drie maanden.’
‘Ja.’
‘Ik ben nog nooit in Hollywood geweest.’
‘Nee.’ Hij grinnikt. ‘Leuk hè?’
Mijn hart spartelt als een vis. Hollywood! Ik, Becky Brandon geboren Bloomwood, naar Hollywood!
Luke zegt nog iets. Ik zie zijn mond bewegen, maar ik versta hem niet, zo vol zit mijn hoofd met verlokkelijke beelden. Ik, skeelerend op een promenade, helemaal gebruind en fit. Ik, over Sunset Boulevard zoevend in een cabrio. (Ik moet uitzoeken hoe je die Amerikaanse auto’s bestuurt.) Sage en ik, chillend bij haar parelmoerroze zwembad in bikini’s uit een superhippe boetiek, en Minnie snoezig in een zomerjurkje.
De mensen zouden me ‘het meisje met het Engelse accent’ noemen. Of misschien ‘het meisje dat de beste vriendin is van Sage Seymour’. Of misschien… ‘het meisje met de witte zonnebril’. (Ja, ik ga er morgen een kopen. Dat wordt mijn look.)
En de zon schijnt er altijd! En we kunnen smoothies drinken aan Rodeo Drive! En misschien gaan we naar de Oscar-uitreiking… misschien komen we Johnny Depp tegen… misschien kan ik een figurantenrolletje in een film spelen…
‘Becky?’ dringt Lukes stem eindelijk tot me door. ‘Wat denk je ervan?’
Het voelt alsof mijn glimlach te breed is voor mijn hoofd.
‘Wanneer gaan we?’
Oxford Street 601
Londen W1
Mw. R. Brandon
Dennenlust
Elton Road 43
Oxshott
Surrey
Londen, 11 april 2006
Beste Rebecca,
Dank je voor je brief van 10 april jongstleden.
Het spijt me dat je mijn aanbod voor een nieuwe aanstelling bij The Look als directielid met een hoger salaris niet kunt aannemen. Je gezinsleven komt uiteraard op de eerste plaats, en je kunt ervan verzekerd zijn dat je functie voor je beschikbaar is als en wanneer je terugkomt uit Los Angeles.
De beste wensen voor je uitstapje,
Trevor Holden,
Bedrijfsleider
PS: Zou je al je cliënten alsjeblieft willen vragen geen kleding meer te retourneren? We weten ons geen raad meer.
Waar het gezinsleven op de eerste plaats komt…
Counselling – Workshops – Media – Hulpmiddelen voor ouders – Gastlezingen
Mw. R. Brandon
Dennenlust
Elton Road 43
Oxshott
Surrey
Londen, 12 april 2006
Beste Rebecca,
Dank je voor je brief van 10 april.
Het spijt me dat je uiteindelijk vanwege je reis naar Californië toch niet kunt deelnemen aan ons Koopverslavingsprogramma. Ik kan me voorstellen hoe teleurgesteld en ‘ellendig’ je je voelt.
Mocht het een troost zijn: ik weet zeker dat je vergelijkbare groepen in Los Angeles kunt vinden. Misschien zou je daar in therapie kunnen gaan?
Met de beste wensen,
Julia Summerton,
Manager kindercursussen
Centrale Afdelingseenheid
Monetair Beleid
Whitehall Place 180/4
Londen SW1
Mw. R. Brandon
Dennenlust
Elton Road 43
Oxshott
Surrey
Londen, 13 april 2006
Beste Rebecca,
Dank je voor je brief van 10 april jongstleden en de beste wensen voor je aanstaande uitstapje naar Los Angeles.
Jammer genoeg ben ik er vrij zeker van dat het vakblad Monetaire economie geen ruimte heeft voor een ‘correspondent in LA’, zoals jij voorstelt. Evenmin is de hoofdredacteur van plan ‘de inhoud van het blad uit te breiden naar interessantere onderwerpen zoals films en roddels’.
Mochten zich echter andere kansen van dien aard voordoen, dan zal ik het je zeker laten weten.
Het beste, en behouden vaart!
Met vriendelijke groet,
Edwin Tredwell,
Hoofd Beleidsresearch
Kerstwens
(post in de wensput, dan leest de Kerstman je wens!!!)
Lieve Kerstman,
Daar ben ik weer, Becky. Ik hoop dat het goed met u gaat.
Ik wil graag een Zac Posen-topje in aquamarijn, dat met de strik, maat 36.
En die Marni-schoenen die ik met Suze heb gezien, niet die met de leren hakken, maar die andere.
Een broertje of zusje voor Minnie.
En bovenal, lieve Kerstman, wens ik dat Luke eens volledig, voor honderd procent gelukkig zou kunnen zijn, dat hij eens relaxte en al die shit kon vergeten*. Eén keertje maar.
Dank u wel. Liefs, Becky xxx
*sorry