Hoofdstuk 8

 

 

 

Dares kerstboom stond voor de serredeuren, die waren afgeschermd door zware gordijnen. Hij had de lichtjes al aangebracht. Ze twinkelden vrolijk. Terwijl Andrea de kerstboom stond te bewonderen, stond Dare haar te bewonderen.

Dit was weer een nieuw facet van kapitein Burke, dacht hij bij zichzelf. Ze zag er zo zacht en vrouwelijk uit in die blauwe jurk, dat het hem moeite zou kosten zijn handen van haar af te houden. Hij overhandigde haar een glas cognac.

‘Een mooie boom, Dare,’ zei ze verlegen.

Noemde ze hem bij zijn voornaam? Dat beloofde nog wat! De hele dag had hij zich somber gevoeld, omdat ze over een maand zou weggaan. Nu drong het ineens tot hem door dat die vertrekorder misschien wel een gunstig effect zou kunnen hebben.

‘Ik heb kerstkransjes gebakken,’ zei hij aarzelend. Hij voelde zich opeens een beetje verlegen met de situatie. ‘Die zal ik even halen.’

‘Heb jij kerstkransjes gebakken?’ Ze keek hem verrast aan.

‘Je doet net alsof zoiets verboden is voor een man! Ik hou toevallig van kerstkransjes.’

Toen hij naar de keuken ging, zette Andrea haar glas neer om het olieverfschilderij dat boven de bank hing te bekijken. Het was een prachtig woestijnlandschap bij schemering. Een van de dingen die in haar leven ontbraken, was kunst, besefte ze plotseling. Goede muziek, fraaie schilderijen, mooie boeken.

‘Vind je het aardig?’ vroeg Dare. Hij stond vlak naast haar, met een schaal vol kerstkransjes.

ik vind het schitterend.’ Ze glimlachte. Haar verlegenheid was ineens verdwenen.

‘Neem een kransje.’ Zijn ogen straalden warmte uit.

Nadat hij een CD met kerstliederen had opgezet, gaf hij haar een doos met versieringen voor de boom. ‘Aan jou de keus,’ zei hij met een lichte buiging.

Zijn smaak in kerstversieringen was ook al een verrassing voor haar. Ze waren allemaal even uniek; stuk voor stuk waren ze met de hand gemaakt, van hout, stof of gekleurd glas. Kerstmannetjes, ballen, besneeuwde kerkjes en diverse fantasiefiguren. Het was voor haar een verrukking om de boom op te tuigen.

Ten slotte was alles klaar. Dare deed het licht uit, zodat alleen de lampjes van de kerstboom nog brandden. Zij aan zij bewonderden ze de boom.

‘Prachtig,’ zei Andrea zacht. ‘Ik heb nog nooit zo’n mooie boom gezien.’

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, sloeg Dare zijn arm om haar schouders. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, leunde Andrea tegen hem aan.

‘Andrea?’

‘Hmm?’

‘Wie zijn wij vanavond?’ Dat moest hij weten. Hij wilde hoe dan ook weten waar hij aan toe was.

‘Ik heb mijn uniform in de kast laten hangen, sir,’ antwoordde ze kalm. ‘Vanavond ben ik helemaal niemand.’

‘Dat is niet waar, Andrea,’ zei hij met hese stem. ‘Jij bent de betoverendste, adembenemendste vrouw van de hele wereld. Alleen vanavond, hoor,’ voegde hij eraan toe bij het zien van haar zorgelijke gezicht. ‘Alleen vanavond.’

Na die woorden ontspande ze zich.

‘Ik ben verschrikkelijk blij,’ vervolgde hij, ‘dat je je uniform in de kast hebt laten hangen.’ Hij fixeerde zijn blik op haar mond. Wat een zachte, uitnodigende mond, dacht hij. De mondhoeken begonnen heel licht te trillen. ‘Je hoeft niet bang voor me te zijn, Andrea.’

‘Dat ben ik niet, althans, niet echt.’

‘Ben je dan zenuwachtig?’

‘Een beetje.’

Heel zachtjes, alsof hij de vleugels van een vlinder aanraakte, streek hij met zijn duim over haar onderlip. ‘Waarom ben je zenuwachtig?’

Ze knipperde met haar ogen en beet op de lip die hij zojuist had gestreeld. ‘Om alles,’ gaf ze uiteindelijk ten antwoord.

