Hoofdstuk 13

 

 

 

Die avond kwam Dares romantische inslag tot volle bloei. Terwijl buiten de temperatuur steeds verder onder het nulpunt zakte, genoot hij in de eetkamer samen met Andrea van een etentje bij kaarslicht. Na afloop van de maaltijd zette hij een bandje op. Plotseling was het vertrek gevuld met de weemoedige klanken van The Tennessee Waltz.

‘Dans met me, Andrea.’

‘Ik kan niet dansen,’ protesteerde ze verlegen.

‘Dat geeft niet. Leun maar tegen me aan.’

Ze had eigenlijk een sierlijke creatie aan moeten hebben in plaats van een sweater en een spijkerbroek, dacht ze bij zichzelf. Haar kleding was echter niet meer van belang zodra ze in zijn armen stapte. Ze had het gevoel alsof ze zweefde. Doordat ze zich ontspande, was het gemakkelijker om Dares kalme bewegingen te volgen. Het duurde niet lang, of ze walsten langzaam door de kamer.

Op een zeker moment liet Andrea haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Wat voelde ze zich toch geborgen bij hem, bedacht ze met een zucht. Het zou een kwelling voor haar zijn als ze over ruim een week wegging. Ze slaakte opnieuw een zucht, dieper ditmaal.

‘Dat klonk een beetje droef,’ fluisterde Dare.

‘Ja.’

‘Kan ik je soms ergens mee helpen?’

Zeg tegen me dat het over twaalf dagen niet allemaal voorbij is, dacht ze bij zichzelf. ‘Nee, niet echt,’ zei ze hardop.

Hij liet zijn kin op haar hoofd rusten. ‘Zet het allemaal even van je af, Andrea. Denk niet na, maak je geen zorgen. Geniet van het moment.’

Dat was een verleidelijke uitnodiging. Ze hief haar hoofd en zocht zijn mond. Zodra haar lippen de zijne hadden gevonden, kuste ze hem vol verlangen.

Dare voelde haar wanhoop en vroeg zich af wat daarvan de reden was. Haar kus maakte echter ook begeerte in hem los. Hij sloot zijn handen om haar achterste en duwde zijn dijbeen hoog tussen haar benen.

Andrea leunde een stukje achterover en keek hem loom aan. ‘Je weet me telkens iets nieuws te leren.

Hij glimlachte. ‘Ik vind het prettig om met u te dansen, kapitein.’

‘Noem je dit dansen?’

Dare greep haar steviger vast en liet haar suggestief over zijn been heen en weer schommelen. ‘Misschien is het wel vliegen. Het voelt in ieder geval even prettig aan.’

Andrea drukte haar gezicht tegen zijn trui. ‘Misschien moeten we in de slaapkamer gaan vliegen, kolonel.’

‘Nog niet.’ Hij haalde zijn been tussen de hare vandaan en begon weer op de muziek te bewegen. ‘Ik wil nu gewoon hiervan genieten, kapitein - u vasthouden en een beetje met u dansen. We hebben het hele weekend.’

‘Jawel, sir.'

‘Ik kan je niet genoeg vasthouden, Andrea. Ik ben niet genoeg bij je.’

Hij had verwacht dat ze zou verstarren of zich aan zijn omhelzing zou onttrekken. Het tegenovergestelde gebeurde - ze vlijde zich nog soepeler tegen hem aan. Hijzelf begon zich ook volkomen te ontspannen.

‘Ik kan me jou nog op Mather herinneren,’ zei hij na een korte stilte. ‘Ik zag je vaak in de kapel. Je droeg een roze strookjesjurk.’

Andrea maakte een grommend geluid. ‘Ik had een hekel aan die jurk. Ik wilde het liefst dat niemand me er ooit in zou zien.’

‘Waarom liep je er dan in?’

Dat moest ik van mijn vader. Hij had tegen mijn moeder gezegd dat ze iets vrouwelijks voor me moest kopen voor in de kapel, zodat hij zich niet hoefde te schamen. Mijn moeder had een afschuwelijke smaak.’

