Hoofdstuk 16

 

 

 

Ik geef om je, zowel lichamelijk als geestelijk.

Andrea schoot na een rusteloze nacht in haar bed overeind. De woorden van Dare klonken alsof hij ze zojuist had uitgesproken. Toen ze besefte dat ze helemaal alleen in bed lag, liet ze zich kreunend op haar kussen terugvallen.

Bel hem op.

Nee, als hij echt om haar gaf, zou hij haar niet zo gemakkelijk hebben laten gaan.

Maar je houdt van hem en jij bent degene geweest die is weggelopen.

Dat moest ze wel. Het was een kwestie van zelfbehoud.

Ik heb je nooit onder druk gezet, en dat wil ik ook nu niet doen.

Ze huiverde even. Hij verlangde niet echt naar haar. Anders had hij haar nooit zó gemakkelijk laten gaan.

Maar had hij haar wel zo gemakkelijk laten gaan?

Ik geef om je, zowel lichamelijk als geestelijk.

Wat wilde hij van haar? Dat had ze eigenlijk nooit begrepen. Ze had allerlei veronderstellingen gehad, maar...

Ze stond op en haastte zich naar de badkamer. Toen ze die betrad, zag ze zichzelf in de spiegel. Andrea Burke in groene zijde. Andrea Burke als de vrouw die Dare MacLendon in haar had gezien.

Ze hield haar adem in. Hij had haar die peignoir niet gegeven om haar alleen maar het gevoel te geven dat ze een mooie vrouw was. Hij had hem aan haar gegeven omdat hij haar een mooie vrouw vónd.

Ze draaide zich snel om en schoot een spijkerbroek en een sweater aan. Geen gissingen meer. Geen veronderstellingen meer. Verdorie, ze zou gewoon gaan onderzoeken wat hij van haar wilde. Een kortstondige verhouding? Een vaste relatie? Of helemaal niets?

Die laatste mogelijkheid beangstigde haar, maar ze zou de waarheid nu onder ogen gaan zien. Geen verstoppertje meer spelen. Niet meer vluchten. Niet meer ontwijken.

 

Het was doodstil toen Andrea in de vroege morgen voor het huis van Dare uit haar auto stapte. Het was zo koud, dat ze niet stil kon blijven staan nadat ze had aangebeld.

Bij het derde belletje ging de deur abrupt open. Dare keek haar met grote ogen aan.

‘Andrea!’ Hij trok haar naar binnen en deed snel de deur dicht. ‘Tjonge, je voelt ijskoud aan. Wat is er? Waarom ben je hier?’

Huiverend stapte ze op hem toe. ‘Hou me vast,’ fluisterde ze. ‘Alsjeblieft, hou me vast.’

Aan dat verzoek wilde hij maar al te graag voldoen. Hij trok haar vlug haar parka uit. Daarna legde hij zijn handen op haar trillende schouders. ‘Nu geen spelletjes meer, Andrea,’ zei hij nors. ‘Ik ben niet in de stemming voor nog zo’n scène als woensdagmorgen. Als je weer van plan bent afscheid van me te nemen ’

‘Nee...’ zei ze hees. ‘O nee, Dare, alsjeblieft...’

Hij nam haar in zijn armen, terwijl zij zich aan hem vastklampte met een heftigheid die hij nog nooit eerder had meegemaakt.

‘Verdorie,’ zei hij toen hij haar op bed legde, ‘waarom heb je niet opgebeld voordat je kwam? Hoe lang heb je daar in de kou gestaan?’

Ze gaf geen antwoord. Ze keek alleen toe terwijl hij haar uitkleedde.

‘Wat is er gebeurd, lieverdje?’ vroeg hij toen ze helemaal naakt was. Hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Vertel me eens wat er is gebeurd.’

Zijn tedere woorden, zijn strelingen en zijn bezorgdheid bezorgden haar een gevoel van intense warmte. Ze wist dat ze nu de waarheid onder ogen moest zien. Ze moest weten wat hij werkelijk voor haar voelde, maar eerst moest ze zelf eerlijk zijn.

‘Het spijt me,’ zei ze met een klein stemmetje.

‘Wat spijt je?’

‘Dat ik van je ben weggegaan.’

Plotseling hield hij op met zijn strelingen. ‘Je deed wat je moest doen.’ Zijn stem klonk bijna geïrriteerd.

‘Ik was bang. Ik was doodsbang.’

‘Voor mij?’

‘Nee, voor mezelf. Bij jou vandaan gaan was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar ik was bang om te blijven.’ Ze kneep haar ogen dicht. ‘Ik was bang van de mate waarin ik van je hield.’

Dare raakte helemaal van slag door haar woorden. Hij had de hoop vrijwel opgegeven dat hij ze ooit nog uit haar mond zou vernemen. Met dichtgeknepen ogen drukte hij haar tegen zich aan. ‘Hoeveel hou je dan van me?’

Haar stem trilde. ‘Ik hou zoveel van je, dat ik niet wil denken aan een leven zonder jou.’

‘Ik hou ook van jou,’ wist hij ten slotte uit te brengen. ‘De afgelopen dagen heeft mijn toekomst er net zo triest uitgezien als een prairie in januari.’