‘Om alles?’ Hij kwam wat dichterbij. ‘Dat is heel wat. Hoe onervaren ben je eigenlijk?’

Opnieuw knipperde ze met haar ogen. Ze moest eerst haar keel schrapen voordat ze iets kon uitbrengen. ‘Heel onervaren,’ zei ze bijna onverstaanbaar.

‘Wees eens wat duidelijker, Andrea,’ drong hij aan. ‘Dat is zowel voor mij als voor jou van belang.’

Ze kneep haar ogen dicht. ‘Dat kan ik niet,’ fluisterde ze.

Ze was nog maagd... Dat had hij al half en half verwacht. Alsof ze van teer glas was, trok hij haar voorzichtig naar zich toe. Bij het horen van haar zucht gaf hij een tedere kus op haar slaap. ‘Ik zal mijn uiterste best gaan doen om jou te verleiden, Andrea.’

‘Jawel, sir.’ Het was niet meer dan een gemompel.

‘Maar ik heb heel strikte regels voor het verleiden van een vrouw. Wil je weten welke regels dat zijn?’

‘Mmm.’

‘Ten eerste doe ik niets wat jij niet wilt. Dat is een belofte, Andrea.’

Ze knikte.

‘Ten tweede kun je me op ieder moment laten ophouden zonder dat ik daar boos over word.’

Ze knikte opnieuw.

‘Ten slotte moet jij het prettig vinden en het net zo graag willen als ik, anders hou ik ermee op. Het moet een ervaring zijn die voor beide partijen een verrukking is. Ik zal mijn best doen het door jou als zodanig te laten ervaren, maar ik wil niet dat je je op de een of andere manier onder druk gezet voelt.’

Andrea sloeg haar ogen naar hem op. ‘Ik dacht dat ik ü had opgebeld, sir.’

Dare glimlachte. ‘Dat klopt, maar het staat je natuurlijk vrij alsnog van gedachten te veranderen. Ik neem dit niet luchtig op, en ik verwacht niet dat jij het anders opneemt. Ik wil dat je heel, héél zeker van je zaak bent.’

Ze sloeg haar rechterarm om zijn hals en keek hem aan met een blik waaruit zowel verlegenheid als dapperheid sprak.

‘Kolonel MacLendon?’

‘Ja, kapitein?’

‘Ik geloof dat ik al verleid ben.’

Zijn hart begon sneller te kloppen bij die bekentenis. ‘Welnee, kapitein, ik ben nog niet eens begonnen u te verleiden.’

Meteen daarop gaf hij haar een lange, innige kus, die haar op haar benen deed wankelen. Toen hij eindelijk zijn lippen van de hare losmaakte, keek hij naar haar blozende gezicht. Bij het zien van haar smachtende ogen liet hij zijn handen over haar rug naar beneden glijden tot ze haar zachte achterste omvatten. Hij trok haar tegen zich aan, waardoor hij verried dat ze hem bepaald niet onverschillig liet.

‘Dare...’ bracht ze ademloos uit. Haar nagels klauwden zich in zijn schouders toen hij zachtjes met zijn heupen tegen de hare begon te wrijven. Ze hoorde hem kreunen. Na een lang gerekte zucht te hebben geslaakt, bleef hij opeens bewegingloos staan.

Waarom hield hij ineens op? Ze wilde niet dat hij ophield. Ze wilde dat hij doorging. De gedachte dat zij hem zo hevig kon opwinden, wond haar net zo op als zijn kussen.

‘Dare?’

‘Het is goed, Andrea,’ zei hij hees. ‘Het is wel goed. Ik had het bijna bedorven, dat is het enige.’

‘O ja?’ Langzaam verscheen er een uiterst vrouwelijke glimlach op haar glanzende lippen.

Bij het zien van haar tevreden gezicht moest hij even grinniken. ‘Ik wist wel dat ik aan jou mijn handen vol zou hebben.’

‘Jawel, sir,’ antwoordde ze zedig. Haar verlangen om hem te plagen verdween echter net zo snel als het was opgekomen. Met grote ogen keek ze hem aan. ‘Ik heb me nog nooit eerder zo gevoeld.’

Hij gaf een kusje op haar wang. ‘Hoe voel je je dan?’