‘Misschien wist ze precies wat je vader vrouwelijk vond.’

‘Dat is best mogelijk. Ik werd er altijd gek van hoe ze zich door hem de wet liet voorschrijven.’

‘Daar ben jij niet bepaald het type voor.’

Ze keek hem plagend aan. ‘En ik maar denken dat ik het prototype van de gedweeë ondergeschikte officier was.’

‘U bent nooit ondergeschikt geweest, kapitein. U hebt andere methoden.’

Ze stak haar hand onder zijn trui en liet haar vingers naar zijn borst glijden.

‘Zit u weer in mijn borsthaar, kapitein Burke?’

‘Jawel, sir.’ Ze wond een plukje haar om haar wijsvinger. ‘Ik kan de kolonel er zeker niet toe overreden zijn trui uit te trekken?’

‘Wat is er mis met mijn trui?’

‘Die zit in de weg.’

Hij deed zijn trui dus maar uit, en omdat hij toch bezig was, ontdeed hij haar ook meteen van haar sweater. Hij ontdekte dat Andrea nog steeds kon blozen wanneer hij naar haar keek.

‘Bewaar dat blozen maar tot ik uw beha uittrek, kapitein.’

Ze keek hem met half geloken ogen aan. ‘En wanneer gaat u daartoe over, sir}’

‘Gauw, kapitein. Heel gauw.’

Hij bleef echter met haar dansen, haar van haar hals tot aan haar heupen strelend. Andrea drukte haar borst tegen de zijne.

‘Vertel me eens wat over de plaats waar je bent opgegroeid,’ zei ze.

‘Mijn vader heeft een ranch bij Kalispell, in Montana.

Een paar jaar geleden heb ik een stuk land een eind verder naar het westen gekocht, dichter bij de bergen. Wanneer ik met pensioen ga, hoop ik daar meer tijd te kunnen doorbrengen.’

‘Wil je rancher worden?’

‘Nee.’ Hij gaf haar een kus op haar slaap. ‘Ik wil alleen een beetje meer van het leven genieten. Ik zie het eerder als een vakantieoord.’

‘Wat wil je de rest van je tijd doen?’

Dat hangt van jou af, dacht hij. ‘Er is altijd wel een markt voor gepensioneerde generaals,’ zei hij. ‘Ik zie wel hoe het gaat lopen.’

‘Je bent wel erg zeker van die bevordering.’

‘Daar twijfel ik eenvoudig niet aan.’

‘Niemand die zo’n groot ego heeft als een piloot, zeg ik altijd. Misschien stijgt een toestel daardoor wel wat gemakkelijker op.’

Hij grinnikte even. ‘Eerlijk gezegd heb ik vanmorgen bericht gekregen. Per 1 april kan ik mijn sterren gaan dragen.’

’Dare! Dat is geweldig!’ Ze keek hem met glanzende ogen aan.

‘Vier het met me, Andrea.’ Hij tilde haar op, droeg haar naar de slaapkamer en legde haar op bed neer.

‘Ik ben nog nooit eerder met een generaal naar bed geweest,’ fluisterde ze, hem naar zich toe trekkend.

‘Dat wordt dan een belevenis voor je.’ Na die woorden sloot hij zijn mond om een van haar hard geworden tepels, waarmee hij een liefdesspel inleidde dat voor Andrea inderdaad een grote belevenis werd.

 

Het werd veel te snel zondagmiddag. Andrea zat in de zitkamer tussen de benen van Dare op de grond. Zo hadden ze al een poosje gezeten, gewoon genietend van de stilte. Zij mijmerde over de tijd die zo vliegensvlug verstreek.

Nog één weekend.

Dare boog zich voorover. ‘Is er iets?’ vroeg hij plotseling.

‘De tijd gaat zo snel,’ verzuchtte ze.

Hij begreep meteen wat ze bedoelde. ‘Ik zal je in de weekends komen opzoeken, Andrea. Als je dat tenminste wilt.’

‘Zul je dat doen?’