‘Maar wat wil je van me?’

Hij boog zijn hoofd naar haar toe en gaf haar een uiterst tedere kus. ‘Lieverd, wat ik van je wil, is alleen jou. Ik wil jou, gewoon zoals je bent. Jij bent een vriendin, een collega en een minnares. Meer kan ik niet wensen.’

Er was nog meer wat ze wilde vragen, maar op dat moment wilde ze hem alleen maar haar liefde tonen. Ze duwde hem met zachte drang achterover, ging schrijlings op hem zitten en drukte haar mond begerig op de zijne.

Het was de eerste keer dat Dare genoegen nam met een passieve rol in het liefdesspel. Het was voor hem een onverwacht opwindende ervaring.

Omdat Dare altijd de leiding had genomen wanneer ze met elkaar vrijden, wist Andrea niet goed wat hijzelf allemaal prettig vond. Zich bewust van haar gebrek aan ervaring, deed ze het voorzichtig aan. Ze luisterde naar zijn ademhaling en lette nauwgezet op iedere reactie van hem. Ze ontdekte gevoelige plekjes achter zijn kaak en in zijn hals. Dat zijn tepels net zo gevoelig waren als die van haar, wist ze al.

‘O, Andrea...’

Ze kon zich niet meer beheersen. Overweldigd door hartstocht, zorgde ze ervoor dat hun lichamen één werden. Er was geen spoor van twijfel meer, bij deze man voelde ze zich helemaal thuis. Van deze man hield ze met hart en ziel.

 

‘Wakker worden, lieverd,’ gromde een hese mannenstem in haar oor. ‘Het is bijna middag, en mijn geduld raakt zo langzamerhand op.

Andrea glimlachte, nog voordat ze haar ogen had opgeslagen. ‘Zeg tegen me dat ik vannacht niet heb gedroomd.’

‘Ik wilde jou juist hetzelfde vragen, engeltje.’ Hij streek met zijn vinger over haar wang. ‘Heb je echt gezegd dat je van me hield?’

‘Ik hou van je,’ zei ze beslist. ‘Met mijn hele hart.’

‘Hou je voldoende van me om het over een huwelijk te kunnen hebben?’

Haar adem stokte. Ineens was al haar slaperigheid verdwenen.

‘Welnu, kapitein Burke, wilt u met me trouwen?’

Ze knipperde met haar ogen, omdat ze plotseling tranen voelde opwellen. ‘Jawel, sir, dat wil ik graag.’ Ze sloeg haar armen om zijn hals. ‘Dare, ik hou van je. Je hebt er geen flauw idee van hoeveel ik van je hou.’

Hij gaf haar begerig een kus. Daarna keek hij haar recht in de ogen. ‘Beangstigt het je niet meer?’

‘Nee.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik was bang dat ik net zo zou worden als mijn moeder - volkomen afhankelijk. Tot ik besefte dat ik de kracht had om van je weg te lopen toen ik je het hardst nodig had. Ik ben niet zwak. Ik zal nooit zo zijn als mijn moeder.’

‘Dat kan ik je garanderen, liefje.’ Hij nam haar gezicht tussen zijn handen. ‘En hoe zit het met de rest?’

‘Mijn problemen om als luchtmachtofficier te functioneren, bedoel je?’

Dare knikte.

‘Ik denk dat ik daarmee altijd problemen blijf houden,’ antwoordde ze eerlijk. ‘Er zou iets mis met me zijn als ik géén probleem had met schietwapens. Tot nog toe heeft het me niet verhinderd mijn werk uit te oefenen, en ik zie niet in waarom het me in de toekomst wél zal belemmeren. Jij had gelijk - ik kon Halliday niet neerschieten om de eenvoudige reden dat hij een bekende van me was. Bovendien hoefde ik niet iemand te beschermen. Er is dus geen reden om mezelf iets kwalijk te nemen.’

‘Gelukkig!’ Hij slaakte een zucht van verlichting.

 

Die avond lagen ze samen weer op zijn grote waterbed. Nadat ze dicht tegen elkaar aan waren gekropen, vroeg Dare zacht: ‘Ben je wel eens een uitdaging uit de weg gegaan?’

Andrea schudde haar hoofd. ‘Nog nooit.’

‘Dan heb ik nu een heel interessante uitdaging voor je.’ ‘Kom maar op.’

‘Wat zou je ervan zeggen als we een gezin gingen stichten?’

Ze keek hem zo lang met een ernstig gezicht aan, dat hij het ergste begon te vrezen. Ten slotte deed ze haar mond open.

‘Ik moet je wel waarschuwen dat er in mijn familie veel tweelingen voorkomen.’

Hij haalde opgelucht adem.

‘Had je verder nog uitdagingen?’ vroeg ze met een glimlachje.

In plaats van haar vraag te beantwoorden, gaf hij haar een lange, innige kus.

‘Ik hou van je,’ zei hij ten slotte. ‘Ik zal van je blijven houden tot ik mijn laatste adem uitblaas.’

Andrea twijfelde er niet aan dat zij net zo lang van hem zou blijven houden.