‘Alsof ieder plekje van mijn lichaam ernaar snakt te worden aangeraakt. Ik wil... Ik wil...’ Ze kon niet de juiste woorden vinden om haar gevoelens tot uitdrukking te brengen.

‘Ik ook.’ Dare kwam dichterbij. ‘Ik ook. Maar ik stond bijna op het punt mijn regels te vergeten, en dat wil ik niet. In ieder geval niet de eerste keer.’

‘Welke regels?’ Ze liet haar voorhoofd tegen zijn borst rusten. ‘Heb ik al eens tegen je gezegd dat je lekker ruikt?’

‘Jij ruikt ook lekker. En het is nog lekkerder om je aan te raken.’

Ze hief haar hoofd op. ‘Is dat zo?’

‘Dat weet je best, klein feeksje.’ Hij boog zich naar voren om met zijn tong het gevoelige plekje achter haar oor aan te raken.

Ze huiverde. ‘Dare?’

‘Hmm?’ Hij vond een al even gevoelig plekje op de overgang van haar hals naar haar schouder.

‘Ik geloof dat mijn knieën het gaan begeven.’

‘Mmm, dat klinkt goed.’ Hij glimlachte naar haar. ‘Ben je dapper genoeg om je door mij naar mijn bed te laten dragen? Of ben je nog niet helemaal zeker van je zaak?’

Ze hield haar hoofd schuin. ‘Waarom denk jij steeds dat ik niet weet wat ik doe?’

‘Omdat je vóór vanavond zo fel gekant was tegen wat ik nu voorstel. En omdat je onervaren bent; dat geeft je het recht je te bedenken.’

‘Het is eigenlijk niet te geloven,’ zei ze na een ogenblik te hebben nagedacht.

‘Wat is niet te geloven?’

‘Toen ik van de academie kwam, had mijn vader slechts één opmerking over mijn carrière. Hij waarschuwde me dat ik op mijn hoede moest zijn voor piloten, omdat die iedere vrouw die ook maar in de verste verte een beetje meegaand leek, zouden versieren.’

‘Ik heb je toch gezegd dat ik hem altijd een enorme ezel heb gevonden.’ Hij streek met zijn vingers door haar haar. ‘Wat wil je nu precies zeggen?’

Ze deed een paar passen achteruit om hem beter te kunnen zien. ‘Ik mag dan onervaren en zenuwachtig zijn, maar ik weet wat ik wil. Ik wou dat dat jij je daar niet druk meer om maakte.’

‘Lieve Andrea.’ Hij moest glimlachen om haar vastberaden uitdrukking. ‘Knikken je knieën nog steeds?’

Ze schudde langzaam haar hoofd, zonder haar blik van hem af te wenden. ‘Nee, sir.’

‘Daar moeten we dan wat aan doen.’ Hij stapte op haar toe.

‘Jawel, sir.' Ze verwachtte een kus, maar tot haar verbazing werd ze door hem opgetild, alsof ze helemaal niets woog.

‘Ik heb altijd al een vrouw naar bed willen dragen,’ merkte hij met een grijnsje op.

‘De hemel zij dank,’ fluisterde ze met haar lippen tegen zijn hals.

‘Waarvoor?’

‘Dat we het er allebei nu eindelijk over eens zijn dat ik een vrouw ben.’

Hij lachte. ‘En nog wel op hetzelfde moment.’

Hij grinnikte nog steeds toen hij haar voorzichtig op het grote waterbed neervlijde. ‘Schoenen uit, kapitein.’ Hij gaf zelf het goede voorbeeld. Daarna hield hij haar een ogenblik bij haar schouders vast en bestudeerde hij haar gezicht, alsof hij wilde controleren of ze nog steeds achter haar besluit stond. ‘Wat heb je onder je jurk aan?’

Andrea knipperde even met haar ogen. ‘Gewoon, ondergoed.’

‘Mooi zo.’ Hij trok een scheef grijnsje. ‘In boeken en films verdwijnt kleding bijna vanzelf. In de werkelijkheid is er geen romantische, gemakkelijke manier om kleren uit te trekken.’ Hij tastte naar de ritssluiting op de rug van haar jurk. ‘Leun maar tegen me aan, Andrea.’