Hij zag een flikkering van hoop in haar ogen, wat hem een glimlach ontlokte. ‘Ja.’

Andrea draaide zich naar hem om en kuste hem. ‘Dank je.’

Hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Tot je dienst. Zó ver zul je nu ook weer niet van me vandaan zijn. Ik zal gewoon gebruik maken van een van de bijzondere voorrechten die aan mijn functie verbonden zijn en je per vliegtuig komen bezoeken. Als je iets heel graag wilt, kan er altijd wel wat worden geregeld.’

‘Vind je het niet erg?’

‘Andrea, liefje, het enige wat ik echt erg zou vinden, is jou niet meer zien.’

Ze deed knipperend haar ogen dicht, en tot zijn ontzetting zag hij even later een traan over haar wang rollen.

‘Andrea, wat is er?’

‘Niets,’ zei ze met trillende stem. Ze wist haar gezicht tot een flauwe glimlach te plooien. ‘Verdorie, jij kunt me zó aan het huilen maken. En dan te bedenken dat ik huilen haat.’

‘Huil dan niet.’

‘Ik kan er niets aan doen. Jij kunt af en toe van die aardige dingen zeggen die nog nooit iemand anders tegen me heeft gezegd.’

Hij drukte haar bijna bruusk tegen zich aan. ‘Ik ben alleen eerlijk, engeltje.’ Nadat ze nog even zo hadden gezeten, stond hij met tegenzin op. ‘Geef me een paar minuutjes de tijd om het eten klaar te maken, Andrea.’

‘Kan ik je ergens mee helpen?’

‘Nee.’ Hij gaf een kusje op het puntje van haar neus. ‘Wanneer ik bij jou op bezoek kom, mag jij het werk doen.’

‘Altijd?’

Hij schoot in de lach. ‘Eh... Nou ja, misschien alleen zo nu en dan.’

Even later voegde Andrea zich bij hem in de keuken, waar ze een wortel pakte die Dare op het aanrecht had klaargelegd.

‘Ik zie je denken. Wat gaat er allemaal in dat mooie hoofdje van je om?’

Andrea haalde haar schouders op. ‘Ik vraag me alleen af of er niet een valstrik voor onze saboteur te bedenken valt.’

‘Voor een valstrik heb je een bepaald lokmiddel nodig, en wij weten te weinig van de dader om het juiste lokmiddel te kunnen kiezen.’

‘Misschien weten we wel meer van de dader dan we denken...’

‘Dat zeg je steeds.’ Wil je me even de melk uit de koelkast aangeven?’

Andrea gaf hem de melk aan. ‘Dat zeg ik steeds, omdat ik het gevoel blijf houden dat ik voor de hand liggende dingen over het hoofd zie. Het blijft aan me knagen.’

‘Misschien zou je het eens een poosje van je af moeten zetten.’

‘Dat heb ik al het hele weekend gedaan.’ Met haar arm om zijn middel geslagen, liep ze achter hem aan. Ze leunde tegen hem aan. ‘Je ruikt zo lekker.’

‘Lekkerder dan biefstuk?’

‘Veel lekkerder.’ Ze wreef met haar neus over zijn rug. ‘Ik vraag me steeds af wat Halliday voor motief zou kunnen hebben als hij inderdaad de dader is. Ik heb altijd het idee gehad dat hij zich heel tevreden voelde met zijn werk. Jij hebt toch nog nooit eerder met hem gediend, hè?’

‘Niet dat ik weet. Het is best mogelijk dat we ooit op dezelfde basis hebben gewerkt, maar we hebben in ieder geval nooit bij hetzelfde onderdeel gezeten.’ Hij haalde de tweede biefstuk van de grill. ‘Kom, laten we gaan eten. Denk jij nog steeds dat ik het doelwit ben?’

‘Tja, jij bent de enige persoon die van al die incidenten op de een of andere manier nadeel heeft.’