Ze had niet anders kunnen doen. Zodra hij haar ritssluiting had vastgegrepen, begonnen haar knieën weer te knikken. Instinctief sloeg ze haar armen om zijn middel.

‘Wat doet het ertoe of ik iets onder mijn jurk draag?’ vroeg ze met wankele stem. Hemeltje, wat trok hij die rits langzaam omlaag.

‘Dat is van belang omdat je er nog niet aan toe bent helemaal naakt naast me te liggen. Hou nu je mond even, Andrea. Concentreer je op wat ik bij je doe.’

Alsof ze zich op iets anders kon concentreren! Terwijl hij de rits omlaagtrok, gaf hij haar nipzoentjes op haar gezicht en in haar hals. En toen, ineens, gleden zijn handen onder haar jurk. Ze slaakte een kreetje van genot, waarna Dare zijn mond op de hare perste om haar een lange, innige kus te geven.

Toen hij zijn hoofd weer ophief, was haar jurk op de een of andere manier van haar schouders gegleden. Ze voelde hem verder naar beneden glijden, gevolgd door zijn mond, die al kussend over haar schouder naar het gedeelte van haar borsten gleed dat boven haar beha uitstak. Met bonzend hart wachtte ze op wat er verder ging gebeuren. Met een mengeling van angst en hoop nam ze aan dat hij haar zou gaan kussen waar nog nooit eerder iemand...

Haar jurk viel als een hoopje om haar enkels. Nu lag ze in zijn armen, in niets anders gekleed dan een beha, een slipje en panty’s.

‘Sst,’ fluisterde Dare toen ze een verrast kreetje slaakte. ‘Sst, lieverd, het is allemaal in orde.’

Natuurlijk was het allemaal in orde, dacht ze wazig. Haar oogleden leken ineens loodzwaar te worden. Waar had hij het over? Het was heerlijk om zijn warme handen op haar rug te voelen.

Voorzichtig legde Dare haar onder het dekbed. Toen ze haar ogen weer opendeed, zag ze dat hij zijn eigen kleren aan het uittrekken was. Heel even voelde ze iets van angst. Het ging nu toch echt gebeuren...

Voordat ze het goed en wel in de gaten had, lag hij naast haar onder het dekbed, met zijn harige borst tegen haar arm. Het was zo’n aangenaam gevoel, dat haar twijfels op slag verdwenen.

‘Andrea?’ Steunend op zijn elleboog, boog hij zich over haar heen. ‘Heb je je bedacht? Wees niet bang om het tegen me te zeggen.’

Ze keek naar zijn bezorgde gezicht. Dat gezicht was haar dierbaar geworden, besefte ze. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze met een diepe zucht, ‘kleren zijn een probleem.’

Er verscheen langzaam een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat probleem kan wel worden opgelost.’

Ze sloeg haar armen om hem heen, en meteen drukte Dare zijn mond op haar lippen om haar een verzengende kus te geven. Hij verwarmde haar met zijn handen en zijn lippen, en toen haar beha uit ging, was haar enige gedachte hoe ze zich zo dicht mogelijk tegen hem aan kon drukken om dat brandende gevoel van verlangen in haar borst kwijt te raken.

‘O, Andrea,’ kreunde hij.

Een kreetje ontsnapte haar toen zijn mond eindelijk een van haar tepels vond. Iedere zuigbeweging van zijn lippen bezorgde haar een golf van genot.

Plotseling gleden zijn handen onder haar slipje. Ze protesteerde toen zijn mond zich van haar borsten losmaakte. Een nieuw gevoel van opwinding maakte zich echter van haar meester toen hij in één soepele beweging haar laatste kledingstukken verwijderde en onmiddellijk weer half op haar ging liggen.

‘O, wat voel je toch lekker aan,’ verzuchtte hij.

Andrea vond precies hetzelfde van hem. Doordat hij zich tegen haar aan had gedrukt, voelde ze precies waar het verschil tussen man en vrouw lag. Instinctief spreidde ze haar benen, zodat hij een van zijn benen tussen haar dijen kon schuiven. Die nieuwe sensatie bracht haar ertoe hem voorzichtig aan te raken.

‘Ja, goed zo, Andrea,’ zei hij hees. ‘Doe maar wat je lekker vindt.’

‘Ik wil jou ook een lekker gevoel geven.’ Meteen daarop begon ze kusjes op zijn borst te geven.

‘O, dat lukt je goed, liefste.’

Behoedzaam nipte ze aan een van zijn tepels. Tot haar verwondering hoorde ze hem meteen kreunen.

‘Als je dat te vaak doet, is het allemaal voorbij voordat het goed en wel is begonnen,’ mompelde hij hijgend.

Omdat zijn reactie haar opwond, deed ze het nog eens, zoog ze nu echt. Ditmaal voelde ze een intense huivering door zijn hele lichaam gaan. ‘Vond je dat ook lekker?’

‘O, nou en of...’

Hij ging weer boven op haar liggen en zoog beurtelings aan haar hard geworden tepels. Onderwijl gleden zijn handen omlaag. Zijn vingers kwamen niet veel verder dan even onder haar navel. Toen kronkelde ze tegen hem aan en maakte ze een snikkend geluid, dat als een smeekbede klonk.

Met iedere nieuwe kus werd zijn zelfbeheersing minder. Op een zeker moment wist hij dat hij zijn belofte niet zou kunnen houden. Ditmaal lukte het hem eenvoudig niet.

‘Andrea... Je hebt zeker geen voorzorgsmaatregelen getroffen?’

Haar handen, die door zijn haar hadden gewoeld terwijl hij haar borsten kuste, bleven opeens roerloos op zijn hoofd liggen.

‘Andrea?’

‘Dat zit wel goed,’ zei ze met een zucht. Ze gebruikte de pil om haar menstruatie te reguleren, en daar was ze nu immens blij om.

‘Weet je het zeker?’

‘Mijn carrière hangt ervan af. Dare, alsjeblieft. Alsjeblieft!’

Hij ging op zijn knieën zitten en duwde met zijn handen haar knieën van elkaar. ‘O, lieverdje, raak me aan,’ fluisterde hij.

Oeroude instincten brachten haar ertoe hem steeds inniger te strelen. Bij het horen van zijn voldane gegrom trok ze hem dichter naar zich toe.

‘Nu, Dare,’ smeekte ze. ‘Nu. Nu.’

‘Ja, liefje. Ja.’

Uiterst voorzichtig drong hij in haar. Even dacht hij dat ze pijn moest hebben. Toen hij echter aarzelde, kromde ze plotseling haar rug, waardoor ze hem dwong helemaal in haar te komen. Zodra ze een kreetje slaakte, bleef Dare onmiddellijk stil liggen. Hij wist dat er geen mogelijkheid was om de pijn te vermijden. Hij voelde zich echter opeens hulpeloos en onwetend. Hoe lang zou het duren? Was er iets waarmee hij haar kon helpen? Haar ogen waren gesloten en haar mond was half open.

‘Andrea? Is alles in orde met je?’

Haar oogleden bewogen zich even en haar handen klemden zich om zijn middel. ‘Er is niets aan de hand,’ fluisterde ze. De pijn ebde weg. Ervoor in de plaats kwam een heerlijk, gevuld gevoel.

‘Het is zo lekker,’ verzuchtte ze. Opnieuw kromde ze haar rug.

Hij trok zich terug en maakte een langzame beweging.

Andrea sloeg haar benen om zijn heupen. ‘Ja,’ kreunde ze. ‘Ja.’

Hij voerde haar naar steeds grotere hoogten, totdat ze opeens het gevoel had dat ze begon te zweven. Terwijl er een ongekende golf van genot door haar heen ging, hoorde ze Dare een langgerekt gekreun uiten. Zijn hoofd viel op haar schouder, zijn armen zakten krachteloos op het bed. Langzaam, heel langzaam, maakte ze haar benen van hem los.

Eveneens heel langzaam kwam ze weer tot zichzelf. ‘Als dat niet onwettig is,’ zei ze zacht hijgend, ‘dan zou het onwettig moeten worden.’

Dare kuste haar, liet zich op zijn zij rollen en trok haar naar zich toe. Het lag op zijn lippen haar te vertellen dat hij nog nooit zo’n intense liefdeservaring had beleefd. Zijn intuïtie zei hem echter dat hij die ontboezeming beter voor zich kon houden. Zij zou hem niet geloven. Zij wilde geen vaste banden, dus zou hij zich onthouden van iedere opmerking die in die richting zou kunnen wijzen. Maar het was wel verschrikkelijk moeilijk. Zijn verlangen naar haar was alleen maar toegenomen.