‘Dat is zo.’ Hij bood haar een stoel aan, liep om de tafel heen en ging zelf ook zitten. Na een ogenblik peinzend voor zich uit te hebben gekeken, schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, ik kan me niet herinneren dat ik ooit een Halliday heb gekend. In Vietnam was een knaap die Holi ’ Hij stokte.

‘Wat is er, Dare?’ vroeg Andrea ongeduldig. ‘Over wie heb je het?’

‘Over Holiday. Ik dacht dat hij Holiday heette, maar misschien vergis ik me.’

‘Wie was dat dan?’

Hij zweeg een poosje. ‘Gewoon iemand die bij de luchtmacht was,’ antwoordde hij ten slotte. Hij zat bij mij in de grondploeg. Op een nacht is hij getroffen tijdens een vuurgevecht in Tan Son Nhut. Ik heb nog geprobeerd bij hem te komen, maar dat is me niet gelukt. Hij was er pas een week. Naderhand heb ik een brief aan zijn ouders geschreven, maar ja, zo heel erg veel viel er natuurlijk niet te vertellen. Hij was pas achttien jaar, en hij heeft de dood gevonden doordat hij een opdracht voor mij uitvoerde toen dat vuurgevecht uitbrak.’

Andrea legde haar vork neer bij het zien van de pijn die opeens op zijn gezicht te lezen was. ‘Het was oorlog, Dare. Jij kunt je voor zoiets niet verantwoordelijk stellen.’

Hij keek haar aan. ‘Dat doe ik ook niet. Niemand is verantwoordelijk voor oorlogsslachtoffers. Nee, ik zat alleen te denken of hij toch niet Halliday heette in plaats van Holiday. Het is zo lang geleden.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Maar ook al heette hij Halliday, wat schieten we er dan nog mee op?’

Andrea draaide haar biefstuk op haar bord rond. ‘Misschien heeft hij een jongere broer die is opgegroeid met de gedachte dat jij voor de dood van zijn oudere broer verantwoordelijk was, omdat jij hem een opdracht had gegeven.’

‘Dat is ziekelijk.’

‘Prutsen aan jouw hydraulische systeem en een gat veroorzaken in een vliegende B-52 kun je ook ziekelijk noemen. Het is duidelijk dat we hier niet met een normaal iemand te maken hebben. Bovendien zou het in mijn theorie passen, namelijk dat jij het eigenlijke doelwit bent.’

‘Maar waarom heeft hij me dan niet gewoon vermoord?’

‘Verdorie, Dare, je was toch bijna dood! Volgens mij wilde die griezel jou niet alleen dood hebben, maar wilde hij ook dat je in de meest letterlijke zin van het woord doodsangst zou hebben.’

Dare schoof zijn bord opzij. ‘Ik heb geen trek meer, Andrea.’

Zij had dat evenmin nog. Langzaam hief ze haar hoofd. ‘Ik heb het.’

‘Wat heb je?’

‘Een idee voor een valstrik.’ Ze was opeens opgewonden. ‘Laten we aannemen dat die vent jou eerst wil laten lijden voordat je doodgaat, dan zou hij waarschijnlijk graag een spectaculaire gelegenheid aangrijpen om zijn doel te bereiken.’

‘Ik kan je niet helemaal volgen.’

‘Moet je horen, laten we gebruik maken van het geruchtencircuit. Dat werkt beter dan welk ander medium dan ook. Zorg dat er woensdag of donderdag een grootscheepse mobilisatieoefening wordt gehouden.’

‘Dat kan niet. We moeten aan de grond blijven tot’

‘Je kunt zo’n oefening altijd vlak van tevoren afzeggen,’ viel Andrea hem in de rede. ‘Zeg dat je een mobilisatieoefening wilt houden, dan verspreiden wij het gerucht dat er een of ander belangrijk congreslid op de basis aanwezig zal zijn, die de oefening zal gadeslaan. We zeggen erbij dat het een informeel bezoek is. Zijn aanwezigheid kunnen we als reden voor een verhoogde bewaking gebruiken.’

‘En dan?’