 

‘Heb je aspirines?’ vroeg Andrea.

Dare hield op met het strelen van haar arm. ‘Heb je hoofdpijn?’

‘Ik denk dat ik mijn schouder te veel heb belast.’

‘Heb je er erg veel last van?’

‘Het valt wel mee. Het is alleen een vervelend gevoel, dat ik niet kan negeren.’

Hij gaf een kus op haar slaap. ‘Ik ben zo terug.’ Nadat hij was opgestaan, trok hij het dekbed tot aan haar kin op en liep daarna de kamer uit.

Andrea was tot de conclusie gekomen dat ze waterbedden wel prettig vond. Ze had er nooit eerder op geslapen. Het gaf het gevoel of je dreef. Geen hardheid die haar aan de realiteit herinnerde. De realiteit was dat ze over een maand zou vertrekken en Dare dan nooit meer zou zien. De realiteit was dat ze pijn zou lijden.

‘Andrea?’

Ze had haar gezicht in het kussen gedrukt en voelde ineens een tedere hand op haar schouder. Ze draaide zich om en nam met een flauwe glimlach de aspirine en het glas water van Dare aan. Nadat hij het lege glas op het nachtkastje had gezet, boog hij zich naar haar toe om een kus op haar gewonde schouder te geven. Ze sloeg haar armen om zijn hals.

‘Andrea?’

‘Sir?

Hij glimlachte, met zijn lippen nog steeds tegen haar schouder gedrukt. ‘Wanneer ga je weer werken?’

‘Wat voor dag is het nu?’

‘Tien minuten geleden is het eerste kerstdag geworden.’ ‘Dan ga ik morgen weer werken. Luitenant Dolan wilde met nieuwjaar een extra vrije dag, dus die werkt vandaag.’ ‘Je leert eindelijk een beetje te delegeren, merk ik.’ ‘Jawel, sir.’

‘Andrea?’

‘Ja?’

‘Vind je het erg opdringerig als ik je vraag om bij me te blijven?’

Ze haalde diep adem. ‘Nee,’ zei ze zacht, ‘dat vind ik helemaal niet opdringerig.’

Hij keek haar aan. ‘Wil je bij me blijven, Andrea?’

‘Ik wil niets liever, Dare.’

Hij gaf haar een vederlichte kus op haar mond. ‘Lieve Andrea, vertel eens, ben jij iemand die van kerstochtenden houdt of juist iemand die van kerstavonden houdt?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Wil jij je kerstcadeautjes liever ’s ochtends of ’s avonds openmaken?’

‘Thuis maakten we ze altijd ’s ochtends open, maar ik heb het altijd romantischer gevonden om het de avond voor kerst te doen.’

Hij streek door haar haar. ‘Dus u hebt toch wel eens romantische gedachten gehad, kapitein?’

‘Een enkel keertje.’

‘Kerstavond hebben we gemist.’

‘Het is me niet opgevallen.’

‘Maar het is nog geen ochtend. We kunnen doen alsof het nog kerstavond is.’

Ze dacht ernstig over zijn voorstel na. ‘Daar heb ik geen problemen mee.’

‘Vertel me eens wat voor jou een romantische kerstavond zou zijn, Andrea.’

Ze schonk hem een glimlach die hem wee maakte. ‘Die heb ik net achter de rug.’

Hij glimlachte terug. ‘Maar je hebt nog geen cadeautjes gekregen.’

‘Jawel. Ik heb zojuist het mooiste cadeau gekregen dat er is.’

Hij kon het niet helpen; hij móest haar weer kussen. ‘Als ik je nu eens vertel dat er op dit moment een cadeautje voor jou onder de kerstboom ligt?’

‘Voor mij?’

‘Voor jou, ja.’ Hij gaf haar zijn kamerjas, die haar veel te groot was, en trok zelf zijn spijkerbroek en een grijs sweatshirt aan. Vervolgens liepen ze hand in hand naar de zitkamer.

‘Een glaasje cognac?’

‘Ik zou liever koffie hebben, als dat niet al te veel moeite is.’

‘Dat is helemaal geen moeite. Het zal je misschien alleen wakker houden.’

De glimlach die ze hem schonk, deed hem onmiddellijk weer naar haar verlangen. Het kostte hem moeite de kleine afstand naar de keuken te overbruggen.

Even later zaten ze naast elkaar op de bank, Andrea met een kop koffie, Dare met een glas cognac.

‘In mijn huis in Montana,’ zei hij, ‘heb ik een open haard. Twee zelfs. Een in de zitkamer en een in de ouderslaapkamer.’

‘Heb je daar een huis?’

‘Jazeker. Als we daar nu waren, zouden we voor de open haard zitten. Buiten zou zachtjes de sneeuw op het terras vallen, en ik zou de schijnwerpers aan hebben, zodat we de sneeuw door de glazen serredeuren goed zouden kunnen zien, achter de kerstboom.’

‘Dat klinkt geweldig,’ zei ze met een zucht.

‘Het is ook geweldig. Ik heb het huis nu vijf jaar en ik heb er steeds mijn vakanties doorgebracht, ’s Winters is er altijd voldoende sneeuw om te skiën, en de zomers zijn er altijd prachtig.’

‘Waar kom je oorspronkelijk vandaan, Dare?’

‘Uit Montana.’ Hij gaf haar een kus en streek met zijn tong over haar lippen. ‘Je smaakt naar koffie. Wil je je cadeautje uitpakken?’

‘Maar, Dare, ik heb helemaal niets voor jou.’

‘O jawel.’ Hij kuste haar nog eens, alleen stak hij ditmaal zijn hand in haar kamerjas om een van haar borsten te omvatten. Andrea leunde trillend tegen hem aan. ‘Jij hebt meer dan genoeg voor mij,’ fluisterde hij tegen haar haar. ‘En ik ben van plan mijn cadeautjes keer op keer uit te pakken.’

Met tegenzin trok hij zijn hand weg en liep hij op de kerstboom toe, waar hij een pakje onder vandaan haalde. ‘Ik was eerst bang dat dit je razend zou maken, maar nu valt het misschien mee.’

Hij stond er wat ongemakkelijk bij terwijl ze het rode papier verwijderde. Omdat ze wel merkte dat hij zenuwachtig was, deed ze het wat langzamer aan. Ze keek hem aan met die uitdagende blik die hij zo goed van haar kende.

‘Kapitein Burke,’ zei hij ten slotte, ‘Moet ik u eraan herinneren dat het niet verstandig is uw commandant onnodig in spanning te houden?’

‘Waarom verkeert u in spanning, kolonel? Wat is dit? Een kuisheidsgordel?’

Hij lachte even. ‘Nog erger. Ik zag het in het winkelcentrum en ik was er meteen weg van. Ik moest het aan je geven, ook al zou je het in mijn gezicht gooien. Vooruit, maak open.’

‘Als ik dat zo hoor, krijg ik de indruk dat ü degene bent die niet verstandig handelt, sir,’ zei ze stijfjes. Meteen daarop viel haar mond open toen ze de doos openmaakte.

De inhoud bestond uit iets van prachtige, groene zijde, die heel zacht aanvoelde. Het was een peignoir, zag ze toen ze het uit de doos haalde.

‘Trek je hem aan?’ vroeg hij met een lichte aarzeling in zijn stem.

Ze hief langzaam haar hoofd op. Hij zag dat er tranen in haar ogen schitterden.

‘Andrea? Andrea, als je je erdoor beledigd voelt, gooi je hem maar weg.’ Hij was plotseling in paniek door haar tranen.

‘Ik ben er niet door beledigd,’ zei ze, zodra ze weer macht over haar stem had. Ze stond op en liep met de doos naar de slaapkamer.

Hij had haar ontroerd, besefte ze bij het aantrekken van de peignoir. Hij had haar diep in haar binnenste geraakt, waar hij een Andrea had aangetroffen die nooit de kans had gekregen zich te ontwikkelen. Een Andrea die mooi wilde zijn voor een man.

Dare liep te ijsberen toen ze de zitkamer weer binnen kwam. Hij was doodsbang dat hij haar diep had gekwetst met zijn cadeau.

‘Dare?’

Snel draaide hij zich om. Andrea stond in het midden van de kamer, in de groenzijden peignoir, die haar welvingen op een adembenemende wijze accentueerden. Ze keek hem met glanzende ogen aan, alsof hij haar het kostbaarste geschenk ter wereld had gegeven.