‘En dan laten we vanaf nu ieder toestel door iemand bewaken. Als de man die we zoeken de verleiding niet zal kunnen weerstaan jou bij zo’n mooie gelegenheid iets aan te doen, kunnen we hem te pakken nemen.’

‘Tot nog toe is hij ons steeds ontglipt, hoe streng de beveiliging ook was.’

‘Laten we dit keer eens van honden gebruik maken. We zouden in ieder vliegtuig een hond met geleider moeten plaatsen.’

Dare knikte aarzelend. ‘Dat zou kunnen helpen. Het probleem is alleen dat Halliday daarvan tevoren op de hoogte zou kunnen raken - als het inderdaad Halliday is.’ Andrea schudde haar hoofd. ‘Nick weet daarvoor wel iets te verzinnen. Hij kan de honden voor de een of andere training bij elkaar laten komen en ervoor zorgen dat geen van de hondengeleiders contact met de rest van het eskader heeft. Wanneer het eenmaal donker is, kunnen ze naar de plaats van bestemming gaan zonder dat iemand iets merkt. Er is deze week zelfs geen maan.’

‘Er is allicht iemand die iets van het plan te horen krijgt.’

‘Dan classificeren we de hele operatie als strikt vertrouwelijk. Nick kan bewakers uitkiezen van wie zeker is dat ze hun mond zullen houden. De groep mensen die van het hele plan op de hoogte zijn, zal zo klein zijn, dat ze allemaal zullen beseffen dat ik ieder van hen voor de krijgsraad kan dagen.’

Dare dacht enkele ogenblikken na. ‘Goed,’ zei hij ten slotte, ‘Ik zal morgen meteen een mobilisatieoefening in het rooster van woensdag laten opnemen.’

Andrea vertrok haar gezicht tot een grijnsje. ‘Bedankt.’

‘Je kunt me beter bedanken als het effect blijkt te sorteren.’ Hij knikte naar haar bord. ‘Eet een beetje door en vertel me eens hoe je de bewaking wilt gaan regelen bij deze valstrik.’

Andrea begon uitgebreid uit de doeken te doen hoe haar plan in elkaar zat. Toen ze klaar was met haar verhaal, was het bijna negen uur.

‘Kapitein Burke,’ zei Dare plotseling.

Ze keek op van haar blocnote, waarop ze aantekeningen zat te maken. ‘St>?’

‘Het is al laat. Bent u van plan de hele avond aantekeningen te maken?’

Ze knipperde met haar ogen. ‘Hebt u een beter idee omtrent bezigheden die ik vanavond kan verrichten, sir?’

‘Een veel beter idee. Kan ik u daarvoor misschien interesseren?’

Andrea kwam op zijn schoot zitten. Glimlachend sloeg ze haar armen om hem heen. ‘Ik heb misschien zelf ook wel een paar ideetjes.’

Hij omvatte haar gezicht. ‘Heb ik je al eens verteld hoe bijzonder ik je vind?’

Ze kreeg een kleur. ‘Ik ben niet bijzonder,’ protesteerde ze zachtjes.

‘O jawel, je bent héél bijzonder.’ Hij voelde dat haar armen zich om zijn hals spanden. ‘Laten we naar bed gaan, lieverdje,’ fluisterde hij in haar oor. ‘Ik wil zo dicht mogelijk bij je zijn.’

Veel later zei Andrea: ‘Je hebt me nooit iets over je jeugd verteld.’

Ze lagen knus tegen elkaar aan onder het dekbed, terwijl buiten de wind om het huis gierde.

‘Er valt niet zoveel over te vertellen. Ik ben opgegroeid met drie broers. We hebben veel gewerkt, maar nog meer gespeeld. Het was een mooi leventje voor een kind. Veel frisse lucht en open ruimte. We konden vissen in kreekjes en paardrijden zoveel als we wilden. Mijn broers werken nog steeds op de ranch. Hun kinderen doen nu hetzelfde als wat wij vroeger deden.’

‘Hoe komt het dat jij niet op de ranch bent gebleven?’ ‘Ik heb altijd al willen vliegen. Volgens mijn vader had ik het op mijn tweede jaar al telkens over vliegtuigen.’