‘Is het...’ Ze aarzelde. ‘Is het wat je had gedacht?’

‘Nog veel meer,’ riep hij hees uit. ‘O, Andrea, je ziet er ronduit schitterend uit.’

Ze glimlachte, en een ogenblik later verschenen er nieuwe tranen in haar ogen. ‘Ik wist niet dat zoiets mij zou staan, Dare.’ Na die woorden vloog ze hem om de hals.

Hij hield haar stevig vast en kuste de tranen van haar gezicht. ‘Andrea, liefje, je bent toch niet boos?’

‘Nee, sir. Ik voel me alleen heel erg gestreeld.’

‘Schei uit met dat “sir”.’

‘Jawel, sir.’

Hij keek naar haar glimlachende gezicht. ‘Als je me tijdens het vrijen ooit “sir” noemt, word ik heel boos.’

‘Jawel, sir.’ Haar mond vertrok tot een schuin lijntje, en haar ogen begonnen brutaal te glimmen.

‘Andrea, ik word nog eens gek van je.’

‘Neemt u me niet kwalijk, sir.’

Er was slechts één manier om dit soort ongehoorzaamheid aan te pakken, besloot hij. Hij tilde haar op en droeg haar naar de slaapkamer. Al gauw liet ze de aanspreekvorm sir achterwege. In plaats daarvan noemde ze hem bij zijn voornaam, en wel op een manier die hem zeer aanstond.

Ditmaal deed hij de lamp op het nachtkastje aan, waardoor er een warm schijnsel op Andrea’s peignoir viel. Lange tijd achtereen streelde hij haar over de zachte zijde, wat haar onbeschrijflijk opwond.

‘Ik heb die peignoir meteen na Thanksgiving Day gekocht,’ zei hij zacht, terwijl zijn hand een van haar borsten kneedde en hij de tepel tegen de dunne stof zag aftekenen. ‘Ik heb nachten achter elkaar gefantaseerd hoe je er in die groene zijde zou uitzien.’

‘O ja?’ vroeg ze timide. Ze had nooit gedacht dat zij wel eens het onderwerp van zijn fantasieën kon zijn. ‘Ik heb ook over jou gedacht,’ erkende ze met een klein stemmetje.

Hij keek haar aan. ‘O ja?’ Met duim en wijsvinger plaagde hij een uiterst gevoelige tepel. ‘Heb je gefantaseerd dat ik je zo aanraakte?’

Ze knipperde met haar ogen. ‘Nee.’

Zijn vingers hielden op met hun streling. ‘Waarom niet? Hou je hier niet van?’

Ze drukte zijn hand tegen haar borst. ‘Niet ophouden,’ zei ze met een zucht. ‘Dare...’

Hij boog zijn hoofd en begon door de stof heen aan haar tepel te zuigen.

‘Hoe zou ik zoiets kunnen fantaseren?’ merkte ze ademloos op. ‘Ik had er geen idee van dat dit zo heerlijk zou kunnen zijn.’

‘Er zijn nog veel meer dingen waarvan je niet weet hoe heerlijk ze kunnen zijn.’ Hij drukte zijn mond op de hare en ging een erotisch gevecht aan met haar tong. Onderwijl schoof hij langzaam de onderkant van haar peignoir omhoog. Pas toen zijn vingers de plek hadden gevonden die ze zochten, hief hij zijn hoofd. ‘Ik heb nog meer ontdekkingen voor je in petto, liefje.’ Hij begon haar loom en diep te strelen. ‘Is dat lekker?’

‘Ja. O, ja.’ Ze draaide zich naar hem toe en sloeg haar armen om zijn hals. ‘Dare, alsjeblieft...’

‘Sst,’ suste hij. ‘Sst.’ Hij wilde de nacht zo volmaakt mogelijk maken. Uiteindelijk gaf hij echter toe aan haar smeekbeden en zijn eigen verlangens. Hij maakte haar peignoir los en keek haar aan. ‘Je bent nog veel lekkerder dan ik had gedacht,’ fluisterde hij.

Ze kreeg geen gelegenheid iets terug te zeggen, want meteen daarop beroofde hij haar van het verstand door alweer met haar te vrijen.