‘Is die voorliefde voor vliegen nooit getaand?’

‘Vooral in Vietnam ben ik veel dingen anders gaan bekijken, maar ik vind het nog steeds heerlijk om op veertigduizend voet in mijn eentje in een heldere hemel te zijn.’ Hij klemde zijn arm wat dichter om haar heen. ‘En jij, Andrea? Wanneer ben jij op het idee gekomen om naar de luchtmachtacademie te gaan?’

‘Zodra bekend werd gemaakt dat er ook vrouwen werden toegelaten.’

‘Maar je had zo veel andere dingen kunnen gaan doen. Waarom heb je speciaal dit gekozen?’

‘Ik heb nooit serieus aan iets anders gedacht. Waarom, weet ik niet. Misschien komt het doordat ik met de luchtmacht ben opgegroeid. Ik wilde het gewoon.’

Hij streek met zijn wijsvinger over het litteken op haar schouder. ‘Waarom wilde je niet dat ik je ouders waarschuwde, toen je was neergeschoten?’

Ze zuchtte. ‘Omdat mijn vader dan weer zou gaan aandringen dat ik uit dienst moest gaan en een gezin moest gaan stichten. En omdat hij zou hebben gezegd dat ik niet zou zijn neergeschoten als ik mijn werk goed had aangepakt.’

‘Dat geloof je toch zeker niet?’

‘Nee, ik weet wel beter. Zo is mijn vader nu eenmaal.’

Dare gaf haar een kus. ‘Wil je ooit een gezin?’ Hij hield bijna zijn adem in.

‘Daar heb ik nog nooit over nagedacht.’

‘Nog nooit?’

‘Nee, nog nooit. Waarom zou ik? Heb jij er dan wel eens over nagedacht?’

‘Jazeker.’ Hoewel ze geen spier vertrok, voelde Dare haar aarzeling. ‘Je zou heel goed een gezin kunnen hebben, hoor,’ haastte hij zich te zeggen. ‘Er zijn tegenwoordig genoeg vrouwen bij de luchtmacht die een gezin hebben.’

‘Kinderoppas zou een probleem worden,’ zei ze op afstandelijke toon. ‘Ik zou ’s nachts soms oppas moeten hebben.’

‘Ben je van plan dit soort zaken zonder echtgenoot op touw te zetten?’

‘Ik ben helemaal niets van plan!’

‘Rustig, liefje, het is maar een theoretische discussie.’

‘Ja, maar ik ben een realist. Je kunt toch niet verwachten dat een man voor babysitter wil spelen terwijl zijn vrouw er midden in de nacht voor haar werk vandoor gaat?’

In plaats van te antwoorden, streelde Dare sussend haar schouders.

‘Ach,’ vervolgde ze na een korte stilte, ‘het doet er ook niet toe, het is toch allemaal slechts van academisch belang.’

Hij had haar het liefst door elkaar willen rammelen. Het deed er niet toe? Slechts van academisch belang? Nog nooit hadden woorden hem zo hard getroffen.

‘Je bent boos op me, Dare.’

‘Nee, ik ben niet boos.’ Alleen maar vreselijk gefrustreerd, voegde hij er in gedachten aan toe.

Andrea kroop dichter tegen hem aan. Ze wilde niet aan de toekomst denken. ‘O, Dare,’ fluisterde ze bijna wanhopig.

De emotie die uit haar stem sprak, ontroerde hem. ‘Maak je geen zorgen, Andrea, het komt allemaal wel voor elkaar. Laat me met je vrijen.’

Tot haar verrassing sloeg hij het dekbed weg om haar voeten te kussen. Vervolgens gleed zijn tong over een van haar welgevormde kuiten.

‘O, wat ben je toch mooi,’ fluisterde hij kreunend.

Ze begon te kronkelen onder zijn liefkozingen. Haar handen grepen blindelings naar het dekbed, het hoofdeinde en ten slotte naar hem. Plotseling bestond er geen toekomst meer. Alleen het genot van het moment.